You're not going to get away.

Hij slipte en zijn staart sloeg tegen een boom. Splinters vlogen in het rond, de boom kreunde en viel krakend om waarbij andere bomen geveild werden. De grond trilde toen de boom neerkwam. De angstige roep van een jonge draak klonk tussen de bomen door. De jonge draak probeerde de muren van de tempel te beklimmen toen ze in een hoek gedreven was. Toen dit niet lukte draaide ze zich om en keek ze angstig naar haar achtervolger. Een groene draak met naar onderen gekrulde horens kwam uit de schaduwen tussen de bomen. Zijn scherpe tanden fonkelde in het zonlicht en zijn lichaam was bedekt met littekens. "Nu heb ik je" grinnikte hij terwijl hij dichterbij kwam. De jonge draak piepte angstig, ze kon nergens heen; achter haar was de tempel, links was een decoratief stuk muur, rechts ook en voor haar stond de draak. De jonge draak had wel vleugels maar deze waren te klein om mee te vliegen, ze had geen horens enkel stekels die over haar rug liepen en vier langere stekels op het uiteinde van haar staart. Curse kwam dichterbij, grijnzend keek hij neer op zijn prooi met zijn oranje ogen. De kleine draak keek naar hem op en stond doodsangsten uit, dat was meer dat logisch: Ze had niemand om haar te beschermen, kon nergens heen en er stond een hongerige kannibaal voor haar. Plots nam het instinct het over, ze opende haar bek en spuwde een zwarte drap in het gezicht van haar belager. Deze trok zijn kop vloekend van haar weg. Toen hij met zijn ene voorpoot het spul van zijn kop veegde zag het jong haar kans schoon en probeerde ze langs hem heen te schieten. Maar Curse merkte het jong op "Oh nee, jij gaat nergens heen!" riep hij terwijl hij met zijn staart zwiepte. Hij sloeg het jong tegen de muur van de tempel met de stekelige knots aan het uiteinde van zijn staart. Het kleine wezen klapte tegen de muur en zakte op de grond in elkaar. "Klein misbaksel" siste hij en hij kwam opnieuw op het jong af. Dit keer gaf hij haar geen tijd om rare fratsen uit te halen; hij klemde zijn kaken rond haar kop en begon er druk op te zetten. Het jong krijste en probeerde uit alle macht uit de doodsklem te ontsnappen. Ze had geen schijn van kans en na het klinken van een misselijkmakend gekraak stopte het krijsen abrupt. Zijn bek liep vol met bloed dat uit zijn mondhoeken liep en op de grond droop. En zo werd hij aangetroffen: Met een babydraak in zijn bek en bloed over zijn snuit.

[O kijk er is toch leven op DW ]

De laatste tijd was het nogal stil in DW. Laisve gedreven door verveling en zijn nieuwe afmetingen, vloog rond zonder een bestemming. Hij had totaal geen honger meer aangezien hij zich de laatste dagen vol had gepropt met alles wat bewoog.
Onder hem schoot de bossen van de Long valley voorbij. Hij testen hoe snel hij kon gaan in een zo kort mogelijke tijd. Dankzij zijn grote gestalte ging het trager dan gewenst. Hij vervloekte dit net toen hij een bekende aanwezigheid voelde. Aan de horizon verscheen de tempel van het forest en er kwam een grote grijns op zijn gezicht. Wel, wel. Dat is laaang geleden...
Soepel ondanks zijn grote nam hij een duikvlucht en remde af. Te laat besefte hij dat hij zijn snelheid verkeerd berekend had en hij kwam met een schok en veel geklauw op het tempeldak terecht dat kraakte onder zijn gewicht. Onder hem zag hij Curse die zich tegoed deed aan een of ander draakje dat op de verkeerde moment op de verkeerde plaats was.
Laisve sloeg als een valse kat zijn staart over zijn poten en maakte het zich wat gemakkelijker.
"Eet je altijd met prut over je kop? grinnikte hij diep.

