Kraamvisite

Angel was vroeg uit de grot gekomen en met Santa in haar voorpoten naar het mooie fel gekleurde veld te gaan. De bloemen bloeide en het zag er schitterend uit. Voorzichtig streek Angel neer en zette Santa naast zich neer. Een gelukkige brul klonk opeens door het dal wat nu prachtig groen was gekleurd. De brul was bedoeld voor iedereen die ze kende zoals Sinder en zijn dochter, natuurlijk Razor, zijn temmer, misschien Sky en de andere draken die ze had leren kennen. Nog een keer liet Angel een brul door het dal galmen maar dit keer was het niet voor haar kennissen maar voor haar kleine Ydnam. Ydnam was altijd weg en nooit bij haar als ze troost zocht. Ydnam moest ook weten van Santa want het was belangrijk voor Santa om haar pleegzus te leren kennen en voor ydnam zelf. Angel ging zitten en legde haar vleugel over de kleine Santa heen "heb je het zo lekke warme kleintje?" vroeg ze teder en duwde haar kop voorzichtig tegen die van Santa. Angel hoopte dat de visite toch nog zou komen...

(Aleen voor mensen/draken die we kennen!)

Hij was in de bergen, op de top van een van de grotere bergen keek hij uit over DW. Hij was alleen, zoals toen zijn vorige leven eindigde toen zijn hele familie en daarmee al het vertrouwen in mensen werd weggevaagt. Voor hem was toen een nieuw, eenzaam leven begonnen. En wederom had hij ongewild bewezen dat hij iemand was die nooit gecommandeerd zou worden, niet door een vrouwtjesdraak, niet door een temmer, door niemand!
Een galmende brul klonk door het dal, hij herkende de brul als het geluid uit de keel van de partner van Razor. Razor, zijn vriend. Zijn leven was veranderd toen hij hem had leren kennen. Hij was de enige die er altijd voor hem was. Nooit zag hij Cloud meer. Hij zou geen vriendschappen meer aangaan, niet na alles wat er gebeurt was. Zou hij gaan?
Sinder zakte wat door zijn poten en met dat hij zich afzette cloeg hij zijn grijze vleugels uit en betrad hij het luchtruim. Hij veerde omhoog voor hij langs de berg met de dalende wind meeliftte naar de velden. Felle gebundelde kleuren in de vorm van een draak vertelden hem waar Angel was. Geen enkele draak had zo'n kleurencombinatie als zij. Razor had een goede smaak. Hij vertraagde zijn vlucht door zijn vleugels wat te draaien en ermee te klapwieken. Bloemen vlogen op toen zijn achterpoten de grond raakte. Zodra hij vier poten op de grond had vaude hij zijn vleugels. Even bleef hij voor zich uit kijken voor hij zijn kop draaide en naar Angel keek.

Cloud had de fello oranje kleuren van haar vader gezien toen haar ogen een schaduw naar boven hadden gevolgd. Zo snel als ze kon was ze achter de draak aangegaan en had opgemerkt dat het haar vader was. "PAPA!" riep ze hem toen en opeens was er een harde brul te horen. Cloud schrok zo dat ze een stuk naar beneden viel. Al snel was ze het spoor van haar vader kwijt. Een traan rolde over haar wang en viel naar beneden in het meer. Het water van het meer kleurde voor een deel rood maar al snel was de normale grijs blauwe kleur weer terug gekomen. "PAPA!" brulde ze wanhopig en de tranen rolde nu in dunne stroompjes langs haar wangen naar beneden. Cloud sloot haar ogen en opende haar bek waarna een harde en hele hoge pieptoon te horen was. Dit moet papa wel horen! dacht ze en vloog sneller. De wolken trokken samen en een licht gedonder was te horen. Nee, hou je in! dacht ze en de wolken werden weer licht en dreven weg net zoals ze net deden...

