First flight (in Dw)

Bladeren zweefden ritmisch van de takken. Vogels floten gelukkig op de takken. De zon scheen de hele dag. Gebrul werd hoorbaar vanuit de bergen. Het werd steeds luider en luider. Vier paar poten stampten als olifanten op de grond. Een wit-groene draak werd zichtbaar. Ze wandelde op een sloom tempo wat in het rond. Ze verkende het gebied, alsof ze het helemaal van buiten kende. Een vlindertje vloog voorbij langs haar snuit. Een tevreden glimlachje cirkelde rond haar lippen. Rustig en tevreden wandelde Moon verder. Bij de stad steeg ze weer op in de lucht, maar niet te hoog. Ze ging een beetje te vliegen over de stad, totdat een bijzonder tafereel haar oog passeerde. Mannen met vuurwapens schoten bruut in het rond. Moon keek woest en verdrietig tegelijk naar de grond, en zag enkele dode mensen liggen. En vooral bloed. Overal bloed. Toen de mannen een jong meisje in het nauw dreven liep het over. Woest sprong Moon vanuit de lucht vlak voor één van de mannen die verschrikt en met grote ogen naar haar keek. Moon pakte kwaad, maar voorzichtig de man vast in haar bek, en slingerde hem zo ver ze kon. Woedend stapte Moon verder naar de andere mannen, en deed dit ook bij hen. Maar onopgelet gooide een van de aanwezigen een ketting rond haar nek, en spande deze. Moon sloeg deze vrijwel onmiddellijk stuk met haar klauw, maar werd nog zo'n ketting rond haar poten gegooid, en daarna terug rond haar nek. Woedend brulde Moon, maar het hielp niet veel. De mannen brachten haar weg, ergens naartoe, en lieten het meisje alleen achter. Moon draaide nog éénmaal haar kop richting het meisje, en keek haar verdrietig aan. Daarna verdween de hele stad in een oowenk. Toen de mannen Moon losmaakten, zat ze al vast aan een grote buiten muur in de stad. Ze trok veel toeschouwers naar haar toe. Maar niemand die durfde te naderen. En éénmaal Moon haar bek open deed, en brulde, werd ze geslagen door een vuurzweep. Versuft, en verdrietig liet ze haar kop hangen. Tegen de avond maakten de mannen haar weer los. Het meeste volk van de markt was al weg. Maar toch nog één man, met een dikke, gouden jas, en veel blingbling aan kwam toch nog naar de mannen toe. Twee van de mannen stapten naar de man toe, en begonnen te onderhandelen met hem. Na een tijdje kwamen de mannen naar haar toe gelopen, en overhandigden hem de ketting. Vier mannen maakten Moon terug los, en de 'rijke' man trok haar mee aan de ketting. Koppig bleef Moon staan, maar werd weer geslagen door de vuurzweep. Gedwongen ging Moon dan maar mee met de man. De man reed samen met haar naar een deluxe landhuis ergens in de velden. Hij opende een grote poort, ging samen met Moon naar binnen, en bond haar terug vast aan één van de muren. Vermoeid ging Moon met haar kop op haar poten liggen, en wachte op een wonder. De deur voor haar ging open, en de man bracht haar een enorme bak met eten en drinken. Hij schoof deze beie voor de snuit van Moon, en ging terug weg. Moeiloos ging Moon gaan slapen.

