Stekelduivel

Fable vloog over een mensenstad en grijnsde. Ze had al een tijdje geen mensen vermoord, ze zag ze niet zoveel. In haar vorige land werd ze Stekelduivel genoemd door de plaatselijke bevolking, en ze had die titel wel wat gevonden.
Mensen keken omhoog toen ze Fable's schaduw zagen en ze renden weg. Veel te laat en veel te langzaam. Fable scheerde rakelings over hen heen en maaide ze met bosjes omver met haar gestekelde staart. Ze bewonderde de moed van de wachters bijna toen ze haar probeerden te raken met pijlen. Fable voelde hun angst. De pijltjes deden haar niks. Ze bleven in haar schubben steken, maar ze vloog iets te hoog, waardoor ze de kracht misten om door de schubben heen te dringen. Fable vloog recht op de wachters af, maar ze bleven dapper staan. Ze legden nieuwe pijlen op hun bogen, maar de pijlen werden nooit afgeschoten. In plaats daarvan werden ze zelf doorboord met tientallen kleine pijltjes. Sommigen overleefden het, maar of ze daar nou blij mee moesten zijn...
Fable keek rond. De markt leek leeg, maar mensen die niet snel genoeg waren, probeerden zich te verbergen achter karren en kramen. Fable liet haar oog vallen op een vrouw met twee kleine kinderen. De vrouw klemde een baby vast en naast haar zat een oudere jongen met een bot mes. Ik liep heel rustig naar ze toe. Het gezicht van de vrouw vertrok van angst toen ze zag dat de draak haar had uitgekozen als slachtoffer. Radeloos stelde haar zoon zich beschermend voor haar op, doodsbang, maar vastbesloten. Helaas hielp allen moed niet tegen een draak, en dat roestige stuk metaal in zijn hand was nutteloos. Met de punt van haar staart, prikte Fable hem aan de grond als een vlinder. De moeder kroop weg, maar Fable ving haar in een web. Ze at het kind op.

Zo als zij daar vloog, machtig en groot. Wit als sneeuw en met een ongekende kracht. De grote vleugels die de lucht geruisloos doorkliefden hielden de grootste draak van DW moeiteloos in de lucht. De met een dunne laag sneeuw bedekte velden die de mensen tot hun gebied hadden benoemd gleden onder haar door. Haar schaduw volgde haar op een aantal meter afstand. Mensen die de plotselinge duisternis opmerkten keken omhoog en zagen een gigantishe, witte draak. Sommige van hen herkende haar en vielen op hun knieën neer waarna ze hun hoofd laag bij de grond brachten. Anderen keken haar verbaasd na. Het was voor de meeste boeren onwennig dat er een draak overvloog die hun vee met rust liet en hun huizen onaangeraakt hield. Moeders riepen hun kinderen binnen zodra ze aan de horizon verscheen. Toen duidelijk werd dat ze slechts voorbij kwam bleven de kleine mensen staan.
Ze stopte met het in beweging brengen van haar vleugels toen het dorp in zicht kwam. Ze voelde paniek en vooral veel angst. In haar rustige glijvlucht had ze goed overzicht. Hierdoor merkte ze al snel dat het niet alleen gevoel was dat onrust schiep: Een draak veroorzaakte gaos en verdriet. Ze verafschuwde de draak zodra ze zag wat deze aan het doen was. Ze opendehaar bek, de grond trilde onder het geluid dat ze voortbracht. De brul rolde als de donder en was te horen tot ver voorbij het dorp. Gewoonlijk waarschuwde ze nog een keer voor ze aanvie maar voor dezedraak maakte ze een uitzondering. Zonder verdere waarschuwingen sloeg ze geruisloos en krachtig met haar vleugels. Ze scoot vooruit en plukte de draak zonder pardon van het plein. Ze was heel veel groter dan de draak, deze maakte dan hoogstwaarschijnlijk geen kans tegen haar ook omdat ze veel ouder was. Zodra ze de stadspoort achter zich had gelaten landde de grote witte draak haar gevangene los. 'Maak dat je wegkomt' gromde ze tegen de draak. Gewoonlijk was ze formeel tegen ieder organisme maar dit gedrag verdiende geen eerbied. Ze vauwde haar ernorme vleugels tegen haar flanken 'Vertrek, ga terug naar het donkere oord waar je vandaan komt.' ze doelde op het Night Warrior gebied, ervanuitgaand dat deze draak vast een van hen was ookal rook deze niet zo.

