Where the wind take me.

Hoewel het koud was door de winter waren er toch nog een aantal plekken die je met warmte konden om ribgen. De vulkaan met zijn hete magmar, de geizers die om de have klap stoom uit spuwde maar ook de warmwwater bronnen en daar naar toe was zij juist op weg. Riddel had even genoeg van al die kou aan haar poten en kronkelde halve cirkels rond terwijl ze vooruit schoot. Haar 20 meter lange vleugelloze lichaam doorkliefde de lucht alsof het niks was en of het leek dat ze wel degelijk vleugels had? Riddel had een nieuw mens leren kennen al kwam ze niet van hier toch mocht Riddel Casandra wel, maar die draak van haar wilde ze ook eigenlijk wel ontmoeten, maar voor nu wilde ze warm worden en het hete water over zich heen laten komen. De lung dook naar beneden toen ze bijna boven de stomende bronnen vloog het water zou best heet aanvoelen na al die kou, maar als je er in een keer in dook was dat meteen weg! Riddel dook en voelde de hitte haar omsluiten. Riddel draaide rond en zwom naar de oppervlakte van het water. Ze doorbrak het en voelde hoe de spanning van haar lichaam af droop. Ze wilde hier nog wel even blijven, een week een maand? Ze wist het nu nog niet, maar het voelde zalig! Riddel zwom naar de kant en ging op een kleine verhoging in het watter liggen zodat haar lange lijf nog in het water lag, maar haar kop legde ze op de kant. Langzaam aan begon ze te doezelen en merkte niet dat er een andere draak aan kwam. Riddel viel in slaap en droomde over haar en de groep die ze vroeger geleid had, maar dat zou nu nooit meer kunnen of toch? Pootstappen wekte haar en slaapdronken keek ze naar de draak die voor haar stond.

Het werd koud aan de kust, iedere ochtend werd hij verkleumd wakker ondanks de beschutte locatie van zijn grot. Hij was om die reden vertrokken, als het warmer zou worden zou hij wel terugkeren. Hij hield van het uitzicht op zee, maar de winter maakte de wind ondragelijk koud en de lucht erg droog. Toen die ochtend de zon opkwam was zijn nek behoorlijk stijf. De grijsgroene stormdraak had hiermee zijn bestemming bepaald. Hij vloog nu over het land, zijn vleugels doorkliefden de lucht met gemak en stuwden zijn gestroomlijnde lichaam voort. Af en toe tilde de wind hem op en kon hij een tijdje stoppen met het slaan van zijn vleugels en met de wind meeliften. De bomen waren nu kaal, hun bladeren lagen aan hun voeten onder een laagje ijs. De bevroren douw glisterde in het licht als de zon even tussen de wolken door kwam. Tegen de tijd dat hij het bos achter zich gelaten had had de zon zich al een tijdje niet laten zien. De lucht was asgrijs en hij verwachtte ieder moment de eerste sneeuwvlokken. Het landschap onder hem werd langzaam donkerder, planten verdwenen en uiteindelijk was er enkel nog zwart. De wind nam af en hij begon hoogte te minderen. Sinder had de hele weg ver buiten het berijk van mensen gevlogen, waarschijnlijk zelfs hoog genoeg om niet opgemerkt te worden. Zijn grijs tot witte buik en binnenvleugels hadden hierbij geholpen omdat deze niet opvielen tegen de grijze lucht. Even ging hij langzamer vliegen toen hij vlak langs de enorme krater vloog. Voor een kort moment sloot hij zijn ogen en dacht hij aan de twee goddeijke draken die hen allen van de ondergang gered hadden. Toen hij zijn ogen weer opende had hij bijna zijn doel berijkt. Het zachtjes begon te sneeuwen en na enkele minuten kwamen er dikke vlokken uit de lucht vallen. Ze kregen niet de kans te blijven liggen door de stoom van de heetwaterbronnen die hij nu kon zien liggen. Hij ontspande al bij het idee dat hij straks alle kou uit zijn lichaam zou verdrijven. Hij keek voorbij de bron en zag het Night Warrior gebied aan de horizon. Dit maakte dat hij aan Cloud dacht, hij verwachtte haar niet snel te zien, ze zou zich wel aan het voorbereiden zijn op de aanval. Iedereen wist dat de Night Warriors een aanval op het mensendorp gepland hadden, hij snapte niet helemaal waarom Toxic dat niet geheim hield maar het boeide hem niet echt. Hij landde enkele meters van de bronnen vandaan, hij merkte een andere draak op. Ze was ingeslapen met haar kop op de kant en haar lichaam in het water. Hij kon een kleine glimlach niet achter houden bij dit beeld. Hij kwam dichterbij tot hij vlak voor de kop van de witte draak stond en keek op haar neer. Ze was ondertussen ontwaakt en keek naar hem. "Vind je het een probleem als ik erbij kom?" vroeg hij een beetje droog. Als ze het wel een probleem vond had ze pech, hij vroeg het eerder uit beleefdheid dan om te bepalen of hij het water in kon of niet. Hij was niet helemaal hierheen gekomen om weggestuurd te worden.

