Een landing bij middagzon

Een grote schaduw trok over het door de zon beschenen landschap terwijl Abhorsen over het land vloog. Hij had zijn vleugels volledig uitgespreid en bewoog op de wind, dit zonder zijn vleugels in verdere beweging te brengen. Het was een vloeiende landing en terwijl hij lager kwam bekeek hij naar de begroeide ondergrond. De herfst bracht veel mooie dingen naar boven, dit had Abhorsen altijd al gevonden. Veel kwam hij echter niet in het begroeide gebied. Hij had zijn plek gevonden bij de ruimte van de bergen, daar waar de herfst niet veel veranderingen met zich mee bracht. Hij was hier enkel omdat hij het idee had dat hij zichzelf te lang had afgezonderd van de andere. Een gesprek zou hem zeker goed doen. Zijn poten deden het gras iets ombuigen terwijl hij lager kwam en uiteindelijk klapte Abhorsen vloeiend zijn vleugels dicht. De landing was soepel en zijn staart vertoonde slechts een kleine schok. De zon brandde prettig op zijn schubben en bij dit gevoel keerde hij zijn hoofd naar de hemel. Zijn ogen sloten zich terwijl de zon in zicht kwam en enkel een donkerrode gloed was door zijn oogleden te zien. Het was warm voor een herfstdag, de zon was aangenaam. Na een tijd zo gestaan te hebben boog Abhorsen door zijn poten heen, waardoor hij een liggende positie aannnam. Hij voelde zich opmerkelijk op zijn gemak ik dit vrijwel onbekende gebied. Terwijl zijn ademhaling langzaam verliep en zijn hart rustig het bloed door zijn aderen pompte dacht hij na over zijn toekomst. Over dat wat te wachten stond, dat wat ging komen. Het was nu al tijden zo stil geweest dat de spanning bij hem niet langer te doorgronden was, er moest iets gebeuren. Hij kon niet langer wachten.

Fluitend liep Roos door de velden. Hier en daar stopte ze met lopen en bukte ze om wat bloemen en planten van het veld te plukken. De laatste herfst bloemen hadden altijd iets, het waren de echte overlevers. Een lichte frons kwam over haar gezicht toen de plant niet mee wilde werken, en ze pakte een van haar werpmessen uit haar riem. Met een soepele beweging sneed ze de steel door en hield het omhoog. Ze bekeek even de bladeren, en besloot dat dit een goeie oogst was. Aangezien de medicijnen vooraad nog moest worden aangevuld had zij voorgesteld om op pad te gaan. De markt was dan wel haar thuis, maar de vrije, ongerepte natuur was ook iets waar zij met heel haar hart van kon genieten. Al lopend ontdeed ze de plant van de onnodige uitsteeksels en opende een van de zakjes aan haar gordel. Met het mes nog in haar handen liep ze door, met haar ogen de grond afzoekende. Ze stond met een ruk stil toen een grote schaduw over haar en de grond heen schoot. Met een verbaasde blik keek ze omhoog, en zag een draak over vliegen. Een heel stuk verderop zag ze het dier landen. Ze stond nog steeds stil, en een lichte opwinding kwam in haar omhoog. Ze wist dat het gevaarlijk kon zijn, maar een beetje actie in haar leven kon geen kwaad. Met een nu snellere pas liep ze naar de plek waar de draak nu was gaan liggen. Op een afstandje bleef ze staan, en staarde naar het lichaam. Haar blik gleed over de achterkant van zijn rug - het enige wat ze kon zien - en bedacht dat dit dier reuzachtig was vergeleken met haar. Het mes hing losjes in haar handen, hoewel ze dat niet merkte. Ze hield haar adem een beetje in en staarde naar het dier. Op de een of andere manier kon ze geen geluid uit brengen.

Abhorsen was overgegaan in zijn geadchtes, leefde voor kort niet meer op de werkelijke wereld, enkel in zijn hersenschimmen. Dit hield in dat hij pas na enige tijd tot de conclusie kwam dat iets in zijn omgeving was. Hij bracht zijn hoofd weer iets omlaag en opende zijn ogen, het beeld van uitgestrekt veld verscheen voor zijn netvlies. Zijn gehoor stond sterk naar het mens gericht dat achter hem stond. Vele malen kleiner en dus onmogelijk een bedreiging. Hij was niet bang voor de mens, mocht het toch de verkeerde kant op gaan dan zou hij koelbloedig opstijgen en vertrekken. Terwijl hij hierover dacht sloot hij weer kort zijn ogen om te wennen aan het licht. Dat zich al snel weer toonde. 'Hallo' zei hij na nog een stilte, zijn stem klonk vriendelijk en neutraal tegelijkertijd. Er was geen vijandelijkheid in te vinden, al was het wel duidelijk dat het een mens was waartegen hij sprak en niet een soortgenoot.



