Loner ):

Met snelle capriolen vloog Leona vol vreugde door het luchtruim. Na eindelijk een goede nachtrust voelde ze zich weer als nieuw. Het enige wat haar vrolijkheid bederfde was een knorrige maag. Aangezien ze al vaker in het bos was wezen jagen zocht ze wat afwisseling in haar eten. Van horen zeggen was ze achter het grote waterschap in deze omgeving gekomen en nu zocht ze een mooi gebied - het liefst een groot meer - om wat vissen van hun rust te beroven. Hoog door de ijle lucht opende ze haar neus voorzichtig om de geur van water op te pikken. Verbazingwekkend snel rook ze water, heel veel water. Vol blijdschap vouwde ze haar vleugels meer tegen haar lichaam en deed haar soort eer aan door met een grote snelheid een duikvlucht in te zetten naar het meer. Nadat ze door de wolken was gebroken verlaagde ze haar snelheid iets meer toen ze in de verte het meer zag liggen, rustig en vredig.dat zal snel veranderend, dacht ze grijnzend en begon rondjes te vliegen boven het meer. Net op het moment dat ze aan haar jacht wilde beginnen zag ze iets beneden. Waarom vergeet ze altijd de belangrijkste regel bij het jagen, kijken of er andere gevaren - zoals andere draken of wezens - in de buurt waren die je het leven konden kosten. geïrriteerd door haar eigen domheid schakelde ze over op haar speciale zicht. De warmte bronnen van levende wezens kwamen zichtbaar op haar netvlies en al gauw zag ze dat het een andere draak was. Normaal zou ze een andere plek gevonden hebben om te gaan jagen, maar ze was zo hongerig dat ze het deze keer maar waagte. Toen de andere draak zijn prooi had gevangen en rustig het water uit gleed nam ze haar kans en zette haar duik in. Ze bromde laag, om haar aankomst te laten merken en concentreerde zich toen op het water. Met haar vleugels tegen zich aan gevouwen dook ze het water in. Ze opende haar bek en greep in haar snelheid die ze door de duik had gekregen heel wat vissen mee. Gelukzalig sloot ze haar bek en dook weer boven. Zodra ze uit het water sprong opende ze haar machtige vleugels weer en zocht aan de waterkant een plekje om haar ontbijt op te eten. Met een schuin oog keek ze naar de andere draak, al zijn bewegingen opnemend - voor het geval dat.

Door de grote honger nam Leona niet de moeite om rustig haar maaltijd op te eten. Ook door de lichte, natuurlijke spanning die ze had gekregen door de onbekende draak die zo´n 200m van haar af zat had ze de vissen in een paar happen op. Dit vulde, een beetje dan. Door de duikvlucht in het water was gelukkig al het overbodige vuil van haar soepele lichaam gespoeld. Toch liep ze naar de waterkant en begon haar klauwen schoon te maken. Jagen bracht toch weer zijn nodige viezigheid met zich mee. Terwijl ze bezig was merkte ze dat de vreemde draak op haar zat te letten. Niet met hele grote aandacht, maar toch viel het haar op. Uit nieuwschierigheid draaide ze haar kop zijn richting op en liet een zacht en laag gebrom horen, ter begroeting. Ze bleef even naar de draak kijken. Hij had een mooie kleur, een kleur die niet vaak voorkwam. Hij was groter dan zij, en waarschijnlijk ouder hoewel ze dat niet zeker kon zeggen. Hij zag er niet oud uit, maarja de verbindingen van leeftijd en uiterlijk is bij elk ras anders. De een was 20 jaar oud en al volwassen, terwijl - zoals zij - pas helemaal volwassen was bij een jaar of 700. Wat voor ras zou die zijn? Door de honger vloog ze op en vloog rondjes boven het meer om vaart te krijgen. Toen dook ze weer, zoals de eerste keer, met een snoekduik het water in en at de rest van haar ontbijt. Ze liep, voldaan en met volle buik, de waterkant weer op en ging tegenover de grote draak zitten. Ze keek hem aan en glimlachte, 'Goedendag,' zei ze maar, om niet te dringerig over te komen. Ze had geleerd oudere - en vooral grotere draken die een mogelijk gevaar konden betekenen - met respect te behandelen. Dus moest ze haar aangeboren spontaniteit aan de kant zetten en rustig contact leggen.