Riddel tilde haar kop op en bestudeerde de grote draak voor haar even. De geur vertroebbelde door de stoom van de hete bronen, maar ze rook dat hij geen NW lid was en dat stelde haar gerust. Riddel had hem vaker bij de zee gezien, maar ze was nooit naar hem toe gegaan. 'De bron in groot genoeg om er nog wat draken dan ons tweeén erin plaatst te kunnen geven, maar nee ik heb er geen moeite mee dat je erbij komt.' zei Riddel met een vriendelijke glimlach en blik in haar ogen. Ze had er totaal geen moeite mee zolang hij zich maar gedroeg en niet ineens haar zou proberen aan te vallen? Ze merkte ook dat deze draak liever de taal der draken sprak en zijn toonval was dieper wat de kenmerk van een mannelijke draak was en Riddel schoof wat opzij zodat hij er door kon. Of hij het aanbod zou aannemen wist ze niet, maar Riddel was gewoon vriendelijk en dat gaf vaak eerder openheid bij andere dan dat je je verdedigend opstelde...

Haar neusgaten trilden, hij kon niet naar Night Warrior ruiken, niet nu hij Cloud zo lang niet gezien had. Hij kon enkel naar zilt ruiken. 'De bron in groot genoeg om er nog wat draken dan ons tweeén erin plaatst te kunnen geven, maar nee ik heb er geen moeite mee dat je erbij komt.' antwoordde ze nadat ze zijn geur had beoordeeld. Sinder bedacht dat hij redelijk dreigend overkwam door zo op de draakin neer te kijken. Hij moest zelfs groot lijken want ze schoof enigzinds voor hem op. Sinder was wel iets te groot voor zijn soort maar deze soort was al niet erg groot van zichzelf. Een mens zou moeten bukken als deze onder hem door zou willen lopen. Hij stapte naast de witte draak in het water. Hij hield stil toen beide zijn voorpoten in het water stonden. Hij voelde hoe het water in zijn door de ijzige wind afgekoelde huid brandde. Het duurde even voor hij aan de hitte was gewend en hij verder het water in liep. Hij voelde hoe het warm de pijn uit zijn gewrichten joeg. Hij ontvouwde zijn vleugels en liet deze op het water drijven. Het duurde maar even voor hij volledig ontspannen was. "Oh, dit had ik nodig." zuchtte hij. Ondanks dat alle pijn leek te verdampen bleef hij op zijn hoede. Hij was in de buurt van het Night Warrior gebied en stond zichzelf niet toe op zo'n open plek belaagd te worden, niet door Night Warriors en niet door mensen. 

Hij leek groot omdat ze zo laag lag en hem vanonder af bekeken had, maar hij was nog klein als zij zou gaan staan. Riddel zag hoe hij zich de tijd gaf om aan de warmte te wennen en zich te ontspannen. Riddel had even zin om te gaan zwemmen en ontwikkelde haar 20 meter lange lichaam en kronkelde als een slang door het water zonder haar poten te gebruiken en dook even naar beneden waar het nog warmer was. Ze was dan wel geen water draak, maar ze vond het gewoon heerlijk om te zwemmen, dat was een eigenschap die alle Lung's hadden. Riddel zorgde dat wanneer ze boven kwam in zijn blikveld bleef zodat hij zich niet bedreigd hoefte te voelen door haar. Riddel had wat snelheid gemaakt en kwam voor de helft uit het water waardoor ze even goed zicht had op de grens van de NW, maar het leek alsof alles nog rustig was. Ze mocht dan speels lijken te doen, maar ze was wel degelijk waakzaam!

De lung besloot een stukje te gaan zwemmen, ze leek hem een redelijk speelse draak. Ze deed erg haar best om hem op zijn gemak te houden door niet buiten zijn gezichtsveld te treden. Sinder zuchtte en zakte door zijn poten tot enkel de bovenkant van zijn kop nog boven het water uit stak. Hij ademde door zijn neus en bleef even zo drijven voordat zijn neusgaten dichtgingen en hij onderwater verdween. In tegenstelling tot de lung had hij geen veren of vacht om hem te vertragen in het water. Hij had een gestroomlijnd lichaam bedekt met schubben die bestand waren tegen zout water zodat hij niet uitdroogde als hij in het zilte water van de zee zwom. Maar ondanks dat hij veel sneller kon zwemmen deed hij dit niet, hij gleed rustig door het water, zwom enkele rondjes en kwam toen pas weer boven voor lucht. Hij koerste naar de regenboogdraak waarbij hij de kam op zijn staart als roer gebruikte "Jij had een groep toch," merkte hij op, het was niet echt een vraag "Riddel" hij keek haar aan met zijn ijsblauwe ogen, hij wist het bijna zeker. Hij was niet echt geïnteresseerd in het groepsleven, hij weigerde zich aan regels te binden die hem niet aanstonden, laat staan gecommandeerd door iemand die niets met hem te maken had. Hij hield er over het algemeen niet van als iemand hem vertelde wat hij moest doen.

