Escaped!

De grijze draak zorgde voor ijzige wind die de lucht om haar heen deed bevriezen nadat Mitt haar staart had gered uit de muil van de draak die Laisve heten. Riddel had haar gedachten even de kans gegeven om minstens de naam van de draak te achter halen, maar sloot hem daarna meteen weer. Mitt viel nadat Laisve haar duwde, maar hij was al snel weer op haar rug en bevrijden haar van de rijp op haar schubben die haar aanzienlijk had vertraagd. Riddel maakten een bocht en kwam voor de grijze draak te hangen en opende haar muil. Kleine licht bolletjes danste tussen haar tanden door en voor iemand reageren zou kunnen spuwde ze een grote en 5 meter brede straal van puur zonlicht op Laisve af. Riddel dook weg en maakte zeer hoge vaart hopelijk was Mitt net op tijd weer onder haar manen nog voor de draak er wat af sloeg. Haar manen waren dik genoeg om de eerste schade tegen te kunnen houden van klauwen en andere aanvallen. Riddel merkte dat Laisve hun nog steeds volgde en besloot om het over een andere boeg te gooien. Ze richten zich tot de zon en begon nog meer hoogte te winnen zonder vaart te minderen. Haar witte en gekleurde schubben begonnen fel te stralen toen ze een van haar aanvallen begon op te roepen. Daarna dook ze weer naar beneden met halsbrekende snelheid. deze keer richtn Riddel zich vol op Laisve en veroorzaakte zo een fel licht dat het nog sterker was dan die van Elena. Deze keek zou ze Blind eplipes tot een goed einde brengen. en schoot opzij nog voor ze de grijze draak raken zou. Het licht dat ze gebruikten was net zo sterk als de zonnenstormen op de zon zelf. Ook als iemand zijn ogen dicht zou hebben gehouden kon het je nog verblinden. Riddel bleef de gedachten van de twee mensen en die van haar eigen afschermen zodat Laise hen met zijn gedachten niet zou kunnen vinden. Riddel verblinden zichzelf ook, maar wende er sneller aan omdat het aanval van zichzelf was en keek door een wazige blik waar de brede rivier onder hen door schoot. Riddel zou geen tijd hebben voor een waarschuwing te roepen en richten zich kort op Mitt. "Adem in!" riep ze in gedachten en sloot zich meteen weer af. Met een grote plonts verdween de witte regenboog lung onder water en zwom een zeer smalle grot binnen waar alleen of jonge draken van 8 jaar of net als Riddel een lung door heen zou kunnen komen. Riddel zwom door een onderwatergang en vond een plek die ze voorheen ook had gevonden. Met een hoop water gespatter kwam Riddel boven en trok zich aan de oever en ging ver van het water liggen. Ze krulde zich op en hielt nog genoeg plek over voor Elena en Mitt. Riddel legde haar kop neer en wachten af tot het tweetal zich uit haar manen had bevrijd.
Nadat Riddel lang genoeg gewacht had legde ze haar kop iets of wat verder weg en pakte de bol die gevaarlijk had gebengeld rond haar lange hals. Ze streek er met haar poot oer heen en zag meteen haar ouders die omgeven waren met een sterke gloed die hun aura weer gaf. Ze bleef er een tijdje naar kijken voor ze opschrok van een stem die naast haar vandaan kwam. Riddel gewoog haar poot opnieuw over de bol heen die weer doorzichtig werd en richten zicht tot de persoon die naast haar stond.

( Alleen Mitt en Elena.)

