Perfect? I guess not

Twilight vloog een beetje rond, perfect volmaakt. Het herfstzonnetje scheen fijn op haar schubben, ze had net gegeten, haar gedachten waren leeg en ze was -bij haar weten- alleen. Alhoewel, perfect volmaakt? Er was één minuscuul klein dingetje dat haar volmaaktheid verstoorde. Eén klein ding. Toen ze er eenmaal over begon na te denken merkte ze dat dat minuscule ding eigenlijk tot minder minuscuul was dan ze had gedacht. Eigenlijk was het een enorm ding en haar haar volmaaktheid viel aan diggelen als een gebroken spiegel. Mateloos geïrriteerd door het feit dat ze nu perfect onvolmaakt was streek ze neer en vouwde haar vleugels dicht tegen zich aan. Haar grote klauwen maakte groeven in de zachte bosgrond en ze zigzagde zich een weg tussen de bomen door. Meer dan eens vernielde ze een boom half, niet dat het haar wat kon schelen. Uiteindelijk legde ze zich neer in een veldje dat net groot genoeg was voor haar als ze zich opkrulde. Mokkend keek ze naar het puntje van haar staart en snoof eens een keer, waarbij ze blauw vuur uit haar neusgaten liet komen. Alhoewel ze druk aan het mokken was hield ze de verdediging rond haar geest goed staand. Het was niet de bedoeling dat iemand die niet moest weten wie ze was te weten kwam dat ze nog leefde. Raar genoeg had ze behoefte aan gezelschap, al was het van een mug die een beetje tegen haar kon zoemen. Maar ja, uitiendelijk zou dat stomme gezoem haar irriteren en zou het kleine beestje opbranden als een stukje papier. Alsof het zo gepland was kwam er een grote wolk voor de zon en had ze nóg een rede om irritant te zijn. Nee, het was haar dagje niet!

Open voor wie dan ook, behalve NW

Hij had zijn grot aan de kust verlaten, het weer was stabiel voor een herfstdag. Herfst, zijn lieverlingsseizoen. Het was onvoorspelbaar, vurig van kleur en bovenal vol stormen. Hij hield van stormen. Zijn lichaam was gebouwd op het vliegen in extreem weer: licht maar gespierd en erg taai. Het vlies van zijn vleugels stond strak tijdens de vlucht en leek onverwoestbaar, bestand tegen weer en wind. De kleuren van zijn ichaam maakte dat hij niet opviel: Zijn buik was grijs tot wit waardoor de draak niet opviel als men vanaf de grond opkeek. Zijn rug was mosgoen zodat andere wezens die boven hem vlogen hem nouwelijks konden zien als hij over bossen en velden vloog.
Zijn doel stond niet vast, hij had gewoon besloten zijn huidige woonplaats achter te laten en was toen landinwaards gevlogen. Hij had hee DW eigenlijk al gezien, slechts de verkenning van het Night Warrior gebied had hij achterweg gelaten. Mot met een stel harteloze monsters had hij liever niet. Het was ondertussen een tijd geleden dat hij zijn dochtr gezien had. Zij had ervoor gekozen zich aan te sluiten bij deze harteloze monsters.
Gebouwd op lang afstanden was de tocht van ze naar de bossen een simpele klus. De hoogte die hij had gemaakt zorgde ervoor dat hij vanaf de grond onberijkbaar was. Met zijn scherpe ogen zag hij een blauwe draak tussen de bomen liggen. Zijn lichaam blokkeerde het licht zodra het tussen de zon en de aarde kwam waardoor hij een schaduw over de blauwe draak wierp. Bijna kon hij haar irritatie ruiken. Hij besloot te gaan kijken, een beetje actie kon hij wel gebruiken. Hij vouwde zijn vleugels tegen zijn flanken en liet zich vallen. Vlak boven de bomen spreidde hij zijn vleugels weer. Hij scheerde over de rood/goude boomtoppen en landde tussen de bomen vlak bij de draak. Het was een vrouwtje, waarschijnlijk ouder dan hij. Ze was een eind groter dan hij en dat beviel hem niet. Zou hij haar benaderen of zich omdraaien en weggaan? Ze leek geïrriteerd en niet echt uit op gezelschap.