(Blurg, ik kon een beetje weinig met je post...)

( Sorry, maar ik kon toen niks anders bedenken... ^,^)

De draak zakte door tot hij even nog met de bovenkant van zijn kop no uit het water stak voor hij onder ging en een paar rondjes zwom. Riddel ging weer aan de kant liggen en liet haar lange lichaam in het water uit gestrekt op de bodem liggen.Haar staart wiebbelde lichtjes hen en weer tot ze de draak hoorde praten keek ze om en haar blik veranderde vrij we meteen, maar ze keerde haar kop weer van hem weg. Kennelijk had iedereen er bijna van gehoort, maar e wilde het er eigenlijk liever niet over hebben. Ze raapte wat moed bij een oor ze de draak weer aan keek. 'Ja ik had een groep en mijn naam is Riddel, maar wegens omstandigheden heb ik Falkor het commando over hen gegeven.' zei ze en hielt har stem neutraal zodat haar vrdriet er niet in door zou klinken nog kon je het nu aan haar kop zien nog aan haar ogen. 'En hoe heet jij?' vroeg ze vriendelijk.

'Ja ik had een groep en mijn naam is Riddel, maar wegens omstandigheden heb ik Falkor het commando over hen gegeven.' bekende ze.. Sinder voelde al aan dat dit een verkeerde vraag was geweest. Ach, nu was het te laat. Ze vroeg naar zijn naam. Hij twijfelde kort genoeg om onopvallend te zijn "Sinder is de naam" antwoordde hij. Hij had niet echt een geschiedenis in DW. Er waren geen bijzondere dingen geweest die hij had gedaan. Niet bijzonder genoeg om hem bekend te maken in ieder geval. Sommige mensen kenden hem qua uiterlijk omdat het redelijk zeldzaam was zijn soort hier te spotten. Gewoonlijk zou hij op zijn geboortegrond zijn gebleven, maar mensen hadden die plaats te pijnlijk gemaakt. Hij had er alles verloren wat hem lief was en had om die reden de warme gebieden bij de evenaar verlaten. Hij werd vaak door mensen lastig gevallen: jagers die zijn horens wel wilden of kinderen die van zijn geboortegrond kwamen om hun ouders te wreken. Hij had ook niet dat volledige dorp moeten verwoesten, maar ze hadden het zelf uitgelokt! Bedrieglijke mensen...
Hij keek richting Riddel, hij had nog nooit van Falkor gehoord, maar het zou waarschijnlijk niet echt een toevoeging aan zijn leven zijn als hij dat wel had. Riddel leek hem een vriendelijke draakin maar het lukte hem niet goed een gesprek met haar aan te gaan. Het werd een beetje ongemakkelijk dus wendde hij zijn blik af richting het Night Warrior gebied "Je hebt vast gehoord van de aanval die Toxic pland?" hij hield even stil, niet echt wachtend op een antwoord "Waarom denk je dat ze haar plan zo laat uitlopen?" vroeg hij terwijl hij terug naar Riddel keek.

"Aangenaam Sinder." zei ze vriendelijk en probeerde nog steeds haar verdriet weg te stoppen tot Sinder het over Toxic had. "Ik weet het niet, al heb ik wel zo mijn vermoedens. Ze wil vast de andere draken uitdagen om tegen haar testrijden denk ik?" zei Riddel en ze schudden even haar kop, maar bleef alert. Riddel wist dan wel nimaar ze hoopte dat het nog lang zou duren voor Toxic echt die aanval zou plegen?