DE VOLGENDE OCHTEND

De grote poort ging terug open. De dikke, kleine man kwam naar binnen gestapt, en bond Moon aan een ketting. Samen gingen ze naar buiten, naar zijn tuin, waar nog andere draken vastgeketend lagen. Sommigen brulden, anderen lagen dan weer gehoorzaam te rusten. De man bond Moon aan een ijzeren iets. Met de vuurzweep dwong hij haar te vliegen. Ongehoorzaam bleef Moon zitten. De man verhoogde het vuur nog een beetje, zodat het meer pijn ging lijden. En sloeg daarmee nogmaals op Moon. Kwaad draaide Moon haar kop naar de man, en brande het vuur op met wat ijs. De man lachte vals. Hij ging weer terug naar binnen, en kwam terug buiten met een muilkorf, die tegen elementen bestend was. De man dwong Moon nogmaals om op te vliegen, en deze keer gehoorzaamde ze. Ze begon eerst met een kort aanloopje, en steeg toen op. Toen ze in de lucht was keek Moon naar het ijzeren ding, die haar aan de grond hield, en gaf er een paar snukjes aan, en kwam het de grond uit. Moon steeg nog hoger op, en trok alvast de ketting van haar nek af. De muilkorf liet ze zo, want die zat te strak. Met een verdrietig bleek ging Moon boven de verbrande stad van gisteren. Overal stonden er gebouwen op instorten, lag er as, en doden. Moon daalde neer in de veraste stad, en trof daar het meisje, van gisteren aan in een hoekje. Moon stapte er voorzichtig heen, en porde af en toe met haar snuit tegen de arm va het meisje. Toen ze teken kreeg dat ze nog leefde nam Moon haar mee, haar rug op, en ging rustig buiten de stad voor een hol gaan liggen.

[Iluna, Moon's kids, en Moon zelf]

Iluna was net terug van de velden met haar fretje die ze had gevonden toen die nog jong was liep ze vrolijke naar huis. Maar die vrolijke bui zou zo over zijn als ze wist wat er in haar dorp. Zich op dit moment afspeelde, met vrolijke passen liep ze verder ze had een bos bloemen in haar handen voor haar moeder. Ze was dol op bloemen net zoals haar moeder, maar toen ze geschreeuw en gekrijs hoorde wat vanuit haar drop vandaan kwam. Rende ze geschrokken verder en liet ze van schrok de bloemen achter. Met grote en schrokken ogen keek ze naar het tafelreel wat er zich afspeelde voor haar ogen. Mannen met wapens die als beesten tekeer gingen. Met een bange blik en tranen in haar ogen rende ze naar haar huis. Ze hoorde een paar van de Manne roepen en bevelde haar dat ze moest stoppen en dat ze haar niks zouden doen. Van schrik en angsten rende ze verder, ze wist wat voor mensen die mannen waren plunderlaars en slavendrijvers. De meeste huizen stonden in brand en de mensen rende voor hun leven of beschermde hun kinderen. Toen ze haar afgebrande huis zag staan bleef ze met een ruk staan en zakte met en betraande gezicht naar de grond. Met grote ogen keek ze naar de twee lichamen die voor het na smulden huis lagen. 'Mama??Papa??' Zei ze met trillende stem, de tranen stroomde over haar wangen. ze voelde hoe haar knieën naar de grond zakte. En met een gebroken gezicht die vol tranen zat naar haar dode ouder keken. Ze wou haar blik af wenden maar dat lukte niet. Toen er eens een draak voor haar landen en met veel gebrul en lawaai haar leek te beschermen tegen de rovers rende ze het bos in en verstopte zich in een boom. met veel gesnik en gesnotter bracht ze haar nacht door. toen ze de volgende ochtend wakker werd was alles muis stil en klom ze aarzelende uit de boom. met trillende benen en lichaam liep ze doodsbang terug naar het drop die er dood en voor een groot deel afgebrand was. met een trillende lichaam zakte ze voor haar dode ouders naar. Waar ze roerloos bleef liggen en zachtjes om haar oudere rouwden. Toen ze een trillend voelde bleef ze roerloos liggen en sloot ze haar ogen. En wachten bang af. Maar toen er iets tegen haar arm aan porde wat aanvoelde als een snoet draaide ze langzaam en bang haar gezicht om en zag toen dat het de zelfde draak was die haar afgelopen nacht had beschermd. Maar voordat ze iets kon doen of zeggen werd ze al opgetild en steeg de draak weer op. ‘Nee wacht, me ouders laat me gaan.’ Roepte, Iluna helemaal overstuur maar sloeg haar armen stevig om de nek van de draak. Toen de draak weer lande sprong Iluna meteen van haar rug af en zette meteen weer koers richting het dorp.

