Old memories

Met een doffe dreun lande Saffya op de met as bedekte grond. Ze was moe, niet door het vliegen, maar door de vele groeispurten waar ze onder leed die zoveel van haar energie vergden. De eerste 2 weken waren vooral haar spieren ontwikkeld, die ook wel nodig waren om haar lange lichaam de lucht in te krijgen. Nu schoot ze bijna letterlijk de lucht in.
Ze keek zonder emotie naar de zwart verschroeide bomen, en luisterde naar de wind die leek te huilen om het verlies. Diepe sporen in het as achterlatend liep ze naar de heuvel waar ze 3 week geleden uit het ei was gekropen. Ze wou weten hoe haar ei hier was beland, aangezien er geen ouders bij haar uitkomst waren, en er geen nest was. Hier en daar lagen grote stenen uit de ijstijd van duizenden jaren geleden, waar de heuvel ook uit afstamt. Tegen een grote rotsblok onderaan de heuvel lag haar ei, nog helemaal intact, op het gat waar ze was uitgekropen na. Het ei was, tot haar verbazing, bedolven onder gefossileerd zeewier, dat ze niet had opgemerkt toen ze pas uit het ei was. Hoelang had ze in het ei gezeten? Honderd jaar, duizend jaar of misschien een paar miljoen jaar? Ze schraapte wat gesteente van het ei af, en de diepbruine kleur met paarsachtige glans en gouden stippen, die terugkwamen in haar vleugels, werd zichtbaar. Verdriet nam bezit van Saffya. Ze miste de moederliefde, en een vader die hen beschermde. Dit was de eerste keer dat ze die emotie voelde. Ze snikte gesmoord, en sloeg toen boos met haar staart op de grond, waarbij as opwaaide. Ze weigerde te treuren. Ze hief haar kop en slaakte gefrustreerd een Predator achtige brul, die in de lucht nagalmde. Alsof haar ouders die konden horen.. als ze nog leefden.. Ze ging zitten, met haar staart om zich heen geslagen, en staarde naar het ei. Herinneringen uit het ei spookten door haar hoofd, woorden die ze had opgevangen. Sommige wazig, sommige als de dag van vandaag. Hoe haar ouders liefkozend tegen elkraat praatden. Dat ze de enigste ei in het nest was. Zich afvragend hoe ze hun zoon of dochter zouden noemen. Saffya voelde woede in zich opborrelen. Hoe kwam haar ei híér terecht? Waarom was die herinnering niet blijven hangen? Een flits verlichtte de lucht, vrijwel meteen gevolgd door een knallende donder, als een reflectie van haar humeur.

(Voor iedereen die [nog wat] actief is..)

"Zeno, je moet echt landen!" schreeuwt Drew paniekerig. Zeno laat een brul horen die op lachen lijkt, maar begint toch te dalen. Hij weet dat zijn temmer iets tegen stormen heeft. Wat wil je ook: als je ouders gedood zijn door de bliksem. Als Drew terug met beide voeten op de grond staat, kijkt hij om zich heen. "Volgens mij zijn we in de Hydra waters." "en volgens mij zijn we niet alleen." Zeno wijst met zijn snuit naar een vers spoor in de as en om de aanwezigheid van een andere draak te bevestigen. Ze volgen het spoor en komen uit voor een heuvel waar een draak ergens naar staat te kijken. "Volgens mij is die niet zo gelukkig." merkt Drew op als de draak een gefrustreerde brul laat horen. "Denk je?"







verder heb ik even geen inspiratie meer xD

( Niet erg hoor (: Welkom bij DW [Ik weet niet of je nog andere account's hebt?] Je zal een warm onthaal krijgen.. Mwhehe [p.s. Hoe groot is je draak? )