"Ik weet het niet, al heb ik wel zo mijn vermoedens. Ze wil vast de andere draken uitdagen om tegen haar te strijden, denk ik." Sinder dacht even na en knikte toen, dat zou een goede reden kunnen zijn. Hij was niet van plan de mensen te beschermen, maar hij konbegrijpen dat andere draken - die wel iets om mensen gaven - niet anders konden dat het dorp beschermen, want als ze dit niet deden zouden de Night Warriors alle mensen op een afschuwelijke wijze ombrengen. Hij blies wat rook door zijn neus, hij had eigenlijk wel honger, merkte hij. "Heb je honger?" vroeg hij Riddel in de hoop dat ze misschien met hem zou gaan jagen. Hij kon zich eigenlijk niet voorstellen dat een witte draak met een volledig regenboog kleurige rug en manen een goede jager zou zijn gezien deze zo opviel maar hij kon er wel achter komen hoe ze dit oploste als ze zouden gaan jagen. Áls ze zouden gaan jagen, misschien had Riddel wel geen honger, dan zou hij wel alleen gaan.

(deel jij je account? Deze post lijkt zo anders van de eerste, ik kan me niet voorstellen dat ze beide door dezelfde persoon zijn geschreven...)

( Ik deel mijn account met niemand, maar niet erg ik heb zo wel eens mijn mindere schriften, dat klopt helemaal.)

Sinder dacht even na en knikte toen, dat zou een goede reden kunnen zijn. Hij was niet van plan de mensen te beschermen, maar hij konbegrijpen dat andere draken - die wel iets om mensen gaven - niet anders konden dat het dorp beschermen, want als ze dit niet deden zouden de Night Warriors alle mensen op een afschuwelijke wijze ombrengen. Hij blies wat rook door zijn neus, hij had eigenlijk wel honger, merkte hij. "Heb je honger?" vroeg hij Riddel in de hoop dat ze misschien met hem zou gaan jagen. Hij kon zich eigenlijk niet voorstellen dat een witte draak met een volledig regenboog kleurige rug en manen een goede jager zou zijn gezien deze zo opviel maar hij kon er wel achter komen hoe ze dit oploste als ze zouden gaan jagen. Áls ze zouden gaan jagen, misschien had Riddel wel geen honger, dan zou hij wel alleen gaan. Riddel zag dat hij rook uit zijn neusgaten blies, maar trok zih er niks van aan. Maar toen Sinder vroeg of ze honger had knikte ze toch wel. Ze had al een paar dagen niks gegeten, maar dat was meer omdat ze zich zo rot gevoelt had. Riddel stapte uit het water en shudden zich even uit waardoor de waterdruppels overal heen vlogen. Ze was weer redelijk droog, maar de bovenste haren waren nog een beetje nattig. Ze kon prima jagen en daar had Riddel totaal geen enige moeite mee. Ze wachten even tot Sinder ook uit het water kwam en keek hem rustig aan. [color=yellowWaar wilde je heen?'[/color] vroeg Riddel en ze wiebbelde even met haar staart voor ze lichtjes begon te kronkelen waardoor ze van de grond los kwam.

(ehmm... waarom heb je m'n volledige bericht gekopiëerd? Als je een stukje citeert kan het wel maar ik heb nu het idee dat ik mijn hele post opnieuw lees - wat zo is -)

Water spatte in het rond, Sinder wendde zijn kop af tot Riddel ophield met zich uitschudden. Hij stapte ook het water uit maar hoefde zich niet uit te schudden, het water liep bijna onmiddellijk van zijn schubben af. Riddel vroeg waar hij heen wilde en even keek hij naar het Night Warrior gebied. Ze zouden eerst de Blackscapes moeten verlaten, hier leefde niets. Hij spreidde zijn vleugels, het vlies tussen de lange vingers spande meer een leerachtig geluid. Het geluid deed zijn spieren altijd tintelen, hij hield van vliegen, zelfs als het niet stormde. "Weg van hier" antwoordde hij. Hij zag hoe Riddel kronkelde om van de grond los te komen stelde zich voor hoe het eruit moest zien als iets met zo'n lang lichaam moest lopen. Waarschijnlijk deed ze dat om die reden nooit. Hij sloeg krachtig met zijn vleugels en maakte bijna meteen hoogte, hij zou veel moeite moeten doen om op een plek te blijven hangen dus koerste hij in een rustig tempo richting de velden en bossen van DW "Er loopt vast wel iets rond in de bossen" zei hij tegen Riddel. In de bergen was vast ook eten te vinden maar het zou te lang duren om daar te komen.

(Sorry voor de late reactie btw, internet deed stom)

(Ik had toen haast, want we gingen naar een verjaardag^^)

Sinder zei dat ze weg van hier gingen. Dat hier geen levend wezen buiten draken en mensen waren wist ze zelf ook wel enzag hoe Sinder opvloog. Riddel kon heel rustig vliegen,maar ook pijl snel zijn als het moest! Ze volgde hem tot ze bij de bossen waren en Riddel keek rustig toe. Nu het winter was werden de herten gedwongen om dichter naar de mensen toe te trekken en leefde dan bijna ook in de bosrand. Riddel spotten de kudde die zich om een grote voederplaatst hadden geschaart. Ze knikte naar de kudde en daalde wat.

