What to do, Where to go. I don't know.

Mudly liep over het bergpad met langzame pas. Hij zag er beter uit maar nog steeds slecht. Hij had weer slecht geslapen en stierf van de honger. Het bergpad had een witte laag dat deels was platgetrapt. Mudly zelf liep zonder er interesse in te tonen en stopte voor een groot dal. Hij keek uit over het uitzicht en zuchtte. Het was hem allemaal teveel. Hij zelf trapte een steentje naar beneden en zuchte voor een tweede maal. Daarna keek hij naar de lucht. De zon was er wel maar niet sterk genoeg om echt voor warmte te zorgen. Mudly keek daarna weer voor zich uit. Hij opende zijn mond en een heldere stem klonk door het dal. Hij zong een lied dat zijn moeder wel eens zong. Het klonk nu alleen met een mannelijke stem. Mudly hield zijn ogen gesloten. Hij ging op in het nummer en zong het vol overtuiging. De tekst was vooral negatief. Op het einde stopte hij en zuchte kort. Maar zijn oren vingen een geluid op van krakend sneeuw. Hij draaide zich met een ruk om en keek naar het menselijke gedaante dat er stond. Hij hield het strak in de gaten. Had zij, of hij, hem horen zingen? Mudly hield zijn hand bij zijn zwaard en keek naar het gestalte.

(Het nummer dat Mudly zingt: Bad Apple *klik*)

Zachtjes neuriede ze een vogelliedje terwijl ze over een stel stenen klom. Ze hing nu een weekje rond in de bergen en het beviel haar op zich wel. Het was lekker rustig en er waren niet veel mensen. Ze miste de gesprekken met Rainbow en Kliennie wel, maar de normale rust die ze altijd had gehad was weg. Hier had ze het ongeveer weer terug gevonden, het was raar, van bos naar bergen was een hele rare sprong. Toch vond ze het heerlijk om over de stenen te klauteren die het bergpad blokeerde of kijken wat er te zien was in een nauwe nis. Ze was meer opgebloeid dan ze de laatste tijd had gedaan. Ze voelde gewoon de vrijheid, ze was nu al minder schuw voor mensen dan dat ze altijd was geweest.
Haar voeten zetten zich af van een van de rotsblokken en landen zachtjes op de harde grond. De lente stond er al aan te komen maar in de bergen was het nog koud, ze kon nog vele witte stukken zien in de bergen en soms zelfs nog wat ijs. Op een kalm tempo liep ze verder. Overgbeleven sneeuw knerpte zachtjes onder haar leren laarzen maar werden overstemt door een gezang.
Meteen stopte ze en luisterde. Het was een droevig lied, vond ze, niet erg vrolijk. Gezongen door een jongen, of man, daar was het zwaar genoeg voor. Nieuwschierigheid borrelde in haar op, ze keek van links naar rechts. Rechts van haar was alleen maar afgrond en links van haar een stijle bergwand die je met geen mogenlijkheid kon beklimmen. Ze haalde onverschillig haar schouders op, ze was ook niet meer in de bossen, daar had ze kunnen kijken wie het was zonder zelf opgemerkt te worden, hier ging dat een stuk moeilijker.
Aiwendil versnelde naar tred en het gezang werd steeds luider naarmate ze dichterbij kwam. Gelukkig had ze een zachte tred en kon ze haast zonder geluid over de gesmolten lopen. Al snel vonden haar ogen een mensengedaante. Ze stopte en wachtte af hoe het lied eindigden. Het was mooi gezongen, maar het was zo negatief en droevig. Onderzoekend staarde ze naar de gedaante die opeens in beweging kwam.
Het geluid van een zwaard uit een schede deed haar een stapje achteruit gaan. Ze beet op haar lip en dacht na. Had ze wat verkeerds gedaan, of was hij gewoon geschrokken. Ze pakte haar boog van haar rug met een pijl erbij. Ze trok haar boog gespannen met een pijl erop maar hield hem laag. Nerveus wachtte ze af, wat zou zijn bedoeling zijn.

Mudly was vermoeid en zag niet echt helder maar hij wist duidelijk een mensengedaante te onderschijden met wat langer blond haar. Een vrouw, trok hij de conclusie. Ze had een boog vast. De afstand maakte het moeilijk te bepalen wat ze van plan was maar hij liet zijn zwaard zakken en stopte deze terug in de schede. Hij zou het wel merken als ze hem wat kwaad wilden doen. Het zou hem ook weinig kunnen schelen. Hij zuchtte kort en ging door zijn knieën. Hij keek naar beneden. Het was best diep zo'n dal. Maar toch, springen was het laatste waar aan hij zou denken. Mudly stond op en draaide zich om. Hij wreef kort in zijn ogen en keek weer naar het mensengedaante. Het trok licht interesse. Mudly bleef staan. Twijfelend of hij uberhaupt contact zou moeten zoeken. Toch mocht hij niet ontkennen dat hij nieuwschierig was. Mudly zuchtte kort. Ineens hoorde hij iets. Een stem. "Vermoord haar..." spookte het door zijn hoofd. Mudly's ogen werden wijd. Dat was onmogelijk, hij was toch weg. Hij keek snel rond. Niemand anders. Op dat moment liep hij op een wat snellere trend naar de vrouw toe. "Hoe zie ik er uit?! Rode ogen? Zwart haar?" vroeg hij. Echter was er niets veranderd aan zijn gewoonlijke bruine ogen en rode haar. Mudly leek nu licht gespannen. Als het echt terug was, dan wilde hij hier zo snel mogelijk weg bij de mensheid.

