Stubborn as hell, but never give up!

Een klappend geluid klonk door de bossen. Enkele vogels vlogen op. Het was niet normaal. Het was nu een jaar en nog steeds was die spreuk niet uitgewerkt. Zijn magie was gewoon geblokkeerd en het was niet prettig. Zijn magie borrelde in hem om op te komen. Zijn vuur in hem brandde als een hel maar kon niet ontsnappen. Een gedaante met blauwe haren stond in een open stuk. Zijn haren verwilderd. Zijn gezicht onder enkele zwarte vegen. Zijn kleding zat losser dan normaal. Hij hijgde. "Waarom..." mompelde hij. "WAAROM!....." schreeuwde hij wanhopig. Hij keek strak naar de boom. Hij kon niet eens meer een fatsoenlijke vuurbal gooien. Hij vormde met zijn hand een bolle vorm. Hij keek weer geconcentreerd. Zijn ogen inspannend op zijn hand. Richtte zijn hand op de boom. Een klein bolletje vormde zich in de midden van een denkbeeldige bol die zijn hand maakte. Mitt sloot zijn ogen liet de bol groepen. Die langzaam in een vlam veranderde. Al ging het hier mis. De vlam ontplofte met groot geweld in zijn handen om weer een paar brandwonden achter te laten en Mitt achterover te werpen. Mitt rolde over de grond en kreunde licht van de pijn. Hij kwam langzaam overeind en hijgde na. "Waarom..." vroeg hij haast smekend. "WAAROM MOET HET MIS GAAN!...." sprak hij ziedend. Hij was gewend geworden om zijn magie niet meer te gebruiken maar hij miste het nog altijd. En daarbij, als hij zijn magie weer kon gebruiken dan kon hij zijn zusje misschien opsporen. Hij sloot zijn ogen geforceerd en keek weg van de boom die hij probeerde te raken. Hij beet zijn kaken gefrustreerd op elkaar. Wat deed hij verkeerd? Wat deed hij niet goed? Wat ging er nu altijd mis? Hij wist het niet. Zijn ogen opende zich weer. Hij hoorde geritsel. Hij draaide zich om en in die beweging trok hij zijn zwaard, die er niet al te best uit zag na dat jaar reizen, uit zijn schede. Hij was nu zwak nu, en kon niet veel op tegen een draak. Daarbij opgeteld was zijn uitrusting niet de beste. Als dit een draak was kon het nog eens knap gevaarlijk voor hem uitpakken. Zijn zwaard hield hij in de aanslag klaar om iedere mogelijke aanval te pareren. Klaar om zich te verdedigen. Zijn ogen recht op de plek waar het geluid vandaan leek te komen.

De boombladeren waren een prachtige mengeling van kleuren, zeker vanuit de lucht, waar het leek of je over een vuurzee vloog. Saffya wenste dat ze altijd kon vliegen, maar dat kon ze nu eenmaal niet slapend doen. Ze lag te slapen op een mosbedje onder een groepje eikenbomen. Haar maag was nog vrij vol van de koeien die ze bij een onoplettende boer had weg gekaapt. De herfst was gekomen, Saffya haar eerste herfst. Ze vond het een bijzonder gebeuren, maar voor de rest ging het leven voor haar gewoon door. Eten, slapen, groeien en rondvliegen, dat is wat ze tot nu toe deed. Ze was in een diepe slaap, die uiteindelijk ruw verstoord werd toen ze wat verderop geknal en onrustige vogels hoorde. Ze dacht dat het jagers waren, dus ze hief haar kop met de nog kleine hoorntjes iets en keek in de richting waar het lawaai vandaan kwam. Het was even stil, tot ze vaag geschreeuw hoorde. Ze stond met een grijnsje op, want het geschreeuw klonk niet al te positief. Met haar vleugels half gespreid liep ze naar de bron van het geschreeuw. Daar stond een jongen, die haar vaag deed denken aan Drew, een jongen die ze nog niet zo lang geleden met zijn draak had ontmoet. Alleen deze leek wat ouder en had blauw haar.. Blauw?. Ze vond het apart, maar het zag er wel grappig uit. Het bos achter Saffya liet haar door haar donkerbruine schubben bijna in zich op gaan, waardoor ze dacht dacht dat ze hem wel kon besluipen. Maar toen Saffya met haar staart, waar ze soms nogal onhandig mee was als ze niet oplette, een bosje bladeren omver wierp, draaide de jongen zich met een ruk naar haar om en trok zijn zwaard. 6 Meter voor hem bleef Saffya met een voorpoot in de lucht hangen, die ze weer neerzette toen de jongen haar leek op te merken. Ze spreidde haar vleugels, klaar om weg te vliegen. Haar krachten waren nog niet helemaal ontdekt dus tot die tijd hield ze zich eerst maar rustig. Iets vond ze wel interessant aan de jongen. Het rook hier naar brand, en op zijn gezicht zaten zwarte vegen. ''Zou hij de oorzaak zijn geweest van de brand bij de diepe rivieren?'' dacht ze in zichzelf. Ook nu viel het op dat hij Symbolen boven en onder zijn rechteroog had, net zoiets als bij Saffya op het voorhoofd. Ze wachtte af wat de jongen ging doen, terwijl ze haar goudkleurige ogen iets vernauwde en zijn bewegingen volgde.