Eenmaal bij de groenere gebieden was het Riddel die de eerste herten spotte. De dieren zochten rustig naar voedsel onder de laag sneeuw of aten de witte schors van de berken. Het was een roedel hinde met hun jongen. Er waren geen mannetjes te zien. Dat was mooi want zo'n gewei kon een draak behoorlijk verwonden. Sinder hield wat terug en zorgde dat de wind zijn geur niet naar de herten droeg en richtte zich op Riddel met een vragende blik. Ze moesten een plan van aanpak hebben anders zouden ze helemaal niets vangen. Hij had eigenlijk gehoopt dat ze vis zouden gaan vangen maar het maakte hem niet echt heel veel uit.
Hij probeerde zo goed als het mogelijk was op één plek te blijven vliegen met behulp van de wind. Met zijn poten beeldde hij de groep herten uit waarna hij op zijn borst tikte en zijn nagel in een boogje rondom zijn uitgebeelde herten bewoog om aan te geven dat hij de herten vanaf de achterkant zou opjagen. Hij bewoog zijn andere poot - die de herten voorstelde - weg van zijn nagel om dit extra duidelijk te maken. Daarna wees hij naar Riddel en raakte toen met die poot de herten-poot aan. Riddel zou ze aanvallen als Sinder ze het bos uit gejaagd had. Hij stak één en daarna twee nagels in de lucht. Eén of twee herten was voldoende. Hij keek Riddel aan, hij wilde weten of ze het begrepen had.
Hij vouwde zijn vleugels en liet zich vallen om vervolgens vlak boven de bomen zijn vleugels weer te spreiden en een loodrechte bocht te maken. Hij scheerde een eindje over de boomtoppen voor hij vaart minderde en tussen de takken door te landen. Hij nam een hap sneeuw in zijn bek om zo zijn warme adem af te koelen zodat deze niet gezien werd in de vorm van wolkjes. Hij gebruikte de lichte binnenkant van zijn vleugels om zijn donkere rug te camoufleren en sloop op de roedel af. De herten hadden niets door, hij bewoog dan ook erg voorzichtig om geen ongewenst geluid te maken. Takjes en verse sneeuw werden vermeden op zijn weg naar de prooidieren. Toen hij vlakbij was hield hij even stil voor hij de sneeuw uit zijn bek liet vallen en tevoorschijn sprong. Hij spuwde vuur naar een kant en schoot de andere kant op. De herten hadden maar één uitweg en die was richting de onbeschutte velden. Hij joeg de dieren flink op met kleine, zwarte vuurballen en het klappen van zijn kaken als hij naar de enkels hapte van de dieren die probeerden een andere kant op te rennen. Behendig ontweek Sinder de bomen en kuilen tot hij kans zag een achterop rakend dier aan te vallen. Hij sprong opzij en beukte het dier omver waarbij het een van de poten brak. Hij klemde onmiddellijk zijn kaken rond de hals en brak de nek van het hert. Zodra het hert levenloos neerviel brulde hij. De rest van de groep was ondertussen het bos uit gevlucht. Als zijn jachtpartner zijn plan goed begrepen had zouden de dieren recht in Riddel's klauwen lopen.

Sinder zag de groep ook en probeerde op een plek te blijven terwijl hij iets uitbeelde, maar Riddel begreep wat hij bedoelde. Toen hij weg dook kronkelde zij naar benedenen ging ze in de sneeuw liggen zodat de dieren niet meteen de felle kleuren van haar manen en rug zagen. Nu viel ze minderhard op in de sneeuw. Ze hoorde de dieren vluchten en grijnsde wolfachtig voor de herten op haar af kwamen. Sommige zagen het verschil van terrein, maar er waren er ook een hoop die het niet door hadden en tegen haar aan botste. Riddel schoot met haar boven lichaam naar voren en greep een van de herten met een wel gemikte uithaal bij zijn keel en beet het dier dood. De rest liet ze vluchten en krulde zich wat op voor ze Sinder spotten en het toch weer niet kon laten. 'Je bent een flotte Sinder!' zei Riddel via haar gedachten die ze overbracht naar sinder. Ze grijnsde speels voor zij zich terug trok, maar kon nog net zien zonder het te willen dan zijn dochter bij de NW zat en Cloud heten. Riddel zie er niks over dat waren haar zaken niet, maar blij was ze er ook weer niet mee, maar ze liet het niet aan Sinder merken en begon van haar prooi te eten.

