Nat, koud en angstig

Een koude herfstbries joeg rillingen over haar vochtige lichaampje. Het weer was vochtig en koud door de wind die door de bijna kale takken ruisde. Ze miste de warmte van de draak die ze als haar moeder zag en haar broertje: Een jonge draak die ze een tijd geleden kwijt was geraakt. Een zoute traan biggelde over haar besproette wang naar haar mondhoek, ze proefde de zoute smaak in haar mond en voelde zich enigsinds opgelucht door het gezelschap van de kleine draak op haar schouder en de beschutte plek die ze gevonden had. Ze zat onder de wortels van een omgevallen boom in de holte die deze had achtergelaten. De kleine draak keek bezorgd naar haar, ze zag er niet gezond meer uit: Haar haar was geklit en er zat modder in, ze was doorweekt, mager en koud. Darren vloog een eindje weg en kwam terug met een tak die hij nog maar net kon dragen. 'zoek hout dan maak ik een vuur' het was het enige wat Darren voor het meisje kon doen. Ayla stond op maar struikelde achteruit toen ze voedstappen hoorde. Vervuld van angst kroop ze zo ver mogelijk weg in de holte onde de wortels van de omgevallen boom. Ze drukte het kleine draakje zowat plat tegen haar borst terwijl ze naar de mens keek die voor haar stond. Ze hoopte met hart ziel en lijf dat hij of zij haar niet zou zien.

Beer stromplede door de modder en hoorde opeens iets vallen. Het klonk niet als een tak of steentje maar als iets levends. Vermoeid liep beer al vooruit prikkend naar de dichtst bijzijnde boom en ging er tegenaan zitten. -Het was dezelfde boom als waar het meisje in zat- Beer legde zijn stok naast zich neer en voelde voorzichtig aan de boom. Toen zijn hand opeens langs een opening gleed hoorde hij het geadem van een mens. Beer kroop naar het gat en ging er voor zitten. Voorzichtig stak hij zijn handen uit en voelde aan het mens. Het bleek een jong kind te zijn, het voelde nat en koud aan. Zijn handen gleden wat verder naar beneden en voelde dat het kind heel erg dus was. Zijn handen gingen weer omhoog en voelde aan het gezichtje van het kind. De vinger van Beer verstrikte in het lange haar. Opeens voelde hij iets schubbigs en kleins, "Gaat het kind?" vroeg hij bezorgd. "Heb je honger?" zei hij zacht en graaide in zijn tas, hij haalde er een groot stuk boord uit en riijkte het aan naar het kind. "Wees maar niet bang..." zei Beer en glimlachte. Het begon te miezeren, Beer wilde opstaan maar bedacht zich. Hij bleef voor het kind zitten... het was stil en het enige wat je kon horen was de regen en in de verte huilende wolven. "Zullen we schuilen?" vroeg hij en zocht met zijn handen naar de handen van het kind. Teder streek hij over het handje, het kind was koud... heel koud. Beer haalde een deken uit zijn tas en sloeg het om het kind zodat het een beetjeop zou warmen. Hij wilde namelijk niet meemaken dat er een kind stierf...

Bang week ze voor de hand van de jongen tot ze niet verder achteruit kon en zijn hand haar raakte. Haar adem stokte en tranen van angst liepen over haar modderige gezichtje. De mens betastte haar helemaal alsof hij niet kon zien... De jongen met de blauwe ogen begon iets tegen haar te zeggen maar ze verstond er helemaal niets van, de enige taal die ze sprak was de taal van de draken. Een grote zwarte draak die ongeveer even groot was als de draak die haar opvoedde verscheen maar leek haar niet te helpen. Nu stonden de draak en de jongen naar haar te staren. Ze kroop verder van hen weg waardoor de deken die de witharige jongen over haar heen gelegd had afviel. De wortels van de omgevallen boom boden enige beschutting maar het zou wel nat worden als het harder ging regenen. De draak sprak dezelfde taal als de mens en dat maakte haar nog banger. Ze kreeg een paar seconde geen adem voor een snik haar mond verliet. Ze kon geen woord uitbrengen. Ze was nu dichterbij een ander mens dan ze wou, mensen hadden haar haar moeder afgenomen: Een draak die haarliefhad en verzorgde! Darren was achter haar haren gaan zitten die los en nat over haar schouders en gezicht hingen.

(hoe weet je echt meteen dat ik/Ayla alleen de 'taal der draken' spreek? Kun je gedachten lezen ofzo?)

Ayla keek met grote ogen naar de draak toen deze overging op de taal die ze wel verstond. Zijn adem verwarmde haar eventjes maar koelde haar daarna af omdat ze nat was. Ze snikte nog eens en veegde met de rug van haar hand haar tranen weg waardoor een zoveelste vieze veeg op haar gezichtje kwam. Meteen sprong ze op waardoor ze bijna haar evenwicht verloor en klemde ze zich vast aan de draak zodra ze op zijn rug zat. De aanwezigheid van een draak maakte dat ze minder bang was en omdat de andere mens blind leek te zijn was hij ook iets minder bedreigend maar haar angst voor mensen was absoluut niet geslonken. 'is dit wel een goed iedee?' klonk een zachte maar vertrouwde stem. Ayla schudde haar hoofd maar bleef wel op de rug zitten, wat moest ze anders?