Mitt zijn ogen waren op Laisve gericht. Zijn blik strak en ziedend. Dat deze draak durfde aan te vallen. Zijn ogen gingen kort naar Elena die onder de manen zat maar kon niet meer bepalen of ze nu bewusteloos was of niet. Het deed er momenteel niet heel veel toe. Zolang Riddel niets onverwachts deed. Mitt gooide zo af en toe een vuurbal om de grote draak op afstand te houden maar wist dat dit niet lang zou stand houden. Zwijgzaam richtte hij zich tot Riddel die ineens hoogte begon te winnen. Mitt wist niet precies wat deze van plan was maar zijn intuitie zei dat hij snel onder die manen terecht moest komen. Hij rende over de rug zo goed hij kon. "Riddel! Wacht!...." schreeuwde hij nog maar het was te laat. De draak stond op het punt te duiken. Mitt sloot zijn ogen en zette zich af zo hard hij kon. Zijn mantel, die nog onder de manen om Elena zat, zou er niet onder lijden. Ineens schoten er twee drakenvleugels uit zijn rug die zijn spieren opwarmde. En warme spieren waren de snelste. Hij rende over de draak heen richting de manen. Vlak voor de manen, op het punt dat Riddel omsloeg en dook. Schoten zijn vlammen weg en wist Mitt net op tijd er in te duiken. Hij baande tussen de stevige haren, die leken op stalen kabels, richting Elena. Eenmaal daar hoorde hij nog net de adem in. "Wacht! Elena is nog....." maar voor hij zijn zin af kon maken schoot het water tussen de haren door en Mitt hoopte dat de rit snel voorbij was. Hij wilde niet dat Elena verdronk. Hij hoorde Laisve nog lafaard roepen. Lafaard, tuurlijk. Dat riep altijd degene die onder tactische omstandigheden gigantisch verloor. Dat riep de persoon die onsportief was. En dat had hij precies verwacht van een draak als Laisve. Kon hij het niet winnen, dan was de winnaar de lafaard. Mitt hield zijn ogen op Elena gericht. In het wazige beeld kon hij niet thuisbrengen of ze nou wel of niet in goede staat was. Eenmaal boven water haalde Mitt diep adem. Hij hield het nog bewusteloze lichaam in zijn armen en sprong van de Long af. Zijn teken bij het oog was nog steeds aan het gloeien. Zwijgzaam legde Mitt Elena neer. Liet een vlam over haar heen gaan. Het raakte haar huid wel, maar was niet heet of verbrandend. Het zorgde dat ze droog werd. Dezelfde vlam ging ook over hem heen. Mitt zuchtte en haalde opgelucht adem. "Gelukkig ging dat goed........" sprak Mitt. Echter ging het mis. Zijn kleding was door de intensiteit van het gevecht gescheurd. En de scheuren in zijn lichaam, die de grofheid hadden van een rotsblok. De structuur van te droge grond dat is gebarsten. Er kwam een lichtblauwe gloed van af die onheilspellend feller begon te gloeien. Mitt zijn ogen verwijdde zich. Hij greep naar zijn hoofd waar een intense druk op kwam. "Aaaah!.......AAAAAH!" was het enige wat hem aan zijn keel ontsnapte. De scheuren verspreidde zich alsof het glas was. Snel, maar met pauzes. Alsof je op gebroken glas sloeg en de barsten verder verspreidde. Tevens uit de nieuwe barsten in zijn huid kwam het onheilspellend licht. En niet alleen zijn armen zaten er mee onder. Zijn gehele romp was bezaaid met deze barsten. De gat aan de rugzijde in het shirt, dat ontstaan was door de vleugels, onthulde het grootste gedeelte. Mitt zakte op zijn knieën. "Gaaaaaaah!" riep hij. De stem galmde na in de grotten. Hij greep nog steeds naar zijn hoofd. Het duurde niet lang dat dit gekerm aanhield. Want na enkele minuten lag ook Mitt's lichaam bewegingsloos op de grond. Het enige wat nog leven toonde was zijn zachte ademhaling. Het teken bij zijn oog dat nog heel zwak licht uitstraalde en de scheuren die langzaam minder zichtbaar waren geworden en nog zwak licht uitstraalde. Mitt had zijn magie teveel gebruikt en de zegel die er nog op stond had zijn lichaam geen goed gedaan. Het had er voor gezorgd dat het wond uit het verleden letterlijk was geopend en dit was het effect. Mitt die nu bewusteloos lag, moest vertrouwen op Riddel, een draak die hij had ontmoet en samen mee was gevlucht van een andere draak. Kortom, dit kwam vast wel goed.

De pijnlijke gil van Mitt deed de rillingen over haar ruggengraat lopen, maar na een tijdje bleef hij net zo bewegeningloos liggen als Elena. Riddel wist niet hoe ze iemand uit deze bewusteloosheid zou kunnen halen, maar ze wilde Mitt zo goed mogelijk helpen door de lichtgevende scheuren te verzorgen. Riddel tilde haar poot op en beet er hard in zodat ze zou gaan bloeden, want haar bloed kon genezend werken als ze het wilde, maar anders was het niet meer dan puur vergif. Riddel bewoog haar poot naar Mitt toe en liet haar poot boven Mitt's lichaam hangen. Grote druppels bloed vielen op zijn lichaam en ze stuurde haar eigen bloed naar de verwondingen. Langzaam aan zag ze dat deze nog minder licht gaven, maar of dat het door haar kwam of dat het zegel dat Mitt met zich mee droeg afkoelde wist ze niet. Nadat ze alle wonden van Mitt bedekt had met haar bloed legde ze haar poot voor zich neer en begon deze schoon te likken zodat het bloed zou stelpen en er alleen een kleine beet wondjes over zouden blijven. Riddel schudden haar kop en oelde het gemis van de manen die Laisve er met zijn klauw uit te trokken had, maar nu pas voelde ze ook de wond die hij gemaakt had toen ze langs hem heen geschoten was. Gelukkig was het niet falaat en had hij haar alleen maar een vleeswond gegeven die een stukje over haar staart liep. Riddel legde haar staart voor zich neer en begon die ook schoon te likken. Het bloed dat daar nog uit kwam liet ze de wond ermee sluiten zodat er alleen nog maar een schubloos stukje achter bleef. Riddel legde haar kop naar de twee bewusteloze mensen neer en sloot haar ogen. Nu was het alleen maar wachten tot een van hen of dat ze alle bij wakker zouden worden.

