The comming of a half god

Het was mooi weer op de zonnige velden, bloemen bloeiden, vlinders vladderden door de lucht, en de eerste geitjes waren al geboren.
Toch hing er iets vreemds in de lucht. De vogels waren stil, en de krekels maakten geen geluid. In de strak blauwe
hemel leek er iets te gebeuren, er ontstonden zomaar wolken... of daar leek het op. Gek genoeg leken die wolken een beetje bruin te worden. Eigenlijk waren het geen wolken, het waren honderden kleine hout splintertjes die steeds dichter op elkaar gingen zitten, totdat het een mooie houten deur vormde.
De deur ging open, en uit de deur kwamen twee draken, de een groot, lang, en met paarse veer achtige schubben. En de ander wat kleiner, en met donker blauwe schubben. Ze zetten een stap hoog in de lucht, en overal waar ze liepen groeide er aarde met knal groen gras. Toen ze de grond berijkt hadden, en op vaste grond stonden, brandde de deur en het hele pad dat zij hadden gelopen weg tot as. De as viel op de grond en veranderde in miljoenen kleine insecten, die meteen weg kropen.

''Welkom in Dragon World mijn heer!'' zij de blauwe draak. ''Mijn beste Hiskar'' antwoorde de paarse draak, ik weet dat ik een halfgod ben, maar hier in deze wereld niet, en trouwens als mijn trouwste dienaar en beste vriend mag je best ''Horus'' zeggen. Daar heb ik mijn naam voor gekregen. Weet ik heer ''horus'' onderbreekte de draak hem, maar ik ben ongerust over uw gezondheid. Dat hoeft toch niet! De opstand, de oorlog, de dood, en verdriet is niet hier. En toch, mischien worden we gevolgd door Seth of zijn opstandelingen groepje!

Trouwens, wat wil u hier dan gaan doen? 'Nou eigenlijk wil ik hier een nieuw leven beginnen en de rust en de vrede hier naartoe brengen. 'Maar u bent de god van de gekte en chaos dat is precies het tegenovergestelde van uw plan! zij Hiskar.
'Hmf' antwoorde Horus, 'nou laten we dan maar beginnen met de lunch.
Terwijl hij dit zij opende zich nog een deur, maar nu in de grond. Een fel oranje draak kwam naar buiten, en voordat Horus of Hiskar iets konden doen vuurde de nieuwe draak een vuurbal af. De vuurbal trof Hiskar in zijn borstkast, hij viel bewegingloos op de grond.
Hiskar? Nee! Schreeuwde Horus. Hij keek naar de oranje draak, 'Seth' bracht hij vol walging uit. Vuile verrader! riep horus. Seth lachte, 'en dat zecht de god van waanzin die ons verraden heeft en de schuld is van onze burgeroorlog' zij hij. Ik hoop dat jij net zo makkelijk gebroken wordt net als de rest van jouw miserabele familie! GENOEG!!! zij Horus met een krankzinnige en egoënde stem, NU GA JIJ BOETTEN VOOR AL JOUW WANDADEN!!!!! Even geschroken maar weer hersteld probeerde Seth een nieuwe vuurbal te maken.... maar hij was telaat, Horus lanceerde een seismysche golf die recht op Seth af ging KABOOM! Even verdween Seth in een stofwolk. Horus keek toe, oppeens zach hij iets voor zijn voetten rollen: het hoofd van Seth, vol sadisme kakelde Horus krankzinnig en toen vloog hij weg naar de bergen, opzoek naar een nieuw bestaan.

Zachtjes floot ze een vogelliedje en luisterde afwachtend op de vogels die meededen zoals ze elke dag deden, hun gebruikelijke spelletje, maar niemand deed mee. Iets verwonderd keek ze omhoog naar de bosrand. De vogels waren stil, ze keken niet haar haar en luisterde niet naar haar gefluit zoals ze meestal deden. Nee, ze keken naar iets anders, ergens bij de velden.
Op een snelle tred liep ze naar de velden, ze kreeg een zorgelijk gevoel. De geluiden van de dieren waren er niet meer, de zachte windbries was er niet net zoals het geristel van blaadjes en grassprieten niks lieten horen. Het gekletter van de rivier was nergens te horen. Wat was er aan de hand.
Een lange donkere schaduw viel over haar neer, verwonderd keek ze omhoog, het zou vandaag niet regenen de hemel was helder blauw. Toch was er een wolk aan de hemel, er kwamen meerdere. Aiwendil fronste, waar kwam dit vandaan. Iets vreemds was er aan de wolken maar wat, nu wist ze het, ze waren bruin, niet grijs, wit of grauw zoals altijd. Bruin. De wolken kwamen bij elkaar en vormden iets wat op een deur leek.
Snel keek ze om zich heen, nee zij was de enige op de velden vandaag.
De deur ging open en twee wezens stapten eruit, draken. De een groot met paarse schubben in de vorm van veren zoals vogels hadden. Vlak na hem een kleiner soort met blauwe schubben. Ze liepen de deur uit en er vormde groen gras. Verwonderd maar ook op haar hoede keek ze naar het trafreel en zag hoe het pad vervormde in as en toen in insecten. Snel deed ze haar cap over haar hoofd en ze voelde zachte tikjes zoals bij regen maar in plaats van water waren het beestjes. In zwarte stromen kropen de beesten weg.

De twee draken spraken tegen elkaar, met moeite kon ze twee namen eruit halen. Horus en Hiskar. Ze liet zich zakken tussen de bloemen en staarden verdoofd naar de twee draken. Ze wou hen niet storen, als ze haar zagen konden ze zelf bepalen wat ze deden. Een nieuwe naam Seth deed haar nadenken. Wie was die derde draak dan, kwam die nog of was hij achtergebleven. Verward en vol vragen probeerde ze een paar woorden te ontcijferen van het draaks dat ze nog neit verstond.

