new things

Natas vloog behendig door de schaduwen van de bomen. Normaal zal een gewoon mens haar nooit zien daar waren de schaduwen te donker voor. Daardoor kon NAtas bijna altijd ongezien reizen er waren natuurlijk uitzonderingen maar die kwam ze niet vaak tegen. Tenminste in dat mini jaar dat zij leefde had ze er nog geen gezien. Daar was Natas blij mee ook al was ze jong niemand kon haar zien of pakken. Natas grijnsde breed terwijl ze verder vloog door de bomen. Ze wou eigenlijk iemand vinden waar ze een geintje mee kon uit halen. Maar ze zag niemand dus klom ze maar uit de schaduw en ging op de grond zitten. De zon scheen fel op Natas wat ze dus helemaal niet leuk vond. Snel vloog Natas naar de schaduw zijden van de boom waar ze daar ging zitten. Soms was het wel fijn om even uit die schaduwen te komen. Bij elk geluid dat ze hoorde keek ze meteen die kant op. Elk geluid wou ze weten wat het is. Elke beweging die ze zag wou ze weten wat het is. Sommige vonden het raar maar dat moeten hun weten. Natas pakte wat blaadjes en verscheurde die meteen. Het waren doodde dingen dus hoefde die niet hier rond te slingeren. Opeens hoorde Natas een geluid wat anders was. Het was een wezen en niet zo'n klein wezen. Er verscheen een mega grote grijns op haar gezicht en meteen vloog ze naar de schaduw. Daar keek ze naar het wezen wat dichterbij kwam. Haar gezicht kon je helemaal niet zien net zoals de rest van haar lichaam.

Natas vloog door de schaduwen naar het wezen. Toen zij dichtbij genoeg was zag ze dat het een zwarte draak en een hert was. De draak zag er niet al te vriendelijk uit maar er waren ook weinig draken die dat wel waren. Natas keek met grote ogen naar de show. De draak was duidelijk op jacht en wou duidelijk het hert doden. Dat vond Natas leuk om te zien. Waarom wist ze zelf niet eens. Misschien doordat haar hele leven al zo iets gebeurde of om een andere reden. Natas wist het niet maar het boeide haar ook niet. De show was bijna bij zijn hoogte punt. De draak had het hert te pakken en die begon te gillen. Gelukkig was hetgegil snel over omdat het hert al snel dood was. Natas vond het wel jammer nu was de show ook afgelopen. Nieuwschierig keek Natas naar de grote zwarte draak hij begon te brullen opeens. Natas was wel nieuwschierig genoeg om zich af te vragen waarom de draak dat deed. Ze besloot uiteindelijk om dichterbij te komen. Wel nog in de schaduwen zodat niemand haar zag. Hoe dichtebij ze kwam hoe groter de draak leek te worden. Uiteindelijk toen Natas in zijn schaduw zat leek het wel of ze 100 x zo klein was. Toch was Natas nieuschierig genoeg om te vragen ´´waarom brulde jij´´. Ze wachte rustig af in zijn schaduw op zijn reactie.

Fry rende door de bossen, klampte zich vast aan een tak en trok zich behendig op. Tak voor tak sprong ze verder, met een snelheid die je niet van een elf jarig meisje gewend was. Fry stopte toen ze de grote draak zag, maar ze glimlachte gewoon breed. Ze was nooit bang voor draken geweest en dat zou ze ook nooit worden. Rustig bleef ze nog een tijdje zitten, omdat het onbeleefd was een gesprek te onderbreken. Behendig sprong ze uit de boom, om vervolgens op haar voeten te landen en een stukje verder te rennen. Nu pas merkte ze het kleine draakje op en ze kwam rustig tot stilstand. ,,Hallo.." zei ze vrolijk en ze boog even naar de draken om haar respect te tonen. Ze rechtte haar rug weer en keek recht in de ogen vna de grote draak.

Natas keek verbaast met grote ogen de grote draak aan. Niet alleen omdat hij nog groter leek toen hij zich naar Natas om draaide. Maar ook dat hij zo beleefd deed. Natas slikte even en probeerde snel een normalere blik te krijgen. Even dacht Natas na wat ze tegen de grote draak kon zeggen. Uiteindelijk knikte ze maar over de uitleg van hem. Ze had geen idee waar hij het over had maar dat zou ze later wel zien dacht Natas. Natas besloot om wat omhoog te vliegen zodat hij niet de hele tijd om laag moest kijken. Toen ze voor zijn gezicht vloog zei Natas '' ik kom ergens vandaan''. Natas glimlachte erbij om te zorgen dat de draak niet dacht dat het bot bedoelt was. Eigenlijk wist Natas niet eens waar ze vandaan kwam dus was dit het enigste antwoordt dat ze kon geven. Opeens hoorde Natas een ander wezen dichterbij komen. Het leek een mens maar dat wist Natas niet zeker omdat ze er nog weinig had gezien. Natas was dus helemaal verbaast toen ze zag dat het mensen wezen ook nog eens boog. Ze keek de grote draak maar weer aan om te kijken hoe hij zou reageren.

