New day

Nadat Riddel terug was gekomen en een beetje met de andere leden van de groep gepraat te hebben was Riddel toch nog even aan rust toe. Ze wilde blijven dat was een ding die ze hen duidelijk had willen maken als was het niet gemakkelijk geweest. Riddel vloog kronkelend door de lucht op zoek naar en plekje in heel DW om even tot rust te komen. Het was een nieuwe dag die stralend zou worden! Riddel genoot van de zon en die was altijd al haar steun en toe verlaat geweest. Riddel zag een mooie plek bij de diepe rivieren waar ze een grote platte rots zag die voor een deel over de rivieren uit stak. Riddel lande en stak haar bek even in het koele water om wat te drinken. Ze zorgde ervoor dat haar neusgaten goed boven het wate ruit bleef zodat ze via haar neus geen water binnen zou krijgen. Riddel ging daarna liggen en krulde zich op. Oude herinneringen schoten door haar hoofd. [i]De oude tempel waar zij in gevangen werd gehouden, de gedwongen paring met een uitgekozen lung, de reis hier heen na een van de twee eiereren aan haar ouders gegeven te hebben en het andere ei bij zich gehouden voordat hij uit zou komen. Sani die achter haar aan was gekomen. Mitt en dat andere meisje dat hij toen gered had van de Nicht Warrior leden die hen anders gedood hadden, de groep gestart en toen een deel van hun terretorium af gezet, maar toen de dagen daarna was ze vertrokken zomaar uit het niets. Was het haar heimwee naar Japan geweest of wilde ze weten of haar tweede ei uit gekomen zou zijn? Riddel wist het niet en ze werd uit haar gedachten getrokken door een geluid die ze kende als sluipende voetstappen. Meteen was ze alert, want in die dagen dat ze buiten DW wa geweest hadden de mensen jacht op haar gemaakt en haar geprobeert te vangen! Een zachte maar dreigende grom rolde uit haar keel en haar gele ogen zochten naar het schepsel die haar waakzaam hadden gemaakt!

Moreno had altijd al een sluipende pas. Misschien was het gewoon omdat hij altijd op zijn hoede was of misschien was het omdat hij gewoon niet door mensen gehoord wilde worden. Want zodra mensen je hoorde was het zo dat je moest praten en Moreno deed niet aan gezellige praat. Hij zei alleen iets als het echt noodzakelijk was. Dus dan maar proberen mensen te ontwijken. Zo ver mogelijk bij ze uit de buurt te blijven. Vandaar ook dat hij hierzo was. Niemand, of in ieder geval haast niemand kwam hierzo. Toen Moreno wat gegrom hoorde wist hij eigenlijk al dat deze plek nu niet onbemand was. Of onbedraakt maar dat klonk zo raar." Ik wil u niks doen. Ik wilde gewoon geen last hebben van drukte." Zijn stem klonk schor en had een zware brom toon, dat kreeg je als je je stem niet vaak gebruikt. Moreno was er een beetje aan gewend geraakt, dat schorre. Hij had van kleins afaan altijd al een brom stem en werd daar vroeger ook nog eens door gepest. Misschien is dat ook een rede geweest waarom hij niet graag praatte. Eigenlijk waren er zoveel redenen waarom Moreno deed zoals hij deed. Maar iedereen had zo zijn redenen om zichzelf te zijn. Moreno was geen uitzondering op iedereen. Hij was apart maar niet zo apart. Langzaam liep hij, op dezelfde pas als daarvoor, naar waar het geluid vandaan kwam. Door een paar struiken zag hij al de draak. Na wat moeite om zonder kleerscheuren door de struiken heen te komen stond hij tegenover de draak. Er zat zo'n twintig meter tussen hem en de draak. Zijn handen had hij op zijn rug in elkaar gevouwen en hij gaf een korte buiging aan de draak." Ik kom niet om uw rust te verstoren."