Al snel werd een van haar vragen beantwoord, een nieuwe deur, op de grond deze keer. Niet ver van haar vandaan werd geopend. Een fel oranje draak stapte eruit. Dat moest haast wel Seth zijn, alleen keek hij gevaarlijk en ze moest op haar hoede zijn. Ze maakte zich klein en ze had het geluk aan haar zijden, de draak liep vrijwel meteen naar de twee anderen. Al was het geen prettige ontmoeting, de draken mochten elkaar niet daar hoefde je geen weddenschap op te leggen. De draak die ze maar als Seth behield vuurde een vuurbal af op Hiskar de blauwe draak, deze had het waarschijnlijk niet verwacht van de vuurbal raakten hem perfect op de borstkas. Meelevend met de draak kromp ze ineen en zag hoe hij op de grond plofte en niet meer overeind kwam. De twee draken brulden naar elkaar en begonnen hun strijd.
Aiwendil keek er niet eens naar, zonder erbij na te denken sloop ze naar de blauwe draak. Hij lag nog steeds bewegingloos en zijn ogen waren gesloten. Zelf was ze net groter dan zijn kop. ' Wordt wakker draak, uw vriend heeft uw nodig.' Fluisterde ze terwijl ze de draak wakker probeerde te maken. Ze kon niet geloven dat hij dood zou zijn, een vuurbal was het maar, dat kon toch niet zo sterk zijn.
Een stofgolf vloog over haar heen, ze drukte zichzelf tegen de nog warme schubben aan en kneep haar ogen stevig dicht. Het volgende wat ze zag was het hoofd van de oranje draak, niet verder dan twee van haar af. Ze hapte geschrokken naar adem, ze zag de draak met de paarse schubben wegvliegen
Niet wetend wat te doen en nu zeker van dat Hiskar dood was begon ze zachtjes te zingen in het elfs.
We are free now

Horus vloog door de lucht met een rotgevoel, hij had niet verwacht dat dit zo zou verlopen.
Eigenlijk dacht hij dat hijzelf zou sterven in een van deze daagen. Dat het zo slecht met Hiskar zou verlopen Zach hij niet aankomen.
Horus bedacht zich oppeens dat hij Hiskar geen begravenis had gegeven... Meteen draaide hij zich om om naar de plek te vliechen waar Hiskar lag.

Toen hij dichter en dichter bij kwam hoorde hij iets, hij was er niet zeker van... Was dat gezang? Toen hij dichterbij kwam zach hij iets of iemand bij het lijk van Hiskar staan, aan de bouw van haar lichaam zach hij dat het een mens was, een vrouwelijke. Hij besloot om even te wachten met storen totdat de mens was uitgezongen.

Onder haar zachte gezang leken de dierlijke geluiden weer te ontwaken. Vogels bleven stil om te luisteren naar het lied of zongen mee op het ritme van het sterflied voor Hiskar. Een zachte lentebries woelde door haar haren en liet de velden weer tot leven wekken. Geen valse noot kwam uit haar keel, het lied was spat zuiver, ze zou ervoor zorgen dat de draak een mooi einde kreeg. Misschien kon ze straks wat wilde bloemen plukken en de draak ermee bedekken. Zo zag het er minder treurig uit en zouden de drakenjagers het misschien laten om hem mee te slepen en hem te verkopen. Ze kon natuurlijk hier blijven maar ze wist niet of dat wel een goed idee was, de oranje draak Seth was misschien dood maar je wist maar nooit wat voor draken hij er nog bij had.
Zachtjes sloot ze haar lied af en staarde even naar de gesloten ogen van Hiskar, wat zonden. Hij was hier maar net aangekomen en vond meteen de dood, nog voor hij de bossen had kunnen bezoeken of het meer. Hij had geen kans gekregen om te kunnen jagen op de tallozen konijntjes die er rondhobelden of de zoete geur van de bloemen ruiken. Geen nacht slapen onder de heldere sterrenhemel of andere draken ontmoeten. Dit alles was hem niet gegunt.
Ze zuchtte en streek een lok blond haar uit haar gezicht. Een aanwezigheid achter haar deed haar rustig omdraaien. Het was de paarse draak die bij Hiskar was toen ze aankwamen, Horus zou hij moeten heten. Aiwendil moest omhoog kijken om Horus recht in de ogen te kunnen kijken. 'Gegroet Horus.' Sprak ze kalm en helder. 'Ik wou niks met uw vriend doen, alleen een gepast afscheid geven.' Legde ze haar bedoelingen uit, hopelijk kende hij de mensentaal zoals Rainbow het kenden.
Ze glimlachte mistroostig en wende haar blik af om naar Hiskar te kijken. Die zat nu in een vredig hiernamaals in rust en vrede.

Horus hoorde de woorden van de mens en zei met een sterk accent in zijn mens: ' gegroet mens, ik stel het op prijs dat je over het lichaam van mijn vriend hebt gewaakt'.
'Ik weet niet zeker aan wiens kant jij staat maar volgens mij is dat aan de mijne.... EN ALS DAT NIET ZO IS DAN PLUK IK JE OGEN UIT, MWAHAHAHA!!!!.... 'Sorry ik liet me een beetje gaan. Hij keek nu naar het levenloze lichaam van Hiskar. 'Ik had niet verwacht dat hij zou sterven', zei hij 'ik dacht dat dat mij zou overkomen...' Er biggelde een steeds van kleur verschietende traan van zijn gezicht.
'Hij verdient een begrafenis, die alleen een koning waardig is' nadat hij dit zei liep hij naar Hiskar's lichaam toe, en blies een saffier blauwe vlam over zijn lichaam, de vlammen verkoolden het lichaam maar hielden zijn lichamelijke vorm in tact. toen de vlammen doofden, stampte Horus een keer heel hard op de grond, waardoor het lichaam van Hiskar verpulverde tot as. Horus blies de asdeeltjes zo hard mogelijk de lucht in, waardoor ze in vlindertjes veranderden. Horus keek de vlinders die naar de hemel vlogen nog lang na, en zij toen: 'ga vriend... Rust in vrede in de droom die op je te wachten staat'.

Opeens hoorde Horus iets achter hem... Was dat... Nee dat kon gewoon niet! Achter hem opende zich een derde deur hier kwam een zwarte draak uit, gevolgd door een dozijn oranje draken.
Horus keek naar de zwarte draak en zij sissend 'Ramses' de draak die Ramses heette lachte en zij: 'kijk nou! blijkbaar heeft die zwakkeling Seth je niet kunnen doden, maar maak je maar geen zorgen hoor daar komt van zelf wel verandering in.... 'SETH HEEFT MIJ NIET KUNNEN DODEN, EN JOU ZAL DAT ZEKER NIET LUKKEN'!!!!! Zij Horus met een krankzinnige stem, hierna lanceerde hij een paarse bol waanzin af op de groep opstandelingen, de bol trof twee draken, de bol schroeide de armen en benen van de ene weg, en de ander viel dood met een groot gat in zijn zij op de grond.
Ramses schrok, maar herstelde zich weer 'wat staan jullie daar te kijken!? Val aan!'. De tien overgebleven draken liepen op Horus af, Horus liep naar het meisje toe en zij 'klim op mijn rug als je wil overleven!

