Mom?

[Twilight, Iluna(als ze het wil) en Moon]

Vanuit haar grot had ze een goed oog op een deel van het gebied. Moon klom haar grot helemaal op, en had minstens 3/4deel van het gebied in zicht. Moon keek goed rond zich, voor de perfete ontmoetingsplaats. Enkele kilometers verder op lag een perfect veld waar ze elkaar konden ontmoeten. Moon klom terug haar grot af. Daarna steeg ze terug de lucht in, en volgde een pad dat naar de ontmoetingsplek leed. Moon deed het nu al vliegend, om het hele gebied te kunnen controleren. Ze daalde weer toen ze dicht genoeg bij de ontmoetingsplek was. Het was een groot veld, omringd door hoog gras, dat goed weerstand biede tegen indringers. Overal in het rond stonden enkele stenen tafeltjes. Of tenminste wat er van over bleef. Helemaal vooraan het veld stond een stenen boog uit de middeleeuwen. En in het midden een overgebleven ronde stenen tafel. Moon liep naar de stenen tafel toe, en las de inscriptie's.' Enkel dat heen dat ware liefde heet, heet eeuwig leven' Kon ze nog net lezen. Moon stapte verder, en onderzocht de rest. Voor haar was een pad tussen het hoge gras vrij gemaakt. Moon volgde netjes het pad, en kwam vanzelf bij een wild stromende en diepe rivier terecht. Moon keek in het water hoe diep het was, maar zag enkel haar weerspiegeling. Ze dempelde haar staart er eventjes in, en raakte zelf nog niet toe. Een glimlachje circelde rond haar lippen. Moon sloot haar ogen, en sprong in het water, tegen de stroom in. Daar zwom ze ook tot aan de bodem van de rivier, en ging er een half stuk nagel van een draak aan een rots. Moon zwom weer terug naar boven, klemde zich vast aan het land, trok zich op, en schudde haar vacht terug uit. Haar blauwe ogen keken in de verte. Er stonden enkele heuveltjes, en bergen. De bergen zouden een prima training kunnen zijn voor avontuurlijke mensen. Moon vloog terug op, en vloog richting de bergen. De wind die er heerste was verschrikkelijk. Gelukkig was ze hier op voorbereid, en kon ze tegen een stootje. Weldra kwam er een veelvoorkomende sneeuwstorm aan. Moon moest eerst haar taak volbrengen vooraleer ze ging gaan schuilen. Ze vloog tot op de top van de hoogste, en gevaarlijkste berg, maakte een kuiltje in een steen, legde er een drakentand in, en maakte dat ze hier weg kwam. Ze vloog terug naar de verzamelplaats, en keek richting het westen. Voor haar lag een soort van bos, waar je veel kans had om verbrand te worden. Het bos ging af en toe uit het niets in brand gaan staan. Moon wandelde richting het bos, en in het hart ervan legde ze één kleurrijk verbrand blad in een holte in één van de bomen. Regenboogvuur. Gekregen van haar ouders, en hun ouders van hun ouders. Generatie's lang doorgegeven. Moon legde nog éénmaal in vogelvlucht het pad af, en vloog toen terug naar haar grot. Ze strekte haar vleugels weer, en vloog richting de velden vlakbij. Daar ging ze op een hoge rots gaan staan, en brulde ze naar het Oosten en Westen. Richting Iluna en haar moeder.