Wat onhandig wist hij zijn maaltijd het bos uit te slepen. Hij trof Riddel aan, ook zij had een hert weten te doden. In de sneeuw viel Riddel niet zo op, als ze haar rug een beetje met sneeuw bedekte dan zou ze zelfs onzichtbaar kunnen zijn. Maar er lag niet altijd sneeuw en tot nu toe had hij Riddel niet van kleur zien veranderen. Een manier om in de zomer onopvallend te zijn als je regenboog met wit was kon Sinder zich nog steeds niet voorstellen.
Hij grimaste, zijn bek was bebloed waardoor dit enigszins duivels overkwam maar het was niet slecht bedoelt. Hij liet het hert vallen en likte langs zijn tanden. Plots hoorde hij haar stem in zijn kop. Hij gromde en wendde zijn blik af. "Doe dat alsjeblieft niet" siste hij een beetje geïrriteerd. Hij had niet veel goede ervaringen met gedachtelezers en telepathie en kreeg er hoofdpijn van als er meer dan één persoon in zijn kop aanwezig was. Hij wist dat ze zijn gedachte nog niet eerder betreden had, dat had hij zeker weten gemerkt. Maar nu ze dit wel had gedaan vroeg hij zich af of ze ook in staat was herinneringen en gedachte te lezen. Hij hoopte maar dat ze zich daarbuiten had gehouden. zijn verleden ging Riddel niets aan.

Sinder kwam met zijn buit aan gelopen uit de struiken uit en liet het even vallen waarna hij grijnsde. Riddel vond het wel grappig staan, maar zei er erder niks over nog zei ze iets over wat hij zei dat ze net gedaan had. 'Sorry oude gewoonte.' zei ze en na een hap door gelikt te hebben en richten haar blik weer op haar prooi. Ze had vaker vooral in het begin andere via hun gedachten gecontrolleert of ze goed willend of slecht waren maar door Sani deed ze dat steeds minder al gebeurde ht vaak nog wel eens. Ze liet Sinder erder met rust en begon ook niet over wat ze net gezien had. Het was zijn dochter en niet die van haar dus kon ze er niks over zeggen al wist ze nu wel hoe Cloud eruit zag en hoe haar gedrag een beetje was. Riddel liet de botten liggen en verplaatste ze zich een beetje zodat zij zich schoon kon likken. Ze begon met haar borst waar kleine straaltjes bloed vanuit haar bek over heen gegleden waren. Riddel legde haar kop languit en wreef ermee over het besneeuwde veldje en likte daarna opnieuw tot het weer wit was.

Sinder snoof zachtjes na het horen van Riddel's excuus maar liet het verder met rust. Zijn maag knorde zachtjes, de geur van bloed had zijn honger aangewakkerd zoals zuurstof dat bij vuur deed. Hij ontfermde zich over het karkas van het hert dat hij gedood had. Zijn spitse snuit ging als een geslepen mes door het vlees en hij scheurde de huid met gemak stuk. Het volledige hert was te veel voor hem om in één keer helemaal op te eten. Hij zou het in de sneeuw begraven en er later voor terugkomen. Maar voor hij dat deed kon hij zich beter vol eten van de beste stukken. Hij had al n's eerder gehad dat hij zijn prooi niet terugvond of dat het was opgegeten door een ander. Dan liep hij het lekkere vlees mis dat hij in die tijd voor later had willen bewaren. Het vlees was nog warm en stilde zijn honger bijna onmiddellijk. zijn kop zat al snel onder het bloed, evenals zijn klauwen waarmee hij het karkas tegen de grond hield telkens als hij vlees van het karkas trok. Hij slikte de stukken heel door, zijn kaken bevatte geen kiezen, enkel naar achteren gerichte snijtanden, geschikt voor het vangen van glibberige vissen.
Het duurde niet heel lang voor hij genoeg had gegeten, dit was vooral omdat hij snel at. Dat was handig als er ieder moment iemand kon verschijnen die je maaltijd van je af kon nemen. Nu was dat niet het geval dus nam hij rustig de tijd om zijn kop en klauwen schoon te maken met sneeuw in plaats van zo snel mogelijk de overblijfselen van zijn prooi te verbergen. Riddel deed hetzelfde door door de sneeuw te rollen. Bij haar duurde het aanzienlijk langer om de sneeuw uit haar vacht te krijgen. Sinder hoefde enkel zijn kop wat heen en weer te bewegen in de sneeuw. Hij had geen veren meer die moeilijk schoon te maken waren en het scheelde veel in tijd als je het optelde.

