some sleepy new girl.

Mudly liep al door het bos. Hij was eigenlijk op zoek naar Darko maar zijn aandacht werd getrokken door zacht gerinkel. Hij keek naar zijn been en slikte. Een dun touw met belletjes rinkelde en niet veel later viel het op de grond. Hij kende de manier om zo je omgeving in de gaten te houden en zette zich op alert. Het leek op een web en de maker was de spin. Overvallers gebruikte dit ook af en toe. Maar op het moment dat een mogelijke aanval uit bleef ging Mudly door zijn knieën. Niet veel later liep hij verder. Glimlachend zette hij zich tegen de boom. Hij keek naar een tweetal personen. Even hief hij een hand waarin een belletje aan een touwtje hing. Hij rinkelde het om zijn aanwezigheid bekend te maken. "Opnieuw val ik voor deze truc." mompelde hij en glimlachte. Bestuderend keek hij naar de personen. Het meisje, met roze haar, leek te vermoeid te zijn om dit vor elkaar te krijgen. Zijn blik ging daarna naar de jongen die op het moment er fitter uit zag. "Mooi werk. Ik heb het vaker gezien maar daar vielen de belletjes teveel op. Je hebt dit zeker vaker gedaan..." zei Mudly prijzend. Mudly gebruikte andere middelen. Deze manier kon hij totaal niet. En bovendien had hij geen tijd om het te gebruiken of te oefenen. Mudly had zijn cape half open en zijn shirt was wat gescheurd. Het was gekomen door een draak die hem had aangevallen maar zijn shirt alleen wist te raken. Mudly glimlachte en keek naar de twee.

Misschien vijf minuten geleden was het, dat ze van de rots was gesprongen en richting de bossen vloog. Ondertussen kon ze de grote groene vlek al zien. Een combinatie van donker en lichtgroen, bruin, geel en rood. Sommige bomen bleven groen, anderen begonnen prachtige herfstkleuren te vertonen, om hun bladeren aan het einde van de herfst te verliezen. Het bos vond ze altijd prachtig in de herfst. De geuren en kleuren om haar heen maakten haar rustig en ze was er nooit uitgekeken. Alle beestjes die er rondkropen, konden haar eindeloos fascineren. Ze zuchtte. Intussen was ze zo goed als boven het bos en zocht ze naar een landingsplaats. Divya was niet zo groot, dus moeilijk om er een te vinden was het niet. Soepel liet ze zich door de nog wat natte bladeren naar beneden glijden. De regendruppels gleden over haar veren naar de grond om daar uit een te spatten. Een glimlach verscheen. Niet ver bij haar vandaan hoorde ze zacht gerinkel van bellen. De witte draak draaide haar kop om te luisteren waar het vandaan kwam. Ze snoof en rook de geur van mensen. Nieuwsgierig liep ze op de geur en het geluid af. Naarmate ze dichterbij kwam, begonnen de belletjes harder te rinkelen. Aan de ene kant maakte het haar een beetje bang, maar het wekte ook haar nieuwsgierigheid en dat maakte dat ze doorliep. Het waren er immers niet veel. Daar moest ze toch wel tegenop kunnen? Terwijl ze haar pas versnelde, liep ze verder. Niet veel later zag ze tussen de takken door drie mensen. Een ervan, een meisje, zat op een stronk. Ze zag er moe uit, De andere twee waren jongens en stonden beiden. De oudste was duidelijk net aangekomen. Nieuwsgierig over wat ze bespraken, hield ze zich nog even verborgen.