Don't fear the reaper, fear me

Pestilence dook uit het water zijn schuilplaats in. Hij ging liggen op een soort van nest van takken en gedroogde bladeren. Ze stonken naar verrotting net als elk stukje natuur dat hij haatte zijn kracht deed de bladeren sterven en veranderen in niets. Net als zijn zuster Apocalypse had hij handen. Klauwen om beter te zeggen, inktzwarte duimen met een scherpe klauw aan het uiteinde. Hij zou het kunnen gebruiken voor wapens. Alleen was dat niet nodig zolang hij geen problemen had of anderen geen problemen hadden met hem. Zijn arm strekte zich uit naar een karkas van een koe, vers geroofd. Zijn bek was groot genoeg om een hond in een keer dood te bijten en te vermalen. Een koe daarin tegen was groter dan een hond en smaakte lekkerder, de botten kraakten wanneer zijn kaken zich in het karkas begroeven. Pestilence voelde het bloed zijn mond in druipen en het vlees uit elkaar vallen en zijn keel in glijden. Hij kauwde even tot de koe helemaal kapot was en slikte de restanten door. Hij greep een tweede karkas en werkte het snel naar binnen voordat hij weer het water in dook en rond zwom. Als een slang gleed hij door het water met zijn armen tegen zijn lichaam aangedrukt en zijn benen zacht bewegend. Zijn staart en nek zorgden voor de slangachtige beweging die hem door het water hielpen. Zijn vleugels waren tegen zijn lichaam aangedrukt zodat die niet al te nat zouden worden. Zijn ogen zochten de omgeving af en hij dook naar boven net buiten de water grotten. Op een grote rots spreidde hij zijn ledematen en schudde zich droog. Een boom die dichtbij stond zag er volgens Pestilence iets te mooi uit, hij moest laten zien dat hij hier zat. Hij ademde uit en donkere vlam verscheen uit zijn bek. Gevolgd door zwarte en donkere gassen die de boom gelijk deed verslappen. Takken braken af en zouden nooit meer bladeren krijgen, de gassen lieten de sneeuw smelten en de boom sterven. De top werd te zwaar en de boom stortte in. Pestilence spreidde zijn vleugels en liet de gassen wegwaaien die het zich hadden ontnomen. De boom was er erger vanaf dan een storm en ijzige winter bij elkaar. De boom was verrot in enkele minuten.

(Iedereen mag reageren)

Vanaf de oever was het een mooi uitzicht op het water. Een bruine draak sprinten over het strand en zijn sterke achterpoten droegen hem terwijl zijn bovenlichaam hoger was dan zijn onderlichaam. Venmore had zijn vleugels strak tegen zijn lichaam aan gedrukt terwijl hij over het zand stoof. Opeens dook er een zwarte draak op uit het water en deed iets met een boom die aan de waterkant stond. De boom verging zonder enige tijd die de natuur normaal met de boom gedaan zou hebben. Venmore vertraagde zijn pas en was niet van plan zich in die vreemde giftige substantie waardoor de boom getroffen was in te rennen. Alhoewel Venmore geen aardsling was en hij tegen de meeste vergiffen kon was deze wel het meest vreemde Voor de bruine draak. Zijn pas ging over in een normaal ritme van zijn loop gedrag en hij trok zijn neus op van de muffige stank die vrij kwam van het rotte hout.
De bruine draak schraapte zijn keel en en keek toe hoe de zwarte draak zou reageren?

