De reis gaat verder!

G'emberton zuchtte zo diep dat het pijn deed in haar longen. Geen wonder dat zij aangevallen was door een kwaadaardige Draak! Het Schaduwgebied was er vol mee! Een paar jaar geleden had ze er over gelezen, een gebied ergens aan het andere einde van de wereld waar niemand meer levend vandaan was gekomen.
Zij kon zichzelf wel slaan; inplaats van langs het gebied te trekken naar de stad, zat zij er nu midden in. Zonder kaart, zonder sterren, zonder zon.
Haar enigste hoop; het vinden van stromend water. Mensen.
Zonder nog verder tijd te verliezen ging zij weer op pad. Steeds sneller liep zij. Haar benen begonnen zich aan te passen aan de aarde, en weldra waren de bomen en rotsen die voorbij kwamen niet meer dan flitsen in haar ooghoeken. Heuvel op, heuvel af, er kwam haast geen einde aan het donkere en troosteloze landschap.

Toen de avond viel, kwam G'emberton ineens bij een grote open plek in het bos. Het leek wel alsof er om haar heen bomen uit de grond gerukt waren, en zij zag ook sporen van brand. Draak! Angst kwam weer bij haar opzetten.
Schuin rechts van haar kon G'emberton over het landschap kijken; het bos leek zich nog ruime 20 kilometer uit te strekken naar zowel het noorden als oosten. Maar in het westen maakte het plaats voor dorre graslanden, en de voet van een bergpas. En daar, heel klein, zag G'emberton rook uit schoorstenen komen, en licht uit de ramen van de huizen! Daar was haar redding! Daar was de stad!
Ineens was haar pijn en vermoeidheid als weggeslagen. Haar hart vulde zich met nieuwe hoop. Snel begon zij aan de afdaling, richting het westen...

Toxic was de jonge vrouw gevolgd om er zeker van te zijn dat ze écht het gebied verliet. Jammer genoeg was dit niet echt het geval: G'emberton was precies de verkeerde kant op gerend. Toxic volgde het mens van hoog in de lucht. Ze vemomde zich met wolken door hoog te vliegen. Haar scherpe gifgroene ogen konden G'amberton met gemak in de gaten houden.

(sorry voor de korte post moe eten)

(geeft niet, heb tussendoor ook even wat te eten gemaakt)

Het weer verslechterde in de nacht. Harde wind blies door de kruinen van de bomen en verkilde elk levend schepsel onder hen.

G'emberton had haar mantel om zich heen gewikkeld en zocht bescherming voor de storm. Trillend probeerde zij zich te herinneren hoe lang zij had gelopen en hoever. Een hete kop thee zou nu wel goed op zijn plaats zijn, maar door de storm kon ze onmogelijk vuur maken.
Verzwakt deed zij haar ogen dicht. Even maar... en viel toen in een onrustige slaap.

In haar droom zag ze de zwarte Draak, hoe hij over de wolken en de storm vloog en haar met groene ogen in de gaten hield.. geen ontsnapping mogelijk, niet voor de Duistere, niet voor de Dark Shadow..?

G'emberton werd wakker door het rollen van de donder. Zij ging gelijk rechtop zitten en keek angstig om haar heen. Zelfs hier leek onweer 100x erger dan in het dorp waar ze ooit eens was opgegroeid. Ik HAAT onweer! Niet nu! Niet nu ik zo dichtbij mijn doel ben!
Maar toen vernam ze iets waar ze nog veel banger voor werd; een snerpende brul. Net alsof er een wezen was dat huilde naar dat onweer als een wolf naar de maan. G'emberton hoopte dat zij niet ontdekt werd en maakte zich zo klein mogelijk.

Later die nacht, toen de storm gelukkig iets verder was getrokken, en het woud langzaam weer stil werd -lees, TE stil, vernam zij nogmaals die verschrikkelijke brul, en dat was voor G'emberton reden genoeg haar spullen weer bij elkaar te pakken en weg te glippen in de duisternis.

Toen zij eenmaal de heuvel afgestrompeld was kwam zij bij een oude molen, allang verlaten en drooggevallen. Blijkbaar waren er heel lang geleden toch nederzettingen geweest in het donkere woud, en G'emberton besloot het vervallen gebouw nader te onderzoeken.

Voorzichtig probeerde G'emberton de zware deur van de molen open te duwen. Scharnieren kraakten en toen verscheen er een donkere opening voor haar, groot genoeg om tussen door te glippen. Daarbinnen is het misschien droog en warm, een mooi plekje om even tot rust te komen, dacht zij.

Net toen G'emberton haar rugtas af wilde zetten, bekroop haar dat nare gevoel weer; alsof er iets of iemand naar haar keek vanuit het bos.
Zij keek om, maar zag niemand. Alleen takken, struiken en modderige aarde.
Duurt niet lang meer, dan wordt ik nog gek!