Onmiddellijk toen ze lande sprong het meisje haar rug af. Moon keek haar na, hoe ze weer terug rende naar de stad. Vanaf een onopgemerkte afstand volgde ze het meisje, en zag ze neerknielen bij twee mensen. Moon keek vanaf een afstandje toe hoe het kind begon te huilen. Rustig stapte ze, met haar kop tussen haar borst naar het kind toe, om haar niet af te schrikken. Moon wreef troostend met haar snuit over de arm van het kind. Het fretje van haar wandelde een toertje rond Moon's lichaam. Moon tilde het op met haar staart, en zette het op de schoot van het meisje. Moon duwde enkele keren tegen de dode lichamen van het meisje haar ouders. Ze probeerde om toestemming te vragen aan het kind, maar herinnerde zich dat mensen hun taal niet verstonden. Dus zei ze gewoon maar niets. Moon tikte nog een paar keer zachtjes tegen de ouders hun lichamen, en tilde ze voorzichtig op haar rug. Moon keek nog eens achter zich, naar het meisje, om te volgen. D.m.v. zachtjes brullen en piep geluidjes vroeg ze het kind mee te komen met haar. Moon wandelde op een sloom tempo de stad uit, af en toe stopte ze, en keek ze of het meisje nog mee was. Buiten de stad, bij een grote treurwilg, legde ze de ouders eventjes op de grond, en begon een diepe kuil bij de wilg te graven. Toen die diep, en groot genoeg was, wachte ze op het meisje. Ze wilde dat het kind hier bij was. Toen het meisje naast haar stond, raapte ze voorzichtig één voor één de ouders op, legde ze in de kuilen, en dichte ze terug. Troostend wreef Moon met haar snuit over de schouder van het kind. Moon keek naar boven, naar de lucht, en zag dat er regen op komst was. Dus rolde Moon haar staart rond het kind om haar warm te houden, en trooste haar.

Iluna lette niet op de draak maar iets ze dat die haar vogelde van af een afstand af een toe keek ze met een betraande gezicht achter zich. Waardoor haar gevolg bevestig werd, Iluna wou alleen met haar ouders zijn en wou nou geen gezelschap van een draak. Snel liep ze terug naar de dode lichamen van haar ouders. Ze hoorde de voetstappen van de draak die steeds dichterbij kwamen maar gaf er geen aandacht aan. Met een snikkende en gezicht en vol tranen keek ze naar haar ouders. Meteen schrok ze op toen ze de snuit van de draak in haar rug voelde die haar op een troostende manier wreef. Met een betraande en verdrietige gezicht keek ze in de mooie en vriendelijke uitstralende ogen van de draak. Waarna ze even haar armen om haar snuit sloeg en even wat haar snuit omhelsde. Toen de draak tegen de lichaam van haar ouders begon te duwen schudde Iluna haar hoofd en keek haar smekend aan. ‘Nee niet doen.’ Meteen probeerde ze de draak weg te duwen van haar ouders en keek haar verdrietig en smekend aan. ‘Laat ze met rust.’ Maar de draak luisterde niet en tilde haar ouders op haar rug en liep de stad uit. Met haastige passen rende ze er wanhopige achter aan met haar fretje stevig tussen haar handen gedrukt. ‘Alsjeblieft eet ze niet op.’ Roep ze wanhopige naar de draak.’ Maar toen de draak bij een treurwilg een gat graafden. Kreeg Iluna door wat ze aan het doen was en knikte toen even dankbaar naar haar en veegde een paar tranen weg. Iluna ging naast de draak zitten en keek met een verdrietige blik toe hoe ze haar ouders begraaf. Iluna legde haar hand op de snout van de draak toen die haar over haar schouder wreef. En knikte een paar keer naar haar als dank voor wat ze had gedaan. Ze voelde zich een stuk warmer en veiliger nou zo, Iluna kroop nog wat dichter tegen de draak aan en wierp nog een de rust plaats van haar ouders. a;ls snel begonnen de eerster rengen druppels te vallen. Iluna liet een duidelijke zucht ontsnappen en keek met een betrande gezicht naar de draak toen naar het graf van haar ouders. En toen richting haar vernielde drop. Ze had niks meer geen huis en geen ouders. Ze voelde de lekker warmte van de draak die ze uitstraald ook gaf het haar een veillige en fijn gevoeld dat ze hier bij haar was.