Natas merkte dat de grote draak het mensen wezen niet erg vond dus besloot Natas om het zelf uit te zoeken. Zelf vloog ze naar beneden naar het mensen wezen. Daar rook Natas aan het wezen zodat ze de geur kon op slaan. Toen ze bijna rond had gesnuffelt vloog ze weer een stukje van het mensen wezen af. ´Dit is dus een mens´ dacht Natas terwijl ze soort van aantakeningen maakte in haar hoofd. Zelf snapte Natas het hele buig gedoe niet omdat ze nog jong was. Maar toen de draak en de mens dat wel hadden gedaan deed Natas ook even snel een buiging maken. Ze had eigenlijk het gevoel dat dit meer leren werd voor haar dan een gesprek maar dat maakte niet uit voor Natas. Wachtend keek ze naar de mens die antwoord misschien zou geven op de grote draak.

'Hallo kleine vreemdeling, wat brengt jouw hier heen?' vroeg de grote draak even, ,,Hoi.." zei ze zo beleefd mogenlijk terug en toen dacht Fry even na wat haar daar eigenlijk bracht, net toen ze het zich weer had herrinerd, kwam de keline witte draak op haar af en begon haar te besnuffellen. Fry bleef geduldig wachten tot he tbeestje klaar was en weer een stukje achteruit vloog en zag dat deze ook een kleine buiging maakte, Fry glimlachte breed en keek daarna weer even richting de zwarte draak. Nu pas realiseerde ze zich dat ze hem nog geen antwoord had gegeven en ze grijnsde eventjes. ,,Ik was opweg naar de krater en dacht dat dit een binnenweg zou zijn.." zei ze en ze keek even naar de grond, het bleek eigenlijk een omweg te zijn, maar Fry was alsnog blij dat ze hier was ,,En toen ik u hoorde brullen werd ik nieuwsgierig, vooral toen u binnen zicht was wouw ik graag even hier komen om met u te praten." ze was altijd erg beleefd tegen draken, maar vooral ook heel nieuwsgierig.

Natas had ook alles gehoord van het meisje. Ze leek wel aardig maar verder wist natas niet veel vn haar. Behalve dat ze dan naar de krater wou en dat ze dus helemaal verdwaalt was. Ook al was dit een serieus moment Natas begon zachtjes te giechelen. ´Hoe kan een mens zo ver verdwalen´ dacht ze onder het giechelen. Na een paar minuten stopte ze er mee en keek ze weer serieus naar de grote draak. Die zat duidelijk nog steeds op zijn vriendin te wachten. ´´Misschien moet je nog een keer brullen´´ stelde Natas voor. Ze snapte de situatie eigenlijk helemaal niet maar een beetje advies kon ze nog wel geven. Daarna keek ze weer even naar het meisje en haar benen. natas vond het altijd al fijn dat ze kon vliegen zodat ze niet lang hoefde te lopen op poten of benen.

'De krater is eigenlijk de andere kant op.' vertelde de draak haar terwijl hij met zijn kop de andere kant op wees, Fry kon het niet laten even te grinniken vanwege haar eigen domheid en wreef over haar achterhoofd ,,Ik heb niet zulk goed richtings vermogen.." zei ze, nu een beejte stilletjes. 'Misschien moet je nog een keer brullen' vertelde het kleine draakje aan de zwarte draak, Fry wist niet goed wat ze daarmee bedoelde, maar richte nu haar aandacht even op het kleintje. ,,Zou ik jullie namen mogen weten?" vroeg ze vriendelijk en beleeft. Ze keek beide draken even vragend en nieuwsgierig aan en haar ogen bleven toen weer bij de kleine draak hangen. Een glimalch sierde haar gezicht.

Natas keek verbaast naar het meisje. Ze had nog nooit gehoord dat een mens haar naam wou weten dus vond ze het meisje wel appart. In haar ooghoeken keek ze naar de grote draak omdat ze ook best nieuwschierig was naar zijn naam. Daarna draaide ze maar weer blij om naar het meisje en zei glimlachend ´´ik ben Natas´´. Natas wist niet of het slim of niet slim was om te zeggen maar als je klein bent dan maak je daar geen zorgen over. Blij maakte ze een looping in de lucht. Natas kwam zelde uit de schaduwen in de zon de laatste tijd dus kon ze nu er even weer van genieten. Blij keek ze terug naar de grote draak. Als hij nou ook maar zou antwoorden dan leek Natas niet zo dom. Toen ze daar aandacht vroeg Natas zich eigenlijk wel af of hij haar eerdere sugestie had gehoord. Natas haalde haar schoudertjes naar boven omdat ze het niet wist en omdat het haar niet zo veel kon schelen.