Fable zag de enorme witte draak aankomen, maar kon haar niet ontwijken. Ze werd van de grond geplukt. Ze was geïrriteerd. Het was net zo leuk. Buiten de muren liet de draak haar los en gromde dat ze moest vertrekken. Fable keek de witte draak aan. Ze dacht erover om aan te vallen, maar ze zag wel dat de witte draak enorm veel groter was dan zij. Waarschijnlijk was de draak ook veel ouder en had ze veel meer ervaring. Fable vond vechten niet erg, zelfs leuk, maar ze was niet dom. Het was wat anders als je wist dat je ging verliezen, terwijl je ook mocht vertrekken, dan als je wist dat je een kans maakte, al was die niet groot. Haar keuze was snel gemaakt. Ze gromde naar de witte draak, maar sloeg toen haar vleugels uit en vertrok.
Ontdanks haar gedwongen vertrek, was ze nog best tevreden. Ze had wat gemoord, chaos veroorzaakt en iedereen laten vluchten, dus haar dag was weer geslaagd.

Haar woorden en intimiderende grootte hadden effect: De draak vertrok en terecht. Haar vertrek ging gepaart met tegenzin maar Sky hoefde geen geweld te gebruiken. Ze bemoeide zich meestal niet met andere draken en hun acties maar dit gedrag veroorzaakte niet alleen paniek maar ook haat jegens draken. Mensen waren nou eemaal zo: Eén draak nam iets van hen af en meteen koesterden ze haat tegen iedere draak die hun pad kruisde. De grote witte draak keek de draak die ze verjaagd had na. Het was misschien beter als ze het slechte volledig uit het gebied hield. Of in ieder geval enkel buiten Human District. Het was zeker iets waar ze nog eens over na zou denken. Ze strekte haar lange hals voor beter overzicht en zag aan de horizon de gijsers die met hun hete stoom de grens van het Night Warrior gebied verborgen. Aan de andere kant van haar uitzicht kon ze het begin van het bos zien en de eerste witte pieken van de bergen waar ze vandaan was gekomen. De winter zou snel aflopen, het seizoen van de bloei en de jonge dieren. Ze liet haar blik naar de lucht gaan en keek naar de wolken alsof ze ze kon lezen zoals men boeken leest. Haar adem kwam in wolkjes uit haar bek en verdween een eind hoger in de lucht. Sky raakte een moment de bijzondere steen die aan haar hals hing aan. Het ding lichtte even op. Ze wilde net haar vleugels spreiden en het luchtruim kiezen toen ze een stem hoorde die haar een halt toeriep.

(iedereen welkom hoor ^^ ik zal niet al te lange berichten schrijven)

Seth was met een paar andere mensen die de draken hadden gezien er achter aan gegaan. Seth zat te rennen, net hersteld van zijn gevecht. Hij wou weten wat er gebeurde of ging gebeuren. Volledig bewapend rende Seth achter de vliegende draken aan. Hij zou ze nooit in kunnen halen maar toen landde de grootste draak met de kleinere donkere vast. Seth oordeelde niet snel maar dacht dat die grote witte misschien wel vriendelijk was. Seth bleef rennen, de anderen achterlatend. Seth stopte vlak achter de witte draak en riep "STOP!" hij wou de draak bedanken voor het redden van het dorpje. Er waren mensen gedood maar zeker een mini stukje van wat had gekund. Seth keek naar de draak en zei rustig "Namens de meeste mensen in het dorp wil ik u bedanken voor het redden van een gedeelte van de mensen. Anders waren er meer gestorven voordat de draak was weggegaan." Seth boog beleefd en met respect voor de draak. "U bent werkelijk iemand met vertstand of iemand die weet wat goed is en slecht." Seth keek naar de draak en hield zijn armen voor zich uit, hij hield zijn handen voor zijn borst en had zijn rechter hand over zijn linker gevouwen en boog even naar de draak. Als de draak hem zou verdenken als drakenjager dan was Seth gebakken of gestoomd, lag er aan hoe de draak het leukst zou vinden.

