Sisters of doom, sisters of toxin. Were are you?!

De illusiedraak was afgedropen en de overwinning was voor de zoveelste maal aan haar. Ze had niet eens hoeven vechten. Toch was ze niet tevrede, dat lag niet aan de vele indringers van de afgelopen tijd maar aan de afwezigheid van haar zusters; Venom en Posion. Ook haar parer had ze lang niet gezien. Meestal was hij er niet rond de koude tijden maar nu was hij er ook in de tussenliggende seizoenen niet geweest. Het baard haar zorgen, ze vermoedde verraad van haar zusters.
Ze liep in een stevige tred door het moeras, in haar woede kracht zettend achter iedere pas. Op een open plek waar de moerasgassen als mistflarden over de drassige grond spookten begon ze te ijsberen. Heen en terug, telkens als ze bijna met haar kop tegen de bomen kwam draaide ze om en liep ze terug. De geluiden die ze maakte klonken steeds geïrriteerder. Toen het niet erger leek te kunnen stond ze met een ruk stil in het midden van de open plek. Ze gooide haar kop in haar nek en brulde, het geluid was beangstigend en rijkte tot ver in DW. Dieren ontwaakten uit hun winterslaap en kropen ver terug in hun hol, vogels vlogen op en foegragerende dieren hieven hun kop geschrokken. Toxic spreidde haar vleugels en sloeg ermee zonder op te stijgen voor ze haar brul liet wegsterven.
Zouden haar zusters niet komen opdagen dan zou ze hen niet aleen uit de groep verbannen maar er ook voor zorgen dat ze DW nooit meer in kwamen. Als ze wel zouden verschijnen hadden ze heel wat uit te leggen. Er was een grote kans dat dit zou uitlopen op een gevecht of op de dood. Hier zou ze hen niet zomaar mee weg laten komen! Ze was niet van plan dit te verliezen. Ze was in vorm en erg boos, wat haar vechtlust enkel aanwakkerde. Toch zou ze hen niet meteen naar de keel vliegen, ze zouden één kans krijgen uit te leggen waar ze uitgehangen hadden. De uitkomst hiervan zou voor Toxic de doorslag zijn voor hun vonnis.
Zodra ze hen aan hoorde komen schoten de veren en stekels op haar kop, rug en nek overijnd en klonk er een dreigend gesis. Ze konden zich maar beter ondedanig gedragen anders zou hun kans vervlogen zijn en zou Toxic hen aanvallen. De leidster van de Night Warriors liet niet met zich sollen!

(verhaallijn, enkel Night Warriors a.u.b.)

Het was tegen de middag toen Venom het gebied van DW in vloog. Ongeveer een uur na het intreden van het gebied nadat ze gegeten had bij het meer bulderde het geluid van de krachtige brul van Toxic door het gebied. Venom grijnsde en schudde haar kop ik ben er weer zusje fluisterde ze en schoot de lucht in. Met het bloed nog van haar af druipend scheerde ze over de boomtoppen. Met een hoge snelheid schoot ze door het luchtruim op weg naar de plek waar de brul vandaan kwam. Toen ze bij het moeras aan kwam moest ze door een dikke laag van rottend hout, grillige takken en mos. Een licht gekraak en Venom was door de laag heen. Ze moest lopen omdat het te dicht was om te vliegen, te snelle bewegingen zouden de takken doen breken en over haar heen vallen. Dus ze moest voorzichtig zijn. uiteindelijk kwam ze bij een open plek tussen het rottende hout waar Toxic helemaal opgefokt heen en weer liep te beulen. Venom grinnikte en liep vanuit de schaduwen op Toxic af. Ze wist hoe Toxic was dus bleef wel op een afstand. "Oh Toxic toch, het is je zusje maar..." zei ze en grijnsde terwijl de veren in haar nek en op haar kop overeind gingen staan. Ze keek haar met een uitdagende grijns aan. "waar wilde je me over spreken?"

