Can Breake stone.

Het herstel prosess duurde wat langer dan de vorige keer, maar zijn lichaam voelde weer als nieuw. De hitte was aan het afnemen nu zijn verwondingen geheelt waren. Met zijn grote kop beukte hij tegen de stenenschild aan die hem in de tijd van het herstellen beschermden. Van buiten leek zijn stenen schild een dood normale rotsblok, maar van binnen lag een grote rode draak. Er klonken krakende geluiden en Darko brak door het steen heen. De hitte loste op in de warme lente lucht en Darko kroop uit de stenen omhulsel. Zijn lichaam even uit rekkend voelde hij een beetje stram aan, maar na een paar passen was het verdwenen en stapte Darko de gang achtige grot uit het zonnige veld op van de zonnige velden. De sneeuw was weg en waar naar zijn weten een oorlog had gewoed lagen nu alleen nog maar resten van botten van zowel draken, dieren en mensen. Het lichaam van Rage zag hij echter nergens, maar Darko wist dan ook niet dat de eierdief Cursed haar lichaam als eerste had op gevreten? Zijn passen waren licht genoeg om niet door andere draken op gemerkt te kunnen worden voor het geval dat er nog een NWlid aanwezig zou zijn. Zijn scherpe blik gleed over het slagtveld en zijn gevoel was een en al woede. Hoe had dit kunnen gebeuren? Waar kwam die menigte in eens vandaan? Hoe had die draak al die schepsel op getrommelt? Darko wilde zijn kop er niet over breken en spreiden zijn vleugels tot het uiterste uit en zetten zich zo krachtig af dat de rode draak weinig hoefte te doen om op zijn hoogte te komen! Darko zetten koers naar het bos om daar zijn maaltijd te zoeken. De warme lente geuren dreven op de wind en zijn blik gleed zoekend over de grond onder hem. Een kudde herten trok zijn aandacht en Darko dook naar beneden en greep twee dikke reeén die kennelijk drachtig waren van baby hertjes. Zijn machtige klauwen knepen elk leven uit zijn prooien en na een minuut hingen ze dood in zijn poten. Zoekend naar een plekje om zijn buit op te eten zag Darko verschillende draken en mensen lopen, maar daar zocht hij nu niet naar en zag op een grote open plek een grote platte rost waar zeker drie draken van zijn grote naast elkaar zouden kunnen liggen. Zijn landing was prima en de rode draak ging liggen en begon van zijn buit te eten. Het eerste hert was zo op, maar van de tweede genoot Darko met rustige happen. Geritsel trok zijn aandacht en zijn blik doorboorde de omgeving.

