Flying over the sea

Kami keek om zich heen. Zijn vleugels sloegen krachtig om hem in de lucht te houden. Onder hem was de zee. De wind joeg om hem heen. Hierdoor ging hij iets langzamer, maar het scheelde eigenlijk niks. Verderop zag hij een rots. Hij paste er precies op. Even vergrootte hij zijn kracht op zijn vleugels en streek toen neer op de rots. De golven klotsten onder hem. Hij keek er naar. Zijn aandacht ging er helemaal in op. Al sinds hij de zee zag had hij er iets mee. Het fascineerde hem. Voorzichtig ging hij met zijn hoofd naar beneden. Zijn bek raakte het water. Een geweldig gevoel verspreidde zich door zijn lichaam. Wat was het toch? De oranje ogen gleden over de horizon. Af en toe zag hij een draak voorbij vliegen. Rechts van hem zag hij mensen in een boot. Ze vistten. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes om hen beter te bekijken. Niet veel bijzonders. Al sinds hij hier was, was hij nog niemand tegen gekomen. Geen draak en geen mens. Alhoewel hij geen draken-draak was, had hij misschien wel liever wat gezelschap gehad. Kami was altijd al wat meer tot mensen aangetrokken geweest. Vroeger had hij een vriendin. Sheila. Zo heette ze. Hij had haar altijd van hot naar her gebracht. Zij verzorgde hem. Tot ze ouder werd. Op een gegeven moment is ze overleden. Sheila zelf had niemand. Alleen hem. Kami had haar naar de zee gedragen. Haar aan de zee gegeven. Een zucht verliet zijn keel.

Mokkend zat Rosemarijn op een steen. De wilde golven sloegen tegen de onderkant, maar raakte haar niet. Ze was boos, naja, meer geïrriteerd door haar vader. Boos gooide ze wat schelpen die ze had losgepeuterd van de rots in zee. Nog voordat ze in het water plonste werden de meeste opgeslokot door de hoge golven. Volgens haar vader liep ze negen van de tien keer in de weg, als hij met klanten bezig was. laat me dan ook mijn gang gaan, en mijn eigen pad trekken dacht ze boos en gooide met een harde zwaai het laatste schelpje in zee. Ze trok haar benen op en liet haar armen op haar knieën rusten. Starend over het water zag ze in de verte een vissersbootje. Tussen de wolken zag ze een grote schaduw om de hoek van de rotsen komen, en haar hart sloeg een slag over. Zou het? Ze tuurde naar de grote schaduw, en probeerde iets te ontdekken. Ja, het was zo! Ze kon nog net een de twee grote vleugels onderscheiden. Ze grijnsde breed, en hoopte nog een blik van de draak te kunnen vangen. Doordat ze steeds van plek naar plek trok door haar vaders werk, had zo nooit echt een draak gezien. Natuurlijk wel in boeken, en van horen zeggen. Maar nog nooit zèlf, in het echt. De golven sloegen nog steeds woest tegen haar rotsblok aan, en geïrriteerd trok ze haar blik weg van de snel bewegende schaduw. Haar linker voet was gedeeltelijk nat geworden. Ze trok haar benen nog iets op - oppassende dat ze niet achterover van de hoge rots af viel - en tuurde het luchtruim weer af, zoeken naar de schaduw. Waar was hij nou gebleven?

Kami keek weer om zich heen. Een bewegende gestalte aan de kust had zijn aandacht getrokken. Het bewoog ruw, maar had de silhouetten van een jonge vrouw. Hij strekte zijn nek, maar door de dichte mist die boven de zee hing, kon hij het niet goed zien. Hij besloot poolshoogte te gaan nemen. Zijn grote vleugels spreidde hij uit en hij zette zich af op de rots. Met een glijdende beweging vloog hij naar de gestalte. Zonder ook maar een keer een vleugelslag te geven, kwam hij aan de kust. Een aardig eind bij het mens vandaan wilde hij landen, anders zou hij het raken met zijn vleugels. Om zo zacht mogelijk neer te komen, gaf hij een paar slagen voor hij zijn poten aan de grond zette. Hierdoor rolden een aantal stenen opzij. Een lichte vervloeking verliet zijn keel. Waarom was hij ook alweer zo groot?
Hij wist het niet. Wat hij wel wist, was dat het ontzettend onhandig kon zijn. Bijna nergens kon hij landen, hij maakte gemakkelijk van alles stuk, vergeleken bij andere draken was hij een enorme reus en dat maakte hem soms onzeker. Gelukkig waren er ook voordelen. Zo kon hij gemakkelijk anderen bang maken. Als hij zijn stekels opzette en zijn vleugels omhoog hield, kon hij aardig angstaanjagend overkomen.
Zijn blik ging naar het wezen tegenover hem. Nieuwsgierig stak hij zijn hoofd naar voren. Een mens. Zonder iets te zeggen keek hij haar aan.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen die begonnen te tranen door het staren. Ze wreef met een hand erin om ze minder pijnlijk te maken en knipperde weer. Ze schrok op toen ze het harde geluid van rollende rotsen hoorde en keek op. Haar hart sloeg een slag over toen ze de schaduw die ze zonet in de lucht had gezien nu voor haar stond. Met grote ogen staarde ze naar de paarsachtige draak, en haar blik gleed langs zijn lichaam. Zijn schubbe glansde verbazingwekkend in de zon, en zijn reusachtige vleugels ontnam haar adem. De draak keek haar aan, en ze staarde alleen maar terug niet in staat om een geluid uit haar keel te krijgen. Ze keek in de ogen van de draak tegenover haar die - het leek wel - geïntreseerd terug keken. Ze haalde oppervlakkig adem toen zijn of haar hoofd wat dichterbij kwam en haar blik gleed over zijn kop. Hij was prachtig, gewoonweg prachtig. 'Wauw...,' kwam er met haar zucht mee en langzaam liet ze haar benen zakken zodat ze wat onspannender op de grond zat. Haar handen lagen slapjes op haar schoot. Nog steeds staarde ze alleen maar naar de draak voor haar. Ze wilde meer zeggen, haar gedachtes uitspreken maar het enige wat uit haar keel kwam was een lichte, piepachtige toon. Ze sloot beschaamd haar mond en verbrak even de magische verbinding die ze had gevoeld toen de draak haar aankeek. Ze wreef met haar hand langs haar onderarm om het kippenvel dat zich daar was ontstaan weg de krijgen. Ze keek weer voorzichtig op, en hoopte op een reactie van de draak. Ze had zich onbewust voorgenomen om de draak de leiding te geven, aangezien zij hier het kleine scharminkel was die met één tik van zijn grote klauwen het leven kon geven. Het was beter zo, om de draak zijn ding te laten doen en te hopen dat het hem of haar zou bevallen. Voorzichtig zocht ze weer de ogen van de draak en probeerde een lichte glimlach op te zetten.