Een geluid ver weg deed hem zijn oren spitsen. Hij hief zijn kop en bleef luisteren. Een ander geluid klonk, het was een vreselijk geluid: schel, hoog en een hel voor het scherpe gehoor van Sinder. Hij schudde met zijn kop en strompelde verward achteruit. Toen het ophield wist hij wie deze vreemde brul had laten klinken: Cloud. Zijn luide brul moest haar laten weten waar hij was. Opnieuw brulde hij, zijn dochter was in de buurt! Hij lette even niet op Angel die naar nog steets op de grond lag met haar dochter onder haar vleugel. Het zou mooi zijn als Cloud en Angels kleintje elkaar zouden ontmoetten. Sinder bleef met zijn scherpe ogen naar de plek staren waar de scherpe brul vandaan was gekomen, hij verwachtte ieder moment een roodachtige draak te zien.

Razor was wat later omdat hij wist dat zij vrienden, degenen die hij als familie beschouwde, zouden komen had hij nog en paar herten en mand vol met jonge veelvinkarpers. Toen hij naar de afgesproken plaats vloog van de babyborrel zag hj een klein rood vlekje zag. Hij ging kijken wie het was, toen zag hij dat het het kleintje van Sinder was. 'Hallo, Cloud ben je niet bij je papa? HIj is bij ons denk ik.' zei Razor en nam Cloud op of ze nu wilde of niet, hij vond dat ze naar haar vade moest. Na een paar minuten lande hij bij Angel en Sinder. 'Kijk eens wie ikgevonden heb.' zei hj tegen Sinder terwijl hij Cloud op de grond zete. Toen legde hij het proviand ergens op een kleine rotspartei. 'Hoi, mijn lieverdjes.' zei Razor tegen Angel en Santa. Hij gaf ze allebij een kopje en keek toen naar Sinder en wachte hoe Sinder en Cloud op elkaar reageerden.

Cloud hoorde een brul terug, "PAPA!" gilde ze blij en voelde opeens hoe ze uit de lucht werd getrokken. Een mislukte brul klonk en Cloud keek naar boven. Gelukkig... het was Razor maar. Toen ze op de grond werd gezet rende ze zon snel als ze kon naar haar vader en besprong hem van blijdschap. "Papa..." fluisterde ze en zag opeens dat er een fel gekleurde draak op de grond lag met een gek dingetje onder haar vleugel. Het was een baby draakje! Cloud liep naar de draak toe en keek naar het bruine draakje. Blij liep Cloud verder naar het draakje en zwiepte met haar staart. "Spelen?" vroeg ze en ging staan alsof ze aan het jagen was. Cloud keek ook naar de regenboog kleurige draak "jij bent mooi" zei ze stomverbaast nadat ze naar de prachtige kleuren had gekeken, haar ogen glinsterde. De zon begon te schijnen en het werd lekker warm...

Sinder ving zijn dochter op en liet zich achterover vallen. Cloud had al snel de andere jonge draak in de gaten en nodigde deze uit om te spelen. Sinder kwam overeind "Gefeliciteerd Angel" Hij ging naast Razor staan en duuwde hem vriendschappelijk tegen de schouder "Jij ook" Sinder ging zitten en keek naar zijn dochter "Dat is Angel, Anel dat is Cloud, mijn dochter" Sinder zorgde zo goed als mogelijk was voor Cloud omdat White dit niet deed. Er zou een dag komen dat Sinder Cloud bij White afzette zodat zij een veilig plekje in degroep kreeg. Sinders bestaan was te gevaarlijk voor Cloud en dat wist hij. Hij wou haar voor geen goud kwijt aan mensen.

Cloud werd afgeleid door een vreemd gevoel, een gevoel dat haar bekroop toen Sinder zich om had laten vallen. Cloud liep terug naar haar vader, ging voor hem staan en keek hem diepzinnig in de ogen. "Papa... hou je van me?" vroeg Cloud en sloot haar ogen. Een vaag gevoel drong binnen in haar buik en Cloud werd er een beetje zenuwachtig, want eze vraag zou ieder kleine draak ooit aan zijn of haar vader vragen. De vraag lag bij haar zwaar en als het antwoord negatief zou zijn zou haar wereld in storten. Aangezien haar moeder haar al achter had gelaten was een negtaief antwoord natuurlijk vreselijk. Als hij "nee" of iets anders zou zeggen... waar moest ze dan naartoe? Hoe moest ze overleven? Hoe zou ze dan ooit nog iemand kunnen vertrouwen?! "Zeg me dat je me niet achter laat!" zei Cloud en fronste, de wolken trokken samen en de zon verdween erachter. Wat zou Sinder antwoorden?

