It was simple to go, but difficult to stay away

Terwijl, zoals meestal, de zon over de grote uitgestrekte velden scheen en de wind zacht door het groene wat vochtige gras blies. Klonk er in de verte het klapwieken van vleugels, vleugels van een draak. Een rode vlek kwam dichtbij, het werd steeds duidelijker. De bloedrode draak vloog over de velden heen, in een rustig maar temperament tempo. Ze liet zich wat op de wind drijven. Hoewel ze, aangezien ze geen meeuw of zo was, daar wat te zwaar voor was. Nee, niet dat ze dik was. Eigenlijk was ze best wel slank, zelfs wat mager. Ze at prima, tenminste voor haar gevoel. Ze zat al vlug vol. Nee, ze was geen grote eter. De draak, die Kiara heette, streek neer. Toen ze geland was, vouwde ze haar vleugels op en keek om zich heen. in haar ogen was er een vreemde blik te zien. Een blik met spijt, maar dan erg vreemd.

Kiara keek spijtig en treurig om zich heen. Ze had vele vragen, waar niemand het antwoord op had, zij ook niet. Waarom was alles zo onduidelijk altijd? Waarom was ze weg gegaan? Had ze daar reden voor? Ze had geen vijand hier. Ze had het hier fijn. Maar toch was ze weg geweest. Was ze soms in de war geweest? Toch bang ergens voor, iets eng,s. Ja, natuurlijk had ze angsten. Maar daar had ze nooit echt last van. Ze was best wel moedig. Maar ze had een zacht karakter. Kiara ging liggen en keek om zich heen. Er ging een zucht door haar heen. De blik in haar ogen verdween en er kwam een blik van blijheid voor terug. Ze was terug! het maakte opeens niets meer uit waarom ze weg was
gegaan. Ze zal zich weer in deze wereld plaatsen, alsof ze nog nooit was weg geweest. Om te beginnen zal ze weer terug keren naar de wateren van Dragon World, wat dat was haar thuis. Water. Ze leefde het liefst bij meren en zo. Ze was een onfeilbare visser en waterbestuurde. Maar nu even uit rusten. Ze had eigenlijk best wel dorst.. Ze had de hele reis eigenlijk niet gedronken, dus stond ze, als waterdraak, op uitdrogen. Vlug en behendig haalde ze het water uit het gras. Om dat tot een zwevende water bol te vormen. Vlug dronk ze het water op. Kiara gaapte, ze was ook wel moe. Een dutje kon best nu, zoveel hadden draken toch niet vrezen. Zeker niet hier. Ze legde haar kop op haar poten en wou in slaap vallen. Tenminste, dat wou ze graag. Maar het gekraak en geritsel van takjes stoorde haar. Gestoord keek ze op. Ze was niet alleen meer. Ze zocht even en vond toen de andere. Het was een..

mens, een volwassen vrouw gehuld in een paarse cape. Ze werd vergezeld door een groot wit paard met dongerbruine vlekken, een soort drum horse. De vrouw stond met een groot dik boek in haar handen, ze las een ingewikkelde tekst met afbeeldingen erbij. Mompelend stak ze haar arm voor zich uit terwijl ze het boek met één hand vasthield. Plotseling brak de aarde voor haar open, het paard werd onrustig en een jonge raaf vloog krassend op. Uit de gleuf in de aarde kwamen dikke stengels als slangen naar buiten. De toppen van de ranken braken open en bloedrode bloemen ontvouwden zich. De vrouw glimlachte en hief haar hand hoger en de rozenstruik werd groter. Mompelend bracht ze haar hand naar beneden en de rozenstruik verdween weer in de grond. De vrouw was ontsettend tevrede, na al die tijd kon ze het dan eindelijk. Het was een moeilijke spreuk geweest maar zeker de moeite waard. Plots hoorde ze de jonge raaf krassen. De vrouw draaide zich om. Voor haar, verlicht door de warme zomer zon stond een rode draak. Ondanks de kleur leek het haar een waterdraak. De vrouw sloot het boek en liet het onder haar cape verdwijnen "Hallo" de vrouw sprak vloeiend de Taal der Draken. Nog niet zo lang geleden was de vrouw een drakentemmer maar het lot deed haar afstand doen van de draken die ze had: Zodra zij het boek dat ze zojuist gebruikt had in handen had gekregen was ze in de wereld van de magie beland en deze verbood het temmen van draken. De jonge raaf landde op haar schouder en de vrouw kroelde de vogel over zijn kop waardoor deze tevrede begon te pruttelen, de vrouw glimlachte vriendelijk richting de draak.

(heel inspiratieloos en op een Ipod, sorry voor de korte post...)

Solo vloog rond. Het was zonnig en het waaide een beetje. Solo draaide door de lucht, maakte koprollen en duikvluchten, waarbij hij net op tijd weer opvloog. Hij hield van vliegen, lucht was zijn element. In de lucht was hij thuis. En wat ook mooi was, de lucht was overal. Hoog in de lucht wat dunner, op sommige plaatsen wat warmer of kouder, maar overal was lucht. Bomen, bijvoorbijld, waren op veel plaatsen niet, sneeuw ook niet, water ook niet, maar Solo kon zich overal een beetje thuis voelen. Al werd het natuurlijk nooit als echt thuis. Met heimwee dacht hij aan zijn ouders, maar hij wist de herinneringen te onderdrukken.
Hij zag een rode draak, die erg opviel tegen de groene ondergrond. Hij wilde landen, toen hij plotseling de vrouw zag. Een mens. Solo werd meteen doodsbang en ging weer hoger vliegen. Wat nu? Had ze hem al gezien? Solo had slechte herinneringen aan mensen. Nog nooit was hij een goede tegengekomen. Meteen kwamen de beelden van zijn vader en zus weer opdrijven, hoe ze werden gevangen en vermoord. Waarom? Ze hadden de mensen nooit iets aan gedaan. Maar zo waren de mensen nu eenmaal. Wreed en slecht. Voor zover Solo wist tenminste.
Maar de vrouw leek die rode draak niks aan te doen. Was de draak ook slecht? Solo was hier al slechte draken tegengekomen. In zijn oude land bestonden die niet. Daar waren alle draken goed. Het kwam niet bij Solo op dat als hier slechte draken waren, er misschien ook goede mensen waren. Het was voor hem gewoon zo'n vreemd idee, goede mensen.
Toch zag de rode draak er niet gemeen uit. Bij die andere slechte draken had hij al het gevoel gehad dat ze niet te vertrouwen waren. Hij ging lager vliegen. De vrouw leek alleen te zijn, als er iets zou gebeuren zou ze nooit twee draken aankunnen, toch? Als de draak tenminste goed was.
Solo landde. Hij had heel laag gevlogen voor hij de vrouw opmerkte dus ze hadden hem toch al wel opgemerkt. 'Hallo.' zei hij een beetje nerveus.