De zware stem van Horus sprak in een mensentaal, maar er dreef een erg sterk accent door zijn stem die het zo zwaar en brommerig maakten. Gelukkig was het nog wel verstaanbaar voor Aiwendil en ze knikten. Een bulderige lach kwam uit de bek van Horus, alleen wist ze niet zo zeker of dit een grap was of bloedserieus. Ze besloot maar respectvol te glimlachen en te wachten. 'De dood staat vast, hoe en wanneer niet.' Antwoorde ze op de spraak van Horus, al leek het meer voor hemzelf dan voor haar. Ze zag een kleine traan over het egzicht van Horus glijden, in zijn weg naar de grond verwiselde hij van kleur, tot hij vervolgens in de grond versmolt en een mooie bloem naar boven kwam. Het was een prachtige blauwe bloem, ze zag de verfijnde blauwe blaadjes die ze voorzichtig aanraakte, ze voelden zo zacht aan alsof het zijden was. Horus deed een stap naar voren en blies een blauwe vlam naar Hiskars lichaam.
Aiwendil duwde zichzelf omhoog, nu stond ze naast Horus, starend naar het lichaam dat bedekt was met saffier blauwe vlammen. Zonder een waarschuwing stampte Horus op de grond, het gaf zo'n erge trilling dat Aiwendil haar evenwicht met moeite wist te bewaren, ze zag hoe het lichaam tot as veranderden. Ze keek naar het as die de paarse draak omhoog blies. Zwarte en grijze korreltjes as vlogen door de lucht ern veranderden in mooi vlinders. Ademloos keek ze naar het tafreel en zag hoe de vlinders wegdwarrelde, weg van hier, naar het betere bestaan.

'Een prachtig afscheid.' Zei ze zacht, nog kijkend naar de laatste vlinder die uit het zich dwarrelde. Ze keek naar Horus maar die leek zijn aandacht al ergens anders op gericht. Ze volgden de blik en zag een nieuwe deur en onderdrukte een kreun. Niet weer, laat dit een goede draak zijn. Dacht ze heimelijk, maar dat was tevergeefs. Uit de deur kwam een nieuwe draak, een zwarte deze keer, gevolgt door kleinere oranje draken. Wat verschrikt sperde ze haar ogen open, waar sloeg dit op, konden dat soort draken niet dood of was dit slechts een illusie.
Horus siste kwaad Ramses waarna ze hem niet begrijpend aan keek. Wie was Ramses nou weer, Horus, Hiskar, Seth en nu ook nog een Ramses, kwam er straks nog een Hercules bij ofzo.
Horus begon weer te grommen en de schreeuwen en wierp een paarse bol naar de draken. De armen en poten schroeiden weg maar het was niet genoeg. Ramses, die een licht geschrokken uitdrukking op zijn gezicht had herstelde zich snel en gebood de andere tien draakjes aan te vallen. In reflex haalde ze haar boog en pijlen van haar rug. Al rennend naar Horus schoot ze twee draken neer. Soepeltjes klom ze op de rug van Horus, zijn schubben waren wat glibberig maar dat betekende niks voor een kind dat gewend was elke dag in bomen te klimmen, nat van dauw of mos. Ze liet zich op een holte van de draak vallen en wierp nog een dolk recht in het hart van een ander Sethdraakje. Ze vuurde een groot deel van haar pijlenvoorraad doorheen en mikte alle draakjes weg. Nog vijf pijlen waren over waarvan ze drie naar Ramses vuurden maar ze al irritante vliegen weg wist te slaan. 'Stijgen Horus, ik ben uit mijn minutie.' Schreeuwden ze. Ze pakte haar kling uit haar scheden, als ze aangevallen werden was dit hun laatste redmiddel.

Horus keek toe en wachte tot het meisje was uit geschoten met haar boog. Toen ze op zijn rug geklommen was, riep Horus naar Ramses: WAT JULLIE OOK WILLEN BEREIKEN DOOR MIJ TE DODEN HET ZAL JULLIE NOOIT LUKKEN!!! Nadat hij dit zei lanceerde hij een seismische golf naar een draak die hem wou bespringen, de draak schokte een meter of 10 weg van Horus en viel bewegingloos op de grond.
Horus wende zich weer tot het meisje en zij: HOU JE VAST MENS!!!. En met een krankzinnige lach schoten zij de lucht in. Horus zei op een weer gekalmeerde toon: 'Ik weet dat dit geen goed moment is' 'maar om deze draken te begrijpen moet ik je een stukje geschiedenis vertellen,' 'Je weet dat ik uit een andere wereld kom', 'daar was ik heerser als halfgod. zei hij, 'op een bepaald moment dacht een groepje volgelingen dat omdat ik gek ben het rijk zou vervallen dit waren mijn beste krijgsheren Seth, Ramses, en Honsou, Zij en hun legioenen kwamen in opstand, dit brak uit tot een burgeroorlog. 'De draken die hier zijn komen om de gevluchte halfgod te straffen.

Nadat hij dit zei scheerde er een vuurbal langs zijn gezicht, Horus keek achterom en zag dat Ramses en zijn over gebleven draken de achtervolging hadden ingezet.
Ramses schoot een enorme vuurbal af op het tweetal maar Horus antwoordde door een bolt of madness tegen de vuurbal te lanceren, die in een groepje vlinders veranderde.
MENS WAAR MOETEN WE NAARTOE! JIJ WEET DE WEG HIER VEEL BETER DAN IK!! WIJS MIJ AAN WAAR WE NAARTOE MOETEN!!
Horus lanceerde nog een bolt of madness, deze trof een van de kleinere draken in het gezicht, zijn hoofdt schroeide weg, en de vonken veranderden in messen die de vleugels en buik van de draak naast hem doorkliefden.
Horus wachtte niet meer op een antwoord en dook naar de bossen die onder hen lagen voor beschutting.