Dakpannen kletterde naar beneden en er viel er een kapot op zijn dikke schedel. Verstoord keek de groene draak op. Als je niet zou weten dat hij daar zat zou je hem niet eens zien. Zijn groen tot grijze kleuren gingen volledig op in het gras, het mos en de schaduwen. Op het dak van de tempel zat een enorme draak op hem neer te kijken. Curse grijnsde zijn tanden bloot "Als dat Laisve niet is" antwoordde hij toen deze spotte met zijn maaltijd. Hij spreidde zijn vleugels en steeg op met het karkas in zijn klauwen. Hij hield er niet van als anderen zo op hem neerkeken. En omdat hij niet zo groot was gebeurde dit nogal snel. Hij landde naast Laisve op het dak. Zijn ene achterpoot gleed weg doordat er wat losse dakpannen onder hem vandaan schoten. Curse sloeg met zijn vleugels en verplaatste zich wat verder omhoog "Jij houd ook maar niet op met groeien he?" grinnikte hij en hij likte het bloed van zijn snuit waarna hij zijn maaltijd vervolgde. Er sijpelde bloed uit het karkas. De kleine rode rivier gleed over de dakpannen en lekte van het dak vele meters naar beneden. De geur ervan zou zeker roofdieren als vossen en dassen aantrekken en deze dieren werden altijd weer achtervolgd door kraaien en raven. Enkele van deze zwarte aaseters cirkelden al boven hen rond, wachtend op het juiste moment om toe te slaan. Curse negeerde hen en liet botten tussen zijn sterke kaken versplinteren om het merg eruit te kunnen eten. "Wat brengt jou hier? Ook aan het wachten op de grote aanval?" vroeg hij Laisve. Toxic zou nu op zoek moeten zijn naar haar zusters om hen de les te leren die ze verdienden. Zonde, vond Curse, de twee zusjes waren al bijna net zo aantrekkelijk als zijn leidster. "Zeg, hoe vaak zie jij nog wijfjes?" de vraag was plotseling in hem opgekomen toen hij aan Poison en Venom dacht. En nu hij er nog eens over nadacht m,erkte hij dat hij over het algemeen weinig draken had gezien. Zo veel had hij er nu toch ook weer niet vermoord? De zomer was gewoonlijk een tijd van overvloed voor hem. Er waren jongen en eieren zat. Maar nu was het stil.

Zijn grijns werd nog breder toen Curse zijn grote aanroerde. "Ik weet niet goed wat te verwachte van mijn grootte inderdaad, soms is het wel irritant inderdaad." Zei hij terwijl Curse naast hem kwam zitten met zijn smakelijke buit. Laisve had het al lang opgegeven met het experimenteren van voedsel. Draken smaakte wel lekker maar blijkbaar kon zijn lichaam het niet zo goed aan van wegen zijn genezende krachten. Omdat drakenweefsel te veel op zijn eigen leek kon het wel eens gebeuren dat het vastgroeide als hij zichzelf genas waardoor er een opstopping in zijn darmen kon voorkomen.
Een kraai kwam iets te ver naar beneden en Laisve katapulteerde de vogel met zijn vleugel weg. Hij voelde de emoties eruit verdwijnen wat erop wees dat de kraai dood was. Hij grinnikte terwijl hij nog een vogel probeerde te raken.
Curse vroeg iets en verstoord keek hij op. Hij was volledig in zijn spelletje opgegaan. "Waa, Ik vlieg wat rond, je kent dat wel. Stilte voor de storm...". Hij voelde een omslag in Curses emoties en Laisve probeerde de gevoelens te negeren. Het voelde niet goed wanneer hij groepsleden afluisterde. Gedachten hoorde hij alleen wanneer hij het wou maar emoties waren altijd aanwezig. Weer vraagde de gecamoufleerde draak hem iets wat zijn gevoelswisseling verklaarde.
Laisve keek hem licht verrast aan en zijn normaal altijd aanwezige grijns verflauwde. De vraag liet hem weer aan zijn oude jeugdliefde denken. Twilight. Ze is dood! Kop op Laisve!
Hij grijnsde terug en antwoordde: "Laatste tijd niet nee, ze hebben zich waarschijnlijk verstopt voor onze charmes." En hij wiebelde met de schubben boven zijn ogen die het water uit zijn ogen afvoerde. "Hoezo? Iemand in het vizier Curse?