Met een ruk keek ze naar de plek waar het gekraak vandaan kwam. . Het was Venom, ze kon diens witte huid tussen het rottend hout door zien. Ze snoof en zette al haar veren en stekels overijnd. Haar houding was niet alleen bazig maar ook overheersend. Haar stemming drukte zwaar op de lucht en haar gifgroene ogen priemde in die van haar zus die zojuist de open plek op stapte. Deze sprak al meteen ongewenste woorden, dacht ze nu echt dat ze hiermee weg kon komen? Ze had nooit haar zussen een hoge rang moeten geven. Ze had hen gewoon onderaan moeten laten beginnen. "Zo kun je niet tegen mij spreken, niet na zo lang afwezig te zijn geweest!" klonk haar stem. Er was een duidelijke sis doorheen te horen wat duidelijk maakte dat ze geïrriteerd was. "Ik heb jullie geroepen omdat jij en Poison er al veels te lang niet zijn. Waar was je? Waar waren jullie?!" Toxic kwam dreigend op Venom af. Deze kon maar beter snel van houding veranderen of er zouden slachtoffers worden gemaakt. Ze had vaker naar haar zussen gezocht tijdens hun afwezigheid maar het was onsuccesvol geweest. Nu had ze tenminste één van hen gevonden en ze was niet van plan hen ermee weg te laten komen, zelfs al zouden ze een goede reden hebben. Door het haar niet te melden hadden ze hun eigen lot bepaald. Zou Poison ook op komen dagen en het zou tot een gevecht uitlopen dan zou het zwaar voor Toxic kunnen worden als Poison en Venom besloten samen te werken. Daarom moest ze goed opletten als er er beide zouden zijn. Ze moest hen op een of andere manier tegen elkaar op zien te stoken en dat kon waarschijnlijk het beste als een van de twee er niet was...

[Wow , ik leef nog... Verscheen opeens een gigantische grijze draak voor mijn neus en dacht aan mijn Laisve dus hier ben ik weer vol schaamte V_V, kan ik het maar ineens goed doen, sorry voor de lange tekst Xp.]

Laisve was te moe, vreemd genoeg had hij in het begin van de winter een verontrustende drang gevoeld om zich op te rollen en te slapen tot hij verhongerden. Hij was zo verbaast en nieuwsgierig geweest dat hij gehoor had gegeven aan het gevoel en zich had opgerold in zijn vochtige zaal in de NW grotten. Hij wist dat hij binnenkort iets zou moeten doen omdat de doorgang van zijn grot nogal smal begon te worden en zoals vele wisten was hij nog jong en zou dus nog groeien misschien zelf zijn hele onsterfelijke leven lang.
Hij werd wakker en keek gedesoriënteerd rond. Het duurde even voordat hij besefte dat hij in slaap was gevallen. Hij keek naar stalactiet aan het plafond dat vreemd dichtbij leek en geschokt stelde hij vast dat het langer was geworden. Minstens een een paar maanden. Mijmerde hij. Dan was het toch een soort van winterslaap geweest, stelde hij vast. Op zich was het niet zo ongewoon, er waren wel meer draken die liever sliepen in de winter, maar zijn kwetsbaarheid in die momenten vond hij niet zo fijn. Ook wanneer hij zijn job moest doen moest hij paraat staan. Volgende keer ga ik het gevoel gewoon negeren. Kwam hij tot besluit. Met een zucht stond hij op toen hij zijn maag voelde protesteren.
Laisves kop stootte tegen het plafond en met een grom trok zijn nek in. Normaal kon hij toch vrijuit staan in deze zaal? Het was al een van de grotere zalen in het grottenstelsel. Was hij dan zo gegroeid? Hij slofte naar de opening die leidde naar de vrije lucht maar moest halverwege zijn tocht moest hij stoppen omdat hij niet door de opening raakte. Zijn borst kast was te breed! Hij uitte een brul en beukte met zijn krachtige schouders door de deur zodat de grot beefde en er blokken rost afbrokkelde. Met moeite perste hij zijn vleugels erdoor en hij kroop, ja kroop, door de gangen die hij normaal met ingetrokken vleugels door raakte. Grommend van frustratie kwam hij in de hoofdzaal die uitgestorven was. Hier kon hij wel rechtop staan. Hij bekeek zichzelf en stelde goedkeurend vast dat hij een groeispurt had gehad. Zijn vleugels waren langer geworden en zijn vleugelpunten scherp gekarteld. Ook zijn staartpunt leek zijn oude vorm van een waaier terug aan te nemen. Hij vervloekte nog steeds dat Shakey die had afgebrand. Zeer irritant om zonder te vliegen.
Eén ding stond vast, hij was nog groter, sterker (als hij tenminste wat voedsel kon vangen), en boven al, gevaarlijker! Gesterkt door het idee dat hij geen winterslaap had gedaan maar een hele metamorfose koos hij het luchtruim voor wat vlees op te jagen toen hij haar hoorde. Toxic, de magnifieke en gevaarlijke leidster van de NW. Hij was niet zeker of de brul voor hem bedoeld was maar het was vervuld met frustratie en zijn fijngevoelige kracht pikte hij snel op. Het was duidelijk dat niet alleen zijn lichaam was aangesterkt.
Onwennig door zijn nieuwe proporties vloog hij wiebelend naar de plaats van de brul. Na een tijdje ging het al beter en leerde hij weer zijn staartwaaiers te gebruiken. Ook brulde hij af en toe een windvlaag uit om te oefenen en zijn positie te stabiliseren door de temperatuur aan te passen. Onder hem zag hij een witte flits en even dacht hij een gedaante zag wegschieten en hij volgde nieuwsgierig de gedaante met zijn geest en voelde iets vreemd. Hij kende het bewustzijn maar niet echt goed. Duidelijk een NW maar een die er dan wel niet zo vaak was... Onder hem zag hij Toxic met opgezette stekels tegen haar zus. Ho, het was haar zus. Geen wonder dat ik haar niet herkende, ze is er nooit.
Niet zeker of hij zich moest moeien of hun gang laten gaan cirkelde hij loom rondjes boven het paar. Uiteindelijk voelde hij dat ze hem hadden opgemerkt en besloot hij dat hij maar beter lande.
Met veel omver geworpen boven en opspattend moeraswater lukte het hem zich tussen de bomen en struiken te wurmen. Het was een van de vele dingen die irritant waren aan groot zijn. Hij vroeg zich af of hij eindelijk Race voorbij stak bij grootte maar moest meteen zijn aandacht terug aan zijn leidster leggen. Eerbiedig boog hij zijn hoofd zo ver hij kon. Dat wilde dus zeggen tot op gelijke hoogt met Toxic zelf. Normaal kon hij onder haar schofthoogte raken maar met een grimas moest hij zich terug oprichten door de pijn in zijn nekwervels.
'Ik groet u, Toxic en een goedendag voor u ook Venom.

