Hoog afscheid

'Laat me gaan, schurk!'. Riep de keutelboer die Matthias had betrapt op het slachten van een kip en het 'verversen' (hier: de grote wisseltruc) van een paard. 'Vergissen is menselijk, vergeven is goddelijk' mompelde Matthias, die de keutelboer meevoer naar de grote waterval om hem te lozen. 'Jammer voor jou hebben de goden mij lang geleden al verlaten.' De boer had getracht Matthias uit te schakelen met een sikkel, dit lukte niet. 'Het is niets persoonlijks', zei Matthias iets luider dit keer. 'Je had me gewoon het beste mijn ding laten doen zodat ik zo snel mogelijk weer verder kon, maar door deze malle fratsen ben ik gedwongen mijn plannen uit te stellen.' Matthias was van plan om naar de uiterwaarden bij de monding van de diepe rivier te reizen, dit dient al jaren als zijn toevluchtsoord. 'Als ik je had laten gaan zou jij de lokale autoriteiten waarschuwen om mij te zoeken, of nog erger - draken -', zei Matthias met een geïrriteerde stem. Ze trokken steeds dichterbij de grote waterval. 'Ik zal niets zeggen! Dat beloof ik, ik geef je alles wat je maar wilt zolang je me maar geen pijn doet!'. Matthias stapte af van het omgewisselde paard en sleurde de boer naar de rand van de waterval. Matt duwde de boer naar een smal uiteinde waarop hij zijn zwaard trok en riep: 'Of jij springt, of mijn zwaard helpt je! De kans dat je het levend red is gelijk aan alle draken die op hetzelfde moment pootjebaden in het rustige meer!'
Dit was kennelijk één van de manieren hoe Matthias met zulke situaties omging. Wat vrij logisch is als je weet dat Matthias al jaren lang niet door één persoon op een aardige manier is aangekeken.
De boer nam een kort moment om na te denken en sloot daarbij zijn ogen. Toen hij zijn ogen opende zei hij rustig: 'ik vergeef het je', en zette een stap naar voren. Plots hoorde Matthias iets achter zich en draaide zich met een enorme snelheid om, richtend met zijn zwaard. De boer stond nog steeds bij Matthias op de rand van de waterval.

Aiska Was naar de bewoonde wereld gestrompeld. Misschien kon ze daar inlichtingen krijgen over de draak waarop ze al jaren wraak koestert. Als het geluk aan haar zijde stond, zou ze misschien mensen kunnen ranselen om met haar mee te gaan. Haar eerste prioriteit was geweest om op de been te komen. Eindelijk had ze aan zichzelf toegegeven dat ze uitgeput was en al ver over de reserves van haar lichaam heen was. Haar armen en gezicht zaten vol krassen van de takken waarmee een jonge draak haar had aangevallen en de takken die ze opzij had moeten duwen op weg hiernaartoe. Sinds haar vertrek van buiten DW had ze niets meer gegeten, en dat was lang geleden. De honger die ze hierdoor moest voelen, was ook lang geleden verdwenen. De enige honger die haar lichaam nu nog vulde, was wraak op die ene draak. Buiten ze krassen had ze een dikke laag stof op haar huid, hier en daar wat lichter door druppels zweet die zich een weg door hadden gebaand. Onder het stof waren over haar hele lichamen grote, donker paarse littekens te zien. Half om half was Aiska blij dat het stof haar oude wonden verborg, aan de andere kant zou het wel eens mensen kunnen helpen bij het kiezen van haar kant bij de weg op zoek naar haar wraak. Ze had stemmen gehoord en zonder het echt te beseffen, was ze naar een afgelegen boerderij afgezakt. Het besef dat de hele boerderij was verlaten, had haar niet kunnen bereiken. Haar lichaam leek onbestuurbaar en op de allerlaatste restjes de stemmen die op de wind werden gedragen, te volgen. Uiteindelijk kwam ze bij een smal pad. Aan het einde ervan bleef ze staan. Ze zakte opzij, leunend tegen een boom. Nu ze ergens op kon steunen, trilde ze niet meer. Langzaam zakte ze naar beneden, totdat ze tegen de boom zat. Een lichte kras stond op haar bovenarm door de ruwe structuur van de stam. Ze was op, totaal op. Ondervoed als ze was, vielen haar wangen lichtelijk naar binnen. Dat was pas te zien, toen ze met haar allerlaatste kracht haar hoofd oprichtte. Het enige wat ze zag, was een paard. Dat paard had vier van zijn eigen benen, en ook nog twee menselijke benen. De kracht ontbrak aan het bedenken dat er nog een man achter het paard moest staan. Bovenop het paard zag ze een ridder, volledig gehuld in een zwaar pantser. Aiska knipperde éénmaal, traag met haar ogen en sloot die toen met een zucht. Ze had mensen bereikt en zij zouden vervolgens moeten bepalen wat er met haar zou gebeuren.

Op een groot hert knagend die Saffya in een grote boom wist te slepen keek ze toe hoe een vage schim tussen de bomen naar haar toekwam.
Ze hoorde het hoefgetrappel van een paard, waarop een mens zat met een apart uiterlijk.
Achter hem lag een boer over het paard, stevig vastgebonden.
Ze hoorde de woorden niet die de man tot de boer toesprak, maar ze klonken dreigend.
Ineens draaide de man zich om, met zijn zwaard naar haar wijzend.
Nee.. Niet.. Ónder haar..
Saffya keek naar beneden, en zag een vrouw tegen de boom waar ze in zat aangeleund zitten.
Saffya siste zacht.
De laatste keer dat ze een mens had gezien, had die haar weten te verwonden met een hooivork.
Zich er bewust van wordend dat de vrouw onder haar gewond was, en zo snel geen gevaar kon vormen, keek Saffya weer naar de man met het zwaard.

Geschokt keek Matthias naar de draak die in de boom zat. Wat hij niet in de gaten had was dat zijn hanger licht gaf. Langzaam liep hij van de boer af richting de draak, wijzend met zijn zwaard naar de draak. Wetend niet meer alleen met de boer te zijn keek hij om zich heen om te zien of er nog meer draken in de buurt waren. Plots zag hij een bewusteloze jonge vrouw onder de boom liggen waar de draak in zat, graatmager en bewusteloos. Matthias dacht gelijk dat de huidige conditie van de jonge vrouw het werk was van de draak die bij hem stond. Hij schreeuwde dreigend naar de draak in de hoop deze weg te jagen. Hij wist dat hij zo snel mogelijk van deze plek weg moest, omdat het niet de bedoeling was veel aandacht te trekken met het incident met de boer. Hij rende naar de boer en duwde hem van de waterval af, de boer viel - schreeuwend en vloekend - naar beneden. Voordat Matthias kon zien wat er met de boer gebeurde liep hij richting de bewusteloze jonge vrouw die tegen één van de bomen aan lag. Het zwaard dat hij droeg stopte hij ondertussen weer terug op zijn rug. Hij probeerde haar wakker te maken door zacht tegen haar verwonde gezicht te slaan. Lettend op het draakje in de boom probeerde Matthias de bewusteloze wakker te maken. Matthias had een hekel aan mensen, maar deze was (voor zover hij dacht) door die ene draak geteisterd, dus probeerde hij enig contact te maken.