Aiwendil die nog nooit met beide benen van de rgond was gekomen en nog nooit op een draak had gezeten hield zich stevig vast aan de stekels van Horus en klemde haar wapens ook goed tegen haar aan. Ze wou ze niet verliezen in dit drakengevecht, het was goed mogenlijk dat ze haar spullen niet meer terug zou vinden en het maken van een nieuwe boog en pijlen kosten tijd. Dan had ze nog niet over het stelen van nieuwe dolken.
Ze keek kort achterom en zag dat ze een flinke voorsprong hadden, maar of dat veel uitmaakten bij draken wist ze niet.
De gekalmeerde Horus begon een korte uitleg wat er gaande was en ze knikte om te laten merken dat ze het begreep. Hiskar moest een van de trouwe volgelingen van Horus zijn en die is bij hem gebleven terwijl de anderen een mes in zijn rug staken. Ze vond het rot voor Horus al snapte ze het deeltje van krakzinnegheid wel, soms wist ze niet wat ze ervan moest denken, maar als ze wat meer met deze halfgod zou omgaan zou ze het vast en zeker gewend raken. Hij leek haar ook niet zo slecht, al was hij krankzanning of half.
Nu zaten Seth en die Ramses achter Horus aan, en als ze het goed gevolgt had kwam er nog is een derde draak bij die Honsou heette. Lekker was dat, Seth was in kleine draakjes veranders, die Ramses zat hen nu achter na in poging hen te vermoorden. Wat zou die Honsou wel niet allemaal kunnen.
Een vuurbal scheerde raaklings langs haar hoofd en verschroeide een paar haren. Ze keek achterom en zag Ramses aankomen met twee kleinere oranje draakjes die nog van Seth waren overgebleven. Man, die draken kreeg je echt niet dood.
Een nieuwe vuurbal, velen malen groter dit keer, kwam op hen af. Aiwendil maakte zich klaar voor de klap maar Horus bleek nog wat acties in zich te hebben. Een bol raakten die van Ramses en veranderden in een hoop vlinders. Verbaasd keek ze naar Horus die schreeuwde om de weg.
Snel nadenkend wat een goeie plek zou zijn, het bos.. Nee het bos zou tot as vergaan en was geen goeie verstop plek. Vanuit haar ooghoek zag ze de walm van geisers. Dat was het, de geisers waren perfect.
'Horus! De geisers aan je linkervleugel, daar moeten we heen.' Schreeuwde ze naar hem. Bij de geisers zouden ze veilig zijn, je zag geen hand voor ogen en het gloei heten water dat omhoog spoot was pijnlijk, zelfs voor draken.
Uit haar leren laars pakte ze een speciale pijl. Ze had er drie van maar zou er maar een schieten. De pijl was verzwaard en zat vol weerhaken. In de bocht kwamen ze vlak bij Ramses en ze schoot de pijl met volle kracht in zijn borstkas. Het gekrijs zou je nog van ver in de bergen kunnen horen. Langzaam zag ze Ramses afdruipen en ze grijnsde tevreden. De pijlpunt was gedoopt in vergif en opgedroogt, bij aanraking met bloed zou het weer smelten. Voorlopig zouden ze kunnen vliegen zonder al te veel problemen. Tenminste, dat hoopte ze.

Horus hoorde wat de mens zij en vloog weer omhoog op naar de geisers. hij zag ook hoe ze een pijl naar Ramses schoot en hem in zijn borstkas raakte, hij verwachte dat ze erg blij zou zijn. helaas zou dat niet lang duren, Ramses was niet zomaar een draak, hij was zijn zoon....
Horus vloog meteen naar links om een vuurbal te ontwijken die Ramses af vuurde nadat hij weer omhoog was gevlogen, en de pijl uit zijn borst getrokken had.
Horus keek naar voren en zag de drie overgebleven drakenkrijgers voor ze vlogen.
Puur uit instinct lanceerde hij een seismische golf, die de voorste draak in zijn gezicht raakte en al zijn botten verbrijzelde. meteen hierna vuurde hij een bolt of madness op de andere draak die links achter hem vloog, de bol rukte de vleugels van de draak af en met een gil van verbijstering stortte hij neer.
Horus had geen kracht meer over voor noch zo'n bol dus hij maakte zich klaar voor een lijf aan lijf gevecht. De twee draken vlogen op elkaar af, Horus wachtte op het goede moment af en... KNAL! op het laatste moment trok Horus omhoog en ramde met zijn adamantinum klauwen een gat in de rug van de draak.
De overwinning duurde niet lang. Ramses had ondertussen een aanval voorbereid en sloeg Horus uit de lucht.
Horus viel hoog uit de lucht, hij keek om zich heen en zag dat het meisje naast hem in de lucht viel. hij pakte haar beet en drukte haar tegen zich aan, 'HOU JE GOED VAST DIT WORDT GEEN PRETJE MWAHAHAHA!!!!!'

Ze knalden op de grond, en Horus hoopte dat het meisje het overleeft had. Hij zag dat Ramses naast ze landde en hem uitdaagde. Horus stond op en zette het meisje opzij, en zij: ' MENS HOUDT JE ERBUITEN, DIT IS EEN ZAAK TUSSEN VADER EN ZOON!!!'

Ondanks de pijl ging de strijd gewoon door. De laatste oranje draken werden vermorzeld door de golf en de bol van Horus. Hoe lang konden draken zo door vechten, Horus kon niet eeuwig madness bollen en van die golven afvuren, na een tijdje zal zijn energie op zijn. Haar kling zou weinig uithalen dus stopte ze hem terug in de scheden terwijl haar andere hand zich stevig bleef vasthouden aan een van de stekels van Horus.
Ramses en Horus kanlde tegen elkaar op, ze zag een klauw van Horus in de rug van Ramses boren. De tweede aanval van Horus was nog niet eens ingezet of Ramses sloeg Horus zo hard ze van de rug van de paarse draak werd gesmeten. Haar ogen zochten naar Horus en ze zag hem al snel naast haar opdoemen. Een enorme klauw sloot om haar heen en ze voelde de warme schubben en de snelle ademhaling van Horus. Hij bulderde nog wat, iets wat moeilijk te verstaan was door de wind die langs haar oren suisde, maar het was vast niks belangrijks.

Ze voelde de schok van de val door haar lichaam trillen. De klauw van Horus was losser geworden waardoor ze zich eruit kon wringen. Ramses landen naast hen. Uit reflex pakte ze de kling en ging verdedigend voor Horus staan, al wist ze dat het stukje metaal dat ze in haar handen weinig zou uithalen. De trillingen deed haar achterom kijken en zag Horus opstaan. Zachtjes werd zo opzij geduwd. 'Ja maar..' Begon ze haar protest al maar het gebruikelijke gebrul liet haar verbijsterend achter. Ramses was de zoon van Horus, leuke zoon, dacht ze maar ze ging wel achteruit.
Haar ogen zaten vast geplakt aan het gevecht tussen Horus en Ramses. Ze kromp pijnlijk in elkaar toen ze de klauw van Ramses in de flank van Horus zag boren. Drakengevechten waren geen pretje om te zien, zeker omdat ze zelf niks kon of mocht doen. Beiden draken leken uitgeput, ze konden toch niet tot zonsondergang vechten.