Ze beantwoorde zijn glimlach eerst met een lieve glimlach, totdat zijn blik een andere vorm aan nam. Een beetje verbaasd keek ze naar zijn gezichtsuidrukking die van glimlachend naar een beetje arrogant ging. Een ligte frons kwam over haar wenkbrouwen toen een niet zo verwelkomende 'hallo' werd geantwoord. Dit was ze niet echt gewent. Niet dat ze normaal met open armen werd ontvangen, daar niet van. Maar dit was toch wel een beetje erg afstandelijk. Hij leek zelfs verbaast toen ze tegen hem sprak. Ja, ze vond het een beetje maf. Maar gauw zette ze het van zich af. Niet iedereen is even opelijk naar een vreemde, dat snapte ze wel. Ze ging wat gemakkelijker zitten en nam onopgemerkt de vreemde draak wat beter in zich op. Zij was wat suptieler met haar onderzoeken naar de andere draak dan hij, want ze merkte dat hij haar open en bloot aan het 'bekijken' was. Ze liet het maar toe, wat kon ze er aan veranderen. En zo erg was het toch niet. Nu pas viel de blauwe streep die over zijn lichaam liep haar op. Het was een kleine nuance, oneffigheid in zijn kleur. Maar lelijk was het niet. Het gaf iets speciaals. Ze vouwde haar vleugels was meer tegen zich aan en liet ze half op de grond hangen. Ze was toch niet van plan om er snel van door te gaan.
Ze probeerde het opnieuw, om toch te proberen of ze door die afstandelijkheid kon breken. 'Ik ben Leona. Wat is jou naam, als ik vragen mag,' ze gooide er een lieve glimlach bij. Hopend dat hij zijn houding wat opende.

Al snel verdween de arrogante en afstandelijke blik in de ogen van de blauwe draak. Ze glimlachte van binnen en voelde een kleine triompf, omdat het toch gelukt was contact te leggen met een vreemde. Die blijkbaar Artemis heette. Het was een mooie naam, die je niet vaak hoorde. Ze vroeg zich af of er een betekenis aan vast zat. Toen ze glimlachte kreeg ze een reactie die ze niet echt had verwacht. Het leek wel of hij zenuwachtig werd. Snel werkte ze de verbaasde waas over haar gezicht in een oogwenk weg en deed alsof ze de bewegingen van hem niet had gezien. Ze vond het wel grappig. In de korte tijd dat ze hier bij hem zat had ze het idee gekregen dat deze draak aardig wat zelfvertrouwen bezat, of het op een slechte manier was, tja misschien een beetje. Maar blijkbaar - of het door zijn houding kwam wist ze niet. Misschien een klein beetje - had hij niet veel "ervaring" met een aardige draak. Misschien specifiek een aardige draak van het andere geslacht. Toch hield haar adem even in toen Artemis zijn ogen zich in de hare boorde nadat hij zijn vraag had gesteld. Was dit een verdedigende aanval, of een waarschuwing? Tegen haar wil in - en een grote verbazing opwekkende - gaf haar geest en lichaam een reactie op die 'aanval' die ze niet had verwacht, en niet zeker wist of ze die wel wilde. 'Nee, ik ben hier nog niet zo lang. Helemaal niet zo lang eigenlijk. En jij?' antwoorde ze snel maar zei alles langzaam, ze vertrouwde haar stem niet helemaal. De wind stak op, die de geur van het meer haar neusgaten in blies. Wat had water toch een heerlijke geur en ze stak automatisch haar neus wat meer in de lucht.

