Where is everybody?

Met een ruk schoot een gedaante in de mist omhoog. De mistflarden om haar heen, veranderen direct van richting, alsof een onzichtbare hand ze had bevolen afstand te nemen. Met grote ogen keek de gedaante voor zich uit. Paniek bekroop haar, toen ze het zag, toen ze het besefte. Niks. Ze zag helemaal niks. Ben ik blind? vraagt de gestalte zich af, loom haar hand opbrengend. Haar spieren trilde, dat voelde ze maar al te goed. Tot haar opluchting kon ze het ook zien, toen haar hand van onderaf haar beeld in kroop. De contouren van haar hand waren vaag, maar ze waren er. Gespannen bracht de figuur zijn hand dichterbij en toen herkende ze het als een echt deel van haar. De vrouwelijke trekken van haar hand hadden haar altijd doen herinneren wie ze was, waarvoor ze stond. Nu ze had vastgesteld dat ze er inderdaad was, niet meer vaag in de droom ronddwalend die ze de afgelopen tijd heeft gehad. De stilte om haar heen wordt ruw verbroken door het kraken en rollen van steentjes. Ze dook in elkaar, maar ontspande zich weer toen ze besefte dat ze het geluid zelf had gemaakt, nadat ze haar benen naar zich toe had getrokken. Haar spieren waren stijf van de kilte waarin ze had gelegen, maar ze was blij dat ze het voelde. Schokkerig bracht ze haar voeten zo dicht mogelijk bij haar zit vlak, terwijl ze met haar handen op de grond taste. Zo voelde ze hoe er meerdere kiezels lagen, vermengt met veel zand het stof. Ze hoestte een paar keer, nadat stof was opgedwarreld doordat ze haar handen zichzelf liet ingraven. Het geluid dat ze maakte, leek hol, niets betekend in de stilte die de mist met zich mee bracht. Op de een of andere manier voelde ze zich ongemakkelijk, nietig, breekbaar in het bijzijn van de witte macht op deze plek. Her bezorgde haar rillingen, maar ook de motivatie om uit te zoeken hoe ze hier kwam, waar iedereen was die ze kende en vooral de neiging om hier weg te gaan. De plek had iets onheilspellends, iets onbekends. Onbekende of vreemde dingen zijn wel de laatset dingen waar Norah tegen kan. Grimmig duwde ze zichzelf omhoog, nadat haar voeten grip hadden gevonden op de onstabiele grond. Als ze eenmaal overeind staat, duizelt het haar even voor de ogen, maar ze weet houvast te vinden aan een muur die kennelijk naast haar stond. Vragend kijkt ze naar het eeuwige wit naast haar, de mist die de wand verhult. Ze zuchtte geïrriteerd; blindheid was niks voor haar. Als ze op de één of andere manier het zicht zou verliezen, zou ze niet langer dan een uur kunnen leven, dat wist ze zeker. Volkome onverwachts begint ze te schreeuwen, zich machteloos voelend in het doolhof van mist, niet wetend waar, wie of wat ze hier deed. 'Waar is iedereen?!' schreeuwde ze, een geluid producerend dat al haar adem benam. Hijgend leunde ze zwaar tegen de muur, met grote ogen naar de onzichtbare grond kijkend. Op de een of andere manier had haar eigen stem haar schrik aangejaagd, nadat ze aan de stilte gewend was geraakt. Ondanks dat ze was geschrokken van het geluid, háár geluid, hoopte ze op antwoord.

Langzaam zakte hij door zijn achterste poten, vervolgd door zijn voorste poten. Hij liet zich langzaam, nog steeds uiterst bewust van zijn omgeving, op zijn zij zakken en leunde zo tegen een half verbrijzelde muur aan die, als hij stond, net onder hem uit kwam. De muur kreunde enkele malen kort onder zijn gewicht, alsof het ding zelf bang was om in te storten. Alleen deed hij niks met de waarschuwing, of dreigement, hoe je het maar wilde noemen. Zijn oogleden gleden een keer sloom over zijn ogen heen om het droge gevoel te verhelpen en hij staarde de witte pak mist in. Ondanks dat zijn zicht misschien beter en scherper was, hij kon niet verder zien dan vijf à zes kleine, priele metertjes. Langzaam ademde hij een keer diep in en uit, waarbij bij het laatste lichte en dunne rooksliertjes opstegen uit zijn neusgaten. De dunne, slangachtige tentakels langs zijn neus voelden afwezig langs de muur en even later, toen hij zijn kop omlaag bracht, ook over de grond. Alsof ze twee lichaamsdelen hun eigen leven leidde.
Heel zijn borstkas veerde op onder zijn ademhaling die steeds trager en ritmischer werd. Hij had deze nacht het gebied iets afgezocht om vervolgens een eenzame plek te ontmoeten en zich te vestigen. Hij had geen behoefte aan een gesprek, aan gezelschap of ook maar iets wat hiermee te maken had. Nooit heeft hij de drang hier toe. Het onnozele gepraat wat enkel je tijd verdoet en zogenaamd 'gezellig' moest zijn. De druk die dan op je stond om de stilte te verbreken zodra deze volgde, enkel omdat de ánder dit van jou verwachtte. Hij was één van de weinige die hier geen last had van gehad, stilte was juist iets wat je moest waarderen en waarvan je moest genieten. Hij was juist blij als iemand eindelijk zijn mond dicht hield. Gesprekken waren enkel interessant als het niet nutteloze tijdverspillingen waren, of 'voor de gezelligheid'. Blegh,
De dunne tentakels namen een kietelig gevoel waar zodra deze door de mist heen gleden, iets wat hem vanaf het begin af aan al irriteerde, maar probeerde te negeren. Zijn ogen gleden open en hij staarde met zijn fel groene ogen, die waarschijnlijk oplichtte in de dichte mistwolk, voor zich uit. Het verlaten gebied was voor enkele secondes vervuld geweest van een geluid, van een stem. Een stem die hij maar als te goed herkende, een menselijke stem. De pupillen van zijn ogen versmalde zich en je kon zien hoe héél de uitdrukking op zijn gezicht van kalm naar pure irritatie veranderde. Hij snoof een keer en opende vervolgens zijn bek en produceerde hieruit een snijdend en sissend geluid. De woede die opborrelde onderdrukkend galmde toch door in het geluid waardoor het een angstaanjagend tintje kreeg. Hij sloot zijn bek waarbij zijn tanden op elkaar klepperde en vervolgens knarste. Rot mensen, vuile scharminkels.. Hun lelijke vertoning, debiele uiterlijk. Onhandige handelingen. Enkel hun brein zorgde ervoor dat ze het overleefden. Enkel het feit dat ze dingen bij elkaar óp konden tellen en af konden trekken, dat ze met elkaar konden communiceren en begrepen hoe je kon overleven. Meer niet, domme wezens. Alleen zal het ze nooit lukken, in tegenoverstelling van zíjn ras.

