At the deep rivers

Water dat door de rivier stroomt. Vissen die met de stroom mee zwemmen, zich krachten besparen door nergens tegenin te gaan. Voor de rest heerste er een stilte, eentje die de grote draak wel kon waarderen. Hij had zich op een stapel rotsblokken aan de oever neergezet en staarde naar het water. Zijn lange staart bewoog zachtjes richting het water, waarbij de punt, die de vorm had van een pijlpunt, zachtjes het koele oppervlak doorbrak. Onmiddellijk werd zijn staart gegrepen door de stroming en moest hij hem er weer uit halen. Een grijnsje lag op zijn gezicht. Niets was wat het leek, hier in Dragon World.
Zo was hij bijvoorbeeld helemaal niet zo kalm en stil als hij zich op het moment voordeed. Hij genoot misschien van de rust, maar eigenlijk zocht hij iemand om een flinke woordenwisseling mee te hebben. Hij had simpelweg teveel energie, waardoor hij onrustig en onvoorspelbaar werd. Nog altijd even charmant, dat wel, maar onvoorspelbaar.
Hij hief zijn hoofd om deze te kunnen draaien, terwijl hij zijn bek dicht hield. Als hij dat niet deed, werden tientallen, misschien wel honderden scherpe tanden zichtbaar en die maakte hem nu niet echt charmant. Nee, wat hem zo aantrekkelijk voor anderen maakte, was zijn grote lichaam waar hij compleet de baas over was en de glinsteringen op zijn buik. Al in zijn eerste levensjaren was hij daardoor aan de naam ''Prince Charming'' gekomen, een naam waaraan hij tot op de dag van vandaag nog steeds een hekel had. Niet dat hij dat iemand aan zijn neus ging hangen, maar dat was een heel ander verhaal.
Zijn machtige, verweerde vleugels werden uitgestrekt en een paar keer bewogen, haast alsof hij uittestte of ze hun werk nog steeds deden. De haken die aan elk uiteinde zat, was handig om mee in bomen te klimmen - als er ooit een boom zou zijn die zijn lichaamsgewicht kon houden. Maar behalve dat, was het ook voor de jacht handig. Hij draaide zijn kop terug, focuste zich op het water en drong toen een van de nagels in een vis. Een klein hapje voor een grote draak als hij, maar in ieder geval voedzaam.
Hij bewoog zijn hoofd opnieuw naar achteren, toen hij iets meende te horen. Zijn ervaring vertelde hem genoeg. Er kwam iemand aan..

Saffya had een frisse duik in het water genomen.
De stroming was verrassend sterk, maar Saffya ging stroomafwaarts.
Met haar vleugels door het water klapwiekend schoot ze als een overmaatse krokodil door het water.
De gouden stipjes op haar vleugels gloeiden op als een sterrenhemel, door het contact met het donkere water.
Ze voelde een trilling, voetstappen, die als een lichte dreunen doorklonken in het water.
Ze meende grote drakenkop boven de oppervlakte te zien.
Vissen schoten langs haar, en Saffya zwom naar de oppervlakte.
Met een explosie van watersputters sprong ze uit het water in een overhangende boom.
Zicht stevig aan een brede tak klemmend, die door haar al behoorlijke gewicht wat doorboog, keek ze naar een draak die een aantal meter bij haar vandaan zat.
Al snel klonk een luide knak en de tak brak af.
Met een luide plons landde ze weer in het water, de tak woest van zich afschoppend.
Verontwaardigd kroop ze weer uit het water en plofte tegen de boom.
Het was verrassend warm, dus ze droogde al vrij snel.
Ze keek nieuwschierig naar de grote draak.
Ze was niet goed met leeftijden in schatten, maar ze zag dat hij al behoorlijk oud was.
Met haar staart nog half in het water spieste ze een voorbij zwemmende vis aan 1 van de stekels, en plukte die er af.
Ze haalde de schubben er af met haar nagels, en at de vis langzaam op.