Natas was blij dat ze tenminste iets kon doen voor de grote draak. Die nu zei dat hij Shadow heette. Dat vond Natas wel een toepasselijke naam voor hem. Na de naam goed op geslagen te hebben draaide Natas zich weer om naar het meisje. Ze was ook wel benieuwd naar haar naam. Oppeens hoorde ze achter zich een luide brul en dacht dat niemand dit kon missen. Die vriendin zou dus misschien komen. Hoe zou zij zijn dacht Natas. Snel probeerde Natas zich weer op een ding te consentreren en keek dus het meisje weer aan. Natas vloog maar dichterbij het meisje om het beter dalijk te horen.

'Ik ben Natas' antwoorde het kleine draakje, Fry keek haar vrolijk aan en haar gezichtsuitdrukking werd nog vrolijker toen de zwarte draak zich ook voorstelde 'Shadow, en mogen zij die van jouw weten?' na die woorden boog Shadow zijn kop richting Frieda en kon ze voor de eerste keer echt recht in de draak zijn ogen kijken ,,Fry.." stelde ze zichzelf vrolijk voor en luisterde naar de harde brul van Shadow, waarna ze Natas weer vrolijk aankeek.

[inspiratie loos]

natas schrok van de geluiden van de bosjes. Snel draaide ze om en zag ook de mensen staan. Ze keek verbaast naar hun. Waren ze nu met Fry mee gekomen ? Maar al snel snapte Natas dat het niet zo was toen ze Schadow hoorde grommen. Heel even slikte ze en keek de drakenjagers weer aan. De kleren, de wapens en de houding ze herkende het allemaal van vroeger. De bloederige geboorte van Natas schoot weer door haar gedachten. Zij waren het of zij kenden de moordenaar van haar moeder. Langzaam ging Natas rug recht staan als een poes. Ook zij gromde maar niet zo hard als Schadow. Het liefst wou ze meteen die mensen aanvallen maar ze had zelf wel door dat het niet zo simpel was. Ze besloot om de grote draak maar te volgen in wat hij deed. Hij was waarscheinlijk toch veel wijzer dan Natas was.

'Hm, Fry een aparte naam voor een mens?' zei Shadow vragend, Fry haalde haar schouders op, niet wetend wat ze nou van die vraag moest denken en al helemaal niet hoe ze er op moest reageren. Opeens hoorde ze voetstappen, de draken hadden het al eerder dan haar opgemerkt en keken al naar de bosjes waar het vadaan kwam. Fry draaide ook hun richting op, de draken begonnen te grommen en Fry kreeg door waarom. Het waren drakenjagers... Fry balde haar vuisten en haar hele uitstraling leek te veranderen.

Natas vond het knap dat Schadow zo kalm kon blijven. Eigenlijk vond ze het niet leuk om achter hem te schuilen omdat ze ook wel die stomme mensen iets wou aan doen. Nog bozer begon Natas te fronzen. Als het gevecht zou beginnen dan zou ze echt wel helpen. Ook al stond er een grotere en wijzere draak er tussen. Zij mocht dan ook wel plezier hebben met mensen te verjagen. Natas begon gemeen te grijnzen omdat ze het zelf dat stuk wel plezierig vond. Heel even verdween de grijns en ze keek om naar Fry. Als iemand tegen haar zei dan zou Natas het niet zo maar laten dus was ze wel benieuwd hoe het meisje zou reageren. Uiteindelijk besloot Natas dat ze daar niks over te zeggen had en draaide zich dus weer boos om. Nu was het wachten. Wachten op de aanval van de mensen. Waarscheinlijk zou daarnaar Schadow ook aanvallen en Natas ook.

'Hey kleine meid dit is geen plek voor jouw laat die draken maar aan ons over!' riep de leider van de drakenjagers en op zijn gezicht verscheen een valse grijns, Fry's gezichtuitdrukking leek dodelijk te worden toen ze naar de man keek en even keek hij haar verbaasd aan. Net voor Fry iets de man zijn richting op wouw schreeuwen ging Shadow voor haar en Natas stonden. 'Vertrek voor jullie je ledenmaten kunnen gaan zoeken!' gromde Shadow dreigend, ze zag hoe er pijlen en zwaarden op werden geheven, richting de zwarte draak en Fry zuchtte even verontwaardigd. Toen de pijlen gespannen werdne kwma het meisje opeens in beweging, zonder na te denken rende zo om Shadow heen en ging met haar armen gespreid voor de draken staan ,,Nee!" zei ze zelfverzekerd en ze keek de mannen strak aan, deze wisten uit verbazing neit wat ze moesten doen en lieten hun wapens dan ook even zakken. ,,Als deze draken gevaarlijk zouden zijn, zou ik nu toch allang dood zijn?!" ze keek de mannen nogsteeds strak aan en het was een tijdje stil.