Ze glimlachte bij zijn antwoord. Nog iemand die nieuw was, misschien had ze iemand gevonden om de omgeving te onderzoeken en de bossen onveilig te maken. Bij zijn vraag moest ze even nadenken. Waarom was ze hier eigenlijk. 'Ik weet het niet precies. Het was meer, tja, toeval denk ik. Ik raakt in een hevige storm hier ver vandaan van koers, daarbij moest ik gauw een herstel plek vinden. Zo ben ik hier eigenlijk beland,' zei ze nog nadenkend. Zijn glimlach maakte haar glimlachen. Toen ze het door had veegde ze beschaamd de glimlach van haar gezicht, ze zat in het niets te lachen. 'En jij, wat is jou verhaal? Een heldhaftige vluchtpoging, of een ontsnapping van familie? Dat zijn de meeste onderwerpen van draken hun verhalen om hier te zijn,' zei ze met een schuine glimlach en een licht gegrinnik. Waarom ze dit zei wist ze niet, ze zei maar wat. Wat was dit, zo deed ze nooit! Beschamend ging ze verzitten zodat ze "ongeïntreseerd" naar het meer keek. Waar was ze ingodsnaam mee bezig? Vogels vlogen op, en de neiging om op te vliegen en ze te doen opschrikken kroop in haar omhoog. Verlangend keek ze naar de vogels die steeds verder vlogen en op ten duur achter de bomen verdwenen. Wat wilde ze graag weer gaan vliegen. De snelheid gaf haar altijd een kik. Maar ze wilde hier ook niet weg, op de een of andere manier deed Artemis iets met haar. Hij was interesant, dat wel. Ze staarde nog steeds vol verlangen naar het punt waar de vogels waren verdwenen, toen keerde ze gauw haar blik weer naar hem, wachtend op zijn antwoord. En hoe hij zou antwoorden

Ze was opgelucht dat hij niets over haar domme gedracht had opgemerkt. Toch viel zijn glimlach haar op als antwoord op hoe ze hier was gekomen. Toen hij antwoord gaf op haar vraag moest ze toch glimlachen, hij had het niet té fout opgepakt. Zijn antwoord bevredigde haar nieuwschierigheid. Voor een deel dan. Toen hij zijn leeftijd voor een deel zei schok ze zich dood. 1000? Zij was amper de helft! Hoe oud moest zijn ras wel niet worden?! 'Nou aangenaam. Een van de eerste nieuwe rassen die je ontmoet heet Gani Hefthyn, oftewel rivierwacht.Wat ben jij voor ras, als ik vragen mag,' nieuschierig keek ze hem aan, met een kleine twinkeling in haar ogen van vrolijkheid. 'Ik denk niet dat de ouheid van onze rassen zich met elkaar kunnen meten, aangezien ik nog maar zo'n 423 jaar op deze aarde rond loop,' zei ze een beetje beschaamd. Wat voelde ze zich weer ontzettend jong. Ze was nog niet eens volledig volwassen, hoewel ze lichamelijk die grens van volwassenheid al had berijkt. Toch was haar ras pas echt volwassen rond de 700 jaar. En met volwassen bedoelde ze dat alle krachten zich helemaal ontwikkeld hadden, geestelijk je genoeg inhoud had en aan speciale eisen deed. Maar als je bepaalde aspecten daarvan weg nam, dan waren de meeste mensen al rond de 530/570 jaar volwassen. Gelukkig zag ze daar een stukje dichterbij. 'Ben je al veel andere tegen gekomen?' vroeg ze geïntreseerd, een voor een deel om het gesprek op gang te houden. Ze keek hem weer aan, en merkte op dat hij toch wel een slag groter was dan zij. Ze hield zich toch maar voor dat dat kwam omdat hij een mannetje was en dat die altijd wat groter waren dan vrouwtjes. Toch moet je de kracht van vrouwtjes niet onderschatten, ze kunnen gemeen uit de hoek komen, op andere manieren dan mannetjes dat kunnen.