Horus schreeuwde het uit toen Ramses hem in zijn zei trof met zijn klauwen. Direct hierna sloeg Horus hem zo hard mogelijk met een adamantinum vuist in zijn gezicht. Gedesoriënteerd viel Ramses op de grond, om daarna weer wankel op te staan. Ramses spuwde een constante hellevlam op Horus. Horus gebruikte zijn vleugels als beschermende kap, en sloeg de vlammen met een vleugelslag weg. Nu antwoordde Horus met een waanzinvlam die om de seconde van kleur veranderde en de woorden AZRLU OTH ZENTR fluisterde. de vlammen omringden Ramses en de woorden klonken steeds harder. De vlammen verbranden de schubben van Ramses, maar konden niet door de dikke huid dringen.
Opeens begon Ramses te praten, en zij 'waar om heb jij ons verraden?' Horus antwoordde 'Jullie begonnen een opstand!' Horus kon niet geloven dat Ramses zich verraden voelde, Ramses riep toen naar zijn vader 'jij had alle macht die je wou hebben maar toch...je wist dat er iets zou gaan gebeuren'. 'Ik had voorzien dat drie van mijn beste krijgsheren mij zouden verraden!' riep Horus. 'Ja, drie krijgsheren die jouw eeuwig trouw waren die het halve rijk dat nu bestaat onder jouw heerschap hebben veroverd!' zij Ramses waarna hij vervolgde 'en jij wou weg vluchten van jouw troon!'
'Ik ontvluchtte de burgeroorlog die jij hebt veroorzaakt' zij Horus onvoorstelbaar kalm.
'Een enorm koninkrijk dat geregeerd werd door een gekke draak'. was het enige dat Ramses uitbracht.
'Het rijk is nu verscheurd door oorlog!' zij Horus iets minder rustig. Ramses antwoordde plagerig en op zeer harteloze manier 'ach moeder zou teleurgesteld in jouw zijn...'
GENOEG!!!!. JIJ BENT MIJN ZOON NIET!, zij Horus. 'nee maar, bedankt voor het compliment' zij Ramses. Ramses ademde diep in om de absolute vuurbol te lanceren, Horus bewoog niet.
Sterf nu! Riep Ramses, en lanceerde de vuurbol. Precies op het moment dat de vuurbol bijna zijn doel trof vervaagde Horus in een wolk lachgas dat meteen begon te lachen.
Ramses keek verbaast rond, 'Waar zit je! riep' hij. Opeens stond Horus achter Ramses, en voordat hij wat kon doen, blies Horus een bolt of madness die een enorm gat in in Ramses' zij boorde. Ramses verloor zijn evenwicht en viel op de grond. Horus zette een stap naar voren naast het lichaam van Ramses, en zij ' inderdaad sterf nu...' VOOR HISKAR!! schreeuwde Horus, en hij blies een alles smeltende vlam uit over Ramses. En toen hij klaar was met deze genadeslag keerde hij zich weer tot het meisje die bang in een hoekje zat en zij met een enorm accent 'sorry dat jij een slachtoffer van mijn problemen moet zijn ...' en na dit gezegd te hebben viel hij op de grond, uitgeput van de strijd en door een teveel gebruik van zijn krachten.

Met snelle passen rende een groene draak richting de zonnige velden. Een wilde hond rende voor haar uit, terwijl Piosen hem wilde vangen en opeten. "grr, waar wil dat beest heen?" dacht Piosen en versnelde haar pas waardoor ze sneller begon te rennen en de wilde hond in begon te halen. Een comotie in de verte wekte haar aandacht, maar de hond renden daar ook heen. Piosen vond het genoeg en gebruikte haar vleugels en greep de wilde hond met haar voor poten en kneep de lucht uit de longen van het dier. Een grote donker blauwe draak viel voor een mens om en bleef roerloos liggen. woede nam bezit van Piosen, hoe kon een mens een draak zo toetakelen! Piosen brulde luid en sonor haar gebrul ging door merg en been. Piosen dook op het mens af en bekogelde haar met het karkas van de wilde hond. Daarna draaide ze zich in de lucht en landen voor de draak. Wat er gezegd was tussen de draak en het mens had Piosen niet gehoord, maar ze wilde alleen maar de draak helpen. Omdat ze dacht dat het mens de draak had verwond. 'Blijf van die draak af!' grauwde Piosen kwaad en zetten een hoge rug op, daarna sprong ze op het mens af en hapte naar haar arm. Haar beet zou een vreselijke jeuk achter laten die door het gehele lichaam zou kruipen. Piosen sprong weer achteruit en wachten tot de draak wakker zou worden.

Gegrauw, gegrom. Vader en zoon gingen flink op elkaar in en het vuur van Ramses vloog alle kanten op als Horus ze weer afsloeg. Om haarzelf te beschermen tegen de vlammen die haar richting op kwamen kroop ze wat terug.
Met grote ogen bekeek ze het tafreel voor haar. Haar hoofd probeerde al het binnenkomende informatie te verwerken. Horus was dus een halfgod, en beheerde voor kort een groot koninkrijk. Nadat hij een tikje gek was geworden grepen Seth, Ramses en de nog onbekende Honsou. Seth leek nu dood te zijn, voorgoed aangezien de oranje draakjes niet waren teruggekomen waren. Nu vocht Ramses, de zoon van Horus. Ze gaven elkaar de schuld van dingen die er gebeurde en vochten.
Een woest gebrul en een warm gevoel van het vuur dat Horus uitspuwde. Beschermend sloeg ze haar handen voor haar hoofd. Wat trillerig keek ze tussen haar vingers door toen ze het warme gevoel van de vlammen niet meer voelde. Ramses was dood, zo ver een draak dood kon zijn.
Horus totaal uitgeput verontschuldigde zich tegen over haar en viel met een plof neer. Op handen en knieen kroop ze naar Horus toe.
Geluidloos liepen de tranen over haar vuile wangen. Horus zou het overleven, het moest gewoon.

Nog voordat ze iets kon doen om Horus te helpen zoals water halen of eten zoeken hoorde ze een luide brul. Wat geschrokken keek ze opzij, een groen draakje, nog niet heel groot maar groot genoeg voor haar keek haar fel en woedend aan. Haar brul deed haar rillen en de kippevel kwam op haar armen. De groene draak was sterk al leek die klein vergeleken met de andere draken. Het karkas kwam op het af, ze wist het half te ontwijken maar haar benen werden meegenomen. Een halve meter viel ze op de grond, op haar tanden bijtend zag ze een wond in haar knie. Een scherpe steen had in haar vel geboord. 'Blijf van die draak af.' Grauwde de jonge draak in mensentaal. Ontzet keek ze naar de draak. 'Ik heb helemaal niks..' Ze kreeg haar zin niet af, de draak sprong op haar beet haar fel in haar arm. Een felle jeuk kwam opzetten, met immense wilskracht hield ze haar nagels van haar huid. Het draakje sprong van haar af. 'Ik heb de draak niet verwond, hij heeft gevochten met een andere draak.' Zei ze doodskalm. Ze was te moe van alle informatie en het gevecht om boos te worden op het jonge ding. Die wou alleen Horus beschermen, denkend dat zij de oorzaak was. Ze kroop terug naar Horus en leunde tegen hem aan. Op haar huid begonnen rode vlekken zich te vormen al had ze nog niet gekrabt.
De jeuk kon ze niet langer verdragen en ze krabben hard aan haar arm tot er zelfs wat vel van af was gescheurd. 'Aiwendil, ben ik trouwens. Ik jaag niet op draken.' Zei ze tussen haar tanden om niet te kreunen onder de enorme jeuk die over leek te zijn.

