Training ~ ?

Hij zat op de grond gehurkt en had in zijn hand een aardig lange tak die hij brak tot de maat die hem gewenst was: ongeveer een arm lengte, net iets korter. Vervolgens begon hij met zijn kleine dolk alle overige takjes er af te breken en snee het netjes glad en kaal. De volgende stap was een punt aan één van de twee uiteindes, iets wat makkelijk gemaakt was. Na een klein kwartier was hij klaar en hij voegde de pijl, die van aardige kwaliteit was voor iets 'zelfgemaakts', toe aan het schaarse stapeltje wat naast hem lag. Zo ging het een tijdje door totdat het aantal bestond uit een stuk of 12 pijlen. De dolk stak hij weer in zijn gevest die bungelde aan zijn riem. Hij zag er vreselijk slordig uit: zijn haar in de war en zijn gezicht onder het vuil. De versleten kleren maakte het er niet beter op. Maar hij was dan ook al de hele dag bezig.
Hij greep het hoopje bij elkaar om ze in zijn koker te stoppen, waarbij gelijk een aantal gedroogde herfstbladeren mee omhoog vlogen. Hij hees de koker over zijn hoofd en liet hem op zijn rug hangen met een touw die schuin van zijn schouder over zijn borst liep, langs zijn andere ribben weer omhoog naar het onderste gedeelte van de koker. Iets wat in het begon altijd irritant was geweest, maar nu was hij er immers aan gewend. Zijn rugzak liet hij hier, in zijn hand nam hij zijn boog waarna hij weer terugkeerde naar zijn 'oefenplaats'.
Met een zwierige beweging en alle gemak haalde hij een pijl uit zijn koker en spande hem gelijk met zijn boog. Hij hield hem op ooghoogte en kneep zijn oog íets dicht. Opzoek naar het punt wat hij wilde raken. Zijn doel stond op een boogschot afstand verder op: een boomstam die niet al te dik was.

Een witte draak vloog in een snelle beweging in de lucht. Haar neus was naar de lucht geheven en haar vleugels bewogen soepel mee met de bewegingen van haar poten. De wind zorgde ervoor dat White nog veel sneller ging en dat ze eigenlijk niet zoveel moest doen om vooruit te geraken. Toen White naar de grond keek en een vage schim zag keek ze raar op. "Wat doet een mensen wezen in het gebied van de draken?" Dacht ze en mompelde zachtjes. White wou er maar het fijne van weten en vloog iets lager nog net boven de grond en zag plots een boog. Meteen ging ze op de grond staan liep in een snelle pas naar de boog en kraakte hem met haar scherpe tanden. White dulde geen moordwapens. "Wil je alsjeblieft die moordwapens weg laten, dat duld ik niet in het gebied van de mooiste natuur." Zei ze wijs en maakte zich groot waarna ze de tweevoeter streng aankeek. Haar gezicht bleef strak op hem gericht en veranderde niet. White had gelijk, de natuur moest je beschermen en niet kapot maken met allemaal scherpe pijlen.