Gespannen keek ze naar de jongen en wachtten een actie af, een actie die uitbleef. Opgelucht zag ze het glanzende lemmet verdwijnen in zijn scheden. Ze deed haar pijl terug in haar koken en gooide haar boog weer om haar schouder, ze hoefde niks te vrezen. Ze deed een maar stappen vooruit en zag de jongen naar het dal onder hen kijken. Ze volgde zijn blik naar het dal, ze stonden nogal hoog en ze kon tot het einde van het dal turen. Hier en daar zag je nog grote en kleine witte plekken tussen al het groen zien maar het was wel minder geworden.
Vanuit haar ooghoeken staarde ze naar de jongensgedaante, wie zou hij zijn, waarom zat hij hier in de bergen zo alleen. Natuurlijk was zij ook alleen hier, maar voor haar was het niet meer dan normaal om alleen rond te reizen en voor zichzelf te zorgen. Kort staarde ze naar de zijkant van het hoofd van de jonegn, zou ze het durven, zou ze naar hem toe gaan en contact maken. Het zou de eerste keer zijn dat ze zelfbewust contact zocht met een mens, dat van Kliennie was per toeval. Nog voor ze haar zelf kon overhalen kwam de jongen met een snelle tred naar haar toe. Iets geschrokken deinsde ze achteruit. Nu de jongen zo voor haar stond zag ze dat hij niet ouder kon zijn dan haarzelf. De jongen vroeg hoe hij eruitzag en beschreef zichzelf, zijn stem klonk wat nerveus vond ze. Zijn ogen stonden ook onrustig maar waren bruin, niet rood en zijn haar was rood en niet zwart. Ze schudde haar hoofd zachtjes heen en weer. 'Nee, zo zie je er niet uit. Je ogen zijn bruin en je haar gewoon rood.' Zei ze rustig. Ze keek naar de jongen, een keer had ze rode ogen gekregen. Niet het rood dat je kreeg als je veel had gehuild, nee ze waren bloed rood geworden en haar lijf luisterde niet meer naar haar hoofd. De eerste keer dat ze een mens had gedood, vreselijk maar ze was er bovenop gekomen.
Zelf probeerde ze kalm te blijven wachtend tot de jonegn zich wat ontspanden.

Mudly keek naar haar maar zijn houding ontspande zich toen hij hoorde dat er niets anders was. "Dan moet het mijn vermoeidheid zijn..." mompelde hij. "Sorry, ik had even een vreemde herrinering die opspeelde" zei hij zuchtend. "Oh, om me dan maar voor te stellen. Mijn naam is Mudly, aangenaam..." zei hij vriendelijk. Al kwam zijn uiterlijk door zijn vermoeidheid wat over alsof hij slechte bedoelingen had hij was gewoon in een slechtte staat. "Sorry als ik er niet uit ziet, het enige wat mee zit is momenteel mijn haar. De rest, nou ja, is niet op en top.." zei hij met een zucht. Ineens bedacht Mudly zich dat hij wel veel ineen keer achter elkaar zei. Hij glimlachte en zweeg verder. Hij wachtte eerst maar de reactie af van de vrouw voor zich. Hij keek ineens richting de oren. Dat kleine detail was hem bijna ontgaan. Ze was een elf. Zou ze hem ooit gezien hebben? Zou ze afweten van het heilige zwaard dat hij momenteel bij zich droeg? Of was ze van een andere gebied dan waar hij had schuilgehouden? Vragen die bij hem opspeelde maar zeker niet zijn nieuwschierigheid remde.