"Elena rennen!" De stem van Elena's vader galmde door het bos heen terwijl een meisje met blonde haren weg rende. Ze kon nog net de grijpende klauwen van een draak ontwijken. Het stuk bos waar hun huis had gestaan stond in brand en Elena's moeder was dood. Het meisje stopte met rennen en draaide zich om. "Elena, probeer jezelf in veiligheid te brengen!" De man keek haar smekend aan, voordat een draak hem beetnam en op 20 m hoogte uit de lucht liet vallen. "Papaaaa!" Een fel wit licht leek vanuit het meisje te komen terwijl de tranen over haar wangen stroomde. Ze liet zich op haar knieën zakken. Toen het felle licht weggetrokken was waren de draken verdwenen. Alleen een spoor van vernieling vertelde dat ze er wel geweest waren.

Met een ruk ging Elena rechtop zitten terwijl de tranen geruisloos over haar wangen stroomde. Het laatste wat ze zich kon herinneren was dat ze naar een paar draken was toegelopen en hen had afgesnauwt. Een jongen was haar komen helpen toen ze zich in de nesten gewerkt had en later was er nog een long bijgekomen. Het laatste wat ze gevoeld had was een lichte druk op haar nek, daarna was alles zwart geworden. "Aaaah!.......AAAAAH!" Elena schoot bijna een meter de lucht in van het schrikken en keek Mitt met grote ogen aan. Grote scheuren liepen over zijn lichaam en scheurden steeds verder open. De jongen zakte op zijn knieën. "Gaaaaaaah!" Na een tijdje was het stil en lag Mitt bewegingsloos op de grond. Elena wilde naar hem toe lopen om te kijken of hij nog leefde, maar de long was haar voor. De vrouw kroop een stukje naar achteren om de draak ruimte te geven. Toen pas drong het tot haar door dat ze niet meer bij de boerderij waren en geïntresseerd keek ze rond. Elena was op vele plaatsen geweest, maar dit deel had ze precies gemist. Ze probeerde op te staan en zette een paar wankelende passen in de richting van Mitt en de long. Toen de long haar eigen wond ging verzorgen knielde Elena naast Mitt neer en legde haar hand op zijn voorhoofd. Haar helende krachten waren nog niet optimaal, maar ze vond zelf dat ze al redelijk ver gevorders was. Even sloot ze haar ogen voor concentratie en liet een helend gevoel door Mitts lichaam trekken. De long had ervoor gezorgd dat de wonden goed zouden genezen. Elena zelf haalde de pijn zo veel mogelijk weg. Na een tijdje haalde ze haar hand van zijn voorhoofd af en opende haar ogen. Vermoeid liet ze zich op haar achterste vallen en wachtte tot Mitt wakker zou worden.