Degene die haar een halt had toegeroepen was een mens. Aan zijn 'outfit' maakte ze op dat het een temmer was. Mensen waren in het algemeen geen bedreiging voor haar, zeker niet individueel. Maar ieder levend wezen, machtiger of niet verdiende resoect tot deze bewezen had dit niet waard te zijn. Sky was dan ook altijd beleeft tegen zowel mensen als draken, zelfs vrienden - die ze eigenlijk nouwelijks had - sprak ze met 'u' aan. Ze legde haar vleugels weer tegen haar flanken en draaide zich rustig om zodat ze oog in oog stond met de kleine mens. Nadat deze haar haar had bedankt knikte ze vriendelijk. Ze keurde zijn gedrag goed en stelde het op prijs dat hij boog. Hij vleide haar met een zin die ze aannam als compliment. Ze bleef op haar hoede, mensen met gladde praatjes waren soms juist de gevaarlijkste. 'Goede daden doet men niet voor de bedankjes, wat ik zojuist heb verricht was slechts een actie voor eigen belang die toevallig in uw en dat van de rest van het dorp z'n voordeel lag' ze sprak met harde feiten in een fluwelen jasje. Haar kalme en weize blik rustte op de temmer. Als je diep in haar grijs blauwe ogen keek was er een vreemd soort beweging te zien. Alsof de wind zichtbaar was geworden en rondom haar pupillen in haar irissen de vrijheid had, als de weerspiegeling van een orkaan in haar heldere ogen.

De draak draaide zich om en vouwde diens vleugels tegen het lichaam. 'Goede daden doet men niet voor de bedankjes, wat ik zojuist heb verricht was slechts een actie voor eigen belang die toevallig in uw en dat van de rest van het dorp z'n voordeel lag' zei de draak. Nu pas merkte Seth dat het een vrouwtje was. Hij bleef gewoon kijken "Of u dat leuk vind of niet, een daad uit eigen belang waarmee iemand anderen ook helpt en red is alsnog een goede daad. Hoe u het ook verwoord, Hoe u het ook wilde, u heeft de mensen in dat dorp gered en geholpen de schade te minimaliseren. Mijn mensen zouden dat vinden en ik vind dat. Aan uw gedrag te zien heeft u ook geen bedoelingen gehad het dorp zelf aan te vallen. Dat zegt dus dat U de redder bent van dat dorp en dat mijn dankbaarheid terecht is," Seth glimlachte naar de draak. Daar had hij de draak beet. De draak bleef al die tijd gewoon kalm en Seth wist zeker dat deze draak geen bedreiging was in tegenstelling tot de draak die ze had verjaagd. Seth boog zijn hoofd even en was bijna zeker dat de anderen het spoor bijster waren. Militie van dorpen had geen geweldige conditie zeg. Seth keek naar de draak en zweeg. De draak was gigantisch en Seth keek naar hoe groot en lang die was. De schubben waren prachtig wit. Seth twijfelde of hij iets ging zeggen of zou luisteren naar de reactie van de draak. Hij besloot te wachten op een reactie.

Sky knikte, ook hij sprak de waarheid. Maar wat Sky had verteld hield niet het tegendeel in, ze had slechts samengevat at ze gedaan had en de temmer had er een andere verwoording aan gegeven. 'Ik heb meer dan eens dit dorp en de omliggende omgeving "gered". Vaak genoeg heb ik mensen zien knielen voor mijn aanwezigheid. U... bent geen uitzondering. Ik heb nooit verwoord dat uw dankbaarheid onterecht is' zei ze met haar eeuwig kalme stem. Vanuit haar oogopzicht stelde een enkel onbekend mens weinig voor maar in tegenstelling tot de meeste draken onderschatte zij ze niet. Zo was het voor hen erg simpel wapens te bouwen die een draak fataal zouden kunnen worden. Weinig draken waren in staat hout, ijzer en andere materialen om te zetten in gebruiksklare voorwerpen. Bovenal was de mens in erg korte tijd enorm gegroeid qua denken en doen, draken hadden vele miljarden jaren nodig gehad om te evolueren tot wat ze nu waren, mensen hadden dit in slechts een paar miljoen jaar gedaan en Sky had het allemaal zien gebeuren. Ze had gezien hoe zij vuur ontdekten, hoe ze leerden verbouwen en hoe ze vaste woonplaatsen creërden. Zij was een van de weinige die wist dat zodra alle draken uitgesorven waren ze uit de herinnering van de mensheid zouden verdwijnen en de verlichting in zou treden. Pas als ieder individueel van hen was verdwenen zou de mensheid verder groeien.

