Your the only thing i got now.

Opspattend water, wakkerend gras, ritselende bladeren, Manen die mee waaien met de wind, als het groene gras. Zonnestralen schijnen door de boomtakken door. Een klein glimlachje verscheen op haar gelaat. Haar blauwe ogen glinsterden in het zonlicht, als heldere kristallen. Vogels vlogen op uit de bomen. He tzal vast en zeker een mooie lente worden. Lua's gelaat straalde van blijdschap. Nog even en ze had haar doel bereikt. Net voor de grens, waar de monding van de rivier was, liet ze Avatar eventjes drinken van het frisse en zuivere water. Het was een moeizame, en lange rit geweest, en beide hadden ze nu echt eventjes rust nodig. Zelf nam Lua een groene appel uit haar tas, ging in het gras liggen, en begon er van te eten. Gulzig zag ze Avatar het water naar binnen slokken. Hij was blijkbaar helemaal uitgedroogd. Lua riep Avatar bij haar, en haar rijdier kwam onmiddellijk op haar af. Hij boog zijn nek, en knuffelde Lua eventjes. Lua sloeg haar armen om zijn nek heen, en trok haar zo terug recht. Ze waren de beste stoeikameraadjes. Maar toch mistte ze iets in haar leven. Familie was het niet. Die had ze niet nodig. Maar diep vanbinnen voelde een enorme leegte in haar hart. Lua begon speels te rennen, en keek af en toe eens achter haar of Avatar haar kon volgen. Toen ze genoeg gedarteld en gespeeld haaden nam Lua terug de teugels, zadelde Avatar terug op, en reed de grens over. Het was bijna avond toen ze de grens bereikt had, en er kwamen donkere wolken aanzetten. Regen. Lua keek omhoog, en zag juist; na dat ze de donder hoorde; de bliksem inslaan in een klein veldje. Avatar en zij waren te moe om nog meer te reizen, en het veldje lag te ver weg, dus zochten de twee maar achter een schuilplaats. In een boom, die vol met gebruikbare takken ging, nam z de fijnste, legde die op een hoopje bij elkaar, sloeg twee stenen tegen elkaar, en maakte zo een klein kampvuurtje. Lua ging vlak voor het vuurtje gaan zitten, sloeg een deken rond haar, en genoot van de rest van de avond. Door de boom met de hoge en dichte takken kon de regen bijna niet het kampvuur doven. Al gauw viel Lua in slaap, en droomde over haar mooiste avonturen.