Grijnzend keek Saffya naar de man in het ijzer, die als een dirigent met zijn zwaard naar haar stond te zwaaien.
Ze kon zijn angst door zijn harnas rúíken.
Opeens rende de man terug naar de boer, die hij van de waterval duwde.
Na luid getier en geschreeuw van de boer hoorde ze een luide plons.
Diep grinnikend at Saffya verder van haar maal.
Toen kwam de man behoedzaam naar de boom, om vervolgens de bewusteloze vrouw onder haar proberen te wekken.
Haar maal latent voor wat het was, sprijde ze haar vleugels en sprong uit de boom.
Met een lichte boog door de lucht lande ze bij het beekje, de bron van de waterval.
Zonder de moeite te doen haar vleugels in te vouwen liep Saffya het beekje in.
Na de resten van haar maal van zich af te hebben gewassen, en wat te hebben gedronken, klom Saffya druipend uit het water.
Ze liep naar een grote uitstekende rots naast de boom in de zon, en ging er plat op liggen zonnen met haar grote vleugels gespreid.
Normaal zou Saffya elk ander mens zonder pardon achter de boer aan hebben geslingerd, maar was nu wel nieuwschierig wat deze aparte man van plan was.
'Misschien' zei Saffya met een aparte, echoënde stem in de taal van de mens 'Moet je haar een kus geven, en word ze wakker.. Maar dan zul je eerst dat ijzeren geval van je hoofd moeten halen' vervolgde ze plagerig.

Doffe geluiden, doorsneden door een luid geschreeuw dat als enige werkelijk tot haar doordrong, kwamen haar te oren. Ze was niet bewusteloos, enkel volledig op en moe. Haar lichaam bood geen verzet meer tegen het heen en weer schudden. Alles kwam over haar heen, ook al wilde ze het niet. Dit was zij niet, niet zo slap en hulpeloos. Mensen zouden haar moeten respecteren door haar wil en kracht die ze had opgebouwd nadat ze volledig was afgebroken door die ene draak. Plots vlamde haar zenuwen die waren opengereten, enkele jaren geleden. Lucht naam binnen zuigend, sprongen haar ogen open. In de fractie van een seconde dat ze haar ogen open had en dat haar lichaam actief was door de snijdende pijn, overal in haar lichaam, zag ze een enorm blik voor haar gezichtsveld. Voordat ze beter kon bekijken wat het was, viel ze weer neer. Zowel de draak als het besef dat een man voor haar geknield stond, bereikte haar niet. Ze zakte weer tegen de stam aan, zo licht ademhalend dat je goed moest luisteren om het te horen. Een dikke mist in haar geest, voorkwam dat iets van informatie tot haar door drong. Toch, een klein puntje licht, leek erdoor heen te kunnen schijnen. Eerst was het zwak, bijna niet waarneembaar. Toch werd het sterker, zoals haar krachten hadden toegenomen na har vernietigen van haar krachten. Het blik dat ze voor zich had gezien, bewoog, haar háár bewogen. Ze moest hem duidelijk maken dat ze er was, dat haar geest niet aan het afdwalen was. Het moest. Haar arm moest omhoog, maar hoe hard ze ook probeerde, het lukte niet. Na seconde van stilte vanuit haar lichaam, wist ze een kreun te produceren. Het was zacht, maar ze besefte dat het haar was gelukt. Nu moest ze hopen dat de man haar gunstig was gestemd.

Terwijl Matthias probeerde de jonge vrouw wakker te maken hield hij de draak in de gaten. Hij zag de draak wegvliegen en verloor deze uit het oog. Even later hoorde hij ook een galmend, onverstaanbaar geluid vanuit de richting waar de draak heen vloog. Matthias bleef doorgaan met het zacht slaan op het gezicht van de jonge vrouw, totdat zij een kreun maakte. Matthias wist dat de draak in de buurt was, hij wist dat de familie van de missende boer elk moment de omgeving zou kunnen afstruinen op zoek naar hem. Plotseling hoorde hij een zacht gekreun van de jonge vrouw. Ze was er nog, dat was zeker.
Het dode hert waar de kleine draak van at lag nog in de boom. Matthias stopte met de pogingen de vrouw wakker te krijgen. Langzaam pakte hij zijn zwaard en strekte zich. Zwaaiend lukte het hem een paar dikke takken van de boom te slaan waardoor het hert naar beneden viel. Hij pakt het hert op en hakte met zijn zwaard een poot er af, hier was niet aan geknaagd door de draak.
Een klein vuur werd al snel iets verderop door Matthias gestookt, hier braadde hij de poot mee. Toen het goed gaar was liep hij met het stuk vlees richting de jonge vrouw. Hij duwde haar ietsje recht op. Nu hield hij de gebraden hertenpoot onder de neus van de jonge vrouw in de hoop dat zij hierop zou reageren. De poot had een sterke gare geur die best ver te ruiken was. 'Zonder voedsel zou ze het niet langer uithouden', dacht Matthias, kijkend naar de magere inhammen in het lichaam. Naast dat hij het vlees onder haar neus hield maakte hij ook een mompelend geluid, 'word wakker..' 'het is niet veilig hier'.
Het begon een beetje te schemeren en Matthias wist dat zodra het donkerder werd er wezens op het vuur af zouden komen.
Hij hoopte dat de jonge vrouw snel wakker werd, omdat Matthias zeer slechte ervaringen had met het verzorgen van anderen.

(eindelijk een actief topic, heb ik lang op moeten wachten)

Het kleine, heldere puntje bleef door de mist op haar geest schijnen, haar bij bewustzijn houdend. Dankzij dat lichtje, begon ze dingen om haar heen beter op te merken, zoals rook dat van een vuur vandaan zou moeten komen. Even vlamde de pijn in haar zenuwen weer op, omdat ze het vuur direct in verband bracht met een draak. De pijn was niet voldoende om haar ogen weer te laten openen, zoals de vorige keer. Wel was het voldoende geweest om haar een adrenaline stoot te geven, zodat de laatste druppels energie die in haar lichaam te vinden waren, werden opgebruikt. De geur van gebraden vlees inhaleerde ze diep en toen ze die in verband bracht met eten, voelde ze voor het eerst in dagen weer de honger, die ze dagen had genegeerd. Nog een kreun perste ze door haar lippen. Daarna opende ze haar ogen. De kracht die dat koste, liet haar lichaam trillen. Het enige dat ze zag, was de hertenpoot. Nog nooit eerder had ze erover gedacht om dat deel van het hert te eten. Eerlijk gezegd gooide ze dat deel altijd weg. Maar nu deerde ze het niet. Langzaam bracht ze haar mond naar de poot en nam voorzichtig een hap. Het kostte energie en dus sloot ze haar ogen maar weer. Ze leunde weer naar achter, uiterst traag op het vlees kauwend.

Sorry voor korte post.

