Verwacht het onverwachte -

Met loodzware vleugelslagen bewoog Leona zich hoog in de ijle lucht voort. Het was een lange tijd geleden dat ze zulke lange vluchten had gemaakt. Sinds ze hier in DW was aangekomen, technisch gezien. Nee, deze plek was niet goed voor je conditie dacht ze vermoeiend en sloeg weer met haar vleugels, waarbij tegen haar wil een kleine kreun over haar lippen rolde. Ze móest een landplaats vinden, iets wat ze de afgelopen drie dagen niet had kunnen vinden. In verband met de natuur, en de vele aanwezigheid van mensen. Mensen, nee het waren niet haar favorieten dieren. Hoewel er natuurlijk altijd uitzonderingen waren, zoals Laurens. Ze glimlachte bij haar gedachte over hem, het was een geweldig mens. Een buitengewoon twee-benig wezen. Zonder dat ze het had gemekt was ze door de wolken heen gezakt en zocht nu met haar ogen naar de grond, om te kijken of ze niet in duister gebied was beland. Met grote verbazing brak ze door het wolkendek heen waarbij ze gelijk op een nieuwe stuite. Dat klopt niet, dacht ze angstig. Dit kan niet, ze was dicht bij de grond. Dat kon niet anders. Ze had de geur van water, heel veel water, al opgepikt. Weer kreunde ze toen ze een paar keer met haar vleugels sloeg, om ze daarna recht te houden en langzaam te dalen. Ze kon niet anders, en ging met spanning in haar hele lichaam door de tweede wolkenlaag heen. Deze laag was vochtiger dan die in de lucht. Opeens drong het tot haar door, dit waren laag hangende wolken. Mist! Hoe had ze dat kunnen vergeten, schreeuwde ze bijna tegen zichzelf van frustratie. Helaas kwam ze hier te laat achter. Met grote ogen van verbazing en angst die bezit van haar hart nam zag ze het water onder haar - met een noodgang - zakkende lichaam dichterbij komen. Voor ze het wist - en het zich kon realiseren - sloeg ze tegen het water oppervlakte van het meer wat aanvoelde als een rotswand. Als een baksteen zakte haar bewegingsloze lichaam de diepte in. Het leek alsof ze zweefde, alsof ze helemaal vrij was. Ze zakte verder en verder terwijl de gedachte in haar opkwam. Zo kon ze wel eeuwig blijven zweven, zo zorgeloos als een jong in zijn ei.
Met een schok kwam ze terug in de werkelijkheid toen haar dierlijke overlevings instinct het overnam. Het laatste beetje adem was verdwenen in haar longen. En met de laatste energie in haar lichaam trok ze zichzelf naar het wateroppvervlakte. Zwaar heigend, en over haar hele lichaam trillend sleepte ze zichzelf op de waterkant waar ze zich liet vallen, met haar staart nog in het water en haar vleugels als twee lappen naast zich gespreid. Hijgend lag ze daar, helemaal kapot. Haar longen deden pijn van het gebrek aan zuurstof dat ze had gehad en van het hijgen. Hoe had het zo ver kunnen komen, verwijte ze haarzelf nog net. Ze sloot haar oogleden, en gleed met haar geest weg van de wereld om haar heen. De nacht nam bezit van de omgeving, en de mist rond het meer werd dikker.

de ijle lucht boven het wolkendek gaf de aanblik tot de steren die als diamanten op een fluwelendeken lagen met een grote parel naast hen die op alles en iedereen neer keek en met strelende stralen alles aan raakten. langzame vleugelslagen klapwiekte op en neer en droegen een regenboog kleurige draak. ze was moe en wilde landen, maar toen ze onder de wolken terwecht kwam zag ze de mist meteen opdoemen. met snelle slagen landen Rainbow op een langzame manier een flinke windvlaag gaf haar het nodige zicht dat ze kon gebruiken om rustig te landen. toen Rainbow's poten op de grond stonden werdt ze weer omringt door de mist. met langzame stappen liep Rainbow voorwaarts en soms gebruikte ze een windvlaag om te zien waar ze was. toen Rainbow voor de laatste keer een windvlaag gebruikten zag ze een vleugel liggen, maar die bewoog helemaal niet of leek dat maar zo. bezorgd liep ze naar de vleugel toe en een volgende windvlaag verdreef de mist voor even. een blauwe draak iets groter dan zijzelf was lag te hijgen en bleef roerloos op de grond liggen. Rainbow haalden haar kristalenbol uit de buidel die ze met zich mee droeg en ging voor de draak zitten met de bol in haar voorpoten. ze sloot haar ogen en begon te zingen. haar stem klonk helder en zuivere tonen voort brengend begon de bol op te lichten. kleine energiestralen zwiepte als tentakels naar de kop van de hijgende draak en drongen haar bloedbanen binnen. de energie die van de bol vrij kwam verspreide een heerlijke warmte en verwarmde de omgeving rond Rainbow voor zo'n 10 meter. toen de bol niet meer gloeide stopte Rainbow de bol weer terug in de buideltas en ging tegen de draak aan liggen om haar warmte met de bewusteloze draak te delen. ze waakten over de vreemde draak totdat deze weer wakker zou worden, want je wist maar nooit wie je tegen kwam.