Zuchtend wilde hij het opgeven. Hij wilde het weer eens laten liggen en een andere dag verder gaan met proberen. Maar het gekraak en geritsel van de bladeren schudde hem wakker uit zijn gedachten en hadden hem met zijn zwaard voor zich in een defensieve houding gedwongen. Zijn ogen speurde de omgeving af maar tussen een paar bomen door, op zes meter afstand, stond de draak die het geluid had veroorzaakt. Zijn ogen strak en zijn handen stevig om het gevest. Het was waar dat een draak zijn leven had opgeofferd voor hem, maar de geruchten over de Night Warriors stelde hem nou niet echt gerust. Zijn ogen waren op de draak gericht. Draken zijn vredige wezens, en als je het juiste handelingen uitvoert doen ze je niets. Maar draken kunnen gevaarlijk zijn als ze zich niet voor mensen inzetten. De Night Warriors is een drakengroep die gerucht is en mensen het leven onveilig maakt in dit land... spraken de woorden van de man in zijn gedachten nog na. Zwijgzaam keek hij naar de draak die hem net zo strak in de gaten hield als hij de draak in de gaten hield. Zo te zien was de draak nog niet heel oud, maar echt inschatten was moeilijk voor hem. Hij was immers nog niet heel lang hier. Zijn ogen gingen naar zijn tas. Hij hief zijn zwaard wat om in zijn schede te laten glijden. Zijwaarts liep hij naar zijn tas en opende deze. Zijn hand verdween er in om een konijn die hij zojuist had gevangen voor zijn avondeten er uit te vissen. Zuchtend keek hij er naar. Hopend dat hij de juiste stappen zette waar de man het over had. Hij liep wat dichter naar de draak toe om de vijf meter afstand te houden. Hij wierp het konijn voor de draak hopend dat deze begreep dat hij geen kwade bedoelingen had. Het teken op de voorhoofd van de draak trok lichtelijk zijn interesse maar afgeleid werd hij niet. Hij had immers met een draak te maken. De meest onvoorspelbare dieren in dit land.

( Stageweek met lange dagen- bah.. )

De jongen keek er aan, en na even zo tegenover elkaar te hebben gestaan stopte de jongen zijn zwaard weg. Toen hij naar zijn tas tas liep en er in reikte dreef een bekende geur haar neus binnen, en toen de jongen een konijn uit zijn rugtas haalde werden haar vermoeden bevestigd. Ze gromde zacht toen de jongen een meter naar haar toe liep en het konijn voor der neergooide. Ze negeerde het echter, en liep een paar passen naar voren. Ze liet haar kop iets zakken zodat ze de jongen beter kon bekijken. Ze kwam met haar rug enkele koppen boven de jongen uit, waardoor ze vaak ouder werd geschat dan ze werkelijk was. Ze had eigenlijk een hekel aan mensen, en diegene die haar kwaad deden hadden het met de dood moeten bekopen. Maar toch moest ze schoorvoetend toegeven dat niet alle mensen hetzelfde waren, maar ze was op haar hoede voor hen. Ze keek weer even naar het konijn dat verderop lag. 'Geen hong..err.. ?' mompelde ze. De mensentaal vond ze maar vreemd, en de woorden die ze kende waren zeer beperkt, maar een aantal dingen kon ze wel begrijpen en uitspreken, al klonk het soms ruw door haar drakenstem, maar ze dacht wel dat de jongen het kon verstaan.

