a new beginning

Het water rimpelde toen een zwarte draak aan de kade van het meer landde. De draak was klein voor zijn leeftijd, maar toch had hij al tegen veel van zijn soortgenoten gevochten, klein of niet. Zijn ouders hadden hem achtergelaten toen hij nog in het ei zat en zijn broers en zussen, als hij die al zou hebben, meegenomen. Ace liet een woeste brul horen waarin je duidelijk zijn woede kon horen, maar ook een greintje verdriet. Waarom hadden zijn ouders hem verlaten? Gewoon omdat ze niet voor hem konden zorgen of omdat hij het volgens hen niet waard was om een gelukkig leven te kunnen leiden? Hij zal het nooit weten, omdat hij weigerde naar zijn ouders te zoeken. Ze moesten maar naar hem zoeken als ze hem terug in de familie willen. Ace boog zijn kop om wat te drinken, later zou hij naar eten zoeken. Hij had al dagen niks meer gegeten of gedronken. Hij had alleen even gestopt om te slapen, maar voor de rest had hij doorgevlogen omdat hij het gebied dat overgenomen werd door de mensen snel wilde verlaten. Ace zou Ace niet zijn als hij niet een paar mensen mee de lucht in had genomen en ze op vijftien meter hoogt had laten vallen. Dat had de mensen nog kwader gemaakt en sommige hadden geroepen dat ze de draken zouden uitroeien. Hij grinnikte even bij die herinnering. De mensen zullen de draken nooit kunnen uitroeien, daar waren ze veel te zwak voor. De zwarte draak ging liggen en sloot zijn ogen, maar bleef waakzaam. Hij sliep niet, hij rustte gewoon. De afgelope dagen waren zwaar geweest.Nu hij in de wereld van de draken en hun temmers was had hij zijn rust verdient.



[voor iedereen die zin heeft ]

Laisve had de laatste tijd een leuke hobby gevonden. Hij zat gewoon ergens en speurde met zijn geest naar andere draken. En luisterde die gedachten af. Vele waren saai maar af en toe kon je heel amuzante gedachten horen. Net zoals nu.
Hij zat aan de rand van het meer en hoorde aan de andere kant van het meer een draakje klagen over zijn leven. De overkant van het meer kon je niet zien, dat was iets te ver maar voor hem niet. Hij zag met zijn gedachten waar de ander zich bevond. Het was een kleine draak, niet meer dan een mier voor hèm. Nu ja er waren niet veel ander draken die groter waren dan hem. Hij was maar 3 grotere draken in zijn leven tegengekomen en één dervan was Race. Vecht makker maar ook rivaal.
Gniffelend bedacht hij dat hij wel zin had in een grapje, het was al lang gelede dat hij andere draken had lastig gevallen. Het enigste nadeel aan zijn nieuwe hobby, veel fisiek kwam er niet aan te pas en hij moest zijn 40 meters hoge lichaam toch een beetje bezig houden.
Nog steets maniakaal grijnzend versmolt hij met de aarde, meteen voelde hij miljoene levende wezens in zich leven. Maar dat negeerde hij, hij concentreerde zich op het gewicht aan de andere kant van het meer. In een seconde bevond zijn bewustzijn zich naast de draak. Geluidloos rees hij op uit de aarde zonder dat de ander het doorhad. Met zijn staart over zijn poten zat hij naast de ander alsof hij er al eeuwen zat. 'Uitrusten in DW, jij bent nieuw zeker.' Zei hij zogezegt verveeld.