Ayla liet zich van de rug van de zwarte draak gleiden en ging aan de andere kant van het vuur zitten. Ze had nog steeds geen woord gezegd hoewel ze al minder bang was. Ze was er niet blij mee dat de draak de mens meegenomen had en ging zo ver mogelijk van de blinde af zitten maar wel zo dicht mogelijk bij het vuur. Eerst rilde ze maar al snel warmde ze meer op en droogde haar haar en kleding wat. Darren kwam op haar schouder zitten om ook op te warmen. De warmte maakte al snel dat de kou plaatsmaakte voor slaap. Ze rolde zich bij het vuur op als een draakje en miste de aanwezigheid van de kleine draak die ze als haar broer had beschouwd. Een traan rolde uit haar ooghoek langs haar neus en viel op de harde stenen vloer. Ze huilde stilletjes, liggend op de koude harde vloer van de grot bij het vuur dat haar warmde. Onder haar kleine hand lag Darren bezorgd naar het meisje te kijken dat zichzelf uiteindelijk in slaap huilde.

Ze brulde en sloeg met haar vleugels. "Mama!" een soort lasso werd om de bek van de grote moederdraak strakgetrokken. Tranen stroomden over haar gezichtje terwijl de jonge draak haar op zijn rug nam. Mensen gooiden speren met touwen eraan over de grote draak heen, de speren hadden weerhaken en bleven goed in de grond vastzitten. Ze trokken de touwen strak. Haar grote kracht hield stand en ze bleef staan. Een tauw met een steen eraan wikkelde zich om haar poot. Drie mensen trokken en het machtige dier viel. "MAMA!" het kind klemde zich snikkend vast aan de jonge draak die moest vechten om niet naar zijn moeder te gaan. Zijn moeder die tegen de grond gehouden werd door vele mensen met touwen. De grote draak gromde en snoof, rook steeg op uit haar neusgaten en tranen rolden over haar geschubde kop. Een forse man met een grote bijl stond naast haar. Hij hief de bijl boven de kop van de moederdraak...

Schreeuwend kwam ze overeind 'Mama! Nee!' riep ze bang in de taal van de draken. Onmiddelijk was Darren bij haar. Het meisje drukte het kleine draakje snikkend tegen zich aan. 'het was een droom, gewoon een droom' probeerde hij haar te sussen. Haar lichaam schokte en tranen stroomden over haar gezicht. De zon scheen de grot in en het vuur was uit. Ze kwam langzaam weer bij zinnen en ze kreeg door waar ze was maar toen ze de mens zag waren haar ogen nog vervuld van angst. Wanhopig kroop ze zo ver weg als ze kon, tot ze met haar rug tegen de muur aan kwam.

Haar adem ging snel maar de sussende geluiden van Shadow deden haar enigsinds kalmeren. Haar greep op Darren werd wat slapper zodat hij uit haar handen glipte en zich achter haar vette, klitterige haar verschool. Ayla trok haar knieën op en sloeg haar armen om haar benen. Ze keek in de ogen van de draak, haar stem bleef uit. De wond van de herrinnering was nog te vers om te laten zien en te vertellen. Het bloedde nog steeds en was een groot gat in haar hart. Ayla snikte en verborg haar ogen achter haar knieën. Darren kwam tevoorschein en keek bezorgd naar het meisje, vervolgens keek hij boos naar de zwarte draak 'Zie je niet dat ze er verdriet om heeft? Hoe kun je haar zoiets vragen? Je kent haar nauwelijks!' de blik in zijn rode ogen verzachtte, ook Darren sprak alleen de taal van de draken 'Ze heeft al zo veel meegemaakt, je kunt niet nu al de korsten van de wonden die ze heeft pellen.' het speet hem dat hij niet groter was en Ayla niet meer troost kon brengen dan met alleen zijn aanwezigheid. Darren draaide zich om en duuwde zijn kop zachtjes tegen Ayla aan in de hoop haar wat troost te bieden.

@ Beer:

Spoiler:

Darren snoof "Het is een Kind, ze heeft iets vreselijks meegemaakt". Ayla stond op, ze had de woorden van de zwarte draak aangehoord en nu was haar verdriet overgegaan in woede 'Ik ben geen kind, ik wil geen mens zijn!' haar stem sloeg over, nog steeds praatte ze in de taal der draken zoals ze altijd gedaan had. Ayla snikte, ze drukte Darren tegen zich aan. Ze was ervan overtuigd dat ze een draak was, van binnen dan. Darren hapte naar lucht. Het gegrom dat Ayla nu produceerde klonk als de woede en het verdriet van een draak. Haar stembanden waren sterk getraind door de soms ruwe woorden in de taal der draken. Ze liep langs de rotswand naar buiten, keerde haar rug naar de zwarte draak en de blinde jongen en liep weg. Weg van de grot, de draak, de jongen. Het kon haar niet schelen. De koude wind sneed in haar gezicht en sloeg sneeuw in haar haar. De winter was begonnen. Darren waarschuwde haar dat een sneeuwstorm haar het leven kon kosten als deze nu opstak maar het ging haar niet aan. Ze zou zoeken naar een draak die haar troost zou bieden, warmte en liefde. Wat had ze aan weisheid?

(Ik bedoelde eigenlijk te zeggen dat ik het bericht zou veranderen als ik terug was van vakantie ik zal aan Angel of Razor vragen of ze het bericht kunnen verwijderen)

Beer werd vastgegrepen en meegenomen door de draak "Waarom moet je me altijd weer mee sleuren?!" zei beer verveeld en zuchtte. Toen hij weer vaste grond onder zijn voeten voelde wankelde hij even en ging vermoeid opzoek naar een steen waar hij op kon zitten. Zonder zijn stok was het moeilijk om in een ombekende grot te kunnen navigeren. Toen Beer een zitplek had gevonden hoorde hij de voetstappen van het kind vervagen. Beer had al gedacht dat het kind niet geinteresseerd was in hem of de draak. Hij zuchtte en probeerde op te staan. Het enige woord wat hij kende in drakentaal was sorry "Sorry" probeerde hij te zeggen in drakentaal, hij hoopte dat het meisje het verstond want hij wist niet zeker of hij het wel goed had gezecht...