huh?

Een dikke laag sneeuw bedekte de droge stukjes en de omgevallen bomen, het luide gezoem van de onnatuurlijke grote muggen, die hier vlogen, was het enige geluid dat duidelijk te horen was in het moeras. Giftig gas steeg op vanuit de luchtbellen, nadat deze waren opengesprongen. Dat dit gebied was van een gevaarlijke groep vol met slechte draken wist het wezen dat de doffe voetstappen produceerde niet. De poten werden snel neergezet, alsof het zich zo snel mogelijk weg moest van iets. Een moederdraak bijvoorbeeld waarvan het wezen net de eieren had gestolen. Twee in totaal. Twee witte, perfect ovale eieren waarbinnen in een nieuw leven zich aan het ontwikkelen was. Of al zo ver ontwikkeld was dat het bijna tijd was om uit het ei te komen. Maar waarom zou het wezen dan die eieren stelen ze waren toch niet eetbaar meer. Het wezen versnelde haar pas nog meer toen een dreigende brul weerklonk, maar struikelde en kwam terecht in het vuile modderige water van het moeras. Haastig krabbelde het wezen zich overeind, niet beseffend dat het een ei had achtergelaten. Het ei was net terecht gekomen op twee takken, en die zorgden ervoor dat het ei niet in de modder verdween.

Een klein barstje verscheen in de schaal en bewoog wat mee met de bewegingen die het wezentje binnenin maakte. Korte piepjes en grommetjes waren te horen vanonder de schaal, terwijl deze nog meer barstjes vertoonden. Het was donker daarbinnen, en veel te klein voor het diertje dat daar al die maanden in had geleefd. Hij was beschermd geweest door zijn moeder, die constant bij het nest bleef om de juiste temperatuur te kunnen behouden voor hem en zijn zusje. Maar de dag brak aan dat zijn moeder op een moment toch bij het nest vandaan moest om eten te halen voor haarzelf. Toen had een soort van mini-draak de eieren op een onbewaakt moment gestolen en ermee weggelopen. Uit angs was hij gestruikeld, en moest hij wel een ei achterlaten. Zo niet dan kreeg de moeder meer tijd om hem in te halen.

Hij had er genoeg van, het was veel te klein voor hem en het was tijd voor wat meer ruimte. Hij zette zijn vier kleine pootjes tegen de randen van het ei en probeerde zoveel mogelijk kracht te zetten, terwijl hij met zijn stevige bek en scherpe kleine tandjes zich een uitweg probeerde te bijten naar ruimte. Het lukte niet goed, het kleintje had hulp nodig. Dat was zeker..

(is het goed dat dit wat in de toekomst is zodat Sombra oud genoeg is om een beetje voor zichzelf te kunnen zorgen? Anders kan ik niet reageren)

Ze had de geuren al vertrouwd gevonden omdat het nest waaruit ze kwam bestond uit de vieze drap van dit moeras. Het bevond zich dan ook in het gebied van haar moeder. Ze had de veiligheid van de grot verlaten en was het gebied ingegaan om het te verkennen. Ze vermoeden dat haar moeder dit niet goed zou vinden maar ze wou zo graag deze wereld verkennen dat ze tóch was gegaan. Tenslotte durfde toch niemand het gebied in! Het vlies tusen haar tenen maakte dat ze niet wegzakte in de modder. Een wit rond ding ving haar blik en nieuwsgierig liep ze eropaf. Ze snuffelde eraan toen er oppeens beweging in kwam. Geschokken zette ze een stap achteruit. Toen er even niets gebeurde kwam ze dichterbij en zette ze beide voorpoten op het ei. Dit was interresant! Ze ging op haar achterpoten staan en liep haar voorpoten op het ei landen, ze deed het nog een keer, en nog eens voor ze een stap achteruit deed en naar het ei keek. Ze krulde haar staart zoals ze vaak deed en gaf het ei een stevige kopstoot. Ze had nog steeds een klein horentje op haar snuit die haar geholpen had uit haar eigen ei te komen. Ze schudde haar kop en keek of het iets uitgericht had. Het moest kapot! Ze liep een stukje achteruit en sloeg met haar vleugels terwijl ze met haar pootje over de grond schraapte. Even verhief ze zich op haar achterpoten en slaake ze een brul uit voor ze een aanloop nam en het ei ramde.