Norah verstijfde bij het plotselinge geluid. Ze had gehoopt op een antwoord, maar niet die van een draak. Toch gaf het haar enige hoop. Kennelijk was ze dus niet op een godafgelegen plek of een plek die helemaal niet bestond. Gek kon ze dus van haar lijstje wissen, een lijst die ze stiekem had gemaakt met als onderwerp; Wat doe ik hier. Ze ontspande zich weer, beseffend dat het geluid maar zacht, bijna als een leeglopende ballon met een groot gat erin, had geklonken. Plots spande al haar spieren zich weer aan, toen er een soort Klak! hoorbaar was. Met spiedende ogen keek ze om zich heen, hopend te zien waar het geluid vandaan kwam. Voordat ze eraan begon wist ze al dat het toch geen nut zou hebben, laat staan dat ze de maker van het geluid zou vinden. Een tijd lang bleef ze zo, volledig aangespannen, staan, wachtend op wat er komen zou. Haar inspanning bleken voor niks, en eindelijk durfde ze zich te ontspannen. Nogmaals liet ze haar blik door het witte niets glijden, maar weer kwam ze op niks uit. Een mistflarden kroop over haar rug, een gevoel wat haar de rillingen bezorgde. Ze wist niet waarom ze zich zo verkrampten, maar uit het niets schoot die brandende pijn door al haar spieren. Ze had de neiging om op de grond te vallen, zich op te rollen en de pijn proberen buiten te sluiten. Toch hield ze zich staande, wetend dat de onbekende uit het niets zou kunnen aanvallen. Bij de laatste gedachte wist ze als een harde klap in haar gezicht wat haar had geallemeerd. De mist. Het verblindt je niet alleen, het is ook verraderlijk met het brengen van geluid. Wat normaal pas op een kilometer zou verdwijnen, zou in zulke dichte mist al met tien meters kunnen vervagen. Direct schoot haar hand naar de schede die aan haar heupen hing. Het koude ijzer van de kom van het typische revolutionair zwaard. Haar vingers sloten zich automatisch om het handvat onder de ijzeren boog die de hand van de zwaardvechter zou beschermen. Met een sissend geluid, alsof die antwoord gaf op het sissend voorgedragen geluid van enkele minuten geleden, trekt Norah haar zwaard uit de leren schede. Op de een of andere manier stelde dat vertrouwde geluid haar gerust, alsof dat de zekerheid voor overwinning was. Even klinkt weer het rollen van grind, wanneer ze haar benen iets uit elkaar zet en in een gevechtshouding gaat staan. Kom dan denkt ze bitter, terwijl ze haar ogen nog eens rond de blindheid laat dwalen.

Langzaam tilde hij zijn hoofd op, zijn ogen zochten ondertussen de dichtstbijzijnde omgeving af met zijn scherpe zicht. Je hoefde maar één blik op hem te werpen, hem maar één keer recht in de ogen te kijken en je kon de woede in zijn blik zien liggen. Zijn pupillen smal, zijn ogen groot en zijn neusvleugels wijd waar ook nog is lichtjes rooksliertjes uit omhoog kringelde. Zijn hals bewoog zich soepel en sierlijk, lenig als een slang en kromde zich om, om het achterliggende gedeelte achter hem te bekijken. Ook al wíst hij dat het geluid hier niet vandaag was gekomen, toch voor de zekerheid. Terwijl zijn hoofd zich weer omdraaide, terug naar zijn oorspronkelijke staat, kwam hij overeind. Geluidloos kwam hij in beweging, zijn bewegingen stil, snel en lenig. Het leek allemaal soepeler te gaan dan dat je verwacht van zo'n wezen in omvang.
Voor een moment verstijfde hij en luisterde hij naar een geluid dat hij niet herkende, maar toch wist hij dat de stem van de mens hiermee in verband stond. Ook al was het eigenlijk niet veel meer dan een simpel voor gevoel.. Al gauw had hij zichzelf weer gevonden en sloop hij verder in de richting waarvan hij dacht dat het geluid afkomstig leek te komen. Zijn staart, die achter hem aan kronkelde in de lucht, gleed soms langs de muren waar hij langs liep, schoof soms over de grond en bevond zich af en toe in de lucht alsof het zijn eigen leven leidde.
Uiteindelijk stopte hij weer met lopen en probeerde bewegingloos te staan, hield zelfs zijn adem in. Al zijn inspanningen richtte zich nu op zijn gehoor.. en hij hoorde het. Het was zacht, maar toch duidelijk. Regelmatig zoals het hoorde. Het ademhalen van een mens. Zijn ogen schoten in de richting waar het vandaan kwam, enkel een muur blokkeerde nog zijn zicht. Voor een moment spartelde de tentakels langs zijn neus verwoed toen hij geïrriteerd uitademde. Hij draaide zijn massale gestalte en gleed leek het wel in de richting. Zijn zintuigen nog altijd scherp, zijn ogen helder en groot.
Zijn ogen knepen samen nu langzamerhand de schim van een klein gedaante zwart opdoemde uit de witte mist. Hij stopte met lopen zodat hij onzichtbaar bleef in de mis, ook al verraadde alle geluiden die hij maakte dat hij er was. Een vreugdeloze grijns verscheen rond zijn lippen en lieten zijn witte tanden blinken. ‘Menss..’ Zijn 's' siste op een akelige manier. Hij zette een enkele stap naar voren zodat zijn ogen dof oplichtte en hijzelf misschien nu zichtbaar werd als een vage schaduw. Haar dappere, maar dwaze aanblik deed hem lachen binnensmonds. Dwaze, debiele mensen.. Zoals hij al had gedacht, samen konden ze het net redden.. maar alleen waren het hopeloze gevallen, kwetsbaar als een grassprietje. Onbetrouwbaar en egoïstisch als ze waren.