(probeer er misschien wat meer een geheel van de maken. De enters na elke zin zorgen ervoor dat het niet zo makkelijk doorleest)


Ongeïnteresseerd draaide hij zijn hoofd weer terug naar het water toen hij merkte dat het geluid afkomstig was van de bomen die wat verderop stonden. Hij deed alsof hij niet doorhad dat het niet de wind was geweest die de tak had laten afbreken en bewoog zijn vleugel nogmaals door het water. Aan een tweede haak werd de volgende vis gevangen, die hij net als de eerste nog liet zitten. Hij vond het eenvoudigweg teveel moeite om zijn vleugel naar zich toe te halen en de vis eraf te trekken, als nog niet alle vier de haken met vis gevuld waren. Verspilling van de energie.
De beweging werd herhaald en toen hij na een aantal pogingen vier vissen had vouwde hij zijn vleugel in. Zonder de koppen eraf te halen of de vissen schubvrij te maken vrat hij ze van de haken af, waarbij de rijen tanden alsnog zichtbaar waren. Wie er dan ook in de verte naast hem zat, het zou hem duidelijk moeten maken dat hij niet gemakkelijk te versieren was. Bij die gedachte kon hij toch de verleiding niet weerstaan om zijn hoofd iets te draaien en naar de draak te kijken. Hoewel het meters verderop zat, werd een ding gelijk duidelijk. Het was een jonkie. Veels te jong om zelfs nog maar te denken aan dingen als versieren en verleiden. Gelukkig maar.

( Is prima, ik denk dat ik dat invervolg altijd maar ga doen want Toxic bleek het ook vervelend te vinden=P Al zal het wel wennen zijn.)

De draak bleek haar niet op te merken, dus Saffya liep maar gewoon op hem af. De grote draak spieste vissen aan de haken op zijn vleugels, en vrat die er af. Ze zag de indrukwekkende rij tanden, maar het schrok haar niet af.
'Ik zou maar niet te veel vissen eten' mompelde ze. 'Ik ben er al een aantal keren misselijk van geworden, al dat slijm.. Sindsdien haal ik de schubben er gewoon af' Ze ging een paar meter bij hem vandaan zitten. 'Kom je hier uit de buurt vandaan?' Vroeg ze. Hij rook anders dan de andere draken die ze in DW had ontmoet. Ze keek weer naar het water, en krabde wat met haar nagel in het zand.

(Beetje inspiratie loos, en ik moet ook zo weg.. =P)

De jonge, vrouwelijke draak kwam op hem af. Natuurlijk, hou kon het ook anders. Waarschijnlijk was ze geboeid door zijn lichaam en de glinsteringen. Voor een moment had hij zin om zich af te zetten en zijn vleugels uit te slaan, maar de draak was nog te klein om het fouten van vroeger aan te rekenen. Dus at hij de laatste vis van de haak en bleef hij zitten. Het enige wat hij bewoog was zijn lange staart, die hij iets ophief. De pijlpunt aan het uiteinde, met de twee stekels, leken tot zijn verbazing op haar staart, al leek die minder lang te zijn. Hij kon nog groeien, het was ten slotte een jonkie.
Hij trok een mondhoek op toen het kleine ding tegen hem begon te praten. De woorden klonken zo simpel en eerlijk, wat eigenlijk belachelijk was. Hij was een heel stuk ouder dan haar en hij wist echt wel wat hij wel en niet kon eten. Dus wie dacht ze te zijn dat ze hem commentaar kon geven? Of nee, het was geen commentaar. Het was een advies. Hij liet de mondhoek weer vallen, draaide zijn lichaam en keek naar haar. 'Misschien ben je nog te jong om veel vis te eten,' merkte hij droogjes op. Het kon best dat haar maag nog niet klaar was voor het viswerk, als ze gewend was om vlees te eten. Hij was oud genoeg om alles te eten wat hij wou, zolang het maar niet vergiftigd was.
Hij reageerde niet op haar andere vraag, of hij nieuw was. Zelfs als hij een nieuwkomer in dit gebied was, kon hem dat niets schelen. Alle gebieden leken op elkaar, al was het uitzicht misschien soms wat anders. De namen van de draken veranderde misschien, maar in wezen was alles precies hetzelfde. 'Je bent immers erg jong, nietwaar?' Hij wees haar op een zachte manier terrecht. Je had respect voor ouderen en liet ze over het algemeen met rust.

