Offerplaats van de goden

Haar rustige maar krachtige vleugelslagen veroorzaakten sterke windvlagen, waardoor de donkere wolken onder haar leken te bewegen. Koele, heldere kleuren die scherp afstaken tegen een verblindende hemel, ijs tegenover vuur. Haar vleugels bewogen langzaam, met het delicate patroon van aderen, en ze was zo sterk dat iedere vleugelslag een wervelwind van stof en as veroorzaakte op de grond beneden haar. Haar lichaam glinsterde als een oceaan in het maanlicht en over haar huid liepen schitteringen van blauw en kleuren waar niet eens een naam voor bestond. Haar vleugels leken op platen blauw zeeijs en ze verkoelden de rokerige wind met iedere vleugelslag. Ze gleed door de giftige, zwavelrijke lucht als een zeehond door water en liet kolkende, zwarte wolken achter. Langzaam liet ze zich uit het wolkendek vallen en vloog ze laag onder de hete rook door over de krater, waar in het binnenste gedeelte van de krater vreemde tekens waren afgebeeld. De tekens trokken haar aandacht toen ze oplichtten en een vreemde gloed verkregen, hoewel het binnenin de krater schemerig tot donker was.
Ze kantelde naar rechts en zweefde een paar cirkeltjes boven de oude vulkaan, tot ze besloten had dat het veilig genoeg was voor een draak om te landen, en ze de grote krater enterde. De hete lucht die in de vulkaan aanwezig was had haar organen verschroeit als ze een ongetrainde draak was, en de giftige dampen die van diep binnenin de vulkaan kwamen zorgden ervoor dat ze moeite kreeg met ademen. Enkele seconden nadat ze geland was op de ondergrond met de rare tekens erop afgebeeld hapte ze verwoed naar adem, en kreeg ze de hete, giftige damp binnen. Ze wist zich echter al snel aan te passen, wat haar een kans gaf om de tekens te bekijken.
Het lage geluid dat de vleugels van een draak maakte wanneer er eenmaal een hoge druk op stond deed haar opkijken, en toen haar ijsblauwe ogen door de smalle opening keek zag ze net het puntje van de wildvreemde draak verdwijnen. Ze sloot haar ogen even om zich te concentreren en stootte daarna een kreet uit die zo hard was, dat geen enkel levend wezen hem kon missen. Hij galmde door de krater heen naar de kolkende wolken erboven, en ze wist dat de draak haar gehoord had. De vulkaan onder haar rommelde voor enkele seconden en de stukjes puimsteen onder haar klauwachtige voeten leken zich bij wijze van spreken een beetje te verplaatsen, waardoor ze twijfelde of ze de draak niet onterecht in gevaar bracht door hem/haar te roepen. Toen de vulkaan weer wat kalmeerde zuchtte ze diep uit, waardoor er kleine stofwolkjes ontstonden, waarna ze naar de draak keek die weer tevoorschijn was gekomen.

Hij was op de grote rook die boven deze vreemde berg hing afgekomen. Toen hij dichterbij was gekomen had hij gezien dat het een vulkaan was. Zijn vleugels sloegen krachtig op en neer om hem in de lucht te krijgen. Zijn ogen zochten de krater af naar een plek om te landen. Daar, een stukje naar beneden, zat een draak. Een vrouwelijke. Ze had hem opgemerkt en gaf een luide kreet. Hij bleef in de lucht hangen. Zonder te landen keek hij haar aan. De krater begon te rommelen. De draak werd erdoor afegeleid en hij greep de gelegenheid aan om te landen. Zijn vleugels vouwde hij netjes en langzaam langs zijn lichaam. De zon gaf een glans over zijn schubben. De paarse kleur werd nu extra fel. Hij snoof. De rode ogen gleden langs het lichaam van de draak tegenover hem. Zij had zich ondertussen weer op hem gericht. De grote paarse kop hing een beetje scheef.

De draak had een paarsachtige schubkleur; een kleur die Mystic altijd al prachtig had gevonden. Ze glimlachtte haar spierwitte en perfect geplaatste tanden bloot en bekeek de mannelijke draak vriendelijk, terwijl hij landde. Hij was groot, en ze schatte hem daarom redelijk oud. Maar schijn kon bedriegen, aangezien hij een mannelijke draak was en die over het algemeen éen à twee meter groter waren dan vrouwelijke. Het waren zijn ogen die hem verraadden, aangezien ze nog geinteresseerd op haar gericht waren en er niet uitzagen alsof ze al vele aspecten van de wereld hadden gezien. Ze zuchtte, terwijl de glimlach langzaam van haar gezicht verdween.
"Hallo.." begroette ze hem droogjes, lichtelijk nonchalant, terwijl ze haar blik weer liet glijden over de bijzondere tekens op de vloer. "Wat doe jij hier..?" vroeg ze hierna, zeker niet onvriendelijk, terwijl ze haar blik nog altijd op de vreemd-gloeiende tekens gericht hield. Wat wáren dat voor dingen..? En wat deden ze op de vloer van de vulkaan? Ze zouden immers zo verloren kunnen gaan door het scheuren van de grond, of leek de grond nu op een of andere onverklaarbare manier niet te scheuren in de buurt van de tekens..?

Even was hij bezig om zichzelf een goede houvast te geven op de vulkaan. Dat gaat moeilijk op zo'n ondergrond als je zo overdreven groot bent. Soms haatte hij het, maar het kon ook wel eens handig zijn. Als hij zijn vleugels uitvouwde, kon hij behoorlijk dreigend overkomen. Maar wat wil je, met een spanwijdte van 20 meter? Toch was het vaak wel onhandig. Om in een bos te landen bijvoorbeeld. Maargoed, een zucht verliet zijn keel. Er stond een glimlach op het gezicht van de draak tegenover hem. 'Hallo..' hoorde hij haar zeggen, terwijl ze naar een paar rare tekens keek. Kami vestigde zijn aandacht er ook even op, 'Hoi.' zei hij ondertussen. 'Wat doe jij hier..?' wilde de draak weten, 'Ik ben hier nog niet zo heel lang, en ik wilde wel eens weten wat hier was.' antwoordde hij. Vrijwel direct daarna vestigde hij zijn aandacht weer op de tekens. 'Wat zijn dat?' vroeg hij nieuwsgierig.