Tracking!

Met rustige stappen liep een eenzaam figuur over de vlakke gras landen die tussen de bossen en een groot meer lagen. Zijn bruine schubben glommen in het lente zonnetje. Gelukkig was de sneeuw aan het smelten gegaan. Venmore zetten zijn stappen zorgvuldig neer, want de modder was hier en daar soms erg glibberig. Zijn vleugels tegen zijn lichaam op gevouwen zocht hij naar sporen die naar zijn prooi zou leiden. De grote sterke achterpoten van Venmore waren langer dan zijn voor poten waardoor Venmore het liefste zijn gewicht op zijn achterpoten legde om te kunnen lopen en dan trok hij zijn voorpoten op tot zijn borst en zo liep hij dan rustig verder. De meeste draken waren zo gebouwd dat ze op alle vier prima konden lopen, maar zo was de bouw van Venmore's lichaam totaal niet. Hij had meer de bouw van een raptor ook had hij de exstra klauwen aan zijn achterpoten zitten zodat hij zich prima in een grote prooi kon vast zetten of hij trok er grote wonden mee bij een gevecht met een andere draak. Zijn hoogte was niet meer dan twee meter en zijn spanweidte was die van drie tot vier meter en was zo gemaakt voor supper snelle wendingen of grote snelheden te kunnen opbouwen van nul tot 100 en meer. Een geur drong zijn neusgaten binnen en Venmore bleef even stil staan en zocht naar de bron van de geur en zag een grote kudde gazelles bij het meer staan drinken. Venmore draaide zich zo rustig dat het leek of de wind een blaadje met zorg omdraaide. Daarna zetten zijn zich schrap en spanden zijn spieren enschoot naar voren. Zowel in de lucht als op de grond was Venmore een snelle draak. Bijna geen aardse draak kon aan hem tippen, want Venmore kwam uit de ruimte en daar had hij zijn snelle kracht vandaan. Door het helal reizen was niet erg snel en als je een snelle gaven had dan kwam je eerder aan bij een andere planeet dan dat je zielloos door de ruimte bleef zweven tot je dichtbij genoeg kwam om daar te landen! Met snelle passen renden Venmore over de modderige grond die hem vertraagde, maar de dieren hadden hem pas in de gaten toen hij te dichtbij was en vluchten gillend weg. Venmore sloeg met zijn staart eentje de poten onder zijn lichaam vandaan en draaide zich slippend om en sprong boven op zijn prooi en doden het zonder en naar te kijken. Daarna brulde hij triompfantelijk en tilde de dode gazelle op met zijn bek en liep zoekend naar een droog stuk aarde en ging daar liggen om van zijn prooi te genieten. Maar nog voor hij zijn tanden in het karkas kon zetten was er een verdacht geluid te horen en Venmore gromde dreigend!