Saffya keek naar wat ze in het zand aan het tekenen was, en tot haar verbazing zag ze een opgekruld draakje, die ergens in haar herinneringen hing van toen ze nog in het ei zat. De draak naast haar vrat de laatste vis van de stekel aan een van zijn vleugels. Hij draaide zich zo dat hij haar recht aan keek. 'Misschien ben je nog te jong om veel vis te eten, je bent immers erg jong, nietwaar?' Vroeg hij droogjes. 'Dat klopt, al voelt dat soms niet zo.. En zo wil ik ook niet behandeld worden ' Zei ze vinnig, hem in 1 van zijn ogen aankijkend. Toen zag ze de glinsterende buik van de draak, dat wel bevroren leek. Ze besloot hem er niet naar te vragen ''Het zal wel bij zijn ras horen, zoals bij mij die amulet'' dacht ze. Ze keek naar zijn grote vleugels, die behoorlijk gehavend waren, en ze vroeg zich af of hij nog kon vliegen. Ook daar besloot ze hem niet naar te vragen. Het was moeilijk, zeker voor een babydraak, om haar vragen te bedwingen. Ze keek weer naar het opgekrulde draakje die ze had getekend. Ze had honger, dat ook wel gebruikelijk was voor een draak die zoveel groeide. Maar geen vis meer. Ze ging zo wel een hert of een aantal konijnen vangen. Ze zou vanzelf zien wat het lot haar voorschotelde. Ze opende haar mond al om de draak te vragen naar zijn naam, maar klapte hem weer dicht. Ze besloot hém er háár maar naar te vragen. Ze had al gemerkt dat hij een zwijgzaam type was, dus dit kon nog wel eens interessant worden.

Zijn ogen namen op waar ze mee bezig was, zagen haar vage vormen tekenen in het zand. Herinneringen konden zo werken, dat ze een perfect evenbeeld op het netvlies branden, dat er op een of andere manier gewoon uit moest komen. Haar manier was door het gebruik van stof en zand, terwijl andere draken weer anderen manieren zouden hebben. Hijzelf deed niet meer aan die netvlies beelden, hij had ze afgezworven en verboden. En mocht er dan toch eentje boven komen drijven, dan kon iedereen maar beter zijn oren dichthouden. Hij had een manier gevonden ze weg te jagen, zoals hij alles in zijn omgeving van zich weg kon laten rennen.
Geïnteresseerd hief hij zijn blik tot hij de ogen van de draak kon zien en glimlachte charmant. Natuurlijk wou ze niet als een kind behandeld worden, dat wou niemand. Maar dat betekende niet dat ze dat niet was. Een kind, een jong. Hij vroeg zich af hoe ze hier terecht was gekomen of mensen bij haar uitbroeding betrokken waren geweest. De tekening in het zand vertelde daar niets over. Het was gewoon een drakenjong, eentje ontstaan uit haar herinneringen.
'Als jij niet begint over hoe oud ik ben, zal ik niet spreken over hoe jong jij bent,' sprak hij vriendelijk, in antwoord op haar reactie. Hij telde immers achthondernegenentwintig lentes en winters en dat waren er veel. 'En als je iets wilt weten, waarover dan ook, dan vraag je dat vriendelijk.' Hij glimlachte terwijl hij zijn vleugels langs zijn lichaam legde en zijn staart naar de grond toe bracht. 'Wie weet geef ik dan antwoord. Als ik in een goede bui ben.'
Namen interesseerde hem niet zoveel. Ze konden misleidend zijn of juist teveel vertellen. Veel liever gaf hij iedere draak zijn eigen bijnaam, eentje die bij zijn beeld dat hij doorkreeg zou passen. Bovendien waren namen iets voor vertrouwen en vriendschap en dat was hem net een stap teveel.

