Into the light.

Alleen haar lange bruin gestreepte staart was nog even te zien, toen een kat achter een houten ton verdween. De geur van vis had haar hierheen gelokt en ze had honger. Véél honger. Ongehoord liep ze verder, terwijl ze naar de mensen keek die met zakken vol voedsel voorbij liepen. Ze likte haar lippen af en de kat sprong op een andere houten ton die in de buurt stond van een viskraam. Verlekkerd keek ze naar de visboer, die stond te roepen dat zijn vis vers van vandaag was en dat twee kilo pladijs nu aan de helft van de prijs was. De kat begon te watertanden, bij het idee van verse vis tussen haar tanden. Die smaak ervan, de geur, wauw ze werd er gek van. Ze liet haar staart heen en weer gaan, en toevallige passanten keken haar raar aan. Tja, ze zagen ook niet elke dag een siameese kat met hoorntjes op een houten ton zitten, die verlekkerd naar de vis staarde. Plots flitste er een hand voorbij en de kat blies ernaar. haar nekharen stonden rechtop en haar ogen vernauwden zich tot spleetjes. Een kind had haar gezien, en was op haar af komen lopen, waarna het haar probeerde te aaien. 'Poesje!' riep het en de kat keek verbaasd op. 'Poesje poesje! Aaien!' riep het kind en de kat wierp een vuile blik op het meisje. Ze bromde wat en kroop nog wat naar achter, toen plots een vrouw op het meisje afstapte en haar bij de hand meetrok. Goed, die was weg. Nu kon ze haar kans wagen. Behendig sprong ze weer van de ton af en ze bellande perfect op vier poten weer op de grond. De kat miauwde even en liep toen richting viskraam. De lekkere geur kwam haar al tegemoet en ze sloot even genietend haar ogen. Ze liep kort voor het kraampje, maar er was even niemand te zien. Zelfs de baas niet. De kat grijnsde en sprong op het aanrecht, waarna ze direct op de visjes afdook. Heerlijk! Al smakkend at ze een paar visjes op, toen plots het deurtje openvloog. De man keek eerst verbaasd op, maar begon daarna gelijk te vloeken en te tieren op de beige poes. De kat trok haar wenkbrauwen op, keek naar de man die dreigend dichterbij kwam en pakte nog een paar visjes in haar bek, waarna ze van het kraampje afsprong en in volle vaart wegsprintte. Ze lachtte tussen de vissen en haar tanden door en dook een binnensteegje in, waarna ze achter een hoopje rommel zich schuilhield. Ze schudde even lachend haar kop en at toen nog een visje op.

Met volle vaart schoot een ijsblauwe draak over de boerderijen die rond de stad lagen, waar er nu markt was. Snowy keek even naar beneden en zag dat de mensen druk in de weer waren met hun spullen bijeen te halen. Snowy wilde weten of ze daar iets kon vinden wat haar maag zou vullen? Met een duikvlucht dook ze naar beneden en klapte haar vleugels uit en landen bij de fontijn waar ze even rond keek. De mensen keken even naar haar maar ze liepen al snel weer verder. Snowy liep tussen de kraampjes door en ze keek rustig rond. ze zag een kat wat vis pikken, maar dat gebeurde wel vaker. Met een glimlach liet ze verder. Iets verder op zag Snowy een vlees kraam staan waar even niemand bij stond. Stiekem liet Snowy verder en keek even rond of er een van de mensen keek, maar dat was gelukkig niet zo en Snowy pikte een stuk vlees dat ze liet verder. Daarna ging Snowy bij de fontijn liggen en slokte het vlees daarna op.