Saffya stond op en schudde as van zich af, die als sneeuw door de lucht dwarrelde. Ze had alweer honger gekregen en wou gaan jagen om haar grote eetlust te stillen. Net toen ze het ei de rug toe wou keren hoorde ze vage vleugelslagen, en Saffya zette haar kraag iets overijnd en snoof de lucht op. Ze ruikte mens!. Ze trok haar bovenlip iets op in een kwaadaardige grijns.. Maar wacht.. Een vliegend mens? Misschien had de draak een mens gevangen? Toen er een draak over de verschroeide bomen kwam aangevlogen met een mens, levend en wel, op diens rug kon Saffya haar ogen niet geloven. Ze verstarde, vol afschuw. Die verrader! Hoe kan hij een mens op zijn rug tolereren? Ze vernouwde haar felle ogen en liep drijgend op de mens en diens draak af. Ze had hen wat horen mompelen, maar zelf kon ze nog geen mensentaal verstaan. Ze was al humeurig, en toen ze een eindje voor hen stil bleef staan, op haar hoede, liet ze een dreigende grom horen. 'Heb je een hapje voor me meegenomen?' Vroeg ze liefjes aan de draak, wat voor de mens als een lange melodische grom klonk, zonder haar ogen van de mens af te wenden die ze nog als grootste bedreiging beschouwde. Mensen hadden haar pijn gedaan, en dat had ze hen niet vergeven.

nee heb geen andere acount. Maar de grootte? eum groot genoeg om iemand van 1m90 te kunnen dragen? xD

Drew kijkt met een ruk op als een grote schaduw over hem heen valt. De draak die eerst nog naar een rotsblok stond te kijken, staat ineens, met een woedende glinstering in haar ogen, voor zijn neus. Ze vraagt iets in drakentaal aan Zeno, die verontwaardigd gromt. Drew verstaat natuurlijk niets en blijft met angstige ogen naar de draak voor hem staren. "Zeno, wat wil ze?" vraagt hij na een paar seconden zachtjes en hij krimt ineen van de walging in de blik van de draak. "Ze heeft het niet zo op mensen." Drew scheurt zijn blik van de draak af en kijkt naar zijn voeten. Hij weet wel waarom deze draak geen mensen moet. Zelf is hij jarenlang mishandeld geweest sinds zijn ouders gestorven zijn. De mishandelingen stopte pas toen hij Zeno vond, een paar jaar terug.
Terwijl Drew in zichzelf staat te piekeren wend Zeno zich weer tot de draak voor hem. 'Als je aan hem komt, ben je dood'

Saffya zag dat de jongen zenuwachtig werd onder haar doordringende blik. Saffya sloeg de dreigement van de draak in de wind, en ze liet haar kop iets zakken zodat ze de jongen recht aan kon kijken. Als ze de jongen opat of iets aandeed zou de draak haar beslist aanvallen, en aangezien het een te kleine hap was om voor te vechten besloot ze hem niets te doen. 'Ik zal hem ook niets doen, al ben ik wel benieuwd hoe een mens smaakt' Zei ze met een grijnsje. Ze had een mens nog nooit goed van dichtbij kunnen bekijken. Saffya hief haar poot iets en porde hem met een nagel, die al groter was dan zijn bovenarm, in zijn buik. Ze snoof zacht. Ze vond de mensen maar raar, met hun aparte 'huiden' in verschillende kleuren die losjes om hen heen hingen, en voeten zonder tenen of nagels. Ze hief haar kop weer, en keek naar de lucht. Saffya besloot niet te gaan vliegen met dit weer, waardoor ze ook niet kon jagen. Ze had geen zin in vis; de laatste keer dat ze er ietwat teveel van had gehad ging ze bijna over haar nek. Ze besloot te wachten tot het wat beter weer was.

Drew valt bijna achterover als de draak met een klauw in zijn buik port. "Hé waar was dat voor nodig!" roept hij nog, maar de draak heeft zich al omgedraaid en blijft z stil naar een rotsblok waar een ei opligt kijken. "Zeno, volgens mij moeten we haar helpen." Zeno draait zijn kop en zakt een beetje door zijn poten om hem recht aan te kijken. "Waarom zouden we dat doen?" Drew scheurd zijn blik los van de draak en kijkt recht in zeno's donkere ogen. "Omdat er volgens mij iets gebeurd is met een mens, daarom kijkt ze zo vol walging als ze me ziet." "En natuurlijk weet jij dat omdat je zelf mensen haat. Ok ik ga met haar praten, maar als ze onze hulp niet wil zijn we weg." Drew glimlacht even naar Zeno, die zich omdraait en naast de andere draak gaat staan.