'Als jij niet begint over hoe oud ik ben, zal ik niet spreken over hoe jong jij bent' sprak hij vriendelijk. 'Prima' Zei Saffya. 'En als je iets wilt weten, waarover dan ook, dan vraag je dat vriendelijk.' Vervolgde hij. Wees hij haar nou de les?. Ze snoof. Vriendelijkheid kende ze al niet echt meer. 'Er is niks, en de enige antwoorden die ik zou willen hebben weet niemand' Zei ze zacht, maar hoorbaar. Ze zag een vage schaduw van een groep herten tussen de bomen aan de overkant van de rivier doorschemeren. Saffya grijnsde en vloog op. Ze vloog over de rivier, en schoot tussen de bomen door. Ze landde boven op een hert, en een ander werd aan de stekels aan het uiteinde van haar staart gespietst, die opslag dood was. Het hert waar ze bovenop was geland maakte angstige geluiden, en Saffya begroef haar nagels in het hert. De angstige geluiden werden vermengd met kreten van pijn. Saffya dook als een slang op de nek van het hert, en brak die met een scherpe draai. Ze pakte de 2 herten in haar voorpoten, en vloog hevig klapwiekend met haar vleugels op. Ze paste net tussen 2 boomtoppen door, en landde weer bij de draak. 'Zin in iets anders na die slijmerige vriemelvissen?' Vroeg ze, 1 hert bij hem neer gooiend. Nu was ze toch vriendelijk. Ach, het mocht wat. Ze zou het zelf ook fijn vinden een hert aangeboden te krijgen als je zelf niet goed kon jagen door al die bomen. Ze viel al aan op het andere hert, maar was een vrij nette eter, dus de bloedspetters die in het rond vlogen waren beperkt.

Hij hoorde haar wat mompelen in reactie op zijn woorden, maar besloot ervoor dat als ze het niet luid genoeg sprak, ze het vast ook niet wou dat anderen het hoorden. Dus draaide hij zijn hoofd voor een moment naar het water, waar de vissen nog altijd door zwommen. Je kon er een stel uithalen en opeten, maar de sfeer zou altijd hetzelfde blijven, altijd even volgzaam. Zo zou ook hij niet veranderen. Charmant en vriendelijk, maar tegelijk cynisch en ontwijkend. En als je hem op een verkeerde dag trof, dan was hij zelf een stuk chagerijn. Maar nooit buiten de patronen, altijd netjes binnen de lijntjes.
Het geluid van klapperende vleugels zorgde ervoor dat hij opkeek en de jonge draak naar de groep herten zag vliegen. Ze vlugden voor haar, maar door haar nog kleine lichaamsbouw was ze sneller en behandiger. Terwijl ze zich op de ene liet vallen, liet ze een perfecte beheersing van haar staart zien door het in een beweging in het hart van een ander dier te steken. Het was niet zijn manier van jagen, ondanks het feit dat ze dezelfde soort staart hadden. Hij was ondanks zijn grote wat subtieler en hij koos er eerder voor één prooi in een keer te doden, dan voor twee te kiezen en een van de beesten wat langer te laten lijden dan nodig was. Het vlees smaakte er minder lekker door en het was onnodig. Bovendien, als je in een keer jezelf in je eetbehoefte voorzag, wat ging je dan de rest van de dag doen? Luieren en een beetje vriendschap sluiten?
Hij snoof, waarbij de warme lucht uit zijn longen uit zijn neusgaten kwam en daar afkoelde. Het resulteerde in condenswolkjes, wat iets heel anders was dan de rookwolken die anderen draken konden produceren. Ondanks de manier van jagen en doden nam hij het hert aan, maar eten deed hij er niet van. 'Ik zal hem later opeten, als ik wat meer honger heb. Als ik alleen ben en op mijn gemak kan eten, me niets hoef aan te trekken van een jonge draak voor wie ik het voorbeeld moet zijn.
Zijn lange staart, die voor anderen misschien onhandig lang leek, wikkelde hij om het dier en schoof hij iets aan de kant. Niet vergeten, maar voor het moment onbelangrijk.