Twilight was net nog wat vlees tussen haar tanden uit aan het peuteren, ja, de afgelopen maanden had ze zich stil gehouden. Geen behoefte aan sociaal contact gehad. De grote blauwe vleugels zaten vreselijk in de weg terwijl ze haar weg baande tussen de bomen door, haar grote blauwe gestalte zat in de weg, niet alleen haar vleugels. Grommend van ergernis omdat ze bijna vast zat gaf ze het half aan half op. Ze kon niet omhoog vliegen omdat ze niet door het bladerdak boven haar kon en haar vleugels niet kon uitstrekken hier beneden, ze kon niet vooruit omdat de bomen te dicht stonden, opzij hetzelfde en achteruit was zo idioot om te doen. Ze besloot zich dan maar een weg te maken in plaats van eentje te zoeken. Het was heel bizar om een draak te zien gaan zitten, en het voelde ook bizar voor haar, maar ze kon dan makkelijker op haar achterste poten gaan zitten. Ze sloeg haar voorpoten uit en liet wat takken vallen, eentje viel recht op haar kop. Oké, nu was ze boos op de boom van de tak en gromde. Uit haar keel kwam donkerblauw vuur dat de boom in as legde. Glimlachend van voldoening ging ze terug op haar achterpoten staan. Na wat klief werk en nog wat bomen die zo dom waren om hun takken op haar te laten vallen in as te leggen had ze wat plaats. Haar vleugels opende ze voorzichtig omdat het vliegmembraam in haar vleugels, tegenstelling tot de rest van haar lichaam, gemakkelijk verwond geraakte. Toen die eenmaal ongeveer juist stonden om te kunnen vliegen sprong ze omhoog uit het bos met de hoge bomen. Even leek de zwaartekracht haar terug te trekken, maar met een slag van haar vleugels bleef ze netjes boven de grond. Net toen ze bepaalde waar ze heen wou gaan hoorde ze iemand brullen, niet zomaar iemand, dat was Moon! Wow, dat was lang geleden. Twilight keek even beteuterd, Moon was de hele andere richting uit dan waar ze heen wou. Maar natuurlijk draaide ze zich en zette koers richting haar dochter, haar dochter ging nu eenmaal voor. Ze kwam onderweg wat andere draken tegen en groette die altijd vriendelijk, soms groette ze terug en soms werden ze boos, aangezien de enige die boos werd een klein draakje van een kleine twee meter was, was en een slag met haar staart op de rug genoeg om duidelijk te maken dat ze niet van kleine mormels hield die haar lastig vielen. Ja, ze was groot, één van de grootste draken van DW. Maar niet onoverwinnelijk, haar grootte was niet altijd een voordeel. Ze was een groter doelwit dan zo'n klein draakje, en het grote lichaam kon zich niet zo snel draaien als kleinere draken. Op rechte lijnen was ze zeker snel, maar korte bochten waren moeilijker. Haar vleugels gingen in een gestaag tempo op en af en haasten deed ze zich niet. Alhoewel, ze ging wel wat sneller dan normaal, blij om Moon te gaan zien was de rede. De velden waar ze overheen vloog waren net een lappendeken onder haar. Al snel zag ze Moon op een rots staan en glimlachte. Haar kleine meid was niet zo klein meer, maar nog steeds kleiner als haar grote mama. "Dag Moon," haar diepe stem klonk niet luid, maar was luid genoeg om te kunnen horen voor Moon. Twilight liet zich zakken tot ze recht voor Moon vloog, de blik in haar ogen verzachtte en ze was blij om te zien hoe mooi Moon was geworden.

Iluna was een beetje haar eigen weg gegaan, nadat ze haar ouders was kwijt geraak. Gelukkige had een draak als haar eigen kind gezien hoewel ze nog jong was had ze veel respect voor draken gekregen en vooral voor haar nieuwe moeder. Die de naam moon droeg ze was best vaak bij haar en kon haar een beetje verstaan. Rustige liep ze over de markt en bekeek de verschillende kraampje haar fretje liep vrolijke tussen de mensen door of over de kraampjes. Ze had wat appels nodige. Af en toe liep ze toch wel wat bezorgd achter Pacco aam of roepte ze bezorg zijn naam. Zodat hij niet te ver en te snel ging het was behoorlijke druk en ze moest zich soms echt tussen verschillende mensen aan proppen. en ze was vooral bang dat Pacco in de problemen kwam of zichzelf pijn deed aan iets. Gelukkige was ze nog niet al te groot waardoor ze redelijke snel en makkelijke door de meningte heen kon. Hoewel de meeste mensen haar al rond de 16 of 15 zagen. Toen ze pacco weer weg zag duiken tussen verschillende mensen en toen via een paal op een kraam kwam en toen vrolijke naar haar rende besloot ze toch dat het even genoeg was. Een paar mensen keken met een afkeurende blik naar het beestje en toen naar haar. ''Sorry.' Zei ze met een wat verlegen stem. En pakte ze hem snel op en gaf hem een standje waarna ze hem op haar schouder zetten. Iluna deed haar ding en kocht en ruilde wat spullen die ze vond of het geld die ze verdiende met verschillende klusje. Meestal had het met zingen te maken ze had een prachtige stem. rusitge liep ze weer over de markte met haar aankopen en liep rustige de poort uit. Waarna ze Pacco weer op de grond zetten zodat die weer lekker kon gaan rennen tussen het gras en de velden. nou hoefde ze niet zo bang te zijn dat ze hem kwijt raakte. of dat hij gewond raakte. Na een tijd gelopen te hebben hoorde ze ene brul van haar moeder. Meteen greep ze Pacco bij zijn nekvelletje toen ze de kans had en zette het op een lopen richting de brul van haar moeder. als snel zag ze haar nieuwe moeder en een onbekde draak die een stuk groter was dan moon en haar maar dat was niet zo gek. Met een wat aarzalende stapjes liep ze dichterbij en keek even naar de vreemde draak. Met een verlegen en onzekere blik knikteze naar haar. ze kong wel een beetje draaks verstaan maar nog niet spreken. liefdevoll omhelsde ze haar adoptie moeder en ging rustige en wat verlegen tussen de poten van moon zitten. Pacco had het ook niet zo op de grote draak en bleef wat bang op de schouder van Iluna zitten.