Voorzichtig ging de jonge vrouw verder de molen binnen. Overal hingen spinnenwebben, en de ramen waren bijna zwart, zoveel vuil zat er tegenaan. Met haar hand veegde G'embertron het stof weg en keek naar buiten. Niets te zien. Zij draaide zich weer om, deze keer zekerder van haar zaak. Er was helemaal niemand die naar haar keek.

In een hoekje van de molen schoot een bruin muisje weg.
G'emberton zakte neer op een stoel bij een eiken tafel. Een moment lang staarde zij voor zich uit. Toen bukte zij om haar tas te pakken. Zij controleerde haar eten. Het werd krap; de kaas en het vlees begonnen langzaam slecht te worden, net als het brood. Eigenlijk was het nu al verkeerd om er van te eten... Maar wat moet ik dan? Er is hier nergens iets, en wie weet hoe lang ik nog onderweg ben?
Huilend hield zij een hand voor haar mond. Wanhopig probeerde zij haar innerlijke kracht terug te vinden.

Met een snik verliet G'emberton de tafel en ging de trap omhoog. Het was een kale trap in een erg stoffige schacht. Overal waren tarwe korrels te vinden. Door de jaren verdroogd en niet meer verwerkbaar.
In een ruimte boven de trap was een kleine ruimte die vroeger blijkbaar al dienst had gedaan als slaapkamer. Er lag een matras met een kapotte deken! Een BED!!!! G'emberton moest glimlachten en inspecteerde de plek op ongedierte. Maar het zag er allemaal best goed uit, en zij besloot dan ook, voor tenminste deze nacht, in de molen te blijven slapen.

Wat G'emberton echter niet wist: de Draak buiten begon zijn geduld langzaam te verliezen.

(sorry je mag niet zeggen wat ik doe of zie ^^)

Toxic hoorde de scharnieren van de molen piepen: haar prooi ging naar binnen. Toxic bleef dus ongezien. Ze grijnsde, ze werd hier steeds beter in. Ze hoorde ook de krakende treden van de trap in de molen. Toxic sloop de schaduwen uit en verdween in die van de molen. Toxic vond dat dit mens niet echt haast maakte om hier weg te komen. Daar ging ze wat aan doen: Ze sprijdde haar vleugels en steeg zo zacht mogelijk op. Ze maakte hoogte door in rondjes schuin omhaar rond de molen te vliegen. Ze landde op het dak van stro en opende haar bek. Ze spuuwde het brandende zuur op het dak en steeg weer op. Het zuur vroot met een zacht gesis door het dak heen en lekte op de vloer van de bovenste verdieping naast de slaapplek van G'emberton. Toxic grijnsde terwijl ze rondjes cirkelde boven de molen. Ze spuuwde het zuur ook een meter boven de deur zodat het vernitigende spul het hout aanvrat en de deur liet verdrijnen. Rinkelend viel er een scharnier op de grond. Toxic maakte hoogte zodat ze alleen een zwarte schaduw voor de sterren was op deze nu heldere nacht.

G'emberton lag niet eens een kwartier toen zij de wind rond de molen hoorde. Hij gierde en drong in alle kieren en gaten. Rillend probeerde zij de kapotte deken dichter om haar heen te slaan, maar het had geen nut.
Een zwarte schaduw flitste voorbij het kleine raam. G'emberton was klaarwakker en ging rechtop zitten. Zij luisterde. Het was niet de wind. Het waren vleugelslagen!
En alsof het besef, in de val te zitten, nog niet genoeg was, begon ineens het plafond te sissen en te roken. Het begon verschrikkelijk te stinken, alsof iemand over zijn nek was gegaan!
Kokhalzend kwam G'emberton overeind en tuurde via het raam naar buiten.

Beneden hoorde G'emberton een scharnier vallen. De deur!
Zij greep haar riep, en trok Iris uit de schede, klaar om van haar af te slaan, als dat nodig was!

Even meende zij een dreigend gegrom te horen. Zij hoopte niet dat het monster in de molen was, want zij kon geen kant uit.

Sissend droop er een soort slijm op de vloer. De kamer begon vol te raken met verstikkende rook. G'emberton hield haar adem in, maar haar ogen traanden en weldra voelde dat zij duizelig werd. Zij moest IETS ondernemen!
Maar voordat zij zelf de beslissing kon nemen, zakte de vloer in elkaar. Balken die eerst zo stevig hadden geleken braken als lucifers houtjes, en G'emberton kon niet meer op tijd aan de kant springen. Haar voeten gleden weg en toen viel zij, dieper en dieper, er leek bijna geen einde aan te komen!