Mitt zijn ogen keken naar de draak. Niet goed wetend wat hij moest doen. Maar al snel schoot hem iets te binnen. Hij pakte de konijn en wierp het richting de draak. Zijn wapens opgeborgen en verder met rust latend. Zijn houding was voorzichtiger geworden toen ze gromde wanneer hij dichterbij kwam. Zwijgzaam keek hij naar de draak. Gefacineerd en tegelijkertijd beangstigd. Zwijgzaam keek hij naar hoe de draak het konijn negeerde. Zijn hand ging weer naar het gevest toen de draak dichterbij kwam. De kop kwam op ooghoogte en Mitt liet zijn nek weer recht staan en keek naar de mooie gedetailleerde schubben die de draak bezat. Ergens trok deze draak lichte interesse. De woorden deden hem opkijken. "Een draak die praat...." mompelde hij. Een herinnering flitste op. REN! REN VOOR JE LEVEN bulderde de stem van de draak die hem gered had. Mitt greep kort naar zijn hoofd. Das waar ook. Hij kneep zijn ogen dicht en liet de woorden van de draak tot zich door. Hij opende zijn ogen en glimlachte zwijgzaam. "Dat wist ik niet..." sprak hij zo vriendelijk mogelijk. De stem had moeizaam geklonken. Waarschijnlijk kon de draak niet zo veel van het menselijk vocabulaire. Zwijgzaam liep hij richting het konijn en pakte het op. Hij stopte het weg en keek toen naar de draak. "Mijn excuses als ik iets verkeerds heb gedaan, ik ben redelijk nieuw in deze streken dus weet ook niet veel van de mysterieuze wezens als draken...." sprak hij kalm en glimlachte. Hij grinnikte kort om zijn eigen woorden. Hij wreef wat ongemakkelijk over zijn achterhoofd alsof het angst geweken was. Die was er nog wel maar het was meer te zien als een lichte nervositeit die opspeelde en dat hij op zijn minst angst had voor deze wezens. Ze waren groots, machtig en konden veel meer dan de mens. Onbewust had hij een paar rookbommen klaar staan om zichzelf te laten ontsnappen aan een mogelijke aanval.

Van ver zag je niet meteen wat er aan kwam gevlogen, maar als je lang genoeg zou kijken zag je verschillende kleuren aan de blauwe hemel verschijnen. Twee fel gele ogen in een witte kop schoot al kronkelend door de lucht. Ze was op zoek naar een rustige plek om even uit te rusten. Haar vleugelloze lichaam verried al wat ze eigenlijk voor draak was. Haar blik gleed over de grond met haar tong uit der bek. Ze was Japan uit gevlucht. Maar met die opvallende kleuren op haar rug en in der manen had dat niet mee gevallen. Ze had vanaf Japan maar een keertje gestopt om even te eten en te drinken, maar nu was ze bek af en verloor al snel hoogte. Haar regenboog kleurige manen wapperde in de wind en de gele ogen keken ermoeid voor zich uit. De bol rond haar hals begon erg zwaar te worden, maar ze wilde hem niet weggooien om op hoogte te blijven. Het was een aandenken van haar ouders dus vandaar dat ze het wilde behouden. De japanners vonden het een raadsel dat de lung een regenboog rug had. Het kwam bijna nooit voor, maar als het voorkwam dan werden deze lung's meer vereerd dan de normaal gekleurde lung's. Haar naam paste dan ook bij de regenboog lung. Riddel, omdat zowel de lung's als de japanners het een raadsel vonden. Steeds meer hoogte verliezend zakte ze steeds dieper en dieper naar groene bossen waar ze overheen vloog. De eerste takken voelde ze al aan haar poten rukken, maar ze tilde haar poten zolang mogelijk op en dook tusen de boomkruinen door naar beneden. Riddel was niet mensenschuw, maar ze bleef er het liefste zo ver mogelijk bij uit de buurt vooral als ze spleetogen hadden. Riddel zag dat ze twee personen naderde. De ene was een draak en de andere een mens. Als een komeet schoot ze tussen het tweetal door en landen hard op de grond. Riddel kon zich niet langer meer in de lucht houden en voelde de aarde onder haar lange lichaam door schieten. Bomen vielen om door de knal waarmee ze tegen ze aankwam. Een lange landingbaan bleef erachter van zand en hout splinters. Riddel probeerde nog omhoog te komen, maar ze was zo vermoeid dat haar poten weigerde. Zwaar hijgend bleef ze liggen. Gelukkig had ze niks gebroken, maar ze was wel een paar schubben verloren.