Moon keek troostend naar het meisje. Ze keek eventjes boven zich waar een regendruppel van een tak op haar oog viel. Moon schudde zachtjes de druppel van haar kop, en liet met enkele krachten de regen ophouden. Moon keek terug naar boven, naar de hemel waar het ophield met regenen. Ze trooste het meisje nog steeds. Ze voelde haar verdriet en pijn. Moon trok met haar staart enkele bloemen achter haar uit, en legde ze op het graf van het meisje haar ouders. Moon probeerde haar verdriet te verminderen, maar ze wist hoe dit voelde. Zo was zij ook haar ouders verloren. Althans haar vader. Haar moeder was nog kunnen ontsnappen, en woont nu ook hier in DW. Toen was Moon zelf nog erg klein, en vol verdriet. Ze was de enige van al haar siblings die overleefde. Maar nu was ze al wat ouder, en vooral voorzichtiger. Ze wist dat dit meisje haar geen kwaad ging doen, maar ze moest toch op haar hoede blijven. Moon keek naar boven, naar de donkere lucht waar de maan scheen. Vandaar ook haar naam. De volle maan schonk haar iedere keer sterker krachten. Maar helaas was dit nu maar wassende maan. Over enkele dagen zouden haar krachten toenemen. Moon keek naar haar amulet, dat met verloop van jaren steeds meer in haar vel gedrongen is. Zo is het voor eeuwig beschermd. Het werd een beetje frisjes, en al gauw kwam Moon moe. Ze rolde zich op in een bolletje onder de treurwilg, maar hield nog plaats over voor het meisje. Eventjes streelde een gure windvlaag haar over haar schubben, maar toch kreeg ze er de rillingen van. Moon hield één van haar twee ogen open, om alles in de gaten te houden. Ze zou hem pas sluiten wanneer ze echt moe kwam.

Voorstellen aan Moon's moeder?
Ik maak anders wel een topic aan.

Iluna keek met een verdrietige blik naar het graf van haar ouders en snikte ene paar keer. Ze kroop nog wat dichter tegen het warme lichaam van de draak aan. ze wist niet waarom de draak er nog was, maar Iluna vond het prettige en fijn. Als of ze een nieuwe vriend had als de omstandige heiden ander waren geweest. Kon dit best een van haar mooiste momenten ooit haar leven geweest zijn. Je ontmoete niet vaak zo mooie draak en zorgzaam. Hoewel ze nog nooit eerder een draak had gezien en ondanks haar verlies. Was ze toch dankbaar en blij dat deze draak hier bij haar was. Iluna probeerde tegen haar slaap te vechten maar haar oogleden werden steeds zwaarder en een gaap kon ze ook niet langer meer onderdrukken. Iluna kroop nog wat dichter tegen haar aan en viel daarna meteen in slaap.