Terwijl ze daar zo lag nam de mist bezit van haar lichaam. Haar trillende lichaam werd opgeslokt door de duister dat de mist met zich mee nam. Terwijl haar geest zich in een zwart gat bevond kwamen na - voor haar gevoel - een eeuwigheid kleine lichtpuntjes zichtbaar. Nee, laat me met rust. Ik kan niet meer dacht ze paniekerig. Ik kan niet meer met een zucht sloot haar geest zich weer. Maar bijna gelijk komen de lichtpuntjes weer terug, nu breder en sterker. Haar lichaam gaf een siddering. De lichtpuntjes worden steeds groter en sterker, totdat de duister in de minderheid is. Een warme gloed glijd door haar geest heen, die zich naar haar sidderende lichaam uitbreid. De warme gloed glijd steeds meer door haar lichaam heen, totdat haar hele lichaam weer warm is. Alsof ze opnieuw geboren werd stroomt de energie van een onbekende bron haar lichaam binnen. Het ligt is er overal, het duister is totaal geblokkeerd. Dit gevoel dat ze door het vreemde licht kreeg was veel beter dan het gevoel dat de duister met zich mee nam. Haar lichaam begon weer te funcioneren, en zich weer te terug te hechten aan haar geest. Ze werd zich weer bewust van haar lichaam en voelde de nieuwe energie haar pijnlijke lichaam verzachten. Ze voelde weer rust, honger - erge honger - en dorst. Ze voelde het water tegen haar staart aan golven, ze voelde de mist die zich om haar lichaam had gewonden. Met verenigde kracht tilde ze haar staart een stukje op en boog hem, om hem uit het water te krijgen. Met een kleine plof liet ze de energie weer los en zuchte diep. Deze vernieuwing was geweldig, ze voelde zich moe. Moe, maar goed. Haar geest gleed weer weg, maar nu in een diepe, rustgevende slaap.
Toen ze haar ogen weer opende wist ze eerst niet meer waar ze was. Ze kon nog net een meter of twee voor zich uitkijken. Toen kwam de hele gebeurtenis weer helder voor haar ogen alsof het net gebeurd was. Hoewel het zeker de vorige dag moet zijn geweest, want ze had gemerkt dat de zon alweer op was. Ze probeerde te bewegen en verbaasde zich over de pijn die weg bleef, toen bedacht ze weer het moment van de lichtpuntjes gister en glimlachte. Het was een wonderlijk iets geweest, maar daarom niet minder fijn. Toen ze bewoog voelde ze iets naast haar, en verbaasd keek ze naar links waar een vel gekleurde vreemde draak lag. De ogen waren nog gesloten en Leona nam aan dat de draak lag te slapen. Ze wist niet wat ze er mee moest doen, of ze op moest staan of moest blijven liggen en wachten. Ze besloot maar op te staan omdat ze niet nog langer kon blijven liggen en de mist haar zenuwachtig maakte. Meteen voelde en zag ze beweging naast haar. Verbaasd en afwachtend keek ze naar de vreemde draak.

door een plotselinge koud aan haar rug keek Rainbow slaperig op en zag dat de blauwe draak wakker was en stond. 'hallo, je bent al wakker zie ik?' geeuwde Rainbow slaperig en ze stond op, rekte zich uit en keek Leona recht aan. 'ik weet niet wat jij gisteren uit gevreten had, maar je was goed ver heen.'zei Rainbow en onderdrukte een nieuwe geeuw, wat een vreemd gezicht was voor een draak. haar hele gezicht vertrok op een grappige manier. Rainbow liep een rondje om de draak heen en nam haar helemaal op. 'heb je verder geen last van de pijn of spiertrekkingen?'vroeg ze beleeft en bleef voor Leona staan.