Mudly liep over het veld en dacht kort na. Er was weer het een en ander gebeurt de laatste tijd en Mudly had het veelal positief opgevat. Ruw werd hij uit zijn gedachten getrokken op het moment dat een duidelijke brul te horen was. Maar het waren brullen die doorgingen. Over en weer. Verstaan wat er gezegd werd door de draken kon Mudly niet maar hij hoorde het luid en duidelijk. Hij rende op het geluid af en slikte toen hij werkelijk waar op een plek kwam waar een hevig gevecht plaatsgevonden had. Echter was het beeld dat hij zag niet geweldig. Piosen stond er bij een draak. En tegen die draak lag, Aiwendil! Mudly was Mudly niet geweest als de wond op haar been onopgemerkt bleef. Mudly rende er naar toe terwijl hij zijn tas openklikte en er al wat spullen uithaalde. Op zijn knieën bij Aiwendil hurkte hij. Kort bekeek hij haar wond. Het was net alsof de wond het enige was dat hij zag. Uit zijn tas had hij al zijn kruidenbundeltje gehaald. Hij zag aan het krabben dat Aiwendil ook jeuk had. Piosen had haar kennelijk dus gebeten. Eens zien of het gebruikelijke goedje zou werken. Mudly liep naar Piosen en forceerde de mond kort open. Maar voldoende om een monster van wat speeksel van de draak te nemen. Hij liep terug naar de plek waar hij bij Aiwendil op zijn hurken was gaan zitten. In het kleine glazen buisje en pakte een paar kruiden uit de buidel en bestudeerde ze. Hij mengde ze en vormde een soort vloeistof. Het was maar een klein beetje. Mudly deed een 2 tal druppels er in. maar een reactie bleef uit. Opnieuw pakte Mudly een stel kruiden maar dezemaal in een andere verhouding. Na 3 keer proberen had hij eindelijk een reactie. Het speeksel kreeg licht belletjes en kreeg een wat donkerdere kleur. Mudly knikte kort. Daarna pakte hij uit zijn tas een doek. Hij maakte de kleding bij Aiwendil's knie wat losser zodat deze niet in de weg zaten. "Dit kan even prikken..." zei hij kalm. En begon de wond rustig aan schoon te maken. Hij bleef voorzichtig. Hij wilde niet dat Aiwendil onnodig pijn leed.

Gecontroleerd begon ze adem te halen, al was het alleen maar om haar zelf af te leiden van de onmoyeljke jeuk de haar hele lichaam tergde. Haar knie bonkte als een gek, het leek wel of twee irritante plaaggeesten vochten om de eerste plek. Langzaam ademde ze uit, eerst moest ze kijken naar haar wond om te zien hoe ernstig het was, daarna werd het doorbijten en proberen niet te krabben en hopen dat de jeuk snel voorbij zal gaan. 
Op haar tanden bijtend trok ze har broekspijp omhoog tot haar bovenbeen. Er zat een gapend gat in, ze kreeg het gevoel dat het bot net was geraakt. De klap en het gewicht had de steen de kans gegeven om door haar broek te gaan en een grote wond in haar knie te boren. Het zag er misselijkmakend uit en de jeuk zou haar niet de kans geven het te helen of verzachten met kruiden noch verbinden. Ze zuchtte en trok met een ruk haar broekspijp weer op de juiste plek. Pijnlijk kreunde ze zacht en sloot haar ogen. Hopelijk werd Horus snel wakker, misschien kon hij haar helpen, als hij zelf weer wat hersteld was tenminste. 

Haar hoofd bonkte hard de jeuk leek veranderd in pijnsteken, vreselijk voelde ze zich. Snelle voetstappen deden haar opkijken. Een rennend iemand, de bouw van een man. Al snel kon ze het rode bos haren en het gezicht van Mudly herkennen. "Mudly?" Fluisterde ze niet begrijpend. Kort taste haar vingers naar haar borstkas. Daar voelde ze het harde medaillon op haar borst gedrukt. Gelukkig was ze het niet kwijt geraakt in alle heisa. Opgelucht zuchtte ze, Mudly kon haar helpen. 
Precies wetend wat hij deed zag ze hem handelen. Hij wrikte de bek van het groene draakje zelfs open. Hij deed dat in een buisachtig vormpje en stopte er nog wat kruiden bij. Drie keer deed hij hetzelfde alleen verhoogde hij de dosis. Opeens voelde ze de dreunende jeuk afnemen als water dat van je afspoelden. Opgelucht zakte ze wat tegen de zij van Horus.
Nu werd haar been verzorgt. Met een doek begon hij haar knie schoon te maken heel voorzichtig. Stevig beet ze haar kaken op elkaar, het prikte en deed nogal zeer, al was ze stug van plan dat niet te laten merken. "Bedankt," zei ze zachtjes en glimlachte kleintjes. 

Mudly had inmiddels ook al het tegengif toegediend en hij zag dat Aiwendil minder jeuk had dan daarvoor. Of de jeuk volledig weg was wist Mudly niet. Kalm had hij de wond schoon gemaakt en zocht naar wat verbandmateriaal in zijn tas. Hij pakte niet veel later een bruinig verband. Het was zo van kleur. Echter was de gapende wond een probleem. Kalm en beheerst dacth Mudly na. Daarna ging hij aan het werk. Kalm verbond hij de wond en even later was de wond op de knie van Aiwendil verbonden. En het was mogelijk dat Aiwendil de knie bewoog. Het zou echter waarschijnlijk wat steken of pijn doen. Dat was iets waar Mudly niets aan kon doen. Mudly keek nu pas naar het gezicht van Aiwendil. "Geen dank..." sprak hij kalm en glimlachte lichtjes terug. Hij keek naar haar nek hij zag nog vaag de ketting van de medaillion die hij had laten vallen. Zijn glimlach werd wat breder. "Laat de wond kalm genezen, na een week of twee zal het volledig hersteld zijn en na anderhalve week mag je het verband er afhalen. Dan zal de wond voldoende dicht zijn." legde Mudly kalm uit. Mudly keek daarna naar de slapende draak. Hij haalde opgelucht adem. Hetzelfde geld had Piosen sterker gif en zou Aiwendil er slechter aan toe zijn geweest. Het viel nu allemaal mee.