Een grote zwarte schaduw bedekte het uitzicht. Een grote gestalte daalde neer op de grond. Ondertussen had Moon haar ogen wat gesloten, en genoot ze van de zonnestralen. Moon opende haar ogen bij het horen van een bekende. Zonder één blik op haar te werpen, wist Moon onmiddellijk al wie het was. Een glimlachje onttrok zich rond haar lippen. Moon wierp haar blik toch maar op haar moeder, en begroette ze met een likje. Ze was blij dat ze eindelijk haar moeder weer terug zag. Hun levens waren heel wat uit elkaar gegaan sinds toen ze haar terugvond. Moon herrinerde zich de tijd dat ze nog een draken jong was, en haar moeder haar terug vond. Dat was pas de tijd. Sinds dien had ze nooit nog iets van haar laten weten. Ze was het land uit. Vorr geruime tijd. Ondertussen was ze weer terug volwassen geworden, en genoot ze nog steeds evenveel van het leven als voordien." Wat ben jij verandert zeg. Hoe lang was dit nu al weer geleden dat we elkaar terug zagen?" Haar stem klonk heel wat veroudert vergeleken met haar kinderjaren. Het klonk meer volwassener. Ook was ze dat al. Moon's neusgaten vulden zich weer met een nieuwe aanwezige. Iluna. Het meisje dat ze had geholpen door een moeilijk rouwproces heen te komen. Haar ouders waren gestorven door schurken, die haar stad afbranden, en de mensen beroofden. Sinds dien kwam een emotioneel van Moon ook weer terug boven. Zo was zij ook haar familie kwijtgespeeld. Draken jagers. Maar nu is nu, en wat gebeurd is, dacht ze niet meer aan." Mam, mag ik je voorstellen, Iluna, m'n pleegkind. Het meisje is haar ouders verloren door schurken die haar stad afbranden. Iluna, ik weet dat je me al een beetje kunt verstaan, maar niet kunt spreken, maar dit is MIJN moeder, twilight" Ze legde de natoon wat om 'mijn' moeder om het haar duidelijk te maken. Pacco haar fretje keek wat angstig naar haar moeder. Ze verstond haar emotie's, want je kwam niet elke dag zo'n grote draak tegen. Misschien was Moon al groot voor het diertje, maar Twilight zou pas echt een reus zijn voor haar. Moon streelde wat met haar snuit over de arm van Iluna, zoals ze deed om haar te troosten.

