Zu!

Luna liep snel door dit dore en dode gebied. Takken hadden zich vroeger helemaal aan elkaar vast gebonden waardoor en zowat geen licht meer binnen kwam. Haar bloedrode ogen keken naar voren en ze ging stil staan om rond te kijken. haar ogen dwaalde af en zag hoe steeds mistiger het werdt. Het was hier zo stil dat een normaal iemand bang zou worden en zelfs tegen zich zelf zal gaan praten om geluid te horen maar Luna gebruikte dat juist. Haar bek een beetje open om adem te halen en haar staarg op de grond ging ze zitten. Er was niemand en dat was maar goed ook.
De grote draak leek wel optegaan in dit gebied maar ze had een reden om hier te zijn. Zu was een belangerijk lid maarze wist niks over hem. Geen verveleden- meschien ook wel goed zo- en eigelijk helemaal niks behalve dat hij een trouw en sterk lid is. Na een tijdje stil te hebben gezeten brulde ze naar Zu. Ze wilde meer over hem weten want starks is hij niet wie hij was en zou hij alles kunnen verknalen.
Toen ze brulde hoorde ze zelfs niks. De bomen en zelfs geen insect. Ze keek rond en bleef rustig zitten. Ze zou op hem wachten en met haar blik naar voren wachte ze op een geluid. Was het een dier dan dode ze het want eigelijk had ze erge honger. Want al was deze doodste stilte helemaal wat ze wilde , maar er was niks te eten.

Slaperig opende de ogen van Zu zich. Iemand brulde naar hem, de onderalfa van de NW dus móest hij wel naar de draak gaan. Hij zette zijn voorpoten onder zijn lichaam en drukte zichzelf omhoog. Hij geeuwde en liep slaapdronken de NW-grot uit. Waarom zou iemand hem nodig hebben ? Zu haalde zijn schouders op en spreed zijn vleugels wijd open. Niet veel later hing hij als een schim boven de wolken, zijn gele ogen waren het enige dat zichtbaar was. Als een gele streep bewogen ze zich voort. De brul kwam vanaf het donkere bos, een plek waar hij zich altijd goed voelde, maar waar de meesten begonnen te beven van angst. Behendig ontweek hij de takken van de hoge bomen en de gevaarlijke doornen van de struiken. Verderop zag hij twee rode ogen oplichtten, en Zu wist meteen wie dat was. Luna. Een grijnsje kwam op zijn bek. Maar waarom had ze hem nodig ? Hij haalde weer zijn schouders op en verminderde vaart, en kwam tot stilstand naast Luna. 'je brulde?' vroeg hij. Tuurlijk brulde ze, maar het was eerder een vraag waarom ze had gebruld. Hij ademde uit door zijn neus en een rookwolkje dwarrelde in de lucht, waarna het verdween.