Edhel was heerlijk aan het rondzweven in de lucht. Ze hield van vliegen en zwemmen, ze vloog als een van de snelste draken en haar helderblauwe kleur verraadde haar nooit in het water. Het enige waar je haar aan kon herkennen in het water waren haar goudkleurige manen die over haar rug gingen en het harige puntje van haar staart. De warme lente zon vulde haarzelf met warmte en Edhel genoot even van de heerlijke vrijheid die ze had. Opeens zag ze een horde gazelled bij een meertje staan drinken en een bruine draak die er naartoe kroop. Ze had eigenlijk geen zin in socialiteit maar ze had wel honger! Edhel bedacht zich in een par seconden wat ze ging doen. Zou ze stiekem via het water gaan of pats in eem keer vanout de lucht? Ze koos voor de lucht. Ze cirkelde er omheen en dook ineens naar beneden. Ze ging zo snel dat ze tranen in haar ogen kreeg en pakte een van de kleine gazelles nog voordat de andere draak haar uberhaubt had kunnen zien. Ze landde gracieus in een schaduwachtige plek en keek naar de andere draak die nu bezig was. Hij ving zo een van de grotere gazelles, wat er best imposant uitzag. Hij brulde van geluk kennelijk, en ze strekte haar hals en keek waar hij naartoe ging. Nee, hij liep hierheen! Ze hield har adem in, want hij was groter dan zij en ze wou vandaag niet vechten. Ze wilde zich net omdraaien en ergens anders heenlopen om te eten toen ze een klein takje kraakte. Oeps! De andere draak had gelijk door dat zij er ook was en hij gromde dreigend in haar richting. Hoe dufde hij?! Nu had ze er schoon genoeg van! Ze had hier net zoveel recht als hij om te eten en ze wou zijn eten niet hebben! Ze kwam uit haar schuilplek en de zon scheen recht door de bomen op haar neer. Al haar prachtige blauwe schubben lichtte op en haar manen schenen weer als goud in de zon. Ze strekte haar grote vleugels als een teken van self-defense en klapte ze gelijk weer neer om te laten zien dat ze niet agressief bezig was.
"Ik heb net zoveel recht als jij om hier te eten, en ik wil jou eten niet dus je hoeft niet zo boosaardig te doen!" zei ze terug in haar heldere maar duidelijke stem. Ze pakte haar kleine gazelle en zei nog tegen hem;
"Ik kan heus mijn eigen eten vangen en ik heb daar niemand voor nodig, dus eet jij jouw gazelle maar dan eet ik de mijne wel!"
Ze ging abrubt liggen en eet in haar vlees. Ze keek naar de andere draak terwijl ze bezig was want ze verloor hem zeker niet uit het oog! Ze wist dat ze snel op haar teentjes was getrapt en ze werkte er nog steeds aan, maar ga niet zomaar grommen want dan beet ze terug! Figuurlijk dan, dacht ze erbij.

Een blauwe flits trok zijn aandacht, maar Venmore gaf er geen aandacht aan en ving zijn prooi. Toen hij gegromd had kwam er een kleine blauwe draak inzicht en ze richten haar vleugels op en stelde zich dreigend tegen over Venmore, ook al was het een eindje bij hem vandaan en zei ze dat ze zelf wel haar eigen prooi kon vangen! Venmore gromde nog eens en ging bij zijn eigen prooi liggen en hielt haar in het oog. Zijn happen waren ruw en met geweld. Zijn tanden zonken diep weg en hij rukte grote lappen vlees van de gazelle af en slikte die na een paar keer gekauwd te hebben door. Zo at hij tot er niet meer dan bootjes over waren. Daarna stond hij op en rekte zijn vleugels even die niet veel groter waren dan dat ze nodig waren om super snel te kunnen zijn in de lucht. Venmore draaide zich naar de jonge draak toe en hij keek haar doordringend aan.

De andere draak gromde nog eens enat zij prooi in een paar happen op. Naja, zelfs eten was het goede woord er niet voor, hij verorberde het maal meer. Hij scheurde stukken vlees van het karkas af en slikte ze heel in, totdat er niet veel meer over was dan botjes. Zelfs die restjes at hij nog op, had hij honger? Edhel at zelf veel rustiger, een paar hapjes en ze steeds kauwend langzaam opeten. Haar prooi was dan ook niet heel groot geweest, maar ze hoefde niet elke dag veel te eten om in vorm te blijven. Even genoot ze nog van de zon die haar liet stralen toen opeens een schaduw over haar heen viel. Ze deed heel sluw haar ene oog open om te zien wat er was. De andere draak was opgestaan en strekte zijn vleugels uit, net voor de zon zodat ze niet meer lekker kon liggen. Edhel snoof, niet erg hard maar hard genoeg dat de andere draak het kon horen en tilde haar hoofd op, nu waren allebei haar ogen open. Ze nam nog een hap van har prooi zodat ze hem helemaal had opgegeten en stond toen ook op. De andere draak draaide zich opeens om, naar haar toe, en hij keek haar doordringend aan met zijn geel-achtige ogen. Dit intimideerde Edhel niet echt, maar ze was toch wel erg bewust van de oudere draak voor haar. Hij was bruin, dat zag ze, maar hij zag er niet extreem gevaarlijk uit. Leek het, in ieder geval. Ze keek terug in zijn ogen, zodat haar blauwe, lichte ogen die van hem ontmoette. Wie was hij eigenlijk? Hij was veel ouder dan zij, dat wist ze zeker, maar wie hij was..
"Wie ben jij eigenlijk?" vroeg ze.
Ze vroeg het niet aardig, maar ook niet dwingend. Ze vroeg het meer.. nieuwschierig, met een edge naar de brutalere kant maar zeker niet helemaal brutaal. Wat zou hij antwoorden? Zou hij haar uberhaubt wel iets vertellen?