Een bruine snelle draak kwam aanrennen en liep een stukje verderop. Pestilence ging stil staan en strekte zijn armen uit. Uit zijn mond kwamen dezelfde giftige gassen als altijd. Deze draak leek ouder en ook sterker. Pestilence ging rustig zitten toen en keek naar de draak, snelheid had hij waarschijnlijk ook nog. Uit Pestilence keel steeg een laatste gif gas wolk en toen begon hij met praten "Hoe gaat het, op jacht? of ergens naar op zoek?" vroeg Pestilence rustig. Zolang dit maar geen laffe draak was of eentje die getemd was door een mens. Daar had hij een hekel aan, een draak die zich over had gegeven aan een mens. In Pestilence zijn bloedlijn was er geen getemde draak gevonden. Zij die waren verslagen gingen strijdend ten onder en niet vluchten en dan een huisdier worden. Pestilence zette zich af van de steen en liep op zijn voor en achter poten richting de draak. Mocht hij een vijand blijken dan zou hij vechten, wat hield hij toch van dit weer. Geen natuur, enkel een witte deken die al het gras weg hield en de bomen leeg. Zijn zwakste momenten waren in het midden van de lente en herfst. Dan was zijn kracht op het laagste punt, in de zomer kon hij namelijk kracht putten uit het verwoesten van Natuur.

De zwarte draak ademde nog een laatste gaswolk uit en begon te spreken. Venmore vernauwde zijn ogen even toen de draak op hem afkwam lopen. De bruine draak schudden zijn kop en bleef op zijn achterpoten staan. Deze draak was groter dan hij en als hij zo stond bleef Venmore op ooghoogte van de zwarte draak. 'Ik was gewoon wat aan het rennen, niet meer niet minder!' zei Venmore op vaste toon die uitmaakte dat hij geen doetje zou zijn. De toon van de zwarte draak beviel hem niet en zijn instinct vertelde hem op zijn hoede te zijn. Snel likte hij langs zijn tanden zonder zijn lippen op te trekken zodat het niet gemerkt zou worden! 'En jij ben je je grot aan het inrichten?' vroeg Venmore op een wat vriendelijkere toon die nog steeds niet prijs gaf wat voor draak hij mogelijk was. Venmore hielt zijn tegenstanders het liefste onwetend over zijn motieven. Zijn ogen gericht op het zwarte lichaam bleef venmore verdacht rustig terwijl de extra klauwen aan zijn achterpoten heen en weer wiebelde klaar om weg te sprinten als het nodig zou zijn?

De draak vertelde dat hij aan het rennen was. Die was duidelijk op zijn hoedde. Pestilence vertrouwde het niet en deze draak moest waarschijnlijk wel weer zo'n lieverdje zijn. 'En jij ben je je grot aan het inrichten?' vroeg die draak. "Ik ben een nieuw thuis aan het maken, daarvoor heb ik veel dood hout nodig. Daar is genoeg van in deze heerlijke koude tijd." zei Pestilence half sarcastisch. Pestilence keek naar de draak en zweeg, de boom was verrot uit elkaar gevallen en grote rotte en dode stukken hout bleven over. Pestilence ging naar een tweede boom en ging ervoor staan ademde in en toen uit. De gassen cirkelden als een organisme rond de boom en lieten het rotten en uit elkaar vallen. Zijn staart kwam met een klap tegen de zijkant waardoor de boom eerder uit elkaar viel. Hij greep de stukken hout en gooide die bij de rest op 1 hoop. Pestilence keek naar de draak en zei rustig "Draken noemen mij Pestilence, mensen noemen mij 'de zwartepest.' De reden hoef je niet te weten" zei Pestilence toen hij al het hout bij elkaar had gebracht. Pestilence ging weer naar de steen en ging stil staan als een gargoyle de enige tekenen van leven waren de rook uit zijn mond en neus, de ogen die bewogen en de draak aankeken en de ademhaling.