De klap kwam zo hard aan dat hij K-O ging. Hij voelde dat er vanalles om hem heen gebeurde maar kon niet goed vastleggen wát er precies gebeurde. Hij voelde de wind langs zijn schubben en touwen rond zijn poten. Hout schuurde onder hem door. Hij voelde hoe er koude dingen rond allevier zijn poten klemde. Hij hoorde vaagjes het gerammel van kettingen, het gepraat van mensen en het hoefgetrappel van zeker "Het is een mooi exemplaar. Zouden ze meer voor hem geven als we hem lieten leven?" er klonk instemmend gebrom. Sinder had niets van deze woorden verstaan, hij sprak tenslotte alleen de Taal Der Draken.
Luid roemoer klonk. Hij opende zijn ijsblauwe ogen. Alles wat hij zag tolde in het rond en was er tweemaal. Hij kreunde en probeerde zijn kop op te tillen. TJAK! Een harde ruk aan zijn nek maakte dat zijn kop meteen weer op het hout viel. Hij probeerde te gaan staan maar de grote, dikke kettingen rond zijn poten en nek maakte het onmogelijk om veel te bewegen. Hij wou zijn bek openen om te brullen maar een grote ijzeren klem rond zijn kaken maakte dit onmogelijk. Hij zag nu alles weer scherp. Er stonden mensen om hem heen, heel veel mensen. Hij schudde met zijn kop en trok aan de kettingen. Maar deze zaten te goed vast om te breken. Hij snoof terwijl een man die op een houten kist stond een veiling startte. Sinder haalde diep adem en snoof hard waardoor er zwarte vlammen uit zijn neusgaten kwamen. Mensen weken achteruit en er klonken verschrikte kreten. Even was het stil en toen werd er luid geklapt en gejuicht. Sinder zwiepte met zijn staart en merkte dat deze nog geheel vrij was. Hij begon met zijn staart op een van de kettingen te slaan. Het haalde niets uit. Hij hield op, het was hopeloos. Hoe vaak was hij wel niet gevangen? Hij wist niet meer wat er precies gebeurd was. Alleen die klap waarna hij bewusteloos was geraakt.
Hij zou niet opgeven. Terwijl de man de laatste drie woorden riep zette hij zijn nagels in het hout "Eenmaal..." dikke houtkrullen vielen op de grond toen hij zijn poten bewoog "Andermaal" Hij kromde zijn nek, snoof en liet het zwarte vuur op het hout neerdalen. "Verk...!" Verschrikt viel de man van zijn verhoging af. De zwarte vlammen weerkaatsten in zijn angstige ogen toen het hout vlam vatte. Mensen renden gillend weg terwijl Sinder probeerde de kettingen de smelten. Plots viel de klem die om zijn kaken gezeten had af. Hoe het kwam ging hem niet aan: Hij opende zijn bek en liet het zwarte vuur over een aantal marktkraampjes gaan waarna hij zijn sterken kaken rond de ketting van zijn nek zette en deze doorbeet. Met zijn staart sloeg hij de half gesmolten kettingen van zijn achter- en voorpoten kapot. Met de sluitingen nog aan zijn poten en nek steeg hij op. De kracht van zijn slagen deed het vuur aanwakkeren. Mensen waren al bezig met blussen toen hij de eerste pijl tussen zijn schouderbladen voelde. Hij kon er niet goed bij en zocht boos naar degene die de pijl had afgeschoten door zoekend rond te kijken en hoger te vliegen voor meer overzicht. De volgende pijl zag hij aankomen. Onmiddelijk creërde hij een bal zwarte materie in zijn ene voorpoot en gooide deze naar de man met de pijl en boog op de stadsmuur. De man werd van de muur af gebeukt en de bal ontplofte. Sinder brulde terwijl hij rondjes vloog, zoekend naar een veilige plaats om over de muur te gaan en de vrijheid terug te vinden. De plaats waar de ontploffing geweest was leek hem goed. Hij zette vaart aan en vloog zo snel mogelijk naar de uitweg. Plots zag hij een beweging naast hem die hem even afleidde. Volgde iets of iemand hem?

Het plotselinge remoer trok haar aandacht en Snowy sprong overeind en zag een geketende draak bij een veilingplatou liggen. De draak bevrijde zich door gebruik te maken van zijn vlammen en staart. Daarna bulderde er een grote vlam uit zijn bek en probeerde hij te vluchten. Snowy wilde niet langer blijven en steeg op. Maar pijlen dwongen haar van richting te veranderen en volgde de draak die eerst geketend was. Een pijl trof haar ik haar staart en Snowy's ogen begonnen wit weg te trekken. Hoewel het lente was begonnen dikke sneeuwwolken zich samen te trekken en ging het hard sneeuwen. Zo konden de mensen hun pijlen moeilijker afvuren. "ik hoopt dat die draak het niet erg vind dat ik gedeeltelijk mee vlieg?" dacht Snowt en schoot over de muur onder de draak door.