De grote draak naast haar snoof, en rookwolken kwamen uit zijn neus. Het was geen uiting van ongenoegen, dacht ze, want Saffya wist dat haar manier van jagen wreed was. Daar was ze wel blij mee, want ze was er vrij trots op dat ze al redelijk goed kon jagen voor een drakenjong van 2week. 'Ik zal hem later opeten, als ik wat meer honger heb.' Zei de draak. Saffya knikte. Ze vond hem wel saai worden. Eigenlijk had ze gehoopt dat hij haar misschien nieuwe vecht-technieken of dergelijke bij kon brengen, aangezien ze ongeveer net zo groot als hem zou worden als ze was uitgegoeid. Hij leek haar geen ruig type, maar zijn gehavende vleugels toonden aan dat hij al veel had meegemaakt. Maar of hij goed of slecht was wist Saffya niet. Ze had niet door dat de draak zijn hert wat opzij schoof, want Saffya was druk aan het eten. Toen ze de hert op het laatste botje had afgekloven en al aardig vol was, krulde ze zich op. Het zwijgzaamheid was aanstekelijk, wat niets voor Saffya was. Eigenlijk was ze een kleine heethoofd, die het liefst op avontuur ging en mensen opjoeg. Maar als hij saai deed, deed zij ook saai. Ze gaapte, en er klonk een luide boer door. 'Oh, pardon' Grinnikte Saffya. 'Door mijn extra longen blijft er wel eens wat lucht steken' Ze grijnsde een beetje. Het was niet haar bedoeling een onopgevoede barbaar te lijken, maar ze kon er niks aan doen. Ze had nog geen enkele emotie bij hem gezien, op een kleine glimlach na. ''Ach, daar zou hij zijn reden wel voor hebben'' dacht ze.

Extra longen? Dat was interessant om te weten. Niet gebruikelijk ook voor een draak, maar hij vond het wel leuk. Hij wist niet of de jonge draak besefte dat ze stukje bij beetje steeds meer informatie over zichzelf prijsgaf of dat het misschien haar bedoeling was. Uiteindelijk was niet iedereen zo stil en gesloten zoals hij. Ook vroeg hij zich af hoe het kwam dat ze nog geen vragen had gesteld. Hij was gewend dat jonge draken nog geen geweten hadden en dus geen idee hadden of sommige vragen beleefd of onbeleefd waren. Dat maakte ze impulsief en vermakelijk, maar deze draak had haar mond gehouden. Misschien was ze inderdaad wat ouder dan dat ze eruit zag.
Hij strekte zijn vleugels uit en sloeg er eenmaal mee, zodat een windvlaag naar haar toe waaide. Vervolgens sloeg hij ze weer in, hield ze dicht bij zijn lichaam. Hij boerde ook, maar door zijn grote lichaam en volwassen levensstijl klonk dit een stuk harder dan die van haar. Hij glimlachte naar haar alsof het hun geheimpje was dat hij ook onbeschoft kon zijn en bewoog wat dichter naar haar toe. De zon scheen daarbij op zijn buik, waar de schubben glinsterden en verschillende tinten zilver vertoonden.

