A egg.

Lichend tussen rotsen en mos lag een blauwachtig ei met een gele glans. Het schitterde in de zon en het leek een juweeltje die lag te schitteren. Een luide brul van een draak liet een grote rots loskomen het viel naar benden naast het ei het rolde weg sneller en sneller. Het viel van een richel maar virl zacht op wat mos, het rolde verder een grote grot waar het licht opgeslokt werd door de duisternis. Het ei kwam tot stilstand recht in de zon. Een luide krak vulde de grot en een klein snuitje stak uit het ei. Langzaam kwam er een grote barst op het ei die het meeteen in 2 splitste. Een klein blauw, paars draakje kwam uit de smurrie gelopen. Zijn instinct zei dat hij moest brullen en dat deed hij ook. Wachtend op zijn moeder of vader die de brul dierikt zou moeten horen.

(Alleen draken die vader of moeder willen zijn.)

Voorzichtig legde een lange witte gedaante een blauwachtig ei met een gele glans neer op het zachte mos. Ze had het ei lang verborgen gehouden en voelde dat het ei bijna uit zou komen en had een grot uit gekozen om het daar even neer te leggen, maar zodat de zon zijn eerste stralen erop zou kunnen langsstrijken om het jong daarbinnen te kunnen wekken. Riddel trok zich even terug van het ei zodat de zon zijn werk kon doen. Het was hoogste tijd voor het jong om uit het ei te komen. Ze brulde hard naar de zon die op haar leek te reageren en aaide het ei zachtjes tot het kraakte. Het jong brulde piepend en Riddel kwam meteen haar haar jong toe. Vanuit japan had ze dit stukje dierbare ei meegenomen. Ze wist dat ze nooit twee eieren te gelijk mee kon nemen voor zo'n lange reis. Hopelijk zou het andere jong veilig zijn en als een normale draak op te kunnen groeien. De smurrie die van het jong afdroop zag er vies uit, maar ze moest hem schoon maken anders zou het gaan stinken. Met haar lange ruwe tong likte ze het jong schoon en brulde triomfantelijk. Eindelijk was het jong uitgekomen en ze was zo blij dat ze Lea meteen wilde inlichten, maar ze zou veel liever even met hem alleen willen zijn voorlopig even alleen om van hem te genieten. Riddel kon de naam van de witte lung waar ze ooit gedwongen mee was te moeten paren was ze kwijt, maar het begon ook met een 'S' Riddel dacht na en boog zich toen naar het jong en fluisterde tot de zon en een rond amulet van puur zonlicht verscheen om zijn hals. De ketting was ook van puur zonlicht gemaakt en moeilijk te breken. Het kon alleen als die gene het met zoveel kracht eraf zou trekken de ketting pas stuk ging of door zuur. Riddel bleef met haar kop boven het jong hangen toen ze zijn naam fluisterde zodat alleen hij het zou horen. 'Sardiryx' haar stem was zacht en teder, maar ze zou hem snelgenoeg aan Sani en Lea moeten laten zien. Sani zou vast in de wolken zijn en zich over het jong te ontvermen, maar dat zou ze niet toe laten voorlopig nog niet. Riddel legde haar kop neem en bleef naar Sardiryx kijken.

De kleine lung keek zijn moeder aan en piepte nog een keer. Ze legde haar kop bij die van hem en fluisterde Sardiryx. De kleine lung zou Sardiry noemen, maar daar had hij nog geen besef van. Zijn kopje beefde en hij kreeg het koud, hij liep naar zijn moeder maar hij was nog zo onhandig dat hij omviel. Riddel hielp Sardiryx een beetje. Hij legde zijn kopje tegen haar warme buik. Maar wat was dat raar gevoel in zijn buik. Hij probeerde te kijken maar rolde steets weg. Zijn instinct zei dat hij honger had dus hij ging naar Riddel. Hij duwde zijn snuit tegen dat van haar en hij duwde harder en harder. Hij keek Riddel aan en ztte zijn voorpoot op haar snuit. De kleine lung piepte nog een keer naar zijn moeder. Wachtend tot zij ging reageren.