Kami keek toe hoe het mensje hem bewonderde. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Het meisje kon niet veel meer doen dan staren. Wat hem een beetje verwonderde, was hij dan echt zo groot? Dit had hij nog nooit meegemaakt, een mens dat zo verwonderd naar hem keek. Alsof ze nog nooit een draak had gezien! Misschien was dat ook wel zo. Maar hoe kon dat dan? Als je leeft in een wereld met zoveel draken en dan nog nooit een draak gezien hebben? Raar. Maarja, mensen waren af en toe gewoon raar. Ze hielden er gewoontes op na die hij nooit zou begrijpen. Ineens realiseerde hij dat hij zijn vleugels nog gespreidt had. Snel vouwde hij ze langs zijn lichaam. Met een paar stapjes kwam hij dichterbij. 'Hallo.' de diepe zware stem vulde de leegte. De glimlach stond nog steeds op zijn gezicht.
Hij sloeg zijn staart om zich heen. Ze keek hem aan, twee grote zwarte ogen keken terug.

Haar ogen vergrote zich nogmeer toen ze de draak zag glimlachen. Konden ze glimlachen? Ze keek verbrouwereerd terug en plots kwam haar eigen glimlach nu zelfverzekerder terug. Ze kon nog net een grinnik onderdrukken, wat een raar geluid veroorzaakte. Een lichte kriebel ontstond in haar buik toen ze het moment besefte waar ze in zat. Zij, bij de zee op een rots zittend en voor haar een reusachtige reus. Als haar pa haar nu zou zien zou zijn hart het begeven van angst. Ze leunde wat naar voren en volgde gefocust elke beweging van de draak die zijn vleugels inklapte. Haar hand gleed eventjes licht van haar schoot naar de riem aan haar heupen waar in een zakje haar aantekenboekje zat. Ze wilde dolgraag al deze informatie over de draak tekenen, opschrijven, vragen. Maar ze durfte niet teveel bewegingen te maken. De grijns werd breder toen ze de stem van de draak hoorde en ook zij vond haar stem terug. 'Hallo,' zei ze vrolijk, hoewel het meer als een zucht klonk dan dat ze het werkelijk zei. Ze was blij dat de draak de leiding had genomen. Ze wilde iets goeds zeggen, iets wat zin had. 'Heeft u een naam?' vroeg ze, en hoopte dat het niet een tè persoonlijke vraag was. Ze zei 'u' omdat ze niet zeker wist hoe ze draken moest aanspreken. Het waren machtige wezens, en je kan maar beter het zekere voor het onzekere nemen dacht ze vastbesloten. Ze bleef de draak aankijken, en duwde zichzelf langzaam met haar armen omhoog. Ze vouwde haar benen onder zich zodat ze op haar knieën zat. Haar handen rusten op haar bovenbenen en de spanning in haar lichaam was optimaal, ze vond het geweldig.

Hij grinnikte, deze dame wist duidelijk niet veel van draken. Laat staan dat ze er ooit een gezien had. Het kind glimlachte nog steeds, net als hijzelf. Ze maakte even een vreemd geluidje. Wat hem verbaasde, wat bedoelde ze daar nou mee? Nouja, mensen hadden nou een maal rare dingen.. Ze ging verzitten en beantwoordde zijn groet. Even bleef het stil, maar daarna begon de nieuwsgierigheid van het meisje op te spelen. 'Heeft u een naam?' hij lachte weer, 'Jahoor en jij?' vroeg hij toen.
Hij vond het wel een leuk grapje, maar hij betwijfelde of zij er de lol van inzag.
Kami, hij kon zich nog herinneren dat zijn moeder hem die naam gaf. Het betekende god in het japans, wat hij persoonlijk wel mooi vond.