Het was rond de middag ongeveer een uur nadat ze dragon world weer binnen was getreden klonk er een luide en duidelijke brul van haar van haar zusters. Poison grijnsde breed ze was er weer. Poison stond rustige op en spreidde haar vleugels en koos ze voor het luchtruim. Ze had even gerust voordat ze verder wou gaan. maar de brul van haar zuster Toxic bracht haar plan in verandering. Ze wist zeker dat ook Venom op de brul afkwam. Het was tenslotte voor haar en Poison bestem. Met een hoge snelheid legde ze een groot gedeelde van dragon world af en het donkere bos en het gebied van de Nightwarriors kwam al snel in zicht. Rustige zette ze een landing in waarna ze al snel haar klauwen op de grond zette. Het bos was te dicht om door te vliegen. Dus moet ze gaan lopen. En te snelle bewegingen zouden de takken doen breken en over haar heen vallen. Uiteindelijk kwam ze bij een open plek tussen het rottende hout waar Toxic helemaal opgefokt heen en weer liep te beulen. En Venom met een grijns bij haar stond en nog een andere draak. Een grote grijze draak. Rustige liep ze naar het gezelschap toe en met een brede grijns keek ze naar haar zusters. ‘Aah zusters van me ik vond het wel eens tijd werd, dat er weer eens een onderonsje kwam.’ Met een uitdagende grijns keek ze van Venom naar Toxic

Laisve verscheen, zijn enorme verschijning bleef indrukwekkend. Ze wendde haar blik niet af van Venom ondanks dat hij boven hen rondjes cirkelde. Uiteindelijk leek hij het besluit genomen hebben te landen. Hij daalde en baande zich onhandig door zijn grootte een weg tussen de moeras begroeiing door. Hij groette haar en vervolgens Venom. Toxic siste voor een kort moment luid en dreigend als een cobra die haar laatste waarschuwing geeft "Groet haar niet, verraders verdienen enkel de dood" grauwde ze geërgerd. "Aah zusters van me ik vond het wel eens tijd werd, dat er weer eens een onderonsje kwam." met een ruk draaide Toxic haar kop richting de tweede zus die haar verschijning maakte. Toxic sloeg met haar vleugels en brulde oorverdovend. Het geluid dat klonk als twee zwaarden die langs elkaar schraapten bleef nog even door het bos galmen terwijl Toxic zich oprichtte en zich tot beide zusters wendde "Jullie denken dat dit allemaal een spel is he? Dat jullie alles kunnen maken?!" de sis in haar stem maakte haar woorden angstaanjagend "Dat hebben jullie mis, jullie hebben me in alle opzichten teleurgesteld! Leiderschap zit jullie blijkbaar niet in het bloed, een schaamte voor mij en mijn bloedlijn. Dat, én jullie verraad tegenover de groep, laat mij geen andere keus dan een vonnis uit te spreken zodat jullie mij nooit meer in de weg zullen staan op wat voor manier dan ook!" het was nu wel duidelijk wat haar bedoelingen waren. Ze wist dat ze hen niet tegelijk aankon maar nu Laisve hier was werd het plan geweizigd. Ze zou dit hier en nu afhandelen. Ze wist dat haar gif geen ankel effect op hen zou hebben maar doden kon ook zonder krachten.
Zonder enige waarschuwing schoot ze opzij en naar voren. Ze sprong en sloeg met haar vleugels zodat ze hoger kwam, ze plantte haar klauwen in Poison's rug en gebruikte haar gewicht om hen beide tegen de grond te krijgen. Ze hapte naar de nek van haar zwartgevederde zuster terwijl ze haar klauwen diep in diens vlees liet zinken. Ze verwachtte dat Venom nu ieder moment in de aanval kon gaan dus sprong ze van Poison af om Venom in de lucht te lijf te gaan.