De steen waar Saffya op lag koelde af naarmate de avond viel.
Gapend stond ze op, en keek nieuwschierig toe hoe de man de vrouw probeerde te wekken, die al langzaam bij bleek te komen.
Saffya vloog onder luid gefladder op, en scheerde laag over de grond.
Ze gritste het hert weg die enkele meters bij de man vandaan lag.
Het hert bij het vuur neergooiend, en het zich gemakkelijk makend hield ze haar waakzame ogen op de 2 gericht.
Na da restanten al gouw naar binnen te hebben gewerkt, had Saffya nogsteeds honger.
Ze vloog op, en vloog over de rivier terwijl de laatste zonnestraaltjes achter de horizon verdwenen.
Duisternis viel over het land, en Saffya knipperde snel achter elkaar met haar ogen, die vervolgens samen met het teken op haar voorhoofd oplichtden.
Ze zag 2 hindes wegrennen, achtervolgd door een roedel wolven.
Ze beroofde de wolven van hun maal, die kwaad jankten.
Grijnzend in elke voorpoot een hinde houdend die hevig trappelden, vloog ze weer naar de waterval.
Met een enkele hap in hun nekkies dode ze de hindes voor ze weer bij het vuur neerstreek.
1 hinde naast haar laten liggend, begon ze aan de ander te eten, nog altijd de 2 mensen in het oog houdend.

( zo kort is ie niet hoor :) )

Plots opende de jonge vrouw haar ogen en keek wazig naar de hertenpoot. Ze nam rustig een hap van de poot en sloot daarna direct weer haar ogen. Matthias keek op en zag haar kauwen. 'wie ben je, waar kom je vandaan en hoe kom je hier? Wie is die draak?' Zei hij tegen de zwakke vrouw die moeizaam op het vlees kauwde. Hij had inmiddels de gebraden poot laten vallen. Hij wist niet of zij hem kon horen maar vroeg het toch. 'Luister, als je me hoort. We moeten hier weg, die draak is in de buurt en het wordt al do...'' Matthias zei niets meer, hij hoorde een dof geluid achter zich en begreep dat de draak terug was. Zonder dat hij het zag - het was te donker om goed met helm te kunnen zien - vloog de draak richting het afgeknaagde hert een paar meter van de boom en pakte het hert. Reagerend op het geluid stond Matthias op en trok zijn zwaard. Matthias draaide zich om. De draak was inmiddels weggevlogen naar het vuur en maakte het zich daar gemakkelijk. De draak zat dichtbij het vuur. 'Wie is daar!' riep hij. Hij kon rauw vlees ruiken en hoorde geknaag. Omdat het vuur te klein was kon hij de draak niet zien. Hij draaide zich weer om naar de jonge vrouw en zag haar nog steeds kauwen. Langzaam liep Matthias weg richting het vuur. Hij was van plan het vuur nóg kleiner te maken. Toen hij dicht bij het vuur stond zag hij een draak die zat te eten. Het was diezelfde draak van daarnet! Het zwaard had hij nog in zijn hand. Brullend riep hij richting de draak: 'Ksst, weg! Voordat IK je de weg wijs!' Terwijl hij met zijn vrije hand naar de waterval wees en de boer van eerder bedoelde. Eigenlijk had Matthias geen zin om de confrontatie aan te gaan en hoopte dat hij de draak weg kon jagen. Hij was moe en dacht aan de jonge vrouw achter zich. Toch was hij vastberaden aan te vallen als de draak niet weg zou gaan, met gevolgen van dien. Mocht het tot een gevecht komen, dan zou hij gesterkt zijn door woede, woede die ontstond bij de gedachte dat de draak de jonge vrouw had verwond.

Ze had bijna haar eerste Hinde op, toen de man in het ijzer ineens opstond en naar haar toe kwam.
'Ksst, weg! Voordat IK je de weg wijs!' zei hij tegen haar, terwijl hij met zijn vrije hand naar de waterval wees.
Saffya stond dreigend op, neerkijkend op de man.
Ze kwam met haar rug al een paar koppen boven hem uit, en ze was niet van plan zich zomaar uit haar territorium te laten verjagen.
Ze brulde waarschuwend, waarop zijn paard angstig snoof, zich om zijn as draaide en het bos in rende.
'Wat moet je, mens?' Gromde ze drijgend in de menselijk taal.
Ze zag alles prima door haar nachtblik, en haar ogen met het amuletvormige teken gloeiden op in de duisternis.
Ze keek het paard na die langs het riviertje wegvluchte.
'Je hebt geen vervoer meer zo te zien' Grinnikte ze, en vervolgde 'En bovendien' zei ze met een grijns 'zit het hier vannacht vol wolven en beren, en dieren die je misschien nog nooit hebt gezien..
Ze komen zeker als ze het voedsel ruiken, want ze zijn erg hongerig..
Bovendien is het eerst volgende plek, met die woningen waar jullie de voorkeur voor blijken te geven, een halve dagreis te voet hier vandaan, en ongeveer 2 uur vliegend.
En die boom kom je niet in met een gewonde en je ijzeren pantser'
Ze ging zitten, met een hondende grijns.

Een melodie van buitenaf versterkte het licht dat op haar geest scheen, deels door zichzelf, deels door de kracht die ze uit het kleine stuk vlees won. Ze slikte en voelde hoe droog haar keel was. Water dacht ze. Eerst moest ze wennen aan de stem die in haar hoofd schalde, maar al snel besefte ze dat het haar eigen stem was. Hoelang had ze haar gedachten uitgeschakeld? Alsof een enorme vogel was geland en met haar vleugels had geslagen, verdween de minst in haar hoofd en overwon het licht. Ze moest op krachten komen, eten en drinken. Langzaam opende ze haar ogen, eerst tot spleetjes, daarna wijder. Het was donker en kort overmande paniek haar. Bang dat ze blind was geworden, keek ze wilderig om zich heen. Toen zag ze het vuur en drong het tot haar door dat de schemer was gevallen. Achter het vuur zag ze een man, gehuld in een vol uitrusting, staan. Hij stond met zijn rug naar haar toe, waardoor ze zijn gezicht niet kon zien. Al zou hij naar mij toe hebben gestaan, dan nog zou ik hem niet aan kunnen kijken door zijn helm drong het tot haar door. Waarnaar hij keek wist ze niet. Kippenvel verspreidde zich over haar hele lichaam, toen ze een diepe grom hoorde. Geen dier, zelfs geen beer, zou zo'n geluid kunnen maken. Ze wist daarom heel goed wat het was. 'Duivelsdier' fluisterde ze. Haar stem was brak en was maar amper meer dan een briesje waarop toevallig een woord meedreef. Zijzelf kon het zelfs maar amper horen en dus verwachtte ze niet dat de man haar had gehoord. Hoewel ze nog zwak was en trilde onder de kracht die ze gebruikte, liet ze haar hand naar haar heup afzakken. Gelukkig, haar zwaard hing had ze nog. Haar vingers sloten zich om het handvat, terwijl haar andere hand haar onderrug aftastte. Ja, ook haar kruisboog en pijlen waren er nog. Het enige wat haar kon tegenhouden de draak die hier ergens moest zijn, te doden, was zijzelf. Zij had zichzelf immers verdoemd met te weinig eten, waardoor de kracht ontbrak om haar wapens te hanteren. Hoe zeer ze het ook haatte, ze gaf toe hulpeloos te zijn.