Zijn eerste reactie op haar vraag deed haar even verbaasd kijken, dit had ze niet verwacht. Haar ogen werden even groter toen hij antwoord gaf - het verbaasde haar nog steeds dat draken konden praten op de manier hoe de mens het kon. Het klonk gewoon zo gek in haar oren - en ze keek verbaasd naar de draak. Meende hij dit nou serieus? Ze knipperde even en een lichte frons deed haar scherpe wenkbrauwen naar elkaar toe gaan. 'Ik heb er ook een...,' zei ze aarzelend, met een scherpe ondertoon in haar stem. Ze had altijd verwacht dat draken statische dieren waren, die dichtbij goddelijk kwamen. Maar zo te zien was dit er eentje die een beetje was afgezakt. Als ze zo'n reactie had verwacht, had ze hem misschien grappig gevonden, hoewel ze nu ook een vrolijke twinkeling in haar ogen moest onderdrukken. Maar dit was een nieuwe situatie voor haar, en ze wilde er het beste door heen komen. Ze bewoog even haar benen, aangezien haar tenen begonnen te protesteren omdat ze te weinig bloed kregen en keek toen de draak weer aan. 'Ik heet Rosemarijn... Roos,' verbeterde ze als laatste. Ze werd het liefst met Roos aangesproken, aangezien ze daar het snelste op reageerde. Ze keek verwachtingvol naar de draak, nieuwschierig naar hoe de naam van een draak zou klinken. Misschien was het wel niet meer daan een raar geluid, een brul of een verzameling letters waar zij de oorsprong en betekenis niet van wist of kon achterhalen.

Glimlachend keek hij haar nog steeds aan. Hij moest een lachje onderdrukken toen hij haar verbaasde gezicht zag, na zijn antwoord. Langzaam verschoof hij even en keek haar weer aan. 'Ik heb er ook een.' zei ze. Even bleef het stil. Kami zei niets, wachtend op de naam die ongetwijfeld zou komen. En hij kreeg gelijk. Nadat zij ook was verschoven, 'Ik heet Rosemarijn,' begon ze twijfelend, 'Roos.' maakte ze haar zin af, alsof ze hem verbeterde. 'Zo, Roos,' antwoorde hij haar, 'Ik heet Kami, betekend God in het Japans, leuk he?' zei hij opgewekt.
Het was lang geleden dat hij een mens was tegengekomen, aangeraakt, gehoord, gezien. Heel voorzichtig kwam hij dichtbij, misschien kon hij haar even aanraken. Hij was bijna vergeten hoe ze voelden. Huid. Mensen hebben huid. Draken hebben schubben, enkelen veren. Langzaam stak hij zijn neus naar voren, bleef haar aankijken. Tot hij nog maar een meter van haar gezicht verwijderd was.

Toen ze de draak zijn eigen naam hoorde zetten werd ze voor een moment vervuld van teleurstelling. Hoewel de uitleg die hij erbij gaf wel mooi was, had ze toch iets meer verwacht van een drakennaam. Ze had iets verwacht... ze wist niet wat, maar iets meer dan Kami. Het was een mooie naam, niet daarvan. Maar ze miste iets. Ze merkte dat ze stil was gebleven nadat hij had gesproken en keek snel op, knikte en glimlachte vluchtig. 'Een mooie naam, en een mooie betekenis,' zei ze wat opgewekter, zich neerleggend bij het feit dat dit gewoon zijn naam was. 'Roos... tja dat betekend eigenlijk niets,' zei ze nadenkend. 'Alleen een beetje naar de bloem,' grijnsde ze, toch wat blij dat ze een betekenis aan haar eigen naam kon koppelen. Ook al was het alleen maar een bloem, het was wel een mooie bloem, vond ze zelf. Ze werd uit haar gedachtes opgeschud toen de draak opeens langzaam dichterbij kwam. Haar ogen vergrote zich en haar handen werden vuisten van spanning. Haar lichaam verstijfde, en ze bleef doodstil zitten. Afwachtend wat de draak in zijn hoofd had gehaald en nu waarschijnlijk aan het uitvoeren was. Ze hapte nog net niet naar lucht toen de draak zijn kop op een meter van haar gezicht af even bleef hangen. Ze keek met haar eigen grote donkere ogen in die van hem, in haar vuisten was haar broek geklemd. Ze opende haar mond lichtjes en zoog haar longen langzaam vol, ontspande haar rechterhand en trok hem los van haar schoot. Langzaam, behoedzaam vervolgde ze haar beweging. In een helder moment besefte ze wat ze aan het doen was, en verklaarde zichzelf even voor gek. Toch nam de waas het weer over van haar geest, en dezelfde waas zette haar spieren voord. Ze opende gespannen haar hand totdat haar vingers naar de lucht wezen en stak hem uit. Haar hand bleef even een paar centimeter voor de neus van de draak hangen, aangezien haar ze haar arm niet verder kon uitstrekken of ze zou voorover van de rots vallen. De golven kletterde nog steeds met een grote kracht tegen de hoge rots op, en haar blik schoot even naar beneden toen ze haar evenwicht lichtelijk voelde verliezen. Enkele scherpe rotsen rezen gedeeltelijk uit het water, en ze slikte met haar droge keel. Bijna meteen nadat haar blik naar onder haar schoot, schoot hij weer terug naar de neus van de draak waar haar hand nog op een paar centimeter verweiderd hing. Ze twijfelde, haar hand verstijfde en ze trok hem lichtelijk - misschien een centimeter of 3 - terug, niet wetend of het wel zo slim was.