Stomme wolk! Twilight had de neiging om haar lip op te trekken, maar liet dat dan toch maar. Het was stom om haar lip op te trekken tegen een wolk! Ze rook plots iemand anders, geen NW, want die roken naar rottend vlees. Ontspannen strekte ze haar bewustzijn uit naar de vreemdeling. Het voelde voor hem als een zachte streling, maar ze wist nu ongeveer wie en wat hij was. Nieuwsgierig keek ze omhoog, het was dat er blauwe lucht was als achtergrond, anders had ze hem nauwelijks kunnen zien. De vreemdeling leek niet te kunnen beslissen of hij naar haar toe zou komen. Twilight ging wat rechter liggen zodat hij plek zou hebben om te landen als hij dat besloot te doen. Persoonlijk vond ze dat hij een mooie naam had, Sinder. Ze wist niet veel van hem, zijn naam en leeftijd was momenteel het enige. In de maatstaven was hij in haar ogen een zeer jonge draak, maar dat waren er wel meer. "Ook hallo." Haar diepe stem was duidelijk hoorbaar, zelfs op zijn afstand. Haar irritatie was een beetje aan het wegebben door de afleiding. Twilight was een draak die zeer snel kon zijn afgeleid en soms ook absoluut niet. Dat lag aan het onderwerp en de draak/persoon met wie ze sprak. Haar horens lichtte zachtjes op, ja, er was een fantastische herfststorm geweest waarbij ze zichzelf helemaal had kunnen opladen. Haar horens puilde uit van de kracht die erin zat opgeslagen. Als er nog bijkwam zou het waarschijnlijk een serieuze lichtshow worden. Heel haar houding was ondertussen ontspannen en ze volgde Sinder met haar grote, blauwe ogen. Voor haar was de kleur blauw sterker dan de andere kleuren. Daar was ze achter gekomen toen ze voor de eerste keer iemand zijn herinneringen had gezien. Daardoor was Sinder vrij duidelijk zichtbaar op de -voor haar- felle achtergrond. Ze had haar geduld terug en wachtte, wachtte op een beslissing van zijn kant.

flutje

Haar stem klonk, een diep geluid dat goed tot hem doordrong. "ook hallo" Waren de woorden. Het klonk beledigd, alsof ze het vervelend vond dat zij de eerste was die de begroeting uitsprak. Natuurlijk kon het zo zijn dat ze dit niet bedoelde maar dit was wat Sinder opvatte. Sinder begreep dat ze doorhad dat hij er was, wat had hij dan gedacht? Dat hij even kon gaan kijken en daarna weer vertrekken? Ze was een draak. Draken hadden scherpe zintuigen , onopgemekrt blijven als je zo dichtbij was, dat was zo goed als onmogelijk. Sinder hief zijn kop, vauwde zijn vleugels en stapte uit de schaduwen. Hij onhulde op deze manier zijn uiterlijk aan haar: Zijn licht gekrulde, scherpe horens, zijn spitse snuit de mosgroene huid op zijn rug en zijn sterke staart met oranje kam. Iemand die weet had van zeedraken zou zich afvragen wat hij zo ver van de kustlijn af deed. De kam tussen zijn horens stond alert overijnd. Zijn ogen vielen het meest op: Ijsblauw van kleur, ze staken sterk af tegen de donkere kleur van zijn kop. Zijn ogen waren levendig. Hij was volwassen maar nog steeds jong, weis maar niet saai. Hij was een vader en een vrijgezel. Je kon gewoon aan hem zien dat hij niet met zich liet sollen. Hij keek de grotere draak recht aan zonder terug te wijken. Hij was zeker van zichzelf, vastberaden. Hij had tijden van extreme vriendelijkheid gekend, toen hij iedereen nog vertrouwde. Maar sinds de dood van zijn familie had hij haat jegens mensen gekweekt en was hij harder geworden. Zijn kop, zijn gedachtes, deze waren moeilijk te berijken. Hij had geen verdediging opstaan maar zijn denken zat diep. Zijn brein zat in het midden van een stevige schedel, een harnas. Hij knikte als begroeting maar het kwam niet respectvol over. "Gegroet" hij sprak in de Taal der Draken, de taal van de mensen was hij al bijna tweehonderd jaar kwijt.