Een suizende wind plaagde zijn oren, herinnerde hem eraan dat hij niet perfect was. Het geluid zou immers niet voortkomen uit zijn bewegingen, als hij wel prefect zou zijn. Het geluid bewees wat hij het liefst ontkende. Gaten en scheuren in zijn ooit zo machtige vleugels, die met een krachtige beweging, hem meters verder en hoger kon brengen. Maar ze waren niet meer zo effectief als vroeger. Elke beweging van de vleugels resulteerde nu alleen in die suizende wind, die hem leek te plagen en teisteren. Tegelijkertijd waren de scheuren een duidelijk teken dat hij geen genezende krachten had. Voor een eventuele tegenstander een reden om hem aan te kunnen vallen, maar als ze het probeerde konden ze nog voor een verassing komen te staan. Hij had andere leuke krachten..
Hij had de wereld zien veranderen, was oud genoeg om vrienden te hebben gehad die al gestorven waren. Gezien het feit dat hij niet gemakkelijk vrienden maakte, was elk verlies een grote geweest. Niemand was meer of minder belangrijk geweest, ieder van zijn vrienden had zo op hun eigen manier een band met hem gesmeed. En nu was er haast niemand meer over. Het was de reden dat hij van zijn oorspronkelijke gebied was vertrokken en richting de bossen en open vlaktes was getrokken. Hij zou vanzelf wel zien of dat een slimme beslissing was geweest of niet. En als heet niet zo was, dan zou hij zijn grote lichaam gewoon weer in beweging zetten en opnieuw naar een nieuw gebied vertrekken.
Zijn blik gleed over de bossen onder hem en moest zeggen dat op het uiterlijk af, hij toch liever in de bergen was. Daar kon je tenminste de bodem zien en daarmee dus draken en anderen dingen zien die er liepen. Nu moest je maar wachten op een open plek en geluk hebben dat er iets zou zijn. Natuurlijk kon hij er ook voor kiezen om te voet verder te gaan, maar hij wist hoe dat zou lopen. Met zijn grote lichaam en lange staart, zou hij opgehouden worden door de bomen, die van bovenaf dicht op elkaar leken te staan. De enige manier waarop hij daar door zou komen, was als hij zich er dwars doorheen zou werken. Het idee daarvan plezierde hem wel, dus sloeg hij nogmaals met zijn verweerde vleugels om wat hoger in de lucht te komen en nam toen een duikvlucht naar beneden.
Taken braken af onder zijn gewicht, die met behulp van de zwaartekracht nog groter werd. Hij kon voelen hoe de afgebroken uiteinden zijn huid probeerde te raken, te verwonden, maar hij bewoog moeiteloos door, zijn vleugels dicht bij zijn lichaam. Op goed geluk had hij een plek uitgemikt, precies tussen twee bomen in, waardoor hij behalve de takken, tenminste geen boomstammen tegen zich aan kreeg. Op het laatste moment hief hij zijn kop, spreide hij zijn vleugels voor de helft en zette zijn vier brede poten op de grond. Hij bewoog zijn staart, controleerde zijn lichaam. Voor iemand van dichtbij moest dit als een aardverschuiving hebben geklonken, maar voor zover hij kon zien, was er niemand in de buurt. En hoe verder de rest van de wereld uit zijn buurt was gebleven, des te zachter het geluid en des te gunstiger voor hun. Hij had niet zoveel behoefte aan nieuwe connecties.

Een laag gerommel trok door de grond heen en deed de bomen en struiken schudden waardoor de bladeren ritselden. Darko's schubben ritselde ook even voor hij op stond en zich uitrekten. Hij was nieuwschierig geworden en liep door het bos heen in de richting van het geluid. Zijn ogen bleven door de omgeving heen glijden en zijn ogen pikte een draak op in de verte die iets groter was dan hij zelf. Zijn schubben weerkaatste het licht van de zon en gooide verschillende plekken rood licht over de grond. Zijn blik gleed oer de draak heen en zag dat diens vleugelvliezen hadden geleden onder vele gevechten of gewoonweg verweert waren. De houding van Darko was nonchalant en liet zien dat hij geen schuwe draak was. Zijn tred zou door elk wezen op gemerkt worden, want de rode draak deed geen moeite te sluipen. De vogels die naast hem tussen de bomen zaten kwetterde luid van boosheid en angst uit voor hun nest met eieren. Darko gromde geergert tegen de vogels die meteen stil waren en alleen nog zachtjes en angstig piepte. Darko liep de schaduwen van de bomen uit en richten zijn blik weer op de wat grotere draak en knikte vriendelijk naar hem. 'Een goede dag.' zei Darko met een rustige stem en ging zitten terwijl hij zijn klauwen schoon likte om alle restjes van zijn prooi te verwijderen.