Oog in oog stond Matthias tegenover de draak. De draak brulde waardoor het paard van Matthias vluchtte. 'Fijn, ik had jou net zo goed je voormalig eigenaar kunnen laten vergezellen', dacht hij terwijl hij verbaasd omkeek. De draak sprak daarna in de woorden die hij kende wat hem gerustellender maakte. Door het gloeiende amuletvormige teken op het hoofd van de draak kon Matthias de draak beter zien en zag nu werkelijk hoe groot de draak was. Even dacht hij een stem te horen vanuit de richting waar de jonge vrouw lag. Hij vond het raar dat de draak hem toesprak, in plaats van hem aan te vallen. Hij dacht dat de draak alles behalve agressief was, vergeleken met wat hij had meegemaakt was dit nu nog net een tamme hagedis. 'Ik ben niet bang voor je, monster', zei hij kalm. Hij draaide zich om en liep rustig richting de gewonde vrouw terwijl hij zijn zwaard opbergde. Tot zijn verbazing waren haar ogen open en haar hand om het handvat van het zwaard dat ze droeg. Na de zeer korte verbale confrontatie met de draak wist Matthias dat de draak niets slecht zou doen. Hij begreep dat de draak niet kwaadaardig was, maar enkel probeerde hem te bespotten en de mogelijkheid snel weg te kunnen te ontnemen. Hij was moe, toch wist hij dat hij het zich niet kon veroorloven nu de ogen te sluiten gezien de situatie en de demotiverende woorden van de pesterige draak. Toen hij voor de jonge vrouw stond buigde hij zich over haar heen en zei op een emotieloze toon: 'Er zit daar een draak', terwijl hij richting het kampvuur wees. 'Volgens mij doet ze niets slecht en is ze uit op pret.' Met wat vreugde voegde Matthias daaraan toe: 'Wat ik haar met veel plezier kan geven', terwijl hij zijn vuisten had gebald. Toch was hij onzeker over die 'tamme hagedis'. Hij wist niet of de jonge vrouw hem kon horen. Hij wist eigenlijk helemaal niets van haar af. Vragen, vragen, vragen. Was ze doof of blind? Had de draak haar dit wel aangedaan, of iets anders? Hoe vind ik nu nog een plek om de nacht door te brengen? Had ik dan toch de boer af moeten maken bij zijn boerderij?
Hij moest van de draak af zien te komen, en wist al hoe hij dat voor elkaar kon krijgen, een val. Het enige probleem was dat hij de jonge vrouw hier niet achter kon laten omdat hij niets nog zeker wist over de draak, en vrezend voor dat wat 's nachts rondloopt.

'Monster?' Bromde Saffya zacht.
Ze liep achter de man aan, en zag nu dat de gewonde vrouw een hand op haar zwaard had, en een kruisboog met peilen had.
Saffya siste zacht, want dat kleine gebaar zag ze al als een bedreiging.
De man wees naar Saffya terwijl hij tegen de vrouw prate.
'Volgens mij doet ze niets slecht en is ze uit op pret.' hoorde ze hem zeggen, waar hij nog aan toevoegde; 'Wat ik haar met veel plezier kan geven'
''Oh, dus hij wil pret?'' dacht ze.
Ze grijnsde.
Als een schaduw stond ze ineens achter de man, en tilde hem van de grond, haar klauw stevig om zijn borst klemmend.
'Dus' bromde ze, terwijl ze hem met haar doordringende blik aankeek, alhoewel ze zijn gezicht niet kon zien 'Jij wou pret, Hm?, wil je soms achter die boer aan voor zwemles? Al vraag ik me af of je blijft drijven met dat spul aan..
Denk je nou echt dat het je beschermt tegen een draak?
Je mag blij zijn dat ik momenteel geen kwaad in ze zin heb, en geen vuurspuwer ben, anders had ik je in dat harnasje van je gebraad'.
Ze zette hem weer neer naast de gewonde vrouw.
'Neem die kruisboog met peilen en dat zwaard van die vrouw af, en leg ze bij het vuur.'
Waar ze met een grijns aan toe voegde; 'Maar hou jouwn zwaard maar bij je, om nog wat kans te maken bij de wilde dieren.'
Saffya draaide zich om en sprijde haar vleugels.
Ze snoof zacht.
'Misschien wil ze wat water, Hm?'
En ze vloog op.
Op sommige plekjes lande ze en pakte grote stukken brandhout.
Ze kwam een aantal wolven tegen, maar die lieten haar met rust nadat ze tegen hen gromde.
Laag over de boomtoppen vliegend kwam ze weer bij de klif, en legde het hout op het vuur.
Saffya ademde in, en brulde naar het vuur, waar vervolgens duizenden stukjes vuur de lucht in vlogen.
Ze sierden de lucht en het vuur dat nu al behoorlijk groot was, weerkaatste in haar schubben.
Tevreden brommend ging ze languit naast het vuur liggen, dat de wilde dieren op afstand hield.
Toch haar oren gespitst houdend, sloot ze haar ogen, en dreef weg in een wakende slaap.

