Meegesleurd

Sinda landde naast de rivier. Ze begon te drinken. Toen zag ze een vis. Het was zo'n prachtige glanzende heerlijke grote, met zilverachtige schubben. Sinda zette een stap naar voren, strekte haar nek, bijna, 'Waarhg!' Ze tuimelde in het water. Ze spartelde en zwom, maar ze was een kleine draak en de stroming was te sterk. In de stroom werd ze alle kanten op geduwd. Haar vleugels sloegen de verkeerde kant op dubbel. Ze grauwde. Uitgeput wist ze zich op een kleine steen te werken. Wat nu? Haar vleugels waren gekneusd en Ze kon niet naar de kant zwemmen. Er moest hulp komen. Ze brulde om hulp. Sinda bleef brullen. Steeds zachter en zachter. Ze was uitgeput, maar ze mócht niet in slaap vallen. Ze brulde nog één keer. Toen viel ze opnieuw in het stromende water...

Scathach klauterde van rots tot rots, voorzichtig proberende de snelstromende rivier over te steken. Haar wapens mochten écht niet nat worden en het liefst zou ze haar haar ook niet nat maken, niet dat ze er veel om gaf maar toch. Ze viel bij de volgende steen bijna in het water toen ze van verderop een enorme brul hoorde. Ze spreidde haar armen uit om snel haar evenwicht te bewaren en met nog drie sprongen was ze aan de andere kant. Ze wist absoluut zeker dat er een draak was die pijn had of in ieder geval hulp nodig had. Door haar langere ervaring met draken had ze veel symphatie voor ze en ook al kon ze niet veel doen ze wilde altijd proberen om draken uit de nesten te werken. Al rennend gespte ze haar sweep los, haar klaar houdend voor het geval ze hem nodig zou gaan hebben. Ze rendde nog een meter of vijftig verder en zag een kleinere draak vast in de sterke stroming. Ze werd steeds moeier door alle beweging.. Scatty moest even bijkomen en incalculeren wat te doen maar kwam toen meteen in actie zoals ze getraind was om te doen. Ze schatte de afstand van haar tot de draak en nam een diepe teug lucht. Met een felle zwiep krulde de zweep om een van de poten van de draak en bleef daar stevig zitten. Ze liep langzaam terug naar de dichtstbijzijnde boom terwijl ze speling bleef houden op de sweep en gebruikte de boom als hefboom waarmee ze zich kon optrekken. Ze zette haar voeten tegen de boom en trok, misschien was haar eigen mankracht met de hefboom en de kracht van de draak genoeg om haar uit de sterke stroming te krijgen.
"Trek jezelf op!" Riep ze vanachter de boom vandaan. Nu was het in spanning afwachten.

Sinda had haar ogen gesloten. Ze wist dat ze verloren was. Plotseling voelde ze dat er iets om haar rechterachterpoot gegooid werd. Ze hoorde een stem: 'Trek jezelf op!' Heel even moest het tot haar doordringen dat ze misschien toch niet dood zou gaan. Heel even maar. Toen greep ze het soort van touw vast en begon zichzelf naar de kant te trekken. Ze gaf alles wat ze had. Ze wilde leven! Eindelijk bereikte ze de kant. Toen keek ze naar haar redster. 'Dankje' Zei Sinda zacht. Toen verloor ze haar bewustzijn.

De draak die nu moeizaam probeerde de kant te bereiken had haar ogen gesloten doordat ze zo moe was. Scatty wist niet hoe ver de draak al heen was maar hoopte met heel haar hart dat ze het zou redden. Ze was nog veel te jong om door een riviertje genekt te worden. Veel te jong. Ze slaakte een kreet van opluchting en plofte met haar sweep in de hand op de grond. Al gauw sprong ze weer op om naar de uitgeputte draak te rennen. Met haar doordringende felgroene ogen bestudeerde ze haar. Ze zag er uitgeput uit ook al was het niks waar een stevige maaltijd en veel rust niet kon fixen. De draak richtte haar ogen op haar en fluisterde een zacht bedankje waarna ze haar bewustzijn verloor. Scathach schrok en met veel gekletter van wapens zonk ze neer voor de kop van de draak. Ze legde voorzichtig een hand op haar hoofd en luisterde in alle stilte naar haar regelmatige ademhaling. Ze zou er bovenop komen en het positiefste van alles was nog wel dat ze geen verwondingen had opgelopen. Alleen een beetje teveel water dan goed is voor een draak. Ze zuchtte terwijl ze geruststellend over de draaks kop streek. Ze wist dat het dier haar kon aanvallen maar ze was te moederlijk om daar nu het hoofd toe te bieden.
"Je gaat er wel weer bovenop komen denk ik zo. Je bent nog sterk en jong." Zei ze glimlachend, hopend dat de draak haar kon horen.
"Ik ben Scathach maar de meesten noemen me Scatty." Praatte ze door. Ze wilde bij het dier blijven maar besloot dat ze eerst iets belangrijkers te doen had. Onmiddellijk greep ze haar pijl en boog waarna ze opstond en in het bos verdween.

Drie uur later kwam ze terug bij de draak die nu eerder in een soort van slaap verkeerde dan in een bewusteloze staat. Scatty was doodop van het slepen met het hert en plofte met het hert naast de kop van de draak neer. Voor haar zou het niet meer zijn dan een opkikkertje ook al had Scathach hier dagen van kunnen eten. Maar dit was alles wat de draak nodig zou hebben om weer te kunnen bewegen, hoopte ze zeer.
"Ik ben er weer. Voel je je al beter? Er wacht een verrassing op je als je je ogen open doet mooie draak." Ze bleef tegen haar praten ook al hoorde ze haar misschien niet. Hopelijk praatte Scatty haar zo uit haar bewusteloosheid.

Sinda zag niks, maar ze kon ondanks haar bewusteloosheid wel alles horen. Na een tijd was ze niet bewusteloos meer, maar sliep nog wel. Een paar uur later rook ze een hert. Moeizaam werd ze wakker. Ze zag een meisje. Nou ja, meisje. Sinda schatte haar niet ouder dan 16, maar ze zag er uit als een jonge vrouw. 'Ik ben Sinda. Is dit voor mij?' Vroeg ze zacht aan Scatty, zoals het meisje gezegd had dat ze heette. Ze was nog te zwak om te staan, maar wat eten zou wel helpen.