Het meisje werd wakker en ging na haar naar Mitt toe en legde haar hand op zijn voorhoofd. Riddel opende haar ogen. Ze bleef toe kijken en zag hoe vermoeid ze was. Riddel tilde hoofd op en legde die daarna naast Elena neer. Haar zachte manen streken lang haar huid en ze begon zachtjes te neurien van uit haar keel. Het was een liedje dat ze altijd had horen zingen door haar eigen moeder wanneer e niet slapen kon. Een echt slaap liedje wa het ook niet echt, maar het werkte altijd kalmerend. Het was iets dat ze zelf ook altijd gebruikte wanneer ze van slag was. Door een andere ingang die voor mensen groot genoeg was kwam Sani aan gelopen met een grote tas vol met proviant en andere dingen. Zijn voeten niet goed op tillend struikelde hij over een rots en de tas viel al rinkelend door de grot. Riddel krulde haar staart snel om de tas heen nog voor hij in het water zou vallen. Ze zetten de tas naar een groot rotsblok neer en glimlachte vriendelijk naar Sani. Die op stond en naar hen toe liep. 'Had je geen andere plek kunnen uitkiezen?' vroeg Sani en schrok toen hij Elena en Mitt zag. Snel stapte hij over de staart van Riddel heen en legde zijn hand op het voorhoofd van Mitt. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Sani aan Riddel die haar kop weer optilde en Sani bij zijn kraag pakte en hem tegen haar voorpoot zetten. 'Nadat ik aan het rond vliegen was zag ik dat Mitt en Elena diep in de problemen zaten doordat een groep van draken hen lastig vielen.' zei Riddel en keek een beetje streng op Sani neer. 'En jij moest je er weer mee bemoeien!' zei Sani boos en zag de pluk die uit Riddel's manen was getrokken door de vleugelklauw van Laisve. Zijn ogen werden groot en hij happerde vreselijk terwijl hij met een wijzende vinger op haar manen richten. 'Wat... wie...!?' Sani kwam niet langer meer uit zijn woorden en riddel schudden haar kop en grijnsde breed. 'Een van die draken volgde ons en heeft een pluk uit mijn manen getrokken, maar dat groeit wel weer aan.' zei Riddel droogjes en legde haar kop tussen Elena en Sani neer. Ze wilde dat Mitt snel wakker zou worden en hoopte dat alles nog goed met hem zou zijn...

Het was alsof een persoon twee bakstenen constant tegen zijn kop aangooide. En het enige wat hij er van wist was dat dit kwam door overtollig gebruik van zijn magie. Mitt zijn ogen waren tot spleetjes en trachtte nog de reactie te pijlen van beide. Maar hij wist niet goed te bepalen wat ze er van dachten. Hij probeerde met man en macht overeind te blijven. De pijn en druk de baas te blijven. Maar tevergeefs. Hij lag bewusteloos op de grond en bewoog niet meer.
Opnieuw een witte ruimte. En weer was hij alleen. De blauwe scheuren nu duidelijk op zijn lichaam zichtbaar. Hij had enkel een zwarte broek aan. Mitt zijn ogen gingen naar de lange witte trap die zich ontvouwde aan hem. Rustig liep hij de trap, met zwevende treden, op. Eenmaal boven aan keek hij naar een immens beeld van zichzelf. Mitt zijn ogen bewonderde het, hij zag er machtig uit op dat beeld. Alsof hij een van de meest bekende vuurmagiërs was. Echter brokkelde het platform af. Wat Mitt liet vallen. Met een ruwe klap kwam deze val tot stilstand. Mitt kwam langzaam overeind en keek over het mistige, godvergeten, landschap dat voor hem lag. Kalm begon hij te lopen. In de verte zag hij iemand met blonde haren. "Elena..." mompelde hij. Hij rende naar haar toe en wilde zijn hand op haar schouder leggen en omdraaien maar op het moment dat hij dat probeerde verdween ze. Hij draaide zich om waar hij zacht geneurie hoorde. Riddel stond achter hem. Die niet veel later zonder moeite zijn mond om hem heen sloot. Opnieuw het zelfde landschap, toen hij zijn ogen opende. Echter stond hij er niet alleen in. Hij voelde iets tegen zijn rug. Zijn zus. Mitt sloot zijn ogen en bedwong een traan. Hij begon in een willekeurige richting te rennen. Echter botste hij door zijn gesloten ogen na enige tijd tegen iets op. Mitt zijn ogen keken naar de toren die er stond. Bovenin brandde licht. Zwijgzaam liep Mitt de trap op. Alles leek gescheurd en leken dezelfde gescheurde brokken te hebben als hij op zijn lichaam. De trap, die er niet al te stabiel uit zag, hield gewoon stand toen Mitt's gewicht er op kwam. Eenmaal boven zag Mitt een vlam. En er omheen zweefde allerlei rune. Mitt wilde het vuur aanraken maar voor hij het wist viel hij opnieuw. Brak het droombeeld opnieuw af en viel hij in een diep gat...
Abrupt haalde Mitt's lichaam diep adem. Zijn armen bewogen naast zijn hoofd en langzaam probeerde de jongen zich omhoog te werken. Het bloed van Riddel had misschien pijn verlagend gewerkt, eveneens de handelingen van Elena. Maar effect op de scheuren had het niet. Het enige wat het had geholpen was het feit dat hij nu weer wakker was. Dat hij eerder was opgestaan. Mitt greep naar zijn hoofd alsof hij een enorme kater had van een avond goed zuipen in een taverne. Langzaam opende hij zijn ogen en zuchtte. "Dat was geen pretje..." mompelde hij zacht en glimlachte lichtjes. Blij dat het voor nu over was.