( Venmore at niet de botjes op, die liet hij liggen. )
De jongere blauwachtige draan keek hem eerst met een oog aan, maar al snel tilde ze haar kop op en later stond ze op haar poten en keek hem even doordringend aan, maar Venmore bleef haar aankijken terwijl hij zijn kop op gelijke hoogte op trok. 'Wie ik ben gaat jouw niks aan nestkuiken!' zei Venmore op dreigende toon en hij had haar nieuwschierige toon wel gehoort net als haar bijna brutale toon. Zijn staart zwiepte gevaarlijk heen en weer, maar hij bleef rustig op zijn plaatst staan. 'Ik heb alleen niet graag dat vreemde in mijn buurt zijn wanneer ik aan het eten ben. Dat wekt alleen maar iets op wat ik liever niet voel wanneer ik eet!' gromde Venmore half, maar hij bleef met een vrij rustige toon spreken. Zijn ogen bleven op de blauwige draak gevestigd, maar zijn vreemde gevoel bleef.

(ow sorry, zei ik dat? Sorry!)
De andere draak bleef haar doordringend aankijken en nu keek ze alleen nog maar normaal naar hem. Hij was erg groot en sterk en hij hiekd haar in de gaten. Opeens sprak hij dreigend naar haar,
"Wie ik ben gaat jouw niks aan nestkuiken!"
Nou, dat vond ze nou niet erg aardig en ze wou net iets terug zeggen maar ze hield haar mond. Zij was ook niet erg beleefd geweest vond ze. Hij swiepte zijn staart gecaarlijk heen en weer en als teken van niet aggressief hield ze de hare bij. Hij bleef wel rustig staan, dat verbaasde haar.
'Ik heb alleen niet graag dat vreemde in mijn buurt zijn wanneer ik aan het eten ben. Dat wekt alleen maar iets op wat ik liever niet voel wanneer ik eet!' zei hij op een half-grom half-rustige manier. Ze kon de awkward feeling voelen door hem via haar kracht en ze deed een stap naar achteren. Ze kon zijn ogen op haar voelen branden en ze keek hem weer aan. Dit keer niet doordringend of srak, maar meer vriendelijk zonder dat ze lachte. Daar was ze nu niet in de mood voor.
"Ik ben Edhel, in iedergeval" zei ze. Ze verwachtte nu niet echt dat hij haar iets zou vertellen, maar nu wist hij anyway hoe zij heette..

De blauwe draak heten dus Edhel wat best een mooie naam was voor een draak van haar formaat. Venmore nam een wat rustigere houding aan en keek minder dreigend naar haar en liet zijn staart niet langer meer zwiepen. 'Aangenaam kleintje, maar wees ik het verolg wat minder aanwezig? Mijn naam is Venmore. Sorry voor mijn uitval van net, maar ik kan nog al knorrig zijn wanneer ik honger heb.' zei Venmore en stelde zich meteen daarna voor en voegde meteen een lichte uitleg aan haar voor en ging zitten. Zijn lippen zaten nog onder het bloed en die likte hij nu schoon net als zijn bebloeden klauwen, maar hij bleef haar wel aankijken. Zijn blik bleef op haar rusten en onderocht haar met een neutrale blik die verder geen enkele emotie vrij gaf. Ook sloot hij zijn gedachten af van de wereld er buiten zodat hij geen enkele emotie vrij liet die door gedachten van andere draken gevoelt kon worden!