Vage geluiden soms dichtbij, soms verder weg. Het maakte Norah onzeker, niet wetend waar ze moest kijken. Vaker had ze gewacht op een tegenstander, geduld hebben getemd en meester gemaakt, zoals je bij een wild dier doet. Niet zoals je bij een draak doet. Temmers die het verschil tussen een leeuw en een draak niet kunnen maken, zijn verdoemd te mislukken en voelen als een brandplek op de schort van de smid. Voor een moment was haar concentratie afgedwaald, maar al snel was je er met al haar aandacht bij. Iets had anders geklonken dan de andere geluiden, maar wat het precies was, kon ze niet raden. Traag vloog haar blik over de mistflarden, maar nog steeds was er niks van een beweging te zien. Niets was er te zien, enkel dat verdoemde wit. Zoals ze al had gedacht, was ze gewend om de vijand te wachten. Dat was niet eens zo erg, maar dat ze blind was, daar kon ze niet tegen. Nogmaals liet ze haar ogen bewegen, eerst traag maar al snel in een flits. Ze had weer iets gehoord, nu niet ver meer, misschien maar tien beter. Verdomme, waarom kan ik geen afstand inschatten in de mist? vervloekt ze de witte flarden. Plots ziet ze iets bewegen, maar een flinterig in het grote geheel. Met een ruk draaide ze zich om, nog steeds haar zwaard voor zich dreigend omhoog houden. Nu staat ze met haar gezicht naar de muur ergens in de mist. Tenminste, als ze het zich goed herinnerde waaraan ze zich had opgetrokken. Voor het eerst is voor haar te zien hoe de witte slierten bewegen, nu de muur voor een deel blootleggend. Af en toe schuift alsnog een flarden ervoor maar pas na minuten is de muur weer verdwenen. Beweging. Geluidloos zet ze enkele stappen, kruislings haar benen voor elkaar neer zetten. Zo beweegt ze parallel aan de muur, hopend de goede richting op. Even verstijfde ze toen er luid en duidelijk te horen was hoe iets bewoog. Iets groots. Even trok en een rilling over Norahs rug, maar snel wist ze zich weer te beheersen. Ze zette nog één stap en bleef dan roerloos staan. Haar ogen richt ze op de bron waarvandaan ze het geluid had horen komen, tenminste gokte ze. Haar blik probeerde tevergeefs zich door de dikke muur mist te boren, maar ze zag niks dan witte en grijze wolken. Voor een tweedemaal verstijfde ze volledig, toen er een ander paar ogen wel een weg door de mist hadden gevonden. Groene, gif groen waren de oplichtende ogen door de zachte muur. Vonken leken van het paar ogen af te schieten, woede die haar zou doden als blikken dodelijk waren. Soepel maar vooral snel sprong ze opzij, godzijdank de bescherming van de muur weer tussen hen krijgen. Haar hart bonkte in haar keel, bij iedere slag hopend dat hij haar niet had gezien. Stil prevelde ze gebedjes, wetend dat ze zo'n joekel van een draak -alleen de ogen waren al groot geweest- half blind niet zou kunnen bestrijden. Ze hield haar adem in, deels om haar hartslag weer op normaal te krijgen, deels om geen geluid te produceren. Langzaam merkte ze dat haar hartslag inderdaad lager werd, elke slag tellend. Een, twee, drie, vier... al vier tellen langer geleefd telde ze de seconde die misschien haar laatste seconden konden zijn.

Een grauw verliet zijn keel en schoot naar buiten tussen zijn vlijmscherpe tanden door, zijn lippen waren opgetrokken en benadrukte het gehele plaatje. Verward voor een moment door de woede en verbazing spartelde de tentakels zo wild langs zijn neus dat het er naar uit zag dat ze niet lang meer samen één zouden zijn met Zhao zelf. Snuivend ademde hij een keer in om vervolgens weer uit te ademen. Hij moest zich niet zo laten gaan, niet overstuur raken door zijn woede om vervolgens als een doldwaze debiel, op instinct gerichte draak los te barsten. Kom op, hij was geen méns. Opnieuw ademde hij in en concentreerde zich. ‘Báng?’ Zei hij spottend tegen de witte, verblindende mist. Zijn stem klonk kil, hatelijk en zelfgenoegzaam. Aan zijn stem kon je de glimlach horen die verschenen was, óók dat hij vreugdeloos was. ‘Niet anders verwacht..’ De laatste woorden waren tegen zichzelf gericht en kwamen enkel naar buiten door de lange jaren in eenzaamheid leven. Waarom niet hard op en tegen jezelf praten, als er toch niemand luistert? De gewoonte was er zo ingehamerd dat zijn gedachtegangen en zijn spraak soms moeilijk te onderscheiden waren. ‘Wees gerust,’ Zijn stem klonk weer spottend, misschien kon ze daar aan herkennen was aan háár gericht was en wat niet. ‘Ik heb geen trek-’ De woorden werden aan gervuld door een lach die honend klonk. Soepel kwam hij weer in beweging en zette enkele geruisloze stappen richting de onbekende. ‘Ik verwachtte niet zo veel toen ik hier kwam,’ Sprak hij in het niks, aan haar gericht. ‘Nee, eigenlijk niks.’ Mijmerde hij nu in zichzelf, bedachtzaam. ‘De stilte en het 'niets' trokken me aan. Maar kijk nóú, wat een verassing! Een mens!’ De sarcastische blije toon in zijn stem was haast lachwekkend, zo nep als het klonk. ‘En ondanks dat haast niks mij interesseert,’ Sprak hij naar waarheidsgetrouw. ‘Vraag ik me toch af wat een dwaas als een mens hier zal komen doen, smachtend naar de dood?’ Gokte hij. ‘Egoïstisch en zelfzuchtig zoals ze altijd zijn?’ Voegde hij toe. Verbazingwekkend als sommige zijn, ontspoorde blijken altijd tussen kuddedieren. "Oh, niemand is er, niemand houd van me." Raaskalde hij waarna hij weer opnieuw lachte. ‘Dringt het dan eindelijk door!’ Het laatste wat hij uitstootte klonk haast krankzinnig, alsof hij ter plekke gek was geworden en zijn verstand verloren had. Maar dat wás hij al, hij hád zijn verstand al verloren en wás al gek. Hij is al heel zijn leven alleen en is niet geliefd. Maar ook al is hij eenzaam, doorgedraaid en egoïstisch. Zijn intelligentie heeft er wonderbaarlijk nooit onder geleden.
Terwijl hij sprak en dacht, stapte hij ook door. Langzaam, behoedzaam. Zijn zintuigen op scherp. Hij liet zich niet afleiden. En éíndelijk, vlak na zijn laatste woorden, kromde hij zijn hals en keek hij om het muurtje die zo net gediend had als verschuiling voor het mens. Nieuwsgierig, maar ook vól haat speurde zijn felgroene ogen de grond af. Opzoek naar het irritante, dwaze, egoïstische, debiele kuddedier.