Ze gniffelde, toen ze met smaak het laatste visje in haar keel liet verdwijnen. Gestolen voedsel smaakte altijd beter dan als je het zelf ving. Grijnzend en met een goed gevulde buik kwam de kat vanachter de hoop rommel vandaan. Ze miauwde tevreden en zette met vlugge passen haar wandelingetje tussen de kraamjes door, terwijl een grote schaduw over de markt schreed. De kat keek in de lucht, en zag een ijsblauwe verschijning nog net aan een fontijn landen en even later wat vlees pikken. De kat rolde met haar grote blauwe ogen. Die draak deed haar na. Ze schudde met haar hoofd. Poser.

Geuren van vlees, vis en allerhanden soorten voedsel kronkelde in haar neus, en de kat spinde tevreden terwijl ze op een muurtje in de zon lag te luieren. Het muurtje stond niet ver van de marktplaats dus als daar iets zou moeten gebeuren dan zou ze er als de kippen bijstaan. Haar beige en bruine vacht warmde op en zorgde ervoor dat de kat zich prettig voelde. De mensen die onder haar door liepen waren niet bewust dat er een zeldzame kat boven hun hoofden lag te soezen. Ze waren te druk bezig met het inkopen van producten die ze zouden omzetten in warme maaltijden voor 's avonds met het gezin of alleen aan tafel. De siameese kat opende haar ogen, toen ze een groep mensen hoorde praten.Wat was er nu weer aan de hand? Was er een goede straatartiest op het marktplein bezig met mensen te lokken om hun geld af te stelen. De kat kende de truukjes van die artiesten wel. Ze hadden altijd een jonger iemand, meestal een onschuldig jong kind dat ze opdroegen om tijdens hun optreden de portomoneën uit de zakken van de mensen te gritsen.

Ze tilde haar hoofd op en zag dat er een grote houten kist op het midden van het plein stond. Haar nieuwsgierigheid werd aangewakkerd. Ze sprong van het muurtje af en belande op haar beide vier pootjes terecht. Trippelend en met een hoge staart wurmde ze zich tussen de mensen door en ging ze op een of andere vuilbak zitten, waarna ze haar staart rond haar poten krulde. De houten kist vertoonde leven binnenin. Een flits van zwart vuur werd zichtbaar en de mensen rondom zetten een paar stappen achteruit. Daarna begon het gejuich. De kat opende haar neusgaten en snoof. Een drakengeur kronkelde door haar neus en prikkelde haar hersens. Dit kon nog eens leuk worden.

Mensen staken om de beurt hun hand op, en het bod werd hoger en hoger. Totdat er iemand een te hoog bod deed voor de anderen. De man bovenop de kist sprak twee woorden uit, de derde maar half. De kist leek wel te exploderen door het zwarte vuur dat van binnen kwam. De man werd weg gekatapulteerd en de mensen renden als gekke mieren door elkaar. De kat bleef zitten, staarde naar het schouwspel. Een grote draak had zichzelf bevreden, maar had nog steeds delen van ijzeren kettingen aan zijn poten. Hij vloog weg en de kat grinnikte. Ze herinnerde zich nog goed dat toen ze in een ander land verbleef ze maandelijks werd gevangen. En elke keer wist ze te ontkomen, behalve een keer waar het bijna haar leven kostte. Het werd ijselijk koud, ookal was het midden in de lente. De kat kromde haar rug en keek naar boven, verdomde sneeuw. Waar kwam die nu vandaan? Ze sprong weer op haar muur en dook inelkaar om zichzelf warm te houden. De draak die zoeven nog ontsnapt was vloog nu over de muur, samen met de andere ijsblauwe draak. Die vloog lager dan de zwart-wit en gele draak en zorgde ervoor dat de kat bijna van haar muurtje afblies.

