Bezoek?

Kalm lag Haruko op een tak. Hij was de boom in geklommen en had zich met zijn rug tegen de boom aangelegd. Hij rustte wat uit. Zijn oren stonden op alert. Er waren verschillende geluiden en allemaal waren ze rustgevend. Fluitende vogels, een beekje dat kabbelde. Hij had zijn ogen dicht. Zijn boog lag binnen handbereik. Kalm genoot hij van de paar zonnestralen die op zijn gezicht scheen. Hij glimlachte licht. Het leven was mooi. Roven deed hij wanneer nodig was. Zo af en toe van de leider wat vlees meenemen of eerder gezegd jatten was nodig.

Ineens schoot hij recht overeind en greep hij zijn boog. Een duidelijk geluid was te horen. Een krakende tak. Geruisloos sprong hij naar een andere tak. Hij pakte bij zijn been, waar een houder was voor 5 pijlen, een pijl en legde die op zijn boog. Hij zocht de grond af. Hij zag nog niets. Er was duidelijk iemand aanwezig. Hij voelde het haast. Ineens hoorde hij wat lopen. Hij sprong naar een tak greep met zijn handen er naar en zwiepte naar een andere tak. En daar zag hij het. Iets bewoog in de bosjes. Maar wat? Het was geen draak, althans geen grote. Of het was een illusie. Nee het was menselijk het leek een mens. Haruko keek strak naar de persoon. Hij bond een briefje aan de pijl. Hij spande hem aan en wachtte af. Hij wilde eerst zien hoe de indringer van zijn territorium zich gedroeg.

Haruko spande de boog wat strakker aan en wilde loslaten. Echter stopte hij. Hij hield halt. Hij ontspande de pees weer. Hij zag dat het een vrouw was. Hij keek even schuin. Het laatste dat een vrouw in de buurt van zijn 'thuis' was geweest was een half jaar geleden. Hij wilde eerst afwachten wat ze zou doen. Met kalme blik keek Haruko naar de bewegingen. Het leek dat ze iemand of iets volgde. Hij sprong van boom naar boom. Zijn hoofd was gewikkeld in een doek waardoor alleen zijn ogen zichtbaar waren. Het was meer als camouflage voor zijn wat blauwe haren. Hij merkte toen wat ze van plan was. Ze wilde een hert vangen. Kalm keek Haruko naar het hert. Het was vlak bij een bepaald punt. Het licht scheen daar een groter vlak dan de andere. Even dacht Haruko na hoe hij het ging aanpakken. Hij sprong naar de grond rende geruisloos naar een bepaald punt. Ja, hij kon het touw zien. En het hert. Hij spande de boog. Een pijl schoot langs het hert in een boom. Gaf een licht geluid waardoor het hert licht alert de richting van het lichte vlak liep. Nog iets verder. Ja het hert liep wat verder. Nu spande hij de pees opnieuw na er een pijl op gelegd te hebben. Het hert boog naar beneden om wat gras te plukken. Keek weer omhoog en kauwde kalm door. Dit was het moment. Een pijl schoot tussen de benen van het hert door zonder dat deze het opmerkte. De pijl schoot voor Geisha door en raakte een touw. Deze knapte. En binnen enkele seconden vlogen er bladeren omhoog. Het hert wilde vluchten maar het was al te laat. Verschillende hekken schoten omhoog. Vormde een vierkante kooi om het hert. Haruko sprong weer weg. Hij was in goede stemming. Misschien had hij anders Geisha niet geholpen. Hij klom behendig de boom in. Daar wachtte hij op een tak op de reactie van de vreemdeling. Haruko zette zijn boog op zijn rug. Ging tegen de stam zitten en keek naar de persoon beneden hem.

Haruko keek naar beneden en merkte de reactie op. Natuurlijk waarom niet, wordt maar boos... dacht Haruko. Hij merkte dat ze echter het mesje in de boom stak en omhoog klom. Hij keek haar onophoudelijk en doordringend aan. Op het moment dat ze voor zijn neus kwam en hem eveneens aankeek hield hij het niet langer meer vol. Hij stond op en keek naar een wat dikkere tak die lager lag. "Je hebt je hert, nou kun je gaan..." zei hij misschien wat bot. Hij zou vast wel verzet krijgen maar dat deerde hem niet. Hij sprong naar beneden en landde netjes op zijn voeten. Hij keek naar het hert. Daarna nog kort omhoog. Al snel draaide hij zich om en zette een paar passen uit de richting van Geisha. Hij zou wel een reactie verwachten. Dat kreeg hij altijd.

Haruko merkte dat ze in de boom bleef zitten. Hij keek weer terug naar de plek waar hij aan het rusten was. Als ze nu het hert snel zou afmaken was hij weer toe aan zijn dagelijkse uurtje luieren. Kalm liep hij haar richting uit. Maar hij merkte aan het hert dat er nog niets gebeurde. Hij draaide zich om en keek naar het vrouwelijk figuur dat langzaam met haar hand naar haar zwaard ging. Het hert begon te brullen. Lawaai makend zat het tegen de hekken te duwen in de hoop dat het open ging. Haruko vond het te lang duren. En het hert verstoorde zijn rust nog meer. Hij greep zijn boog en spande de pees aan terwijl hij er een pijl op legde. Hij schoot de pijl weg en recht tussen de spijlen van de kooi door schoot de pijl in de nek van het hert. Deze viel niet veel later roerloos op de grond. Haruko draaide zich om. "Neem je prooi en verstoor de rust niet verder..." zei hij nogmaals alleen met andere woorden. Hij keek daarna weer naar voren en liep verder.