(inspiratieloos)

(Van mij is het goed =') )

Nog steeds probeerde hij de harde schaal van het ei open te breken. Stukje bij beetje gebeurde dit, en het dunne streepjes licht braken erdoor. Toch was dit nog niet genoeg voor het wezen dat in het ei leefde. Hij wou zijn poten gebruiken, hij wou kunnen rondkijken, hij wou zijn moeder zien. Maar dit zou nooit gebeuren, nooit zou hij zijn moeder kunnen zien, nooit zou hij kunnen weten hoe hij er later zou uitzien. Plots hoorde hij geklop op de schaal, en hij schrok waardoor hij zijn pootjes terugtrok van de schaal. Het geklop hield aan en het wezentje in het ei krulde zich op. Iets wou hem terug naar binnen dwingen! Hij mocht dit niet laten gebeuren, hij moest er uit! Even leek het alsof het wezen dat aan de buitenkant gestopt was met hem terug naar binnen te duwen, en de kleine draak plaatste zijn poten weer tegen de schaal die nu verassend losser zat dan eerst maar nog niet los genoeg. Hij drukte, maar werd weer naar achteren gedwongen door nog meer geklop en geduw. Het wezentje werd nu boos en drukte zo hard hij kon met zijn harde bek tegen de schaal aan. Hij brak erdoor ! Instinctief snoof hij de lucht op, wat voelde dat raar zeg! Het had niet eens een geur of smaak! Plots werd hij teruggedrongen. De schaal brak volledig open, zuurstof omringde de kleine draak en het plots licht verblinde hem. Er leek ook iets van een licht gewicht op hem te liggen. Hij kneep zijn ogen stevig dicht, nog steeds verblind door het felle licht en zoog een flinke portie zuurstof naar binnen. Hij kon alle vier zijn poten strekken, en hij kon zijn staart bewegen. Zijn vleugels lagen tegen een stuk schaal aangedrukt, maar deze kon hij ook gedeeltelijk bewegen. Langzaam opende hij zijn ogen, en zag een rood klein draakje dichtbij hem. Was dit degene die hem had bevrijd uit zijn 'kooi'?

Op het moment dat ze het ei raakte brak deze en rolde ze samen met wat erin zat over de grond. Toen ze tot stilstand kwam bleef ze even versuft liggen. Ze schudde haar kop en kwam overijnd, even wankelde ze omdat alles draaide. Ze keek naar haar voorpoten en wachtte tot het draaien stopte. Vervolgens keek ze naar het draakje dat naast haar lag. Hij was groen met donkere vlekken, iets wat ze nog nooit gezien had. Haar eigen huid was bruin-beige van kleur, haar buik en vleugels waren lichter gekleurd en haar vleugels waren donker gevlekt. Ze had prima schutkleuren! Ze krulde triomphfatelijk maar staart weer en keek met een scheef koppie naar de kleine draak. "Hoe heet jij?" vroeg ze de kleine draak met haar kinderlijke stemmetje. Ze zwiepte met haar staart en krulde hem toen weer terwijl ze haar vleugels gespreid had om groter te lijken dan ze werkelijk was. De draak tegenover haar was duidelijk vorser en iets groter zelfs al was hij net uit het ei. Maar Sombra zou nog groeien en was niet van plan zich gewonnen te geven als de tegenstander groter was. Dat deed haar moeder ook nooit! Ze had nog niet echt een iedee over hoe machtig haar moeder was. Ze was nu een gemakkelijke prooi omdat ze zo jong was maar haar giftige beet was niet oneffectief.

Hij schudde met zijn hoofd om de duizeligheid weg te laten gaan, en bekeek het draakje nu beter. Door de waas voor zijn ogen leek het alsof het draakje rood was, maar nu hij beter keek zag hij dat ze een bruin-beige kleur had. Zelf wist hij nog niet hoe hij eruit zag, hij had zichzelf nog niet bekeken. Hij rolde op zijn vier poten en schudde het drap van de modder van zich af, waarna hij zijn vleugels strekte. Hij liet een kort krakend geluidje horen en keek net op hetzelfde moment als dat het andere draakje deed, met een scheef kopje naar haar. Ze was ietjes kleiner dan hem maar niet heel veel, had een horentje op haar kop en een trimphfantelijk opgekrulde sierlijke staart. Haar lippen vormden woorden, en af en toe was er een glim op te vangen van haar tanden. Ze vroeg hoe hij heette. Tja, het groene draakje was amper uit zijn ei bevrijd en ze vroegen al hoe hij heette. Hij opende langzaam zijn bek, wou een geluid maken en woorden vormen maar het enige wat er uit zijn bek kwam waren kraakjes en piepjes. Hij trok een raar gezicht, hoe vormde hij zo'n woorden als dat het draakje bij hem deed ? Hij probeerde het nog een keer maar opnieuw kwamen dezelfde geluiden uit zijn keel. Hij zuchtte vanuit zijn neusgaten en keek het draakje met een bedroefd gezicht aan. Plots hoorde hij een stem in zijn hoofd. 'Ik kan niet praten.' Hij schrok van deze stem, wat was dit? Waarom zat die stem in zijn hoofd? Hij klonk kinderlijk, mannelijk. Was dit zijn gedachte? Hij keek de bruin-beige jonge draak recht in haar ogen aan. ' Ik heb geen naam.' dacht hij terwijl hij zijn blik naar de grond richtte. Zou ze hem hebben gehoord? Hopelijk van wel, want als hij niet kon praten hoe moest hij dan zien te overleven ?