De beweging ging hem te snel. Sinder was een redelijk simpele draak met een zwaar verleden. Hij had geen familie op zijn dochter na. Ondanks dat was hij nie vreselijk dom als hij de tijd kreeg. Toch vauwde hij zijn vleugels en liet hij zich wentelend opzij vallen. Vlak boven de ijsblauwe draak stopte hij met wentelen en beukte hij haar met de kracht van zijn val. Meteen daarna spreidde hij zijn vleugels en vloog hij verder. Hij keek achterom en zag ene van de drakenjagers verbaasd bij de poort staan. Hij grijnsde en brulde hard waarna hij krachtig aanzette en meer vaart maakte. Bijna meteen kromp hij ineen van de pijn. De pijl die tussen zijn schouderbladen stak belemmerde hem te erg bij het vliegen: Hij moest landen. Hij zette een landing in de vorm van een glijvlucht in. Snel zocht hij naar ene open plek om te landen. Toen hij er ene zag moest hij een kleine bocht maken. Hij landde bijna verkeert maar wist zijn evenwicht te hervinden en goed te landen. Bijna meteen zakte hij door zijn poten. Even bleef hij liggen wachten. Het was stil op de natuurlijke geluiden na: De wind door de bomen, het fluiten van vogels en het geritsel van dieren die naar eten zochten. Er leken geen mensen in de buurt te zijn. Hij hief zijn kop en kromde zijn nek toen. Hij hapte naar de pijl die door zijn schubben was gedrongen en zich in het vees tussen zijn vleugels had geboord. Hij kon er niet goed bij en verbranden was gene optie aangezien de ijzeren punt dan in zijn spieren zou blijven zitten. Hij zuchtte en liet zijn kop op de bosgrond ploffen.
Hij merkte ene beweging op in zijn ooghoek en hij hief zijn kop opnieuw. Er stond een meisje van een jaar of veertien. Ze keek naar hem en praatte in haar onverstaanbare taal tegen hem. Hij gromde naar haar. Hij zou niet nog eens in die val trappen! Honderden jaren geleden was iets soortgelijks gebeurd: Een meisje had hem willen helpen, hij had haar vertrouwd en veel verteld. En toen had ze hem verraden! Hij vertrouwde nooit meer mensen en weinig draken. Hij spuuwde een zwarte vuurbal vlak voor de voeten van het meisje om haar te waarschuwen niet dichterbij te komen. Het meisje sprong verschrikt achteruit maar vluchtte niet weg.

De groen-zwart met gele draak door naar beneden en Snowy had hem te laat gezien en kreeg een flinke klap van boven waardoor ze naar beneden tuimelde. Gelukkig sloeg Snowy haar vleugels optijd weer open en hoorde het gebrul van de mensen. Met snelle slagen steeg Snowy hoger op en zag de draak al niet eens meer vliegen. Het was dat Snowy geen contact met mensen gewoon was, maar ze wilde graag niet gevangen worden. Tussen de bomen landend keek Snowy even om zich heen tot ze een stem van een jonger mens hoorde. Angstig dook ze in elkaar en bleef onrustig tussen de struiken liggen en wachten af tot er iets gebeurde?

Haar blauwe ogen waren gericht naar de lucht, ookal verhinderde de sneeuw haar zicht. De draak die volgens haar op een pinguïn leek, vauwde zijn vleugels dicht en liet zich op de ijsblauwe draak vallen. Niet kort daarna spreed hij zijn vleugels en maakte hij vaart. De drakenjager naast de kat, aan de poort krabde zich niets begrijpend in het haar. hoe kon een draak nu zo uit zijn handen glippen? Haar lippen krulden zich om tot een grijns. Een grijns waarvan je de betekenis zo kon herkennen. De man had geen idee dat er een gewilde draak pal naast hem zat. Als hij nou vis zou hebben dan.. Nee. Ze mocht zich niet weer laten misleiden door de heerlijke geur van vis. De geur die haar maag deed rommelen en haar speekselklieren liet werken. Nee, niet weer. Haar blik gleed naar een klein torentje en niet veel later zat ze vanaf daar naar de draken te kijken. Nouja, kijken, ze waren al verdwenen.