Ze knikte langzaam. Dat kon natuurlijk, al waren haar herrineringen met de tijd vervaagd, sommigen waren zelfs helemaal verdwenen. De stemmen van haar ouders die ze altijd hoorden toen ze klein was kende ze niet meer, het was raar maar het was de harde waarheid. 'Het maakt niet uit hoor, ik ben Aiwendil.' Zei ze kalm en ze schonk hem een scheef glimlachje. Mudly dus, hij zag er erg vermoeid uit, en zijn wangen war iets ingevallen. Niet heel erg maar je kon zien dat hij honger had gehad of nog heeft. Mudly verklaarde zijn uiterlijk en ze grinnikte zachtjes, hij zou er vast wel snel boven op komen. Aiwendil voelde de blik van Mudly verschuiven, waar keek hij naar. Ze namm zich voor te doen alsof ze het niet merkte. Zelf zag ze er juist beter uit dan ooit, haar huid had een betere kleur gekregen en haar haar glansden. Ze waste zich in een klein poeltje die was ontstaan, het was erg koud maar wel lekker verfrissend. Eten vinden was moeilijk in de bergen, soms zag ze een bok of gems en die schoot ze dan neer. Soms een vogel als er niks ander opzat. Dan bond ze een touw aan het einde van haar pijl en schoot de vogel neer, vervolgens kon ze het dier vinden door het tou te volgen of er aan te trekken. Nu had ze nog een paar repen overgebleven eend en wat besjes.
Ze haalde haar knapzak voor zich en rommelde er wat in. Na wat spulletjes aan de kant te hebben geschoven vond ze het eten verwikkeld in een groot eikenblad. Wat verlegen hield ze het eten voor Mudly. 'Je mag het opeten, ik vang genoeg.' Zei ze zachtjes en staarde naar haar voeten. Hopelijk accepteerde hij haar eten, hij had het nodig, zij zelf had toch geen trek.

Edit: Morgen post ik pas ik ga nu tv kijken

Mudly keek naar Aiwendil en glimlachte kort. Hij hoorde haar woorden en knikte kort. Mudly wilde zich naar het dal draaien toen hij ineens haar wat hoorde zeggen. Hij keek haar aan en keek verdwaasd naar het eten. Dit kwam uit onverwachtte hoek. Hij dacht kort na. Echt honger had hij niet, al had hij een paar dagen al weer niets op. Ineens galmde de strenge stem van Darko in zijn hoofd. Hij zuchtte kort en glimlachte daarna. Hij legde een vinger onder de kin van Aiwendil en duwde haar hoofd wat omhoog zodat ze hem gedwongen was aan te kijken. "Niet te verlegen, is nergens voor nodig." zei hij. Hij nam het eten aan en liep een paar meter waar het vlakker was. Daarna pakte hij wat droog hout in de omgevingen en een stok. Hij bond er een touw om en begon snel te bewegen over het dorre gras. "kom op, kom op.." mompelde hij. Niet veel later was er een vuurtje ontstaan en glimlachte Mudly tevreden. Daarna stond hij op en keek naar Aiwendil. Hij pakte een bakje en vulde deze met wat water van een rivier. Deze bekeek hij kort en knikte toen inzichzelf. Hij haalde uit zijn tas een relatief kleine pan en liep naar de rivier. Vulde deze en liep terug. Hij bracht eerst het water aan de kook. Hij zag niets van planten of dieren in het water zwemmen dus dat kwam goed uit. Rustig sneed hij de repen eend aan. Hij maakte er plakjes van en wierp ze in het water die inmiddels kookte. Daarna pakte hij een buidel. Hij opende hem en ging er met zijn hand in. Hij haalde een aantal kruiden er uit. Bekeek ze en knikte toen weer kort in zichzelf. Met het mesje ging hij snel en fijn over de kruiden heen. Schoof ze daarna het water in en glimlachte. Nu de besjes nog. Dat was een uitdaging. Hij had er nooit mee gewerkt. Hij dacht kort na. Er in gooien zou ze kapot laten klappen. Even pakte Mudly 1 besje en proefde het. Een redelijk zoete smaak. Dat zou de bittere smaak van een van de kruiden weghalen maar het effect van het kruid zou behouden blijven. Mooi, want dat zou de soep zeker het proberen waard maken. Mudly wierp het handvol besjes er in en roerde goed door de soep. Die door een geelgekleurd kruid nu een gelige kleur had. Mudly keek nu naar de soep en daarna naar Aiwendil. Hij stond op liep weer terug naar haar. "Ik eet nooit in het bijzijn van een vrouw als deze zelf niet eet. Ik kan moeilijk het opeten zonder jou wat te eten bieden. En deze soep is genoeg voor 3 man..." zei hij glimlachend. Dat je van wat kleinere hoeveelheid eten toch genoeg kon maken was echt iets voor Mudly. Hij kon zich goed herrineren dat hij veel kookte. En dit gedaan te hebben deed hem goed. De glimlach op zijn gezicht ontkende dat niet. De kennis van kruiden die hij bij zijn training tot verzorger had opgedaan hielp er enorm bij. Mudly keek weer naar Aiwendil. "Dus ik sta er op dat je ook wat neemt..." zei hij. "..En wees eerlijk, als je het niet lekker vind, je bent het dan niet verplicht op te eten..." zei hij en knikte kort. Een klein knipoog was er vanaf te brengen bij zijn plagende opmerking. Niet dat Mudly echt weer helemaal in topconditie was, het was gewoon het feit dat hij weer wat gekookt had dat hij dingen weer kort wat positiever zag.

