heldere ogen op een stoffige plek

Een jonge man galopeerd met zijn paard Protect over een gebied dat hij al een tijd geleden had bezogt. Hij kende de weg nu ook al beter. Ook Protect was na enkele weken hersteld. Zijn blauwe ogen hadden niet door dat hier nog iemand in dit gebied ronddwaalde. Hij had 2 draken leren kenen. Helaas een daarvan was een vijand. Hij was heel erg verward. Zijn zwarte ogen vlogen voor zijn ogen maar het maakte hem niet veel uit. Zijn cape vloog achter zijn rug. Hij had de teugels met 1 hand vast. Na een tijdje te hebben gegalopeerd hield hij het paard in halt. De Ruïnes. Het was zo vreemd dat deze plek is verlaten. Wie weet wat er die tijd was gebeurd. Zijn hengst werd onrustig omdat hij wel iemand door had die in de buurt leek te zijn. Lex kreeg het door en trok zijn zwaard van zijn rug en hield de omgeving in het oog.

Nog steeds was hij op zijn hoede. Protect werd weer rustig. Misschien was het een vals alarm? Maar dat was maar zelden. Protect was heel bijzonder. Hij beschermde Lex en voelde meteen aanwezigheid. Lex sprong van zijn hengst af en liet het paard even vrij. Protect liep weg. Maar het kwam terug als Lex hem riep. Hij gooide zijn rugzak op de grond. Hij ging op een grote brok zitten en besloot even te lezen. Hij wist eerder niets te doen. Het was hier stil. En hij had geen zin om hir wat te ontdekken. Hij pakte een hele oude boek. Het ging over draken. Wat voor soorten en hoe je ze moest behandelen. Hij was altijd dol geweest op draken.

Hij hief zijn hoofd omhoog en bewoog even niet. Toen hij een geluid hoorde was het duidelijk iets dat zich naar hem had gericht. Maar het kan misschien iets niet gevaarlijk zijn. Anders zou het hem aanvallen.Zijn oogpepil war kleiner. Een beetje gespannen werd hij. Hij zette zich rustig recht en smeed zijn boek weg en draaide zich om.




(Sorry sorry sorry maar moet weg, vandaar korte post. xxx)

Hij keek op toen hij een vrouwlijke stem hoorde. Hij draaide zich naar haar toe. Even keek hij een beetje Serieus. Maar toen hij zag dat ze alleen maar dichter bij kwam ontspannde hij zich een klein beetje. Zijn blauwe ogen probeerde wat informatie te vinden. Hij kon niet zo goed zien of ze een elf was of niet. Je kon het bets zien aan de oren. Maar haar haar schuilde het. Hij zweeg een tijdje en besloot ook maar iets te zeggen. Hij wierp een blik op de zwaard die ze bij zich had en keek weer in haar ogen. "Ook hallo, ik ben Lex...' Hij besloot maar als eerste voor te stellen. Hij probeerde niet al te strest te zijn.

Hij bleef nog een tijdje haar aankijken maar keek daarna weg. Zoals altijd hield hij niet van al te veel oogcontact. "Aangenaam Sarah" Zei hij zacht. Hij had niet zo'n bijzondere stem. Zijn stem was nog een beetje aan het veranderen. Hij leek nog jong. Maar dat was hij niet. Hij leeft al heel lang alleen en bezoekt af en toe zijn ouders. Zijn ogen keken naar de grond. Hij had haar stem al in zich op genomen. Haar stem was best mooi. Maar hij had niet echt veel vrouwen stemmen gehoord en was het dus niet echt gewend. Hij wist ook eerder niet wat te zeggen. Nu stond hij daar. Het leek ook wel dat dit vrouw wild leeft maar hij wist het niet zeker. Zijn ogen keken een beetje bedachtzaam.