Norah hield zich stil. Al van jongs af aan was haar geleerd dat lawaai maken je laatste geluiden kunnen zijn. Van binnen was ze gespannen, luisterend naar ieder geluidje, iedere verschuiving van steentjes. Het ging moeilijk, aangezien de draak maar door bleef ratelen. Hoewel de meeste woorden woorden van spot waren, voelde ze zich langzaam toch de kast op gejaagd. Ze had de neiging op iedere zin iets terug te roepen. De woorden kon ze binnen houden, maar de irritatie en de opborrelende woede kropte zich op in haar lichaam. Toen het even stil bleef, kreeg ze een drukkend gevoel op haar borst. Het klonk alsof hij zichzelf niet in bedwang kon houden, alsof hij een minachtende en een gestoorde ziel in zijn lichaam had. Het hield haar maar kort bezig, maar na een tijdje kon het haar niet meer schelen; Schizofreen of niet, het was een draak die het kennelijk niet zo op mensen had. Ter afleiding begon ze weer haar hartslag te tellen. Bij iedere tel dwong ze haar lichaam te ontspannen, ernaar strevend om elke tel die volgde steeds een beetje uit te stellen. Het lukte een tijdje best aardig, zich volledige ontspannend en rustig wachtend op wat er komen zou. Toen hoorde ze de geluiden weer die ze eerst had gehoopt te horen. Steentjes rolde onafgebroken, alsof de draak haast had bij haar te komen. De tijd die de draak nam om plots voor haar te verschijnen, liet die keuze echter al snel links liggen. Uit het niets klonken de steentjes plots erg dichtbij, achtervolgd door stilte. Waarom kan ik niks opmaken uit die vervloekte mist foeterde ze in zichzelf, er gewoon niet bij kunnend dat dit één van de weinige momenten was dat ze niks met haar omgeving kon. De stilte die nu tussen hen hing, liet het drukkende gevoel wegebben, alsof de stem van de draak als vergif haar zintuigen had bezoedeld. Toch beviel het haar niet, dat het wezen was gespot met het afleiden. Het niet vertrouwend, liet ze geluidloos haar blik opzij gaan, zoekend naar het einde van de muur. Veel te snel dan het haar lief was, zag de het enorme drakenhoofd om de hoek van de muur steken. Puur uit instinct liet ze de opgekropte woede en irritatie varen, haar arm waaraan haar hand met het zwaard lag met al haar kracht richting de muur, richting de nek van de draak brengend. Ze kon het scherpe lemmet niet volgen door de mist, gespannen afwachtend. De kans bestond dat ze plots al het geluk van de wereld kreeg, en het lemmet in het vlees van de draak voelde en hoorde glijden. Maar het mes snijdt aan twee kanten. Donders goed wist ze dat de kans eigenlijk groter was dat er een akelige Kling! zou opstijgen doordat het scherpe ijzer om de harde stenen terecht zou komen. Met elke hartslag ging haar hart sneller slaan, terwijl ze licht paniekerig die in bedwang probeerde te houden. Ze had immers heus wel bedacht dat draken angst zouden kunnen voelen, ruiken, misschien zelfs proeven. Plots wenste ze dat de antwoord kon geven op de vraag die hij had gesteld; Vraag ik me toch af wat een dwaas als een mens hier zal komen doen. Wist ik het maar, vormde haar lippen de woorden, maar de klanken bleven verstikkend in haar keel hangen. Ze wenste dat dit alles voorbij was, dat alles gewoon weer zoals vroeger was. Maar niks van deze wensen waren waar, niks hiervan kon nú worden waargemaakt. Want ze was hier, op het punt staan om te horen of ze haar leven nuttig had besteed, door het te gebruiken om het wapen wat nu in haar handen lag, te hanteren.

Het duurde niet lang of zijn blik viel op het kleine wezen, lichtjes vernauwde zijn pupillen zich bij de aanblik van het benauwde ding. Hij liet expres langzaam een veels te brede grijns ontstaan, waardoor zijn ogen iets samen knepen en de rij sneeuwwitte tanden zichtbaar werden. En voor het eerst nadat hij de achtervolging, puur op nieuwsgierigheid gedreven, had ingezet bekeek hij nu pas het ding eens goed. Hij kon er niet veel uit opmaken, daarvoor kende hij het mensenras niet goed genoeg. Een flits van metaal verblinde hem bijna en deed hem als reflex terugtrekken, maar ondanks dat kon hij het niet voorkomen dat hij in zijn hals geraakt werd. Een hoog gekrijs wat vreselijk in het gehoor lag schoot uit zijn keel. Een koud metaal gleed langs het onderste gedeelte van zijn hals en sneed het open. Opnieuw schoot er fel en hoger een gekrijs uit zijn keel en trok hij zich nog verder terug. Hij zette enkele stappen bij het kleine ding vandaan terwijl donker, robijnrood bloed uit zijn hals sijpelde. Zijn ogen schoten vuur en waren wijd opengesperd door de onverwachte pijnscheut. Hij wilde vluchten, weg van de pijn. Automatisch spreide hij zijn vleugels maar de ruimte was te klein. Opnieuw gekrijs. Hij draaide zijn kop, voor het eerste sinds 'de aanval' richtte hij zijn aandacht weer op de mens. Zijn ogen feller dan eerst, hatelijker, vol woede. Een grom gleed tussen zijn kaken door en in plaats van zich nu terug te trekken zette hij een stap vooruit. ‘Dwaass,’ Siste hij. Zijn mondhoeken krulde zich eerst lichtjes en vervolgens breed om in een vreugdeloze, krankzinnige grijns. En totaal onverwacht stootte hij opeens aan lach uit. Hoog, sarcastisch en totaal geschift. ‘Ik ben niet zoals jou, ik ben niet zoals de mens, ik ben niet zoals alle andere onnozele.. Denk je dat ik báng ben voor pijn?’ Hij klonk nog erger dan hier voor heen. ‘Denk je dat je me kan kleineren door middel van te vechten? Denk je dat je me überhaupt kan verslaan?’ Opnieuw vulde zijn hatelijke lach de stilte. ‘Als ik jou was zou ik smeken,’ Ergens, diepverscholen kon je horen dat zijn stem iets geamuseerds had. Ja, hij zou het leuk vinden als het kleine schepsel zou smeken om zijn of haar leven. Waren er wel zijn of haar'en? Of waren het, net als slakken, tweegeslachtsdieren. Hij moest toegeven, hij wist werkelijkwaar niks of het vreselijke dierenras. Enkel dat, als hij ze tegen kwam, ze hem altijd in de weg stonden. Vreschrikkelijk irritante schepsels. Hij opende zijn meul, waarna deze zich gelijk vulde met licht. Brakend kwamen de vlammen naar buiten, maar hij hield zich in. Ze reikten niet verder dan twee meters voor hem.

*Grabbelt in een doos, trekt een laatje open* Ik ben opzoek naar inspiratie,
o.o Sorry, flutterig..