De vinger van Mudly duwde haar kin wat omhoog waardoor ze gedwongen was in zijn bruine ogen te kijken. Wat hij zei maakte haar juist nog meer verlegen maar ze knikte kort en glimlachte wat. Het pakje eten werd haar uit handen genomen en ze liep rustig achter Mudly aan naar een vlakker stukje. De jongen was al druk in de weer met spullen verzamelen om vuur te maken. Hij leek het vaak gedaan te hebben want het zag er allemaal goed uit, zelf gebruikte ze nooit touw als ze vuur maakte. Touw was handig spul en als het kapot ging was het moeilijk om het weer te vervangen. Veel geld had ze nooit gehad en stelen was voor haar niks bijzonders, ze kwam alleen niet graag in het dorp.
Het vuur ging redelijk snel aan nadat Mudly wat had lopen mompelen in zichzelf, hij keek haar aan met een glimlach en ze beantwoorde hem met een klein glimlachje. Zijn hand verdween in de tas en er kwam een klein pannetje uit. Deze vulde hij met water en zette het op het vuur. Het duurde niet lang voordat ze snapte wat hij ging maken, soep. De eend werd in stukken gesneden en er kwam een handje kruiden aan te pas. Sommige kende ze wel maar anderen waren haar onbekend. Nieuwschierig hurkte ze tegenover Mudly en keek hoe hij de gelige kruiden in fijne stukjes hakten. De blaadjes zagen er grof uit en ze zouden vast groen of bruin geweest zijn voordat ze in Mudly´s kruiden vooraadje kwamen. In haar hoofd prente ze de structuur en vorm van de kruiden goed in, mocht ze het ooit tegenkomen wist ze dat ze niet giftig waren.
Als je niemand had om je te leren over kruiden en paddenstoelen moest je het zelf uiproberen. Dat had ze ook heel veel gedaan, steeds een ministukje afsnijden. Werd je ziek, dan was hij giftig. Proefde het goed en kwamen er geen bijwerkingen dan was het eetbaar. Het was flink doorbijten als je ziek was, soms voelde het alsof je maag in tweeen spleet of je was drieg dagen niet in staat om te bewegen. Toch was alles de moeite waard, toen ze vijf was kon ze nog amper jagen en de kruiden en groente hadden haar in leven gehouden.
In de pan zat nu een gelige inhoud van de kruiden en de besjes had Mudly er nog bij gegooid. Van het pannetje kwam er een lekkere damp vanaf.
Ze stond op en liep even terug naar de rand en keek omhoog naar de hemel. Het leek mooi weer te blijven en de lucht was versierd met zwarte V´s van vogels. Jammer dat ze zo hoog vlogen anders had ze kunnen jagen. Knerpend sneeuw en voetstappen deed haar even achterom kijken. Mudly kwam haar kant op en de glimlach op zijn gezicht liet al blijken dat hij zih beter voelde. Misschien was het de geur van eten, of iets anders, het maakte niet uit.
´Is goed, ik heb kommen waar je de soep in kan schenken.´ Melde ze terwijl ze twee houten kommen uit haar knapzak visten.
Ze liep naar de soep en het zag er best smakelijk uit. De geur die er vanaf kwam was pittig en dat lokte haar wel aan. ´Eten is eten, maar ik denk dat het zeker zal smaken.´ Ze overhandigde Mudly een kom en wachtte tot hij voor zichzelf had opgeschept. Zelf had ze neit zo´n honger en ze hoefde zich niet te haasten.
Het was raar, het ene moment hadden ze een wapen in de aanslag het volgende moment zaten ze samen te eten. Al vond ze deze verandering helemaal niet erg.

Mudly knikte en keek naar de soep die inmiddels goed warm was geworden boven het vuur en zat nu lekker te pruttelen. Hij zelf nam een van de kommen en liep richting de soep. Hij nam plaats op dezelfde plek waar hij had gezeten bij het bereiden. Kalm ruimde hij, de nu, onnodige materieel op. Hij had zijn mesje niet nodig en hij maakte het netjes schoon. Op het moment dat hij alles had opgeruimd dacht hij kort na. Daarna pakte hij wat uit zijn tas. Het was vergelijkbaar met een pollepel alleen was de steel nu recht inplaats van overeind. Mudly zelf had het ooit gekregen van een vrouw die hij had geholpen maar nooit echt iets mee kunnen doen. Even liep hij richting dezelfde rivier. Daar waste hij de lepel netjes schoon. Al dat rondreizen hadden het een beetje stoffig gemaakt. Mudly liep terug en sloeg even in de lucht met de lepel zodat overtollig vocht er af werd geslagen. Kalm ging hij weer zitten en schepte met de lepel wat soep uit de pan en deed het in de kom. Even pakte hij een lepel en haalde deze door de soep. Hij legde hem kort op zijn tong en sloot zijn ogen. Hij was goed van smaak en boven al niet giftig. Mocht er een combinatie zijn die de soep giftig gemaakt zou hebben zou Mudly het wel gemerkt hebben. Hij pakte nu wel een volledige lepel en nam een hap. Een redelijk zoete smaak vulde zijn mond, maar de nasmaak was wat pittiger. Maar Mudly vond dat geen vervelende combinatie. Hij twijfelde echter of Aiwendil het wel lekker zou vinden. Hij hoopte van wel. Hij keek daarna naar Aiwendil en wachtte even voor hij verder at.