Leona bleef staan en keek de vreemde draak behoedzaam aan. Hoewel deze draak er niet uit zag als een agressief typ, moest je op alles voorbereid zijn. Ze vouwde haar vleugels tegen zich aan zodat ze van de grond af kwamen en hief haar hoofd toen de draak met een lichte, melodieuze stem sprak. Ze knikte als beantwoording op haar vraag, nog niet helemaal haar eigen stem vertrouwend na zo'n nacht. Met een rare blik keek ze naar de draak die gaapte. Zo te zien had ze geen lange nacht gehad. Ze bleef weer wantrouwig staan toen de draak in beweging kwam en hield haar met een schuin oog in de gaten, voorbereid op alles. Ze ontspande wat weer toen de draak naar haar vroeg, dit zou ze niet vragen als ze van plan was om aan te vallen. Toch? Of juist wel, verward schudde ze ligt haar hoofd. Ze schraapte haar droge keel voordat ze antwoord gaf. 'Met mij gaat nu denk ik alles wel goed, denk ik,' zei ze verward en ze fronste. Wat was er eigenlijk gister allemaal gebeurd? Ze dacht weer terug aan de licht stipjes tegen de donkere achtergrond van gisteravond. Er moest een logische verklaring voor zijn, het kon niet anders. In wonderen geloofde ze niet. 'Alles functioneerd weer gelukkig,' zei ze met een flauwe glimlach. 'Dank je, voor... tja... de wacht houden? Als dat was wat je deed,' ze grijnsde ongemakkelijk. Wie weet zat er wel een hele andere verklaring achter. Maar ze moest toch van iets uitgaan. 'Weet jij misschien wat er is gebeurd? Wanneer vond je me?' opeens merkte ze hoeveel honger ze had.

een vraag werd aan Rainbow gestelt en ze ging zitten. 'nou ik weet niet wat er met jouw gebeurd is, maar ik was gisteren moe van een langer vlucht en ik wilde een slaapplek zoeken en landen blijkbaar bij het mistige meer, het is maar zelden dat het hier niet mistig is. gelukkig kan ik de wind een beetje besturen en zo heb ik de weg vrij voor me gemaakt en toen ik geland was liep ik te zoeken naar een grot, maar ik zag een van jouw vleugels gestrekt op de gond liggen en dat kon niet goed zijn dacht ik.' vertelde Rainbow terwijl ze Leona aan keek de vriendelijke blik in haar ogen en ze hoorden een vaag gerommel. euh...ik geloof dat jij gisteren nog niets gegeten hebt?' vroeg Rainbow en ze verbeet een glimlach. 'als je even wacht dan zal ik even wat te eten halen.' zei Rainbow en verdween in de mist, een grote plonts was duidelijk te horen. Rainbow zwom naar de bodem en greep een grote veelvinkarper, waarna ze naar het wateroppervlak zwom en uit het water kwam. een windvlaag verdreef de mist voor even en Rainbow landen naast Leona. 'hier eet wat hij is groot genoeg voor ons twee.'zei Rainbow en stapte opzij om Leona erbij te laten.