Haar jong piepten en kwam op haar afgelopen met wankele passen, toen hij dreigde om te vallen schoot haar staart naar het jong en duwde hem in de goede richting van haar buik. Nadat hij daar lag ppiepte hij opnieuw en Riddel kon horen dat zijn maagje leeg was. ze tilde haar kop weer op en pakte Sardiryx bij zijn ruggetje en legde hem tussen haar manen in de holte waar hij als ei veilig ingelegen had toen ze vanuit japan naar DW gevlogen was. Riddel stond op en liep naar de ingang van de grot. Ze voelde Sardiryx nog even bewegen voor ze besloot om in de diepte te duiken. De wind gierde langs haar kop af en ze wist zeker dat haar jong veilig en warm in haar manen zou zitten, als hij maar niet over haar schouders heen zou gaan lopen. Ze brak haar duikvlucht en scheerde over de bomen heen met kronkelende bewegingen. Weg van de grot vlakbij de plek waar ze een ingang van haar chuilplaatst had. Sani was alles al in orde aan het brengen zodat ze als het zo ver was de eerste leden konden ontvangen. Riddel had zelf al een incryptie in de muur gegraveerd met haar klauwen zodat die binnen wilde komen die tekst eerst moesten lezen. Haar blik gleed over het landschap en zocht in de kou naar een herten kudde. Helaas waren er nooit zo veel in de winter aanwezig, maar wat er liep zou ze snel genoeg vinden. Maar een steenbok ging er ookw el in en Riddel dook op het dier af dat niet wetend van rots naar rots sprong tot het midden in de lucht gegrepen werd door de witte regenboog lung. Ze draaide om en vloog terug naar de grot waar ze haar jong uit het ei had zien komen. Ondertussen doden ze de steenbok met een simpele beet en legde hem neer voor zelf landen. Riddel krulde zich op in een vorm van een nest zoals ze bij Lea had gedaan en tilde De steenbok half over zich hen en pakte daarna voorzichtig Sardiryx tussen haar manen uit die nog lekker in de holte lag. Ze tilde hem op en legde hem neer in het nestje, voor ze hem los liet en daarna reepen vlees van de steenbok af begon te scheuren en het aan haar jong te voeren.

Sardiryx werd opgetild door zijn moeder en hij werd in een soort van holetje gelegd. Hij graakte in paniek maar ging toch rustig liggen. Na een tijdje werd hij terug uit de warme manen van Riddel gehaald, hij stribbelde wat tegen maar toen hij de steenbok rook stopte hij. Hij hield zijn bekje open en Riddel gaf kleine reepjes vlees aan hem. Na een paar reepjes was Sardiryx voldaan aan hij sprong uit het nestje van Riddel. Hij viel met een klap op de grond, hij had zijn moeder zien vliegen en dat wou hij ook. Lnagzaam opende de klein lung zijn bekje en zijn eerste woordje kwam eruit "Mama...". Hij niezde en wreef aan zijn snuitje. Hij zag iets langwerpig achter hem en hij sprong erachterna. Toen hij het te pakken had beet hij erin. Hij piepte en schoot weg, de kleine lung had in zijn eigen staart gebeten en een klein wondetje kwam tevoorschijn op het tere veletje van Sardiryx. Hij liep naar zijn moeder en piepte luid.

Na een paar reepjes steenbokkenvlees was Sardiryx verzagdigd en sprong uit het nestje dat ze voor hem gemaakt had. Hij kon gelukkig al snel op zijn pootjes staan en daar was ze blij om, maar hij viel doordat Sradiryx zijn sprong niet goed berekend had, maar dat zou hij snel leren vooral was ze hem het vliegen bij zou leren. Gelukkig hadden ze allebij geen vleugels zoals de westerlijke draken wel hadden. Dus dat zou toch niet zo moeilijk moesten zijn? Sardiryx draaide rondjes en beet in zijn eigen staart en liet piepend los toen hij besefte dat dat pijn deed en schoot in haar richting. Riddel beet in haar tong en begon Sardiryx zijn staart te verzorgen en de wondjes van zijn eigen tanden verdwenen net als het wondje op haar eigen tong. Riddel stond op en rekte zich in haar volle lengte uit. Ze was blij geweest met zijn eerste woordje en liet zich van de ingang glijden naar buiten. Daar bleef ze hangen en grijnsde breed bij de blik van sardiryx die haar verwonderd aankeek. 'Consentreer je en denk aan licht, lucht en vliegen!' zei Riddel en ze keek naar Sardiryx en hoopte dat hij het sneller dan zij onder de knie zou hebben om te vliegen. Zelf had ze er een week voor nodig gehad.

Sardiryx keek verbaasd toe hij zijn wonde geneezede, hij volgde zijn moeder tot aan de ingang van de grot. Hij zag zijn moeder vliegen en hij hield zijn kopje scheef. Zijn zei dat hij moest concentreren op licht, lucht en vliegen. Sardiryx keek naar beden van en verscoot van de diepte die te zien was. Sardiryx sloot zijn ogen en lanzaam hing hij zo'n 2 centmeter van de grond. Maar na niet meer te stijgen stopte Sardiryx, hij kneep zij ogen opnieuw toe en sprong in de lucht. Hij bleef zweefen, maar storte direct terug neer. Hij gaf het niet op en deed dit een paar keer toen hij plots, niet meer viel. Sardiryx opende zijn ogejes en hij keek naar benden. Het was hem gelukt hij vloog! Hij probeerde vooruit te komen, dat lukte sneller dan het opstijgen. Hij had nog geen perfecte controle en hij suizde zowat door de lucht. Hij hing eens ondersteboven en eens achteruit. Maar na nog een half uurtje had hij het sturen onder de knie. Hij vloog naar zijn moeder toe en hij duwde zijn snuit tegen de wang van haar. Hij vloog al wat voor, op hoge snelheid voor zo'n jonge draak.

