It's too quiet here.

Langzaam liet hij zijn grote lijf in het warme water zakken en slaakte een verheerlijkt kreuntje. Genietend sloot hij zijn ogen en genoot van de stilte. Het hete water deed zijn spieren veel goeds, Bid'Daum geeuwde een keer en liet zich toon helemaal in het water zakken. Tot alleen nog het bovenste deel van zijn hoofd boven water was. De stoom die van het hete water af kwam omringde hem en maakte hem, ondanks zijn grote bijna onzichtbaar. Zo genoot hij een tijdje. Uren lag hij in het warme water tot de stilte irritant begon te worden. Soepel richtte hij zich op en krulde zijn hals weer ophoog. Zijn ogen gingen open hij hij keek om zich heen. Niets of niemand was hier. Geen enkel teken van leven op hem na. Van frustratie brulde hij een keer. Gezelschap was zeer wenselijk nu. Twee ogen die dezelfde gouden kleur hadden als zijn schubben gleden over het stille gebied. Hoe hij net ook genoten had van zijn rust en van het heerlijke water zo had hij er nu wel weer genoeg van. Oké van het hete water niet maar van de rust wel. Vaak genoeg had hij zich al afgezonderd en na jaren van isolatie was het tijd om zich onder zijn soortgenoten te omgeven. Moest hij ze alleen tegen zien te komen natuurlijk. Wel vond hij dat iedere ontmoeting iets had. Alle namen, beelden en geuren sloeg hij op in zijn geheugen. Vaak haatte hij het om anderen te onmoeten maar als hij zin had om anderen te ontmoeten liet hij dat ook wel merken. Nogmaals brulde hij, hopend dat iemand hem zou horen.

Leona slaakte een droevige zucht die zo lang was dat het leek alsof die uit haar tenen kwam. Ze verveelde zich en ze wist dat ze niet op zoek kon gaan naar Laurens, die was naar de plek gegaan waar het gewoon gonsde van de tweevoeters. Haar natuurlijke afkeer jegens mensen had haar gedwongen hem alleen te laten gaan, en eigenlijk vond ze het niet erg. Waarschijnlijk ging hij naar Vrouwmens Rosemarijn, die bij het eerste aanblik de irritatie bij Leona had opgeroepen. Ze wist dat het kinderachtig was, maar haar jeugdige koppigheid nam het altijd over van haar gezonde verstand. Ze snapte nog steeds niet hoe ze zo aan Laurens gewend kon zijn geraakt, aangezien hun eerste ontmoeting niet even soepeltjes liep als dat ze normaal horen te lopen. Er kwam een afwezige grijns op haar gezicht terwijl ze aan dat moment terug dacht. Deze plek had veel nieuwe dingen met zich mee gebracht, en de meeste veranderingen vond ze best. Ze zweefde zonder haar vleugels te bewegen door de lucht. Plots voelde ze hoe ze opgetrild werd, en een sterke warme luchtstroom haar lichaam omhelsde. Verbaasd keek ze naar beneden, waarbij ze ook een brul hoorde. De mist die boven dit gebied hing deed haar denken aan het mistige meer, maar die mist was alles behalve warm. Ze snoof, proberend er achter te komen waar ze nu weer was beland, en rook water. Geïrriteerd schudde ze met haar hoofd, de mist blokkeerde haar verdere reuk en omringde haar zo dat zelfs haar lichaam nu warmer werd. Ze sloeg een geïrriteerde brom, de brul allang weer vergeten en zich concentrerend om dit stukje gebied uit te pluizen. Ze zette voorzichtig koers naar het landschap onder haar. Af en toe ving ze een glimp hiervan op door de mist. Hoe dichter bij ze kwam hoe warmer het werd. Ze stond eigenlijk op het punt om weer om te keren, warmte was niet iets voor haar, totdat ze een gelige waas zag. Verbaasd maakte ze een scherpe bocht, sloeg krachtig met haar vleugels om weer over het zelfde beeld heen te vliegen. Die gele kleur kwam haar vaag bekend voor, hoewel ze maar een klein stukje zag. Ze vloog een stukje door en maakte zich klaar voor de landing. Ze stak haar ingetrokken poten uit en sloeg krachtig met haar vleugels om de klap op te vangen. Meteen toen ze de grond vast onder haar poten voelde draaide ze zich om en zette haar zintuigen op scherp. Het had geen zin om haar blik om te schakelen naar haar warmte bronnen, het was hier te warm en anders zou ze alleen maar rood beeld krijgen. Voorzichtig liep ze door, terwijl ze schaapachtig om zich heen keek. Overal waren kleine, diepe plassen met warm water. Eén mondhoek krulde omhoog bij de gedachte dat dit plijkbaar de warmtebronnen moesten zijn. Vanuit haar ooghoek werd haar blik getrokken door die zelfde gele kleur, en haar hoofd keerde om nadat ze in een paar gele ogen keek. Ze fronsde en kneep haar ogen iets samen bij het zien van de draak, hij kwam haar vaag bekend voor maar ze wist zo gauw niet meer van waar of wat. Nu ze om zich heen keek, zonder echt haar blik los te maken van de draak in het water zag ze dat op de grond de mist bijna niet te zien was. Het ergerde haar dat ze dit nu pas opmerkte, dit betekende dat ze al van ver af op de grond was gezien als de draak haar had opgemerkt. Er was zo'n afstand van een meter of zeven, wat voor draken niet echt groot was. Ze staarde hem alleen maar aan, zonder iets te zeggen terwijl ze haar geheugen afgraafde om hem te herkennen.