Spieren verkrampte zich in haar arm, de arm die onverwachts geen klap te voorduren kreeg. In plaats daarvan leek het op een zacht kussen terecht te komen, alsof er geen stenen muur in de mist stond. Ongeloofwaardig keek ze naar haar zwaard, waar net een druppel donkere vloeistof vanaf drupte. Ik heb de draak verwond Hoe erg wist ze niet, maar het feit dat ze kennelijk een kleine punt had gescoord gaf haar enige hoop. Een tweede krijs deed haar spieren spannen. Verschrikt keek ze naar het schepsel, die in de eerste instantie pogingen deed om op te stijgen. Het verwarde Norah dat de draak wilde ontsnappen. Die werd nog groter toen de draak even later melde dat hij niet bang was. De krankzinnige lach liet haar automatisch haar wenkbrauwen optrekken. Wie is deze draak? vroeg ze zich af. Ze herinnerde zich dat dit niet de eerste keer was dat hij wat gek uit de hoek kwam. Toch liet ze zich door dit alles niet afleiden. Hij bleef ten slotte een draak, krankzinnig of niet. Als hij gek bleek te zijn, zou het zelfs gevaarlijker kunnen zijn voor haar dan dat hij in een woeste bui was. Hij zou oncontroleerbaar worden, niks van zijn acties meer kunnen verantwoorden. Dit hield de spanning in haar spieren, klaar om weg te springen of aan te vallen zodra dit haar nodig leek. De mist maakte het moeilijk zijn volgende stap in de schatten, maar door de glinstering van zijn tanden was haar maar al te duidelijk wat hij van plan was. Toch was ze maar laat met het reageren, waardoor ze haar huid al warm voelde worden toen er een twee meter lange vlam uit zijn bek schoot. De rug van haar hand die het zwaard vast hield prikkelde irriterend, maar de tijd om te kijken of het daadwerkelijk verbrand was, had ze niet. Ze wilde de draak niet de tijd geven nogmaals een vlam op te roepen, hem proberen af te leiden met woorden. 'Met smeken schiet ze je weinig op' antwoordde ze op een ongevraagde vraag luchtig. Haar woorden klonken nonchalant, maar van binnen voelde ze zich tot en met elke spier volledig gespannen. Nooit eerder had ze zo serieus met een draak gevochten. Nooit eerder had ze in de mist gevochten. Nooit eerder wenste ze dat ze nooit een zwaard had aangeraakt. Nooit eerder leek haar het saaie bestaan als boerin, zoals haar moeder had gewild, haar mooi in de oren geklonken. Ze voelde tranen branden achter haar ogen, maar dapper hield ze die tegen. Wat de draak precies van haar kon zien was haar onduidelijk, maar tranen leken draken aan te trekken, alsof ze iets magisch waren. Wel of niet toverkracht bevattend, ze waren voor Norah zeldzaam en maar al te graag bespaarde ze zichzelf elke traan. Dapper stond ze voor de draak, ook al wist de dat het dom was om te denken dat ze ooit de draak zou verslaan. Zoals hij al zei: ze moest niet denken hem te kunnen verslaan. Dan maar in het harnas sterven dacht ze bij zichzelf, het plots wel voor zich zien; eenzaam en alleen in de mist haar laatste adem uitblazend. Het leek haar niet eens zo heel gruwelijk... Toch was ze niet van plan het zo makkelijk te laten gebeuren.

Misschien nog snel een reactie? Dinsdag komt immers de comeet die inslaat (zie die verhaallijn) en dat heeft ook invloed op dit gebied. Graag zou ik die dag er ook nog iets van in mijn reactie plaatsen...

Langzaam krulde hij zijn hals weer in en trok zijn kop terug. ‘Eindelijk,’ Siste hij zachtjes. Het woord was er onbedoeld uitgekomen. Vanaf een afstandje, de afstand om precies te zijn waarmee hij de mens nog net kon zien in de dikke mist, bleef hij kijken. Iets wat zo'n vijf à zes meter inhield. ‘Wat zijn je andere opties?’ Vroeg hij zich af bij het dappere antwoord. Onderaan zijn hals, in de buurt van zijn schouder, maakte zich nu een bonkend gevoel zich pijnlijk meester. Brandend, kloppend, bloedend. Maar hij negeerde het vreselijke gevoel en hield zijn aandacht scherp gericht op het miniatuur ding. Zijn bedoelingen waren nooit geweest het arme schaap te doden, of ook maar op te eten of iets in die trand. Weerloos als ze waren was er ten eerste geen lol aan, ten tweede smaakte ze ook niet lekker en ten derde.. wat bereikte je ermee als je ze doodde? Doden was enkel voor voedsel, zo dacht hij. Pas als ze écht irritant werden, en met gekke pijltjes aan kwamen zette om door z'n buik te schieten bijvoorbeeld, dan hadden ze een probleem. Maarja, nu hij er één appart had in het nauw had het hem wel leuk geleken om deze een beetje te kunnen observeren. Maar zelfs nu, alleen, doodsbenauwd en bang, blijken ze vreselijk irritant te zijn. Dit bevestigde weer eens dat zijn vooroordeel helemaal geen vooroordeel was geweest, maar gewoon pure waarheid. ‘En dan vraag ik me toch af.. Waarom zo bang, als ik nog geen eens de moeite heb gedaan om je te doden? Leg dat ding weg.’ Voegde hij het laatste er geïrriteerd aan toe. Het scherpe metaal waarmee ze hem nu eenmaals geraakt had was een doorn in het oog voor hem. Hij loog als hij zei dat pijn geen angst voor hem was.. want wat was er anders, waar hij bang voor moest zijn? Maarja, waarom zou hij niet liegen? Hij loog zovaak, voor hem was het geen zonde. Rooksliertjes kringelde loom omhoog uit zijn neusgaten die, sinds het gesprek (dat érg vloeiend verliep), lichtjes open gesperd waren. Hij klauwde over de grond waarbij zijn nagels een irritant krasserig geluid veroorzaakten. Ondanks dat ze zo irritant waren, hadden ze toch iets interessants. Ver weg, natuurlijk. En ze waren ook niet zo heel interessant. Een klein beetje maar...

o.o

Klaar staand om weg te springen, hoorde ze zijn woorden. Na zijn eerste vraag wist ze al dat hij gelijk had. Wat kon ze ander doen? Dom, dát kon ze wezen om nu niet op haar knieën te vallen en te smeken. Ze schudde haar hoofd. Nee, dat is nog erger dan sterven hield ze zich voor. Nog voordat ze dit antwoord kon geven, ging hij alweer verder. Op de een of andere manier leek de draak een stuk minder indrukwekkend, zo in de mist, toen zijn woorden tot haar door drongen. Waarom bang? Wat dacht je ervan dat jij groter bent, kan vuur spuwen en weet ik allemaal niet meer dacht ze bitter, maar direct vloeide die gedachte weg toen hij haar bijna beval om haar zwaard op te bergen. Hevig schudde ze haar hoofd van nee. 'Ik vraag toch ook niet jouw vuur weg te leggen?' antwoordde ze, het irriterende gevoel op de rug van haar hand nog goed te kunnen voelen. Haar hand vouwde ze nog een goed strak op het handvest van haar zwaard, niet van plan om zich zonder enige wapen in de aanslag in de mist op te stellen. De details waren al niet duidelijk, dus laat staat dat ze kan inschatten wat hij van plan was. Door de mist was het ook moeilijk om in te schatten hoe hij zijn woorden bedoelde; sluw, oprecht, misleidend... Geen van die gevoelens -of andere- kon ze van zijn gezicht aflezen, te ver verscholen in de mist en te ver van haar vandaan. Daar kwam ook nog eens bij dat zijn kop ver boven haar hoofd stond. Toch liet ze haar blik niet wijken van de vage contouren die zijn kop moesten vormen. Ze stond daar, midden in de mist met haar benen iets uit elkaar. Haar knieën waren licht gebogen en de opening die er tussen ontstond werd opgevuld door haar zwaard, die ze met beide handen stevig vasthield.