Sorry voor korte stuk, moet weg

Haar blik gleed weer langs het machtige lichaam, en ze kon het niet laten dat ze onder de indruk was. Je zag gewoon dat deze dieren een en al macht waren, waar ze ook waren. Hun voorkomen, hun doen. Alles toonde macht, hoe je het ook wende of keerde. Haar adem stokte in haar keel toen een lage bas stem de stilte verbrak. En even schoten haar ogen heen en weer, niet beseffend dat het uit de keel van de draak kwam. Toen het besef eindelijk kwam staarde ze nogal verbaasd naar de draak, die zijn hoofd niet had gekeerd. Ze keek naar zijn achterhoofd en verbaasde zich voor een fractie van een seconde dat hij het tegen haar had. 'Ha...hallo,' stamelde ze. 'Ik wilde u niet storen, ik was alleen maar... uuhm... planten verzamelen,' terwijl ze het zei besefte ze dat het nogal stom klonk. Waarom zou een mens nou weer planten verzamelen, de draak zou wel denken dat ze gek was. Ze liep langzaam om het grote dier heen totdat ze aan de voorkant van hem stond. Een beetje zenuwachtig bleef ze op een veilige afstand staan. Hoewel, veilig. Met een klein mizerig sprongetjes van de draak zou hij haar kunnen verpletteren, maar die gedachte schudde ze van zich af en bekeek weer vol bewondering naar de draak.

De reactie van de mens deed zijn humeur ten goede. Ze was duidelijk verbast en niet zeker van haar zaak. Zijn ogen toonde vriendelijk en leken te lachen. Hij concentreerde zich op de stappen van de mens en voelde de lichte trillingen de kleine veranderingen die deze in de natuur brachten. Hij genoot van de natuur, en hij moest toegeven dat de natuur hier zoveel meer leefde dan in de bergen. Misscien bleef hij hier wel een tijd, om te genieten van de wereld. En alles wat deze met zich mee bracht. Toen de mens niet alnger meer achter hem stond zwaaide hij zijn staart langs zijn lichaam en plaatste deze naast zich. Hij ondezocht de mens. Ze leek hem behoorlijk onschuldig. Hij dacht na over haar woorden terwijl zijn ogen naar de planten gleden. 'Planten verzamelen.' herhaalde hij haar woorden. 'Jullie zijn vreemde wezens' Voegde hij er nog aan toe. Even hield hij stil en dacht hij na over zijn eigen woorden. 'Waarom planten?' vroeg hij kort daarna. Hij besloot de kansen die hij had te nemen. Misschien dat dit mens hem iets kon vertellen over haar soort. Abhorsen had niet vaak werkelijk contact met mensen, het was een lange tijd geleden sinds zijn laatste ontmoeting. Zeker 50 jaar. het was als nieuw voor hem om wederom tegenover een mens te staan. Het intrigeerde hem en maakte dat hij meer wou weten, ervaringen op doen. Zoals hij altijd kennis wou vergaren.

Haar lichaam werd al wat minder gespannen toen ze de bewegingen van de draak zag. Aangezien die geen gespannen houding of bewegingen had, ging haar lichaam daar vanzelf in mee en nam zijn rust over. Haar schouders ontspande iets meer en ze keek op toen de draak tegen haar sprak. Het was een ding waar ze zich over verbaaste, aangezien mensen de een van de weinige waren die 'spraken' op hun manier, was het gek om de zelfde soort taal uit de keel van een groot, en machtig dier als deze draak te horen. Zijn stem was zwaar, maar op de een of andere manier ook vloeiend. Ze moest lichtjes grinniken toen ze zijn woorden hoorde, en knikte instemmend. 'Tja, welk dier kun je normaal noemen?' verwees ze naar de natuur en een speelse glimlach gleed over haar gezicht. Een vleem van verbazing gleed door haar heen toen de draak een vraag aan haar stelde, wat ze totaal niet had verwacht. Een beetje fronsend keek ze naar de draak, denkend hoe ze het het beste kon uitleggen. 'Uhm... nou ik ben het aan het doen omdat de medicijndoos leeg is,' zei ze bedenkelijk, waarna ze zich gelijk realiseerde dat de draak het niet zou begrijpen. 'Wij mensen hebben geen krachten uit ons zelf om te genezen, of een dikke geschubte huid die ons tegen wonden, licht of zwaar, beschermt,' probeerde ze uit te leggen. 'Hiervoor hebben wij andere dingen voor nodig. Veel mensen maken van planten mengsels iets wat bij ons helpt wonden te genezen, en ziektes ook,' zei ze voorzichtig en hoopte dat de draak haar begreep. Terwijl ze sprak had ze met haar kleine werpmes in haar handen zitten spelen en keek er nu bedachtzaam naar. De stralen van de zon weerkaatste erin, en ze zach haar eigen spiegelbeeld. Automatisch vergelijkte ze zichzelf met de draak, wat een grappig beeld bij haar opriep. Nee, draken en mensen leken qua uiterlijk totaal niet op elkaar. Misschien wel qua innerlijk, of doen. Maar dat wist ze niet, dit was de tweede draak die ze van zo dichtbij tegen kwam.