Maansverduistering

Hoe the hack ben ik hier nou weer terecht gekomen geïrriteerd schopte ze tegen een steentje aan, die al uit haar zich verdween toen hij een meter door de lucht schoot. Het was spookachtig stil, en de mist maakte het er niet beter op. Rosemarijn richte haar blik op en kneep haar ogen samen, proberend verder dan een meter voor zich uit te kunnen kijken. Ze was van de markt weggedwaald en de natuur in gelopen, zonder er bij na te denken dat ze haar weg ook nog terug moest vinden. Ze had heel de dag gelopen, verbaast door de onaangeraakte en ongerepte natuur die ze overal tegen kwam. Ze had in de verte zelfs een draak zien vliegen! Glimlachend dacht ze terug aan dat moment. Haar hart sloeg toen echt een slag over, en even was ze bang dat de draak zou landen. Gelukkig vloog hij door en kon zij door lopen. Pijnzend dacht ze terug aan het pad dat ze had gelopen terwijl ze zich door de mist heen bewoog. Hoe moest ze inhemelsnaam haar weg terug vinden, en al helemaal in dit gebied. Ze had een heel stuk terug al gemerkt dat er water in de buurt was. Hoeveel en hoe groot wist ze niet. Daarvoor zat dat vervloekte mist in de weg. Ze was er namelijk vijf minuten geleden bijna in gevallen omdat ze struikelde over een andere steen - tja, waarom niet - omdat ze niet zag waar ze liep. Haar linker voet was nog steeds nat en een sompend geluid was te horen telkens als ze haar voet neerzette. Dat worden weer blaren. Een gefrustreerde glimlach kwam op haar mond toen ze het steentje dat ze zojuist had weg geschopt weer zag liggen. Misschien hielp iets harder schoppen, dacht ze suf en gaf een extra harde trap. Ze bleef verbaasd staan toen ze het steentje meerdere geluidjes hoorde maken, en niet één geluid dat afkomstig was van neerkomen. Het was ergens tegenop geknalt. Nee toch, ze was toch niet in een doodlopend stuk gekomen. Op de een of andere manier werd haar frustratie nog groter, en ze vroeg zich af wanneer hij zijn grens had berijkt en hoe veel frustratie ze dus nog kon krijgen. Ze stond met een ruk stil toen ze een beweging van íets hoorde, een paar meter voor haar. Haar oren stonden gespitst en ze tuurde tegen de muur van witte mist, proberend er achter te komen wat dat geluid had geproduceert. Ze liep twee passen vooruit, en stond toen weer stokstijf stil. Ze zag een grote schaduw in de mist, maar de contouren waren wazig. Haar eerste gedachte was een muur, bedacht zich toen weer dat het bewóóg en schrok zich toen lam. Zou het echt kunnen, dat ze in haar stommiteit zichzelf misschien zo erg in gevaar had gebracht. De schaduw bewoog zich wel zeker, en Rosemarijn stond aan de grond genagelt toen ze de grote kop kon onderschijden uit de schaduw. Haar armen hingen slap langs haar lichaam en haar mond was hing een klein beetje open, wat een best wel komisch gezicht was. Nog even, dacht ze, en mijn knieën begeven het. 'Ha... hallo?' zei ze schoor. Meteen klapte haar mond dicht, waarom begon ze ingodsnaam te praten? Misschien waren dit wel de laatste minuten van haar leven, dacht ze paniekerig. Haar lichaam was gewoon in ijs veranderd, terwijl haar geest schreeuwde om zich om te keren en weg te rennen.

Ze stond nog steeds met open mond, slappe armen en grote ogen naar de gigantische schaduw te staren. Ze wist dat draken groot waren, maar het was toch iets anders als je zelf tegenover zo'n beest stond. Op het moment dat zei haar mond had open gedaan - waarom wist ze ook niet - reageerde de draak. Een reactie die ze totaal, maar dan ook totaal niet had verwacht. Het reuszachtige lichaam kwam met een schok in beweging en verdween in de mist. Een klein kreetje kwam over haar lippen en van schrik deed ze een stap achteruit. Tenminste, dat was ze van plan, maar haar benen waren het niet met haar eens. Door de schok van haar ontdekking waren ze zo slap als een vaatdoek geworden, en begaven het onder haar plotselingen beweging. Haar voeten bleven achter elkaar haken en met een smak kwam ze op de grond terecht. Gelukkig was ze op haar billen gevallen en haar ogen stonden nog steeds wijd geopend en keek naar de plek waar de schaduw was verdwenen. 'S...sorry,' fluisterde ze zo zachtjes, dat ze het zelf bijna niet hoorde. Ze zag nog net de contouren van de schaduw, die nu bijna twee keer zo groot was geworden. De angst nam bezit van haar hart, en haar lichaam weigerde weer te bewegen. Dit is het, dit was mijn leven schoot het door haar hoofd. Alle moorden, martelingen, oorlogen en andere vreselijke dingen die draken op hun geweten hadden en die aan haar waren verteld kwamen voorbij. Ze ging dood, en waarschijnlijk al heel snel. Ze wist het zeker, en haar geest was alleen nog maar gericht op het grote monster voor haar dat ze niet kon zien. Haar omgeving had net zo goed kunnen vergaan op dat moment, ze zou er niets van hebben gemerkt. Op dat moment hoorde ze een hard gesnuif en haar ogen knepen zich automatisch even dicht waarbij ze zich vulde met tranen. Ze had nooit gedacht dat ze zo zou reageren op de dood, ze had zelfs niet gedacht aan haar werpmessen die misschien haar redding zouden zijn. Ze schoof het idee gauw van zich af, wat wilde ze beginnen met een paar mesjes tegen een gigantische draak die boos was? Ze zat nog steeds op de grond, maar trok nu haar benen op en sloeg haar armen er omheen. Alles wat ze nu wilde was dat ze nooit was weg gegaan. Langzaam kwam de gestalte op haar af, nu weer in de eerste maat waarin ze het gezien had. 'Sorry,' kon ze nog net van haar lippen afpersen. Misschien kon dat de redding zijn van haar leven? 'Ik wilde niet storen, ik was alleen verdwaald... en ik... ik bedoelde er...,' pruttelde ze gedachteloos. Ze probeerde het gestalte misschien iets meer medelijden te hebben met haar. Toen ze opkeek kon ze steeds meer van de draak onderscheiden. Hij of zij keek haar aan, en met lege ogen keek ze terug. Haar ogen opende zich nog verder toen de draak over de steen stapte en dichterbij kwam. Een sprankje hoop kwam in haar op. Als hij of zij haar wilde vermoorden, dan had die dat allang kunnen doen. Ze ontspande iets, zich vastklemmend aan dat kleine beetje hoop. Haar armen zakte iets toen de kop van de draak in zicht kwam. Wat haar het meeste verbaasde was, dat het prachtig was. De kleine schubben, de ogen, de stekels. Ze keek angstvallig in de ogen van het dier, die niets anders dan wijsheid uitstraalde - volgens haar. Een schaapachtig gegrinnik kwam zachtjes uit haar keel toen het dier snoof, en haar haar uit haar gezicht blies. Ze kneep haar ogen dicht en wachte totdat de stroom warme lucht weg was. Langzaam opende ze ze weer en keek recht in de gele (?) ogen. Ze wist gewoon niets uit te brengen, beseffend dat haar leven waarschijnlijk bespaard werd. Langzaam liet ze haar armen zakken en haar handen ruste op de grindachtige grond. 'Hallo,' fluisterde ze als begroeting.