Waaron zei hij niets? Ach wat maakte het uit! Ze liep om hem heen om hem te bekijken. Omdat hij daarnet geen antwoord gaf betekende toch niet dat hij niet kon praten? Zijzelf kon niet volledig spreken. Ze kon een paar vragen stellen en vormde zinnen die nog niet klopte. Ze was dan ook nog niet zo oud, nog niet eens een jaar maar ze leerde snel en aan het eind van het jaar zou ze al behoorlijk kunnen spreken. Als je het vanuit mensen zou bekijken zou zij qua taal tien zijn als ze één jaar was. Toen ze weer voor de draak stond keek ze hem aan. Zijn ogen leken op die van haar moeder! Ze was zich niet bewust dat haar moeder hem hier helemaal niet zou kunnen willen hebben maar ze zou waarschijnlijk wel voor hem kunnen pleiten. Toch? Ze lachte 'Zullen we spelen?' vroeg ze terwijl ze door haar voorpoten zakte en met haar achterste schudde als uitdaging om met haar te stoeien. Ze klakte met haar tanden. Dit zou later een uitdaging en waarschuwing zijn tegenover andere draken maar nu was het gewoon een uitnodiging om met haar te stoeien en te spelen. Het kleine hoorntje op haar neus was niet de enige. Ze had nog twee naar achteren staande horens aan de zijkant van haar kop achter haar ogen. Over haar rug liep een kam die net als haar vleugels was: Een beetje doorzichtig en bruin gevlekt. Ze sprong opzij tot naast haar nieuwe speelmaatje en nam klakkend met haar tanden de houding opnieuw aan.

Het landschap had zich veranderd en een klein groen draakje vloog laag over de grond, echt hoog kon ze nog niet vliegen, maar na maten zou dat wel komen. Onder haar groene geschubte lichaampje werd de grond steeds natter en drassiger. Piosen keek in de verte en zag een ander groenig draakje en een bruin draakje verderop ze wilde graag weten waar ze was, want ze kenden dit gebied niet. Piosen stelde haar vleugeltjes zo dat ze prima kon landen en kwam zo met een paar passen tot stil stand een klein stukje bij hen vandaan. Piosen draaide zich naar hen toe en liet zich op haar kortere voorpootjes zakken waardoor haar achterwerk wat hoger kwam dan haar voorhand. 'Hallo, kunnen jullie me zeggen waar ik ben? Ik ken dit stuk van DW nog niet?' vroeg Piosen en liep nog wat dichterbij, maar bleef op geruime afstand stil staan. Piosen wist niet dat dit het gebied van de NW was en dus ook gevaarlijk terrein? Piosen ging rustig zitten en keek het stel vrolijk aan.

Dit was zijn geluksdag! Met zijn gele ogen keek hij vanuit een boom naar het drietal. Alle waren jonge draken. Hij had gehoopt een ei te kunnen eten en was de andere eierdief gevolgd om hem van zijn buit te ontdoen. Toen hij het ei liet vallen was hij gestopt met de achtervolging. Maar zodra hij het ei wou pakken was er een jong, bruinachtig draakje verchenen. Ze leek op Azazeal... Ze leken zich niet bewust van zijn aanwezigheid en hielden zich bezig met elkaar. Net toen hij wou aanvallen verscheen een derde jong. Vandaag zou hij zijn buik rond eten! Hij spreidde zijn vleugels en gleed soepel uit de boom. Hij landde achter de drie en grijnsde breed. Hij zakte in de modder tot zijn poten niet meer te zien waren, maar niet verder. Hij had zijn kop hoog boven de drie geheven. Ondanks dat hij een behoorlijk kleine draak was kon hij gemakkelijk op de jongen neerkijken. "Zo zo, kijk eens aan. Wat hebben we hier?" hij ging met zijn tong langs zijn tanden. "Dit is het Night Warriors gebied, weten jullie wat Night Warriors doen met kleine indringers als jullie?" hij liet ze niet antwoorden maar verhief zijn stem en bracht met een geme toon een enkel angsaanjagend woord uit: "Opeten!" hij was ene van de weinige eiereters die naast eieren ook jonge draken at. Als hij niet anders kon at hij ook aas van dode draken. Hij grijnsde nu al zijn scherpe tanden bloot en hapte naar de kleine draak die als laaste was aangekomen. Zijn tanden klapten op elkaar, het kon zijn dat hij een vleugel en poot beet had. Dan zou hij het jong wegslepen en tegen een boom gooien.