Met wat overmatig gebruik van het woord 'inderdaad' gaf Laisve toe dat zijn grootte wel irritant was. Hij schoot een kraai weg alsof het een pluisje was en raakte afgeleid door het spel. Ondanks zijn grootte was Laisve nog steeds jong, dat amuseerde Curse wel. Curse was nooit echt speels geweest, de enige speelmaatjes die hij ooit had kunnen hebben waren de jongen die in het nest zaten waarin zijn ei was achtergelaten. Onderhoorndraken waren de koekoeken onder de draken: ze legde hun eieren in het nest van een ander, deze eieren kwamen eerder uit dan de anderen zodat de concurrentie uitgeschakeld kon worden nog voor deze werkelijk leefde. Dat was wat Curse ook had gedaan, omdat zijn 'moeder' hem niet het juiste voedsel kon geven had hij al zijn nep-broertjes en zusjes gedood en opgegeten met als gevolg dat de draak van wie het nest was hem wegjoeg. Sindsdien zorgde Curse voor zichzelf, hij stal, moordde en verraadde om maar aan voedsel te kunnen komen. Zijn soort was gedoemd tot gevoelloosheid.
Laisve zei dat hij niet zo veel deed, stilte voor de storm. Curse grinnikte en likte langs zijn bek voor hij het laatste beetje vlees en botsplinters zijn bek in liet verdwijnen. Hij kon een volledig karkas met botten en al verorberen. De botten werden meestal niet echt verteerd maar het vulde wel voor zolang het duurde. Toch waren er dit keer botten over, ondanks dat het prima vulmateriaal was kon het gevaarlijk voor hem zijn de dingen zonder enig huid of vlees te eten. Als de scherpe stukken niet goed in iets zachts waren verpakt kon hij zijn slokdarm ermee verwondden en een bloeding in de organen was nooit goed. Laisve zei hem geen draken van het andere geslacht te hebben gezien en grapte dat ze zich verstopt hadden voor hun charmes. Curse grijnsde terwijl hij voor zich uit staarde en de botjes voor hem van het dak liet rollen. Kraaien probeerde de botjes die ze konden tillen uit de lucht te plukken tijdens hun val. Als er een kraai een botje had gingen er vijf anderen achteraan tot ze doorkregen dat er niet echt iets interessants meer aan het bot zat. "Iemand in het vizier Curse?" Curse keek naar de grote grijze draak op met een uiterst serieuze blik "Altijd Laisve, altijd" hij grinnikte en barstte toen in lachen uit om zijn eigen grap.

Laisve lachte luid mee en de aarde beefde lichtjes terwijl de tempel kraakte. Het werd weer stil en verderop durfde een verloren vogeltje terug te fluiten. De stilte bleef hangen en werd dikker en vol emoties. "Denk je dat het nog lang gaat duren? De stilte bedoel ik... Ik word er depressief van, altijd het afwachtte tot de oorlog eindelijk start." Hij zweeg met een grom en kerfde met een nagel tussen de dakpannen zodat deze los kwamen.
Laisve was niet iemand die rustig kon afwachten, hij was een draak van de wind. Wispelturig en altijd in beweging. Ik wil beweging! Het is te lang windstil geweest! Hij gromde luid en draaide ongemakkelijk rond op het dak terwijl hij een constante stroom aan ijskoude zuchten uitstoten met een windkracht van wel 10 beaufort. De bladeren ruiste ervan en het kalmeerde hem lichtjes.