Terwijl ze langzaam haar hand uitstak, zag hij aan haar dat ze zichzelf voor gek verklaarde dat ze dit deed. Hoewel haar gezicht eigenlijk niets veraadde, was de manier waarop haar ogen keken alleszeggend. Hoe ze haar adem in hield, was voor hem aardig fascinerend. Hij kon dat niet, stoppen met ademen. Zelfs als hij onder water was, ademde hij door. Zijn ademhaling schakelde dan zo goed als automatisch over op een soort kieuwen-ademhaling. Met zijn ogen volgde hij de bewegingen van haar hand. Tot deze op ongeveer twee centimeter van zijn neus verwijderdt stopte. Roos wankelde lichtjes naar voren en ze trok haar hand weer een stukje terug. Een klein, onzichtbaar, glimlachje kwam op zijn gezicht en hij zette een stapje naar voren. Zijn neus duwde hij tegen haar handpalm. De warmte verspreidde zich in zijn kop. De glimlach werd zichtbaar. Hij keek haar aan.

Ze had gemerkt dat ze scherp in de gaten werd gehouden door de draak terwijl ze haar hand langzaam omhoog deed. Toen ze even haperde wilde ze haar hand al weer terug trekken en haar ogen waren alweer naar haar schoot gericht. Haar hand was al in beweging terug naar haar schoot toen ze opeens iets glads en toch ook wel warms tegen haar hand aan voelde. Haar ogen schoten omhoog en ze kon het niet laten dat ze zich vergrote van verbazing. Haar hand bleef gespannen op de neus van de draak rusten en haar mond zakte ietsjes open. Ze voelde het verschil in warmte tussen haar hand en de huid van de draak. Zijn schubbe waren dikker dan haar huid, en waren minder warmte doorlaatbaar dan andere huiden of pansers. Ze voelde zijn adem die hij uitblies terwijl hij rustig ademde, een adem die wel zeker veel warmer aanvoelde. De verschillende waarnemingen waren even te veel voor een klein moment en ze bleef ruim een paar tellen alleen maar stil zitten. Toen kreeg ze haar ademhaling weer onder controle en haar mondhoeken reageerde automatisch op de lach die van Kami afkomstig was. Ze krulde gelukzalig omhoog, en haar hand ontspande. Een zacht, kort gechiegel kwam over haar lippen en ze keek met fonkelende ogen naar Kami. Langzaam bewoog ze haar hand omhoog over zijn kop, en weer langzaam terug naar beneden. Geconcentreerd en gefacineerd voelde ze de verschillende contouren in de schubben van de draak, en taste langzaam met haar vingertoppen langs de schubben. 'Dank je,' zei ze zachtjes, maar stralend. Dit was iets wat ze altijd al had willen doen, waar ze altijd al over had gedroomd. Tenminste, een deel van haar droom.

Met een glimlach bekeek hij het verbaasde gezicht van Roos. Met grote ogen keek ze hem aan. Wat zijn glimlach alleen maar groter maakte. Hij ademde diep in. Dit was lang geleden. Veel te lang geleden. Haar mond stond half open van verbazing, bijna wilde hij zeggen 'Doe je mond dicht, straks vliegt er iets naar binnen.', maar hij had zich op tijd in kunnen houden. Het zou het verpesten. Haar hand gleed over zijn neus en even sloot hij zijn ogen. Hij voelde heel licht hoe haar vingers zijn sdchubben volgden. Altijd al had hij dit een heerlijk gevoel gevonden. Als hij een kat was geweest had hij nu heel hard zitten spinnen. Maar draken konden dat niet, hij in ieder geval niet. 'Dank je.' hoorde hij haar zeggen. Meteen opende hij zijn ogen. Een klein beetje verbaasd keek hij haar aan. Waarvoor zou hij haar bedanken? Hij zou haar moeten bedanken. 'Jij bedankt.' zei hij eigenwijs. Er was iets. Iets wat hij heel graag zou willen doen. Vliegen. Samen met haar. Hij vond haar aardig. Ookal kende hij haar pas vijf minuten. Ze had iets. Net zoals Sheila dat had gehad. Sheila. Misschien was Roos wel een reincarnatie. Zou dat bestaan? Hij vroeg het zich af. 'Geloof jij in reincarnatie?' vroeg hij ineens. Ineens besefte hij dat het wel heel raar klonk, op dat moment ineens zoiets vragen. Maar nu kon hij het niet meer terugdraaien. Ze zou antwoord geven.

Haar ogen stonden leeg, dromerig terwijl haar vingertoppen nog steeds het patroon in de schubben van Kami volgden. Haar ogen kregen weer diepgang toen ze de woorden van de draak hoorde. Ze klonken aardig eigenwijs, en ze realiseerde dat hij haar niet had gesnapt. Een grijns klom over haar gezicht, en ze keek hem vrolijk aan. Haar hand ruste nog steeds op zijn neus, en iets hield haar tegen om hem weg te halen. Haar ogen volgde nu zijn hoofd, door naar zijn lichaam en ze kon het niet laten een zucht van bewondering over haar lippen te laten. Hij was gewoon prachtig, elke draak was eigenlijk prachtig. Maar zijn kleur was eigenlijk zo... ongewoon. Haar aandacht keerde terug naar de draak toen ze zijn woorden hoorde en keek hem verbaasd aan. 'Wat?' kwam er in eerste instantie uit, totdat de woorden echt betekenis voor haar kregen. Ze fronste haar scherpe, zwarte wenkbrauwen lichtjes toen ze nadacht over zijn vraag. 'Ik weet niet... ik denk het niet,' zei ze toen bedenkelijk. Ze had er eigenlijk nooit over nagedacht, en ze vond het een beetje gek dat die vraag uit het niets kwam. 'Hoezo? JIj wel?' vroeg ze toen met een lichte glimlach aan de draak. Ze probeerde een reden te bedenkenwaarom de draak die vraag had gesteld maar kon zo gauw niets bedenken. Afwachten keek ze de draak aan, benieuwd naar zijn antwoord, en misschien een uitleg.

