Falkor!!!

Ze was lang weg geweest, veelste lang. Haar sierlijke lange lijf kronkelde door de lucht op de luchtstromingen die over de aarde verspreid waren. Ze haten zichzelf. Heimelijk was ze er vandoor gegaan, maar een echte goede reden had Riddel niet. Haar regenboogachtige manen wapperde achter haar aan tot ze bij de boerderijen aan kwam. Ze had iedereen achter gelaten zonder te zeggen dat ze er even tussen uit moest voor haar gemoedsrust, maar Riddel was simpel weg gewoon gegaan! Ze had naar een antwoord gezocht die ze nooit had gevonden, nu hoopte ze ssterk dat ze het haar niet al te kwalijk zouden nemen. Vooral haar kinderen niet? Maar eerst wilde ze met Falkor spreken en hopelijk wilde hij haar ook ontmoeten... Riddel landen ver genoeg bij de boerderijen vandaan waar zij zich neer zetten en nog even om zich heen keek. Overal echt overal lag een dikke lag sneeuw. Riddel vulde haar longen en brulde luid en scherp. Ze wilde Falkor spreken, hem net als de andere om vergeging vragen voor haar plotelinge verdwijning!

Falkor was niet ver vam de boerderijen vandaan. Het was te rustige de laatste tijd. Naar zijn gevoel veel ste rustige. Met kalme slagen van zijn vleugel vloog hij over het gebied van Dragon world en over de velden van de boerderijen. na een tijd over de boerderijen en de velden die er bij hoorde gevlogen te hebben klonk er een bekende brul. Meteen maakte hij een draai en vloog daarna richting de draak die hem geroepen had. als snel kwam de witte draak in zicht. Falkor was benieuwd waar ze al die tijd was geweest. En vooral wat ze na al die tijd dat ze weggeweest was te zeggen had. Falkor lande valk voor haar neer waarna hij zijn vleugels even strekte en daarna netjes langs zijn lichaam vouwde. Waarna hij zijn blik op Riddel richte. 'Riddel?' Zei Falkor, terwijl hij haar met een wat strenge blik in zijn ogen aankeek.

Ze hoefte niet lang te wachten tot ze de rode draak aan zag komen. Haar staart zwiepte heen en weer zoals bij een kat die zich niet op zijn gemak voelde. Toen hij landen zag ze meten al zijn blik. Wat haten ze die, die blik had ze vroeger vaak genoeg gezien en ze vond het nog steeds niet fijn! “Falkor... ik weet niet wat ik zeggen moet“ zei ze en keerde haar blik even van hem af. Ze haten zichzelf. “Ik weet niet wat er in me gevaren was waardoor ik weg was gegaan... het is net als toen in japan, maar toen had ik tenminste een reden... nu.. nu heb ik die niet.“ ze z wist echt niet waarom ze was vertrokken en ze shaamde zich zo. “Het is vast niet te vergeven wat ik gedaan heb, nog de reden die me nog niet duidelijk is waardoor ik ben weg gegaan!“ Riddel wreef met haar ene poot over de ander voor ze wweer naar Falkor keek die onbewogen leek te zijn, maar het was ook niet meer dan terecht dat hij zo deed. Riddel hoopte dat ze haar eigen te beweegreden ooit zou snappen, maar of ze daar ooit achter zou komen was nog de vraag? “Zo te zien hebben de Nw zich terug getrokken, maar dat neemt niet weg dat ik jullie in ontwetendheid had moeten laten.“ sprak ze zacht terwijl ze met een schuldbewuste blik naar Falkor bleef kijken.

Falkor keek haar met een wat strenge blik aan maar was toch ook wel nieuwsgierig. Hij wilde wel weten, waarom ze zo lang weg was geweest en weg was gegaan. Haar staart zwiepte heen en weer zoals dat dat bij een kat ging. Falkor zweeg alleen maar en wachtte toe ze had woord nam. “Falkor... ik weet niet wat ik zeggen moet“ zei ze en keerde haar blik even van hem af. “Ik weet niet wat er in me gevaren was waardoor ik weg was gegaan... het is net als toen in japan, maar toen had ik tenminste een reden... nu.. nu heb ik die niet.“ Zei ze Falkor knikte enkel alleen maar, waarna hij haar nog steeds zwijgend aankeek wachten op meer. “Het is vast niet te vergeven wat ik gedaan heb, nog de reden die me nog niet duidelijk is waardoor ik ben weg gegaan!“ Vervolgde ze. Er kwam een kleine glimlachje op zijn snuit nou. Maar bleef haar met een strenge blik in zijn ogen aankijken. Falkor zweeg nog totdat ze klaar was met haar verhaal. “Zo te zien hebben de Nw zich terug getrokken, maar dat neemt niet weg dat ik jullie in onwetendheid had moeten laten.“ Sprak ze zacht terwijl ze hem met een schuldbewuste kop aankeek. Falkor schudden zijn kop. ‘Zo erg is het nou ook weer niet hoor maar je had het wel beter even kunnen zeggen dat je een tijdje weg ging. Ik weet niet waar de andere leden van je groep zijn waarschijnlijke zijn ze hun eigen weg gegaan na de lange afwezigheid van onze leider. Daar lijkt het wel op ze houden zich erg rustige de laatste tijd.’ Falkor schudder daarna zijn kop en liet een zucht los waarna hij zijn blik even op het luchtruim richte. ‘Maar wat is er dan precies in japan gebuert wardoor je daar zo graag weg wilde of weg moest?’ Vroeg Falkor waarna hij zijn blik weer op Riddel richten

Falkor schudden zijn kop en zei dat het niet zo erg was, maar dat ze wel even had moeten zeggen at ze voor een lange tijd afwezig was. Riddel voelde zich wat lichter worden en richten zich iets meer op, maar nam haar volledige houding nog niet helemaal aan. Ze voelde zich nog te schuldig daarvoor en luisterde naar wat hij nog meer zei. “Dat geloof ik best, maar toch wil ik ze graag allemaal spreken en zeggen dat het me vreselijk spijt.“ zei ze en hoorde zijn vraag over Japan. “Da... dat is een heel heel lang vehaal.“ happerde ze even. Riddel had daar voor haar gevoel een rot jeugd gehad, maar of Falkor het echt boeien zou? “Ik zal het kor houden. De Japanners hielden me dar van jongs af aan in een tempel vast gewoon zodat ik de mensen, dieren en de draken die kwamen kon helpen met mijnelende gaen. Ze dwongen ze zelfs met een andere draak te paren, waarvan maar twee eieren bevrucht waren. Ik wilde mijn jongen niet hetzelfde leven laten hebben als ik dar had. Een van de twee eieren heb ik mijn ouders gegeven en hen gevraagd of ze het wanneer het ei uit zou komen als hun eigen jong op te laten groeien. Het andere ei had in verstopt in mijn manen zodat ie lekker war zou blijven tijdens de reis. Sani had me kennelijk zien vertrekken en zo zijn we hier heen gekomen. Maar waarom ik nu ben weg ggaan begrijp ik nog steeds niet.“ vertelde Riddel en keek naar de verte terwijl ze vertelde, maar toen ze uit gesproken was keek ze hem weer aan.