Natas zag dat Fry ook naar voren liep. Was zij nu de enigste die in veiligheid moest staan ? Daar had Natas dus geen zin in. Langzaam verdween Natas weer in de schaduwen. Niemand kon haar meer zien behalve draken en speciale mensen. Natas vloog door de schaduwen achter Fry. Zodat ze altijd kon helpen. Stiekem hoopte ze dat Schadow haar niet zag maar dat was een hele kleine kans. Aan de zijkanten keek ze naar de mannen die in vechthouding stonden. Natas voelde de woede weer op komen maar probeerde zich zelf te beheersen. Dat lukte nog net toen ze er aan dacht dat het misschien later kon. Ze ademde diep in en uit wat waarscheinlijk Fry wel kon horen. Maar daar lette Natas niet op.

(inspiloos )

'Het zijn draken die zijn altijd gevaarlijk hoe vriendelijk je ook tegen ze doet!' sneerde de man naar haar, nogsteeds weigerde Fry aan de kant te gaan, er gebeeurde veel, een harde brul liet de grond lichtjes schudden en Fry moest haar best doen haar evenwicht te houden. De reacite van de mannen drong niet tot haar door, tot een paar vreselijke woorden haar wakker schudde 'Verrek! Je hebt gelijk dit is een van de nevel draken die we een paar jaar terug uitgeroeit hadden!' Fry gromde, klemde haar kaken op elkaar, maar ze wist dat ze niets kon doen. 'Eierbreker!' schreeuwde Shadow woedend, hij stampte met zijn voorpoten zodat de grond trilde en Fry helemaal haar evenwicht verloor. Fry's hoofd raakte de grond en er kwam een klein straaltje bloed uit 'Ik eis van jullie te vertrekken anders zullen jullie niet meer in staat zijn je ledenmaten te vinden, want dat zullen jullie het zelfde lot ondergaan als mijn soort!' grauwde Shadow, Fry kwam heel langzaam overeind, sloeg haar armen om Shadow's poot, deels omdat ze anders weer zou vallen, maar ook zodat hij wat zou kalmeren. Meer deed ze niet, omdat hij hoofd nog zachtjes duizelde en ze geen idee had wat ze zou kunnen doen.

Natas keek verbaast naar Schadow. Had hij het zelfde mee gemaakt ? Was hij nu ook alleen ? De vragen spookte door Natas haar hoofd zodat ze niet merkte dat Fry viel. Pas toen ze een glimp van Fry bij Schadow zag besefte Natas dat ze hier niet slim stond. Ze keek om naar de mannen die nog steeds in vechthouding stonden. Natas had opeens een plan en grijnsde dus breed. Soepel en ongezien schoof Natas door schaduwen achter de mannen. De mannen hadden niks door en bleven alleen naar voren kijken. Natas begon breder te grijnzen. Het was makkelijk om nu aan te vallen. Ze keken toch niet om dus kon ze er wel een, twee misschien wel drie door naar de schaduw wereld sturen. Dit was een speciale aanval van Natas. Dan zakte je gewoon door je eigen schaduw naar onder. Niemand kon daar lang overleven behalve sommige draken dan. Maar Natas hield zich nog net in omdat Schadow hun weer waarschuwde. `Als ze nu niet luisteren dan val ik aan´ dacht Natas terwijl ze rustig af wachte.

Een paar mannen die net voor Natas stonden wouden bang weg rennen. Maar net toen ze weg wouden rennen stond Natas er voor te vliegen. ''Hoi'' zei Natas blij. De mannen keek elkaar even aan en de voorste trok meteen zijn zwaard. ''Die kleine kunnen we wel makkelijk hebben'' zei de man en haalde uit naar Natas. Best rustig omdat hij dacht dat Natas toch niet veel moeite zou kosten. Maar de mannen hadden het mis vond Natas. De man die naar haar uit haalde zakte snel door de grond heen, eigenlijk meer door zijn eigen schaduw maar het leek net de grond. De man begon bang te schreeuwen naar de andere dat hun hem moesten helpen. Heel even twijfelden ze maar liepen daarna toch naar hem toe om hem eruit te trekken. Dit moesten ze eigenlijk niet doen. Natas haar grijns werd breder toen ook de drie mannen die wouden helpen er in zakte. Het was niet veel maar Natas kon tenminste wat helpen. Toen de mannen helemaal verdwenen waren vloog Natas rustig verder.