Saffya bleef geduldig zitten, tot de zon boven de boomtoppen hing, klaar om er achter te verdwijnen en zich de volgende morgen pas weer te laten zien. Ze rekt zich uit, en ging in haar gehele lengte op de grond liggen. Ze begon al weg te doezelen toen een windvlaag over haar heen raasde. Geïrriteerd snuivend keek Saffya op. Maar toen de draak een nog hardere boer liet en naar haar glimlachte, wat zo onverwacht kwam, schoot ze hard in de lach. De draak bewoog wat dichter naar haar toe, en de ondergaande zon scheen daarbij op zijn borst zodat zijn schubben zilverachtig glinsterden. Toen het lachen wegstierf, gaapte ze weer, dit keer zonder boer. Ze begon al gouw te knikkebollen, maar wou meer over de draak te weten komen, voor ze in zijn gezelschap in slaap viel. 'Mijn naam is Saffya' Zei ze, en ze keek hem even met lome ogen aan. Ze zou vanzelf merken wanneer de draak wat over zichzelf zou vertellen. Hij straalde kalmte uit, wat haar nieuwschierigheid bedwong waar ze normaal vol mee zat. Ze ging weer uitgestrekt liggen, en knipperde even snel met haar ogen. Hun omgeving werd verlicht door haar ogen en het amulet-vormige teken op haar voorhoofd. De hemel kleurde al gouw Kobalt-blauw, en de laatste zonnestralen zakten langzaam weg achter de bomen. Ze bleef hem met 1 gloeiend oog aankijken, benieuwd of de afstandelijke draak iets over zichzelf zou zeggen.

Hij kon jong en onbekommerd doen als hij daar zijn best voor deed en het had er naar uit gezien dat de jonge draak dat van hem verwachtte. Dus had hij haar aan het lachen gemaakt door te laten zien dat hij niet zo beleefd en serieus was. Niet altijd tenminste. Zo had hij nog talloze andere manieren om draken, mensen en andere wezens te misleiden. Als het moest, kon hij zelfs naief doen, al haatte hij zichzelf als hij die rol speelde.
Het was duidelijk te zien dat ze moe was en dat de slaap haar probeerde te overspoelen. Stoer als het kleine ding was probeerde ze wakker te blijven, hield hem in de gaten met haar lichte kleur ogen. Het zou niet lang duren voordat de zon achter de horizon zou zakken en op die manier het gebied zou verduisteren. Hij stapte nog wat dichterbij, zijn vier grote poten voorzichtig neerzettend zodat er geen steen weg zou rollen. De jonge draak maakte het zich makkelijk en ging liggen. Eenmaal naast haar bleef hij staan, maar sloeg de vleugel aan haar kant uit, zodat ze een beschermd gevoel zou hebben. Hij hield haar een ''hand'' boven het hoofd.
Hij bromde wat, waarbij er opnieuw condens uit zijn neusgaten ontsnapte. Hij was nu eenmaal warmbloedig type. Zijn - voor andere onhandig lijkende - lange staart rolde zich om het hert heen die hij achter had gelaten. Als zij zou slapen, kon hij genieten van het hert dat ze voor hem had gevangen. Maar totdat ze zou slapen, zou hij het naast zich laten liggen.
Hij luisterde naar haar naam, haar verwelkoming. 'Afable,' sprak hij zacht, zodat alleen zij het zou horen.

De draak sloeg een beschermende vleugel over haar heen toen hij wat dichter bij haar was gaan zitten. Ze knikte dankbaar naar hem. 'Afable' zei de draak zacht, maar hoorbaar. Waarom zacht? Er was hier toch niemand anders behalve zij? Toen keek Saffya even verbaast. 'Mooie naam.. Ik ken een draak die Fable heet, ze heeft mij leren jagen en wat leren vechten, alleen ze is voor een tijdje weg. Maar ik kan me wel redden hoor' Zei Saffya, en ze gaapte even hartgrondig 'Maar het is soms toch fijn om een soortgenoot om je heen te hebben' vervolgde ze mompelend. Nachtvlinders kwamen af op het licht dat Saffya gaf, die weer werden gevangen door vleermuizen. Ze keek - onder Afable's vleugels door - verwonderd naar hun jachttechnieken en snelle bewegingen. Ze deed haar nachtblik al gouw weer uit, en de vleermuizen hun gestalten tekenden zich af tegen de langzaam donker wordende hemel. Saffya legde haar hoofd op de grond, haar lichaam in een halve maan vorm opkrullend. 'Slaaplekker' Zei ze terwijl ze haar ogen sloot. Ze dommelde al gouw weg in een wakende slaap, altijd alert op gevaar. Al dacht ze niet dat de grote draak haar iets zou doen, of lastiggevallen zou worden.