Alta mente repostum ~ Diep in de ziel bewaard

Hij haalde zijn vleugels in, stak zijn onderste poten uit om deze vast te haken aan de rots die zich met naderende snelheid onder hem verscheen, vergrootte en uiteindelijk zal bevinden. Zijn klauwen haakte zich in het steen en er brokkelde rotsstukken langs zijn voeten de diepte in met kletterende geluiden, maar hij zelf domineerde dit geluid door langs de rotsvlak naar beneden te glijden, zodat het geluid van de kleine kletterende rotsblokjes wegstierven in de diepte. Hij opende zijn bek en slaakte een gefrustreerde brul, vervolgens greep hij ook met zijn voorste klauwen de rotsformatie vast en bleef, eindelijk, stil hangen. Zijn ogen schoten rond in hun oogkassen en namen de omgeving in zich op. Nooit eerder was hij hier geweest en de plaats voelde opmerkzaam genoeg vreselijk wantrouw aan. Na nog een keer een vreselijk, krijsend geluid te hebben geuit, puur van frustratie, trok hij één poot los uit het gesteente en bracht hem omhoog. Zo dwong hij zichzelf omhoog te komen, omhoog te klimmen.
Hij hees zijn voorste klauwen op, zodat hij enkel nog op zijn onderste voeten stond. Hij boog zijn hals en keek ver weg de verte in, richting de horizon. Langzaam gleden zijn horizontale pupillen, verhuld met een fel groene kleur, naar buiten en bekeken de omgeving naast hem. Zijn geheel zwarte staart lag opgekruld om hem heen, langs het gesteente. De lange tentakels die groeide langs zijn neus kronkelde in de lucht en trokken zich enkele keren uit het niets een stukje terug, bij een onverwachte aanraking of waarneming. Een zacht sissend geluid werd hoorbaar, verdoemde rotsen.. Hij had het meer op het bos,.. tijdens de nacht.
Vol gratie en in een elegante beweging opende hij zijn vleugels en spreidde ze geheel in hun hele omvang uit, waardoor hij vier keer zo groot leek. Hij zakte door zijn knieën, zette zich schrap en veerde vervolgens in. Met een krachtige, katachtige sprong zette hij zich af en sloeg zonder enige moeite zijn vleugels naar beneden. Binnen enkele tellen won hij hoogte in de lucht, tot het gewenste niveau en liet zich hier dragen op de wind. Ondanks de tegenstrijdige gevoelens moest hij iemand vinden, hij moest informatie winnen.. Want wat kon er dommer zijn dan een geheel onbekend gebied te betreden, zelfs zonder enig woord vooraf? Je dook toch zelf ook niet zomaar een ravijn in, misschien was er wel een trap omlaag..