"Weet je dat niet alle mensen zo erg zijn als je denkt? Dat heb ik Andrew ook jaren moeten zeggen doordat hij mishandelt was door zijn pleegvader en moeder." Zeno draait zich terug even om naar Drew die hem een bemoedigend knikje geeft. "Laten we beginnen met ons voor te stellen, daarna kunnen we verder praten. Mijn naam is Zeno."



srry dat het zo lang duurde, ik moest effe een vriend helpe xD

Saffya draaide zich net om toen de jongen haar iets na riep, ze kon het natuurlijk niet verstaan, maar het klonk verontwaardigd. Ze gromde zacht, maar negeerde het voor de rest. Ze ging een eindje verderop zitten. Het as had de omgeving voor grotendeels bedekt, maar je kon zien dat hier water heeft gestaan, hoe kwamen die stenen anders hier? Ze keek weer naar het ei. Ook daar aan kon je zien dat het lang in het water heeft gelegen, maar ze kon zich niet herinneren dat ze het koud heeft gehad. Ze keek opzij toen de draak naast haar kwam staan na wat met de jongen te hebben gesproken, en haar probeerde wijs te maken dat niet alle mensen zo erg waren. Saffya bromde zacht. De draak zweeg even, terwijl Saffya weer voor zich uit keek. 'Laten we beginnen met ons voor te stellen, daarna kunnen we verder praten. Mijn naam is Zeno.' Vervolgde de draak. Saffya keek hem weer aan, met een ietwat vijandige blik. Ze was wat afstandelijker geworden, en eigenlijk was ze alleen maar hongerig en chagrijnig en wou ze hem het liefst vertellen dat ie op moest rotten. 'Aangenaam, Zeno' Zei ze uiteindelijk, om toch niet al te bot uit de bocht te komen, met een nog ietwat hoge stem, waar je uit op kon maken dat ze nog niet zo oud was. 'Mijn naam is Saffya' besloot ze er toch maar achteraan te knopen. De donderwolken leken nog wel even voorbij te komen, dus ze zou afwachtten wat de draak te vertellen had om erna te slapen, zij het niet vast, want ze vertrouwde de 2 voor geen meter.

Terwijl de draken in hun eigen taal stonden te praten was Drew voorzichtig voor de vrouwtjesdraak gaan staan en bekeek haar eens aandachtig. Ze was jonger dan Zeno, dat hoor de je aan haar stem, maar voor de rest zou ze een jongen zoals hem in drie seconden kunnen vermoorden. Na zijn inspectie ging hij in het gras zitten en dacht na over zijn verleden. Zijn ouders waren dol op hem, tenminste tot ze stierven. De markies en markizin wilden eens even aan de drukte in het kasteel ontsnappen en gingen wandelen in de tuin, ookal stormde het. De kleine Drew hadden ze achter gelaten omdat hij zich aan het amuseren was met zijn en tweejarige zusje. Toen ze de volgende dag nog niet waren teruggekeerd, was de meid gaan kijken en vond ze allebei verkoolt op de grond. Omdat niemand voor Drew en Maeve kon zorgen hadden ze hen allebei naar een verschillende familie gebracht. Hij wilt er liever niet meer aan denken wat er toen gebeurde en zijn zusje heeft hij sindsdien ook niet meer gezien.

"Weet je, Saffya. Mijn temmer heeft een theorie over het feit dat je mensen haat. Volgens hem ben je verwond door een mens en heb je je familie nooit gekend of ben je ze op jonge leeftijd kwijtgeraakt, dat is de rede waarom je zo afstandelijk doet en redelijk, chagarijnig?, bent. Zeno keek Saffya recht aan en wachtte haar reactie af.