[Inspi raakt op. Morgen reageren bij de stad]

Twilight glimlachte zachtjes toen haar dochter begon te praten. "Het is te lang geleden. Je bent mooi geworden." De stem van Moon was ouder en wijzer. Een volwassen jonge draak, ze was toch in de maatstaven van Twilight's gedachte jong. Haar neusgaten vulde zich met een mensengeur toen ze diep in en uit ademde. Nieuwsgierig ging liet ze met haar bewustzijn de gedachte van het kind aftasten. Ondertussen ging ze liggen omdat het irritant was om naar beneden te moeten kijken, nog steeds was ze een beetje groter, maar nu was het wel gemakkelijker. Terwijl ze keek naar het mensenjong werd ze gefascineerd door de fret. Wat deed dat mormel op haar schouder? Mensen, ook al was je duizenden jaren oud, de helft van wat ze deden was een raadsel voor haar. Het mensenkind kwam niet eens tot de knie van Twilight's voorbeen. De zogenaamde Iluna naderde hen en knikte onzeker naar de grote draak. Het fretje bleef op de schouder van het mensenmeisje zitten en keek haar angstig aan. Dat vond ze best amusant. Iluna omhelsde Moon, de algemene draad van de gedachte van Iluna kon ze wel horen zonder dat ze in de gedachte van het kind ging. De band van moeder en dochter was opmerkelijk en ze wist al wat er gaande was voordat iemand iets zei. Moon stelde haar voor en zo kwam ze het fijne te weten van wat er gebeurt was. Met een zucht kwam ze overeind en bracht haar neus wat naar voor. De tanden van Twilight waren groter dan Pacco. In tegenstelling tot Moon kennelijk kon Twilight wel mensentaal, na al die duizenden jaren sprak ze verschillende dialecten en talen. Toen ze haar kop liet zakken en nu voor zover mogelijk op ooghoogte was met Iluna keek ze nieuwsgierig naar haar. Haar grote blauwe ogen hadden tientallen verschillende tinten, naarmate je verder naar buiten ging werden de ogen donkerder. Nadat ze haar had bestudeerd terwijl ze verlegen tussen de poten van haar mama zat kwam ze recht. Even opende ze haar vleugels en plooide die toen terug goed. De vleugels zelf waren aan de onderkant lichtelijk doorzichtig en hadden een enorme spanwijdte. Haar staart was wat opgerold, het zou niet de eerste keer zijn dat ze iets verwoestte zonder dat het de bedoeling was. Om wat minder eng te lijken ging ze terug liggen en besloot eens wat te zeggen tegen Iluna, in het kind haar taal. "Dag Iluna, fijn je te ontmoeten." Haar stem was diep en vriendelijk. Haar blik was zacht en ze deed haar best om zo min mogelijk bedreigend over te komen. Maar dat was ook niet zo gemakkelijk met haar klauwen, tanden en horens.

Jezus wat een inspiratieloosheid

Iluna kon wat enkele woorden van Moon verstaan en knikte vriendelijke, even keek ze wat sombere naar benende toen ze enkele woorden van moon oppikte over wat er gebuert was. maar voelde zich meteen weer wat vrolijkere toen ze de snuit van Moon voelde die over haar arm streelde en toen ze vertelde dat de grootte mooie draak haar moeder was. Iluna knikte om te laten ze dat ze het begrepen had. Waarna ze ging staan zodat Twilight niet helemaal naar ebenden hoefde te kijken. Met een met nieuwsgierige blik en vrolijke ogen keek ze naar Twilight. Iluna aaide Pacco geruststellend over zijn hoofd. Ze voelde zich veilige bij Moon en haar moeder . Toen Twillight met zeen zuchtje overeind kwam en haar neus wat dichterbij bracht voelde Iluna hoe ze telkens in en uit ademde. Pacco piepte wat angstige in tegen stelling tot Pacco was Iluna niet bang voor deze draak met een vriendelijk vrolijke en nieuwsgierige blik keek ze naar Twillight en staarde ze even in haar blauw ogen met verschillende kleuren tintjes er in. Ze probeerde zich zo min mogelijke dreigend op ste stellen merkte Iluna. ‘Dag Iluna, fijn je te ontmoeten.’ Zei ze na een tijd, Haar stem was diep en vriendelijk. Ze keek even naar Twilight wat verbaast dat ze haar taal kende. Met een beleefde en vriendelijke stem. ‘Ik vind het ook fijn om u te ontmoeten, mevrouw Twilight.’ Waarna ze even een kleine en speelse buiging maakte. Ze pakte toen Pacco van haar schouder en liet die vrolijke aan Twilight zien. ‘En dit is mij fretje Pacco’ zei ze met een grinnik in haar stem. Pacco vond het niet echt fijn en piepte wat angstige, Iluna aaide Pacco over zijn hoofd en zei met een sussende stem. ‘Ssst doe maar rustig de moeder van Moon doet jou echt niks.’ Ze zette pacco daarna maar op de grond die angstige in een holle boomstruik kroop. Even keek ze hem na maar richten snel haar aandacht weer op aar moeder en Twilight.