Zojuist is mijn inspiratie weggevlogen -.-

Kort werd hij door zichzelf afgeleid, en trok zijn blik scheel naar zijn eigen rook. Al snel richtte hij zich weer tot de mens en liet zijn kop iets zakken. Hij wilde haar of hem beter bekijken, beter kunnen observeren. Hij verachte zichzelf van deze dwang, die opeens uit het niets verschenen was. Normaal ontweek hij mensen, ging er meestal al vandoor als hij ze enkel rook. Hij haatte ze met heel zijn hart. Hij ontkende het feit hard dat vroeger, lang geleden, hij niks interessanter had gevonden dan de minuscule wezentjes. Ze waren in die tijd 'raar' geweest, en deden wat ze zelf wilde. Handelde op hun eigen houtje en waren vreselijk grote kuddedieren, die tegelijkertijd allemaal apart en onafhankelijk wilde zijn. Maar nu, door de jaren heen was een grote wrok ontstaan die, in zijn ogen, nooit meer ongedaan gemaakt kon worden. Niet omdat hij hen niet wilde vergeven, puur omdat de mens nooit zal veranderen. En als dit toch gebeurde, iets wat hij zelf niet kon bedenken, zou hij waarschijnlijk toch terug vallen op de eerste reden: hij zou ze niet vergeven.
Hij bracht, zonder dat hij het zelf haast merkte, zijn kop dichterbij toen het ding opeens een opvallende beweging maakte. Niet aanvallend of terugtrekkend, het ding schudde als een gek met zijn hoofd. Als hij het had gekund, had hij nu arrogant uitziend een wenkbrauw opgetrokken. Bij haar volgende opmerking zou ook de tweede wenkbrauw omhoog zijn getrokken, maar de verbaasde blik kon je zelfs zonder wenkbrauwen in zijn blik zien liggen. Vervolgens klonk zijn kakelende lach weer in de mist. ‘Misschien vraag je het niet omdat ik het niet kán?’ Het klonk weer alsof hij tegen zichzelf sprak, maar ondanks dat was er een toon te horen alsof hij zich irriteerde aan het feit dat hij iets uitlegde wat veels te simpel was. Langzaam bracht hij zijn kop weer dichterbij. De mist die in flarden rondzweefden gaf een mooi 'opdoemend'effect. Zijn oogleden gleden een keer reptiel-achtig over zijn ogen, lieten zijn pupillen in die korte tijd vergrootte waarna ze weer versmalde toen hij haar weer aankeek. ‘Wat ben je?’ Vroeg hij zich opeens sissend, hardop af. Zijn ogen vlogen een keer over haar heen, hij bestede totaal geen aandacht aan het zwaard wat nog steeds krampachtig in haar handen lag. Zijn ogen knepen gefrustreerd samen. Zo goed als hij ze haatte, zo slecht kende hij ze eigenlijk. Enkel het feit dat ze zonder omwegen vreselijk egoïstisch waren.. Dat was dan ook wel het typerende kenmerk van het ras. Maar verder, qua individueel.. Zijn aandacht was totaal niet meer gericht op haar, maar op haar 'zíjn', op haar 'bestaan'. Langzaam kantelde zijn hoofd íets schuin, de tentakeltjes langs zijn snoet spartelde speels.

Norah had de neiging gevoeld achteruit te springen toen zijn kop uit het niets tussen de mistflarden opdook. Toch bleef ze staan, recht in zijn vreemde, spiraalvormige pupil bevattende ogen. Toen zijn ooglied zich even sloot, kon ze de schubben erop zien glimmen. Alsof die haar hypnotiseerde, gleed haar blik traag over de rest van zijn lichaam. Nog steeds was er niet veel detail van dat gezien, maar door alle vreemde dingen aan zijn kop had ze niet eens de tijd om aandacht te hebben voor de rest van het enorme schepsel. Haar blik gleed zo langzaam een centimeter op, dat ze net zo goed elke schub had kunnen tellen. Echter was dat niet de reden waarom haar ogen zich zo langzaam draaide. Alles zoog ze in zich op, elk detail dat bij de rest in haar hoofd kon erbij proppend. Onverwachts kon ze het redelijk goed onthouden, zelfs ongeveer de plek kunnen benoemen waar zijn neusgaten waren, hoe onbelangrijk ook. Haar blik gleed verder, naar de snorachtige tentakels. Ook al stond de situatie er totaal niet naar, ongecontroleerd moest ze lachen om de komische bewegingen die de tentakels maakte. Alsof dit de grootste fout van haar leven had gemaakt, sloeg ze verschrikt haar hand voor haar mond, de giechelende geluiden tot stilte manend. Met grote ogen keek ze naar de blauwe tegen over haar, bang dat hij erop zou moeten reageren. Toen pas drong zijn zin tot haar door. Direct was ze weer serieus, al een antwoord klaar hebben liggen. 'Onbeheerst, dat je jezelf niet eens kan doen stoppen met spuwen'. De woorden waren niet eens zo duidelijk uitgesproken, eerder een gedachte die klanken hadden gevonden om zich te voorwoorden. Hierdoor besefte ze pas wat ze had gezegd. Opnieuw sloeg ze verschrikt haar hand voor haar mond, zichzelf binnensmonds afsnauwen waarom ze zich niet kon beheersen. Ze wilde het niet, maar ze ontspande zich, niet wetend waarom ze het deed. Haar hand droop als een druppel water van haar gezicht, slap langs haar lichaam hangend. Het zwaard in haar hand richtte zich naar beneden, op een haar na de kop van de draak missend doordat die hem naar voren had gebracht.