Hij wierp een vluchtige blik op zijn vleugels, om tot de ontdekking te komen dat de nog altijd sterke vliezen niet verder waren beschadigd. Mooi, hij kon dus zijn eigen open plekken creeeren, als hij daar toevallig zin in had. Zijn lange staart, die voor anderen er misschien onhandig lang uitzag, bewoog soepeltjes en kronkelde zich om de dichtsbijzijnde boom. De opvallende pijlpunt ging op in de bladeren, terwijl de twee ijzerkleurige stekels langs de barst schraapten. Misschien kon hij proberen om het bos van wat bomen te verlossen. Juist op het moment dat de spieren in zijn staart zich spanden, hoorde hij de duidelijke voetstappen. Iemand naderde en nog redelijk snel ook. Dat betekende onmiddelijk dat hij niet zo groot was als hij. Hij kon hier immers amper lopen zonder telkens een boom mee te nemen.
Hij bekeek de draak naarmate hij dichterbij kwam en merkte de dieprode kleur op, die feller leek te worden als de zon door de bladeren brak en zijn schubben bescheen. Hij had een nonachalante houding, maar zonder lomp of sullig te worden. Op het eerste gezicht vriendelijk, tot een verder oordeel was gegeven. De vogels in de bomen maakten voor een moment genoeg lawaai om te passen van de draak te overstemmen. De grom die werd geuit was een teken van het ongenoeg en het amuseerde Afable wel. Hij liet de spieren in zijn staart ontspannen, liet zijn plan de boom te ontwortelen even voor wat het was en wachtte tot de draak dichtbij genoeg was.
Hij deed de openingszet, door te gaan zitten en hem gedag te zeggen. En dat was prima. Hij was sowieso wat meer het afwachtende typ. Zocht geen gezelschap, tenzij dat gezelschap hem opzocht. ''Dat moeten we nog maar eens zien, of het inderdaad zo'n goede dag is.'' Hij zei het met zijn gebruikelijke spottende toon, terwijl zijn lage, zware stem de bladeren deed ritselen. Nee, zachtjes zou hij nooit kunnen doen, maar daar had hij ook geen behoefte aan.

De staart van de draak leek ongewoon lang en vreselijk onhandig, maar deze draak was ermee opgegroeit en zou dus prima met die lengte kunnen werken. Darko hervouwde zijn vleugels nadat hij klar was met zijn klauwen schoon te maken en hoorde de spottende toon in de stem van de draak wat hem meer dan genoeg vertelde dat deze draak niet op een gezellig gesprek uit was, maar die indruk zou kunnen veranderen, want hij had immers ook een zware rommel in zijn stem liggen die nooit echt zou kunnen veranderen tenzij de verbaazing duidelijk in zijn stem te horen zou zijn. Darko keek naar de ravaze die achter de draan was aangericht en wat duidelijk verwees naar een goede landing. Een speelse grijns kwam op zijn snuit bij de gedachte aan zijn eerste landing tussen de bomen. Het was toen dan wel erg mistig geweest en zijn landing was iets minder goed verlopen en toen was zijn staart tuseneen V vormige stel takken gekomen en hem bengelend tussen de bomen laten hangen. Het gegrinnik stierf weg in het tumult van een kakofonie van kwetterende vogels die ergens van opschrokken? Darko keek om en zag tussen de bomen een grote stofwolk dwarrelen. Wat kwam hun kant op?

De draak reageerde niet op zijn woorden, wat in ieder geval bewees dat hij doorhad dat erop in gaan alleen maar tot meer grappen en spot zou leiden. Dat kon gezellig en vrolijk zijn, maar meestal niet voor degene die werd bespot. Dus de draak was slim genoeg om zulke situaties in te schatten. Haast zou hij er een applausje voor geven, want het gebeurde niet vaak dat anderen de verleiding weerstonden om een hele discussie over mooie en minder mooie dagen en de reden daarvan aan te gaan.
Zelf had hij nog niet gekeken naar wat hij het bos en de bomen had aangedaan en om eerlijk te zijn kon het hem niet zoveel schelen. De bomen hadden hem in de weg gestaan en hij had geen zin gehad om te wachten op een open plek. Bovendien was het een experiment geweest. Had willen testen of hij het nog kon, nog in zich had. De afgebroken takken, beschadigde boomschorsen en gescheurde bladeren vertelde hem wel dat het goed was. Het leek misschien of hij een beetje onhandig stond, met zijn vleugels maar half opengeslagen, maar hij kwam de ruimte te kort om ze helemaal uit te strekken. Bovendien kostte het niet meer of minder energie om ze zo te laten of in te vouwen. Dus stond hij prima, op zijn minst voor dit moment.
Die mening herzag hij zodra de vogels opnieuw begonnen te schreeuwen, de twee draken midden in een kennismaking verstoorden. De spieren in zijn staart spande zich opnieuw en voor een moment concentreerde hij zich alleen daar op. Teveel spanning en de boom zou door de midden breken, te weinig en hij zou niet uit de grond komen. Hij verschoof zijn staart iets, zodat er twee lussen op verschillende hoogte om de boom heen ontstonden en trok. Zijn blik bleef hij richten op de plek waar het geluid vandaan kwam. Als het iets onwelkoms was, kon het maar beter sterk genoeg zijn om een boomstam te ontwijken. Met een voldoenend gekraak kwam de boom namelijk los van de grond, terwijl kluiten van aarden nog aan de wortels kleefden. Door de manier van uitvoering, leek het eerder alsof hij een klompje gras uit de grond trok, dan een boom die al honderden jaren een deel van het bos uitmaakte.