Moon keek wat afwezig naar de lucht. De zon en de wolken. Die voorbij de zon dreven als schapen. Moon lachte, soms zag ze enkele lichamen in de wolken, zoals een schip, en brug, en hond, en nog veel meer. Ondertussen luisterde ze aandachtig naar Twilight. Ze streek haar blik terug neer, recht op haar moeder, en bedankte haar." Dankje, jij bent ook al veel verandert. En gegroeid" Dat laatste zei ze wat plagerig, want ze wist dat Twilight het niet steeds fijn vond om groot te zijn. Groot zijn kon zijn voordelen hebben, maar ook veel nadelen. Moon keek terug naar boven,naar de wolken. Ze merkte een donkere wolk op die hun richting uitkwam. Moon boorde haar nagels de grond in, sloot haar ogen, ademde één keer rustig in en uit, opende haar blik terug bij het uitademen, en bries wat koude lucht richting de donkere wolk die voort dreef. Zo begon het niet te regenen. De zon stond hoog aan de hemel. De zon was de waarmste levensbron van allemaal. Ze gaf overdag veel warmte en licht. Moon nodigde de andere drie aanwezigen uit om wat in de grot te komen. Het begon wat te verkoelen buiten. Moon stapte al reeds de grot in, en stuurde de koude lucht van uit de grot naar buiten. In plaats daarvan was het er nu lekker warm. Moon keek de drie aanwezigen aan, en luisterde naar hun gesprek. Twilight stelde zichzelf voor aan Iluna, net zoals zij. Iluna nam haar fretje terug op, en hield hem dicht bij Twilight. Het fretje was blijkbaar nog een beetje bang van haar. Iluna plaatse het beestje terug op de grond, die onmiddellijk een boomstronk inrende. Moon lachte. Het was een speels beestje. Moon probeerde voor een vuurtje te zorgen, zodat het gezelliger werd, maar helas kon ze niet vuursturen, dus lukte haar dit niet." Mam, jij kunt toch vuursturen?" Vroeg ze aan haar met een kun-jij-een-vuurtje-maken-blik. Moon keek wat naar buiten, waar er enkele regendruppels van de boom afvielen.

[Twilight, misschien is het een epidemie het 'inspiloosheids-epidemie']

Twilight glimlachte heel zachtjes toen Iluna haar beleefd beantwoordde. Het meisje had manieren, altijd goed om te hebben. "Laat die mevrouw maar achterwege Iluna. Dat klinkt zo oud," voegde ze er nog aan toe. Ja, ze was best wel oud, maar daar moest ze niet aan herinnerd worden. Het fretje was echt heel erg bang van haar, zij vond het nog steeds grappig. Meestal waren de dieren wel bang van haar, ze konden het roofdier in haar voelen. Maar zo'n fretje was nog niet eens een lekker hapje! Net als Moon merkte Twilight de donkere wolk op in de verte. Moon was al bezig te zorgen dat ze niet nat zouden worden. Toen ze de koude lucht voelde zette ze onwillekeurig een stap achteruit, duisternis, gif en ijs waren niet haar beste vrienden. Nooit geweest. Moon nodigde hen uit in een grot, grote grot want Twilight paste erin. Het was vrij behaaglijk toen Moon de koude lucht had weggehaald. Ook probeerde ze een vuurtje te maken, wat mislukte, een aantal keer. Heel subtiel kaartte ze de vraag aan of Twilight vuur wou maken. Ze rolde met haar ogen en opende haar kaken om het vuur aan te maken. Hout was niet per se nodig als ze het blauwe vuur gebruikte, maar dit was gewoon vuur dus had het iets nodig om op te branden. Het hout vatte onmiddellijk vuur door de droge lucht in de grot en de schaduwen van het drietal speelde op de wand van de grot. Ze richtte zich op Moon en op Iluna tegelijk. Ze sprak bij Moon met haar gedachten, bij Iluna met haar mond. In mensentaal en drakentaal sprak ze, "Iluna, vond je het niet eng dat je een draak als moeder hebt? Je kunt haar niet eens verstaan." Moon wist nu wat ze vroeg aan Iluna, alhoewel, misschien verstond ze mensentaal wel, en kon ze het gewoon niet spreken. Ach, ze wist het niet dus nam ze maar het zekere voor het onzekere terwijl ze met haar grote ogen nieuwsgierig naar Iluna keek. Deels verbaasde het haar ook dat ze niet bang voor haar was, kinderen speelde wel vaker op haar, maar dat waren dorpen die ze ooit had geholpen.

