I need to be alone

Haruko liep door het bos. Jagen was niet zijn ding. Makkelijke prooien is is meer wat voor hem. Hij hoorde ineens gebrul. Te luid om een dier te zijn. Groter, Draken. Hij rende er geruisloos op af. En zijn valk, Sira, was er al op af gegaan. Schatte de situatie in. Haruko keek grijnzend naar de kooi met koeien. Lekker, een stukje rundsvlees kan er wel in. Echter zou hij voor de drakenjagers meteen opvallen. Hij zocht een donkere schaduw. Hij klom de boom in. Pakte zijn boog en spande hem aan. Grijnzend keek hij naar de koeien. Maar opnieuw een hevige brul. Niet ver hier vandaan. Hij zuchtte even. Hij sprong via de takken op het geluid af. Hij zag een draak vast zitten en een vijftal mannen op hem afkomen. Hij rolde even met zijn ogen. Hij spande de pees aan en liet los. De eerste pijl trof zijn doel. De been van de eerste drakenjager werd geraakt. Deze viel op de grond. De mannen keken in de richting van Haruko, althans, waar hij moest zijn. Hij was inmiddels al weer van plaats veranderd. De tweede pijl schoot in de arm van de man met een grote bijl. Deze man viel op de grond. Een zwarte gedaante sprong op de grond. Een grote zwarte mantel om hem heen. Hij liep naar de man toe en ging met 1 voet op de arm staan. Hij trok het zwaard dat deze jager had uit de schede en keek naar de andere drie die nog konden bewegen. Ineens zag hij een knots op hem af komen. Hij dook opzij. De draak deed het uit een verdedigende positie. Hij kon het begrijpen. Licht op de knots lettend liep hij kalm naar de eerste drakenjager. Deze greep zijn zwaard. Kom maar op... hoorde Haruko hem zeggen. "Mijn genoegen..." zei een kalme, mysterieuze stem van onder de cape. Haruko zag de man op hem afrennen en maakte zich klaar voor de tegenaanval.

Haruko merkte dat de man hem wilde steken. Met een fijne beweging schoof hij het blad aan de kant een maakte een snee in de schouder van de man. Hij keek ineens op. Een vuurbal kwam recht op hun af. Hij rende zo hard hij kon weg en wist het net te halen. Hij keek naar de draak. Dankbaarheid was ook niet meer iets dat je vaak zag. Ineens merkte hij dat de draak los begon te komen. De kettingen waren het enige probleem nog. Een paar jagers rende weg. Andere probeerde tevergeefs de draak vast te zetten. De zwarte mantel over Haruko bond hij wat steviger vast. Ineens viel zijn blik op een bepaald punt in de ketting. Recht bij de vleugel. Hij zou het maar moeten riskeren. Hij pakte een dolk en rende naar de draak. Hij greep met zijn arm een deel van de kettingvast. Trok zich omhoog en behendig landde hij op de rug van de draak. Hij probeerde licht zijn evenwicht te bewaren. De draak bewoog immers enorm veel. Hij keek naar het slot. Geen tijd om de sleutel te vinden. Hij pakte de dolk en stak deze in het sleutelgat. En na een paar bewegingen schoot het los. Nu kwam het moeilijkste. Het losmaken. Ineens was er een ruwe schok. De draak botste tegen een boom en viel op de grond. Haruko wist zich nog vast te grijpen aan een stuk ketting. Trok zich zo snel hij kon op en richtte zijn aandacht weer op het slot. Hij trok er wat aan. En binnen enkele seconden kwamen de kettingen veel losser te zitten. Haruko pakte een uiteinde en trok het mee. Sprong van de draak af. Slingerde richting een man en trapte hem plat. Daarna rende hij uit de richting van de draak. Die zou nu de rest aan kunnen pakken. Hij klom behendig in een boom en keek toe hoe de draak het af zou maken.

Haruko keek grijnzend van onder zijn gewaad toe. Zijn gezicht was niet zichtbaar. "Knap gedaan....je weet jezelf goed in de nesten te werken..." zei een kalme, mysterieuze en zware stem. Het gedaante boven in de boom keek neer op Wodak. "Ik had je wel eens willen zien redden zonder mijn hulp..." zei de stem. Haruko sprong naar beneden en landde op zijn benen. Hij keek naar de draak. Een valse grijns speelde op zijn gezicht. "Wat bezielde je eigenlijk om op de mensen af te gaan? Voor draken is het net zo risicovol om naar de mensen te gaan als dat mensen naar draken gaan..." zei hij kalm. Een valk landde op zijn schouder en kraste wat. Kalm streek Haruko met een hand langs de veren van de vogel. Wachtend op een reactie van de draak.

Haruko keek kalm vanonder de kap naar de draak. Een licht grijnse was zichtbaar. De reactie was voorspelbaar. "Okey, volgende keer dat ik je zo zie zal ik je wel laten liggen..." zei hij kalm. Hij wist dat hij dat toch niet zou doen maar hoe groot is de kans dat dit nogmaals gebeurde. Haast nul procent. Haruko zijn ogen keken weer naar de draak. Hij grinnikte. "Waarom ik je help?" herhaalde hij de vraag. "Die reden licht in.....het verleden.." zei hij en draaide zich om. "Maar dat gaat jou niets aan..." zei hij wat afstandelijk. Hij keek niet meer naar de draak. Hij slikte even. Waarom kwam dit nou weer naar boven. Waarom nu.

Haruko keek naar Wodak en hoorde zijn woorden. "Ik ben blij dat je dat accepteert..." zei hij kalm en keek daarna naar de omgeving. "Geen dank, ik was immers op jacht en die koeien waren de makkelijkste prooi..." zei hij. "Ook eentje?" vroeg hij. Haruko pakte een pijl en schoot 1 koe in zijn hals. De tweede doodde hij ook. Dit zorgde voor voldoende vlees. De rest van de koeien loeide van angst. "Als je ze niet wilt, dan laat ik de rest vrij.." zei hij kalm en keek even naar Wodak. Hij greep hetzelfde mesje waarmee hij hem had bevrijd en liep naar de kooi. Hij wachtte met het openen van de slot. Kalm keek hij naar Wodak en wachtte op zijn reactie. Angst voor draken had hij niet. Maar de vlammen uit de bek van de draak hadden hem toch licht laten huiveren. Hij sloot kort zijn ogen en wachtte geduldig.

Haruko keek naar de draak en knikte kort. Hij stak de mes in het slot en wiebelde wat. Deze schoot open. Hij pakte de spijlen vast en trok hem omhoog. De koeien bleven echter er in. Mudly pakte zijn zwaard en sloeg zachtjes tegen een van de spijlers. Dit gaf een wat luidere knal. De koeien vluchtte licht geschrokken. Haruko keek naar de draak. De koeien rende er nu uit. Haruko glimlachte. "Ga je gang..." zei hij en glimlachte. Hij zag dat Wodak al klaar was gaan staan en dacht kort na. Zijn ogen gingen naar koeien die langzaam verder liepen. Ze dachten dat ze nu buiten gevaar waren. Maar 1 van hen had het mis.