{Moet gaan, korte post...}

Een dreun die de grond zelfs liet trillen, haalde hem met een ruk uit zijn concentratie. Verward keek hij op, terwijl de boog weer ontspande en hij de pijl liet zakken. Nu pas zag hij het, een reuszachtige wítte draak stormde op hem af. Angst sloeg hem om het hart en voordat hij ook maar iets kon doen zakte haar reusachtige kop naar hem toe. ‘Nee, nee-’ Hij wilde het uitschreeuwen, maar zijn angst en verwarring maakte voor een kort moment plaats voor stomme verbazing toen het dier zijn kop weer ophief met een versplinterde boog tussen haar tanden. Kort keek hij naar zijn handen, die enkel nog een pijl vast hielden. Hij keek weer op maar nu met een woedende en verdrietige blik. Waarom dat nou weer? Waar sloeg dat op? Hij had zó hard gewerkt voor die boog, niet enkel om het te maken. Het soepele koord, dáár had hij voor gewerkt totdat hij alle centen bij elkaar had. Krampachtig balde hij zijn vrije hand tot een vuist, proberend zijn reeks vloeken voor zich te houden. ‘Moordwapens?’ Snauwde hij gelijk. Hij slikte, proberend zichzelf weer onder controle te krijgen. ‘Jij zelf bent anders het grootste roofdier dat ik ken.’ Zijn stem was niet meer snauwend en aanvallend, maar wel koppig. Hoe kon een draak nou klagen over een mens die eens in de week, hooguit!, een gezalle of hert doodde. Terwijl zij zich geheel elke dag moest voeden met een stuk of 5. Misschien wel meer, hij wist het niet. Door zijn verdriet en woede om zijn boog (ja deze betekende veel voor hem xD) nam hij de tijd niet om het schepsel voor hem te bekijken. Iets wat hij normaal gesproken met alle fascinatie had gedaan.

White keek op en zag hem plots helemaal anders reageren dan ze in gedachten had. "Ehm, sorry, dat was niet de bedoeling. Ik dacht dat je die boom daar ging kapot schieten." Zei ze en boog haar nek voorover waarna ze hem rechtop hielp met haar neus. "Het spijt me." Fluisterde ze in zijn oor. Haar stem was helder en het kwam uit haar hart. Dat kon je ook zien aan haar ogen die vol spijt zat. Toen White plots een idee had keek ze de tweevoeter aan. "Ik heb misschien wel een vervanger voor jouw boog." Zei ze en knikte zacht waarna ze haar draaide en naar de andere kant van het bos vloog. Daar had ze haar speciaalste voorwerp bewaard. Het was een boog met een pijl, maar er was iets speciaal aan die voorwerpen. Er zaten edelstenen in en het blonk vreselijk. Van welke tijd dat het was wist ze niet maar White kon tenminste de jongen haar brokken weer aan elkaar lijmen. "Alsjeblieft, ik weet dat het bijzonder is en ik het eigenlijk niet wil afgeven, maar ik heb jouw boog kapot gemaakt. Er zitten edelstenen in en het blinkt vreselijk. Ik denk dat het miljoenen euro's kost." Zei ze en legde e speciale boog en de pijl op zijn schoot. "Alsjeblieft, ik hoop dat ik je daarmee een dienst heb bewezen." Zei ze zacht en keek de jongen dan vol verwachting aan.

Koppig als hij was trok hij zijn hoofd iets terug toen deze omhoog werd geduwd door de snuit van de enorme draak voor zich. Hij rouwde om zijn boog, kon hij dat dan niet even in alle rust en stilte doen? ‘Dat was ook de bedoeling,’ Mompelde hij koppig met een norse blik, misschien als iets late reactie. Wat kon hem die boom nou schelen? Die boom kon er heus wel tegen en verder voelde ze toch niks. ‘Een vervanger?’ Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij op naar de draak. Waar wilde een draak een boog vandaan halen? De vragende blik op zijn gezicht werd gelijk weer nors en geërgerd toen de draak opeens uit het niets vertrok. Ja hoor, natuurlijk. Leuk hè? Spelen met mensen. Irritatie. Hij spuwde op de grond om zijn frustraties te uiten. Zijn boog, arm ding. Hoe moest hij aan een nieuwe komen? Hij wilde zich net omdraaien en naar zijn rugzak lopen toen hij opnieuw werd verrast door het dreunende geluid, wat aankondigde dat een draak geland was. Hij draaide zich om naar White en kneep zijn ogen vervolgens licht toen een hel wit licht in zijn ogen scheen. Met open mond staarde hij vervolgens naar de boog die aan zijn voeten werd gelegd. Dit meende ze niet, en waar had ze het in godsnaam vandaan? Een ongemakkelijk gevoel kroop bij hem naar binnen. ‘Dit kan ik niet aannemen.’ Mompelde hij uiteindelijk. Hij richtte zich op naar de draak. Buiten dat dat het veels te waardevol was, onhandig was het ook. ‘Zodra ik ermee jaag weet elke prooi die ik wil besluipen al gelijk dat ik er aan kom. Ik kan net zo goed joelend door het bos gaan rennen met knipperlichten op mijn hoofd. Elk dier zal al weg zijn voordat ik ze kon zien.’ Zoveel had hij er niet aan. ‘Begrijp me alstublieft goed.’ Hij wilde de gigantisch witte draak niet beledigen. ‘Ik waardeer uw aanbod, maar ik neem het niet aan. Ik kán het niet aannemen,’ Ik maak mijn eigen boog wel, zoals voorheen.