( Ook sorry voor mijn latertje )

Saffya merkte dat de jongen voor haar kwam staan en haar bekeek, en ze trok een nors gezicht terwijl ze luisterde naar de draak. 'Ja, ik ben ooit naar behandeld door mensen en door ze verwond..' Zei ze wat afstandelijk. 'En mijn ouders ken ik alleen uit mijn herinneringen, daar ligt mijn ei' Vervolgde ze, terwijl ze naar het ei wees 'En daaraan kun je zien dat ik er lang in heb gezeten.. De wereld is groot, maar draken worden oud.. Dus wie weet' en na die woorden stond ze weer op, knikte even met haar kop, en liep naar een groepje bomen aan de waterkant. Daar plofte ze neer, en liet haar kop op haar linker-voorpoot rusten terwijl ze met de ander in het water hing. Ze kon de slaap echter niet vatten door haar honger, dus wachtte ze tot een prooi bij haar in de buurt kwam of wanneer de onweer weg was. De jongen was ergens op een plekje gaan zitten waar nog een beetje gras groeide die de vuurzee had overleefd. Saffya hield hem strak in de gaten.

(nie erg. Had het zelf toch te druk om te schrijve xD)

Drew voelde de ogen van de draak op zijn rug branden, nadat ze een eindje van Zeno vandaan was gaan zitten. Toen hij na toen minuten haar blik nog altijd voelde branden, draaide hij zich om en glimlachte naar haar. "Ze heet Saffya en je theorieën klopte allebei." Na dat nieuwtje stond Drew recht, pakte zijn boog en wandelde tot hij een groep eenden aan de rand van het water zag zitten. Misschien niet genoeg om twee draken helemaal te voeden, maar dan waren hun magen al een beetje gevuld. Hij schoot er tien van de dertien, een persoonlijk record. Drew raapt de eenden samen en loopt terug naar de twee draken toe. "Jij wil het vertrouwen van Saffya echt winnen hé." vraagt Zeno als Drew vijf eenden op vijftig meter afstand van Saffya legt en de rest aan Zeno geeft. "Misschien." Drew ging terug op de pol gras zitten en keek gespannen naar de draak. Waarom bestaat er geen boek met de titel 'Hoe win je het vertrouwen van draken?'

Saffya was misschien toch van plan wat visjes te vangen toen de jongen ineens opstond. Ze besteedde er geen aandacht aan en ging overeind zitten. Net toen ze een vis uit het water wou grijpen werd ze afgeleid door gefladder, en ze keek om zich heen. Ze zag 3 eenden vliegen, en 10 daaronder op de grond liggen, met peilen uit hen stekend. De jongen had hen met welgemikte schoten van zijn peil en boog gedood, en legde een eindje bij Saffya vandaan wat eenden neer, en de rest gaf hij aan Zeno. De jongen nam zelf geen aanstalten om van de eenden te eten, en het waren er voor hem ook wel veel, en toen Zeno klaar was met eten en aan zijn eenden genoeg leek te hebben stond Saffya op en liep naar de dode eenden. Ze keek even, maar de anderen bleven op hun plek. Ze vond het niet zo fijn om in het bijzijn van anderen te eten, maar haar honger overwon het. Saffya trok de peilen uit de eenden en begon te eten. Ze had ze nog nooit eerder gehad, maar smaakten wel lekker, al waren die veertjes behoorlijk irritant. Toen Saffya klaar was en er alleen nog wat afgekloven botjes met veren lagen had Saffya's maag een bodempje gekregen, het was niet veel, maar goed genoeg om even mee vooruit te kunnen. Ze keek even naar de jongen, met ietwat dankbaarheid in haar ogen, maar ze was te afstandelijk om hem hardop te bedanken. Ze ging liggen in een halve maan vorm, met haar lange vleugels half gespreid, en begon al slaperiger te worden. Ze was niet van plan diep in slaap te vallen, maar toen ze haar ogen eenmaal had gesloten kon ze er niet aan ontkomen. Ze hoorde ook nog niet waakzaam te slapen, aangezien ze als een jong van 3 week nog in een nest hoorde te zitten. Haar ademhaling ging onregelmatig door haar extra longen, maar had er geen last van.

( sorry dat het zo lang duurde!!!)

Toen Saffya de eenden had opgegeten keek ze Drew even aan, je kon de dankbaarheid duidelijk in haar ogen zien. Daarna ging ze liggen en viel, aan haar ademhaling te horen, in slaap. "Volgens mij ben je haar vertrouwen aan het winnen," zei Zeno, terwijl Drew tegen hem aan gaat liggen om toch een beetje te slapen. Drew knikt alleen en sluit zijn ogen. Het is een lange dag geweest, zowel fysiek als mentaal.



en sorry dat het zo kort is

( Ik ook Sorry, alweer, ik had last van een vervelende griep, maar zal nu weer actief worden.. :) )

Saffya sliep onrustig. Ze droomde.