Ergens in de verte echode de brul van de pinguin-draak nog na. De kat spitste haar oren en snoof de lucht in. Ze zocht de verse geuren van de draken, ze was te nieuwsgierig en wou graag weten wat er tussen die twee zou gebeuren. Op haar vier poten zou ze het nooit op tijd halen. Twijfelend beet ze met haar tanden op haar onderlip. Als ze hier zou transformeren, voor de ogen van al die mensen dan zou er zeker weer jacht op haar worden gemaakt. De dagen van het vluchten zouden zich weer herhalen. Ze zou zich weer in alle hoeken en gaten moeten verstoppen, moest zelf jacht maken op haar vis. In het water dan nogwel en zou zo min mogelijk over zichzelf moeten vertellen. Uit angst dat iemand haar zou verraden.

Ze haalde haar schouders op en lichtte haar achterhand op waarna ze naar voren leunde en steunde op haar voorpoten. Haar achterpoten klaar om zich af te zetten tegen de dakpannen van het daakje op de toren. Twijfelend keek ze naar de mensen beneden haar. Éen jongen had haar gezien en wees haar aan, zijn moeder keek naar boven en haar ogen werden groter. Een kat die zelfmoord zou plegen, dat zou nog eens een stunt zijn. Ze lachte in zichzelf en haar poten maakten zich los van het deel waar ze opstond. Haar lange staart en vacht wapperde in de wind, de kat daalde als een speer naar beneden en de mensen plaatsten verschrikt hun hand voor hun mond. Het marktplein kwam met de seconde dichter, de kat sloot haar ogen.

Gescheur, gekraak en een luid leeuwen-gebrul weergalmde over DW. Het lichaam van de kleine kat leek wel vertwintig-voudigd en de huid op haar rug scheurde open waarna er twee grote vleugels uitklapten. Haar staart had nu een dikke pluim vacht aan het einde en haar oren waren nu wel heel erg groot. Haar hoektanden groeiden uit haar bek en haar ogen werden groter. Uit haar hoofd groeiden twee hoorns. Twee meter voordat ze de grond raakte maakte ze een afremmende beweging met haar vleugels en deed ze veel stof opwaaien.

Met snelle en soepele bewegingen gleed de draak door de bomen, achter haar in de stad was er veel rumoer. De drakenjagers wouden haar. De draak vauwde haar vleugels dicht en liet zich perfect op haar poten doen neerkomen. Vrijwel meteen ging ze over op een snelle ren-pas. De geur gleed door haar neus en haar oren waren gefocusd op elk geluid. Net toen ze voor het veld aankwam sprong ze van een klein heuveltje af.

Ze raakte de grond met haar kleine pluizige pootjes en miauwde. Ze was weer een kat. Haar kat even lang en bruin als voorheen, haar oren en ogen weer kleiner. Haar hoorns nauwelijks zichtbaar. Trippelend op haar poten liep ze richting puigin-draak, maar iemand had hem eerder opgemerkt. Een meisje, nog niet zo oud liep uit de struiken, de kat bleef op haar hoede staan. Zachte klanken kwamen voor uit haar mond, al leek de draak voor haar, haar niet te verstaan. Deze gromde en vuurde een zwarte bal voor de voeten van het meisje af. Het meisje sprong achteruit, maar liep verbazingwekkend genoeg niet weg.

De kat keek met tot spleetjes geknepen ogen naar de draak. Hij leek een zwaar verleden te hebben gehad, en was het vertrouwen in mensen kwijt geraakt. Aarzelend kwam de kat dichterbij, en probeerde zo normaal mogelijk voorbij het meisje voorbij te lopen. Haar staart liet ze constant heen en weer bewegen, zo viel het niet erg op dat hij langer was dan die van de gewone huiskat.

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Het mensje was zeker van haar zaak en wou hem zekerweten helpen. Sinder probeerde haar op andere gedachtes te brengen. Hij gromde vanuit diep in zijn keel. Plots verscheen er een vreemd soort kat: Deze had de bouw van een siamees, de langere staart viel niet erg op maar de kleine hoorntjes op de kop van de kat zag hij wel. Sinder had scherpe ogen die konden werken als een soort lenzen. Zijn blik schoot van de kat naar het mensenkind en weer terug. Deze kat kón geen kat zijn. Katten gingen niet zo rechtstreeks op draken af en zeker geen gewonde of boze draken! Hij opende zijn bek. Tussen zijn kaken vormde zich een bal zwarte materie. Het meisje had vanaf een afstand gezien wat deze ballen konden aanrichten en ging er toch vandoor. e balk kromp en verdween. Zijn kaken klapten op elkaar en hij liet zijn kop op de bosgrond zakken. Bloed gutste uit de wond tussen zijn vleugels. Hij keek met zijn ijsblauwe ogen vanuit zijn ooghoeken naar de kat. "Jij bent geen kat" siste hij in de Taal der Draken tegen het wezen. Geen enkele kat had hoorntjes! Hij klauwde zijn nagels in de bosgrond en probeerde opnieuw bij de pijl die in zijn rug stak te komen zodat hij deze eruit kon halen maar hij kon er onmogelijk bij. Hij liet zijn kop op de grond ploffen en wachtte.

