What should I do now ?

Overal in DW lag sneeuw. Het was nat, wit en.. koud. De wind gierde tussen de bomen door en was ijzig koud. Dieren kleiner dan een draak hielden nu hun winterslaap of probeerden nog net een van de laatste restjes voedsel te vinden om in de hoop toch maar de winter door te komen. De bladeren van de bomen waren in de herfst al naar beneden gevallen en waren tot stof vergaan, om zo in de grond te kunnen verdwijnen als voedsel voor de aardbodem. De herfst had Zu niet meegemaakt in DW. Nou, misschien een paar dagen maar daarna was hij vertrokken naar warmere oorden. Hij hield helemaal niet van de kou. De warmte van een heette vulkaan hield hem meer actiever dan de ijselijke wind van de winter. Hij wist wel dat er in DW ook vulkanen waren, maar die lagen meer uit de buurt van het NW gebied. Zu's verleden was hard. Hij werd verstoten door zijn ouders toen ze vonden dat hij oud genoeg was om voor zichzelf te kunnen zorgen en lieten hem alleen achter met alleen maar een grot en een beer die ze voor hem hadden gevangen. 'Om er mee door te komen tot je zelf gaat jagen.' Had zijn vader gezegd. Ja tuurlijk, toen wisten ze nog niet dat Zu altijd een grote honger had en de beer al binnen vijf dagen op was. Iets waar een andere kleine draak meer dan twee weken zou over doen. Toen hij gedwongen werd door zijn honger en zichzelf, begon hij ook andere draken te observeren. Hij leerde hoe ze hun vechttechnieken gebruikten en oefende met zijn eigen krachten die langzaam maar zeker ontwikelden. De jaren dat hij opgroeide terroriseerde hij de stad waar hij dichtbij leefde en ze noemden hem 'De zwarte dood.' Als hij op weg was naar de stad, zagen ze hem al van ver aankomen. De wolken werden donkerder en een luide brul was te horen. Mensen renden tervergeefs hun huis binnen en zochten dekking, terwijl Zu rustig bezig was met het platbranden van hun buren..
Een grote donkere schaduw gleed over het moeras. Een slank lichaam, met daaraan twee grote vleugels baande zich een weg tussen de vele obstakels van het moeras dat, voor goedzakjes, naar dood en verderf stonk. Zu vond het wel lekker ruiken, hij was het immers gewoon doordat hij in zijn jeugd bijna altijd in en rond het moeras van zijn gebied rondhing. De grote draak landde op een dikke omgevallen boomstam en snoof. Hij rook Toxic, zijn alfa. Hij was de onderalfa van de NW. Iets waarvoor hij haar dankbaar was. Hij ademde diep in en een luide brul weerklonk over het gebied van de NW. Zu was weer eens teruggekeerd naar DW en liet zijn aanwezigheid duidelijk merken.

Zachtjes sloeg hij met zijn staart op de grond terwijl hij zijn blik op zijn prooi gericht hield, de kleine draak scharrelde versuft rond bij een karkas. Het leek erop dat het jong bij zijn verzorger zou blijven ookal was deze morsdood door het water waarvan deze gedronken. Het kleintje liep naar de kop, brabbelde wat en duuwde tegen de wang van zijn -waarschijnlijke- moeder. Een brede grijns op zijn snuit, een duivelse twinkeling in zijn ogen. Hij stapte op een takje, een knappend geluid doorboorde de stilte. Het jong keek geschrokken op. Op dat moment sprong hij; open bek, gesprijdde vleugels. Het jong had ongeveer een kwart van zijn grootte. Curse plantte zijn voorpoten tegen de flank van het jong. Een angstige krijs, een doffe plof, het geluid van brekende botten. Hij klemde zijn kaken rond de kop van het spartelende draakje onder zijn poten. Een misselijkmakend krakend geluid. Het jong werd slap. Hij liet de kop los, met een doffe plof viel deze op de grond. Curse zwiepte met zijn staart waardoor de stekelige knots vervaarlijk heen en weer zwiepte. Het jong had de bauw van een Iguanodon. De vleugels nog te klein om mee te vliegen. Hij nam het kleine draakje tussen zijn kaken en tilde het op. Even keek hij om zich heen voor hij wegliep, op zoek naar een rustig plekje om zijn buit te veroorberen. Er klonk een brul, het geluid herkende hij meteen: Zu. Het geluid kwam van dichtbij. Hij draaide zich om en liep terug, langs het karkas naar de Bétaros van de Night Warriors met zijn buit tussen zijn kaken.