De draak trok een honderd jarige boom uit de grond en gooide die in de richting van de grote stofwolk. De bom daalde gevaarlijk snel en er klonk en geweldige dreun toen de boom de grond raakten, maar de stofwolk leek niet minder snel hun kant op te komen. Nu klonk er zelf een luid gejoel en geschreeuw op tussen de bomen. Darko wist meteen dat het geen groot schepsel was die hun kant op kwam en hij stond op waarbij hij zijn vleugels dreigend half opende. Zijn ogen veranderde meteen en stonden killer dan een ijzige winter avond. Paardenhoeven klonken dreunend over de grond, maar Darko herkende de stemmen van de mannen en had meteen door dat het drakenjagers waren. Zijn gegrom zwol aan en galmde al snel door het bos en de paarden hinnikte luid van angst, maar ze werden voort gedreven door de mensen op hun rug. Toen ze verschenen spuwde Darko een waarschuwingsstraal van vuur dat vergenoeg bij hen vandaan was. De mannen hielden hun paarden in toom en keken hen boos aan. Darko gromde opnieuw en bleef het stel dreigend aan.

Zijn gespierde lichaam zette zich schrap voor de beweging en zonder enige moeilijkheid gooide hij de boomstam naar de stofwolk. Hij leek voor een moment wat dunner te worden, kleiner misschien, maar al snel was de wolk weer op volle kracht. Meerdere objecten dus, die klein, snel en wendbaar waren. Misschien zelfs een hele groep. Hij wikkelde zijn staart om een nieuwe boom en herhaalde wat hij eerder had gedaan. Nu hield hij hem nog even vast, wachtend tot de objecten dichterbij kwamen.
Drakenjagers. Hij kon het horen aan de taal die ze spraken, al waren ze nog te ver om duidelijke woorden te onderscheiden. Hij kende de taal van de mens, had deze zich al lang geleden eigen gemaakt. Ze kwamen dichterbij met hun paarden, die niet opgewassen zouden zijn tegen de grote lichamen van twee draken. Eigenlijk was het een beetje idioot dat ze hun probeerde te vangen. Twee volwassen, volgroeide draken tegen tientallen ruiters en paarden. Bovendien konden de draken vliegen en die paarden niet.
Hij keek toe hoe de rode draak zijn vuur spuwde en de ruiters op die manier voor een moment op afstand hield. Het was jammer dat hijzelf geen vuurspugende draak was, maar hij had zo zijn andere trucjes. 'Ik gooi de boom, steek jij hem in vuur.' Het was geen vraag of voorstel, het was een vaststaand feit, op de manier waarop hij het bracht. Ze kende elkaar misschien niet goed genoeg, maar nu dingen als gevangen of gedood worden op het spel stonden, was het makkelijk om aan dezelfde kant te staan.
Als het nodig was kon hij altijd nog een van zijn krachten gebruiken, al deed het pijn en kostte het hem energie. Maar die ene kracht gebruiken, zou gelijk staan aan het achterlaten van de andere draak. En daar deed hij gewoon niet aan.
Dus gooide hij de tweede boom naar de mensen en keek toe hoe die vlam vatte door de adem van de draak.
[/quote]