[Heb hem aangepast ^.^]

(Haruko was eigenlijk al van de tak af)

Haruko merkte dat Geisha er niet verder op ging. Hij klom de boom weer terug in en keek haar aan. "Tijd rekken heeft geen nut, dat zorgt alleen maar voor dat je prooi voor andere jagers wordt weggenomen, jagers zoals ik..." zei hij kalm. Haruko merkte ineens de aanwezigheid op van nog een organisme. Een duidelijke grom bereikte zijn oren. Hij rolde met zijn ogen. Wat moest een persoon doen om zijn rust te verkrijgen. Hij hielp haar het hert vangen en ondertussen komt er nog een draak bij. En om het allemaal nog even een tikkeltje erger te maken bleken ze elkaar te kennen. "Heel fijn..." zei hij wat geïrriteerd. Hij liet zich weer van de tak glijden en landde opnieuw op zijn benen. "Het wordt nodig tijd dat ik verhuis naar een andere plek..." zei hij op een toon die wat sarcastisch over moest komen. Hij keek nog even naar boven. Hij vloekte even binnensmonds. Dit zou allemaal kostbare tijd wegnemen. Kostbare tijd om te luieren.

Haruko zijn ogen werden fiers op het moment dat ze hem de les durfde te lezen. "Pardon..." kwam er alleen zacht uit. Hij draaide zich om. "Ik woon hier al 3 jaar en er zijn maar een paar verstoorders geweest...en jullie zijn de lastigste..." zei hij wat nijdiger. Kalm draaide hij zich weer om. "De mensenwereld. Pfff, geef mij maar de rust van het bos. Dan die drukke mierenhoop daar verderop..." zei hij er achteraan. Hij voelde licht wat woede opborrelen. Zomaar zeggen dat hij in een mierennest van mensen moet gaan wonen. Wat zou hij nog meer moeten doen. De klusjes van dat stel boven in de boom. Nee dank je. Hij keek even naar boven en zijn roodbruine ogen leken door de draak heen te priemen. Zijn gevoel van wantrouwen was het sterkst bij de zwarte draak. Ondertussen pakte hij onder zijn gewaad een dolk vast mocht dat nodig zijn kon hij zich verdedigen.

Haruko zijn ogen vernauwde zich op het moment dat Geisha zei dat ze nooit de bedoeling had om zijn rust te verstoren. Haruko's ogen werden licht droevig. De kap verborg het echter. "Sorry..." zei hij ineens. "Ik had niet zo mogen uitvallen..." zei hij kalm. Hij keek even van onder de kap naar Geisha. "Het spijt me." zei hij kalm. Hij keek schuin naar de grond voor zijn voeten. Hij voelde zich ineens schuldig. De lachende draak deerde hem niet. Hij merkte dat ze het hert optilde en op haar nek legde. "Doe alsjeblieft rustig aan, dadelijk ga je nog door je rug..." zei hij kalm. Hij keek kort naar Geisha. Zijn gedrag was veranderd dat zag je aan zijn houding en hoorde je duidelijk aan zijn stem.

Haruko keek van onder de kap naar Geisha. Hij hoorde haar woorden en knikte kort. Ineens kwam de vraag des doods. "Euh..." zei hij twijfelend. Ineens pakte hij met twee handen de kap vast en trok hem van zijn hoofd. "Dat ligt vooral in het verleden..." zei hij kalm. Hij wist dat hij niet met dat weg kwam. Kalm leunde hij tegen een boom en keek droevig naar de grond. "Het begon toen ik een 6 jaar oud was. Ik werd wakker. Geschreeuw, gillende mensen. Ik zelf begreep er niets van. Mijn ouders bevolen mij om te vluchten. Er was een draak. Een allesvernietigende draak die schoot explosieve vuurballen op ons af. Mijn ouders trokken me uit mijn bed maar toen gebeurde het. De bal raakte ons huis. Ik raakte mijn achterhoofd en verloor mijn bewustzijn. Ik wist niet veel van de dood op dat moment maar het was een enorme gebeurtenis. Na twee dagen bewusteloos zijn geweest werd ik wakker. Een verwoest landschap spreidde zich voor mij uit. Mijn ouders lagen dood op de grond. Ik zelf was een van de weinige overlevende. Ik zwief voor een paar weken rond. Zelf was ik uitgehongerd en tegen uitdroging. Een draak ontfermde zich over me. Ik heb van hem veel geleerd. Op het moment dat ik 18 werd gebeurde er iets. De draak werd vermoord door drakenjagers recht voor mijn ogen. Ik was vastgehouden door twee van hun. De draak was oud en kon zich moeilijk verdedigen. Ik stond machteloos toe te kijken. Dat was de omslag in mijn leven..." vertelde Haruko. Hij sloot kort zijn ogen. Een traan rolde over zijn wang. "Ik heb iedereen, vrienden, familie, mijn mentor verloren. Ik hou mensen uit mijn buurt, vermijd contact op verschillende manieren, alleen om niet hetzelfde te voelen wat ik toen voelde." zei Haruko. Hij had het aan niemand verteld. Geisha was de eerste. Haruko keek naar de grond en hield zijn ogen gesloten. Hij had een trilling in zijn stem. Duidend op zijn verdriet. Haruko kon acteren als de beste, maar dit was niet een act. Dit was echt.