White keek verontwaardigd naar het mensenkind. Wie wilde dat geschenk nuniet aannemen. Wat White er nog wel niet bij verteld had is dat het iets héél bijzonders heeft. "Mens, je weet niet wat je mist..." Zei ze en pakte het zwaard tussen haar tanden. "Ik wil je één ding laten zien." Zei ze en nam het zwaard tussen haar poten waarna ze op een klein knopje drukte langs de zijkant van de boog. Meteen bewoog de boog en begon zich uit te breiden tot een grote machtige draak. Een ludie brul weerklonk en White duwde terug op het knopje om te voorkomen dat de draak iets zou beschadigen. "Met deze boog kun je een draak laten opstaan. Die kan iedereen doden, ook de sterkste mens of draak op aarde. Hij luisterd alleen naar de stem van diegene die hem oproept. Misschien denk je dat ik gek ben, maar ik kan het zelf ook nog niet begrijpen." zei ze en keek de jongen aan.

Hij keek op zodat hij de draak recht in de ogen kon aankijken, waardoor hij ook haar vertontwaardigde blik kon zien. Waarom moesten mensen, en nu dus ook draken, het altijd verkeerd opvatten als ze iets weigerden aan te nemen? En hoe kon hij, een boeren jongen, een wapen aan nemen dat duidelijk van edel geslacht kwam. Zodra mensen hem ermee zouden zien lopen werd hij al gestraft. Terwijl deze gedachte hem te binnen drong fronste hij geërgerd, zulke dingen zaten hem dwars zoals al het lagere volk ermee zat. Maar denk maar niet dat de edelen er een moment bij stil stonden, die gingen gewoon door met hun luxe leven.
‘Ik weet het wel,’ Het flapte eruit voordat hij er erg in had. Hij kon er niks aan doen, het was een gewoonte die enkel teruggedrongen werd als hij in doodsangst verkeerde. En zodra hem duidelijk was geworden dat deze draak vegetarisch was, of ook maar iets in die richting, was zijn angst toch behoorlijk heen gevaren. Langzaam zakte zijn mond open van pure verbazing terwijl hij toe keek wat de draak voor zijn neus deed met het wapen. Wtf! ‘Een draak laten opstaan?’ Vroeg hij verward. ‘Een draak in een boog, dat past toch nooit.’ Hij knipperde er stom met zijn ogen bij, had dit laatste willen denken en niet hardop willen zeggen. Zijn maag kromp samen toen hij in eens bedacht dat hij dit alles wel aan Leona zou willen vertellen, of aan Jade. Totaal andere gevoelens overspoelde hem weer. Nee, Jade niet, die zou hem waarschijnlijk toch niet geloven. Leona zal tenminste voelen dat hij de waarheid sprak.
Een huivering liep over zijn rug toen het hem duidelijk werd dat de boog een krachtige magie bezat. Ook al werd het idee hier misschien wel aanlokkelijker door om het wapen aan te nemen, ook werd het beangstigender. Wie zegt dat hij het überhaupt aan kon? Alle dingen met magie waren niet vertrouwd. Zover hij wist bezaten draken enkel magie en dit waren dan ook de gevaarlijkste roofdieren die hij kende.. Als je pech had tenminste. ‘Ik- nee.’ Hakkelde hij. ‘Ik kan het niet aannemen, het is niet van mij. En zo zal het nooit voelen.. Ik blijf bij mijn besluit.’ Zei hij uiteindelijk vast besloten. Hij keek de draak weer recht in zijn ogen. In zijn blik kon je zijn dankbaarheid, die oprecht was, aflezen. Maar het was gewoon net een beetje te veel van het goede.