Een zware schorre stem klonk op en beweerde haar niets te doen. Riddel hielt dan wel op met grommen, maar ze vertrouwde het nog zo net niet dus bleef de lung op haar hoede en staarde de man aan met haar gelige ogen. Toen hij voor haar stond boog ze haar kop naar hem toe en bekeek de jongen man even. Hij had een veelste zware stem voor zijn uiterlijk, maar dat hielt ze voor zich. “Wat kom je hier doen dan?“ vroeg ze nieuwschierig en legde haar kop op haar voorpoten neer. Vroeger zou ze nooit zo onverschillig gereageert hebben, maar zins ze zo maar vertrokken was was Riddel erg verandert!

Moreno antwoordde toen het zijn beurt was om te antwoorden, hij widle geen ruzie en vond het niet nodig om draken in het harnas te jagen," Ik wilde alleen van mijn rust genieten door hierzo naar het water te gaan kijken en na te denken over dingen, misschien mijn filosofische gedachte gang op papier te zetten. Het was nooit mijn bedoeling geweest iemand, zoals u, te storen. Als u wilt dat ik ga zal ik een andere plek zoeken om tot rust te komen en mijn gedachtes op een rijtje te zetten." Moreno zette zijn kraag weer overeind want die was door het gevecht met de struiken omlaag gegaan en klopte de laatste takjes van zijn lange bordeaux gekleurde jas af. Met diezelfde hand ging hij even door zijn ravenzwarte haren, die zoals altijd, alle kanten op stonden maar toch in een soort model leken te zitten. De man die voor de draak stond, had oude gewoontes, oude tradities en vooral een ouderlijk overkomen. Hij zag er qua gezicht jong uit maar voor de rest leek alles uit de vroegere tijd te zijn. Zijn kleding, zijn manier van doen zelfs zijn stem en wat hij zei leek van vroeger te zijn.

Dus hij zocht ook een rustige plek om na te denken. Er vrscheen een glimlach op haar lippen en ze wees met haar staart. “Er is plek genoeg, je hoeft voor mij geen andere te zoeken en noem me alsjeblieft geen u? Dat heb ik al veel te lang aan moeten horen voor ik hier kwam. Noem mij maar Riddel en hoe kan ik jouw noemen?“ zei Riddel en tilde haar kop op om de weg naar het plateua vrij te maken. Ze was niet hoog op de poten niet meer dan 10 meter, maar in haar lengte was Riddel tussen de 20 a 25 meter. Ook had zij in tegenstelling tot de meeste draken hier geen vleugels.

Moreno glimlachtte vriendelijk en was blij dat de draak, met de naam Riddel, hem erbij wilde laten." Aangenaam Riddel, mijn naam is Moreno. En sorry als dat u je stoorde. Ik ben gewend met u te praten. Het voelt zelf ook fijner om met u te praten." Moreno liep met een trage trent naar het plateau en nam daar plaats. Zijn jas sloeg hij eerst op voordat hij ging zitten om te zorgen dat hij er niet op ging zitten en het vies zou maken. Met zijn donkere ogen bekeek hij de draak nog eens goed." Waarom bent u, sorry, waarom ben je hierzo naartoe gekomen voordat ik je zo bruut verstoorde." Zijn handen gleden over zijn jas opzoek naar waar de ingang was van zijn jaszak, helaas had hij tot twee keer toe een verkeerde jaszak, derde was scheepsrecht zo zeiden ze en de mensen hadden gelijk, want toen hij voor een derde keer zijn hand in één van zijn jaszakken liet glijden vond hij wat hij zocht. Met in zijn hand een luciferdoosje en een sigaar kwam de hand weer uit zijn jaszak." Is het erg als ik rook?" Zijn blik gleed even van zijn sigaar naar het water en toen weer terug naar Riddel." Ik wil, zoals eerder al gezegd, namelijk niemand tot last zijn." De jongeman had iets over zich heen dat niet goed leek te zitten maar ook niet slecht kon zijn. Hij had iets mysterieus en meestal betekende dat niet echt iets goeds. Toch leek Moreno niks kwaads in te zin te hebben. Eén ding was daardoor erg duidelijk, deze jongeman was moeilijk te pijlen.