Je zag zijn blik fronsen bij de vreemde geluiden die ze uitsloeg. Het klonk hikkend, proestend, vrolijk. Herkende het nauwelijks als lachen. Hoe het ook kwam, het irriteerde hem dodelijk dat ze zulke geluiden uitstootte, heel zijn humeur stond er nu niet bepaald naar om naar een giechelend ding te kijken. Hou op, ging er geërgerd door zijn hoofd. Toch kon hij het niet helpen dat hij kort verbaasd keek toen haar hand met een zachte pets opeens tegen haar mond aanlag. Maar dit verdween gelijk toen hij haar volgende woordne hoorde. Eerst wilde hij een geïrriteerd, snauwend antwoord geven. Vervolgens vermoeide het hem dat hij moeite wilde steken in zo'n wezen. Hierna concludeerde hij dat er geen achterlijker schepsel bestond als de mens. Opnieuw verbaasd keek hij weer wat vreemd naar de mens toen het weer zijn poot tegen zijn mond sloeg. Appart wezen, dom ook. Een metaalachtige flits, vlak langs zijn kop deed zijn rechter oog verblindend dichtknijpen. Uit het niets schoot er een martelende, flitsende pijn door hem heen. Zo hevig alsof de plek promt in vlammen was op gegaan, alsof er een verhit stuk metaal werd tegen aangedrukt. Gelijk schoot zijn kop overeind en krijste er een kwellende, pijngevulde kreet door de lucht, zo hard en hoog dat het pijn deed aan je oren. Zijn ogen sperde zich wijd open, zijn pupillen versmalde zich. De pijn vulde heel zijn hoofd, nog nooit leek zo'n gevoelige plek geraakt te zijn. Automatisch spartelde zijn tentakels verwoest rond, plus de half verminkte die de pijn nog 's extra benadrukte. De andere helft lag nu op de grond, bloedend en spratelend. Alsof de afgehakte helft nog leefde. Hij haalde zichzelf op zijn achterpoten overeind, zijn blik totaal verward en van hevige pijn vertrokken. Opeens, uit het niets; alsof hij weer bij zinnen kwam, richtte hij zijn kop omlaag en wierp een scherpe met háát gevulde blik op de mens onder hem. Zijn blik was woedend, kwaadaardig en krankzinnig. De totale controle over zichzelf was verdwenen, nadenken kon hij niet meer. Zijn lippen krulde zich over zijn boventanden heen en een trillende grom rolde langzaam over zijn kaken. Het was duidelijk; ze had aardig wat problemen. Hij boog zich voorover, kwam met een klap op zijn twee voorpoten te recht, tilde er één weer van op en haalde uit. Zonder de gevolgen ervan te bekijken, zonder het zachte vlees in zijn poot op te merken trok hij zich weer terug. Hij draaide zich half om en haalde uit met zijn gespierde staart die ook vol met frutsels zat. Onder gekraak en gekreun kwam het met een ferme Bonk! tegen de muur te recht, maar iets er tussen deed het geluid dempen (Als 't er überhaupt zat ö). Opnieuw draaide hij zich om, slaakte een woedende brul waarbij hij heel zijn muil open sperde. Nog nooit was hij zo erg de controle over zich zelf verloren, nog nooit had hij zulke pijn meegemaakt. Het klopte, het bonkte, het zeurde en het brande. De bewegingen die automatisch werden gemaakt uit reflexen deden het bloeden ondersteunen en de deed de pijn zich verspreiden als gif door zijn lichaam. Het was een hel, nog erger dan dat.

Norah schrok zich dood toen de draak het plots uitschreeuwde. Ze wilde in elkaar krimpen, het helse geluid buiten sluitend. Maar dat kon ze niet. Als een standbeeld keek ze geschokt naar het steigerende wezen voor haar. Ze leek te ontwaken toen de gestalte met een klap weer op de aarde leek te komen en haar een vernietigende blik toe worp. Als blikken konden doden, was ze nu zeker weten dood geweest. Stijf keek ze naar haar zwaard, waar voor een tweede keer bloed aan druppelde. O God... nee dacht ze, en hoopte plots vurig dat zijn blik haar had gedood. Om nog een poging te wagen keek ze weer voor zich, maar de vuurspuwende ogen waren weer verdwenen. Toen keek ze boven zich en zag voor een tweedemaal de woedende draak op de aarde stampen. Ze wankelde en viel op haar knieën door de schok die door de aarde ging. Misschien kwam het niet eens door de aarde, maar door een engel die haar op de grond duwde. Een vlijmscherpe klauw reet enkel haar schouder open. Een schreeuw van pijn bleef ik haar adem stokken, terwijl ze de warme vloeistof over haar schouder voelde druipen. De wond brandend alsof een kwakzalver mislukt de wond had proberen dicht te branden. Ze hoorde hoe het zwaard op de grond kletterde, maar ze kon zich niet herinneren dat ze het wapen daadwerkelijk had losgelaten. Bloed druipt nu ook over haar andere hand als ze die over de wond sluit. Uit een reflex had ze gehandeld, maar ze wist dondersgoed dat dat de pijn niet zou ophouden door die beweging. Misschien was het wel beter geweest als dat duivels dier recht uit de hel me vol had geraakt denkt ze bitter. Alle ging zo snel, maar het leek uren te duren. Vaag besefte ze hoe de draak al direct na zijn uithaal in beweging kwam. Opnieuw besefte ze een fractie te laat dat de draak ging aanvallen. Ze probeerde nog opzij te rollen, maar zoals de draak net had gedaan nam hij haar nog net mee in zijn aanval. Een alles verpletterde schok ging door haar lichaam. Nog niets eens dat was het ergst. Een scheurende pijn trok door haar linkerarm, dezelfde arm waarvan de schouder al was opengehaald. Hard is er een klap te horen en een enorme gloedgolf van pijn lijkt Norha bijna te verscheuren. Pas wanneer ze klankloos jammerend van de muur op de grond zakte, besefte ze wat er is gebeurt. De krachtige staart van de draak had haar hand te pakken gekregen. Door de bijna explosieve kracht waarmee haar hand werd meegesleurd, leek haar schouder wel uit de kom. Gevoelloos keek ze naar haar hand, een minuscuul ding dat de klap enigszins had doen dempen toen de staart op de muur was geklapt. Ondanks dat ze geen arts was, wist ze dat haar hand was verbrijzelt. Zweet gutste over haar rug en gezicht en even verblinde zweet haar. Angstig en met een pijn vertrokken gezicht keek Norah naar de draak. Ze wist niet wat er nog meer zou gebeuren, maar het was voor haar zeker dat niks beters kan zijn dan de dood. Ze keek de draak aan, bijna geen enkel woord dan pijn kunnen uitbrengen. Toch doet ze een dappere poging, de draak smekend om de dood. 'Maak...,' haar stem scheurde door de mist, flarden die ruw opzij waren gegooid door de bewegingen van de draak, 'Maak het dan af'. Uiteindelijk kan ze de woorden uitbrengen, maar zelfs dat doet haar pijn. Hopend dat de draak vergevingsgezind was, sloeg ze haar blik neer.