De ruiters zouden dan wel minder machtig zijn dan twee volwassen draken, maar ze hadden de macht door dat ze met zo vele waren. Darko zetten zijn zijn poten stevig op de grond en wachten af tot de voor hem nog vreemde draak wat zei en hij knikte begrijpend. De volgende boom vloog door de lucht en de rode draak opende zijn kaken en spuwde een grote vuurbal op de boom af. het hout vatten vlam en kwam brandend tussen de ruiters terecht. De paarden gaven een angstige gil en sommige stijgerde of bokte hun berijders eraf. Darko zag de andere op hun afkomen en brulde uitdagend. Zijn staart zwiepte laag over de grond en mepte de benen onder de dieren uit, waardoor de ruiters bruut tegen de grond sloegen. Darko greep een van de ruiters van zijn paard en beet die meteen dood en slingerde hem door de lucht in de rihting van de aanvallende drakenjagers. De taal der mensen was zijn tweede moeder taal geworden, maar hij sprak nu meer in de taal der draken om de ruiters te verwarren. 'Ze omsingelen ons, gooi nog eens zo'n boom?' Sprak darko nog voor hij zijn staart nog eens gebruikte, maar nu op borsthoogte van de drakenjagers en mepte zo een dozijn ruiters van hun rijdieren. Darko wachten niet op de boom en leek te gaan kokhalsen, maar hij haalde wat kerserode eieren vanuit zijn maag naarboven en spuwde die met zo'n kracht naar buiten dat ze rode eieren door de lucht vlogen voor ze op de grond aan stukken sprongen in een reeks explosie's. Darko gromde nog eens luid en sloeg naar de verschillende drakenjagers die met hun speren en zwaarden naar hem en de andere draak uithaalde. Sommige ketste af op zijn harde schubben, maar sommige verwonden hem te licht om echt afstand van zijn aanvallens te nemen en zich even te herstellen door op adem te komen. Darko wilde niet al te evr van de andere draak andaan gaan omdat hij niet prcies wist wat de draak wel of niet kon?

Een derde en vierde boom volgde al snel, waardoor niet alleen de ruiters en paarden geraakt werden en in de war waren, maar de draken ook een stuk meer ruimte kregen om te bewegen. Hij zette teveel kracht op de vijfde boom, waardoor deze in stukken brak. In plaats van zich daar zorgen om te maken gooide hij de losse stukken naar de jagers. Toen had hij eindelijk de ruimte om zijn vleugels optimaal te strekken. In plaats van ze langzaam open te vouwen schoof hij ze in een keer uit, gebruikte de lengte ervan om een stel ruiters van hun paarden of te mikken. De uiteinden van zijn vleugels, de verbindingen tussen de vliezen, hadden allemaal een scherpe haak, haast als een nagel en gebruikte deze om de paarden te verwonden. Het was hun schuld niet, maar als er een jager weer op zou klimmen, zou het werk voor niets zijn.
Terwijl hij bezig was kon hij nog steeds de verichtingen van de rode draak zien en moest zeggen dat het verbazingwekkend was wat die draak allemaal tegelijkertijd kon doen. Als hij het niet met zijn eigen ogen zag, wist hij niet zeker of hij het zou geloven. 'Als het kan, zou ik mijn oren maar dicht doen als ik jou was.' Zijn stem was hard en zakelijk en toonde weer die lage klank. Geen spot dit keer, want het waren serieuze dingen waar ze nu mee bezig waren.
Hij sloeg zijn vleugels een keer en boog zijn nek, waarnaar er een harde kreet uit kwam. Nog voordat iemand het geluid had kunnen waarnemen schoot de toon en het volume omhoog en was het geluid zo doordringend, dat zowel mens als dier bevroren. Zijn kracht Gritar had normaal gesproken ook invloed op draken, maar hij had in ieder geval geprobeerde de frequentie iets aan te passen, zodat zijn medestander er geen last van had. Zijn gespierde, lange staart toonde opnieuw zijn handigheid toen hij mensen van hun paard afsloeg, de pijlpunt in een hart liet verdwijnen en de twee lange, messcherpe stekels aan het uiteinde gebruikte om hier en daar een lichaam te doorboren. Ondertussen hield hij de toon aan, zodat geen enkel wezen in beweging kon komen, voordat hij klaar was met het uitschakelen ervan.