De draak veranderde van houding, ze kon hem nu beter zien. Een zeedraak? Ze was niet zeker, maar het leek er wel op. Twilight had het niet zo op ijs en gif, maar water was geen probleem. En om tegen te vechten ook niet, het geleidde nogal goed. Maar ze was niet van plan om tegen deze draak ze vechten. Met zoiets nutteloos verspilde ze haar tijd, en verspilde tijd kon je niet inhalen. De ogen van de draak waren bijna lichtgevend voor de ogen van Twilight, zieker op de achtergrond van de andere kleuren van zijn schubben. Hij was uit de schaduwen gestapt. Met haar kop een stukje scheef wachtte ze op iets van zijn kant. Uiteindelijk kwam dat ook, in de vorm van een taal die ze goed kon verstaan. "De begroeting is wederzijds. Ik ben Twilight, en jij bent Sinder." Haar houding was ontspannen en ze voelde zich op haar gemak. Dat kon snel genoeg veranderen, maar iets in haar zei dat deze vreemdeling haar geen kwaad wenste. Al bleef ze toch wat alert, je wist maar nooit. Vertel me vreemdeling, wat zoek jij in dit bos terwijl ik denk dat je eerder boven de golven hoort te vliegen. Verbeter me als ik fout ben." Haar woordkeuze was in de Taal der Draken heel anders dan als ze tegen mensen praatte, veel deftiger en met compleet andere woorden.

Flut postje, sorry, ik ben nogal moe.

De drakin was beleeft, voor Sinder was dat geen reden zich aan haar te irriteren en toch deed hij dat. Hij liet het niet merken maar iets in haar houding, gaar gedrag beviel hem gewoon niet. Hij had het iedee dat ze meer wist en dat was zo: Ze noemde zijn naam die hij haar niet gegeven had. Sinder kneep zijn ogen tot spleetjes. Ze las gedachtes, brak in zijn privéleven al was het enkel om zijn naam te krijgen. Hij snoof maar hield zich erder in omdat de draak die zich zojuist had voorgesteld als Twilight hem voor was. Ze vroeg waarom hij hier was en Sinder draaide zijn kop zodat ze slechts één kant van zijn gezicht kon zien. Wat de drakin vroeg klonk in zijn oren alsof ze hem liever terugstuurde naar waar hij vandaan kwam. "Heb je dat niet gevonden toen je in mijn brein rondsnuffelde?" vroeg hij. Het klonk totaal niet vals of beschuldigend. Hij was doodserieus. Men kon het niet vaak genoeg herhalen: Hij liet niet met zich sollen. Hij had geen zin in een gevecht maar hij kon dit ook nit gewoon toelaten. Hij zou haar dus laten merken dat haar gedrag hem niet beviel en zou dan vertrekken. Sinder was niet getraind in gedachtes beschermen omdat hij gewoonweg uit de buurt bleef van draken die gebruik maakte van een kracht om meer over iemand te weten te komen. Twilight's motief voor het inbreken in zijn gedachtes en geschiedenis ging hem niet ech aan. De naam Twilight kwam hem sterk bekend voor maar hij kon zich niet voor de geest halen waarom. Hij brak er zijn kop zowat over. Wat had deze drakin gedaan? Had hij haar eerder ontmoet?