[Niet echt veel inspiratie -.- ]

De dag was lang, de nacht was kort, veel te kort. De duisternis kwam veel te snel en hing dan ook snel weg. Net als de wind, onvoorspelbaar! Je wilt het, maar toch niet. Alleen als je ogen gesloten zijn en de buitenwereld er niet is, dan is de duisternis goed en speelt de wind geen rol in dat moment...
Ze rolde met haar ogen toen een man -al schreeuwend- naar haar toe rende.Het zwaard in zijn linkerhand was ingelegd met verschillend soorten edelstenen en diamanten. Het handvat was volledig van goud en het lemmet was uit zilver gemaakt. Het goud liep uit tot 10 centimeter over het lemmet en een stuk daarvan was bedekt met drakenschubben. De man zelf had een ijzer harnas aan -op sommige plaatsen zag je de schittering van een diamant. Hij was redelijk zwaar gekleed en liep naar Saffier toe, die haar net te goed deed aan een kudde herten. Het paard waarmee de ridder naar haar toe kwam, was allweer weg gegallopeerd.
Ze beef ontspannen zitten en toen hij op 2 meter afstand van haar was, schoot ze vooruit, De man was te traag en saffier zag haar kans, ze beet in het middel van de man, ze loste meteen. De beet was dodelijk voor een mens. De ridder snauwde haar iets toe in die vreemde taal van de mensen. Ze brulde uitdagend naar hem en haar brul weergalmde door heel het bos. Ze rende naar hem toe, terwijl haar staart naar hem uitsloeg en hij weg werd gekatapuleerd naar een boom. hij stoote tegen de stam van de plant en bleef daarna onbewegelijk liggen. Met trotse stappen liep ze naar het mens, ze trok hem vanonder het hout vandaan. Ze bekeek het eerst voor ze hem aan stukken trok, de geur van bloed drong haar neus binnen, maar ook de geur van haar gif. Een kraai daalde af en pikte in het karkas, maar het dier viel meteen dood. het was het gif die in zijn bloed zat, alleen saffier kon de ridder opeten.
De drakin scheeurde het laatste deel aan stukken waarna ze hem naar binnen slikte. Haar paarse huid was volledig bedekt met rode plekken en flarden vlees- het kwam vast omdat ze meer speelde met hem dan eten. Saffier rekte haar in volle lenget uit waarna ze haar vleugels ontplooide en ze haar vleugels traag uitsloeg om op verkening te gaan.
Terwijl ze ontspannen over de groene bossen vloog dacht ze na. Het was zo dat ze klaar was om eieren te leggen, maar het paringseizoen was veraadelijk stil geweest. Dat vond ze verdacht. Ze snoof de geur op van het bos, maar die werd versperd door de geur van drakenbloed. De paarse drakin grijnzde en vloog daarna in de richting van de geur, als daar geen draken op af kwamen... En zeker mannetjes.
Ze tuurde naar de horizon, waar er langzaam een drakenlichaam verscheen. Ze kon het bewustzijn van 2 draken merken en dus sloot ze haar gedachten af van die twee, diot betekende dat zij geen gedachten kon lezen en -als er 1 van de twee gedachten kon lezen- de hare ook niet kan lezen. Ze lande een eindje voor de tempel waarna ze in een drafje door het dunne bos liep.
Met een gekrulde staart en nek liep ze naar de open plek. Met trage sierlijke passen stapte ze opde binneplaats van de tempel, ze grijnzde toen ze zag dat het twee mannetjesdraken waren waarn ze haar kristallen tanden liet glinsteren in de zon.