Sinder at rustig door terwijl zij zich schoon maakte en genoot van de rust. Sinder had gesnoven, maar verer niet gereageert iets wat ze op prijs stelde net als hij het op prijs stelde om zijn prive gedachten te behouden. Riddel had enkel in de winter een dikke vacht die over haar beschubte huid vielen, maar in de lente zou ze als een boom zijn bladeren verloor in de herfst haar vacht net zo uit vallen in de lente en bleef een korte vacht over die net tussen de kleine schubben uit staken. Riddel schudden zich verder uit tot haar staart zie heen en weer zwiepte voor ze ging zitten en een groot aantal hoefgetrappel hun kant op hoorde komen. Riddel keek in hun richting en zocht naar een verklaring waarom zo'n grote groep op hen af kwam gereden. Maar de geur verried hen al en Riddel wist meteen hoe laat het was. Ze wist niet hoe Sinder in zulke situatie's was, maar zij wilde zo min mogelijke mensen doden. Ze stond op en zag dat d leider die voorop reed haar gevolgd had gemoeten zijn, want ze was hem te slim af geweest buiten DW. Riddel begon te grommen en haar houding werd dreigend, maar ze uiten verder geen enkele aanval dan dat haar schubben begonnen op te lichten onder haar dikke vacht. Haar kleuren vervaagde tot een hel wit verblindend licht. Ze brulde uitdagend naar hen en de man grijnsde fel, maar zijn paard dacht er anders over, maar galopeerde door tot Riddel Blind eclipes gebruikte. 'Sinder steek je kop onder je vleugels!' riep Riddel fel en wenste geen tegenspraak want anders kon hij verblind raken!

Zijn gehoor was niet zo vreselijk goed, dat kwam omdat zijn gehoorgang erg nauw was tegen het binnendringen van water. Toch hoorde hij de paarden ook aankomen, al hoorde hij het waarschijnlijk later dan Riddel. Hij begon zachtjes te grommen. Na al die jaren haatte hij mensen nog steeds en vertrouwde hij hen nooit. Sinder zette de kammen op zijn staart en kop overeind en spreidde zijn vleugels gedeeltelijk waardoor hij groter leek dan hij werkelijk was. Riddel begon licht te geven als de zon, toen de mensen te dichtbij kwamen werd het zo fel dat hij zijn ogen tot spleetjes moest knijpen om er geen last van te hebben. Riddel riep dat hij zijn ogen moest beschermen en ondanks dat hij een hekel had aan het opvolgen van opdrachten deed hij dit toch omdat blindheid hem niet zo zou bevallen. Zelfs door zijn vleugel heen kon hij het felle licht zien, al was het iet langer schadelijk.
Toen het licht weer afnam maakte hij zijn zicht weer vrij. Hij zag de mannen op de paarden in hun ogen wrijven en hun paarden liepen verward rond. Sinder zag zijn kans schoon en schoot naar voren. Hij haalde een paard omver, sprong op en beukte een andere man van zijn paard dat schrok, steigerde en weg galoppeerde. Hij stopte niet tot hij iedereen van zijn paard had of op de grond lag. Grommend kwam hij tot stilstand en keek hij neer op de mensen. Hij had hen niet echt verwond, hij was geen moordenaar, niet meer tenminste. Maar voorzichtig deed hij ook niet, zeker niet vriendelijk. Hij sloeg met zijn vleugels zodat sneeuw van de grond opstoof en brulde oorverdovend om de mensen bang te maken.

(sorry voor de late reactie, ik had het echt heel druk)

Ondanks dat ze Sinder niet lang kende deed hij toch wat ze zei en beschermde zijn ogen. Riddel raakte zelf ook tijderlijk verblind, maar dat zou langzaam aan weg trekken. Ze hoorde hoe Sinder de mensen aanviel al kon ze niet zien Riddel schudden haar kop en knipperde even met haar ogen voor ze beter beeld kreeg en hoorde zijn brul. 'Grrrr ik haat het te moeten gebruiken van deze kracht!' mopperde Riddel en wreef even met een poot over haar ogen en keek naar mensen die blindelings rond rende, maar wel bij hen vandaan rende.

De mensen gingen er vandoor, terecht, vond Sinder. Hij merkte dat Riddel zichzelf had verblind en begreep waarom ze het naar vond deze kracht te moeten gebruiken. Sinder zei niets en keek naar de sporen in de sneeuw van de paarden en mensen. Hij zag roodgekleurde sneeuw, hij had een van de mensen of paarden vast verwond toen hij hen aanviel. Zijn blik ging van de rode sneeuw naar zijn poten, hij zag dat er bloed aan zijn klauwen kleefde maar kon niet bepalen of dit van de mensen was of van het hert dat hij gedood had. Hij klauwde door de sneeuw in de grond om het bloed te laten verdwijnen en richtte zich tot Riddel. Ze had de mensen gekend, duidelijk geen vrienden, ze had hen vast iets aangedaan. Sinder negeerde deze gedachte, Riddel leek hem niet iemand die moorden of slechtheden pleegde, niet iemand zoals hij. Hij zuchtte en wendde zich tot wat er over was van zijn maaltijd, de kammen op zijn kop en staart zakten weer omlaag. Hij had geen honger meer en bedacht een plek om het kadaver te verstoppen. Hij herinnerde zich een omgevallen boom waar hij overheen was gesprongen tijdens de jacht, daaronder was een goede plek. Hij klemde zijn kaken rond de nek van het karkas en droeg het het bos in. Hij vond de omgevallen boom en begroef de overblijfselen van het hert eronder. Hierbij zorgde hij dat er niet te veel bloed op en rondom de boom terecht kwam, dat zou aaseters aantrekken. Op zijn terugweg naar de velden hoorde hij kraaien vechten om een stukje vlees wat hij had laten vallen, het deerde hem niet echt. Hij vond Riddel waar hij haar had achergelaten "Voor later" verklaarde hij droogjes.