Norah bedwong de neiging haar zwaard te trekken. De energie die dat zou kosten, zou verloren gaan, omdat de draak bij lange na niet binnen haar bereik stond. Opstaan zou seconden laten wegtikken, seconden die genoeg voor een draak waren haar te laten knakken als een droog takje. De grootte van het dier beïnvloedde haar inschattingsvermogen, waardoor het niet in haar opkwam dat het wezen nog maar enkele weken oud was. Erg vreemd was dat niet, omdat dit drakensoort nog onbekend was. Van vele in deze wereld kon ze die benoemen, door de jaren die ze had gebruikt de draak te zoeken waarop ze haar wraak gezind had. Vanavond maakte het niet uit dat dit niet die draak was, het was en bleef een draak en dat vertelde genoeg. Knarsetandend sloot ze haar ogen, toen een felle steek van pijn haar zenuwen tergde. Het voelde alsof zuur van binnen aan haar knagen en het ergste daarvan, was dat het haar van binnen uit tergde. Ze kon het niet van zich afslaan, nog afkoelen of afwassen. Het enige wat ze kon doen, was wachten en dat haatte ze. Het enige lichtpuntje was dat er nog één ding was dat ze meer haatte. 'Duivelsdier' siste ze tussen haar tanden door. Haar hoofd had ze in haar nek gelegd, leunend tegen de boom. Nu richtte ze haar hoofd weer op, met samengeknepen ogen de duisternis in kijkend. Voor een seconde kon ze het vervloekte wezen niet vinden, totdat ze het als een duivel achter de man zag opdoemen. Het amulet op het voorhoofd van het dier gloeide als vuurtongen die naar de man slonken. Ze haalde adem om de man te waarschuwen, niet eens hebben geluisterd naar de woorden van de man. Tot haar afschuw zag ze dat ze al te laat was, dat de man al werd opgetild door de klauw van het wezen. De woorden die het dier naar hem siste, kon ze zelfs ver beneden zijn bek horen. Kippenvel verspreidde zich opnieuw over haar lichaam, net nu het kippenvel van eerder was weggetrokken. Plots werd het zwart voor haar ogen, waardoor ze niet zag dat de man zonder geschonden te zijn weer werd neergezet. Ze was weer tussen de ruïnes en de mist, die angstige momenten doormakend dat een slissende stem tegen haar sprak, terwijl het enorme lichaam van de zwarte draak werd verhuld door brokken steen en flarden mist. Precies zoals het toen was gegaan, zag ze het wezen uit het niets weer opdoemen, hoorde ze haar zwaard verschillende keren tegen het steen kletteren omdat de reflexen van de draak sneller waren dan het ijzer in haar hand. Toen hoorde ze die afschrikwekkende grauw, de brul die haar botten bijna deed versplinteren door het aan te horen. Druppels bloed dropen uit één van de tentakels van het wezen, waarvan ze de helft had afgesneden. De ogen van de draak leken alle energie uit haar lichaam te zuigen. Plots was er fel licht en ze voelde hoe haar huid schroeide onder de verwoestende vlam van de draak. Norahs ogen schoten open. Nee, nee, zo was het niet gegaan. Diep inhalerend en met wijd geopende ogen keek ze om zich heen. Plots was ze weer op de plek waar ze die vreemde man en die grote draak had gezien. Het vuur was groter geworden en ze besefte dat de draak om de een of andere manier het vuur had vergroot. Het licht dat erdoor was ontstaan, had haar herinnering beïnvloed met een vlammenzee die de draak in werkelijkheid niet had veroorzaakt. Toch voelde ze haar littekens branden. Alsof ze zich ervoor schaamde, keek ze weg van de draak, haar blik naar haar schoot afwendend. De draak leek te slapen en de man kon ze toch niet bereiken door de helm en het harnas dat hij droeg. Eerst wist ze zelf niet goed wat haar het beschaamde gevoel gaf, maar later besefte ze dat het de houding van de man was. Aan alles begreep ze dat zij een obstakel voor hem was. Normaal zou ze hier niet eens hebben gezeten en áls dat al was gebeurd, zou ze er niet zo machteloos hebben bijgezeten. Nee, ze zou zijn opgesprongen, de man duidelijk maken dat ze het makkelijk zonder hem kon en zonder te aarzelen de draak te doden. Ook al had hij haar niets misdaad en leek hij alleen op pret uit te zijn - volgens die man dan -, het was en bleef een draak en iedere draak minder, zou deze wereld verbeteren. Haar knokkels werden wit rond het handvest van haar zwaard. Een kort moment deed Norah niets, toen verschoof ze haar benen onder zich en zwaar leunend op de boom achter haar, probeerde ze overeind te komen. Eventjes leek het haar te lukken, totdat kramp in haar benen schoot en ze met een kreun zichzelf weer liet zakken, zonder het zelf te willen. Ze haatte het zo hopeloos te zijn, maar de vastbeslotenheid bleef dat de draak dood moest. 'Dood het dan' siste ze, met een zekere afschuw de man verwijtend dat hij dat nog niet had gedaan. Zijzelf had tegenover een grotere draak gestaan, en die was woest. Het had haar heel veel gekost, bijna de volle prijs van haar leven, maar zij, een vrouw nog wel, had tenminste haar mannetje tegenover de draak gestaan en het - zij het door adrenaline en, ja, ook angst - gevecht niet ontvlucht, zoals hij nu leek te doen. De schaamte die ze voelde was verdwenen, evenals de pijn. Die had ruimte gemaakt voor het bittere gevoel van wraak die ze wilde. Ze probeerde zijn ogen te bereiken, maar dat lukte niet. Nu ze besefte dat hij ook nog eens in volle wapenuitrusting daar stond en nóg niet de draak probeerde te doden, voelde ze de afschuw en spot voor de man allen maar groeien. 'En als je het eindelijk durft, doe het dan als een man en zonder die flauwekul van een wapenuitrusting, het beschermt je toch niet, zoals dat duivelswezen al zei' gooide ze achter haar eerdere woorden aan. Haar stem klonk nog altijd rauw en hij kraakte, maar juist die combinatie met fluisteren, deed bijna verhullen hoe zwak ze eigenlijk was.

Zo, nu jullie :']

( Zozo.. =] )

Saffya keek op toen ze zacht gefluister hoorde.
Haar blik viel op de jonge vrouw bij de boom, die zacht woorden mompelde.
Ondanks haar scherpe gehoor kon ze er geen woord uit opmaken door de vrouw haar rauwe, fluisterende stem.
Saffya besloot het te negeren, maar stond toch op.
Ze hoorde doffe voetstappen, en zacht, laag gegrom achter zich.
Saffya draaide zich om haar as, en zag een grote zwarte beer, die bijna net zo hoog als de vreemde man was, het kamp binnen lopen.
Saffya liep dreigend op de beer af, wiens kleine oogjes over het kamp dwaalden.
De beer rende ineens op haar af, maar week vlak voor haar uit, en probeerde langs haar naar de vrouw een eindje verderop te glippen.
Hij had achter geen kans, en werd ruw opzij geslagen toen Saffya met haar staart zwiepte, en haar 3 mesvormige hoorns op het uiteinde van haar staart in de vacht van de beer liet verdwijnen.
De beer was op slag dood, waar Saffya blij mee was omdat ze het niemand gunde te leiden wie alleen zijn instincten volgde.
Ze gooide de beer van de klif af, zodat het geen andere wilde dieren zou lokken.
De beer nakijkend, die uiteindelijk met een plons in het water belande, draaide ze zich weer om om wat van de 2 hindes te eten die nog bij het vuur lagen.
De restanten gooide ze achter de beer aan.
Ze wist dat ze toch niet meer kon slapen, dus liep ze verzadigd naar de uitstekende rots vlakbij de grote boom waar de vrouw tegenaan lag.
Met haar vleugels halfopen keek ze in het donker over het woud, als een eeuwenoud standbeeld, de 2 mensen in de gaten houdend.