'Nee, niks,' kapte hij het snel af. Hij zette een paar passen naar achter, waardoor haar hand van zijn neus afgleed. Daarna draaide hij zich, met zijn zijkant naar haar toe. Even aarzelde hij. Misschien wilde ze wel niet. Misschien was ze wel bang. Of dacht ze dat hij haar iets aan wilde doen ofzo. Nee, niet zo doemdenken, riep hij zichzelf tot orde. Even kuchte hij. 'Ehm, zou je, wil je soms..' begon hij stamelend, 'Heb je zin om een stukje te gaan vliegen?' vroeg hij uiteindelijk. Zo, dat was eruit. Nu zou het komen. Zou ze willen? Hij hoopte het. Het was zo lang geleden dat hij dat gedaan had. Met Sheila had hij altijd een soort tuigje om gehad, dan kon hij helemaal losgaan, zonder zich zorgen te hoeven maken dat ze viel. Hij dacht dat hij het nog ergens had liggen. Maar kon zich zo snel niet bedenken waar. Hij had overal en nergens plekken waar hij dingen opborg. Waar niemand het zou kunnen vinden, alleen hij.

Ze keek een beetje teneergeslagen toen ze het snelle antwoord van de draak hoorde. Haar nieuwschierigheid was gewekt, en ze vond het jammer dat hij er niet op door ging. Ze zette het maar van zich af, ze was niet van plan hem te dwingen. Aangezien dat misschien behoorlijk verkeerd kon aflopen, een draak iets opdwingen dacht ze zo. Ze trok haar hand snel terug, en maakte daarbij een vuist van haar hand toen de draak met een ruk van haar weg stapte en zich een kwartslag omdraaide. Ze keek een beetje geschokt en bedroevd naar de zijkant van zijn lichaam, niet in staat om zijn blik weer terug te vinden. Haar hart bonste nog steeds na van het moment dat ze zijn schubben had gevoeld. Ze keek verwachtingsvol op toen hij haperend begon te praten. Toen hij zijn zin had afgemaakt was haar mond opengevallen en haar ogen puilde bijna uit hun kassen. Meende hij dit nou serieus? Ze kende elkaar misschien net een paar minuten, en hij stelde haar nu al voor om te gaan vliegen. Ze knipperde een paar keer stom met haar oogleden, niet in staat haar mond dicht te doen. Ze was zo van de kaart geschopt door zijn vraag dat ze geen antwoord kon bedenken. Zelfs als ze die had bedacht, zou ze nog niet in staat zijn geweest het uit te spreken. Toen ze weer terug kwam op aarde verandere haar blik daarbij. Ze keek een beetje gespannen naar haar handen. 'Ik... ik weet het niet,' zei ze een beetje leeg. 'Ik bedoel, het zou me echt fantastisch lijken. Maar...,' haar stem happerde bij de laatste zin, niet in staat de woorden uit te spreken. 'Is het niet gevaarlijk? Ik bedoel... ik heb het nog nooit gedaan,' probeerde ze hem uit te leggen. Ja, ze was bang. Bang dat er iets zou gebeuren, bang dat het haar laatste moment van leven zou zijn. Maar dat zei ze niet hardop, ze keek wel uit. Hij hoefde niet te weten dat haar handpalmen nu al zweterig werden bij de gedàchte aan in de lucht te zijn. Toch wilde ze het proberen, ze was alleen bang dat ze haar lichaam niet in controle zou krijgen en niet eens zou kunnen opstaan van haar rots.

Kami keek naar het eerst teleurgestelde gezicht, toen hij wegstapte, dat veranderde in verbaasdheid. Tenminste, dat dacht hij. Even bleef het stil. Had hij dit wel moeten vragen? Misschien vond ze hem wel niet aardig. Misschien had ze wel enorme vliegangst. Zou dat het zijn? Of ze haatte draken. Nee, dan had ze niet zo gedaan. Dan was ze misschien wel een jager. Die een heel venijnige manier had van jagen. Eerst heel vriendelijk doen en dan... 'Ik... ik weet het niet,' haar woorden trokken hem ruw uit zijn overpeinzingen, 'Ik bedoel, het zou me echt fantastisch lijken. Maar...' ze viel weer stil. Hij keek haar nieuwsgierig aan. 'Is het niet gevaarlijk? Ik bedoel... ik heb het nog nooit gedaan.' ze was bang. Hij zag het in haar ogen. De angst. Angst om te vallen. Te vallen en nooit meer op te staan.
Hij kende het gevoel. Licht schudde hij met zijn kop. 'Het is niet gevaarlijk, ik doe voorzichtig.' probeerde hij haar gerust te stellen, 'Ik heb, als je wilt, nog ergens een ding liggen. Dan kun je niet vallen.' probeerde hij uit te leggen. Hij hoopte dat ze wilde. Nee, ze was geen jager. Dat kon niet. Die angst. Die kwam van heel diep. Jagers, professionelen, konden ook zo'n blik opzetten. Maar Kami keek daar dwars doorheen. Roos was gewoon, geen poespas. Met een vragende blik keek hij haar aan.