(Ik maak het bericht later af, ik moet gaan)

[Aangezien je het toch niet verder afmaakt..]

Heen en weer, stap voor stap. Vol vertrouwen liep de kat op de draak af. Deze vormde weer een bal zwarte materie in zijn bek, en het meisje ging ervandoor Het geluid van ritselend gras dat ze veroorzaakte stierf weg naarmate ze verder verdween. "Jij bent geen kat" Als dat meisje er nog steeds was, dan had ze alleen gegrom en gerommel gehoord. De kat daarintegen hoorde duidelijke woorden haar oren invloeien. De kat ging recht voor het hoofd van de draak, kaarsrecht zitten en staarde hem in zijn ijsblauwe ogen aan. Zijzelf had donkerdere ogen. 'Dat ik geen gewone kat ben, dat wist ik al lang.' reageerde ze bot terug. Ze krulde haar lange staard om zich heen en keek geen moment uit de ogen van de draak. Deze daarintegen richtte zijn kop naar zijn rug, om de pijl die tussen zijn schouderbladen stak er uit te halen. Tervergeefs. Blauwe ogen volgde de beweging van zijn kop, die nu op de grond lag. De kat trok een scheef grijnsje. 'Gewond?' vroeg ze, met een lichte spot in haar stem. De drakenjager die de pijl had afgevuurd had goed gemikt. Net tussen de schouderbladen, een pijnlijke plek.

De kat plaatste haar voorpoten vooruit, zodat ze in een ligende houding kwam. Ze merkte het bloed op, dat uit zijn wonde gutste. Ze zuchtte, stond op en stapte nonchalant op de kop van de draak, om vervolgens via zijn nek naar zijn schouders te gaan. Bloed plakte nu aan haar poten. 'Wil je dat ding eruit of niet?' ze ging weer zitten terwijl ze dit vroeg. 'Vertel me eens..' begon ze. 'Hoe is het die drakenjager gelukt om je te vangen?' Haar stem was geamuseerd. Ze vond het altijd grappig wanneer er een draak kon ontsnappen aan een eeuwige verbintenis aan een mens, als hij of zij hem kocht.

(sorrie daarvoor, ik was de topic kwijt, verwarde hem met 'n ander...)

Sinder snoof "Hoe raad je het?" antwoordde hij sarkastisch op de kat. De ka begon onderzoekend langs hem te lopen. Iets dat hij afkeurde maar hij had de kracht niet om een gevecht aan te gaan met een draak. "Zou prettig zijn als je hem eruithaalde ja" gaf hij met wat tegenzin toe. Normaal had hij liever geen hulp van anderen maar nu had hij geen keus. 'Vertel me eens..' begon de kat. 'Hoe is het die drakenjager gelukt om je te vangen?' Haar stem was geamuseerd en ook dat beviel hem niet. Maar hij kon niet om ieder wisewasje boos worden dus antwoorde hij met iets waar ze toch weinig aan had: "Geen iedee, ze hebben me op een of andere manier Knock-Out gekregen" bromde hij. Hij had haar niets te vertellen hierover. Wat ging haar het aan? Hij volgde haar vanuit zijn ooghoeken. Het verbaasde hem een beetje dat ze in het bloed ging liggen. Katten waren toch schone beesten? In feie was dit geen kat, maar toch... Hij wou haar toesnouwen dat ze de pijl uit zijn vlees moest trekken maar bedacht dat ze dan waarschijnlijk weg zou gaan en hem niet zou helpen. Plots vroeg hij zich af hoe het met Cloud zou zijn. Had ze het goed bij de Night Warriors? Zijn blik bleef op de gehoorde poes rusten terwijl hij zich meerdere dingen over Cloud afvroeg. Ze was het enige wat hij had en hij geloofde dat ze veilig was bij de Night Warriors, zoalng er geen oorlog was. Hij was blij geweest te horen dat White's groep uiteen was. Hard voor d'r! Hij gunde haar helemaal niets meer. Waarom dacht hij dat liefde ooit nog iets goeds in zijn leven zou betekenen. "Je lijkt me geen vaste bewoonster van DW, ben je nieuw?" vroeg hij uiteindelijk met wat tegenzin om maar aan de praat te blijven. Hij was niet zo sociaal meer sinds het vertrek van White. Misschien moest hij Razor maar eens opsnorren...