"Denk je dat het nog lang gaat duren? De stilte bedoel ik... Ik word er depressief van, altijd het afwachtte tot de oorlog eindelijk start." Curse wilde antwoord geven maar op dat moment verscheen er een derde draak de open plek voor de tempel. Curse keek op haar neer vanaf het dak en grijnsde breed. "Kijk, kijk, kijk. Wat hebben we hier?" zei hij geïnteresseerd, hij grinnikte alsof hij een duivels plannetje gesmeden had. De drakin was iets groter dat hij en - natuurlijk - kleiner dan Laisve. "Ik ga hier niet om vechten, vriend" zei hij tegen Laisve waarna hij met zijn donkere tong langs zijn tanden ging, zijn vleugels spreidde en naar beneden zeilde. Hij landde naast de draak - roze tot paars van kleur - en zwiepte met zijn staart. De stekelige knots aan het uiteinde sloeg vervaarlijk in het rond maar raakte niets. Dat was ook niet zijn bedoeling. Hij cirkelde rond de drakin en rook haar rijpe geur. Ze was nog jong, misschien een jaar of twee maar oud genoeg voor het paringsseizoen en kon dus eieren leggen. Dat was het enige wat echt belangrijk was. Hij stopte toen hij weer voor haar stond. Wat kon hij zeggen? Hij keek haar aan met zijn vurig oranje/gele ogen. Over zijn linker oog zat een litteken dat bestond uit drie lange sneeën, gemaakt door de klauwen van een andere draak. Zijn hele lichaam zat vol met dit soort littekens. Haar kristallen tanden interesseerde hem, eerlijk gezegd interesseerde alles aan een vrouwtje hem. "En wat doet iemand als jij in de buurt van draken zoals wij?" vroeg hij, doelend op hemzelf en Laisve. Het had niet dreigend geklonken, hij wilde haar tenslotte niet wegjagen. Hij rook gif, maar dat schrok hem niet echt af. Hij leefde al jaren met de geur van gif om hem heen. Gifdraken waren nou niet echt iets nieuws. Sterker nog, het waren misschien wel de meest voorkomende draken in DW.

(beetje kort, valt weinig over te vertellen)

Toen hij gekalmeerd was voelde hij pas dat er iemand naderde. Curse wou zijn antwoord zeggen maar Laisve luisterde al niet meer. Hij speurde het bewustzijn van de andere af. De draak, of nee drakin, was nog jong en duidelijk onervaren. Ze probeerde haar gedachten af te schermen maar door haar onervarenheid schreeuwde ze als het ware uit wat ze dacht. Ze streek neer in het bos en Laisve draaide zijn hoofd expres weg van haar. Ze draafde naar hun toe en Laisve grinnikte op zijn typische laatdunkende manier. Lopen? Ze is een draak in hels naam! Met sletterige passen kwam ze de open plek op gestapt. Ze schreeuwde maar één ding uit en dat was paren. Laisve keek nog steeds niet om, hij bestudeerde de wolken aan de hemel, maar kon alles volgen door gedachten van een vogel binnen te dringen dat op een tak nabij zat.
Curse ging meteen op haar af maar Laisve had eigenlijk zin om wat te dollen met haar. Hij legde zich wat gemakkelijker toen Curse haar begon in te pakken en deed alsof hij soesde met zijn ogen half gesloten en zijn neus in de wind. Hij bestudeerde haar via de ekster in de boom en stelde vast dat ze een mooi slank lichaam had. Perfect voor haar doel als hoer. Te slank voor zijn gestalte en grootte. Hij bestudeerde haar krachten en vond ze nogal gewoon. Zelf versterkte hij zijn barrière nog wat meer zodat ze er zeker niet door kon met haar miezerige gedachtelezerskracht. Hij als draak met 300 ervaringsjaren en lid van de NW kon je niet binnendringen zonder zijn toestemming.
Al met al een standaard wannabe, leuk om te zien maar niks voor hem. Curse mocht haar hebben, maar eerst wou hij wat spelen.
Ze waren diep in gesprek? Met een plotse, verrassend, snelle beweging draaide hij zijn hoofd en keek haar met zijn fel oranje ogen aan terwijl hij zijn hoektanden zo lang al haar nek bloot grijnsde en diep rommelend lachte waardoor de tempel en grond mee beefde en hij hun gesprek stoorde.?