Angel lachte om de felicitatie en vouwde har vleugel en legde die weer terug op haar rug. "Ga maar even spelen Santa" zei ze zacht en liep naar Razor toe. Even keek ze naar Cloud en hoorde dat ze een moeilijke vraag stelde aan Sinder. "Oh nee..." zei ze zacht want ze wist dat Sinder eigenlijk niet uit was op gezelschap. White had hem al achter gelaten en waarschijnlijk zou het Cloud ook overkomen, maar dat moest verkomen zien te worden. Angel gaf Razor een duwtje en glimlachte "Ik hoop dat Santa net zo dapper word als loud" zei ze en keek naar het kleine draakje. Het draakje was nog zo klein, zo afhankelijk, zo... teer...

Sinder glimlachte en legde een poot om Clouds nek "Cloud, ik hou zielsveel van je" zei hij uit de grond van zijn hart. Hij gaf haar een duuwtje "Ga maar met Angels kleintje spelen" zijn stem klonk lief maar hij voelde zich niet zo. Hij had rust nodig maar hij kon Razor envenals Cloud niet in de steek laten omwille van zichzelf. Hij was niet gemaakt voor groepsleven, hij had nooit iets met White moeten aangaan. Nu voelde hij zich slecht en leeg. Ondanks al die jaren dat hij alleen geleeft had was het alsof hij zich eenzaam voelde. Hij hoorde niet rond te trekken, hij had een eigen gebied nodig om te verdedigen. Misschien moest hij maar eens zo'n plek vinden, een plek voor hem alleen waar hij kon rusten. Hij was nog jong, niet zoals een kleintje maar in vergelijking met de gemiddelde leeftijd van zijn soort. Misschien had hij de zee nodig, de zoute geur en het water dat net zo vrij was als hij zich eens gevoeld had. De zee...

(sorry Angel voor mijn PB via Norah, ik had even niet door dat ik op haar account zat, i.p.v Santa)

De wind die om haar heen speelde toen Angel met haar vloog, had haar in slaap gewiegd. Het vliegen vond ze fantastisch, maar het land dat onder hun voorbij zoefde lieten haar oogleden zwaar woorden. Ze besefte het dan ook niet toen ze op de grond werd gelegd, en hoe twee vreemde draken aankwamen. Pas toen de warmte van haar moeder verdween, begon het kleine draakje te rillen en uiteindelijk liet dat haar ontwaken uit haar slaap. Haar grote ogen opende zich traag, met een stralende blik de nieuwe omgeving inkijkend. Direct was het jonge draakje enthousiast. Dit is immers heel wat anders dan die saaie grot. Het liefst zou ze elke hoek van dit veld willen doorspitten, elke bloem willen ruiken. Daar kwam verandering in, toen ze plots besefte dat er allemaal vreemde draken waren. Santa voelde zich warm worden en verlegen draaide ze haar blik af. Ze luisterde naar de woorden van de vreemde, en toen ze de aarzelende vraag van het evenals jonge draakje hoorde, begon ze zelf ook te twijfelen. Ze hief haar blik op en keek naar haar ouders, Kennelijk kende zij de vreemde draak, iets wat haar iets meer zelfvertrouwen gaf. Toen keek ze naar het rode draakje naast haar, en bleef haar maar aan kijken. Ze wist immers niet goed wat ze met haar moest doen, noch wat te zeggen. Dus keek ze maar gewoon, af en toe knipperend maar de ogen van de ander niet laten ontspannen.

Cloud hoorde twijfel in de woorden van Sinder maar toch werd ze er warm van. Toen Cloud haar blik afwendde zag ze dat het kleine draakje wakker was geworden. Vlij rende ze er naartoen en ging naast haar zitten. "Spelen?" vroeg ze en zag dat het draakje rilde, Cloud legde haar staart voorzichtig over het draakje heen om het niet koud te laten worden. "Ik ben Cloud" zei ze en keek naar het kleine diertje wat onder haar staart lag. Cloud maakte een klein soort balletje wat glinsterde als een goude rivier... Ze gaf het aan het draakje en keek wat ze er mee zou doen. "Die is voor jouw" zei ze en knikte lief. "Zullen we vriendjes worden?" vroeg ze en glimlachte...

