Gered

Denderende paardenhoeven over het pad naar het meer, Flora spoorde het paard nog meer aan: de draak had niet lang meer. Het meer kwam in zicht, de koets rolde krakend over het pad. Flora reed recht op het meer af, ze schoten het bos uit. Flora stuurde de koets met paard en al het meer in waar deze tot stilstand kwam. Ze koppelde het paard los en zette het snel vast aan een boom. Ze waadde door het water naar de koets waar de draak in lag. De koets lag vol met stro dus waarschijlijk was de rit voor hem aangenamer geweest dan voor Flora. Ze liep de koets in en haalde de kleine draak er voorzichtig uit zodat hij in het water kwam. Ze hield hem bovenwater om te voorkomen dat zijn bek volliep met water 'kom op word wakker vriend' zei ze zacht. Ze legde de draak met zijn kop op de kant zodat zijn lichaam in het ondiepe water lag en ging ernaast zitten. Ze had haar kape een eind vederop in het gras gelegd evenals haar zwaard. Ze begon een lied op haar ocarina te spelen

(dat is niet reuzachtig toch? En ook niet groot vanaf drie meter schfthoogte kan een draak een mens dragen daaronder is het voor een mens nog mogelijk om de draak te verplaatsen ^^)

Flora zach de draak ontwaken, ze glimlachte. Het draakje begon er al beter uit te zien... Ze speelde veder haar lied liep over in een ander lied De zwarte hengst die ze "geleend had genoot van het rustgevende geluid en ging zelfs liggen. Flora sloot haar ogen terwijl de draak in slaap viel. Ze bleef de kalmerende melodie spelen. Vogels en andere bosdieren luisterde vanaf de bosrand. Het water was nu bijna zo glad als een spiegel, het enige wat ripeling veroorzaakte was de ademhaling van de jonge draak. Flora miste Blaze en vooral Razor...

Flora hoorde de draak brullen: hij had blijkbaar angst voor mensen, dat kon nog eens heel gevaarlijk worden. Ze stond op en borg haar ocarina op 'wees niet bang ik doe je niets' zei ze. Ze zou wensen dat Razor hier nu was. Dan kon deze draak haar misschien begrijpen maar voor nu moest ze het maar zo doen: Ze raapte haar kape op en sloeg die om haar heen, ook haar boog hing ze over haar schouder. Ze liep naar de hengst die opgestaan was toen de draak brulde. Ze kalmeerde hem een beetje, maakte hem los en sprong op zijn rug. Ze reed een stukje maar hield toen even stil 'onthoud dat ik je daarnet wel gered heb jonge draak' sprak ze in drakentaal. Ze kon die taal omdat ze drakentemmer was, het was een taal die ze all vroeg onder de knie had gehad. Ze haalde een ketting onder haar kape vandaan, er hing een mooie zuivere amathist aan. Ze legde die voor de jonge draak in het gras en verdween toen in de bossen.

G'emberton had een paar kilometer gereden op de vos die zij had "gestolen" op het marktplein.
Het bos om haar heen was bijna stil, op het ruisen van de wind na. Toen hoorde G'emberton een fluit. Zij volgde de melodie en kwam onderweg een paar herten tegen die langs de kant van het karrenspoor stonden. Alert, maar ook onder trance van de muziek..

G'emberton kwam even later aan bij een meer. Het lag er vredig bij, geen rimpels in het water. Zij zuchte. Er was nergens een spoor te bekennen van de temmer! Zij was te laat.
Op haar hoede stapte zij van het paard en keek om zich heen. Blijkbaar had zij de draak wel weten te redden, want die was ook nergens meer te zien!
" En daar doe ik dan al die moeite voor.. " mopperde G'emberton en wilde zo snel mogelijk terug keren naar het dorp om de vos terug te brengen naar zijn rechtmatige eigenaar. Daarvoor zou zij in problemen komen, maar eerlijkheid duurde het langst, en G'emberton wilde niet slecht zijn van aard.
Zij draaide het paard aan de teugels en liep langs het zelfde pad weer terug, verlaten, eenzaam...

" Wat is d..??!!" Geschrokken dook G'emberton aan de kant toen een wild beest tussen de lage struiken vandaan schoot. Met scherpe tanden sloeg het toe en greep het paard bij zijn been!
In paniek draaide de vos zich om en om, maar de belager liet niet los. De ogen van het paard werden wit en oren stonden strak naar achteren. Hij ging in de verdediging!
G'emberton liet de teugels los en ging snel aan de andere kant van het karrenspoor staan. Zij riep iets, maar het luide geschreeuw van monster en paard overheersten haar stem.
Zag zij dat nou goed, was dat niet de draak die de temmer zojuist had proberen te redden?

G'emberton aarzelde geen moment, trok haar zwaard en duwde de kling tegen de geschubde huid van de aanvaller...

Op het moment dat G'emberton het zwaard door de keel van de Draak had willen stoten, gebeurde er iets merkwaardigs.
Ineens vernam zij een stem in haar hoofd, die riep, " Hallo, ik wil ook eten! "

Geschrokken deed zij een paar stappen naar achteren en liet Iris vallen. Het zwaard kwam met een doffe klap op de mosbezaaide bodem terecht. Seconden leken minuten, minuten leken uren. De tijd stond even stil.
G'emberton rilde en probeerde haar balans terug te vinden. Ergens diep van binnen had zij voor maar heel even gevoelt, wat de draak voelde, hoe het dacht en leefde. Zij voelde zijn bloed door haar aderen kloppen, alsof zij EEN waren!
" Dit KAN niet! " zei G'emberton hardop.

De vos zag zijn kans schoon om te ontsnappen en denderde weg, het diepe bos in.

Zo stonden zij een tijd lang oog in oog. G´emberton keek naar haar zwaard. Toen naar de Draak.................
Ineens gaf zij een schreeuw en bukte zich, greep het gevest en rende het bos in. Zij keek niet meer op of om, en volgde de hoefsporen van de vos. Het paard was gelukkig niet in de richting van het dorp gegaloppeerd, dus zij hoefde zich geen zorgen te maken over eventuele wachten die vast en zeker naar haar op zoek waren.

Het was laat in de middag en de zon begon al weg te zakken achter de bomen, toen G´emberton de vos vond. Het dier stond op een open plek rustig te grazen.
G´emberton pakte voorzichtig de teugels en nam het paard mee. Tussendoor bekeek zij de bijtwonden van de Draak. Ze leken niet zo ernstig en zij moest de gok wagen verder te rijden. Voor de duisternis wilde G´emberton weg uit deze streek. Haar zoektocht was nog lang niet voorbij, en dat wist zij. Met pijnlijke spieren en botten zette de jonge vrouw zich af en belandde in het zadel, dat gelukkig niet kapot was.
Toen trok zij aan de teugels en de vos draafde weg, achter de ondergaande zon aan...

G´emberton´s verhaal gaat verder bij DE HOGE WATERVALLEN!