Kliennie liep rustige door het moeras hij had geen idee dat dit ook bij het NW gebied hoorde . Toen hij ineens een stem hoorde die nogal dreigende over kwam maar het was niet gerciht tegen hem en zou was zijn nieuwsierigheid weer eens geboren. Voorzichting liep hij er op af en verstopte zich in de mist en een paar bossjes. Kliennie zag drie jonge draakjes staan die met elkaar aan het spelen waren en opeens kwam er een grote draak bij, nou zou groot was hij ook niet. Hij gleed uit een boom en lande valkbij hun. "Zo zo, kijk eens aan. Wat hebben we hier?" hij ging met zijn tong langs zijn tanden. "Dit is het Night Warriors gebied, weten jullie wat Night Warriors doen met kleine indringers als jullie?" Zei hij vals en keek neer op de drie klientjes daarma riep hij "Opeten!" Kliennie zuchten en pakte alvast zijn boog en zei spottend. 'Is een koe te moelijke voor je dan?. Dat je richt op kliene draakjes.' en stapte uit de mist richitng de vier draken. Kliennie had geen idee dat er en jong van toxice tussen zat hij bekeek ze goed twee kliene groene draakjes en een bruining en dan nog een soort van zwart grijs die ze wou opeten. En keek toen recht in de ogen van de draak, hij heild een paar meter afstand zodat hij nog weg kon duiken als hij aanveil.

De verscheining van Curse had haar laten schrikken, ze had niet eens de kans gehad om de lange zinnen en wordenbrij van het derde draakje te kunnen beantwoorden. AZe wou brutaal haar mond open doen tegenover Curse om hem eens goed te vertellen wie ze was maar kwam niet uit haar worden. Op dat moment verscheen de temmer. Ook deze liet haar schikken. Dit werd haar te veel. Ze siste opende haar bek en produceerde een verschikkelijke kreet die oorverdovend was en tot ver rijkte. Ze hield dit vol tot haar adem op was. Het was een indrukwekkend geluid voor zo'n klein draakje en het gevoelig gehoor zou er zeker pijn aan leiden. Ze ademde bijna krampachtig in met het iedee dat ze een klaplong had. Dit was niet alleen een afweermiddel en waarschuwing, het had nog een effect dat waarschijnlijk snel genoeg duidelijk zou worden. Ze sloeg met haar vleugelsom gevaarlijk over te komen en strompelde achteruit tot ze op een goede afstand van de vele onbekende was. Ze ademde nu snel, van angst en opwinding. Ze leek vanuit vele kanten bedreigd te worden door twee grotere wezens. Ze kon nog niet vliegen omdat ze nog niet zo oud was, dat zou nog wel komen...

Ze was al op zoek en de eiselijke roep had haar niet alleen laten weten waar haar dochter zich bevond maar ook dat ze in gevaar was. Dit wekte haar moederinstinkt op en ze vloog sneller dan normaal was voor haar. Zodra ze hen zag landde ze tussen haar dochter en de rest zodat ze haar beschermde met haar lichaam. Ze klapwiekte en brulde boos. Ze bracht zuur omhoog en spuuwde op de boog van Kliennie. Hem had ze al eerder gezien en al eerder uit het gebied gejaagd. Ze brulde opnieuw, het oorverdovende geluid dat iets weg had van de brul van Godzillah. Ze richtte haar blik op Curse "Je gaat me niet vertellen dat je mijn dochter wou opeten he?!" vroeg ze hem op dreigende toon. Ze siste dreigend tegen alle anderen. En keek Kliennie recht aan met haar gifgroene ogen "Jou heb ik hier eerder gezien, maak dat je wegkomt. Geen smoesjes meer! Hij eet jou net zo goed!" gromde ze tegen de temmer met een gebaar naar Curse. Ze sloeg opnieuw met haar vleugels. De stekels op haar rug stonden overeind en ze zwiepte met haar staart terwijl ze haar kop hoog hield en daarmee aan iedereen duidelijk maakte wie hier de baas was. Ze wou op dit moment geen enkele indringer, zeker niet nu de eieren uitgekomen waren.