Zijn blik was giftig, ziedend. Withete woede werd er als emmers bij geschonken, enkel door de pijniging van de overgevoelige plek. Het nam bezit van hem, maakte hem razend. Bij elke daling en opstijging van zijn borstkas was een oppervlakkig gegrom hoorbaar, te danken aan zijn vluchtige ademhaling. Geur van bloed prikkelde in zijn neusgaten. Bij een gesnuif werden er kort oplaaiende vlammen zichtbaar die uit zijn neusgaten tevoorschijn kwamen. Het wilde zich terugtrekken. Kermend, schreeuwend om verzachting. Alleen, biddend dat het ophielp. Maar de woede raasde door hem heen, als adrenaline door je aderen. Je kon de zieke vreugde in zijn ogen zien bij het zien van háár pijn. Het feit dat het hem op dit moment amuseerde benadrukte het dat hij als een bezetene was. Haar woorden deden hem niks, kwamen nauwelijks aan. Zonder acht te slaan op het feit in wat voor staat ze verkeerde haalde hij opnieuw uit. Een flits van de weerkaatsing van zijn felwitte klauwen schoten door de mist. Hij wilde dit mens niet meer kennen, wilde het niet meer zien. Opnieuw een uithaal. Hij wilde het dood hebben, wilde het laten verdwijnen. Nooit meer zou zijn intresse zich tot zo ver brengen. Nooit meer zou hij zichzelf zo ver mee laten varen. Hij gebruikte al zijn wapens die zijn lichaam bezitte; zijn vuur, zijn reusachtige klauwen, zijn vlijmscherpe tanden en zijn frutsellige, maar gespierde staart. Zonder te zien wat er werkelijk met haar gebeurde ging hij door, zich niks aantrekkend van het geen wat ze zal zeggen, wat ze uit zal kermen. Maar ondanks zijn onvergefelijke gedrag, doden deed hij haar niet. Hij doodde niet, een levenslange afspraak die hij met zichzelf, zonder het hardop te zeggen, had gemaakt. Alles leek één grote waas voor hem. Zijn blik was scherp, maar tegelijkertijd zag hij niks. Het drong niet door, het was niet werkelijk. De pijn verblinde hem en maakte hem machteloos, maar tegelijkertijd ook dodelijk. Hij was nog jong, iets wat zijn omvang tegensprak, maar zijn onnozelheid liet het duidelijk zien. Nooit zou een oudere, wijzere draak zich zo laten gaan. Nooit zou hij zijn controle zo verliezen. Nooit zou hij zich zo hebben laten meeslepen zodat dit senario nooit een kans zou hebben gehad zich voor te doen. Laat het ophouden! Laat het verdomme ophouden! Enkele malen wijkte hij van haar af, leefde zich dit maal uit op een muur die onder de kracht van zijn staart schudde en kreunde. Met trillende neusvleugels en ogen waarvan het niet verbazinwekkend was als ze rood van het haat waren geworden, keek hij haar aan. Een sissend geluid gleed tussen zijn kiezen door, een geluid wat nog meer zei dan woorden. Hij hád er de woorden niet voor. Hij kon niet beschrijven hoe de pijn was, kon niet beschrijven wat voor haat hij jegens haar voelde. Een grom vulde de mist weer, liet duidelijk horen hoe hij leed en wat hij wilde.

Norah sloot trillend haar ogen. De pijn in haar hand voelde ze al niet meer door de vermorzelende zenuwen. Pas bij haar pols begon te kloppende pijn van afgeknelde bloedvaten. In vergelijking met het verterende gevoel, leek haar schouder niet meer dan een kriebel, ook al was hij uit de kop gerukt door de staart. Gek genoeg kan ze zich niks herinneren van de pijn toen ze door de lucht vloog. De uitsteeksel hadden haar, voor zover ze het terug kon redeneren, geen pijn gedaan. Ze had gesmeekt om het af te maken, om de pijn te laten stoppen. Bij alles wat ze dacht, elke ademstoot, elke hardslag, alles deed haar pijn. Trillend kwam er een zucht over haar lippen, een klein geluid in vergelijking met de storm van het geraas van de draak. Met een ruk schoten haar ogen open, recht kijkend in de vulkaan die niet langer leek te slapen. Steeds opnieuw kwamen er vlammen op uit de neus van de draak, maar steeds weer werden ze terug getrokken. Gek genoeg werd geïrriteerd door het steeds uitstellen van haar einde, maar anderzijds was ze er ook blij om. Uiteindelijk brak de vlam uit het lichaam, Norah laten voelen hoe ze zeker weet dat ze zich gebrand heeft. Ze had gesmeekt op haar dood, maar toch was ze weggedoken voor de vlam die op haar was afgestormd. De vlammen leken zelfs de mist te schroeien, te laten verdwijnen in het niets. Met moeite was ze overeind gekomen en had ze een stap opzij kunnen doen. Bij de naderende warmte die een rotvaart had, voelde ze de rug van haar hand weer pijnlijk prikken. Het ging over in een hels, brandend gevoel toen ze niet op tijd haar hand terug trok voor de vlammen. Een deel ketste af tegen de stenen, maar daar had Norah geen tijd voor. Pijn liet haar gezicht als een mismaakte aan de buiten wereld zien en leek nog erger te worden -voor zo ver dat kon- toen een klauw de wond op haar schouder erger maakte. Ze was dood op, door pijn en inspanning, en het zweet gidste over haar rug. Een doffe dreun klinkt onder haar; ze had zich gewoon laten vallen, niet de kracht meer hebben om de benen onder haar te vinden. Hijgend van pijn lag ze in het zand, half omgerold en tegengehouden door een gammele muur achter haar. Het zoeven klinkt en opnieuw slaat een klauw op haar in. Dit keer kreeg ze de volle laag op haar romp en kromp ineen. Even kreeg ze geen lucht, maar bijna tot haar spijt kreeg ze het net op tijd. De staart van de draak was op weg om haar de genade klap te geven, maar doordat ze lag klapte hij tegen de muur. Die was al onvast geweest en kletterde nu met veel geluid omveer. Norah rolde door het weg vallen van een steun op haar rug, het haar gemakkelijker maken om te ademen. Ze sloot krampachtig haar ogen, een nieuwe aanval van een klauw op haar lichaam opvangend. Hoe lang hou ik dit nog voel? kon ze tussen het steeds maar galmen van Pijn! krijgen. Toen ze haar ogen opende, werd ze verblind door haar zweet en eigen bloed dat uit talrijke wonden liep, variëren van groot naar klein. Nog veel meer mokerslagen voelde ze op haar lichaam neerkomen, niet meer kunnen bedenken waar het allemaal pijn deed en waar het bloed uit vloeide. Het enige wat ze nog deed was piepend ademhalen, niet eens meer kunnen kreunen bij elke slag die haar lichaam te voorduren kreeg.