Moon knikte dankbaar naar haar moeder. Ze had altijd al problemen gehad om vuur te maken, en met verloop van tijd is dit maar niet gebeterd. Moon voelde de warmte van de vlammen in haar gelaat gloeien. Het vuur was heerlijk warm. Ookal kwam er af en toe koude lucht binnen gewaaid. Moon ging zich naast het vuurtje gaan leggen, en sloot eventjes haar ogen. Ze had nu niet echt rust nodig, maar het kon nooit kwaad. Moon hoorde het gesprek tussen twilight en Iluna zich voortzetten. Ze verstond duidelijk wat haar moeder tegen haar pleegkind zei. Het was net alsof ze tegen haar aan het praten was. Moon leerde Iluna ook een beetje van de drakentaal, dus kende Iluna ook een beetje draaks. En Iluna leerde Moon af en toe een paar woordjes uit het mens', dus kon Moon nu al duidelijk verstaan wat haar moeder zei. Zelf kon ze nog niet zo vloeiend mens' spreken. Haar moeder was een groot voorbeeld voor haar. Moon keek nog eens naar buiten. de zon scheen nog haar laatste stralen voor deze avond. Weldra kwam de maan terug op. Moon richte haar blik weer terug op haar poten, en begon wat te rusten.

[Laatste post voor vandaag waarschijnlijk, inspiloos]

Iluna had niet echt aandacht voor het weer. Ze bekeek de moeder van Moon en vroeg zich af of moon ook zou groot zou worden. "Laat die mevrouw maar achterwege Iluna. Dat klinkt zo oud," zei Twilight, Iluna glimlahcte en knikte beleefd. ‘Sorry Twilight.’ Even gleed haar blik naar de boom waar Pacco in zat maar richten al snel haar aandacht weer op Moon en Twilight. ’Dankje, jij bent ook al veel verandert. En gegroeid.’ Hoorde ze Moon zeggen, met een vrolijke glimlach keek ze naar de twee draken. Ze vond het prachtige en machtige wezens. Iluna wist zeker dat mensen veel van hun kunnen leren. Iluna volgde Moons blik even naar de lucht maar zag alleen maar wolken die niet echt interessant waren. ze verveelde zich een beetje . Ze wou iets gaan doen ze was tenslotte nog een meisje van 8. Wat ongeduldig sprong ze heen en weer en keek met een wat speelse en ongeduldige blik naar de twee draken. Toen moon voorstelde om naar een grot te gaan omdat het ging regen keek ze wat teleurgesteld naar boven maar volgde de twee draken de grond in. ook probeerde ze Pacco te roepen maar die bleef koppige in de boom zitten. Iluna keek op toen ze van Twilight een vraag gesteld krijg. Iluna snapte de vraag niet echt, Moon was aardige en lief. Iluna schudde haar kop. ‘Nee ze is aardige net zoals u.’

{kon niks verzinnen}

Moon luisterde naar de woorden van haar moeder en dochter. Blijkbaar verstond Iluna Twilight niet goed, Moon keek Iluna weer aan. Blijkbaar was ze niet zo bang meer voor haar. Moon keek wat slaperig naar de vonken van het vuur, die zachtjes mee waaiden met de wind. Weldra kwam Moon erg slaperig van het staren, en legde ze haar kop op haar lichaam, en sloot haar ogen. Ze hoorde nog steeds wat de andere twee zeiden, maar veel aandaht bestad ze er niet aan. Ze was tenslotte moe. Moon domelde langzaam in, en begon over mooie dingen te dromen.