(inspiratiloos)

Hij wou ingaan op de woorden van de temmer door hem te vertellen dat hij alleen draken at maar iemand was hem voor: Het bruinige draakje maakte een afgrijselijk geluid waardoor hij achteruitstrompelde en zijn kop schudde. Hij had een goed gehoor en dit geluid was werkelijk een hel voor zijn trommelvlies. Vleugelslagen maakte duidelijk dat ze haar moeder geroepen had. Toen gebeurde er iets dat hij niet voorzien had. Toxic's stem maakte dat hij zijn kaken van elkaar bracht en zijn kop laag bij de grond hield. Was dat haar dochter?! Hij zakte door zijn poten en kroop achteruit tot hij bijna tegen de boom aanzat waaruit hij was gekomen "Ik wist niett da..." verder kwam hij niet want Toxic begon al haar woede over iedereen heen te spuwen. Richting Kliennie zelfs in de vorm van zuur. Dit had hij niet verwacht. Waarom was het hem dan ook niet opgevallen? Hij had gezien dat de kleine draak op Azazeal leek! Hij durfde weer wat overijnd te komen toen Toxic met hem dreigde tegenover de temmer. Hij zwiepte met zijn staart waardoor de stekelige knots aan het uiteinde vervaarlijk heen en weer ging. Hij bleef zijn kop laag houden maar strekte zijn poten wel weer zodat zijn buik de modder niet meer raakte.

Zijn poging om haar wat met zijn gedachten duidelijk te maken was grandioos mislukt. Hoe moest hij nu communiceren met de rest van de wereld ? Het kleine draakje schudde met haar achterste, en hij trok een wenkbrauw omhoog. Wat wou ze ? Toen ze naast hem sprong, stapte hij aan de kant. Wat zij deed leek best wel leuk. Hij boog net door zijn voorpoten, toen er twee andere draken aankwamen. Een kleintje en een imens grote. "Zo zo, kijk eens aan. Wat hebben we hier?" Rhandamanth dook in elkaar. "Dit is het Night Warriors gebied, weten jullie wat Night Warriors doen met kleine indringers als jullie?" Het kleine draakje stapte een paar stappen naar voren en leek een grommend geluid te maken. 'Opeten!' Zijn poging op dapper te doen mislukte, want hij schoot weer naar achteren. Het kleine bruinige draakje maakte een oorverdovend geluid en Rhandamanth kneep zijn ogen dicht. Wat een pijnlijk geluid. Dat er een jager was, was hem niet opgevallen en hij liep naar het draakje toe dat nu krampachtig adem nam. Hij raakte haar aan met zijn snuit en keek haar aan. Zou het met haar gaan? De draken bleven maar komen, want plots was er een zwart grijs witte gevederde draak die een erg dreigende uitstraling had. De kleine groene draak trok zich terug, het werd hem teveel. Kleine bange geluidjes borrelden op vanuit zijn keel en kwamen uit zijn bek. Waarom waren deze draken zo vijandig ? Plots vond hij zijn moed terug en kwam met grote stappen, althans voor zijn formaat op het groepje af en 'brulde' als het ware naar hen. Ze zouden hem vast uitlachen, zijn gebrul was niet meer dan een schel gekraak.

Een van de kliene draakjes schrok zo erg dat die een verschrikkelijk geluid maakte de grote draak deedt van schrik een stap achteruit en de kliene draak maakte vleugel slagen ze had haar moeder geroepen. De ander draak deed van de pijn in zijn oren zijn ogen dicht schoot naar achter. Kliennie liet zijn boog vallen die met een plof op de grond kwam en heild zijn handen voor zijn oren en sloot zijn ogen, wat een verschrikkelijk geluid was dat. Toen het eiedlijk klaar was zag kliennie tot zijn schrik dat Toxic de moeder was en ze brulde luid. Ze bracht zuur omhoog en spuuwde op zijn boog die binnen een paar second weg was gesmolten en er nog maar een restje as van was. Hij trilde van woedende en er rolde een paar tranen van zijn wang, zijn enige aandenken weg aan zijn vader en moeder. Ze richte eerst haar blik op Curse en zei "Je gaat me niet vertellen dat je mijn dochter wou opeten he?!" er kwam een valse grijns op zijn gezicht en wou wat zeggen maar heild even zijn mond dat lijk hem slimmer wat hij had tocie al eens onderschat en beledigd. De groter draak heild zijn kop laag bij de grond en kruip achteruit en zakte naar de grond. Kliennie kon een kliene grinnink niet ondrukken de draak stamelde nog. "Ik wist niett da..." Maar heild daarna op hij kon duidelijk niet uit zijn woorden komen, toen richte toxic haar aandacht op kliennie en ze gromde. "Jou heb ik hier eerder gezien, maak dat je wegkomt. Geen smoesjes meer! Hij eet jou net zo goed!" gromde ze tegen Kliennie trilde van woeden en keek haar fel aan en Toxic keek recht in zijn ogen. De stekels op haar rug stonden overeind en ze zwiepte met haar staart terwijl ze haar kop hoog hield en daarmee aan iedereen duidelijk maakte wie hier de baas was. Kliennie nam een voorbeeld aan de draak en maakte een kliene buiging en keek nog even naar haar dochter. En deedt een paar stappen achteruit, maar hij was nog niet van plan te gaan.