is goed :)

iluna werd langzaam weer wakker ze had het lekker warm gehad. even keek ze rond waar haar fretje was gebleven maar al snel vond ze die. Die lag nog lekker te slapen in haar armen. Iluna glimlachte even teverden maar miste iemand. wat verbaast en wat sombere keek ze omzich heen maar toen ze het geluid van poten hoorde en toen de draak weer zag. Die er gisteren was werd ze weer vrolijke en blij vanbinnen voorzichtig ging ze staan zodat Pacco niet wakker werd en scharpte wat takjes en bladenre bij elkaar waarna ze voorzichtige Pacco neerlegde. met een glimlach nam ze had fruit aan en legde het naast Pacco op de grond. waarna ze zich weer naar de drak omdraaide en haar dankbaar omhelsde en voorzichtig met haar hand over haar snuit aaide. 'Mama?' Zei ze met een wat verlegen stem en keek met een starende blik in de ogen van de draak. Iluna herkende die ogen die leken veel op die van haar moeder en haar moeder was net zo zorgzaam en beschermde als deze draak. Met een wat verdrietige maar een gelukkige gevoel van binnen staarde ze diep in de ogen. Het leek net of die draak haar moeder was en is. Terwijl ze de snuit leifdevol en voorzichtige aaide. Sloot Iluna haar ogen waarna ze flauwviel.

Moon overhandigde het meisje de vruchten die ze voor haar had geplukt, en volgde het gebaar dat ze de vruchten naast haar legde. Het kind begon haar te omhelzen, en haar snuit te aaien met haar mensenhand. Moon was tevreden dat dit meisje haar nu vertrouwde. Althans dat dacht zij. Moon gaf het kleine kind een warme lik met haar tong over haar wang. Het was geen ruwe tong zoals katten hadden, maar eerder een warme en zachte tong. Zo kon z gemakkelijk warme likken geven. Ze voelde de warmte van het kind door zich heen stromen. Totdat het kind plotseling iets zei. Moon gaf het kind een aai over haar wang met haar snuit. En knikte. Als zei haar moeder zou willen, had ze daar al het begrip voor. Moon zag de zon tevoorshijn komen achter de wolken. Een lachje kon ze niet onderdrukken. De zon gaf altijd zoveel warmte, en blijdschap aan iedereen. de zon was een levende warmtebron. Moon keek naar de boom boven hen, naar de slierten die naar beneden gingen. Dit was vast een spirituele plaats geworden voor het meisje. Moon dacht even terug aan haar jeugd. Aan haar moeder, die ze lange tijd niet meer gezien heeft. Misschien moest ze het kind eens aan har voorstellen. Als ze nog wel in DW rondliep. Want van haarzelf kon je di nooit op voorhand bepalen. Moon wandelde op een sloom tempo dat het meisje haar kon volgen naar een boom in de buurt, en plukte er een peer van, die ze dan opat. Moon was goed voor de natuur, en wilde niets of niemand doden als het niet nodig was. Dus at z voornamelijk fruit en groenten, maar dierenvlees was nooit uitgesloten, ookal at ze dit zeer weinig. Moon probeerde het kind te vragen, of ze samen met haar een ritje door de lucht wilde maken, maar hoogst waarschijnlijk verstond ze haar nog niet. Dus vandaar het gebarentaal. Moon sloeg enkele keren met haar vleugels als teken of ze mee op haar rug wilde vliegen. Zo zou ze het vast wel moeten begrijpen dacht ze. Ze wachte geduldig af op antwoord van het meisje, terwijl ze zich op haar achterpoten ging gaan zitten.

Iluna grinnikte even toen ze de tong van de draak over haar wang voelde gaan. Het was een zachte en warme tong Iluna keek met pret oogjes naar haar nieuw gevonden moeder en dicht tegen haar aan. de warmte die ze uitstraalde voelde lekker en prettige aan ook nam ze wat van haar verdriet weg. Met een glimlachje en schitterde ogen staarde ze naar de draak die met haar snuit over haar wang streelde. Toen de draak begon te lopen kroop ze snel overeind en volgde de draak. ‘Waar ga je heen?’ Ze wou niet dat ze wegging. Iluna zag dat ze een peer opat en daarna iets duidelijke aan haar probeerde te maken. Iluna keek haar eerste niet begrepen en wat vragend aan. Maar toen ze met haar vleugels begon te slaan kreeg ze door wat ze wilde. Iluna ging wat aarzelend te werk en klom voorzichtig op de rug van de draak en streelde haar even langs haar nek. Als tekend dat ze goed zat en klaar was.