Riddel zag een schaduw vertrekken met ht kadaver in zijn muil dus wist ze dat het Sinder was. Riddel vegde nog eens met haar poten oer haar ogen tot het beeld beter werd en weer ijn gewone scherpte had. Soms viel het nog wel eens terug en dan moest ze rustig afwachten tot het beter ging. Ze hoorde wat Sinder zei en glimlachte vriendelijk. 'Is al goed joh, maar wat is jouw realatie met menen trouwens gewoon uit nieuwschierigheid?' vroeg Riddel en ze keek hem vragend aan.

Riddel sloeg geen acht op zijn plotselinge verdwijning, toen hij terug kwam zei ze zelfs dat ze het niet erg vond. Sinder vond geen gepaste reactie dus bleef deze uit. Ze vroeg wat zijn relatie was met mensen, hier schrok hij van, al was dit niet goed zichtbaar. Hij klemde zijn kaken op elkaar, als hij het vertelde wist ze wat hij werkelijk was, hij had zichzelf voorgenomen nooit terug te kijken naar wat hij had gedaan. Nee, naar wat de mensen hem hadden aangedaan. Door die ene dag een paar honderd jaar terug had hij mensen voor altijd bevooroordeeld. Hij was hun taal vergeten en bleef zo ver mogelijk bij hen uit de buurt als dit kon. Hij wist dat hij niet stil kon blijven, zijn afgewendde blik ging terug naar Riddel en hij keek haar vastbesloten en kil aan "Mensen zijn verraders en als het erop aankomt verkiezen ze zichzelf en hun soort boven al het andere. Ze hebben mij alles afgenomen wat mij lief was." fijn, daar had je het al. Nu had hij toch genoemd wat hij had voorgenomen achter zich te laten. Maar hoe kon hij ook? Zijn ouders en zusters waren vermoord na een verraderlijke actie van een mens wier hij achtte een vriend te zijn. Het was allemaal een grote leugen geweest. Hij wendde zich af en keerde Riddel de rug toe terwijl hij zijn blik op de grond liet rusten. Hij keek naar de sneeuw tussen zijn klauwen en enkele sprietjes gras die voor zijn poten door de sneeuw heen kwamen.

Sinder klemde zijn kaken op elkaar, zijn afgewendde blik ging terug naar Riddel en hij keek haar vastbesloten en kil aan "Mensen zijn verraders en als het erop aankomt verkiezen ze zichzelf en hun soort boven al het andere. Ze hebben mij alles afgenomen wat mij lief was." fijn, daar had je het al. Nu had hij toch genoemd wat hij had voorgenomen achter zich te laten. Maar hoe kon hij ook? Zijn ouders en zusters waren vermoord na een verraderlijke actie van een mens wier hij achtte een vriend te zijn. Het was allemaal een grote leugen geweest. Hij wendde zich af en keerde Riddel de rug toe terwijl hij zijn blik op de grond liet rusten. Hij keek naar de sneeuw tussen zijn klauwen en enkele sprietjes gras die voor zijn poten door de sneeuw heen kwamen. Riddel wist dat vele mensen voor hun eigen soort kozen, maar Sani niet die was trouw aan haar en wek bijna nooit van haar zijde zeker niet als ze weer thuis was, maar hij zou zich nooit tegen haar keren. Ze schrok wel van hoe Sinder reageerde en hielt zih even stil ze had hem geen pijnlijke herinneringen willen laten oproepen. 'Ik heb ook lang gen goede ervaringen met mensen, maar er is er eentje die zich nooit tegen me zou keren en daarom vervloek ik hem soms. ooral omdat hij me helemaal vanuit japan gevolgt is.' zei Riddel en je kon horen dat ze berouw had over zijn pijnlijke bloot legging. Ze ging zitten en krulde haar lange staart rond haar poten en keek naar een andere richting en wenste dat de mensen beter met draken om gingen!