Saffya schrok wakker. Ze had in haar slaap de grond om zich heen omgeploegd met haar klauwen en staart. Ze stond op en keek naar de lucht. De storm dreef langzaam voorbij, wat Saffya haar humeur iets verbeterde. Ze keek even richting het donkere gestalte van Zeno, waar Drew tegenaan lag. Ze kon niet zien of ze al sliepen, omdat Zeno met zijn rug naar het maanlicht toe lag, en nam niet de moeite om de Nachtblik te gebruiken. Ze had die nodig voor haar jacht, al was de Nachtblik nog niet helemaal ontwikkeld. Saffya spreidde haar vleugels, zakte iets door haar poten, en veerde de lucht in. Ze klapwiekte snel met haar vleugels, en steeg hoger op. Al snel was ze bij het verschroeide bos vandaan, maar bleef de diepe rivieren volgen. Ze knipperde met haar ogen, en ze zag alles ligt opgloeien. Ook zag ze al snel een groepje rode vlekjes, maar deze waren groter dan herten. Ze zag toen ze haar vleugels stilhield en dichterbij kwam Elanden waren. Geruisloos vloog ze over 2 die wat verder van de groep af lag heen, die niet eens wakker konden worden voor Saffya met haar klauwen door hun luchtpijpen sneed en hen met enige moeite de lucht in kreeg. Zonder de anderen wakker te maken vloog Saffya met de Elanden terug naar de heuvel. Daar aangekomen smeet ze hen neer, ongeveer even ver bij Zeno en Drew vandaan als Drew met de eenden bij haar deed. Ze vloog weer op, en ging weer naar het groepje Elanden. Haar maag rammelde al weer, en ze maakte vaart. Saffya vloog weer geruisloos over het groepje heen, en pikte er weer 2 grote Elanden uit. Ook deze dode ze snel, en weer vloog ze naar de heuvel. Onderweg ging haar nachtblik weer uit, maar ze wist de weg terug. Als ze haar klauwen niet in de Elanden had gezet zouden ze zijn gevallen, omdat ze eigenlijk nog te groot voor haar waren om mee te sjouwen. Toen ze weer met veel gedoe bij de heuvel en de anderen aan kwam en de Elanden neergooide, begon ze gelijk te eten. Ze hield intussen wel een oog op Zeno, en vooral de mens. Ze zouden dan wel denken dat ze haar vertrouwen aan het winnen waren, maar ze wou met haar gebaar weer Quite komen. Zo redelijk was ze dan nog wel.

Toen Drew zijn ogen opende, was het eerste wat hij zag twee elanden die op een paar meter bij hem vandaan lagen. "Je bent een slaapkop, weet je dat?" Zeno duwde hem van zich af en liep naar de elanden toe. "Kun je hier iets mee?" Er werd een redelijk groot stuk naar Drew gesmeten. Hij pakte zijn tas van hertenvacht en haalde daar een mes en een paar pannen uit. Daarna ging hij een paar takken hout zoeken en legde die op een stapel neer. "Eum, Zeno. Zou je even een vuurtje kunnen stoken." Drew keek Zeno met een glimlach aan als zijn draak zijn voedsel met een zucht neerlegt en de hoop stokken in brand steekt. "Dankje." Drew begon het stuk Eland in stukjes te snijden, gooide ze in een pot en voegde er een paar groenten bij. Na tien minuten prutelen op een vuurtje gooide hij alles op een bord en begon te eten. Niet lettend op de smakkende geluiden van de draken en de geur van bloed die in de lucht hing.