Zijn ogen op de draak gericht die net als hem ook zijn tegenpersoon strak in de gaten hield. Het viel hem niet op dat er een grote lung naderde. Hij zou het niet eens merken als iemand op zijn schouder tikte. Nou ja, hij zou het wel merken. Maar niet direct. Zwijgzaam keek hij naar de draak wachtend op een mogelijke reactie. En zelfs na zijn reactie bleef die voor kort uit. Ineens, uit het niets gekraak. Eerst merkte Mitt het niet. Maar al snel schoot er een groot gevaarte als een stoomtrein tussen de draak en Mitt door. De luchtstroming duwde Mitt kort opzij en alsof het een mogelijk gevaar kon zijn trok Mitt opnieuw zijn zwaard. Het zwarte blad als een katana kwam tevoorschijn. Schuin voor zich gericht klaar om aan te vallen. Maar toen het stof opgeklaard was was de landingsbaan zichtbaar. De draak, groter dan de ander. Lag op de grond liggen en hijgde zwaar. Een paar schubben verloren. Zijn zwaard vond op zijn beurt in zijn schede. Ook deze draak zou niet veel kwaad doen. Mitt zweeg en was lichtelijk verbaasd. Zijn zorgelijke kant was direct opgesprongen en hij rende richting de draak die haast niets leek te doen. Zakte door zijn knieën bij de kop van de draak en bestudeerde de draak. "Gaat het? Kan ik je ergens mee helpen..." vroeg zijn stem kalm en keek de draak kalm aan. Deze onverwachte opkomst had hem van zijn voetstukje geworpen en had er voor gezorgd dat hij niet precies meer wist hoe hij moest reageren op de situatie. Het was allemaal zo nieuw, maar hij wilde ongetwijfeld meer leren van deze mytische wezens waar hij ongetwijfeld nog meer mee in aanmerking zou komen. Hij wist niet hoe hij hier terecht was gekomen. Maar misschien kwam hij zijn zusje hier nog wel tegen. De draak die hem redde zei dat niet voor niets. Al bestond deze niet meer.

Snelle voettappen maakte haar alert, maar haar grote oren met pluimen wiebbelde even kort. De kalme stem deed Riddel haar kop op lichten. Ze zag een mens met blauw haar naast haar en een lichte shok branden even door haar heen, maar die verdween al snel en Riddel likte even langs haar lippen. 'Je zult enkel mijn maag kunnen helpen...' heeg Riddel zacht, maar die woorden leken meer een fluistering. Met veel moeite trok zij zich om waardoor zand opspatten en mogelijk tweevoetige bedekken zou kunnen of dieren die kleiner dan zij was. Riddel ging verliggen en legde haar kop op der poten. vermoeid als ze was begreep Riddel meteen dat dit mens haar niet kende of tenminste dat dacht ze. Riddel's ogen bleven een beetje duister wat een bijwerking was omdat ze doodop was. Zodra zij zich weer herstelt had met genoeg rust waren haar ogen zo fel alsof de zon eruit scheen. 'Heb je niet wat te eten bij je? Niet dat ik onbeleeft wil klinken.' vroeg Riddel terwijl haar ademhaling rustig aan normaler werd. Ze was allang blij dat die spleetogen hun achtervolging gestaakt hadden... Riddel kreeg jeuk aan haar rechteroor, maar veegde enkel met haar kop over haar poten, want om te schudden had ze nog niet genoeg engerie voor. Haar ogen bleven op de jongen met de blauwe haren en de andere draak nergeerde ze voor nu even. Als ze weer genoeg op krachten was zou ze hem of haar ook even aanspreken.