Moon hielp het kleine meisje wat om op haar rug te kruipen. Het was niet gemakkellijk voor een meisje van 8 op de rug vn een draak te kruipen. Iluna kroop vanzelf naar de nek van Moon, en wreef er met haar hand over als teken dat ze goed zat. Moon draaide haar kop nog één keer naar het meisje toe, knikte, nam een rustige aanloop, en steeg op. Ze vloog voorzichtig door de lucht. Zodat het kind niet van haar afviel. Moon sloeg behendig en rustig met haar vleugels om in de lucht te blijven klieven. Moon bleef enkele minuutjes nog door de lucht vliegen totdat ze weer voorzichtig daalde, en haar poten de grond rijkten. Moon ging voorzichtig op haar achterpoten zitten, en tilde met haar staart het meisje van haar rug.

Moon ging gaan liggen op de grond lekker in de zon, sloot haar ogen, en genoot van de natuur. Toen ze honger begon te krijgen stond ze weer terug recht, liep richting de boom, plukte er enkele vruchten, en bracht deze naar Iuna. Deze zou vast ook wel honger hebben dacht ze. Moon ging weer terug naar de boom, maar wandelde een stukje verder. Ze begon een groot gat in de grond te maken, en haalde er de restjes van een dood schaap op. Ze wist van deze plek af, het was tenslotte haar buit van vroeger. Moon wandelde weer terug naar het meisje, en begon haar schaap op te eten. Dit was vast één van de moeilijke dingen van moeder zijn van een mensenkind. Dat ze niet wist of het mens rauwe dieren lustte. Moon trok een stukje vlees van het schaap, bries er haar heetste adem op uit, braade het, en gaf het aan het meisje. Ze wist niet of ze dit zou lusten, du trok ze elke ochtend vruchten voor haar.

Wat onzeker en bang zat ze op de witte draak. Zo daar ze het teken gaf dat ze zat nam de witte draak een rustige aanloop. Iluna omhelsde de hals van de witte draak stevige zodat ze er niet van af ze vallen en vanaf zou glijden. Even liet ze een angstige gilletje los toen de draak zich afzetten van de grond. ze omhelsde de nek van de draak nog steviger. Even keek Iluna wat bang om zich heen maar begon en snel van het uitzicht en van de rit te genieten. Maar al snel lande de draak weer en tilde haar van haar rug af. waarna de witte draak ging liggen in de zon. Iluna ging vrolijke naast haar zitten en omhelsde haar vriendelijke. En zei met een vriendelijke stem in de hoop dat ze haar kon verstaan ‘IK ben Iluna en u, mevrouw draak.’ Ze wist niet zeker of het een vrouw was zoals haar maar ze gokte er maar op. Ze wist niet zoveel van draken alleen dat het machtige en krachtige wezens waren. en dat de meeste draken het niet zo op mensen hadden. Iluna was eigenlijke best bang voor deze machtige wezens. Maar door de mooie en vriendelijke draak, leek ze een beetje van haar angst af te komen. Na een tijd stond de draak weer op en liep naar een boom. Met een nieuwsgierige blik keek ze de draak na. Naar wat ze ging doen, al snel kwam ze terug met eten en een dood schap. Iluna nam de vruchten aan en begon rustige te eten. Terwijl Iluna met een wat vieze gezicht naar de draak keek die de schaap opeten. Maar toen de draak haar een stukje vlees aanbood. Keek Iluna haar wat onzeker aan. Ze wou niet ondankbaar zijn, dus met een onzekere en wat trillende hand pakte ze het vlees aan. Even keek ze naar de witte draak waarna ze haar blik op het vlees richten. Ze wist niet zeker of ze dit wel moest doen. De draak had het een soort van gebaarde. Iluna nam een onzekere hap van het vlees. Met wat moeite slikte ze het door. Iluna glimlachte even vriendelijke naar de draak, waarna ze haar blik naar de grond richten.