-

Matthias werd met een ruk van de grond getild door de draak. 'Jij wou pret, Hm?, wil je soms achter die boer aan voor zwemles? Al vraag ik me af of je blijft drijven met dat spul aan.Denk je nou echt dat het je beschermt tegen een draak? Je mag blij zijn dat ik momenteel geen kwaad in ze zin heb, en geen vuurspuwer ben, anders had ik je in dat harnasje van je gebraad', bulderde de draak. Matthias kolkte van woede. Hij mocht dit niet ongestraft laten gaan. Leven en laten leven, met soms een uitzondering. Maar dit niet, geen mens of draak had volgens hem het recht. De woede werd hem meester, hij voelde niets meer, zelfs niet de Draconegina Armatus die hij droeg. Gesmeed uit het hart van de draak die hij zelf ooit had afgemaakt, was het bestendig tegen hitte geworden, nauwelijks te breken en lichter dan gebruikelijke pantsers. Met een harde klap werd hij door de draak neergezet. Bezeten door razernij hoorde hij niet meer wat de draak zei, hij zag de draak enkel wegvliegen. De jonge vrouw kreunde, en siste 'Dood het dan!'. Waarna ze even later Matthias bespotte met afbreuk doende woorden. Matthias pakte zijn zwaard, met zijn andere hand greep hij de zwakke vrouw bij haar verscheurde kledij en trok haar omhoog. 'Wil je het doden!?' brulde hij. ''Kom op dan!' Terwijl hij de lichte vrouw zo hoog trok dat ze op haar benen terecht kwam.
Omdat het vuur nu veel groter was kon Matthias de omgeving beter zien, in de verte zag hij de draak (door het gloeiende teken op de kop van de draak) op een grote rots. Wijzend met zijn zwaard naar de rots schreeuwde hij tegen de vrouw hoewel ze pal voor hem stond 'Daar! Ik zal je eens wat laten zien. Probeer me maar bij te houden, want ik ben niet van plan glorie te delen!' Door zijn toorn was hij niet bewust van de huidige staat van de zwakke vrouw, en het deed hem ook niets. Hij duwde met zijn ene arm waarmee hij de vrouw vast had gegrepen naar voren, waardoor ze hard tegen de boom werd gedrukt. Snel liep hij weg. Niet richting de draak. Met een boog sloop hij snel richting rots, terwijl de draak nog bezig de boom in de gaten te houden. Gesterkt door zijn razernij klom hij de rots op en boorde zijn zwaard in het rechterbeen van de draak. Hij klom op en trok dit zwaard eruit. Deze werd kort daarna in de rug van de draak geboord waarna hij zich aan het handvat van het zwaard vastgreep. 'Pret!? Nee joh, deze vergelding is ook prima!' riep hij. Het enige waar Matthias nu nog aan dacht was het ombrengen van deze draak. Niets kon hem nog tegenhouden. Hij smachtte om het levenloze lichaam van de draak in stukken te kunnen hakken, en deze stukken van de waterval af te kunnen gooien. Hij kon niet wachten de rivier te laten doordrenken met het bloed van deze draak. Waterleven hoefde dan geen moeite meer te doen voedsel te vinden zolang er Draak op het menu zou staan. Maar nee, zo ver was het nog niet.

Saffya maakte haar blik even los van de boom om naar 2 zwaluwen te kijken die boven de boom om elkaar heen vlogen.
Ze glimlachte, voorzover een draak kon.
Toen hoorde ze geschreeuw.
'Daar! Ik zal je eens wat laten zien. Probeer me maar bij te houden, want ik ben niet van plan glorie te delen!' hoorde ze de vreemde man schreeuwen.
Ze keek naar beneden, en zag de vrouw tegen de boom gedrukt.
Maar waar was die man?
Plotseling voelde ze een steek in haar rechterbovenbeen.
Ze siste geïrriteerd, en draaide haar kop naar rechts, waar ze de man zag die op haar rug klom met zijn zwaard, en weer toestak.
Ze krijste hoog en hard, zo gruwelijk dat al het geluid in het woud verstomde, en ze niet meer hoorde wat hij haar toe riep.
Diep grommend zwiepte ze met haar staart over haar rug, waardoor ze net de man met zijn zwaard van haar rug kon slaan, die enkele meters door de lucht vloog en uiteindelijk met een doffe klap naast de vrouw bij de boom neerkwam.
''Jammer dat hij niet aan 1 van mijn stekels werd gespiest'' dacht ze boos, maar was blij dat hij niet verder naar voren was geklommen waar ze niet bij kon komen.
Ze vloog heftig met haar vleugels slaand op, woedend grommend.
'Is dat jullie bedankje dat ik zojuist jullie leven heb gered van die beer?' Bulderde ze boos.
'Dan komt hier de mijne' vervolgde ze sissend, uitzinnig van woede, terwijl het bloed in kleine stroompjes van haar af liep.
Ze ademde diep in, en de duizenden gouden vlekjes op haar vleugels gloeiden op als een sterrenhemel.
Even gebeurde er niets, toen sperde ze haar bek open, en brulde oorverdovend hard naar de 2 mensen, de ondankbare mensen.
De lucht voor haar leek te vervormen, en de grote boom werd met wortels en al uit de grond geblazen.
De steen waar ze zo even nog vredig op zat knalde uitelkaar, waardoor de klif waar ze op stonden langzaam instorte.
Het vuur dat nog lag na te smeulend wakkerde hoog op, en woei naar de bomen die vervolgens in brand vlogen.
Terwijl de Divine Wind, zoals de vernietigende brul werd genoemd, nog in de lucht nagalmde, vloog Saffya naar beneden.
Ze streek neer bij het meertje waar de waterval op uitkwam, en begon haar wond in haar bovenbeen te likken, die het diepst was.
Met grote haat in haar ogen keek ze met 1 oog naar de klif die langzaam maar zeker instorte, en het vuur sloeg al snel over van boom naar boom.
Een plotselinge vermoeidheid nam bezit van haar.
Ze was nog nooit boos geworden.
Ze vloog weer op, terwijl het bloeden op haar rug al was gestopt omdat de man op een bot was gestuit.
Haar bovenbeen voelde al wel koorstachtig aan, maar stopte ook al met bloeden.
Hopend dat het niet zou gaan ontsteken en ze ziek zou worden, vloog Saffya het bos in, waar de mensen haar moeilijk konden vinden.

(Saffya, schrijf je je nu uit het topic, of ben je nog in het topic? Is het mogelijk doof te worden door Divine Wind?)

Haar neusgaten stonden wijd open, evenals haar ogen, toen ze door de man zonder pardon omhoog werd getild. Verontwaardigd haalde ze diep adem, haar onderarm aanspannend om het zwaard uit de schede te trekken. Even staakte ze haar beweging, de tijd nemend om naar de man te horen. Ze wilde net een bijtend antwoord gevend, toen ze ruwweg tegen de boom werd gegooid. Een lichte, bijna niet te ziende schaafwond werd door de boomschors op haar jukbeen getekend. Eventjes bleef ze zo liggen, in een ongemakkelijke houding tegen de boom leunend. Daarna liet ze haar handvest los en zette ze zich van de grond af. Ze rolde opzij en kwam zo naast de boom te liggen. Wat er gaande was op de rots, ontging haar omdat ze naar adem hapte. Zwarte vlekken danste voor haar ogen en ze wist dat ze niet meer kon. Elke beweging zou haar nu te veel kunnen worden. Daarom bleef ze maar op haar rug liggen, naar adem happend, wat pieperig en moeilijk ging. Plots was er geschreeuw, gegrom en meer geschreeuw. Ze had niet de concentratie om te luisteren wat er gezegd werd. Daarom schrok ze zich wezeloos, toen er plots een enorme brul te horen was. Hij piepte nog na in haar oren, toen er plots een geweldig gekraak vlak naast haar hoofd te horen was. Ze had haar ogen gesloten, maar ze voelde hoe iets vlak naast haar in de grond loskwam en vlak boven haar voorbij vloog. Die boom? Nee, dat kan niet dacht ze vaag ergens in haar achterhoofd. Haar aandacht werd ruw verschoven, toen een brok steen bovenop haar borst terecht kwam. De zuurstof waarvoor ze net zoveel moeite had gedaan, werd genadeloos uit haar longen geperst. Haar armen kon ze niet meer omhoog brengen om het deel van de rots van haar borst te verwijderen, alle kracht die haar zwakke lichaam nog in zich had, moeten gebruiken om koortsachtig adem te halen. Dit keer bestond haar ademhaling alleen maar uit piepen en het geluid dat helemaal niet goed klonk, wakkerde paniek aan. Ademhalen ging nog moeilijker en volledig in beslag genomen door een paniekaanval, een voor haar tot nu toe vreemd fenomeen, merkte ze niet hoe de man niet ver van haar vandaan om de grond terecht kwam. Stilte was teruggekeerd en terwijl vogels ergens in de verte uit een brandend bos vluchtte, overstemde zij de kreten van de dieren door het piepen naar adem.