DROOM

Het was koud. Koud en donker. Overal om haar heen was er niets. Alleen maar zwart. Opeens kwamen haar hele familie tevoorschijn. Grote, donkere gedaante's. In de cirkel kwam plotseling een stroper. De stroper keek behoedzaam in het rond, en begon als een echte schurk bruut in het rond te schieten. Hij schoot gaten door het lichaam van haar familieleden. Die daarna in stof opgingen. Moon stond vlak achter hem, en wilde hem stoppen, maar het leek alsof ze niets meer kon. Alsof ze aan de grond genageld stond. Moon probeerde haar arm naar de man uit te slaan, maar ook haar arm gaf geen kikje. De man schoot woest in het rond, en het leek wel alsof hij Moon niet zag staan. Pas toen iedereen opgegaan was in stof draaide de man zih om met een brede valse grijns op zijn gezicht. Moon keek angstig naar de man, die naar haar kop richte, en schoot. Alles werd zwart voor haar ogen, en vooraleer ze het wist was ze trug op de gewone wereld. Moon keek om zich rond. Niemand die wakker was. Ze sloot voorzichtig haar ogen terug, en begon te slapen. Het was nu nog te donker buiten om op jacht te gaan.

[Snel iets verzonnen, ben nog niet echt wakker]

Twilight luisterde naar het antwoord van Iluna, de simpele geest van een 8-jarige... Met niets te vergelijkingen. Met een glimlach wendde ze zich nu alleen tot Iluna. "Dat is heel mooi gezegd, en ook heel vriendelijk." Een moment vestigde ze haar blik op Moon, die ondertussen in slaap aan het vallen was. Twilight vond het niet erg, haar dochter verdiende haar rust. Zometeen eens kijken waarover ze aan het dromen was. "Zeg Iluna, wat weet jij zoal van draken?" Het meisje zat helemaal alleen aan de andere kant van het vuur, Moon was een pak kleiner als ze opgerold lag te slapen, dus stond ze op en ging naast het kleine meisje staan. Heel voorzichtig legde ze zich neer, oppassend dat ze Iluna geen pijn zou doen. Ontspannen keek ze naar het kleine meisje met haar grote ogen. Haar hoofd torende hoog boven Iluna uit, want ze had een vrij lange nek, op de achterkant zaten stekels. Maar ze had haar hoofd naar Iluna toegewend. Haar ogen stonden nieuwsgierig, en je kon in de vele herinneringen die daarachter schuilde verdrinken. Moon bewoog in haar slaap, nu was haar blik terug op Moon gericht. Eens kijken waarover ze aan het dromen was. Twilight's bewustzijn voegde zich bij dat van Moon en ze zat plots in het vuur van de droom. Een beetje verschrokken bewoog haar eigen lichaam zich een klein stukje. Twilight's stem schalde luid in Moon's gedachte. Moon! En de droom was weg, Iluna sliep, Twilight sliep nog steeds maar genoot nu van haar eigen dromen en de duisternis was buiten al ingevallen terwijl de regen als zwermen bijen neerdaalde op de grond, en de donder en de bliksem met elkaar de strijd aan waagde. Twilight's persoonlijke voorkeur ging naar de bliksem, want dat was de kracht die ze, afgezien van gedachten lezen, het best vond. Vuursturen deed ze alleen om zichzelf warm te houden, ja, toen met Laisve,... Ze had hem toch moeilijk een schok kunnen geven?! Misschien als ze wakker werd dat ze even ging vliegen in het onweer, daar genoot ze meestal van. De hitte van de flitsen, het gevoel als die insloeg in haar horens, die horens van haar leken net bliksemafleiders, maar nu sliep ze. Haar vleugel onbewust over Iluna geslagen zodat ze het niet koud zou krijgen. Haar dromen voerde haar naar onbekende werelden waar er dingen waren die onmogelijk waren en dingen waren die ze dacht vergeten te zijn.