Laisve bleef even verbouwereerd staan bij de uitval van Toxic. Vreemd, het lag precies niet goed tussen de zusters. Hij voelde een 3de persoon naar de open plek komen. Toen deze landen hield hij wijselijk zijn bek. Hij wou niet nog een sneer van Toxic ontvangen. De leider van de NW brulde oorverdovend en ook al kon Laisve veel luider brullen deze roep ging door merg en been, hij kon zelf de naklank in zijn krachten voelen nagalmen. Opeens ontstak deze in een tirade tegen haar zusters. Hij zelf begreep maar de helft maar wat hij wel wist was dat het er serieus aan toeging tussen de 3 en dat hij zoizo de kant van Toxic zou kiezen. Hij hoorde het woord verraad waardoor zijn vleugels werden opgericht en hij zijn tanden toonde. Opeens had hij het door, deze 2 hadden de NW verraden en dit moest gestraft worden. Laisve wou net voorstellen aan Toxic of hij moest afrekenen met de twee toen ze zelf ten aanval ging.
Even bewonderde hij haar moed dat ze twee draken die toch redelijk aan haar gewaagt waren zelf te lijf ging. Ze sprong op de zwart gevederde Poison maar voor Venom kon reageren zwiepte hij met zijn staart waardoor de gigantische waaier tussen de beide partijen kwam in te liggen. Het ding was wel 5 meter hoog als het uitgestrekt was en nu het terug volledig was aangegroeid kon hij het in zijn volle pracht gebruiken. Ervoor was het verschrikkelijk beschadigd door het gevecht met Shakey die zijn staart ver had afgebrand. Maar sinds dat voorval had hij de NW niet meer terug gezien. Wie weet heeft hij wel schrik van me, hij moest er toen zelf Curse bijhalen omdat hij me niet aankon. Hij grinnikte diep en grijnsde naar niemand in het speciaal.

[nou het lijkt me duidelijk dat venom niet gaat reageren, ik skip ff n stukje]

~

Bloed lekte op de grond, het was flink uit de hand gelopen. Toxic kon haar eigen bloed en dat van haar zusters niet langer onderscheiden. Van haar grijze en zwarte veren was weinig te zien, alles was rood, bruin of iets daartussenin. Er zat aarde in haar wonden en ze voelde enkel een dof geklop op plekken waar ze zich gestoten had tijdens het gevecht. Ze had veel bloed verloren, en nog meer gif binnen gekregen. Ze wist niet zeker of ze zó inmun was, zelf al was het gif uit haar eigen bloedlijn. Een van haar vleugels was zo ernstig verwond dat ze voorlopig niet meer zou kunnen vliegen en het gevederde uiteinde van haar staart was vanaf de punt tot halverwege kapotgetrokken.
Ze was Laisve uit het oog verloren, haar zicht was dan ook wat wazig. Ze kon niet echt bepalen of dit kwam door het bloed dat van haar kop in haar ogen liep of door het gif dat door haar aderen gierde. De adrenaline in haar lichaam nam af en ze merkte nu pas hoe kapot ze was. Ondanks dat dwong ze zichzelf te blijven staan, Laisve was hier nog steeds en ze was niet van plan toe te geven aan haar vermoeidheid. Ze liep naar iets dat drie meter van haar vandaan op de grond lag, er schoot een steek van pijn door haar rechter achterpoot bij iedere stap maar ze zette door tot ze neerkeek op het lichaam van Venom, haar ogen waren gesloten maar er stond nog steeds een nongelante, spottende grijns op haar snuit. Toxic begon weer te sissen en liet zuur uit haar bek op de snuit van Venom die begon te sidderen en te roken. Ze was wel enigzinds beschermd tegen het zuur maar niet genoeg om onbeschadigd te blijven. Ondanks dat Venom het leven gelaten had maakte het dat Toxic zich wat beter voelde toen ze de grijns van Venoms gezicht zag smelten. "B*tch" gromde ze, ze ademde daarbij bloed in dat uit de wond van een missende tand in haar bek liep en begon te hoesten. Toen het ophield snoof ze, karma lag altijd op de loer. Ze spuuwde wat bloed uit en keerde het lelijk verwondde lichaam de rug toe waarbij ze bijna op haar eigen tand ging staan. Toen ze haar blik richtte op Poison, die een eind verderop lag, voelde ze een steek door haar schouder gaan. Het was moeilijk om zo veel pijn te blijven negeren en ze wist niet of ze het tot haar grot zou halen zonder onderweg in te storten. Het bloedverlies zou haar wel eens te veel kunnen worden.