Hoe de zwarte draak reageerde merkte Venmore dat het geen lievertje was. Hij neeg zijn kop en richten zijn blik even op de hoop dode hout die aan de kant van de oever lag. 'De winter felt de meeste bomen die te zwak zijn om te overleven, maar zoals jij het doet kun je bijna alle bomen neerhalen zolang de winter duurt.' zei Venmore rustig toen hij gehoort had dat de zwarte draak Pestilence heten. 'Mijn naam is Venmore. De mensen noemen mij komeetrijder!' stelde Venmore zich voor en volgde Pestilence die weer naar een andere boom liep en de giftige dampen uit zijn bek liet komen. Puur uit nieuwschierigheid draaide Venmore zich naar Pestilence toe en Keek toe hoe hij te werk ging. Toen hij zijn staart tegen de boom sloeg grijnsde Venmore even en nam een wat ontspannendere houding aan en bleef rustig toe kijken hoe Pestilence het hout weer op de eerste stapel legde. 'Ik heb nog geen grot gevonden waar ik me thuis voelde, maar die komt nog wel. Eerst wil ik de buurt gaan verkenen om een goede plek uit te kiezen.' zei Venmore op rustige toon en bleef naar Pestilence kijken, terwijl zijn staartpuntje heen en weer bewoog. Hij wilde graag meer te weten komen, maar hij moest niet te ver gaan in zijn vragen.

'De winter felt de meeste bomen die te zwak zijn om te overleven, maar zoals jij het doet kun je bijna alle bomen neerhalen zolang de winter duurt.' zei de draak rustig 'Mijn naam is Venmore. De mensen noemen mij komeetrijder!' sprak Venmore verder. Pestilence keek naar de draak en knikte even. 'Ik heb nog geen grot gevonden waar ik me thuis voelde, maar die komt nog wel. Eerst wil ik de buurt gaan verkenen om een goede plek uit te kiezen.' zei Venmore rustig. Pestilence keek hem aan en besloot eerlijk te zijn, "Als je kan zwemmen dan is dit een geschikte plek, grote water grotten waar veel zuurstof is, in de grotten waar ik schuil zit er weinig verse zuurstof. Mijn ouders kwamen hier tijdens de winter, en hun ouders, en hun ouders." Zei Pestilence. Hoewel ze allemaal afgeslacht waren door mensen waren ze nog nooit gedood in de winter of Midzomer. Dan waren ze het krachtigst, als er iemand stierf was het in de lente of herfst. Pestilence streek met zijn armen over de steen en voelde hoe hard het was. Pestilence zijn zwakte was geen hitte of kou, hij paste zich aan met de temperatuur. Het ging erom dat er een kleine walm moet hangen als hij slaapt vandaar dat nat rottend hout goed is voor zijn schuilplaats. In de schuilplaats lagen veel rotsen en stenen, gevormd voor draken. Zijn ouders vlogen elk eind van de herfst hier naar toe om de winter voor te zijn en de prooi en bomen hier te doden. Pestilence keek naar Venmore en snoof even rustig de geur op. Zijn staart ging naar een groot stuk houd en sloeg het in twee. Als het te groot was dan had het een minder sterke walm. Ze moesten vochtig worden van binnen om de walm te verspreiden.