Gelukkig ging de draak rustiger doen nadat ze zelf had gezegd wie ze was en hij nam gelijk een rustigere houding aan door niet meer zo dreigend met zijn staart te zwiepen.
'Aangenaam kleintje, maar wees ik het verolg wat minder aanwezig? Mijn naam is Venmore. Sorry voor mijn uitval van net, maar ik kan nog al knorrig zijn wanneer ik honger heb.'
De draak voor haar was dus Venmore en hij legde kort uit wie hij was. Als hij haar kleintje noemde was hij dus al wat ouder dan zij en ze ging zelf ook rustiger zitten.
"Het geeft niet, van je uitval, het was mijn schuld en niet echt mijn bedoeling om je lastig te vallen tijdens je lunch" zei ze dit keer wat vrolijker. Hij ging zijn klauwen aflikken, die nog onder het bloed zaten, maar hij hield haar continu in de gaten terwijl hij bezig was. Opeens voelde ze dat hij zijn gedachtes en gevoelens voor haar blokkeerde en ze zette gelijk haar kracht helemaal af, alleen al zodat hij zich niet nog oncomfortbeler ging voelen. Venmore, dat paste eignelijk wel bij hem.
"waar kom je eigenlijik vandaan?" was haar laatste vraag, alleen al gelijk nadat ze het had gevraagd hoopte ze dat ze nu niet weer stom bezig was...

Edhel zei dat het niet gaf dat hij zo had gedaan en zei zelf dat het niet haar bedoeling was geweest. Venmore stopte met zijn klauwen schoon te maken en keek even naar de lucht die heler blauw was, Toen ze vroeg waar hij vandaan kwam. Zijn gedachten dreven weg tussen de sterren en hij had het altijd heerlijk gevonden om van ster naar ster te zweven of van planeet naar planeet. Zijn blik ging weer omlaag en hij keek met zijn geel/groene ogen weer recht in de blauwe ogen van Edhel. 'Voor een draak als jij kun je het je niet voorstellen waar ik vandaan kom.' zei Venmore op een mystrieuse toon en zijn ogen ersmalde even, maar gingen al snel weer normaal staan waardoor het leek alsof hij bijna geknipperd had. 'Mijn echte thuis in niet op deze planeet, maar ergens ver weg tussen de sterren.' voegde Venmore eraan toe en legde zijn staart over zijn poten heen zoals een kat zou doen. Hij wist dat geen aardse draak hem zou begrijpen en denken alsof hij een klap op zijn kop had gehad toen hij nog maar een jong was, maar Venmore wist wel beter. Hij kon prima in de dampkring vertoeven zonder te stikken zoals een gewone draak die op de aarde ter wereld was gekomen. Venmore was opgegroeit op een planeet waar de zuurstof weinig tot niet aanwezig was en zo kon hij dus ook tusen de sterren reizen zonder dood te gaan!

Ze zag dat Venmore verlangend omhoog keek toen ze vroeg naar zijn afkomst-plats. Hij was gestopt met zijn klauwen schoon te maken en opeens keek hij haar weer recht aan in de ogen.
'Voor een draak als jij kun je het je niet voorstellen waar ik vandaan kom.' zei hij mysterieus, maar Edhel liet zich niet afleiden. Nu moest hij het haar wel vertellen! Even deed hij iets raars met zijn ogen, knipperde hij nou? Nee, hij keek alweer normaal en hij ging gelukkig verder.
'Mijn echte thuis in niet op deze planeet, maar ergens ver weg tussen de sterren.'
Ooh, dat klonk spannend! Daar wou ze wel meer over weten! Venmore legde zijn staart over zin poten heen en hij keek wat afwezig. Edhel kon het zich bijna niet voorstellen, maar, dacht ze, als er hier leven was, dan kon dat toch ook wel op andere planeten?
"Vertel eens wat meer over waar je vandaan kwam, please?" vroeg Edhel.
Ze ging wat dichterbij staan om hem goed te horen. Toen ze haar plekje had bereikt ging ze relaxed zitten en wachtte af op wat hij zou vertellen. Hoe was hij dan hier gekomen? Hoe zag het er daar uit? Edhel zat gespannen te wachten, dit was interessant!

Edhel keek hem verlangend aan en Venmore zag hoe ze dichterbij kwam nadat hij haar vraag had gehoord. Even schuifelde hij een paar passen achteruit en behielt zijn afstand tussen haar en hemzelf. 'Waarom wil je dat weten ik vraag jouw toch ook niet waar je vandaan komt?' vroeg Venmore verbaasd over haar nieuwsgierigheid? Hij wilde het haar wel vertellen, maar ze leek hem zo opdringerig! Venmore zwieote zijn staart heen en weer over de grond en keek even weg van Edhel. Hij had het nooit over zijn thuis wereld! Hij bleef naar het uitzicht kijken van de open velden voor hen en hij had eigenlijk helemaal geen zin om zijn verleden met deze nieuwkomer bloot te geven! Yassia was misschien een uitzondering, maar dat wilde hij ook zo houden! Even gromde hij geergerd, maar richten het aan niemand uit in het bijzonder, want ze bleef hem ol verlangen aankijken! Even schudden hij zijn kop en keek weer naar Edhel. 'Waarom wil je het eienlijk weten?' vroeg Venmore scherp en zijn ogen stonden vragend.