UIluna keek vriendelijke naar de moeder van moon die emet een glimlach naar haar keek. Iluna knikte wat verlegen en vriendelijk naar haar toen twilight zei. ’Dat is heel mooi gezegd, en ook heel vriendelijk.’ Even richten Iluna haar blik op moon die een stuk kleiner was dan twilight en nou nog kleiner leek. Iluna keek met een tevreden blik naaar haar draken moeder. Liefdevol omhelsde ze de sniut van Moon terwijl ze lag te slapen en keek op toen ze Twilight hoorde vragen. ‘Zeg Iluna, wat weet jij zoal van draken?’ Even keek ze in het flikkerende licht van het vuur. Waanra ze haar virendelijke glimlach en blik weer op twilight richten. ‘Eerlijke gezegd niet zo veel mevrouw.’ Ze wist dat alle draken konden vliegen en vuur spugen. En dat het machtige en krachtige wezens waren. Eigelijke was ze best bang voor draken, de meeste draken hadden het niet zo op mensen. En hadden de mensen liever dood wat ze toch best wel een beangstigde gedachten vond. Terwijl ze naar twilight keek kreeg ze toch even een beangstigde gedachte ze kon haar zo doden als ze wou. Iluna was totaal weerloos tegen een draak zoals twilight. Iluna schudde haar hoofd zou was Twilight niet. Moon was haar dochter en ze was het dochtertje van Moon. Terwijl ze Twilight aan keek kwam die naast haar ging liggen. Twilight's hoofd torende hoog boven haar uit wat er angstaanjagend uitzag. Iluna keek met vriendelijke ogen stonden nieuwsgierig. Terwijl Iluna ze in haar ogen staarde leek ze in een soort trance te raken. Ze wist niet precies wat het was maar ze leek in haar ogen te verdrinken. Geschrok schudde Iluna haar kop toen ze merkte dat ze naar Twilight staarde. Wat schuldige en geschokte mompelde ze snel. ‘Sorry, mevrouw,Twilight.’ Even keek ze naar twilight waarna ze wat onzeker tegen de warme lichaam van Twilight aan kroop en langzaam in slaap viel.

sorry voor de late reactie.

[Me too]

De blauw-ijzige drakin lag nog steeds opgerold in een bolletje. Haar blauwe ogen bleven gesloten. De amulet, die met de tid in haar lichaam was gegraveerd begon langzaam aan licht te geven. Moon opende haar ogen, toen ze het licht op haar huid voelde branden. Ze keek de grot nog eens door. Ze zag Iluna naast haar moeder liggen slapen. Voorzichtig stond Moon op, knikte vriendelijk naar haar moeder, en ging voor de ingang van de grot staan. Ze torende erg hoog. Hoewel ze kleiner was dan de gemideldde draken van haar soort en leeftijd bleef ze nog steeds een erg groot dier voor Iluna. Moon staarde richting de bergen naar buiten. Ze keek naar de hemel, waar de wassende maan scheen. De hete adem die door haar neusgaten ontsnapten zorgden voor warmte voor haar lichaam. Moon ging buiten wat voor de ingang liggen, en genoot van de wind die haar geschubde huid streelde. Ze sloot even haar ogen, ademde rustig in en uit, concentreerde zich, en liet een blauwe glans over haar lichaam heen gaan. Moon keek naar het fretje, die zich in de boomstam had verscholen, en die voorzichtig naast haar naar binnen liep. Moon keek het diertje nog één keer aan, en liet het daarna lichtjes regenen. De regendruppels vielen recht op haar snuit, op haar borst, en op de grond. Moon stak als een wolf haar snuit de lucht in, en liet een traan over haar wang heen vloeien. De regen bleef doorduren, maar door de traan verdween de blauwe gloed rondom haar, en begon elke plant en boom rondom haar weer te bloeien. Moon streek weer terug neer, sloot haar ogen, en ging terug slapen. Het ging een vermoeiende nacht zijn, dus had ze best veel rust nodig.

[flut/vermoeid]
[Iluna, maak jij een topic aan voor je idee, of doe je het in dit topic?]