Ze knikte bedachtzaam. Nog voordat ze kon reageren was de draak al weg, ze wist niet eens haar naam. Een luide plons maakte haar aandacht weer opschrikken. Maar ze kon niets zien, de mist blokkeerde elk zicht. De mist maakte haar zenuwachtig, wat haar behoorlijk irriteerde. Dit was geen plek voor haar. Zij wilde zien waar ze liep, niet bedachtzaam zijn dat je elk moment tegen een boom of rotswand aan kon knallen. Ze stak haar neus in de lucht om andere geuren op te vangen, maar het enige was haar neus inkwam was de geur van water. Die verrekte mist blokkeerde ook nog eens de rest van de geuren dacht ze boos en geïteerd snoof ze. Toen voelde ze een kleine windvlaag een de mist kolkte, maar eisde al gauw zijn plek weer op. De kleurrijke draak was terug gekomen met een enorme vis in haar bek. Ze legte hem bij Leona neer en sprak weer. Leona grijnzde beschamend. Ja ze had honger! Reuzen honger. Meet een paar happen had ze de helft van de vis op. 'Dank je, dat was net wat ik nodig had,' ze glimlachte en ze voelde zich gelijk weer een stukje beter. Dit was niet genoeg, maar nu had ze wel genoeg in haar buik om zo meteen te gaan jagen. Ze wilde en moest van deze depresieve plek weg. 'Wat is je naam?' vroeg ze nieuwschierig. En ze nam wat afstand van de vis om de draak de ruimte te geven. Ze likte haar lippen af en ging zitten. Ze sloeg haar staart over de grond om zich heen en hield haar vleugels tegen zich aan. Misschien had ze nog even de tijd.

Rainbow genoot er van te zien hoe Leona van de vis at. 'ik ben Rainbow en ik heb je moeten helen toen je daar gisteravond lag.' zei Rainbow en begon van het over gebleven vis te eten. 'als je hier weg wilt kan ik het voor je regelen?' vroeg Rainbow toen er nog maar een karkas lag en keek Leona weer aan. 'en hoe heet jij?' voegde ze er aan toe.

Ze glimlachte doen de draak antwoord gaf op haar vraag. Rainbow, dat was een perfecte naam voor de draak. Hoe kon het ook anders. Verbaasd keek ze Rainbow aan. Dat was waarschijnlijk de witte puntjes in haar geest de afgelopen avond. 'Dank je. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken! Ik was dichter bij de dood, dan leven,' murmelde ze een beetje overwelmd. Ze had waarschijnlijk haar leven aan deze kleurrijke draak met haar melodieuze stem te danken. Als zij er niet was geweest, dan was ze daar waarschijnlijk door haar eigen domme fout van uitputting gestorven. Hoe had het ooit zo ver kunnen komen?! Ze keek weer een beetje bedachtzaam toen ze het voorstel van haar hoorde. Hoe wist ze dat ze hier weg wilde? Kon ze soms gedachten lezen. Verdwaast schudde ze haar hoofd weer lichtjes, alsof ze het idee van zich af wilde schudden. Je moet geen gekke dingen gaan denken, sprak ze tegen zichzelf en keerde haar blik weer terug naar Rainbow. 'Uhm, tja. Eigenlijk wil ik hier dolgraag weg, ja,' sprak ze voorzichtig. 'En ik wil nog even jagen. Maar ik weet niet hoe ik hier ben beland, dus ook niet hoe ik hier weg moet komen. Zou jij de weg willen wijzen naar de velden of het bos?' vroeg ze glimlachend. Het puntje van haar staart zwiepte automatisch zachtjes heen en weer. 'Sorry, ik ben Leona,' en ze glimlachte weer. Ze had bijna haar vraag niet gehoord door haar gepieker over dingen waar je niet over zou moeten piekeren. 'Het is fijn je te ontmoeten, Rainbow,' en ze maakte een lichte knik beweging met haar kop ter bevestiging van hun ontmoeting. Ze stond op toen Rainbow de vis op had. Door de energie die Rainbow haar had gegeven kon ze niet stil blijven zitten. Hoewel haar hongerige maag haar lichaam en jachtinstinct ook tot leven blies.

'ik kan je helpen, maar dan moet je even je ogen dicht doen. ik wil niet dat je rond vliegend puin in je ogen krijgt.' zei Rainbow en ging in een vreemde huiding staan, met haar rug hoog opzettend vronste ze haar wenkbrauwen en consentreede zich op de wind. een giga storm ontwaakte uit het niets en omringde Rainbow en Leona. de wind draaide in een cirkel om het heen en tilde haar en Leona hoog boven de mist en het wolkendek daar stopte de razende storm en Rainbow spreiden haar vleugels. 'maakt snel je vleugels open anders val je te pletten!' riep Rainbow en sloeg een paar keer met haar vleugels om haar hoogte te behouden.