Zoals verwacht had Sardiryx moeite met de eerste paar poningen om in de lucht te blijven, maar Riddel gaf de moed niet op en bleef naar haar jong kijken totdat hij inderdaad bleef zweven. Een brede glimlach verscheen op haar snuit en ze zag hoe het jong vooruit schoot en zich het vliegen eigen maakten. Riddel was trost op hem en neuriende vrolijk toen Sardiryx bij haar kwam om zijn knuffel aan haar te geven. Ze zag hoe hij voor wilde vliegen, maar hoewel hij snel was en door de lucht kronkelde van plezier toch wilde ze dichtbij hem zijn voor het geval dat er een kwaad willend persoon in de buurt mocht zijn of het nu een mens of draak was. Riddel had totaal geen moeite om hem bij te houden en vloog al kronkelend achter hem aan. De zon scheen op hen beide en ze voelde zich op haar gemak met Sardiryx naast zich. 'Het leven is mooi kleintje en je zult snel een grote groep om je heen hebben Sardiryx en die zullen allemaal onze vrienden zijn.' zei Riddel toen ze naast hem kwam te vliegen.

'Het leven is mooi kleintje en je zult snel een grote groep om je heen hebben Sardiryx en die zullen allemaal onze vrienden zijn.'Zei zijn moeder. Sardiryx keek vragend naar zijn moeder. 'Groep...' Zei hij moeizaam. Sardiryx keek weer voor hem maar hij vroeg zich af wat Riddel bedoelde met groep. Ze vlogen verder van de grot waar hij was geboren en hij zag hoe de vallei dieper werd, hij vloog naar benden en hij zag een rivier stromen hij volgde deze. Een paar vissen sprongen eruit en Sardiryx beet er happig naar. Hij wist dat hij terug moest naar zijn moeder, want gevaar kon in het kleinste hoekje zitten. Riddel vloog weer ohoog naar zijn moeder. 'Mama...wat is groep?' Vroeg het kleintje nog moeizaamer. Praten had hij niet zo makkelijk onder de knie, vliegen en lopen hing sneller. HIj wachtte tot zijn moeder ging antwoorden.

Sardiryx had het woordje 'groep'vragend herhaalt, maar voor ze kon Reageren dook hij naar de diepte van de vallei en volgde dezelfde rivier als die Riddel ook volgde. Ze dook lichterlijk achter hem aan en bleef haar pasgeboren jong scherp in de gaten. Het zou hem beter vergaan nu hij goed kon vliegen en ze zag hem weer naar haar terug keren en de vraag stellen die ze eerder al had verwacht en bleef naast haar jong kronkelen van vreugde. 'Een groep bestaat uit 5 of meerdere draken die bij elkaar horen of ze nu familie zijn of gewoon vrienden van elkaar. Ze helpen elkaar waar dat nodig is.' zei Riddel en ze duwde zachtjes en teder tegen zijn wang aan en ze dook onder hem door en bleef op zo'n honderd meter boven de rievier vliegen. Ze zouden snel genoeg bij de plek aankomen waar Riddel haar schuilplaatst had.

'Een groep bestaat uit 5 of meerdere draken die bij elkaar horen of ze nu familie zijn of gewoon vrienden van elkaar. Ze helpen elkaar waar dat nodig is.' Zei zijn moeder en ze duwde zachtjes en teder tegen zijn wang. Ze vloog onder hem en Sardiryx lachtte naar Riddel waardoor een rij scherpe tanden te zien was. Sardiryx vloog nog niet zo snel maar hij was blij met zijn moeder en wat er nog zou komen.

( Kijk maar uit dat Sky of Cloud je niet deze weinige regels heeft gelezen. )

Ze wilde terug naar de grot gaat waar ze de schuilplaatst had liggen en Sardiryx samen met Sani de rest van de groep die zeker zouden komen aan Sardiryx voorstellen. Ze hielt haar gedachten bij haar zoontje, maar haar blik gleed schuw over de grond en de lucht om hen heen. Tegenover Lea was ze al beschermend, maar nu ze haar ei had laten uit komen was Riddel nog beschermender geworden. Niemand zou zich aan Sardiryx moeten vergrijpen, want als ze dat deden dan zou Riddel niet voor zichzelf in staan hoe rustig ze ook over kwam tegenover de rest van de wereld. 'Als je moe word kom maar nestelen in mijn manen, dan vlieg ik je wel verder dit gedeelte van onze reis naar onze vast woning.' sprak Riddel tegen Sardiryx zowel met haar stem als met haar geest en wahten geduldig op zijn antwoord terwijl ze verder vlogen.