(Ik ben er vandoor, Ik denk dat ik morgen nog reageer, of vanavond na 10 uur nog. Maar zoals je onwaarschijnlijk al gelezen heb ben ik woensdag tot vrijdag niet aanwezig.)

Rustig wachtte ze tot Mudly klaar was met het opruimen van de spullen die overgebleven waren. Hij maakte iets wat leek op een lepel maar dan groter schoon, opscheppen en je kon eten.
Voorzichtig nipte ze van het warme brouwsel, een lekkere zoete smaak nam de overhand in haar mond. Ze wachtte even en een pittige nasmaak volgde, het was een fijne combinatie en je kon de kruiden goed proeven, maar de eend bleef niet achter. Langzaam nam ze nog een slok en sloot even haar ogen om te genieten van de warme soep die de rest van haar lichaam deed tintelen. Ze keek naar Mudly en glimlachte. 'je kan echt goed koken.' Complimenteerde ze hem met zijn soep. Het was heerlijk, ze had niet verwacht dat je van zo weinig eten zoiets lekkers kon maken.
Zelf maakte ze nooit soep, het was moeilijk meenemen als je heen en weer reisden en ze had nooit aanleiding om het te maken. Kruiden en ingredienten waren er genoeg, maar snel even iets garen boven een knapperend vuurtje en misschien wat gestolen graan vermalen tot meel en kleine pannekoekjes maken. Dat was ook lekker. De wortels en groenten waar ze soms dagen van kon eten, alles was goed voor haar. Toch was dit een fijne afwisseling en het smaakte heerlijk.
Onder haar wimpers keek ze naar Mudly die zelf ook leek te genieten van zijn eigen creatie. Ze was benieuwd wat zo iemand als Mudly hier deed, misschien reisden hij rond voor het avontuur. Toch geloofde ze dat hij best kok kon worden in een van de herbergen of misschien zelfs betere zaken. Kwestie van in de leer gaan.
Ze hield haar vragen goed voor haar, misschien was hij niet zo van vragen gediend, je wist maar nooit. Ze wachtte liever af tot hij het gesprek weer begon.
Ze zetten haar lege kom naast haar neer en proefde de lekkere pittige nasmaak nog in haar mond. Voorlopig zal ze geen honger meer hebben.

(Back from the brick. Pfff die drie dagen waren zwaar ^^)

Mudly keek van onder een paar lokken kort naar Aiwendil en genoot van het laatste slok soep. Hij keek nog de pan in. Er was nog meer. Mudly pakte rustig nog een paar scheppen en keek weer naar Aiwendil. Echter at hij niet verder. Mudly ging met zijn hand naar de binnenkant van zijn cape en het geluid van een zwaard dat getrokken werd volgde. Mudly hield zijn zwaard in een hand vast en keek naar Aiwendil. Maar niet met een blik die gevaar uitte. Mudly legde langs het vuur het zwaard neer. "Ik weet niet of je ooit dit zwaard gezien hebt. In de streek waar ik heb geschuild was dit een heilig zwaard, ik had begrepen dat er nog een aantal waren..." sprak Mudly kalm. "Hoe dan ook, als je het verhaal er achter weet, verklaard het misschien voor je waarom ik een paar minuten geleden vroeg naar mijn uiterlijk, met nadruk op mijn ogen..." zei Mudly kalm en glimlachte vriendelijk naar Aiwendil. Daarna pakte Mudly zijn kopje en at even verder. Hij gunde Aiwendil de tijd om het zwaard nader te bekijken als ze dat wilde.

[ Maar wel leuk toch =D]

Haar ogen stonden naar de hemel, ze keek naar de wolken. Dan zocht ze figuren uit de wolken en er konden leuke dingen uitkomen. Een gewoonte als ze even moest wachten of niks te doen had. Ze had al iets gezien wat op een vogel leek, en ze dacht er nog een te zien toen Mudly begon te praten.
Aiwendil wenden haar blik af van de wolken en keek naar Mudly die een zwaard neerlegden. Kijkend naar Mudly en toen naar het zwaard. Ze kende het ergens van, maar ze wist niet meer goed waarvan.
Het was een mooi zwaard, al zag je wel dat het er niet was om mee te vechten. Te veel versieringen naar haar smaak.
Haar vinger strekte zich uit om het zwaard aan te raken maar trok hem snel terug. Ze sloot haar ogen en probeerde haar verleden uit te spitten. Ze was misschien nog net geen kleuter voordat haar ouders dood gingen maar ze hield van verhalen dus haar moeder moet er vast over gehad hebben, anders kwam het niet zo bekend voor.
Haar ogen openden zich langzaam en keken vragend naar Mudly. 'Ik weet waarvoor het werd gebruikt, er waren verhalen genoeg over.' Ze stopten even en staarde in de vlammen. Zelf had nooit aan het zwaard moeten bloodstellen, niet alleen omdat ze niet in die streek woonde, haar ouders zouden het als een belediging zien. Toch vroeg ze zich af wat Mudly met het heilige zwaard van de elven moest, hij was er toch geen, of wel. Ze zag het tenminste niet in het uiterlijk.
'Waarom heb je dit en laat je het mij zien?' Vroeg ze niet begrijpend. Het was waar dat bezeten mensen of elven die bij hun huisde vaak zich aan het zwaard moeten blootstellen, maar als je bezeten was moest je daar blijven zodat er op je gelet kon worden.
Maar Mudly was hier, en het zwaard. Was er wat veranderd in al die tijd dat ze was afgesneden van haar volk.