Haar ademhaling ontspande iets toen ze de geruststellende woorden van Kami hoorde. Toch bleef de lichte angst in haar ogen te zien. Ze keek hem toen even verbaasd aan toen hij haar iets probeerde uit te leggen. Haar scherpe wenkbrauwen fronste lichtjes toen ze probeerde hem te snappen. Ze probeerde zijn woorden beteknis voor haar te laten hebben, en toen dacht ze aan een eigen ervaring. Haar gezicht lichte op, en een opgetogen glimlach kwam op haar gezicht. 'Bedoel... bedoel je een soort zadel?' zei ze opgetogen, en moest aan het zadel dat ze samen met Laurens voor Leona hadden gemaakt. Dat was het, dat zou een oplossing kunnen zijn! Haar lach kwam nu zachtjes over haar lippen, en ze keek hem vrolijk aan. 'Ik denk, dat ik het dan wel durf,' zei ze grijnsend. Voorzichtig, specifiek kijkend waar ze haar voete zette, ging ze op haar kleine rots staan. Even schoten haar ogen weer naar de woeste golven onder haar die nog steeds als gekken tegen de rots aan sloegen en hield haar ogen op een punt voor zich. Niet je evenwicht verliezen, alles behalve je evenwicht verliezen zei ze bijna hardop tegen zichzelf. Nu ze zeker wist dat ze niet zou opvallen stond ze rechtop en keek vrolijk naar de draak. 'Maar... dat zadel heb je zeker niet bij de hand?' zei ze wat teneer geslagen. Ze had bedacht dat ze misschien gelijk kon wegvliegen, gerustgesteld door het idee dat ze niet los op de rug van de draak zou zitten. Ze zou binnenkort op de rug van een draak zitten! Haar teneergeslagen gezicht werd meteen weer vrolijk en haar ogen glinsterde blij.

Kami keek toe hoe ze probeerde te snappen wat hij zei. Hoopvol keek hij haar aan. Net toen hij haar wilde vragen of ze het snapte, lichtte haar gezicht op. 'Bedoel... bedoel je een soort zadel?' Kami begon enthousiast te knikken. Hij keek haar even aan. Hij zag iets bekends. Leona. Ze kende Leona. Hij moest zich inhouden het niet meteen te zeggen. Ze zou het misschien raar vinden als hij dat nu ineens zou zeggen. Hij besloot er later over te beginnen. 'Ik denk, dat ik het dan wel durf.' er stond weer een glimlach op haar gezicht. Kami hief zijn hoofd een stukje, nu Roos was gaan staan. Ze stond een beetje wankel op de rots, maar ze bleef overeind. 'Maar... dat zadel heb je zeker niet bij de hand?' een lichte teleurstelling klonk in haar stem. Die hij hoopte meteen weer plat te slaan, 'Ik heb hem niet hier, maar binnen vijf minuten is 'ie hier.' grijnzend keek hij haar aan. Even aarzelde hij, maar toen spreidde hij zijn vleugels een stukje. 'Ja?' vroeg hij voor de zekerheid.
Ja, zeg ja, dacht hij bij zichzelf. Even wierp hij een blik over de zee, hier waaide het aardig, maar een stuk landinwaards was het vast prachtig weer. Hij richtte zijn blik weer op Roos en liet zijn kop een beetje scheef hangen.

Ze begon te lachen toen ze zijn driftige geknik zag om haar gedachte te bevestigen. Haar lichaam ontspande, en een golf enthausiasme golfte door haar heen, likte aan haar hart zoals de woeste golven onder haar deden aan de rots. Ze moest de neiging onderdrukken om als een mongool in haar handen te gaan klappen. Ze zag een schittering in de ogen van Kami, maar kon ze niet thuisbrengen. Haar vreugde werd groter toen ze de woorden van de draak hoorde. Ze zou misschien binnen vijf minuten vliegen, zo vrij als een vogel. Ze keek op toen hij zijn vleugels uitsloeg, en haar adem werd weer even ontnomen, gewoon om het feit dat het er prachtig uit zag. Ze snapte niet waarom haar vader zo bang was voor ze, draken waren prachtige schepsels. Ze keek hem verbaasd aan, afvragend waarom hij ingodsnaam stopte. Toen ze zijn vragende ge-ja hoorde barste ze bijna van enthausiasme. Ze knikte hevig met haar hoofd en waaide met haar handen alsof ze hem weg stuurde. 'Ga nou maar!' riep ze hem bijna toe en lachte naar hem. Ze keek hem na toen hij opsteeg en liet een harde zucht vrij komen. Ze keek even naar de rots waar ze op stond, en ging toen maar weer zitten. Hoe moest ze ingodsnaam die vijf minuten doorkomen zonder te barsten van binnen? Ze zwaaide wat met haar benen terwijl haar handen in elkaar op haar schot lagen. De wind stak op en blies haar haar uit haar gezicht. Ze sloot haar ogen en ademde een paar keer diep in, proberend tot rust te komen. Ze opende langzaam haar ogen weer, het had niet echt geholpen, en keek over het water. Toen hield ze haar ogen op de lucht gericht, wachtend totdat Kami weer terug zou keren.