Angel glimlachte toen Sinder zo lief antwoordde. Toen zag ze dat Cloud naar Santa was gerend en haar een mooi balletje had gegeven. "Da's lief van je Cloud" zei ze en keek hoe lief Cloud Santa verwarmde. Het zag er schattig uit, maar toen Cloud vroeg om te spelen twijfelde Angel even of ze in zou grijpen. Ze besloot het niet te doen maar hield ze natuurlijk wel goed in het oog. De avond viel en het begon al donker te worden maar aangezien het zomer was zou het al laat zijn. "Razor ik denk dat we straks maar eens terug moeten gaan om Santa te laten slapen" Zei ze zacht, hopend dat Sana het niet zou horen omdat Cloud zo lief voor haar was.

Sinder keek naar de lucht, eigelijk moest hij opnieuw beginnen. Hij wist nu waar hij heen ging: De zee. Hij zou een grot langs de kust zoeken en leven op vis, schaaldieren en zeevogels. Sinder keek naar zijn dochter, een waterige glimlach verscheen rond zijn mondhoeken. Cloud was zo lief voor de kleine van Angel en Razor... Hij voelde veel voor Cloud maar kon zo weinig voor haar. Hij kon voor voedsel zorgen en haar beschermen maar meer misschien niet. Zouden Angel en Razor haar meer kunnen geven? Dat wou Sinder Cloud niet aandoen en Razor ook niet. Ze hadden al genoeg zorg aan hun eigen kleine. Misschien moest hij Cloud meenemen, naar het strand, de zee en de vrijheid. Kon je samen vrij zijn?

Razor keek even naar Santa en Cloud toen zag hij een kleine bezorgde blik op Angel's gezicht en fluisterde eventjes naar haar 'Laat ze maar lieverd, ze reden zich wel. Het zijn dan wel kleine donders maar ze durven nog niet te ver van ons weg te gaan.' Daar na keek hij even naar Sinder en gaf hem een vriendschappelijk duwtje, plots zag hij een vreemde blik, een blik die hij nog maar één keer op zijn gezicht had gezien en Razr probeerde hem van d gedachte af te brengen dus zei hij tegen Sinder 'Sinder, doe niet waar je aan denkt, ik zeg het je als vriend de vorige keer toen je zo deed liep het slecht af; sorry dat ik het zeg hoor maar eens kijk naar je je bent een leeg vrak, je komt in de buurt van de status kluizenaar. Leef je eigen moto toch na: Geef nooit op. Doe het voor Cloud.'

Sinder snoof "Ik geef niet op, als ik had opgegeven was ik ter plekken dood neer gevallen Razor" Wat hij zei was waar, wat hij nu nodig had was rust en tijd om na te denken. Ookal had hij geen doel in het leven. Dat was wat hem zo vrij maakte: Geen doel, geen verplichtingen. Hoewel hij nu één verplichting had: Zorgen voor Cloud. Wat Razor zei begreep hij niet helemaal; had hij dit eerder gehad? Zijn blik ging naar zijn dochter, ze leek in geen enkele weg op White. Ze was een kruising tussen hem toen hij nog een Wyvern was en White toen ze nog een soort Long was. Niemand zou vermoeden dat ze zijn dochter was. "Razor, ik denk dat jij er niet veel anders uit zou zien in mijn Situatie" bracht hij wat droog uit. Sinder ging liggen en legde zijn ene voorpoot over de ander. Hij hield zijn kop geheven en zijn staart rustte naast hem in het gras.

De ogen van Santa stonden nog wat wantrouwig toen de vreemde vroeg of ze wilde spelen. Direct smolt het ijs toen ze het prachtige voorwerp voor haar neerzette. Haar ogen glinsterde, maar haalde het niet bij de schoonheid van de bol. 'Dank je' fluisterde ze en tikte voorzichtig tegen de bal. Die rolde een stukje verder, en glimlachend rende ze er achter aan. Met pretlichtjes in haar ogen, keek ze achter zich. Meteen doofde de glinsteringen in haar ogen, toen ze de bezorgde gezichten en woorden hoorde. 'Papa?' vroeg ze, hem vragend aankijkend. 'Mama?' vroeg ze het toen aan haar moeder.

(sorry, heel weinig inspiratie)