Saffya ging zitten, ze keek nog naar de jongen en wou net antwoorden tot ze een vage verplaatsing in de lucht voelde. Ze zette haar nekkraag op en keek in de richting waar het geluid vandaan leek te komen. Toen een Lung tussen de bomen kwam gescheerd sprong Saffya op en sprong een aantal meter achteruit met haar krachtige achterpoten. Ze wou de jongen nog waarschuwen maar de Lung was al gestrand. Snel krabbelde Saffya weer overeind en liep naar de kop van de Lung. De jongen was er ook al heen gelopen, en zei iets tegen de draak. De draak antwoorde terug in de mensentaal, en ze versond het ietwat. Saffya was behoorlijk overdonderd door haar intrede, maar ontspande al gouw weer en dacht even na. De draak was aan haar uiterlijk te zien veel ouder, maar de felle kleuren waren nieuw voor haar. De draak was duidelijk uitgeput door een lange reis of een storm, ze had haar in iedergeval nog niet eerder gezien. 'De jongen heeft voorzover ik heb gezien alleen een konijn, maar ik heb nog een halve stier over.. Als je even wacht haal ik het wel.. Mocht je meer willen, enkele kilometers verder graast een hele kudde.' zei ze met haar nog vrij hoge drakenstemmetje in hun eigen taal. Saffya was de beroerdste niet, maar ze was niet altijd goedhartig te noemen. Het lag eraan hoe de draak op haar reageerde. Ze had ooit eerder een andere lung gezien, maar die was alleen groen en een stuk groter. Misschien kon deze draak haar wat meer mensentaal leren, maar deze was nu duidelijk niet echt in de goede stemming, dus Saffya keerde zich om en spreidde haar vleugels. Tientallen goudkleurige stipjes dansten over de grond toen de zon op het dunne maar stevige membraan scheen. Met een klein sprongetje door middel van haar achterpoten veerde ze de lucht in, en klapwiekte naar de plek waar ze zojuist nog had liggen slapen. Daar streek ze neer en liep naar de hoop bladeren waar ze het halve karkas onder had begraven. Toen het nog vrij verse stuk zichtbaar werd nam ze de nek tussen haar kaken en de rest van het halve lichaam tussen haar voorpoten. Ze sloeg weer met haar vleugels en kwam van de grond. Dit keer was ze wat langzamer, want ondanks dat het maar een halve stier was woog het toch nog meer als 2 mensen bij elkaar. Ze vloog terug naar het tweetal, waar ze vlak over het tweetal scheerde om het karkas naast de lung te droppen. Ze ging wat verderop in de zonnestralen van de ondergaande zon zitten, genietend van de warmte die het met zich meebracht.

Mitt keek zijn ogen uit, de Lung had een prachtige vacht en zijn ogen werden zowat verblind door de kleuren. Maar hij liet het niet merken. Hij keek naar de draak en zakte bezorgd door zijn knieën en de woorden deden hem nadenken. "Je maag, juist..." sprak hij lichtelijk nerveus. Nog nooit een immens dier als dit geholpen. Hij rendde naar zijn tas om twee vers gevangen konijnen er uit te vissen. "Nee, onbeleeft bent u niet, u zegt alleen wat uw behoeften zijn..." sprak hij op en beleefde toon. De wezens waren zo prachtig zo mooi. Dat hij haast zag als een wijze die hij bleeft moest aanspreken. Hij legde de twee konijnen neer. "Meer heb ik helaas niet..." sprak hij kalm. Hij was maar een mens en kon geen half hert dragen..." sprak hij zachtjes. Hij zag ineens de andere zijn vleugels spreiden. Hij keek naar de goude stippen die zien op de grond en ook op hem kwamen. Met een gefacineerde blik keek hij naar het membraam dat de vleugels vormde. Zijn ogen wijd maar vol interesse. Het was voor iedere draak te zien dat hij deze wezens weinig had gezien. Mitt stond op en keek naar de draak die qau spanwijdte veel groter was als hem. Mitt schudde zijn hoofd en glimlachte. De draak schoot weg en de wind die het tweeg bracht speelde met zijn haren. Hij glimlachte en draaide zich naar de lung. Hij ging naar een boom die vlak bij de kop zat en ging er tegenaan zitten. "Ik ben niet goed in medisch gebeuren, maar mankeer je verder nog wat?" vroeg hij met een licht bezorgde ondertoon. Een vriendelijke glimlach speelde op zijn gezicht wachtend op een mogelijke reactie. Ineens viel er een half hert uit de lucht vlak naast de lung. Lichtelijk geschrokken greep hij weer naar zijn zwaard maar toen hij zag dat de vorige draak het er had neergegooid legde hij zijn hand weer naast zich neer. Hij glimlachte. Gelukkig was niet iedere draak zo.