Toen het mens dat Aiwendil bleek te heten zei dat zij geen draken joeg kreeg Piosen een voor haar vreemd gevoel. De schuld die ze voelde was grooter dan ze verwacht had en Piosen liet haar kop hangen ter verontschuldiging. opeens kwam Mudly op dagen en hij nam met wat geweld wat speksel af en maakte een antigif. Piosen bleef verder stilletjes staan luisteren naar wat de twee mensen zeiden. De grote draak lag nog te slapen en Piosen was benieuwd naar waarom hij met die andere draak dan gevochten had, want daar was niet veel van over? Piosen ging liggen om haar misselijke gevoel te laten zakken. "Waarom krijg ik de meeste problemen?" dacht Piosen en keek toe hoe Mudly Aiwendil verzorgden.

Horus droomde, hij zag roze bloemen, vuurige grassprietten... En er was kaas.... Overal kaas!
Hij zag ook iets anders... Een groene draak die schaamte gevoelens uitte, en een jongen die de wonden van het meisje verzorgde.... 'Wacht eens...' dacht hij.
' dit is de realiteit' opeens kregen de stukken kaas domme gezichten, en zeiden op plagerige toon ' het werd nog teid ook dat je wakker werd! Alle grassprietten, bloemmen, en kaas verdwenen. Horus realiseerde zich dat hij wakker was, en dat het meisje naast hem lag.
Hij begon zo goed mogelijk mensen taal te spreken en zij : 'wat gebeurt er?' 'wacht eens.... Waar ben ik?'. Toen kwamen alle herrineringen weer terug, en hij zach ook het half gesmolten lichaam van Ramses liggen. Hij kon zijn hoofd niet langer omhoog houden en hij plofde weer op de grond. Hij dacht terug aan alles wat er gebeurd was in zijn getroumatizeerde leven, het verraad van Seth , Honsou, en een van zijn eigen zoons Ramses, die zijn eigen broertjes doode en zich bij het verzet aansloot, de oorlog, waar in hij al zijn broers en zussen verloor in de streid, maar vooral de trieste blik in de ogen van zijn vrouw toen hij moest vertrekken. Hij kon het niet meer aan, en uit emotionele drang begon hij te huilen.
De tranen vielen van zijn wang en zweefden omhoog, om daarna in een vlinder te verranderen.
'Hier is de oorlog voorbij' stelde hij zichzelf gerust.

Horus merkte dat het begon te regenen, hij besloot om er iets aan te doen

Alles leek weer normaal te worden. De jeuk die veroorzaakt was door het groene draakje leek over door het medicijn van Mudly en haar knie was verbonden al prikte het nog een beetje, wat alleen maar betekende dat het goed zat want dan zal het genezen. "Twee weken." Mompelde ze, het was niet zo lang maar vooral onhandig, ach ze mocht niet klagen het had veel erger kunnen zijn als het ging onsteken, nu was het alleen rustig aan doen en dat allemaal dankzij hem. Dankbaar glimlachte ze en keek iets verlegen naar Horus die nog steeds knock-out op de grond lag. Ze was benieuwd wat hij droomde, hopelijk iets moois en vredigs. Vanuit haar ooghoeken keek ze kort naar Mudly, ze voelde zich steeds meer op haar gemak maar soms was ze nog wat verlegen al was het schichtige en schuwe verdwenen. Haar ogen gleden weg naar het draakje die haar gebeten had. 
Het groene draakje hield zich wat afzijdig en met een schuine blik keek ze naar het draakje, zou het draakje mensentaal kennen? Vast wel, Mudly en de draak leken elkaar te kennen ander was hij vast ook gebeten toen hij de bek van de draak had open gewrikt. 
"Mag ik weten hoe jij heet?" Vroeg ze rustig en vriendelijk om te laten merken dat ze niet boos was of iets in die richting. 
Achter zich werd Horus nogal verward wakker. Zonder antwoord te kunnen geven biggelde er een nieuwe traan langs zijn kop die veranderde in een vlinder. Troostend klopte ze hem op de zij. "Gaat het? Misschien moet je nog wat slapen." Bezorgd keek ze naar Horus, hij had het maar zwaar. 

Mudly zijn ogen keken kort naar Aiwendil en knikte kort op haar woorden. "Ga gewoon jagen en zo. Maar overlast hem niet..." zei hij vriendelijk. Mudly keek kort naar Piosen en zijn glimlach verdween Mudly stond op en stropte de pijp van Aiwendil's broek weer terug. Hij stapte daarna richting Piosen. Hij zakte bij de draak op zijn knieën. Een glimlach verscheen weer. "Je hebt een goed hart, Piosen." sprak Mudly kalm. "Alleen je tekort aan ervaring staat dat in de weg..." voegde hij er aan toe. Mudly's stem was kalm en vriendelijk. "Je kwam op voor een soortgenoot, alleen wist je niet waardoor de draak gewond was." legde hij zijn woorden uit. "Piosen, je bent erg jong voor een draak. Fouten maken mag daar leer je van." sprak Mudly kalm en legde zijn hand tegen de schouder van Piosen. "Draken staan misschien bekend om hun wijsheid. Ik heb ooit een draak ontmoet genaamd Sarush, de wijze. Die was echter ouder dan duizend jaar. In zijn eerste levensjaar heeft die draak ongetwijfeld fouten gemaakt."sprak Mudly kalm verder. "En iemand verwonden is geen goed iets. Maar Piosen, ik zelf heb ergere dingen gedaan." sprak Mudly. "Dus kop op, Aiwendil overleeft het wel..." sprak Mudly kalm. Mudly was dan wel iemand die niet goed was met het aanmoedigen van anderen, maar het proberen deed hij wel. Mudly keek kort glimlachend naar Aiwendil maar richtte zijn blik daarna weer op Piosen.