Mudly keek naar Aiwendil die er kennelijk vanaf wist. Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. "Dat zijn vragen waar je vast wel het antwoord op weet. Ik ben zo'n bezetene. Maar het verschil met de rest is dat mijn moeder mij stiekem weggehaald had. Momenteel is het monster uit mij gehaald. Althans dat zeggen ze, ik weet donders goed dat dat niet mogelijk is. Ze hebben het opgesloten in me..." zei hij kalm. "Ik vertel je dit om te laten weten wie je voor je hebt.." zei hij. "Ik wil gewoon verklaren wat er afspeelde toen ik zo verward tegen je praatte..." zei hij en keek naar het zwaard die hij niet veel later opborg. "Maar voldoende over het zwaard, of uberhaupt mij." zei hij en keek kort naar de lucht. "Aiwendil...." zei hij kort nadenkend. "Die naam komt me zo vaag bekend voor." zei hij meer tegen zichzelf dan Aiwendil. Mudly had zijn soep inmiddels op en keek naar Aiwendil. Je zag dat hij nadacht. Hij had die naam eerder gehoord maar waar kon hij niet plaatsen. Het enige wat hijzeker wist dat het was voor zijn aankomst in het DW-gebied.

'Vandaar.' Mompelde ze begrijpend. De elven waren redelijk tegen over de bezetene, zo lang ze maar in de buurt bleven van de priesters of helpers zodat ze konden ingrijpen wanneer de slechte kant toch opdoemden. Ze zouden het nog beter opsluiten, en om de tijd werd de spreuk vernieuwd. Niet vaak, elvenspreuken waren erg sterk en de gene die ze mocht gebruiken waren erg bedreven met hun kunsten. Hoe lang was Mudly al in Dragon World, hoe lang was het geleden dat de spreuk was vernieuwd. Spreuken, vervloekingen, alles zwakten af met de tijd, sommigen verdwenen helemaal. Het verwarde gesprek van daarvoor zou kunnen zeggen dat de spreuk aan kracht begon te verliezen.
'Ik begrijp het, misschien moet je binnenkort opzoek naar een elvendorp om de spreuk over het zwaard en jou opnieuw te laten binden.' Sprak ze bedachtzaam. Het was de veiligste optie, maar de kans dat Mudly nooit meer uit het dorp of stad kwam was honderd procent zeker. Elven deden wat ze dachten dat het besten was, alleen hun leider zou hen op andere gedachten brengen, en in dit geval zou hij in het dorp blijven tot de dood hem kwam halen. Niet dat hij altijd in hetzelfde dorp bleef, hij mocht, mits met elvenbegeleiding naar een ander elevndorp om daar te wonen.
Haar blik gleed naar Mudly die mompelden over haar naam, al reageerde ze er niet op. Mudly was geen stads of dorpsmens. Zo zag hij er tenminste niet uit, wat wist zij er nou van. Ze kenden hem amper een paar uur.

Mudly keek naar Aiwendil. "Nee, daar zal het niet aan gelegen hebben..." zei hij kalm. "Ik moet gewoon wat meer slapen en beter eten..." zei hij zacht maar toch hoorbaar. "Hoe je het ook went of keert..." zei hij. "Het komt vast allemaal goed..." zei hij nu wat positiever dan een paar uur geleden. Daarna ging zijn blik weer naar Aiwendil. Nu viel hij stil. Niet wetend wat te zeggen. "Zeg Aiwendil? Heb je een plaats waar je woont?" vroeg Mudly ineens. Hij twijfelde of hij het wel moest vragen. Mudly zelf woonde eerst in een uitgeholde boom in de bossen. Maar momenteel was hij er uit getrokken en een huisje genomen in het dorp. De boomstam zat te vol met herrineringen en had een negatief invloed op zijn gevoel. Mudly dacht kort na maar kwam op geen enkel ander onderwerp waar hij over moest praten. Kalm keek hij naar Aiwendil en wachtte op een reactie.