Saffya had de eerste Eland al op toen de jongen wakker werd. Toen Zeno na iets gemompeld te hebben op stond en naar de Elanden toe liep keek Saffya even op. Ze vond het nog steeds een vreemd idee dat Zeno met een mens opgescheept wou zitten, die altijd maar op zijn rug mee moest gaan omdat de mens hem anders niet bij kon houden, en ook geen krachten bezat voorzover Saffya wist. De jongen kon dan wel goed met zijn peil en boog overweg, maar hij zou niet tegen de extreme kou hoog in de lucht of in de bergen kunnen, zoals de meeste draken wel konden. Toch zou Saffya het wel eens leuk vinden om iemand bij zich te hebben om mee te praten in plaats van uren alleen in de lucht door te brengen, maar dan zonder mens. Ze kon gewoon niet zo snel aan hen zien of ze wel of niet te vertrouwen waren, en ze kende hun taal nog niet. Zeno stak de takken in de brand die ze blijkbaar bij elkaar hadden gesprokkeld toen Saffya weg was of sliep. De jongen grabbelde in zijn tas, wat wel op een vacht leek, alleen kon ze zo even niet zien van welk dier. Hij haalde er vreemde harde dingen uit met wat groenten er bij die hij in 1van de vreemde dingen gooide na ze in stukjes te hebben gesneden. Ook sneed hij een stuk Eland in stukjes en gooide die er bij. Toen het een vreemde geur had gekregen en de jongen het inhoud op een ander hard ding had gegooid en begon te eten was Saffya haar nieuwschierigheid gewekt. Ze pakte wat er van haar Eland over was op in haar bek en liep naar het twee-tal toe. Daar aangekomen legde ze haar halve Eland neer en keek naar de vreemde harde dingen die de jongen bij zich had. 'Waarom eet hij niet gewoon van de grond, Zeno? vroeg ze zonder haar ogen van de jongen af te wenden. Ze at een stuk schouder van er Eland, terwijl de maan langzaam naar de Horizon toe ging.

Drew had nog geen hap gegeten als Saffya haar elnd in haar bek nam en tot bij Zeno liep. Ze vroeg iets aan zijn draak wat Drew niet kon verstaan dus schonk hij de twee niet veel aandacht. "Waarom andere mensen dan Drew niet van de grond eten weet ik niet, maar Drew is allergisch voor as en als hij dat in zijn keel krijgt kan hij sterven. Daarom is hij op het gras gaan zitten en probeerd hij zo min mogelijk bij het as in de buurt te komen, maar daarmee is het probleem nog niet opgelost want as bevind zich overal in de wereld op elke plaats." Na deze woorden rukte Zeno terug een stuk van het eland af en ging op de as zitten. Drew had hem een tijdje geleden verteld waarom hij nooit van de grond at, Drew had net hetzelfde verhaal verteld als Zeno nu aan Saffye vertelde. Even keek hij naar zijn temmer om er zeker van te zijn dat alles ok was.

[flut, maar ben op dit moment een beetje inspiloos xD]

( ik moet zelf ook diep in mijn inspiratiebron graven xD )

Saffya at rustig van er Eland terwijl de draak haar uitlegde waarom Drew niet van de grond at. Als draak wist Saffya natuurlijk niet dat mensen in hun huis aten met een bord en in een bed sliepen. Toen Zeno was uitgepraat en Saffya een stuk Eland doorslikte dacht ze even na. 'Oh, dat is vervelend..' Zei ze alleen eerst even. Dan is dit wel een onhandige plek om te landen, ondanks de storm. ze keek even om zich heen. Ze vroeg zich ook af waarom dit stuk was afgebrand. Het was hier mooi toen ze uit het ei kwam. Misschien door de bliksem en de droogte die ervoor was geweest? Of door een onhandige vuurdraak? Ze at nog een hap van er Eland, en keek even op toen een paar zwarte gedaantes over der hoofd vlogen; Vleermuizen. Ze keek aandachtig naar hun tactiek, hoe ze op de motjes joegen, die duidelijk in het maanlicht te zien waren. Saffya wist niet dat de vleermuizen blind waren, maar wel dat ze een uitstekend gehoor hadden en kleine signalen uitstootten om trillingen in de lucht te horen. 'Hoe hebben jullie elkaar ontmoet, Zeno? vroeg ze toen de vleermuizen boven de bossen verderop waren verdwenen. Ze was ook benieuwd hoe hij de mensentaal had geleerd, maar ze besloot maar niet weer in zeven sloten tegelijk te lopen.