Hij hoorde dat ze dichterbij kwam en keek even op en zag dat ze oogcontact probeerde te maken. Wat hij dan even ook deed. "Ik kom van een groep Blue Risen." Antwoorde hij kort. Hij zweeg een tijdje en dacht na wat hij moest doen. Een vraag stellen of gewoon afwachten. Nee dan leek hij echt zwak en het niet waard. " En jij?" Vroeg hij kalm. Zijn warme ogen keken rustig. Zijn mondhoeken krulde soms als hij een glimlach probeerde te laten zien. Hij leek zo hulpeloos. Misschien moest hij maar eens meer naar het kasteel gaan om contact te maken met andere. Hij was meer met de draken bezig dan met mensen.

Het was even stil. Hij besloot even zijn spullen op te ruimen terwijl hij met haar een gesprek uit voerde. Hij hoopte maar dat dat niet soort. Hij bukte zich voor zijn leren rugzak die hij zelf had gemaakt. Een paar bruine parels en veren hingen er aan. Hij pakte zijn notieboekje en een drakenboek van de vuile grond en propte die in de tas. Hij merkte ook dat een stukje blauwe diamant nog op de grond lag. Dat was van Twiliight. Een bijzondere draak. ze kon vele dingen. Hij keek op toen ze weer een vraag stelde. " Dat is een soort van groep waar drakenruiters werden opgevoed. We moeten leren vechten en wijsheid op te vangen. We moesten ons tegen de vijand kunnen verzetten..." Hij viel stil. Hij wilde bijna over zijn draak Wandwo beginnen. Die helaas is gesneuveld is bij het gevecht. Hij beet op zijn lip en pakte zijn zelf gemaakte zwaart en bond die aan de rugzak vast.

Ruby kwam aangevlogen in de richting van Sarah en van Lex. Ze landde voor Sarah en voor Lex. "Zijn jullie drakentemmers?" vroeg ze in de richting van Sarah en Lex, en wachtte af op een antwoord van Sarah en of van Lex. "Jullie zijn Sarah en Lex toch?" vroeg ze in de richting van Sarah en Lex, en wachtte af op een antwoord van Sarah en of van Lex. "Ik ben trouwens Ruby. Mijn drakentemmer is Shinra. Maar..." zei ze, en keek in de richting van Sarah en van Lex.

Hij lette even niet op. Hij deed nog de laatste knoopjes. Daarna merkte hij een grote schaduw boven zich en keek een beetje verbaast op. Er stond een draak voor zich die tam leek te zijn aangezien het tegen Sarah en hem sprak. Het wezem wist zijn naam. Hij keek er vreemd van op. "Hoe kun je dat weten?" Vroeg hij eerst maar hij antwoorde daarna. "Ja ik ben Lex." Hij zweeg over Sarah. Misschien wou ze liever niet dat de draak haar naam weet? Hij wist niet echt wat het wezem wou. Hij zette zich recht. Zijn ogen gleden van de 1 van de ander. Hij wist verder niets te zeggen. Ook was hij het gesprek al vergeten over wat ze het hadden.

Ruby keek in de richting van Sarah, maar ook in de richting van Lex. "Sorry, Sarah en Lex" zei ze in de richting van Sarah en Lex. "Aangenaam Lex. Sarah?" zei ze in de richting van Sarah en Lex. Alleen gaf Sarah geen antwoord. "Maar... mijn drakentemmer Shinra is verdwenen denk ik" vervolgde in de richting van Sarah en Lex. Ze was op zoek naar vervanging van drakentemmer, inplaats van Shinra.

Hij keek een beetje raar op. Ook hij vond het maar niets. Nou en is de temmer zoek. Wat moest hij daar nou mee? Hij keek een beetje raar maar probeerde posetief te blijven. "Tja dat is vervelend geloof ik maar..." Even viel hij stil. Hij wilde iets uitleggen maar wou de draak niet echt kwetsen. "ik weet niet ik ken je niet eens en weet niet hoe je aan mijn naam komt. Maar ik vang niet zo snel een draak op. Als je mijn draak wil zijn moet je maar wat meer met me optrekken in plaats zo snel te beginnen." Hij was tevreden met zijn woorden. Sarah zweeg al een tijdje. Hij beet op zijn lip. Hij bekeek het wezem maar even.