Piosen hoorde een vreemde draak achter haar landen die begon te dreigen, maar toen het kliene bruine draakje haar moeder begon te roepen zag ze die snel aan komen vliegen. "Dus dit is het gebied van de Night Warriors?" dacht Piosen en keek van de grote groene naar de Grijs\zwarte draak met veren?? Een mens was er ook bij gekomen, maar die kende Piosen nog niet ze kon wel Fry en Mudly als mensen, maar meer nog niet. Hoewel ze mensen had leren kennen vond Piosen niet dat hij er als een bedreiging uit zag. Piosen was in elkaar gedoken, maar nu ze het net uit het ei gekropen jong naar de grijs\zwarte draak toe liep en wilde brullen, maar niet verder kwam dan een schamel gekras, niet dat zij al goed brullen kon het leek meer op grommen van een boskat in de stres. Piosen had via via over de Night Warriors gehoord en dat ze erg vijandig konden zijn! Piosen wilde het liefste weg vluchten op weg naar veiliger terrein, maar dat zou ze nooit halen zolang ze zichtbaar was! Piosen maakten zich ontzichtbaar en dook achter een stel dorre struiken in het donkere moeras en liep met trage passen die je heel slecht kon horen zolang er gesproken werdt?

Sombra was van houding veranderd toen haar moeder verscheen: ze hield haar kop net als zij en stak haar borst naar voren terwijl ze haar staart krulde. Toen Toxic iedereen afsnouwde die bedreigend overkwam zag ze het donkergroene draakje wegkruipen. Ze vond hem aardig en wou niet dat hij bang was maar haar moeder zou haar niet laten gaan. Ze keek hem aan en probeerde duidelijk te maken dat hij moest komen. Bij haar moeder waren ze veilig! Ze had er geen iedee van dat Toxic dit misschien niet zou toelaten. Ondertussen was de andere kleine draak verdwenen, die boeide haar toch niet! Ze keek op naar haar boze moeder en vervolgens naar de donkergroen gevlekte. Ze besefte nog niet dat zij later ook dit gebied zou beschermen en dit soort indringers zou verjagen. Ze had eigelijk nog nooit mensen gezien en vond het vreemde wezens. Ze hadden helemaal niets om zich mee te beschermen! De groene draak met de knots leek aan de kant van haar moeder te staan maar ze vertrouwde hem niet, hij ha haar zojuist nog willen eten. Sombra ging tussen de poten van haar moeder staan, ervan overtuigd dat niemand haar meer iets kon doen.

Piosen hoorde geen stemmen meer en was stil gaan staan. Het bruine draakje was tussen de poten van haar moeder gaan staan en dezelfde houding aan genomen. De grote groene draak zag er erg gevaarlijk uit en ze wilde het liefste uit zijn buurt blijven. Als het waar was wat deze had gezegd dan moest ze uitkijken. Piosen wilde graag nog veel van de wereld leren en was en net achtergekomen dat ze te ver naar het slechte gebied was afgezakt. Ze miste Fry, Firechild en Mudly die haar hadden geholpen met de eerste stapjes in het leven. Daarna was het Shetani het die haar had geholpen van de drakenjagers te ontkomen. Ze hielt rustig maar gespannen de boel in de gaten tot de boel wat gesust zou zijn. Haar kleine rode ogen waren nog maar net te zien tussen de vreemd gekleurde bladeren.

Er kwam een grijns op zijn snuit toen hij zag hoe de boog van de temmer binnen enkele sconde verdwenen was. Leidend onder Toxic's zuur. De temmer leek een verdrietig, daarna woedend maar hij deed niets... Hij liet het donkergroene jong maar gewoon aangezien deze zo dicht bij Toxic in de buurt was. Misschien zou Toxic denken dat hij het op haar jong gemumt had. Hij spiste zijn oren om het onzichtbare jong te kunnen horen. Ook zette hij zijn ogen op scherp in de hoop ergens de struiken te zien bewegen. Een kort moment viel er een stilte, daardoor hoorde Curse met zijn scherpe gehoor de kleine groene draak die onzichtbaar geworden was. Hij richtte zijn kop in de richting van het geluid. Misschien kon hij toch nog een maaltijd krijgen. Kliennie zat er ver naast met zijn woorden, koeien waren een gemakkelijke prooi. Wilde dieren iets moeilijker. Draken waren zeker geen gemakkelijke prooi. Ze hadden de meest bijzondere krachten om zich te kunnen verdedigen. Weinige waren aangelegd voor het stelen van eieren. Hij had vele littekens om te bewijzen dat hij al vele gevechten had gehad met vele verschillende draken, groot en klein. Hij liep door de struiken en zag de indgedrukte moerasgrond op de plek waar het jong stond. Hij grijnsde "Gezien" en hij hapte naar waar het jong zou moeten staan in de hoop hem goed beet te hebben.