(Aiwendil, ga zo door! Dat verhaal waar je mee bezig bent, ik heb het tot dusver gelezen. Het is werkelijk boeiend, ik kan niet wachten om verder te lezen. ^^)

Piosen hielt zich expres afzeidig en was gaan zitten voor ze iemand tegen haar hoorde spreken. Piosen keek even met haar rechteroog naar de vrouw de ze eerder aangevallen had, maar al snel kwam Mudly naar haar toe en sprak vriendelijk tegen haar en legde zijn hand op haar schouder. Piosen's rode oog richten zich even op de jongen en knikte begrijpend en hief haar kop weer wat hoger en stond op. Ze wilde haar spijt betuigen tegen over de vrouw en ze stopte voor Aiwendil en drukte zachtjes met haar snuit tegen de hand van Aiwendil en bleef zo even staan. Piosen was dan wel gegroeid, maar ze zou niet groter dan twee meter hoog worden en ze keek ook even naar de grote draak die zijn kop even in beweging bracht en weer neer legden.

Toen Horus stopte met huilen besefte hij iets heel belangrijks. Hij had altijd al de macht over de magie der waanzin gehad, maar na teveel gebruik heeft het zijn geest beïnvloed. Hij had ondertussen al al een enorm rijk geregeerd. Hij had veel zoons en dochters, de meeste waren leiders van grote legioenen die meer en meer land veroverden. Maar, drie leiders van de grootste legioenen corrumpeerden. Zijn neef Honsou de Long, Zijn stiefbroer Seth de helledraak, en zijn eigen zoon Ramses de draak des vergelding.
samen. begonnen zij de burger oorlog, en vernietigden zij bijna alles en iedereen die hij kende.
zijn eens zo grote en mooie rijk verviel, alles stierf. Horus moest vluchten, samen met Hiskar, hij wilde zijn vrouw Arina ook meenemen, maar zij kon niet mee omdat zij verbonden was met haar land, maar Horus besloot om toch te gaan.
Toen ze hier aan kwamen, en Hiskar stierf, kreeg hij weer de kracht om te willen overleven.
Hij versloeg twee van de drie verraders, en redde het leven van een nog jong schepsel.
Zijn gekte was helemaal niet zo erg... het was het beste wat hem ooit was overkomen!
vanaf nu zou hij weer positief denken, en een nieuw leven beginnen, in een nieuw land.

Horus scheen wakker te worden. Aiwendil stond op en legde haar gewicht op haar andere nog niet gewonde been. Aarzelend keek ze naar Horus. Hij was gestopt met huilen maar hij lag nog steeds op de grond en sprak geen woord. Ze keek over haar schouder naar Mudly en toen naar Piosen. Alles was rustig geworden maar de kans dat Honsou hen zou vinden lag niet helemaal lekker. Aarzelend keek ze naar Horus, maar ze schudde haar aarzeling weg. 'Sta op Horus. We moeten hier weg, ik weet niet wie die Honsou is maar hij zal vats sterk zijn. We kunnen beter gaan voor dat ze je opnieuw vinden.' Ze sprak hard om tot de paarse draak door te dringen. Horus was moe en zou niet opnieuw kunnen vechten, ze moeten ergens rusten waar ze veilig waren, echt veilig.

[bwaah sorry korte post ik moet weg.]

Horus keek na een lange tijd nadenken op, en zach het blonde meisje dat tegen hem aan leunde. Hij keek ook naar de jongen en de groene draak, hij kon uit de gespreken van de twee mensen opmaken dat ze elkaar kenden.
Hij dacht na over wat er nu ging gebeuren, hij wist in ieder geval dat hij het meisje een gesgenk zou moeten geven na alles wat ze had meegemaakt. Horus kon aan het gezicht van het meisje zien dat ze bang was dat Honsou ook zal komen, 'wees maar niet bang, als Honsou komt zijn we voorbereid' waarna hij zei 'hij zal het zelfde einde hebben als Seth en Ramses, dat beloof ik je'.
Terwijl hij dit zei dacht hij alleen maar na over een ding: wat nu? 'Ik ben je heel erg dankbaar voor alle hulp die je me hebt gegeven' zij hij, 'als dank wil ik je dit geven' hij trok een van zijn vederachtige schubben uit zijn nek, en gaf hem aan het meisje. 'Je hebt geen pijlen meer, dus wordt het tijd voor nieuwe' vervolgde hij ' de pijlpunten die uit deze schub zullen komen zijn stevig als de funderingen van een berg, en dodelijk als de tijd'. Nadat hij de veer had aangegeven zette hij een stap naar achteren, 'ik moet nu weg, ik moet op zoek gaan naar een nieuw leven, als je ooit hulp nodig hebt fluister dan 'rusoh' dan zal ik van zelf verschijnen'
Horus' schubben en kleur begonnen te vervagen, hij was bezig met zichzelf te teleporteren in een wolk van lachgas. Terwijl hij aan het verdwijnen was vroeg hij nog een ding aan het meisje: 'wat is je naam?'. Toen hij zijn antwoord kreeg zij hij ' die naam vergeet ik nooit meer'. Na dit gezegd te hebben verdween hij volledig in een gaswolk die onmiddellijk de slappe lach kreeg, Horus zou een tijd rond trekken en allen de Goden zullen weten waar hij zal gaan, het goede nieuws voor hem was:hij is zelf een halfgod.






Hey guys sorry dat ik er een lange tijd niet ben geweest, door omstandigheden op school had ik geen tijd.

[Ow dat heb ik nu dus ook xD 6 onvoldoendes gelukkig zijn me ouders niet helemaal uitgeflipt O.o]

Aiwendil zag Horus weer een beetje bij zinnen komen en ze stond snel op. Bezorgd keek ze naar de reusachtige draak. Ze wist niks waarmee ze hem kon helpen, kruiden waren niet bestand tegen pure vermoeidheid. Ze was geen magier of een elf die toevallig magie kon gebruiken. In feiten was ze gewoon een mens met een druppelvormig gezicht, puntoren en wat andere kledij. Mensen noemde je vreemd als ze je niet goed konden inschatten wat je bent en beschouwen je dan als gevaarlijk en rennen voor je weg. Gelukkig had zij dat niet, vreselijk zou dat zijn. Bang voor het onbekende.
Toen Horus tegen haar sprak keek ze verbaasd naar hem. Hij bedankte haar, al wist ze niet waarvoor. Ze had geprobeerd hem te helpen in zijn strijd maar echt goed gelukt was dat niet. Haar pijlen hadden nauwelijks tot niets uitgehaald. Horus haalde een van zijn paarsachtige schubben eruit in de vorm van een veer en gaf het aan haar. Twijfelend nam ze de schub aan en keek met grote ogen naar haar geschenk. 'Dankje.. Maar dat had echt niet gehoeven.' Haar blik ging weer naar Horus. Geschrokken zag ze dat zijn poten verdwenen en wegwaaide met de wind. Terwijl Horus langzaam leek ''weg te waaien'' vroeg hij haar naam. 'Aiwendil.' Zei ze en toen was hij weg.

[Het topic is uit.]