Ruby keek in de richting van Sarah en Lex. "Het spijt mij, Sarah en Lex" zei ze in de richting van Sarah en Lex. "Ik begrijp het" zei ze in de richting van Lex. "Ik ben helderziend" zei ze in de richting van Sarah en Lex, ook las ze gedachtes af van andere drakentemmers, behalve van andere draken.

Hij knikte even en grijnsde. "Het geeft niet." Hij besloot maar ook iets aan Sarah te vragen want het leek alsof hij haar niet zag staan. Hij zweeg nog even en keek toe hoe de jonge vrouw hurkte op de steen. Hij keek even ongemakkelijk weg. Daarna maakte hij weer contact. "Zo... Sarah.... leef jij hier alleen?" Vroeg hij onzeker. Misschien dat Sarah die vraag niet graag beantwoorde. Het was altijd moeilijk om met mensen vragen te stellen. Soms voelen ze zich gekwetst of worden beledigd. Hij hoop maar dat hij geen slechte vraag stelde. Zijn zwarte haren waren voor zijn blauwe igen. Dus veel kon je niet zo goed zien.

Hij richtte zich weer naar Sarah en luisterde. Hij knikte af en toe. Zijn lange blonde haren vlogen soms voor zijn ogen. Maar hij liet die zo hangen. Het hielp toch niet om ze weg te vegen. Hij keek in haar ogen. Iets was er. Maar hij wist het niet. Hij grijnsde. "Ik ben dus ook zo'n geval hoor. Geen eigen plek. Maar ik probeer me dan op de draken te richten. Ze kunnen een aangename vriendschap vormen." Hij knikte tevreden over zijn woorden. Hij was de draak al vergeten. "Maar ik ben al een lange tijd bezig een hut hoog in de bomen te bouwen. Maar ik heb er zelfs bijna geen tijd door door de draken die nieuwsgierig zijn naar wat ik doe. Hij glimlachte breed.

Hij keek weer op. Toen hij weer de zachte stem hoorde glimlachte hij weer. Hij kon zich geen betere woorden voorstellen. Hij stapte wat dichter. "Je hebt waardevolle woorden hoor ik. Heb jij een draak of meer?" Hij slikte bij die vraag. Eigenlijk hield hij niet van dat soort vragen. Aangezien zijn draak Wandwo op een hele erge manier stierf. Maar het geluk staat nog steeds niet aan zijn kant. Nu word hij ook nog achtervolgt door een stelletje soldaten. Gestuurd door zijn ouders die hem het bevel gaf om ridder te worden. Zo'n dingen waren voor hem te veel. Hij zou dan het kasteel moeten beschermen TEGEN de draken. Het bloed op zijn handen moeten voelen. Zijn laatste kreet horen. Hij miste wel zijn jongere zus. Die het wel leuk vond om als jonk vrouw te zijn in het grote kasteel. Hij schudde zich meteen wakker. Hij stond nogal te dromen.

Hij keek op toen hij die gezicht zag. Hij slikte. Dit was dus een ongemakkelijke vraag geweest. Hij keek nog eens beter toen hij haar stem hoorde. Daarna keek hij naar beneden. Lizix. Hing er in zijn hoofd. "Het is een hele mooie naam." Toen hij weer zijn ogen naar de hare mikte zacht hij de tranen. Hij dacht nog even na over de informatie over de draak die in zijn ogen toch wel leuk leken te zijn. Langzaam en onzeker stapte hij naar Sarah. Hij stond voor haar en hield haar schouwders vast en probeerde haar ogen te vinden. "Ik weet zeker dat jij er niet aan kan doen. Ik deed pas erge dingen.." Hij viel stil. Even dacht hij na. "Maar maakt niet uit. Ik weet hoe je je voelt om een draak te verliezen. Echt waar." Zijn ogen waren licht verstopt onder die blonde haren van hem. Maar hij glimlachte zacht.