(Sky is vandaag jarig...)

De grote groene draak was buiten haar zicht achter haar komen staan voor ze het wist en het woord "gezien!"achterzich hoorde roepen. Geschrokken keek Piosen achterom en zag een rij scherpe tanden op haar afkomen. Piosen probeerde weg te springen, maar ze voelde de langste tand van de draak langs haar staartje af gaan dat een kleine snee maakte. Piosen rende naar een moersboom en sprong erin. het vocht van het moeras bleef aan haar poten kleven, maar Piosen kwam hoog genoeg om het vocht van het moeras niet meteen op zou vallen. Piosen klom verder en voelde het mos onder haar poten het vocht van het moeras op zoog. Ze keek verder naar de groene draak die onderaan de boom stond naar het misschien nog niet door had dat ze net onder hem weg was? De andere hadden misschien niet door dat Curse Piosen had willen opeten? Piosen bleef naar de groene draak kijken en wilde hem niet nog eens uit het oog verliezen. De snee in haar staartje begon bloed druppels te lekken en Piosen begon de wond schoon te maken, maar bleef naar Curse kijken.

Kliennnie heild Toxice goed in de gaten en hoorde de ander volwassen draak weggaan en merkte ineens op dat er een weg was. Zoekende keek hij om zich heen, maar kon niks vinden of horen waar de ander kliene groene draak was. Kliennie richte zijn blik op curse en hoorde hem zeggen. 'Gezien' met een grijns op zijn gezicht, het kliene draakje kon onzichtbaar worden maar curse had precies door waar ze zat.
Toen zag hij de kliene groene draak de bosjes uitschieten en naar een boom rennen waarna ze in klom en strak naar Curse bleef kijken, ze hadt een kliene snee in haar staartje. De grote groene draak stond onder de boom en wachte geduldige af. Kliennie roep ineens zonder het door te hebben. 'Laat haar met rust.' Maar herstelde zich snel en zei toen meer gericht naar toxice dan naar curse. 'Als ik dat draakje mee mag nemen dan gaa ik.' Het kwam er niet al te zelfverzekerd uit, bijna smekend zelfs. Hij wist dat hij niet veel had te zeggen nou maar hij kon moeilijke dat draak hier laten om als iemands lunche te worden. Kliennie keek strak in toxices ogen en wachten gespannen af en keek even naar de boom waar de twee andere draken stonden. Hij richte zijn blik weer op toxice en wachten angstige op een reactie.

Ze merkte dat Curse verdween tussen de struiken maar wist dat hij niet ver weg zou gaan. Hij was zekerweten achter dat groene jong aan. Een enkel woord van zijn stem maakte haar duidelijk dat hij het jong gevonden had. Kliennie vroeg bijna angstig en smekend om een deal: Hij zou gaan als hij het lichtgroene draakje mee mocht nemen. Toxic snoof, ze haatte het als wezens niet gewoon weggingen maar bedacht dat Kliennie zo snel mogelijk weg moest. "Curse, geef dat jong aan de temmer hier" beval ze hem, ze wist dat hij haar orders niet zou negeren of tegengaan maar dit zou hij wel met tegenzin doen. Ze had het donkergroene jong niet echt in de gaten. Ze zorgde dat ze Sombra tussen haar poten bleef voelen want ze wou absoluut niet dat ze de temmer zou willen volgen. Ze keek strak naar de temmer, de smekende toon beviel haar. Ze vond het leuk als mensen of draken hun angst tegenover haar lieten zien. Hun leiden was vermaak voor haar. Ze hield Curse vanuit haar ooghoeken in de gaten al wist ze dat hij Sombra nu met rust zou laten.