Zodra hij haar zag knikken spreidde hij zijn vleugels verder uit en vloog weg. Met een aantal vleugelslagen ging hij steeds sneller. Hij liet vouwde zijn vleugels weer langs zijn lichaam en schoot zo door de lucht als een verdwaalde pijl. Daar, hij zag de grote rots steeds dichterbij komen. Meteen vouwde hij zijn vleugels weer uit en remde een beetje af. Even keek hij om zich heen om zich vervolgens te laten dalen en met een paar zachte vleugelslagen zacht neer te komen. Een stukje verderop lag een grote rots, daarachter was een opening. Als je daar niet van op de hoogte was, zou je het niet zien. De rots die ervoor lag leek naadloos aan te sluiten op de hoge wand er achter. Kami wist wel beter. Met grote passen liep hij eropaf en duwde met een klein beetje moeite de rots opzij. De tamelijk grote ruimte was pikdonker en zijn ogen moesten er even aan wennen, maar daarna zag hij duidelijk alles voor zich. Een aantal spullen die hem aan vroeger deden denken en dingen die hij ooit wilde bewaren, maar waar hij eigenlijk niets aan had. Met een paar graaiende bewegingen had hij het ding te pakken. Met een grote grijns hield hij het vast. Roos zou het bij hem aan moeten doen, dat kon hij niet zelf, helaas. Meteen draaide hij zich weer om, om de 'grot' weer uit te stappen en de rots voor de opening te schuiven. Met een lichte zucht sloeg hij zijn vleugels weer uit en vloog met een grote snelheid weer terug naar Roos.
'Hier ben ik!' riep hij vanaf een afstand. De zon stond achter hem, waardoor Roos in een soort spotlight stond. Mooi gezicht, vond hij. Met het ding in zijn handen landde hij weer voor haar.

Ze wreef even door haar ogen, dat staren was niet echt opper best voor die dingen. Toen ze haar handen weg haalde knipperde ze een paar keer om het pijnlijke, droge gevoel weg te krijgen. Pas toen ze de stem waar ze - voor haar gevoel véél te lang - op had gewacht keek ze stralend omhoog. In zijn voorpoten zag ze een bundel touwen en leer hangen, en haar hart begon gelijk twee keer zo snel te kloppen. Hij had het kunnen vinden, binnen de kortste keren zou ze op zijn rug zitten. Ze stond half te springen op haar kleine rotsjes toen hij voor haar lande. Ze pakte het tuig van hem aan en spreide haar armen, bedenkend hoe die moest. 'Uhm... weet jij hoe je hem aan doet?' vroeg ze een beetje schaapachtig en keek hem beschamend aan. Het zadel dat ze met Laurens voor Leona had gemaakt leek hier totaal niet op. Dat van Leona was veel meer gebasseerd op het zadel van een paard. Dit was een aan elkaar gemaakt tuig, van verschillende touwen. Toen - alsof er een lampje boven haar hoofd ging branden - zag ze de bouw ervan, hoe hij in elkaar was gezet. Voorzichtig, proberend niet te vallen van de rosten, sprong ze van haar rots op het vast land en liep ze naar Kami toe. Toen ze naast hem stond moest ze toch even slikken, hij was wel erg groot. Voorzichtig, niet wetend of het goed was wat ze deed, deed ze het tuig bij hem om. Ze zag de handvaten, de voetsteunen en nog wat andere lussen - misschien om te sturen, hoewel dat haar onbegrijpelijk leek. De draak vloog, zij lifte mee, zo was dat in haar ogen - en bekeek Kami van een afstandje toen het hele tuig aan was. Ze glimlachte zelfvoldaan, omdat ze het toch voor elkaar had gekregen en keek toen zenuwachtig naar Kami. Ze kuchte lichtjes, 'Moet ik nu op je rug klimmen?' vroeg ze onzeker. Opeens voelde de grond onder haar voeten heerlijk zacht.

Stralend keek hij haar aan. Eerst keek ze een beetje schaapachtig naar de kluwe touwen en gespjes in haar handen, 'Uhm... weet jij hoe je hem aan doet?'
Kami glimlachte, 'Ja,..' begon hij, maar ze liep al naar hem toe om het aan te doen. Met een klein gevoel van trots liet hij haar gang gaan, af en toe hielp hij door zijn poten door de lussen te steken die er voor bedoeld waren. Nu alles goed en wel zat, hingen er nog twee lange touwen los. 'Moet ik nu op je rug klimmen?' hoorde hij onzeker vragen. 'Wacht even, die twee touwen moeten nog vast.' met zijn kop knikte hij ernaar. 'Ze horen om mijn vleugels, niet te strak, anders kan ik niet vliegen.' legde hij haar uit. Terwijl ze de touwen vastbond keek hij naar haar. 'Goed zo. Nou, ik zal het je leren.' hij grijnsde. Bij de meeste draken vloog de draak gewoon en deed het mens niet veel. Of, bij maar een klein aantal, werden er een soort teugels gemaakt, om te sturen. De mensen die dit deden, waren meestal niet zo op de hoogte van de gevoeligheid van de mond van draken. Ze deden het alleen maar om snel van punt A naar punt B te komen, uit puur eigenbelang.
Bij Kami ging het anders. Met zijn staart wees hij wat dingen aan, 'Hier zet je je voeten op, dat is een stuk hout, zoals je misschien al gezien had, daar kun je je aan vasthouden.' even keek hij haar aan, om te kijken of ze het begreep. Zijn staart wees nu een soort riem aan, 'Deze gebruiken we pas als jij denkt dat je er klaar voor bent, je zet jezelf ermee vast zodat je niet valt als ik over de kop ga.'
Even nam hij diep adem, 'Als je wilt kun je me sturen, meestal gebeurt dit niet. Soms wel, maar dat is pure mishandeling, vind ik. Bij mij kun je wel sturen, maar op een andere manier. Het enige wat je hoeft te doen is te denken over de richting, snelheid, enzovoorts.' hij keek omhoog, 'Zullen we het proberen?'