Aiwendil glimlachte naar Mudly en knikte begrijpelijk. Toen ze klein was en weer honger leed in de winter zag ze tafels vol eten. Nu had dat ze niet meer, vooral omdat ze nu kon vissen, jagen, en planten. Honger leed ze bijna nooit. Voor elke winter ging ze op tijd jagen. Ze rookte het vlees zodat het langer houdbaar bleef en ze pikte soms wat dekens. Meestal betaalde ze of als ze geen geld had gaf ze iets ter ruil.
Mudly's stem onderbrak haar gedachten met een vraag. Ze haalde haar schouders op. Ze had een leuke boomhut gemaakt, waterdicht en stevig. Ze had het hout zelf bij elkaar gezocht en spijkers gekocht. Met een steen had ze alles stevig vast gespijkerd, toen was ze pas tien. Nu kwam ze er nog af en toe, maar als ze door Dragon world reisden en ergens een lange tijd bleef zocht ze een onderkomen. Zoals nu, ze was al een tijd in de bergen en ze had een goed verstopte grot zich eigen gemaakt, maar de boomhut zal altijd haar thuis blijven. 'Ik heb een boomhut in de bossen en hier een grot.' Besloot ze te antwoorden. 'Waar woon jij dan?' Aiwendil was benieuwd, misschien had hij ook een hut. Een tentje kon natuurlijk ook, helemaal open en bloot boven de sterrenhemel was prachtig. Aan huizen zoals mensen dacht ze eigenlijk nooit, huizen waren net zoiets als kooien, alleen kon het luikje open wanneer je maar wilden. Niks voor haar. 

Mudly keek naar Aiwendil. Hij hoorde haar woorden en knikte kort dat hij het begreep. Hij hoorde haar vraag. "Momenteel woon ik woon ik in een huisje in het dorp, maar ben er nooit te vinden..." zei Mudly kalm. Hij keek kort naar de lucht. "Ik heb nog een uitgeholde oude eik waar ik in woonde. Ik heb er nog steeds de meubels staan en het is er nog steeds. Maar ook daar ben ik bijna nooit." zei hij. "De buitenlucht is veel lekkerder om in te slapen." zei hij glimlachend. "Behalve wanneer het regent..." voegde hij er aan toe. Mudly keek even naar de pan voor zich maar keek daarna weer naar Aiwendil. "En daarnaast heb ik niet echt veel woonplaats. Ik ben waar mijn voeten me in DW en daar buiten kunnen brengen." zei hij kalm.

Ze glimlachte oprecht, ze snapte wat hij bedoelde. Soms duurde het dagen voor ze een kudde vond, in die dagen sliep ze onder de heldere hemel. Het was heerlijk in de zomer of de lente, de sterren bekijken met een licht briesje was perfect, beter dan welk huis dan ook. In de winter kon je een boom verkiezen, of anders een grot.
Ze hief haar hoofd op en staarde naar de hemel, het werd al later aan de zon te zien, al was er nog geen schemering. Eten deden ze al niet meer, al zag ze dat er nog over was. Niet dat er iets te bewaren was ofzo, soep was in haar geval ook niet handig, moeilijk mee te nemen. Gerookt vlees, fruit, wortels, in een buideltje stoppen en weg kon je. Nog een voordeel dat je onder weg gewoon kon eten zonder eerst te hoeven opwarmen.
Aiwendil keek weer naar Mudly en probeerde zijn gezicht te lezen, al leek dat onmogenlijk. Ergens vroeg ze zich af waarom Mudly die vraag had gesteld maar het kon natuurlijk uit pure nieuwschierigheid komen, maar dat geloofde ze niet echt. Er zal vast wel een reden achter misschien moest ze de reden vragen, maar de kans was groot dat ze een antwoord kreeg als ''gewoon zo maar'' 'Zullen we maar opruimen voor het donker word?' Stelde ze kalm voor. Het vuur was verminderd en smeulde nu na. Opnieuw maken had geen zin, ze was niet van plan om op een bergpad te slapen, ze wist wel betere plaatsen.
Ze pakten de kommetjes en maakte ze schoon met wat zand en water. 'Waarom vroeg je eigenlijk waar ik woon?' Vroeg ze uiteindelijk toch maar. Alles was stil, alleen het gekletter van water onderbrak de stilte.

Mudly stond na een tijd op. Zijn benen begonnen te tintellen van al dat zitten. Mudly keek naar het kleine beetje soep dat nog in de pan zat. Maar echt honger had hij niet. Mudly hoorde haar woorden en knikte. Hij pakte de pan en liep naar het riviertje toe. Hij waste het netjes af en en stopte hem daarna in zijn tas na hem in de lucht wat droger geslagen te hebben. Mudly hoorde ineens de vraag van Aiwendil. Zijn adem hield hij een paar seconde in. Hij wist zelf amper waarom hij het gevragen had, het was er al uit gekomen voor hij het door had. Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. "Waarschijnlijk door nieuwschierigheid..." zei hij. Okey, dat kwam er geweldig uit... schoot het door zijn gedachten. Hij keek nog even naar de rivier en dacht kort na. Bewust trok hij zijn medaillion los en klemde die vast in zijn vuist. Daarna stond hij op en keek hij naar de lucht. Het begon donkerder te worden. Mudly liep kort naar Aiwendil en glimlachte. "Ik denk dat hier onze paden weer scheiden..." zei hij zacht maar toch hoorbaar. Mudly draaide zich om en slaakte een onhoorbare zucht. Hij hield het medaillion nog steeds vast. Hij had het gekregen van een elf. Maar van wie kon hij niet meer herrineren. Mudly dacht kort na. Hoe ging hij dit aanpakken. Hij liep wat van haar af en dacht er verder over na. Hij moest het doen hoe dan ook maar op welke manier twijfelde hij aan.

