Temmers..

G'emberton zakte vermoeid in elkaar. Zij was bek af.
Sinds het op gaan van de zon had zij gelopen, en nu de zon weer achter de dikke mist verdween, leek het haar een goed idee een kampvuur te maken en een hete bak thee te zetten.
Gelukkig was er hier genoeg dood hout te vinden en weldra zat G'emberton met haar handen voor de vlammen. Zij zuchtte diep.

In de mist bewoog iets; bij nader inzien bleken het Nimpfen te zijn.
Met hen was G'emberton bekend, tijdens haar reizen was zij ze vaker tegen gekomen, maar de Nimpfen waren schuw en kwamen nooit praten. De grote groep dwarrelde langs de kant van het meer en sprong over de natte stenen alsof het niets was. G'emberton moest er om glimlachen. Toen haalde zij uit haar rugzak een stuk brood tevoorschijn, een stukje kaas, en zette thee.

G,emberton was net klaar met haar avondmaal toen zij ineens een hele harde plons hoorde! Gelijk trok zij haar zwaard Iris, omdat zij vreesde dat er misschien iets in de buurt was dat minder vriendelijk gezint was dan de Nimpfen.
Stapje voor stapje kwam G,emberton dichterbij de waterkant, tuurde naar het donkere water........ en toen.......! ..

G'emberton week achteruit, haar hart sloeg een slag over en het angst zweet brak haar uit.
Daar, enkel een paar meters van haar vandaan rees een donkere gestalte op die de Nimpfen de stuipen op het lijf joeg! Ze schoten alle kanten op, en verdwenen tenslotte onder een rotte omgevallen boom.

Angstig probeerde G'emberton het vuurtje wat zij niet eens een uur geleden had aangemaakt, uit te trappen. Maar het ging niet!! Integendeel! Het leek wel alsof de vlammen haar probeerden te verraden aan dat ... ding.. aan de andere kant van het meer.

"Waar ben ik in de naam van Benganol terrecht gekomen!?" Riep zei in zichzelf, en greep naar het gevest van haar zwaard Iris. Toen ze het uit de schede trok flitste het kristal als een heldere ster, maar het licht werd snel weer verzwolgen door de mist. Stinkende mist.

Het wezen, dat haar met grote gevaarlijke ogen en opgeheven staart had aangekeken kwam nu dichterbij..

De bek van het gestekelde monster, dat verdachtig veel af had van een Draak, ging open en toen zag G'emberton de tanden. Ook vernam zij een sissend geluid dat door merg en been ging.

G'emberton wilde het liefst weg rennen, maar haar voeten weigerden dienst! Toen begreep zei dat ze het anders moest aanpakken.
Zij liet haar zwaard een stukje zakken en riep, " In de naam van de Duister-Goden, laat U zien! "
Geen reactie.. Dus riep zij nog een keer, maar deze keer luider, en voegde toe, " Mijn naam is G'emberton Raziël, en ik kom in Vrede! Als ik Uw land betreden heb zonder toestemming, dan spijt mij dat! Nogmaals, ik ben niet van plan U pijn te doen! "

Zij deed een stap naar achteren, haar kracht kwam langzaam terug, en zij kreeg weer hoop te kunnen onderhandelen, of ontsnappen aan het wezen.

Binnen een tel torende de Draak boven G'emberton uit, spreidde zijn vleugels en toen sprak het, " Maak dat je wegkomt, dit is gebied van de Black Shadows! "

" U spreekt! " G'emberton's ogen werden groot. " Maar ik ben niet bang voor U! " Ze hield haar zwaard weer voor zich, beschermend.
" Nogmaals, ik ben enkel een reiziger, geen vijand, niet van U! .. Ik ben op zoek naar een soortgenoot van U, die mijn ouders vermoord heeft, en als ik hem gevonden heb, en verslagen, keer ik terug naar het westen. Als U mij laat gaan, .. zal ik U belonen met goud en sierraden die U nog nooit gezien hebt. En wie weet, als U een Meester hebt, zal hij U misschien wel belonen voor uw nederigheid! En dan wordt U nog machtiger! "

G'emberton slikte. Zij had het gevoel dat de Draak dwars door haar heen keek, maar koppig als zij was, probeerde ze er het beste van te maken, al betekende dit dat het op een gevecht zou uitlopen.
Misschien waren Draken wel zo gierig als in de boeken stond, gek op goud en juwelen. Zij MOEST het gewoon proberen. Weglopen zou haar zwak laten lijken, en dan zou het monster haar aanvallen, van achter, heel sluw en gemeen.

" Dus.. " vroeg zij, " wat gaat het worden? Vechten, of leven en mij laten gaan? U hebt mijn woord, U zult rijk en wijs worden, heerser van dit.. moeras! Desnoods verkoop ik aan U mijn Ziel! "

..G'emberton wist wat dat laatste betekende.. eeuwig gebonden zijn aan een Meester die niet te vertrouwen viel..

"Straffen?" Vroeg G'emberton zachtjes, "U wordt gestraft voor Uw nederigheid en gehoorzaamheid?" Even was zij verrast dat een monster als Toxic dit tegen haar zei. Blijkbaar was het schepsel dus niet geheel zonder gevoel.. De jonge vrouw besloot te vluchten.
Voorzichtig deed G'emberton een paar stappen naar achter. Toen nog een paar. Maar zij bleef de Draak in de ogen kijken.
Ineens draaide zij zich om met een ruk, greep haar tas, en rende het bos in! Met ellegante sprongen ontweek zij omgevallen bomen, dikke stenen en kuilen. Blijf rennen, kijk niet om, dacht G'erberton bij zichzelf.

Na ruim een kwartier bleef zij staan. Het woud werd zo donker dat zij haast niets kon zien. Achter haar was nergens de Draak te bekennen. Blijkbaar had hij haar niet achtervolgd. Gelukkig maar.
Op de tast probeerde G,emberton haar weg te vinden, maar al snel moest zij toegeven dat zij hopeloos verdwaald was. Er waren geen sterren waar men zich aan kon orriënteren, en de zon was pas anderhalf uur geleden ondergegaan.
Buiten adem en bezaaid met krassen en bulten ging G'emberton tegen een rots leunen. Hoe moest zij ooit de weg terug vinden naar de bewoonde wereld?

De volgende morgen werd G'emberton met zere spieren en een verdraaide nek wakker. Zij lag nog steeds vlak bij de grote rots.
Tijd om verder te trekken! Dacht zij en stond met een geeuw op. Snel pakte zij haar spullen bij elkaar, at wat droog brood en vervolgde toen haar weg. Maar waarheen? Boven haar was er haast geen lucht te zien, alleen de duistere toppen van naaldbomen. De zon stond al hoog aan de hemel, maar de stralen raakten amper de aarde. Wat een bedorven plaats is dit zeg!

Toen besloot zij op zoek te gaan naar water; een klein beekje misschien. Beekjes zouden haar naar groter water brengen, en als zij de stroming zou volgen zou zij uiteindelijk vanzelf bij een dorp of stad uitkomen.
Op haar hoede daalde zij een heuvel af, tenslotte kon het monster nog steeds ergens op de loer liggen, en G,emberton herinnerde zich ineens wáár zij zich bevond: In het Donkere Bos van Shadow!! (vervolg van haar reis is daar te lezen!)

(het donkere bos is van de dark shadows, ik en maylin zijn de leiders)