Beetje kort, maar ik moet naar school. Profiel van Norah is btw ook een beetje geactualiseerd...

(het is maar wat je kort noemt.. )

Nadat hij hard naast de vrouw was neergevallen nadat de draak hem van zich af gooide, volgde er een enorm luide brul van de draak. Hij voelde zich ellendig na de val, toch had hij niets gebroken. Het zwaard had hij tijdens de val losgelaten en bleek een paar meter verder in de aarde te steken. Een paar seconde na de val drong het tot hem door hoe hard de brul van de draak was. Zo hard dat hij er ontzettende hoofdpijn van kreeg, nadenken kon niet meer. Met reflex greep hij met beide handen zijn helm beet en rukte deze van zijn hoofd, vervolgens smeet hij het op de grond - hij had niet in de gaten dat de helm wegrolde -. Met alle moeite probeerde hij met zijn handen zijn oren te blokkeren van het geluid, terwijl hij het uitschreeuwde van de pijn. Matthias zag er weerzinwekkend uit voor iemand die niet gewend was ellendige dingen te zien. Haar groeide niet meer op het deels verkoolde, deels - donker - droge hoofd (het drakenvuur had hem ooit van achter geraakt). Het gezicht zag er nog vrij menselijk uit met uitzondering van een paar grote littekens. Niemand die nog leeft heeft het uiterlijk ooit kunnen navertellen.
Toen het harde geluid weg was en hij zijn handen weer vrij kon bewegen tuurde hij om zich heen, zoekend naar zijn helm. Hij werd afgeleid door het vuur dat zich razendsnel richting hem en de vrouw verspreidde. Een luid gepiep van de vrouw greep zijn aandacht, er lag een rotsblok op haar die hij snel van haar afhaalde.
Zonder aarzeling ging hij door zijn knieën en tilde de vrouw op. Hij wist dat hij snel weg moest van het vuur en liep richting de wilde rivier. Aangekomen bij het water zocht hij een ondiep stuk op om de rivier over te kunnen steken. Matthias kon zonder moeite de rivier oversteken. Aan de overkant zette hij de vrouw tegen een boom aan. Bewust van haar status wist Matthias niet wat hij moest doen, te lang geleden heeft hij dergelijke situaties meegemaakt en kon zich niet herinneren hoe hij er mee om moest gaan. Normaal zou hij haar aan haar lot overgelaten hebben. Vreemd genoeg kon Matthias haar nu wel schelen. Immers, hij had haar leven gered - nadat hij die bespottende woorden moest aanhoren-. Aan de andere kant van de rivier stond nu ook de boom in brand waar zij net onder stonden. Matthias had niet in de gaten dat hij zijn zwaard aan de overkant had achtergelaten.

( Nee Norah, ik ben er nog :]
Heel leuk trouwens, 'Draak/temmer: Alleen Dode' xD
Door de Divine Wind kunnen je trommelvliezen wel tijdelijk uitgeschakeld zijn, maar het kan nog geen blijvend letsel achterlaten.
Tip: Gebruik een Aspirientje )

Hevig trillend vleide Saffya zich neer op de koude grond.
Maar het trillen kwam niet van de kou..
De wond in haar bovenbeen raakte al ontstoken en langzaam steeg haar tempratuur.
Niet wetend wat te doen stond ze op, om te luisteren of ze een riviertje hoorde.
Die was er niet.
Weer opvliegend vloog ze weer terug naar de inmiddels ingestorde klif, waar alles in lichterlaaie stond.
Hopend dat de 2 mensen waren verbrand vloog zo over de rivier.
En daar zag ze de man tot haar afschuw, de vrouw tegen een boom neerleggend, vlak naast de rivier.
Zich herinnerend dat ze zowat een schijnwerper in de lucht was door haar nachtblik, schakelde ze die uit.
Hopend dat ze haar niet hadden gezien of gehoord, hield Saffya haar vleugels stil, en zweefde op de wind.
Ze zag alles redelijk goed door het vuur achter haar, en de bijna volle maan die op het water scheen.
Opeens werd alles wazig.
Saffya knipperde automatisch snel met haar ogen, waardoor haar nachtblik automatisch aanging.
Zacht vloekend schakelde ze die weer uit, terwijl alles nog steeds wazig was.
''Dit is niet oké'' Dacht ze angstig, en begon aan haar afdaling, hopend dat de man en de vrouw de rivier niet zouden volgen.
Met een niet al te zachte landing lande ze in de rivier, die tot net boven haar borst kwam.
Het koele water werkte als een heling op haar geïrriteerde wonden.
Door het water wadend dook ze afentoe een beetje onder, genietend van het water.
Ze kreeg een idee.
Een val.
Uit het water springend vloog ze op, en keerde zich om in de lucht.
Ze ademde diep in, en toen ze de Divine Wind op het water wou loslaten met de bedoeling een Tsunami te creëren die hen allebei als blaadjes weg zou vegen, kwam er niet meer uit haar mond dan een lage, ziekelijke piep.
Geschokt door haar zwakte bleef ze even hangen in de lucht.
Toen dook ze opzij, een klein stukje het bos in vliegend.
Daar zag ze een grote boom waar vele, stevige lianen omheen groeiden.
Perfect om een nacht door te brengen, vond ze.
Ze pakte een grote groep lange, stevige lianen, en bond die tussen 2 laaghangende takken in, net hoog genoeg dat ze niet gegrepen kon worden door een Beer.
Tevreden over haar geïmproviseerde hangmat, klom ze er in.
Haar nog dunne schubben, waaraan je kon zien dat ze nog niet zo oud was, beschadigden de lianen niet.
Met een diepe, vermoeide zucht, maakte ze het zich gemakkelijk.
Terwijl haar temperatuur was gestopt met stijgen, viel ze in een onrustige slaap.
Ze droomde raar.
Niet veel laten schrok ze wakker.
Ze voelde zich duizelig, maar waarom?
Plots drong het tot haar door dat ze ondersteboven in de lianen hing!
Zich in allerlei bochten wringend probeerde ze zich een weg uit de lianen te banen, maar er was geen beweging in te krijgen.
Wel wist ze zich op haar zijde te draaien, maar meer ook niet.
Ze jammerde zacht piepend, het geluid dat jonge draken gebruikten om hun moeder te roepen.
Ze wist dat die toch niet op zou komen dagen.
Besluitend dat ze te moe was om nog een poging te wagen zich uit de lange dikke strengels te bevrijden en ze beter kon wachten tot de ochtendraad, viel ze weer in slaap.