De andere draak duidelijk jongersprak dat de jongen op zijn minste een konijn had, maar nog voor ze kon reageren was de jonge draak al vertrokken. De jongen daarin tegen sprinten weg om wat voedsel te gaan halen en legde twee konijnen voor haar neer. Die ze een voor een oplikte en doorslikten. De jongen met zijn blauwe haren ging tegen een boom zitten die vlak bij haar kop stond. Zijn vraag was duidelijk te wijden aan haar, maar Riddel schudden van nee. Toen een half dier naast haar neer viel keek Riddel op en zag de jonge draak die in de ondergaande zon ging zitten. Riddel glimlachte vriendelijk zowel naar de jonge draak als naar de jongen man en zag zijn reactie. Puur uit lichte troost en dankbaarheid duwde ze even haar snuit tegen de wang van de jongen voor zij zich wijden aan het karkas dat naast haar lag. Mogelijk had ze wat gekneuste ribben, maar daar zou ze later achterkomen. Toen de prooi op wat flisten haar ogen even fel op, maar het betekende niks bijzonders. Enkel dat haar energie weer wat hoger kwam dan dat hij eerder was. 'Ik heb mischien wat gekneusde ribben, maar verder mankeer ik niks. Mijn naam is Riddel, hoe heten jullie?' sprak Riddel met een duidelijke kalme stem die iedereen een goed gevoel zou kunnen geven... Maar van ver reed en man die haar de hele reis had gevolgt op een paard die hij steeds weer ververste als hij bij een boerderij langs kwam. Het was een van de spleetogen die haar altijd gedient had. zijn naam was Sani Theng. Riddel hoorde hem nog niet aankomen, want hij was nog een paar kilometer van hun verwijderd. Sani zou Riddel nooit iets aandoen, maar zou haar eerder proberen mee terug te krijgen.

( Mitt, het was een stier en geen Hert :p En Riddel, ik weet niet hoe snel je draak is, maar een paard kan geen draak bijhouden, zeker niet als je over bergen en meren bent gegaan. )

Saffya vleide zich op een hoop bladeren neer, en ademde de frisse herfstlucht even diep in. De lucht werd al gouw koeler naarmate de zon verder achter de horizon wegzakte, en mistflarden kropen langs de bomen over de grond. Saffya keek naar een aantal eekhoorntjes die over takken boven haar rende, hun laatste eikeltjes en nootjes verzamelend voor de winter. Achter Saffya was een riviertje duidelijk te horen toen de Lung zich te goed deed aan het eten, en toen ze klaar was vroeg ze hoe ze heten nadat ze zich als Riddel had voorgesteld, dus Saffya keek de lung weer aan, en zag dat diens ogen een stuk lichter waren geworden. 'Aangenaam, Riddel. Mijn naam is Saffya' Sprak ze op een beleefde toon in de drakentaal. Ze wist niet zo goed hoe ze zich normaal aan de jongen voor moest stellen, maar misschien kon de draak het vertalen? ' Zeg eens, wat brengt jouw hier? Vroeg ze beleefd 'Je lijkt nogal gehaast'.

( Korte post, moet weer naar Stage. Drukjes, morgen gelukkig vrij =D )

( Als je het nog niet door had, maar Riddel heeft voor een groot deel aan vacht die door de chinees herkent werd, Gek genoeg voelt het vreemd dat hij verder niemand er over heeft vertelt? Maar goed misschien is dat ook wel beter zo. Goed punt over het meer en de bergen, maar dat maakt niet veel uit voor mij. Sani is een goede sporenzoeker. :3 )

De jonge draak ging op de gevallen bladeren liggen ton ze haar kop weer naar de lung toe draaide en zich voorstelde als Saffya. Riddel knikte begrijpend en luisterde naar wat ze nog meer te zeggen had. 'Aangenaam Saffya, Mijn haast komt doordat ik weg wilde van mijn geboorte land. Het werd me daar te druk van alle belangstelling die het volk daar voor me had.' sprak Riddel op neutrale toon. Ze liet niet door schemeren dat ze het daar eigenlijk haten. De herfstlucht voelde heerlijk koel aan in haar luchtpijp en de wind bracht een vertrouwde geur met zich mee. Riddel keek erschrikt op, maar zag nog niet van wie deze maar al te bekende geur af kwam. Hoewel Sani dichterbij kwam bleef hij naar de grond kijken. De vachtharen van Riddel hadden hem de hele weg al op het juiste spoor doen houden. Doordat de vacht verlies steeds hoger leek te zijn doordat de strook vacht van wist en soms een andere kleur er tussen door lag voelde Sani zich dol gelukkig worden. Naar maanden van reizen had hij haar dat toch weten in te halen?