Zenuwachtig bewoog ze lichtjes haar gewicht van haar ene been op het andere en keek naar het enorme lichaam van Kami. Het tuigje zag er eigenlijk best zielig uit, zo'n klein ding op zo'n lichaam. Als zij dat tuigje was geweest had ze zich dood geschaamd. Ze liep snel naar Kami toe, en deed de twee loshangende riemen goed, geholpen door de aanwijzingen van Kami zelf. Ze stapte een paar stappen naar achter om nu het hele beeld te kunnen zien, en glimlachte lichtjes. Haar hart bonsde bijna hoorbaar twee keer zo snel, en met moeite hield ze haar ademhaling op normale snelheid. Ze luisterde geïntreseerd naar Kami, fronste lichtjes toen ze het begrip 'sturen' niet letterlijk uit zijn mond hoorde komen en schudde haar hoofd. 'Jij vliegt, ik hou me vast,' zei ze vastbesloten en lachte naar hem, proberend haar eigen zenuwen weg te lachen. Toen ze hem zo zag staan, bedacht ze zich iets. Met een snelle handeling haalde ze haar aantekenboekje te voorschijn en wat samengeperste houtskool. 'Dit duurd maar heel kort,' zei ze met een snelle blik op Kami en deed nog een paar passen achteruit. Met snelle halen tekende ze het zadel op een leeg stukje papier. Later, toen met een paar details het zadel af was, wat lichaams onderdelen van de draak. Met een lichte glimlach keek ze naar haar eigen werk. 'Heeft jou soort draak een naam?' vroeg ze voorzichtig. Ze wilde zo veel mogelijk informatie over verschillende soorten draken verzamelen, maar dan moest ze wel weten welke aantekening bij welke hoorde. Toen ze zijn antwoord hoorde schreef ze het snel bij de aantekeningen en borg het boekje weer op. 'Oke, ik ben er klaar voor,' sprak ze zachtjes met een lichte glimlach en liep schoorvoetend naar de zijkant van Kami. Ze had zijn opmerking over 'over de kop gaan' maar even genegeerd, haar hart zou dat niet helemaal overleefd hebben als ze daar ook nog eens over na ging denken. Met onhandige slungeligheid klom ze op het zadel. 'Eventjes wachten hoor,' zuchte ze toen ze eindelijk zat en probeerde een beetje te wennen aan dit zicht. Ze voelde zijn ribben bewegen onder zijn ademhaling, voelde de warmte die door zijn schubben heen kwamen tegen haar benen. Haar handen ruste op zijn schouderbladen, en ze bekeek zijn lichaam vanaf dit punt. Ze zette haar voeten vast, en haalde diep adem. 'Oke, ik denk dat ik er klaar voor ben. Niet te wild in het begin he,' het laatste zei ze licht glimlachend, wetend dat hij het niet kon zien. Ze greep de riemen vast om niet te vallen en probeerde haar lichaam gedeeltelijk te ontspannen toen ze het lichaam van Kami in beweging voelde komen.

Hij keek toe hoe ze een tekening maakte, zonder te weten waarvan. Zo stil mogelijk bleef hij staan. 'Heeft jouw soort draak een naam?' hoorde hij haar vragen. Kami knikte, 'Besar Naga.' zei hij met lichte trots in zijn stem. 'Oke, ik ben er klaar voor.' zei ze toen. Kami knikte en legde zich plat op de grond, zodat Roos makkelijk op zijn rug zou kunnen klimmen. Toen ze zat ging hij weer omhoog, 'Eventjes wachten hoot.' hoorde hij van achter zich. Hij bleef staan. Zachtjes voelde hij haar bewegingen en volgde ze tot op de milimeter. Hoe ze haar voeten op de steunen zette en de lussen pakte. Hij hoorde hoe ze diep adem haalde en haar voeten vast zette. 'Oke, ik denk dat ik er klaar voor ben. Niet te wild in het begin he.'
Kami begreep de boodschap en kwam langzaam in beweging. 'Oke, een beetje naar voren leunen en de lussen strak houden, dan zit je het beste, niet te veel klemmen met je benen maar rustig ontspannen.' zei hij zachtjes en rustig. Voorzichtig zette hij nog een stap, zijn vleugels spreidde hij en begon langzaam te slaan. Door de luchtsweerstand hoorde je een donker gezoef. Met nog een paar laatste stappen zette hij af en gleed hij rustig door de lucht. Met nog wat slagen maakte hij wat meer snelheid en daarna hield hij zijn vleugels gestrekt om zo, met zo nu en dan wat tussenslagen, langzaam -voor zijn begrippen- door te vliegen.