[Niet erg hoor ]

'Gewoon aan het feit dat er nogal een lading bloed over je schouders stroomt.' sprak ze ongeïtereseerd. Als die draak zo grof bleef doen dan liet ze hem daar lekker met die pijl tussen zijn schouders liggen. Net goed. "Zou prettig zijn als je hem eruithaalde ja" De kat grijnsde lichtjes. 'Het spijt me, als ik je nu meer pijn ga geven dan dat je al hebt.' mompelde ze terwijl ze haar kaken voorzichtig rond de pijl klemde. 'Éen, twee..' ze sloot haar kaken, haar tanden raakte het hout aan. '..Drie' Met een harde ruk trok ze haar kop omhoog, samen met de pijl in haar bek. Het had een krakend geluid gemaakt toen de pijl het vlees uitschoof, maar hij was er tenminste uit. Ze hield de pijl tussen haar kaken, liep weer op de nek van de draak en ging bovenop zijn kop zitten.

De pijl viel voor de neus van de draak neer op de grond, tussen het gras. 'Alsjeblieft, dankjewel.' Haar voorpoten stonden op het stuk tussen zijn ogen. Als nu iemand kwam kijken dan leek het net alsof de kat een gevecht had gewonnen van de draak en nu victorie kraaide. "Geen idee, ze hebben me op een of andere manier Knock-Out gekregen" De kat trok haar wenkbrauw op. 'Ben je dan zo zwak? Een beetje draak zou hebben teruggevochten en zou niet in een twee drie K.O. op de grond liggen.' ze grinnikte, en bleef nog steeds op zijn kop zitten. Ze had zin om haar vleugels uit te slaan, maar bleef netjes in haar kattenvorm zitten. Als ze nú in een draak veranderde, dan kreeg de andere draak helemaal geen lucht. Helemaal niet als ze zijn neus in de grond drukte met haar dan toegenomen gewicht. "Je lijkt me geen vaste bewoonster van DW, ben je nieuw?" Haar pupillen werden groter. 'Klopt.' Antwoorde ze. 'Ik ben nieuw sinds gisteren. Ik moest weer vluchten uit mijn oud gebied voor de hebberige drakenjagers. Nu hebben ze niks zeldsaams meer daar in dat land.' ze rolde met haar ogen. Tja, nu waren ze haar daar kwijt. Ze was populair onder de jagers, veel draken die drie verschillende vormen aan konden nemen vond je niet meer zo vaak in de wereld. 'En jij? Ik weet zeker dat je al een hele geschiedenis hier hebt.'

Sinder grauwde, beet snel zijn tanden op elkaar en bromde diep in zijn keel van pijn. Toen de pijl voor hem op de grond viel zuchtte hij en ontspande hij een beetje. "Fijn" zij hij bij weize van bedankje. Hij wou eigelijk voor zichzelf opkomen maar kon niet echt argumenten vinden. Dus besloot hij de woorden kat te negeren. Hij fronste toen hij de poten tussen zijn ogen voelde maar sloeg er geen acht op. Sinder hief zijn kop rustig om de kat die erop zat niet weg te slingeren. Aan haar antwoord te horen had hij gelijk gehad "Ik? Ik woon hier nu denk ik tien jaar" zei hij twijfelend terwijl de frons dieper werd door het nadenken. Hij haalde zijn schouders op en kreunde vlak daarna: Stom! Sinder zuchtte en ontspande, het bloed stommde nu niet meer en de wond begon te stollen. Deze kat was dus een zeldzame draak, dan hadden ze iets gemeen... "Ik ben ook redelijk vaak te grazen genomen door temmers, telkens op een andere manier. Dit keer was anders. Misschien dat ze verdovende middelen gebruikt hebben maar het enige dat ik hoorde was het knappen van een tak, een moment later lag ik op de grond. Wat er daarna is gebeurd weet ik niet precies maar toen ik bijkwam was ik vastgeketend en stonden die lelijke mensen me te verkopen als hadelswaar." hij grijnsde. Mensen hadden hem redelijk vaak te pakken gehad maar telkens was hij binnen vierentwintig uur ontsnapt. Hij werd vaak achterna gezeten, het gebeurde ten opzichte van het jachtaantal er weinig dat hij werkelijk gevangen werd. Eén op de vijftien keer, schatte hij.