Vliegend over de bossen voelde Lea een vaag voorgevoel. Wat was het en van waar kwam het? Zo snel als ze kon vloog ze in sierlijke piroutes door de lucht. Ze vertragde toen ze de bomen in de verte zag. Ze zag daarbeneden iets bewegen, maar doordat ze zo hoog zat moest ze dalen. Hoe moest ze dat doen? Ze had nog nooit eerder gedaald laat staan landen.
Ze probeerde maar iets. Ze sloot haar vleugels en ze richtte haar kop naar beneden. Langzaam voeldde ze haar vleugels terug open gaan alsof het vanzelf ging. Door al die snelheid die ze had maakt moest ze in een cirkel rond de open plek vliegen. Z e was zodanig snel dat je niets van haar vleugelklappen kon horen en geruisluis ging ze zitten op een stevige tak. Ze zag de 2 draken ze waren ouder dan haar en haar broer. Ze waren anders dan die ene draak die zal gezien had. Ze was opgegroeid in de BS en had nog niets anders gezien dan zwart,zwart,zwart. Ook de geur het rook niet naar verbrande bomen of wat dan ook het rook fris. Ze sloot haar ogen. Haar ogen opende meteen toen ze de grijze draak hoorde spreken."Heb je dat niet gevonden toen je in mijn brein rondsnuffelde?" vroeg de grijze draak aan de grote blauwe. Lea werd meer aangetrokken door het gesprek dat de 2 draken hadden. Ze lip naar de einde van de dikke tak en leundde naar voren. Maar de tak begaf het en brak. Als een muis in de val viel ze op de grond. Ze bleef zitten als een standbeeld en ze staarde naar de draken. Zouden ze het gehoord hebben? Ze draaide zich om en twijfelde om de sprint te zetten. Toen ze opeens iets hoorde scheuren, haar vlies tussen haar vleugels was gesgeeurd en deed ontzetend veel pijn. Ze probeerde op te stijgen maar het lukte niet. Toen ze opeens voelde dat een van de 2 draken haar aanstaarde.

Terwijl hij gefocusd naar Twilight keek merkte hij niet dat er een andre draak naderde. Hij was veels te druk met achterhalen waar hij eerder over Twilight gehoord had. Plots wist hij het weer: Twilight was- een luid gekraak klonk gevolgd door een plof. Sinder draaide zijn kop met een ruk om. Achter hem lag een jonge draak op de grond. Blauwgrijs van kleur en met enorme vleugels vergeleken met het lichaam. Was dat kleintje hen nou aan het afluisteren? Sinder draaide zich om en zag hou de jonge draak probeerde te vluchten maar een vleugel verwondde. Nu kon het jong vrouwtje niet meer vliegen. Sinder kwam dichtebij. "Wat doe je?" vroeg hij enigsinds droogjes.

(ben ziek => slechte concentratie = slechte post)

Ze bleef even versteend zitten. Toen ze opeens hoorde "Wat doe je?". Ze draaide haar razendsnel om en zag dat de grijs-wite draak haar aan het naderen was. Ze voeldde zich onbeschermd en kroop dieper het bos. De draak kwam maar dichter, toen ze opeens tegen een boom aanramde. Ze viel neer van de harde klap en toen ze weer recht stond zag ze dat de draak voor haar stond. Ze maakte haar klein en probeerde een uitweg te zoeken. Iedere keer waneer ze een gevonden had sprong de draak ervoor. Ze twijfelde om iets te zeggen. Maar na een tijdje hief ze haar kop op. Ze stond nu oog in oog met de andere draak. Zijn blik viel het meest op. De ogen waren blauw,en keken recht in haar paarse ogen. Ze haalde diep adem en zei "Ik ben Lea....". Haar zachte toon leek op een zomerbriesje die langs de zee waaide. "Ik kom van de black scape." zei ze vervolgens.
"Ik..." ze sprong opeens weer inelkaar de wondde die gemaakt was door de scherpe tak, begon verschrikelijk veel pijn te doen. met haar vleugels over elkaar zat ze inelkaar gekrompen. Voorzichtig deed ze haar vleugels terug uitelkaar. "Wat was dat?"zei ze tegen de andere draak. Er druppte wit bloed uit haar vleugel die de grond bevuilde. Ze had nog nooit erder pijn gehad en ze keek naar de witte vloeistof die uit haar vleugel druppte.