Mitt zat rustig naast de Lung niet wetend wat hij moest zeggen. Hij zat tegenover een wezen die hij voor kort nog maar een keer had gezien en wist bijgod niet hoe hij er mee om moest gaan. Hij zweeg en schrok licht toen de snuit tegen hem aan kwam uit troost en de kracht die draak had liet hem zijn balans verliezen. Het was vast niet de bedoeling geweest maar de duw was lichtelijk harder overgekomen dan gepland. Mitsu glimlachte en streek kort met zijn hand over de snuit die zich daarna weer terug trok. "Gekneusde ribben...geen pretje..." sprak hij kalm en zuchtte. Hij glimlachte en keen toen naar Riddel toen ze een vraag stelde. "Mitsu, Mitsu Dorius Kairos...maar zeg maar Mitt. Makkelijker te onthouden en iedereen noemt me zo..." sprak hij kalm. Voor zover er nog een iedereen over was. Hij had niemand meer om naar toe te gaan. Alleen zijn zusje die nog ergens rond moest zweven. En zijn innerlijke magie die opgesloten zat waardoor hij zijn magie niet volle honderd procent kon gebruiken. Mitt zijn ogen gingen naar Saffyra die in een onverstaanbare taal praatte. Een taal dat zo voor dode taal uitgemaakt kon worden door de mensen. Maar hij wist dat het bleek dat het de taal vand e draken was. Zwijgzaam luisterde hij naar de mytisch klinkende maar mooie woorden. Hij begreep er geen hol van maar hij wist dat het richting Riddel was. Mitt zijn ogen gingen weer naar de regenboog-draak om het antwoord te horen. Hij kon dit dan weer wel verstaan. Zwijgzaam sloot Mitt zijn ogen. "We zijn niet alleen..." mompelde hij. Hij greep zijn zwaard uit zijn schede en rende richting een persoon in de bosjes. Greep hem bij zijn kraag en duwde het zwaard tegen zijn keel. De boom in zijn rug en het zwaard vormde dat de man met gespleten ogen nergens heen kon. "Wat kom je doen..." sprak Mitt met een kalme maar waarschuwende stem. Niet wetend dat dit de persoon was die Riddel zocht om terug te brengen.

-Hopelijk vind je het laatste stuk geen ramp ^^ anders geef me maar een PB-

( Niet erg zolang je hem maar niet dood. ;3 )

Mit luisterde nadat Saffya sprak en zei zelf dat gekneusde ribben niet fijn waren waar Riddel bij knikte. Zijn stem hoorde ze echter niet oer dat er nog iemand was, maar dat had ze al geroken voor hij dat zei. Mitt's reactie had Sani verrast en en keek verbaasd naar de jongen met blauwe haren. 'Solly, maal ik wilde geen bedreiging vool u volmen. Ik zocht de lung waal u naast zat.' sprak Sani en knikte licht naar Riddel zonder zich aan het zwaard van Mitt te verwonden. Riddel hoorde de stem van Sani nog voor ze om kek en kwam overeind. Haar blik gleed over Sani heen en de jonge japanner zag er afgemat en duidelijk vermoeit uit. Het paard dat hij op een kleine afstand had neer gezet schrok ervan om twee draken te zien en ging ervandoor. Riddel bewoog zich naar Sani die haar zeker oor de laatste tien jaar had gediens in Japan. 'Sani wat doe jij hier?' vroeg Riddel verward en erwachten half om half dat er meerder japanners tussen de bomen vandaan kwamen, maar Sani theng was alleen. 'Ik ben hiel vool jouw Liddel. De wijzen wilde dat ik jouw telug blacht naal de tempel.' zei Sani die nog altijd tegen de boom aan stond met Mitt in een bedreigende houding voor zich.