Ze voelde dat ze de hoogte inging. Ging die draak onder haar poten haar nu wegsmijten? Ze wou haar nagels al uitslaan om in zijn kop te planten, om zo toch nog wat grip te hebben, maar dat liet ze achterwege. Ze had geen zin in een nog bozere draak "Ik? Ik woon hier nu denk ik tien jaar" Ze zat zo hoog dat ze bijna boven de bomen kon uitkijken, bij wijze van spreken. 'Tien jaar is al een hele tijd. Ik vraag me af..' begon ze terwijl ze daarna twijfelend op haar onderlip beet. Zou ze wel achter zijn geschiedenis hier vragen? Was dat niet onbeleefd bij vreemden? Ze merkte dat hij zijn schouders ophaalde en kreunde. Ze maakte haar vraag niet af, sprong van zijn kop af en liep richting de struiken. Ergens daartussen had ze wat plantjes gezien die, volgens haar, een helende werking hadden. Ze snuffelde in de lucht, verdween in het gat waar ze net uit was gelopen en greep de plantjes tussen haar tanden. Met wortel en al, liep ze op een trippelpasje terug naar de draak. Kauwend, smakkend en met veel geluid knabbelde ze op de plantjes. Ze sprong op de rug van de draak. 'Dit kán even prikken.' ze moest een giechel onderdrukken. Met een rochelend geluid, spuwde ze het goedje uit op de wonde. Met haar poot smeerde ze het uit, totdat het bedekt was. Ze keek even rond zich, zag ergens een kleine rots staan en sprong weer van zijn rug af. Onderweg verzamelde ze wat droog gras en plaatste het bij het rotsje. Ze keek naar haar nagels, wiebbelde met haar vingers en schraapte toen over de rots. kleine vonkjes sprongen van haar nagels af, maar er gebeurde niks met het droge gras. Ze zuchtte, probeerde het opnieuw en deze keer lukte het wel. Het droge gras vatte vlam, de rest errond ook. Met een droog gezicht zuchtte de kat opnieuw en sprong op de vlammetjes. 'Verdomme.' vloekte ze terwijl ze het laatste vlammetje doofde. Ze pakte het droge gras op en liep zo snel mogelik terug naar de draak toe zonder het vlammetje te doven. Eenmaal terug op zijn rug plaatste ze het vlammetje bij het goedje, dat opdroogde en hard werd. 'Hiermee moet je het even doen, mijn moeder leerde het me. Het helpt goed geloof ik.' Ze ging zitten en staarde naar zijn kop. 'Je ogen vertellen me dat je in die tien jaar hier, nogal veel hebt meegemaakt.' sprak ze, met een zachte stem. De ogen waren de weerspiegeling van de ziel, vond ze. "Ik ben ook redelijk vaak te grazen genomen door temmers, telkens op een andere manier. Dit keer was anders. Misschien dat ze verdovende middelen gebruikt hebben maar het enige dat ik hoorde was het knappen van een tak, een moment later lag ik op de grond. Wat er daarna is gebeurd weet ik niet precies maar toen ik bijkwam was ik vastgeketend en stonden die lelijke mensen me te verkopen als hadelswaar." De kat lachte, grijnsde naar de draak. Ja, waarom wouden mensen eigenlijk zeldzame draken? Wat was het nut daarvan? Iets dat de kat nooit zou weten.