Haar mondhoeken krulde langzaam omhoog toen ze het verwachte antwoord hoorden. 'Ja, zoiets dacht ik al.' Mompelde ze, ze stopten de kommen weer in haar tas en rekte zich uit. Zitten op een keiharde grond is niet het comfortablste wat er bestond, maar je raakt het gewend.
De lucht boven hen werd donkerder en ze zag al wat wolken aandrijven, de lente was misschien begonnen maar de winter was nog niet weg, al zal er geen sneeuw of hagel meer komen. Gelukkig, hagel was pijnlijk als het veel was en onder de bomen schuilen was er niet bij, zeker omdat de meesten zonder bladeren zaten. Dan moest je een grot zoeken en die vond je vooral in de bergen.
Vanuit haar ooghoeken zag ze een arend, die zou nu op jacht gaan. Mooie beesten, vond Aiwendil. Haar blik ging weer naar Mudly, hij zou vast zijn weg vervolgen en zij zou naar haar grot gaan en een nieuw vuur aanleggen voor de nacht. Het was jammer, Mudly was makkelijk mee te praten, hij was stil wanneer het moest en was vriendelijk. Ze was benieuwd of hij Kliennie kende, die twee zouden het vats met elkaar kunnen vinden. Ze opende kort haar mond om wat te zeggen maar Mudly was haar voor. Ze beantwoorde zijn glimlach en zei, 'Ja, maar wie weet zien we elkaar weer. De wereld is maar klein.' Rustig staarde ze naar zijn hand die iets omklemden maar ze wist niet wat. Het maakte ook niet uit. Ieder zo zijn geheimen en schatten.
Mudly draaide zich om en liep een paar passen weg. Aiwendil ging bij de rand staan en ging zitten, haar benen bungelde in het niets. Haar ogen volgden rustig de passen van Mudly. Zachtjes begon ze weer te zingen dit keer een ander liedje, May it be.

Mudly hield zijn ketting stevig vast maar versteef toen er een duidelijke klank te horen was. Hij durfde niet om te draaien om te kijken of het Aiwendil was die zong. De heldere klank drong door tot op het bod en gaf hem een rustgevend gevoel. Mudly voelde tranen opborrelen. Echter halverwege het nummer gingen zijn tranen de vrije loop. Het liedje werkte toesprekend, en het had zo'n zuivere klank. Mudly liet zijn hand los waardoor zijn medaillion viel. Een lichte kling was te horen en Mudly liep verder. Het lied bleef echter doorgaan, net als zijn tranen. Echter was de glimlach van zijn gezicht niet af te slaan. Na een paar meter zette Mudly het op het lopen. Veegde zijn tranen weg en keek naar de lucht. Hij wilde Darko spreken. Zo snel mogelijk. Zijn medaillion lag nog steeds op het vlakke gedeelte waar Mudly en Aiwendil nog soep hadden gegeten. Mudly had het in het begin onbewust willen doen maar uiteindelijk bewust gedaan. Hij had het express laten vallen, zodat hij een reden had om Aiwendil nog eens te zien. Met een tevreden glimlach rende Mudly verder op zoek naar Darko.

De voetstappen van Mudly storven langzaam weg. Ze glimlachte kleintjes en stond toen weer op. Het was een mooie dag geweest, over haar schouder keek ze even naar het pad dat Mudly had gekozen. Ooit, misschien, zou ze hem weer zien. Uit haar draagtas pakte ze haar flacon en maakte hem open. Ze kon nu beter nog even haar watervoorraad bijvullen. Terwijl het kletterende heldere water in haar flacon stroomde en langs haar hand liep zag ze iets glinsteren. Rustig duwde ze de dop weer op de flacon en borg hem op.
Hurkend pakte ze het medaillon en wreef het zand en stof eraf. Een elvensieraad, dat was duidelijk. Met haar duim wreef ze over het medaillon en stond toen weer op. Ze knipperde de opdringende tranen weg en deed hem om. Zo zal ze het niet kwijt raken mocht Mudly ooit terugkomen voor het sierraad.
Ze keerde haar rug toe naar de eetplaats en het pad van Mudly. Voor nu ging ze haar eigen weg. Net als hij. De zon was onder gegaan en de avond begon. Morgen een nieuwe dag, ze zou wel zien wat er gebeurde.

[Topic is uit]