'Uitrusten in DW, jij bent nieuw zeker.' Ace schrok zo hard van de stem dat hij in het meer was gevallen als hij zijn vleugels niet op tijd had uitgeklapt. "Wat bedoel je?" Hij draaide zich om en moest zijn kop in zijn nek leggen om de draak in de ogen te kunnen kijken. De draak was groot. Ace kon er minstens drie keer in, maar toch toonde hij geen angst. Hij was waarschijnlijk iets behendiger dan de draak door zijn grote. Dus als het hem te veel werd, kon ij nog altijd onder de poten van de draak glippen en zo snel mogelijk wegvliegen. "Mijn naam is Ace." Voor het eerst sinds 50 jaar zei Ace zijn naam tegen een andere draak. Het was ook tijd voor een nieuwe start, daarom was hij naar DW gekomen. Hij wende zijn blik van de draak af en ging door met drinken. Hij dacht terug aan toen een temmer hem had proberen te temmen. Natuurlijk was die opdonder er niet goed van af gekomen. Sterker nog, hij lag in een paar stukjes in een rivier. Hij snoof even bij de gedachte, mensen hadden hem altijd al geïrriteerd. Niet alleen omdat hij hun taal niet sprak, maar ook omdat ze dachten dat ze het van draken konden winnen. Ace keek even naar de poten van de draak en vroeg zich af ofdat die het gebied van DW goed kende. Nja, waarschijnlijk wel.

Hooghartig keek hij de draak aan, hij kon zijn lachen bijna niet inhouden. 'Met dat ben ik het met je eens. Mensen zijn nergens goed voor nu ja misschien wel als lunch. Waarom heb je die mislukte temmer niet opgeten. Zonde van het goed vlees.' Laisve negeerde de beleefde vragen en antwoorden op de gedachten van Ace. Voor de ander kon antwoorde gaf Laisve een klein kontduuwtje waardoor Ace het water in werd gegooit. Nu kon hij zijn lachen niet inhouden. Hij schaterde het uit en klopte met zijn staart op de grond waardoor deze beefde.
'En ja ik ken de streek hier goed.' Hij ging recht voor draak staan zodat deze niet uit het water kon en bolde zijn reusachtige spieren die als kabels onder zijn ge-littekende huid lagen. Druigend en met een grijns stote hij een grom uit. 'Ben je zeker jochie, dat je hier in DW wilt blijven? Ondanks dat Laisve jonger was dan Ace noemde hij draken die hij onwaardig vond altijd ''jochie''. Dankzij Laisves grote en ervaring zag hij er ouder uit dan normale draken van zijn leeftijd die anders dan hem allemaal klein en kort van stuk waren. Net zoals deze draak.

'Met dat ben ik het met je eens. Mensen zijn nergens goed voor nu ja misschien wel als lunch. Waarom heb je die mislukte temmer niet opgeten. Zonde van het goed vlees.' Voor de woorden goed tot Ace doordrongen voelde hij hoe de draak hem duwde. Deze keer was het te laat om zijn vleugels open te klappen en viel hij het meer in. Toen naar boven spartelen kwamen trok hij twee conclusies over de draak. een: de draak kon gedachten lezen en twee: die draak hield wel van een geintje. Toen hij terug bovenkwam lag de draak bijna op de grond van het lachen. 'En ja ik ken de streek hier goed.' De draak ging voor Ace's neus staan zodat hij onmogelijk uit het meer kon klimmen, tenzij hij naar de andere kant van het meer zwom. 'Ben je zeker jochie, dat je hier in DW wilt blijven?' Ace keek de draak even aan en dacht na over zijn woorden. "Eigenlijk was ik niet van plan om te blijven, maar door jou wil ik juist heel graag blijven." Grijnzend keek hij de draak aan. Zelf hield hij er ook wel van om geintjes met andere uit te halen. Waarom trek ik überhaupt mijn mond eigenlijk nog open als je toch gedachten kan lezen? De zwarte draak klapte zijn vleugels open en vloog met moeite het meer uit om achter de grote draak te landen. Waarom stel jij je niet eerst eens voor, voor we verder gaan met dit spelletje?