Een klap, G'emberton voelde hem amper........ en alles werd zwart....

De molen donderde als een kaartenhuis in elkaar, en begroef alles onder zich. G'emberton, die door de walm van het zuur buiten westen was geraakt, merkte er niets van. Zij droomde, vaag en ver, over thuis, over haar ouders, en haar dorp, waar ze ooit had willen terug keren.

Haar lichaam wilde het gevecht al opgeven; haar pols werd zwak, en G'emberton dreigde de wereld te verlaten. Maar haar ziel, die haar sterk maakte, dacht er anders over! Die dacht niet aan overgeven!

Buiten haar lichaam om zweefde G'emberton's ziel langs de resten van de molen, als een schim. Even werd zij afgeleid door een licht, ergens daar boven, dat naar haar riep. Haar moeder. Ja, zij wilde zo graag dat haar dochter bij haar kwam! Maar de ziel van G'emberton vond dat haar tijd nog niet was gekomen, en binnen een tel schoot het terug haar lichaam binnen.

G'emberton moest hoesten, opende haar ogen, en zag dat zij zich bevond tussen balken, stenen en half weggeschroeid stro. Haar zwaard Iris lag een meter verderop, met de punt in de aarde.
Je moet opstaan, meisje! Je MOET opstaan! DOE HET, NU!
Met haar laatste krachten, duwde zij het hout opzij, en een bries van frisse lucht bereikte haar gezicht. Eindelijk vrij!

In het licht van de opkomende zon stond G'emberton op. Haar kleren verscheurd en verkoolt, aan haar arm een brandplek en aan haar kin een bloederige schaafwond.
Vastbesloten een einde te maken aan deze waanzin greep zij naar haar zwaard en hield het hoog. Het licht weerkaatste terug naar een rood kleurende horizon. " A'ramé, A'ramé! Laat de zon zich tot duisternis keren en haar verjagen! "

Voor haar stond Toxic, met opgeheven kop, woest en ondoordringbaar.

" Ik had kunnen weten dat je me volgde! Vervloekt Monster, keer terug naar jouw walgelijke land, en vertel jouw meester, dat de tijd van Schaduwen voorgoed voorbij zijn! "
Haar stem trilde van haat.

(je mag nog steeds niet schrijven wat ik doe of hoe ik doe...)

Toxic grijnsde 'ik bén in mijn eigen land' zei ze met een valse stem 'en nu vraag ik jou voor de laatste maal om mijn gebied zo snal mogelijk te verlaten!' ze maakte opnieuw het geluid dat de ontwakende vogels deed opvliegen en alle dieren angst aanjoeg. Ze site neidig 'maak dat je wegkomt!' dit was echt de laatste keer dat ze waarschuwde, één beet van Toxic en G'emberton zou binnen twee uur sterven. Het gif in haar staart deed ledematen verlammen, het gaf in haar vleugels deed dieren en mensen vlauwvallen en de stekels op haar rug... deed de huid zwart kleuren en wegrotten na een klein uurtje. Toxic's stekels stonden overijnd, haar vleugels gespreid, haar staart ging als een slang door de lucht en haar gifgroene ogen priemde in die van G'emberton 'zou ik mijn baas vertellen dat jij hier rondloopt, dan zal ze me terugsturen met versterking' ze blies als een kat 'Mijn naam is Toxic, leider van de Black Shadows'

(heb ik gedaan nu AUB weer ff ON-topic ^^)

ai, dit gaat echt niet makkelijk worden!!

Ik heb een idee..................................................... maar als het tegen de regels is; laat het me dan aub weten!!


In de verte hoorde G'emberton het schreeuwen van mannenstemmen. Door het instorten van de molen waren boeren alert geworden, en bewapend met stokken en hooivorken kwamen zij naar de voet van de heuvel. Het waren er vier. Allen stevig gebouwd, maar toen ze de draak zagen, verliet hun moed hen, en bleven ze staan bij de grens van het land. G'emberton bedacht zich niet; hier was haar kans te ontsnappen!
Zij liet haar zwaard zakken, wierp nog een laatste dreigende blik naar de Draak en zette het toen op een rennen. Gelukkig bergafwaards, in een razend tempo, alsof de wind haar droeg. Het gras om haar heen werd ineens een stuk groener, en zij voelde de warmte van de zon. Vogels en vlinders vlogen door de lucht. Hier had de duisternis minder macht.
De boeren gingen beschermend voor haar staan toen zij bij hen was, en toen liepen ze op hun hoede, richting het dorp.
Na een reis van weken, was G'emberton eindelijk weer in de bewoonde wereld, waar zij nieuw eten kon kopen, en eindelijk een bed kon huren om in te slapen, zonder zich zorgen te maken..

G'emberton's verhaal gaat verder bij De Markt!