White schudde haar kop en ging weer weg toen de tweevoeter de magische boog niet wou hebben. Ze vond het raar dat hij die niet moest hebben, iedereen wou die toch?! Ongelovig legde White de boog en pijl terug op hun plaats en vloog dan om sneller bij de mens te zijn naar hem toe. "Heb ik al gezegd dat ik White heette?" Vroeg ze en keek bedenkelijk voor zich uit. White dacht van niet maar misschien had ze zich vergist. "Ik verveel me, ik denk dat ik maar eens ga..." Zei ze en keek de mens aan. Langs de ene kant wou ze blijven maar langs de andere kant voelde ze zich gelijk niet zo welkom bij de jongen. Alsof hij boos was dat zijn boog kapot is. 0ké, White mocht niet zo reageren maar daarom moest hij toch niet boos zijn? Je kn er toch makkelijk nog zo'n maken? White haalde haar schouders op en besloot maar te zwijgen. "En wat ga jij nog doen nu?" Vroeg ze en keek hem enkele seconden recht in zijn ogen aan. Eigenlijk zag ze een lichte dankbaarheid in de ogen van de mens maar White wist dat de mens héél erg boos was op haar zelf. Afwachtend wat de reacties zouden zijn bleef ze maar over al naar staren en hoopte dat er iets leuks zou gaan gebeuren...

Toen de draak voor de derde keer bij hem neerstreek had hij zijn rugzak op zijn rug gebonden, zijn pijnlenkoker als gewoonlijk er onhandig naast. Maar hij voelde zich, ondanks dit alles, opeens erg naakt. Hij miste de boog in zijn handen of om zijn schouder. Het ding had er altijd gezeten, sinds nu.. Hij schudde lichtjes zijn hoofd toen de draak zich voorstelde en nu pas keek hij écht naar haar. Langzaam gleed zijn blik over het enorme wezen en liet deze hangen op bijzonderheden, die haar háar maakte. Onwillekeurig vergeleek hij haar met Leona, die toch wel een slagje groter was geweesd. Maar hij kon niet ontkennen dat hij White, qua kleur, bijzonderder vond. ‘Mijn naam is Laurens.’ Zijn reactie leek behoorlijk laat in vergelijking met die van haar. ‘Laurens Wildukind.’ Gaf hij gelijk maar zijn hele naam, niet wetend waarom; waarschijnlijk deed ze er toch niks mee. Toen White opnieuw sprak viel hem haar vreselijk paarse tong op, die opkleurde tegenover haar wit. Het deed hem glimlachen, ook al wist hij niet precies waarom. Het totaal plaatje van White had zoals gewoonlijk iets facsinerends; zoals alle draken hadden, maar ook iets moois en grappigs. Hij voelde niet de angst zoals hij die had gevoeld bij zijn éérste ontmoetting van een draak, maar nog steeds was hij op zijn hoede. Hij voelde zich niet bepaald ontspannen bij White. ‘Eerlijk gezegd heb ik geen idee,’ Zei hij simpelweg. ‘Nieuwe boog maken?’ Maar dan moest hij wel aan een koord kopen en daarvoor moest hij naar de markt Hij wilde zijn blik afwenden maar het lukte hem niet, white zoog als het ware zijn aandacht naar haar toe. ‘Jij?’ Vroeg hij terwijl hij door zijn knieën zakte en de touwen van zijn schoen opnieuw knoopte.