Goedkeurend knikte Laisve wanneer de ander nadacht over zijn woorden. Daarna begon hij weer te grijnzen wanneer deze gewoon in gedachten sprak. Grijnzend blijf hij naar de watertrappelende draak kijk en antwooorden uiteindelijk: 'Ik speel geen spelletje, ik ben doodserieus.' En ondanks zijn grijns zag je dat hij het meende. Vervolgens besloot hij toch om zich voor te stellen. Maar eerst nog wat spelen. Laisve zetten een poot op de kop van Ace en duuwde hem terug onder-water waarna hij hem terug omhoog trok. De kop van de draak kon gemakkelijk in zijn klauw en hij trok hem hoger het water uit. Al bungelend in zijn klauw hing hij voor zijn kop.
Het gegrinnikt veranderde in gegrom. Ooit al gehoord van de Night Warriors, jochie?' Vragend hield hij zijn hoofd wat schuiner. Nee? Wel laat ik het je dan uitleggen, wij zijn de grote pestkoppen hier. De sterkste. Ik ben Laisve, Ceratos van de NW. De genezer die er voor moet zorgen dat we ons na een onenigheidje terug allemaal weer lekker voelen. Ik zou je eignelijk eens moeten meenemen, voorstellen aan Toxic misschien. Hij liet Ace terug vallen en tikte nadenkend op zijn neus. Toxic zou misschien wel blij zijn met een speeltje, ze heeft al lang niks te doen. Hij vond het wel een goed idee. De eeuwige grijns werd nog breder en zijn achterste kiezen waren te zien.

Hij was mager. Het was geen goed seizoen voor hem: vele draken hadden geen eieren of jongen en hij had moeite met het vinden van eten. Hij was bij de eerste tekenen van honger naar het drakenkerkhof gegaan daar had hij aan de stok gehad met een aantal mistschorpioenen doordat hij probeerden hun maal te stelen. Uiteindelijk had hij besloten dat ze met te veel waren, dit was nadat hij een rake klap had gekregen van een van de tweestaartige reuzachtige schorpioenen. Nu vloog hij rond met een aantal gekneusde ribben en een fikse schaafwond. De redelijk kleine draak was op weg naar de groene gebieden in de hoop een zwakkere of zieke draak te vinden. Zijn naar onderen gekrulde jorens wezen erop dat hij een cannibaal was, de stekelige knots aan zijn staart en de vele littekens op zijn lichaam maakte duidelijk dat hij een gevaarlijke en ervaren vechter was. Hij had al een flinke vlucht achter de rug en zijn lege maag protesteerde zwaar. Zodra hij bij de bossen aankwam ging hij lager vliegen. Het was herfst: het bos stond in vuur en vlam. Met zijn scherpe reukvermogen probeerde hij tussen de geur van rottende bladeren een mogelijke maaltijd te vinden. Pas toen hij bijna bij het meer en de waterval was zag hij door een opening in het bladerdak een jong draakje. Onmiddelijk dook hij naar beneden. Zonder ook maar te denken aan spelen met zijn prooi dook hij bovenop zijn nietsvermoedende slachtoffer. De ruggengraad brak onder zijn gewicht en in een oogwenk had de groene draak de kop tussen zijn kaken en trok hij deze van de romp. Met zijn sterke kaken brak hij de schedel en werkte hij deze naar binnen. Daarna pakte hij de rest van het lichaam op en liep hij met hoog geheven kop zodat he koploze lijk niet over de grond sleepte richting het meer. Het was gewoonweg te zwaar om mee te kunnen vliegen dus moest hij doen waar hij naar zwemmen het slechtst in was: lopen. In tegestelling tot zijn behendige vlucht was hij op de grond onhandig en niet erg snel. Eemaal bij het meer aangekomen legde hij het karkas neer en keek hij achterom om te zien of de moeder hem niet volgde. Toen hij zeker wist dat dit niet het geval was pakte hij het koploze karkas weer op, zonder verder de moeite te nemen het lichaam niet over de grond te laten slepen liep hij een eindje langs de waterkant. Een stuk verderop zag hij een bekende draak: Laisve, de ceratos van de groep waar hij al een tijd lid van was. Laisve was met een andere draak, een zwarte die iets kleiner was dan hijzelf. Toen hij binnen gehoorafstand was legde hij het lijk neer "Hé, Laisve! Heb je niet geleerd dat je niet met je eten mag spelen?" riep hij sarcastish. Hij had een poot op het karkas voor hem gezet, klaar om ervan te eten.