Pestilence Zei dat als Venmore zou kunnen zwemmen dat er onderwater grotten waren die als slaapplaatst konden dienen! De bruine draak keek de zwarte even bedenkelijk aan, maar dacht toen dat hij best nog eens gelijk zou kunnen hebben? 'Misschien zou ik dat kunnen overwegen!' zei Venmore raadselachtig en keek toe hoe het hout nog verder bewerkt werd door de staart van Pestilence. Venmore draaide zich om en liep in de richting van de oever en keek naar het water dat kristalhelder was en prima zicht op de bodem gaf. Venmore dook erin en zocht naar een gang die weinig gebruikt was of eigenlijk nooit! Toen hij de ingang van een grot zag die bijna dicht was gespoelt door het water door het zand mee te nemen tijdens de stroom zwom Venmore verder en krabte het zand weg met zijn kortere voorpoten. Na een paar minuten hard onderwater te hebben gewerkt zwom de bruine draak naar het wateroppervlak om lucht te halen en dook daarna weer onder en zetten de laatste hopen zand voor de ingang aan de kant. Venmore zwom naar binnen en zag dat verschillende ruwe robijnen en diamanten nog in de wanden waren ingebed en hij sloeg met zijn staart om snelheid te maken en doorbrak het wateroppervlak binnen in een van de vele watergrotten. Zijn ogen lieten hem zien dat hier nog nooit een draak was geweest en hij klom aan de kant door zijn achterpoten stevig op de kant te zetten en zich op te trekken aan zijn voorpoten. Toen hij op het droge was zag hij dat er twee andere gangen waren die hij meteen verkenden. De eerste gang liep naar het ooste in de richting van de zee. De ingang ging schuil achter een grote rots met korstmos begroeit. Venmore draaide zich om en liep terug om de tweede gang te bekijken. Deze liep naar een grote grot die voor drie draken kon herbergen! Er lag geen enkel sprietje gras, mos of stro? Venmore opende zijn muil en hij spuwde op de grond en zorgde voor een gloeiende bodem die langzaam weg zakte en zijn klauwen schraapte de gloeiend hete steen weg tot een ondiepe kuil voor een nest kon dienen. Het hete gesteente verlegde hij tot de randen die afkoelde en een prima bescherming vormde om draken jongen binnen te houden. Daarna liep hij weer naar het water waar hij binnen gekomen was en dook er weer in, zwom de gang door en dook de oever op waar hij zich uitschudden en meteen wegvloog. Hij zou in een van de boerderijen inbreken om een baal stro te jatten en misschien nog wel een jong stuk vee mee roven? Zijn vlucht was niet lang toen hij een van de boerderijen zag en dook op de schuur af en ramde die zonder af te remmen en klapwiekte een keer en landen op de hooizolder. Het vee loeide en hinnikte luidkeels. Venmore liet zich niet afleiden en pakte met zijn voorpoten een grote baal stro en dook naar beneden. De hond van de boerderij kwam op hem af, maar Venmore greep hem met zijn voorpoot en droeg hem mee de lucht in. Zoals hij naar de boerderij was gevlogen vloog Venmore ook weer terug naar de plek waar hij zijn nieuwe thuis had gevonden enigszins door de hulp van Pestilence. De hond probeere hem te bijten, maar Venmore was hem voor en kneep alle lucht uit de longen van de hond. Het dier stikte en hing slap in zijn poot. Toen het water in zicht kwam zag Venmore nog een beetje rothout liggen en dook het water in zonder angst en zwom naar de ingang van zijn grot. Al zwemmend door de onderwatergang kwam Venmore weer in zijn grot terecht en klom weer op de waterkant. Daar gooide hij de natte hond even neer en sleepte de baal stro naar de holte die hij gemaakt had en trok daar het stro uit de baal en gooide het in de holte. Toen dat klaar was liep Venmore weer terug naar de waterkant en begon van zijn prooi te eten.

'Misschien zou ik dat kunnen overwegen!' zei Venmore die later onder water dook en verdween. Pestilence keek rond en brulde hard. Giftige gassen schoten uit zijn mond en anderen bomen vielen neer. Een hele boom rukte hij uit de grond en hij trok zoveel mogelijk hout mee tegelijk. De boom volgde aangezien zijn staart er door heen gespietst was. Hij trok de boom onderwater en schoot naar zijn eigen hol. Het was gigantisch en had een doorlopende gang waarmee je uiteindelijk uit de grond omhoog kwam uit een groot veld met hooggras. Het hout verspreidde hij door het hol op de plaatsen waar het verstandig was. Hij plaatste de dode boom in een plekje in de grot met goede aarde. De enige vruchtbare plek door lange jaren graven en aarde vervoeren in klauwen en armen. Pestilence ging languit liggen in zijn slaapplaats en nam enkele seconden rust. Toen ging hij weer naar buiten dook omhoog en legde de overgebleven stukken hout buiten neer om even wat dingen aan te tonen voor Pestilence zijn hol. De mensen herkenden zijn teken niet, enkele draken misschien wel. Alleen dat zou er maar eentje of twee zijn. Geen mens heeft zijn aanval overleefd behalve eentje alleen die word nu nog steeds dood gewaand, niks meer is er van hem gehoord, of hij houd zich stil of hij is dood.