Bomen vlogen in het rond en Darko hoorde wat de andere draak zei en probeerde zijn oren te vullen met een tekst van de taal der draken die bedoelt was om ander voor tijdelijk doof te houden. Het had niet het gewenste succes, maar hij scheen geen echte last van de kreet van de draak te hebben. De mensen en dieren bleven als bevroren stil staan wat hun de kans gaf hun aanvallers uit te schakelen. Darko liet een aardige vuurstraal uit zijn muil komen die zeker een derde van de anwzige verkoolde. De staart van de oranje/gele draak schoot op de mensen af en mepte die van hun rijdieren af en verwonden de paarden zelfs. Tijdens de kreet van de draak hadden Darko en hij een goede uithaal gedaan en ze waren snel van deze lastposten af, maar van ver hoorde Darko de paardenhoeven wegsterven. Het konden niet meer dan een man of vijf te paard zijn die vluchten. Ze hadden buiten gehoorafstand gestaan en zouden zeker hun wonden van verlies nu gaan likken. Darko keek op van de laatste ruiter die hij doden en draaide zich om naar de grotere draak.

'Je hebt een goed gevecht afgelevert. Zo'n toon heb ik maar een keer eerder gehoort, maar die was om de tegenstander te erwarren niet om ze te bevriezen?' gaf Darko als compliment aan de vreemde draak en hij ging weer zitten en likte zijn schubben schoon van het bloed van de drakenjagers, paarden of van zijn eigen wonden. 'Mijn naam is Darko en wie ben jij?' vroeg Darko oprecht nieuwschierig en hij keek dr draak weer even aan. Zijn houding had niets meer van de vijandigheid die hij in het gevecht had getoont, ook zijn ogen stonden weer rusti en straalde kalmte uit.

De rode draak die hem hielp zorgde er met zijn vlammen voor dat paarden en ruiters in niets meer dan asdeeltjes afbraken. Het was handig om met zoiets zoveel tegenstanders tegelijkertijd uit te schakelen. Hij had niet echt aanvallende krachten, behalve dan dat hij ze stil kon laten staan. Om eerlijk te zijn gebruikte hij dat vaker om te maken dat hij wegkwam. Hij hield er niet van om mensen te vermoorden, want de overlevende zouden het vertellen, de draken beschrijven en vervolgens zou er jacht op hun worden gemaakt. Ze zouden wraak willen voor hun familieleden.
Hij was een draak me taparte krachten en een apart karakter. Niet velen zouden vluchten voor vechten stellen, maar hij wel. Zijn niet aanvallende krachten kwamen daarbij eigenlijk wel handig te pas. De rode draak mocht het misschien een vreemde, niet vaak voorkomende kracht noemen, zijn gritar, maar het was effectief gebleken. En blijkbaar kon de draak zijn manier van vechten wel waarderen. Dat was altijd goed om te horen. Hij was ook wel dankbaar voor de bijdrage van de draak, maar hij was geen persoon om dat hardop te uiten. Niet omdat hij het niet wou toegeven, maar omdat hij het eigenlijk als normaal zag.
Hij glimlachte eventjes naar de draak toen deze zijn naam noemde en sloeg zijn vleugels weer in. Hij had nu de ruimte, maar het was onzinnig om deze te verkleinen door met zijn vleugels uitgeslagen te blijven staan. Hij bewoog zijn hoofd en staart iets terwijl hij een stap naar achter deed, de afstand tussen Darko en hem vergrotend. 'Ik zou niet weten waarom jou dat iets aangaat,' sprak hij opnieuw met die komische, spottende toon. Hij vond namen niet belangrijk. Uitgesproken namen gingen over vertrouwen en een soort van vriendschap. Het zorgde ervoor dat je altijd iemand kon roepen als je deze of gene nodig had en daar deed hij niet echt aan. Hij hield niet van die verantwoordelijkheid.
Na zijn woorden glimlachte hij opnieuw, alsof hij een grap kende waar verder niemand iets van wist. 'Afable.'