(ik bepaal liever zelf wat ik doe oké?)

De kleine draak leek in paniek. Sinder kon dat begrijpen, zij was immers jong en hij veel groter. Hij zag hoe ze een uitweg probeerde te zoeken maar niet op een normale manier duidelijk maakte dat ze weg wilde. Sinder snoof omdat ze geen antwood had gegeven op zijn vraag. Ze zei enkel hoe ze heette - Lea - en waar ze vandaan kwam. Dat ging Sinder niet echt aan al begreep hij nu wel dat ze geen enkel gevaar voor hem was. De jonge draak was gewoon nieuwsgierig. "Sinder" zei hij kortaf als antwoord op het vertellen van haar naam. Hij keek naar haar vleugel die ze zojuist verwond had. Plots kromp ze ineen alsof hij door ernaar te kijken de wond pijn had laten doen. Een witte vloeistof drupte op de bosgrond. Was dat... bloed? De geur die zijn neus binnenkroop vertelde hem dat dit zo was. "Wat was dat?" vroeg het jonkie. Sinder keek verontwaardigd. Had ze dan nog nooit pijn gevoeld? "Dat was pijn, iets dat je krijgt als je jezelf verwond. Het gaat over als je de wond schoonhoud. Doe je dat niet, dan gaat het ontsteken en blijft het nog veel langer pijn doen." hij klonk niet bepaald kil of harteloos, maar echt vriendelijk was het ook niet. Zijn gedrag lag niet aan Twilight óf Lea. Zo was hij gewoon. Hij was niet altijd zo geweest, vroeger was hij veel vriendelijker. Vroeger, toen zijn voorpoten nog enorme vleugels waren en vurige veren zijn kop versierden.

(sorry,hoor)

Lea keek op. Sinder was dus zijn naam. En dat rara gevoel was,pijn? "Je vroeg dus wat ik hier deed?" zei ze vragend."Wel, ik was op verkening. Ik ken alles nog niet zo goed. Ik weet zelf niet waar ik ben." zei ze."Ik voelde iets, ik wist dat jullie hier waren. Zelf voor ik jullie zag." vervolgde ze."Mijn horens. Ik voelde het daar." zei ze. Ze wende haar blik van Sinder en keek terug naar het bloed.

Ze dacht aan de woorden dat Sinder had gezegd. Ze moest het schoonhouden. Ze keek rond. Nergens was er water. Ze haalde diep adem. "Wil je even achteruit gaan?" vroeg ze aan Sinder. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. Een klein steentje dat in haar nek zat begon te gloeien. Een fel blauw licht kwam uit het kleine steentje. Langzaam veranderde Lea van kleur. Haar lichaam werd lichtblauw. Toen ze voledig blauw was opende ze opnieuw haar ogen. Het bloed was nu niet meer wit, het was veranderd in een lictblauwe vloeistof. Het eerste druppeltje bloed viel op de grond. De grond bevroor op de plek waar het bloed was gevallen. "Kom niet aan de glinsters die ik zal uitademen, anders zul je bevriezen."zei Lea tegen Sinder. Ze haalde diep adem en blies. Er kwamen blauwe kleine kristallen uit haar bek. Ze richte haar kop op de wonde en het bloed bevroor. Ze stopte met blazen en sloot haar ogen terug. Het kleine steentje haf nu een verblindend wit licht en ze kreeg weer haar normale kleur. Toen ze haar ogen opende zag ze ijs en sneeuw rond haar.