Hij werdt omringd door duizenden, nee miljoenen luchtbellen in het water. Zo heet was het water hier. De damp sloeg er gewoon van af. De grote gouden draak slaakte eens een diepe zucht tot iets boven hem zijn aandacht trok. Een vage blauwe kleur die boven zijn hoofd vloog. De omtrek van een draak werd steeds duidelijker. Bid'Daum kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij de figuur volgde. Langzaam verloor het hoogte en leek het zijn kant op te komen. Terwijl de andere draak naderde sloot hij zijn ogen weer, een geheimzinnig grijnsje bespeelde zijn lippen terwijl hij zijn gedachten weer even de vrij loop gaf. Voor zichzelf zette hij even al zijn ontmoetingen op een rijtje. Toxic, de draken die bij de Magic Dreams zaten. Alleen wist hij hun namen niet meer. Het was ook al weer een tijd geleden dat hij hen voor het eerst had gezien. Maar het waren geen slechte draken geweest. Zoals Toxic. Hij schudde zijn grote hoofd en ging verder met opsommen. Dan had je nog Firechild en Snowy. Twee jonge, vrouwelijke draken. Terwijl hij aan die twee dacht verscheen er weer een grijns op zijn gezicht. Dan had je die mens die Lex heette en Shadow. Wat hij ook een geval apart vond. Maargoed. De opmerkste ontmoetingen waren toch wel die met de mensenvrouw die bang voor hem was. Die hem beschouwde als een creatuur van de duivel. Wat hem raakte. Hij wilde juist niets met de duivel te maken hebben. Hij had niet zomaar voor het symbool van een kruis gekozen voor zijn amulet. Zachtjes gromde hij weer terwijl hij daar aan dacht. Hoe durfde ze! Hij opende zijn ogen en voor een tel lag er een felle, kwade blik in zijn ogen. Die hij al snel weer verruilde voor zijn neutrale blik. Langzaamaan kalmeerde hij weer. Domme mensen ook. En dan had je ook nog de witte vrouwelijke draak, Carrameana. Ook een bijzonder geval. Bid'Daum sperde zijn ogen weer helemaal open en zag dat de blauwe schim geland was. Nu hij goed keek zag hij de blauwe draak. Die hem ergens bekend van voor kwam. Was zij niet een van de draken die hij had gezien bij de Magic Dreams? Onderzoekend keek hij haar aan. "Goedendag." sprak hij toch vriendelijk met een zware, machtige stem. Waarna hij haar beleefd en vriendelijk tegelijk een kleine glimlach schonk.

Met een afstandelijke, bijna afkeurende blik keek ze rond over de bronnen waar het water damend uit kwam. Nee, voor haar bad en schoonmaakbeurt ging ze toch liever naar het meer. Rustig, vredig en koud. Perfect voor haar. Ze snoof een keer en probeerde de vochtige lucht uit haar neus te houden, schudde even met haar kop en keek toen geïrriteerd voor zich uit. Haar ogen schoten naar de goude draak toen ze plotseling een stem hoorde. Even keek ze hem schaapachtig aan, totdat ze zich weer leek te herinneren hoe ze moest praten. 'Halloo,' glimlachte ze lichtjes naar hem. 'Volgens mij ken ik jou,' haar stem klonk voor een draak vaak raar helder en licht. Haar opmerking had nogal droogjes geklonken, en ze hield haar kop nu lichtelijk schuin terwijl ze hem onderzoekend aan keek alsof ze hem dwong het geheim van haar rare déjà vu moment op te helderen. Ze deed een stap naar voren, waarbij ze zo'n drie meter aflegde. Haar staart zwiepte nieuwschierig heen en weer, waarna ze geïrriteerd snoof toen hij in een bron belande. Ze draaide haar nek en schudde haar staart droog, waarna ze iets boos mompelde over water en dat het niet zo warm hoorde te zijn. Ze haalde even diep adem en veegde de irritatie van haar gezicht. 'Ik ben Leona, voor het geval mijn gevoel tegen me liegt,' zei ze grijnsend, niet zeker door haar eigen woorden. Langzaam, voorzichtig het water ontwijkend ging ze zitten waarbij ze haar vleugels tegen zich aan drukte en haar staart over de grond om zich heen sloeg. Nieuwschierig gingen haar ogen over zijn schubben, zich verbazend over de kleur. Ze had eigenlijk nog nooit een draak gezien met zo'n uitgesproken kleur. Naja, naast Rooie. Darko, het irritante figuur met een ego die groter was dan hijzelf en zich blijkbaar 'goed' gedroeg. Ze snapte nooit wat White in haar hoofd had gehaald om hem toe te laten. Ze wist dat hij genoeg zielen had verscheurd en geteisterd alleen voor zijn eigen verveling. Ze schudde even met haar kop, proberend wat koelere lucht erlangs te laten lopen en vestigde toen haar inktblauwe ogen op de draak.