(Ik schrijf verhalen, remember? Ik hou van lange teksten typen (lezen is een ander verhaal...)
Thx draakje ^^)

Het licht van het vuur omringde het gezicht van de man, waardoor die alleen in schaduwen was gehuld. Tussen haar tot spleetjes gesloten ogen, zag ze alleen een vage gestalte, waarvan het gezicht was omringt door gouden stralen. Nooit was ze erg gelovig geweest, maar toen de benauwdheid van haar borst verdween, had ze werkelijk het idee dat een Almachtige, of een diener van Hem, haar hielp. Plots kwam er een vreemde rust over haar lichaam en durfde ze haar ogen te sluiten. Ze voelde niet hoe ze werd opgetild, evenals de warmte van het vuur dat haar gevaarlijk dicht had genaderd. Ergens hoorde ze het knetteren van het vuur verdwijnen, en zich in ruilen voor het zacht kabbelen van het water. Dat verschoof naar de achtergrond, toen ze de ademhaling vlak bij haar oor hoorde. Haar hoofd lag immers tegen zijn borst en iedere ademhaling van hem, kon zijn volgen. Zonder het echt te beseffen, ging ze daarnaar luisteren en ging op zijn ritme ademhalen. Uiteindelijk verdween de ademhaling, toen zij tegen de boom werd gelegd. Het ging zo rustig, dat ze niet eens merkte dat haar lichaam verplaatst werd. Ze was zo uitgeput geweest, maar zo tot rust gekalmd door de ademhaling van de vreemde, dat ze bijna slaap had gevat. Een rustige, iets wat ze de afgelopen drie jaar bijna niet had gehad. Nu die ademhaling was verdwenen, hield ze onbewust haar adem ook in. Ondanks dat ze net nog, met het rotsblok op haar borst, meer adem had gehad, kostte het haar maar weinig moeite haar adem in te houden. Ze moest door haar lege longen bewust moeten maken van de ademnood, haar bijna schreeuwend smeken om lucht. Terwijl ze geschrokken haar ogen opende, was niets meer van de rust van zonet in haar nog te bekennen. Ze zoog als een bezetene lucht naar binnen, zo lang, dat het leek alsof haar longinhoud eindeloos was. Natuurlijk was dat niet zo en diezelfde lucht blies ze weer uit. Haar hoofd liet ze naar achter vallen, terwijl ze haar ogen sloot. Ergens had ze verwacht niet meer te ademen of te zien. Eigenlijk had ze gedacht dan Hij of Zijn diener haar was komen halen, niet dat hij haar zou verplaatsen. Hoewel het volle maan was, kon ze nog niet goed zijn gezicht zien. Toch wist ze dat het de vreemde man was, door de maan die in zijn harnas werd gereflecteerd. Het besef drong nog niet tot haar door, dat de maan niet in zijn helm weerdspiegeld werd. Met gesloten ogen, ademde ze diep in en uit. Ze kon niet meer goed bevatten wat er allemaal was gebeurd en uitputting, in combinatie met verzwakking, maakte het haar moeilijk dingen uit elkaar te houden en in volgorde te zetten. Waar was dat vuur vandaan gekomen? En die boer, hoelang geleden was hij van de klif geduwd? Die draak... was dat ervoor of erna gebeurd? Een zwakke piep verstoorde haar gedachten, maar liet haar niet opkijken. Wat zou het nog? Kennelijk moest deze wereld haar niet en wie was zij om dat tegen te houden? Nog nooit had ze zich overgegeven, wat het een wonder maakte dat ze het dit keer wilde opgeven.

Het vuur aan de overkant had zich nu langs de oever verspreid. Hij wist dat de kans op overlast van dieren nu klein was. De draak zou ook niet in staat zijn terug te komen, dacht hij. Gapend keek hij naar de vrouw die op de grond lag, het was warm door het vuur aan de overkant. Hij maakte zijn schouder en armplaten los en legde dezen tegen de boom waar de vrouw aan lag (andere kant), gevolgd door het borstharnas en beenplaten. De hanger droeg hij nog om zijn nek. Hij droeg een versleten linnen wambuis waar meerdere bloedvlekken op zaten. Het irritante gepiep dat hij net hoorde was al gestopt.
Hij liep naar het water en ging aan de waterkant zitten terwijl hij naar de overkant keek. De zeeën van vuur deden hem denken aan vroeger. Beelden van aankomst in een brandende stad zonder overlevenden kwamen weer naar boven. Hij onderdrukte deze gedachten al snel, en keek met een holle blik naar voren. Moe was hij, het was laat en de inspanningen van net hebben hem afgezwakt. Hij vreesde voor de jonge vrouw, wat als ze morgen wakker worden met even verderop een monster die lag te slapen? Hij kon zien dat ze haar mannetje kon staan, de wapens, de littekens, de wilskracht. Hij stond op en liep richting haar, hij pakte haar zwaard uit de schede en haar kruisboog. Hij liep om de boom en verstopte deze wapens in het pantser dat daar lag. Terwijl hij terugliep richting de rivier strekte hij zijn armen en gaapte. Hij ging liggen op grond en sloot z'n ogen. Concentrerend op alle geluiden die hij hoorde bleef hij wakker. Nietwetend of hij de nacht zou overleven, wat hij morgenochtend zou treffen. Hij hoopte dat de vrouw morgen bij bewustzijn zou zijn, tenminste langer dan 10 tellen. Momenten later was het enige wat hij nog hoorde de waterval, gevolgd door een doodse stilte - hij was in slaap gevallen.

Saffya werd niet veel later wakker, en het duurde al niet meer lang voor de eerste zonnestralen zichtbaar waren.
Ze zat nog steeds in de haar eigen val.
'Heel charmant, Saffya' bromde ze tegen zichzelf.
Na nog een paar verwoede pogingen zichzelf los te maken, gaf ze het op.
Haar klauwen en staart waren ook niet los te krijgen, en haar melktandjes haalden niet veel uit op de lianen.
Ze begon alweer honger te krijgen, want ze groeide explosief en had veel eten nodig.
Ze moest loskomen.
Ze kon de Divine Wind niet gebruiken, want dan was de kans groot dat de boom op haar zou vallen.
Ze kon hulp roepen, hopen dat de 2 mensen nog in de buurt waren.
Ze dacht van wel, want het was nog donker, en een verstandig mens zou niet s'nachts reizen.
Als de mensen besloten haar te doden, was dat beter dan te sterven aan de hongerdood.
Besluitend dat de enige oplossing was van de mensen hulp in te roepen, krijste ze hoog, maar niet angstaanjagend.
Saffya schakelde haar nachtblik aan, zodat het woud om haar heen fel verlicht werd door haar ogen en amulet-vormige teken.
Nu was het wachten.
''Ooooh, waar ben ik toch in beland.. Dat ik hulp in moet roepen van ménsen..!''