Ace spartelde hevig tegen toen hij door de reusachtige klauw werd opgepakt. Ooit al gehoord van de Night Warriors, jochie? Nee? Wel laat ik het je dan uitleggen, wij zijn de grote pestkoppen hier. De sterkste. Ik ben Laisve, Ceratos van de NW. De genezer die er voor moet zorgen dat we ons na een onenigheidje terug allemaal weer lekker voelen. Ik zou je eignelijk eens moeten meenemen, voorstellen aan Toxic misschien.' Hij schudde met zijn kop toen de draak hem liet vallen. Van de night warriors had hij inderdaad nog niet gehoord, maar hij zou nooit meegaan tegen zijn zin. Daardat hij te druk bezig was met de draak voor hem, die zijn grijns een stuk groter had gemaakt, had Ace niet door dat er nog een draak dicht bij hen was geland. Als dde draak niets had geroepen had Ace nooit geweten dat hij er was. Het enige wat duidelijk maakte dat deze draak er was, was dat 'ie iets naar de grote draak voor hem riep. Ace snoof en keek de draak aan. "Ik ben niet bedoelt als eten, dankje." Daarna richte hij zich op de grote draak die Laisve wordt genoemd en kijkt hem strak aan. Als hij hem degelijk wilde gebruiken als voedsel zou hij vechten voor zijn leven en niet wegvluchten zoals een lafaard zou doen.

Uitbundig zwaaide hij met zijn staart naar Curse. Vervolgens gniffelde hij en fluisterde Ace iets toe: Denk je echt dat je van mij kunt winnen? Hij draaide zich terug naar Curse en pakte Ace bij zijn staart. De zwarte draak meeslepend aan de staart liep hij naar Curse. Ik speel niet met mijn eten, ik bereid het alleen voor. Mopperde hij naar de andere NW. Laisve voelde een misvorming in de ander zijn lichaam en ging naast Curse zitten die klaar stond om zijn maal te verorberen. Zal ik iets doen aan die wondes? Zonder af te wachten porde hij met zijn klauw in Curse's zij. Snel bracht hij wat energie over en liet de gekneusde ribben genezen waarna hij ook de huidcellen sneller liet heropbouwen. Probeer de zij wat te ontzien, anders sta je hier weer bij me. Hij pauzeerde even en keek naar Ace zijn staart die hij nog steets vast had, de proteste negerend. Heb je genoeg met dat of wil je nog wat, ik heb niet zoveel honger. Zei hij met een grijns. Normaal had hij veel honger na het genezen, ookal was het maar een kneuzing, maar de laatste tijd werd hij er zo goed in dat hij niet meer moest nadenken over het genezen en dat hij er amper moe van werd.

Curse negeerde de ontkennende woorden van het speeltje van Laisve. "Wat is dát nou weer voor een voorberij- Arg!" hij grouwde toen Laisve zijn gekneusde ribben raakte. Curse snoof chagerijnig maar bedankte Laisve toch. Hij keek naar zijn geschaafde flank die nu snel genoeg om zichtbaar te zijn genas. Daarna kromde hij zijn nek en scheurde hij met veel kracht een stuk vlees van het karkas af. Bloed spatte in het rond maar raakte niemand behalve hemzelf en aangezien hij toch al onder het bloed zat viel het niet zo op. Laisve slaakte een nogal onduidelijke zin uit dus haalde Curse zijn schouders op "Doe wat je niet laten kunt" zij hij nadat hij zijn stuk vlees verorberd had. Hij scheurde meteen weer een volgende stuk af aangezien hij het gevoel had dat zijn maag zijn andere ingewanden al aan het aanvallen was. Hij lette niet op botten of ingewanden: hij at werkelijk álles. Aangezien zijn maag weinig anders kon verteren dan eieren en drakenvlees kon hij niet kieskeurig zijn als hij honger had. Met zijn extreem sterke kaken brak hij botten als houtjes tussen zijn kiezen. Hij kon dit enkel als hij er vlees of huid bij at, anders konden de botsplinters de binnenkant van zijn bek en keel beschadigen.

(guys, Sky is vandaag jarig...)