(inspiratieloos)

De woorden van Toxic waren duidelijk. Hij snoof en met tegenzin zette hij zijn voorpoten tegen de stam en pakte hij de staart van het jong zo beet dat hij hem niet verwondde. Hij trok de jonge draak uit de boom en liep naar Kliennie. Hij hief zijn kop, keek op de temmer neer en liet toen het jong vallen. Helaas, geen eten vandaag voor hem. Hij liep terug en ging een eind van Toxic af staan. Hij zou zo wel ergens een ander maal vinden, misschien morgen of de dag daarna. Anders kon hij nog bij het drakenkerkhof gaan kijken. Misschien lagen daar karkassen van nog niet zo lang geleden gestorven draken. Hij keek naar de lucht, toen naar toxic en vervolgens spreidde hij zijn vleugels. Hier viel niets meer te halen. Met een paar slagen was hij in de lucht. Hij doorkliefde de wind en ving de geur van het drakenkerkhof op. Dit maakte dat hij zijn richting aanpaste, hoogte maakte en richting de grens vloog. Het kerkhof lag tegen het Night Warriors gebied aan en het was er vaak lekker rustig. Helaas zaten er sinds de komeetinslag Mistschorpioenen. Hij moecht die wezens niet: Ze waren groter dan hij, hadden twee knotsen, terwijl hij er maar één had. Hij was daarentegen blij dat hij geen acht poten én scharen had. Misschien kwamen ze dit keer niet in de buurt. De kans was klein, die wenzens aten de resten van drakenkarkassen net als hij. De kans was dus groot dat hij ze tegen het lijf liep als hij een karkas vond dat nog te eten was.

Piosen zag Curse te laat aan komen toen hij haar staart vast pakte en haar uit de boom trok. Ze zetten haar nagels diep in de boomstam, maar het had geen nut en ze bengelde even op haar kop. Piosen probeerde de groene draak te krabben, maar zijn snuit was te lang om bij zijn bek te kunnen komen. Na een paar stappen van curse stond hij tegenover Kliennie. Ze kende de jongen niet, maar klauwterde langs zijn armen tot op de schouders. De woorden die er gezegd werden gingen langs Piosen heen, maar ze keek Curse boos na en later viel haar blik op Kliennie die nog vreemd voor haar was. Piosen keek van hem naar Toxic en wachten af wat er nu zou gaan gebeuren?

Eerts snoof Toxic en keek hem stark aan. De smekende toon en angstige houdinge beveil haar van hem, ze leek er zelfs zich mee te vermaken. Kliennie vond het maar niks maar hij kon weingen doen alleen maar hopen dat Toxic hem zijn zin zo geven. Na een tijd opende ze haar mond en beval ze. "Curse, geef dat jong aan de temmer hier" Kliennie keek dankbaar naar Toxice, en keek toen naar Curse die met tegen zin snoof en het jong het de boom haalde en Liep toen naar hem toe en keek op hem neer, Curse liet de lichtgroende draak vallen valk voor zijn voeten.
Geen eten voor hem vandaag dacht hij, De lichtgroende draak klom op zijn schouder en kliennie aaide hem over zijn kopje en zei toen zacht. ' Alles komt wel goed. Ik ben kliennie en jij.' Hij richte zijn blik weer op Toxice en zag in zijn ooghoeken Curse boos wegvliegen. Kliennie moppelde een dankje wel naar Toxic en Draaide zich om en liep richting de grens. Wat nou dacht hij mischien dat Rainbow het wel weet of Firechild.

Toxic brulde "Doorlopen Kliennie, ik wil je hier niet meer zien!" vervolgens zette ze een stap naar voren en draaide ze zich om naar Sombra "Sombra! Ik heb je gezegd dat ik niet wil dat je zo ver weg gaat. Curse had je al bijna opgegeten" dat waarvoor ze bang was dat het zou gaan gebeuren was bijna gebeurt en ze kon Sombra hier niet zomaar mee weg laten komen. Ze moest hiervan leren. "de buitenwereld heeft veel gevaren voor een jonge draak als jij" ze zei er niet bij dat het nog veel gevaarlijker voor haar was omdat zij haar moeder was. Ze zuchtte haar woede weg "Ik wil je niet kwijt Sombra" zei ze zacht. Ze duuwde haar neus tegen haar jong aan en snoof haar geur op. Toen merkte ze de donkergroene draak op. Deze was zeker net geboren. Een vorse jonge draak, vond ze zelf. Geen van haar jongen was zo... groot. Ze overwoog de opties en besloot dat ze hem wel zou willen adopteren. Hij was tenslotte in haar gebied geboren en leek nog wel vatbaar voor slechtheid aangezien hij nog zo jong was. Hij was niet gevlucht zoals dat andere jong gedaan had, dat betekende dat hij wel wat dapperheid in zich had. Ze liep naar het gevlekte jong toe en bekeek hem nog eens. Sombra leek hem aardig te vinden en dat was deste meer rede om hem mee te nemen.

(@ Radadamanth, zou je door Toxic geadopteerd willen worden?)