Hij schuifelde even een paar passen achteruit toen Edhel dichterbij kwam. Edhel hield gelijk op en stond weer omhoog.
'Waarom wil je dat weten ik vraag jouw toch ook niet waar je vandaan komt?' vroeg Venmore verbaasd.
"Nou, je zei dat je van een andere planeet/sterren afkwam, dat is dus niet hier en dus interresant!" zei Edhel, en ze voegde erbij; "en trouwens, je hebt me het nog niet gevraagd waar ik vandaan kom, dat betekent niet dat je het me niet kán vragen."
Ze was weer opgestaan en ze deed gelijk een paar passen achteruit, ze wilde geen verkeerde gedachtes opbrengen! Ze was gewoon nieuwschierig naar alles wat niet normaal was, kon zij toch niks aan doen? Hij gromde geergerd en ze deed nog een paar passen achteruit en ging, nu best ver van hem, zitten.
'Waarom wil je het eigenlijk weten?' vroeg hij met een vragende blik in zijn ogen. Dat was eens een makkelijkere vraag!
"Omdat dat dus betekent dt je niet van hier bent, dus ergens anders, en dat klnkt best interressant want dat is nieuw en misschien wel helemaal niks zoals hier!" antwoordde ze. Was dat dan zo raar, dat ze dat interessant vond? Een andere planeet, iets anders om te zien, dat klonk zo vaag en ze wou er gewoon wel wat meer over weten!
"Maar als je het niet wíl vertellen hoeft het niet hoor" voegde ze erbij, Ze kende deze draak Venmore ook maar net, misschien wou hij het haar wel helemaal niet vertellen? Ze ging zitten en keek hem strak aan.

Ik ben geen nieuwschierigaagje zoals jij bent kleintje, maar sommige dingen zou ik graag willen ontdekken, maar die ga ik niet aan je neus hangen die zit al vol met andere dingen.' grapte Venmore en tilde zijn staart verveelt op. Hij geeuwde breed uit waardoor zijn scherpr tanden zichtbaar werden. Hij stond op en liep naar het meer om wat water te drinken en ging aan de oever liggen waarbij hij zijn bek half in het water legde en zo dronk. De vissen in het meer bleven even zweven in het water voor ze verder dreven en hem links lieten liggen. De zon was al half onder toen hij op stond en om keek Kennelijk was hij erg fasinerend voor het jonge draakje, mar Venmore was niet van plan om haar nog iets over zijn eigen afkomst iets te zeggen.

Ik ben geen nieuwschierigaagje zoals jij bent kleintje, maar sommige dingen zou ik graag willen ontdekken, maar die ga ik niet aan je neus hangen die zit al vol met andere dingen.' grapte de andere draak. Edhel snoof en ging weer zitten. Venmore tilde zijn staart verveeld op en hij ging naar het meertje om wat water te drinken. Hij legde zijn kop in het water om zo te drinken en Edhel kwamtot de conclusie dat hij niks zou vertellen aan haar. Zij liep ook richting het water maar in plaats van er te blijven liggen dook ze onder water. Ze verdween in het blauwe water doordat ze zelf blauw was en ze bleef zo even zwemmen om haar hoofd af te koelen en een ander vraag te bedenken. Wat was een normale vraag voor een draak om te stellen? Ze ving een visje die toevallig net boorbij zwom en keek weer boven water. Ze keek rond met haar blauwe ogen en zag toen Venmore liggen in de zon. Ze zwom naar hem toe en bleef op een comfortabele afstand van hem vandaan. "Hoe oud ben jij eigenlijk?" vroeg ze. Ze liet zijn afkomst maar gaan, maar ze vond het leuk om eens tegen iemand te praten. Ze wachtte geduldig af terwjl ze hem met haar grote blauwe ogen aankeek...