Verbaasd keek ze naar Rainbow toen zij haar het bevel gaf. Toch deed ze haar ogen rustig dicht en wachtte af. Een vreemde wind stak op die onnatuurlijk aanvoelde. Leona kon het niet laten om even tussen haar zwaren oogleden door te spieken en zag Rainbow in een rare houding staan. Vlug deed ze ze weer dicht. Wat was zij nou weer aan het doen. Op dat moment werd haar lichaam opgetild door de enorme windvlaag en met een gelijdelijke snelheid boven de mist uitgeduwd. Een klein gilletje sprong van haar lippen af en ze opende gelijk haar ogen. Terwijl ze evenwicht probeerde te houden door haar benen spastisch heen en weer te bewegen keek ze naar Rainbow. Die zweefde rustig met een geconcentreerde blik in het niets naast haar omhoog. Waarom bleef zij daar zo rustig onder? Toen bedacht ze weer wat ze had gezegt. Wacht, doet zij dit? De angs verdween wat uit haar ogen en ze keek oprecht nieuwschierig naar Rainbow die nog steeds geconcentreerd bezig was. Toen stopte de windvlaag en ze zag Rainbow haar vleugels openen. Tegelijk terwijl zij het advies gaf opende Leona haar vleugels toen ze haar gewicht weer naar beneden voelde vallen. Haar vleugels klapwiekte krachtig om haar op haar plaats in de lucht te houden. Toen ze alles weer onder controle had - wat ze wel zo fijn vond - keek ze naar Rainbow. 'Deed jij dat? Die wind?' zei ze nog sprakeloos terug denkend aan het moment dat ze zonder haar eigen kracht de lucht in werd getild. 'Hoe deed je dat?' ze richte haar blik onder zich waar de mist zich weer had gesloten, alsof er niets gebeurd was.

een vriendelijke glimlach speelden op haar lippen toen Leona haar vroeg of zij hen omhoog had gebracht. 'ja dat deed ik, en het is mij gegeven bij de geboorte om deze windvlaag te gebruiken. sommige draken kunnen er nog met moeite door vliegen, maar dat zijn er maar weinig. alleen de draken die zelf de wind onder controlen hebben kunnen door deze storm vliegen.' antwoorden Rainbow Leona en ze draaiden zich om in de lucht. met een paar vleugelslagen was ze al een eindje bij Leona weg gevlogen, maar omdat zij de vleugelslagen van Leona niet meer hoorden keek ze naar haar om. 'zullen we, of wilde je hier nog even blijven?' vroeg Rainbow vriendelijk en wachten op Leona's antwoord. 'anders kan ik je naar de velden brengen?!' zei Rainbow en bleef in de lucht hangen.

Geïntereseerd keek ze Rainbow aan. Dat was nog eens een leuk iets om te kunnen. De wind zo manupuleren, wat zou zij daar veel mee kunnen. Ze grijnsde zonder dat ze het doorhad, maar als nel was die grijns weer weg toen ze de vraag van Rainbow hoorde. Ze knikte, ja ze moest gaan jagen. 'Is goed! Ik volg jou wel. Want mijn richtingsgevoel is totaal geblokkeerd,' zei ze met een beschamende grijns. Ze keerde haar lichaam weer horizontaal en richte tegelijkertijd daarbij haar vleugels ook weer recht. Ze klapte ze omlaag om op gang te komen, en om te zorgen dat ze niet zou vallen. Met haar staart hield ze koers en ze verkleinde de afstand tussen haar en Rainbow zodat ze schuin boven haar vloog. 'Laten we gaan,' zei ze glimlachend en haar blik gleed onder hun door naar de dikke mist. Wat een depresieve plek. En dan schijnen er nog duistere te bestaan. Ze huiverde licht bij de gedachte aan zulke plekken. Daar moest ze nooit zien te komen, dat wist ze zeker. Snel richte ze haar ogen weer op de staart van Rainbow en volgde haar met een aanvaardbare afstand.

Rainbow leiden de vlucht door het gebied van het mistige meer en ze keek recht naar de horizon die steeds lichter werdt namaten ze verder vlogen. na het mistige gebied zouden de huizen volgen en de boerderijen, maar daar achter kwamen de bossen te voorschijn en de vlakke velden. Rainbow brulde van plezier, want ze had dan wel op een wat vreemde manier een vriend erbij gekregen, voor haar gevoel, want als zij Leona ooit eens nodig had dan zou ze haar misschien wel komen helpen.

( als je wilt kunnen we op een andere topic door gaan?)