De jonge man heten dus Moreno en ging bij haar op het plateua zitten. Riddel volgde zijn bewegingen en merkte dat hij liever met u sprak, maar daar had Riddel een hekel aan gekregen van haar tijd in de tempel. Toen ze de vraag kreeg over waarom ze hier heen gekomen was voor hij haar stoorde keek ze even naar de verte. Het was niet gemakkelijk, maar dat kon hij niet weten. 'Ik wilde mijn gedachten wat rust gunnen, maar zo te zien heeft het geen nut om hier ergens rust te krijgen.' zei Riddel en ze schudden even haar kop voor ze hem weer neer legd achter Moreno. Zijn hand stak hij een paar keer verkeert, maar uit eindelijk vond hij toch wat ie zocht en vroeg of hij zijn sigaar mocht opsteken. 'Dat moet je helemaal zelf weten, wij draken kunnen wel tegen Rook. Sommige leven er zelfs voor in de vulkanen.' zei ze en richten haar blik op het stromende water wat zo heerlijk rustgeven was omzowel naar te kijken als naar te luisteren.

Moreno kreeg een treurige glimlach toen Riddel het had over dat ze haar gedachte geen rust kon geven. Onbewust had Moreno het idee in zijn hoofd gekregen dat hij daar de oorzaak van was." Ik weet dat je tegen rook kan maar ik vroeg iets anders, ik vroeg of je er last van had als ik mijn sigaar opstak. En dan heb ik het niet over dat jij er niet tegen zou kunnen maar of je het niet erg vind om in de rook te zitten?" Moreno's stem klonk niet boos of dringend, hij klonk zacht en eerder alsof hij je gewoon op je gemak wilde stellen. En eigenlijk was dat ook wel wat Moreno wilde. Hij hoefde geen ruzie en wilde die ook niet uitlokken. Over zijn bewegingen en woorden was altijd nagedacht en hij wilde graag niemand tot last zijn. Ook wilde hij zich aan niemand hechten maar waarom zou je waarde hechten aan iemand die toch alleen maar stil was en in zijn eigen wereldje. Weer ging zijn vrije hand even door zijn haren omdat die voor zijn ogen begonnen te hangen. Zijn ogen keken recht in die van Riddel en hij was opzoek naar iets in die ogen, een soort verhaal. Ogen waren de spiegels van mensen hun ziel, sommige moesten nog opgepoetst worden maar ze vertelde je met wie je te maken had. Moreno wilde weten met wie hij te maken had.

“Zoals ik a zei Moreno dat moet je zelf weten zolang jij de as maar ergems neer legt waar niemand er last van heeft.“ zei Riddel en tilde haar kop weer op voor ze naar de omgeving keek. Gelukkig hielden de NW zich stil, maar ze konden net zo goed een plannetje aan het uit broeden zijn. Riddel wilde alstijd het goede helpen, maar ja dat was er bij haar ook eigenlijk wel in gestampt door de monnken die haar nooit naar buiten hadden gelaten doordat ze juist mensen en dieren moest helpenmet haar gaven! Ze waren altijd ver verre gekomen of uit eigen land, maar Riddel was het bui geweest om dat te blijven doen! Ineens werden haar ogen groot en ze schrok van die herinnering! Was dat de reden dat ze ineens verdwenen was en de groep en haar zoon en pleeg dochter in de steek had verlaten en zonder iets te zeggen was vertrokken? Riddel bleef voor zich uit staren en haar ogen schoten zoekend heen en weer, maar haar kop bleef op een plek. Was ze het beu om het goede te helpen? Schaamte, diepe schaamte drong door haar lichaam heen en langzaam aan besefte ze wat de reden was waarom ze vertrokken was! Zze legde aar kop weer neer en sloop haar ogen, maar kon er niks aan doen dat er een enkele traan over haar vacht rolde en op de rotsachtige gladde vloer viel. Riddel voelde zich nog svhuldiger dan dat ze had gedaan toen ze weer terug was gekomen!