Het blauwe draakje verdween in het meer en Venmore bleef lekker liggen en zag hoe de zon steeds verder zakte tot Edhel weer naar hem toe kwam en hem vroeg hoe oud hij was. 'Ik ben 700 jaar en jij?' vroeg Venmore en verlegde zijn staart en richten zijn blik weer naar voren naar de ondergaande zon en genoot van de zonne stralen die nog schenen voor ze achter de boomtoppen verdwenen. Venmore legde zijn kop op zijn voorpoten en keek Edhel weer aan. Hij was gefasineerd door haar nieuwschierigheid. Ze was erg gedreven in haar vragen en hij keek haar diep in de blauwe ogen. Zijn blik was niet doordringend, maar wel vriendelijk.

'Ik ben 700 jaar en jij?' zei Venmore. 700 al? Naja, echt oud was het ook weer niet maar zij was nog een kind vergeleken met hem! "Ikke ben.. Jah, 215 jaar" zei ze met een vriendelijke lach. Ze lag wel lekker in het meertje, het was nog warm van de zon en ze liet de zon nog wat meer schijnen, alleen omdat ze er zoveel van hield. Ze keek weer naar Venmore en merkte dat hij haar vriendelijk aankeek en ze lachte terug. Hmm.. vage draak die 700 jaar oud was en niets wou vertellen, maar ze liet het voor wat het was. Ze liet de zon haar eigen gang gaan en ze ging langzaamaan onder. "Fascinerend, niet? Hoe de zon zoveel kan veranderen" mompelde ze, ze wist niet of Venmore het kon horen, lag eraan of hij luisterde of niet. Ze keek weer om en de nieuwscgierigeid won weer. "Welke krachten heb je?" vroeg ze weer. het was niet opdringerig, allleen ze was nieuwschierig en sinds het water nog lekker warm was bleef ze erin liggen.

Edhel zei dat ze 215 haar was en Venmore knikte. Ze genoten beide van de zon tot die onder ging en het wat frisser begon te worden, niet dat Venmore daar last van had, maar hij merkte het wel door de frisse lucht die hij in ademde. Toen vroeg het blauwe draakje welke krachten hij had. Venmore keek haar eerst scherp aan en hij tilde zijn kop ook op, maar zei eerst niets en dacht na. 'Alleen als jij ook zegt welke krachten jij hebt?' zei Venmore met rustige stem en hij ging zitten. 'Mijn krachten zijn. Bliksem manipulatie,
hoge snelheid, Meteoorregen, Creatures of Light. Welke krachten heb jij? zei Venmore en hij bleef Edhel wat rustiger aankijken. De sterren begonnen lekker te fonkelen aan de hemel en hij keek even naar boven. Soms zag je een meteoor voorbij schieten, maar ze schoten langs de aarde en niet in de richting van DW.

Venmore keek haar scherp aan toen ze dat vroeg. 'Alleen als jij ook zegt welke krachten jij hebt?' vroeg hij rustig. "Maar natuurlijk!" zei ze blij. ze legde haar kop op het water, die bleef drijven, en luisterde naar wat Venmore te vertellen had. 'Mijn krachten zijn. Bliksem manipulatie, hoge snelheid, Meteoorregen, Creatures of Light. Welke krachten heb jij? zei hij rustig tegen Edhel. "Ikke, ik kan; water besturen, een mist laten ontstaan, zonnestralen besturen en ik kan ook gedachtes lezen, ookal kan ik dat laatste uitzetten, zoals ik die nu niet gebruik." zei ze vriendelijk. Ze keek omhoog en zag de sterren stralen. De maan scheen ook en haar medaillon, die nu inder water lag, begon met een wit licht te gloeien. Ze keek ernaar, de hitte ervan liet het water licht borrellen en ze kroop uit het water en ging naast Venmore, op een comfortabele afstand, liggen. "Dat waren mijn krachten. Maar die van jou klinken gaaf!" zei ze tegen Venmore. Haar medaillon straalde wit licht uit, niet heel sterk maar wel helder. Ze wist niet waar ze die vandaan had maar ze had hem wel en ze keek Venmore vriendelijk aan. Zou hij zich soms ook zo verlaten voelen?