'Ik heb meer dan eens dit dorp en de omliggende omgeving "gered". Vaak genoeg heb ik mensen zien knielen voor mijn aanwezigheid. U... bent geen uitzondering. Ik heb nooit verwoord dat uw dankbaarheid onterecht is' zei ze. Seth knikte even nadenkend. "Ik zie al dat ik u verkeerd had begrepen, het is ook niet vaak voorkomend dat een mens een beleefde conversatie kan houden met een draak. Daarmee wil ik niet zeggen dat er iets mis is met uw soort, enkel dat sommige van beide soorten de ander het liefst dood zien," Sprak Seth eerlijk meet aan licht bezwaard hart. Hij keek naar de draak en vooral naar het amulet dat de draak droeg. Het zag er bijna levend aan, zijne was een donkergroene steen met zwarte stukjes. Hij keek weer naar de draak zelf en knikte "Ik heb eerlijk gezegd nooit eerder van u gehoord of u gezien. Ik kom dan ook maar uit een uithoek van het land, mijn naam is Seth Da Valencio. Mijn dank gaat uit naar wat u voor deze mensen heeft gedaan." Seth kon het niet laten om nog een keer te buigen alleen dit maal was het niet zo diep als eerst. Zijn armen hingen ondertussen weer langs zijn lichaam en zijn handen kwamen net onder de lange mouwen uit die meer verborgen dan enkel zijn handen. De messen die eronder zaten zaten wel op slot. Dat had hij gedaan zodat hij niet perongeluk een mens zou verwonden of een goede draak.

De temmer vertelde haar dat hij nog nooit van haar gehoord had of haar gezien had. Sky glimlachte en hief haar kop wat hoger 'Iedereen in dit gebied heeft wel eens van mij gehoord, zoal ik al zei: Het is niet de eerste keer at ik dit dorp en omliggende heb gered. Tenzij u het verhaal van de komeet en de blackscapes nooit hebt gehoord is het mogelijk dat u inderdaad nog nooit van mij hebt gehoord.' waarschijnlijk zou hij meteen weten wat ze bedoelde als hij het verhaal kende. Dan zou hij weten wie ze was: Sky, godin van de wind. Zij had, een jaar geleden DW gered van de totale ondergang samen met Novem, god van de aarde. Zij hadden hun krachten gebundeld en de gevolgen van de inslag van een gigantishe komeet minimaal gemaakt. De mistgebieden waren hierbij veranderd in een zwarte woestenij die men nu de Blackscapes noemde. Ondanks haar 'heldenom' en grote bekendheid binnen DW was ze eenzaam. Ieder wezen dat zij als vriend kon aannemen verdween in de loop der tijd of deze stierf. Zijzelf had het eeuwige leven zolang ze niet door ziektes of wapens getroffen werd. Zij zou met andere woorden, nooit aan ouderdom kunnen sterven zoals vele anderen dat wel konden. Ze was zo vaak met de dood van anderen geconfronteerd dat ze had besloten dat liefde en vriendschap slechts voor hen die konden sterven bestemd was.

'Iedereen in dit gebied heeft wel eens van mij gehoord, zoal ik al zei: Het is niet de eerste keer at ik dit dorp en omliggende heb gered. Tenzij u het verhaal van de komeet en de blackscapes nooit hebt gehoord is het mogelijk dat u inderdaad nog nooit van mij hebt gehoord.' zei de Draak. Seth dacht na hij had er over gehoord alleen dat jaar had hij gevlucht. Toen wist hij het. "U bent Sky, de godin van de wind?" Seth was lichtelijk beschaamd en boog weer. Als hij dit eerder had geweten had hij misschien iets respectvoller gepraat. Seth keek naar de draak en nu met veel respect, Sky had met Novem een komeet die alles zou verwoesten vernietigd. Seth keek naar de godin en durfde even niet meer te spreken. Dit was zijn domste fout ooit geweest, zoiets had hij moeten weten of op zijn minst kennen. Zichzelf de schuld geven kon hij eigenlijk niet hij was gevlucht voor de nakomelingen van Femine. Alsnog had hij het moeten weten, "Sorry dat ik u niet herkend hebt, dat was dom van me," sprak Seth. Zijn handen teruggetrokken in zijn mouwen en omgevormd tot vuisten. Hij was boos geworden opzichzelf. Voor hetzelfde geld was hij nu een hoopje Seth als Sky het beledigend had gevonden dat ze niet herkend was.

De temmer herkende haar en boog nu voor een derde maal. Sky knikte toen hij vroeg of zij de godin van de wind was. Hij bood zijn verontschuldigingen en en Sky accepteerde deze. Ze was immers niet wreed of snel boos. Haar blik ging naar het dorp een eindje verderop en daarna naar de lucht. Ze was een legende, eentje die écht bestond en ook werkelijk kwam als ze nodig was. Er waren tempels waar zij stond afgebeeld. Grottekeningen dei de rdding van DW afbeeldden. Maar Sky maakte geen misbruik van haar macht en het respect van de bevolking. Ze besloot dat het bijna tijd werd om te vertrekken. Haar blik gleed langs de hemel terug naar de temmer. 'Wat is uw naam, temmer?' vroeg ze uiterst beleeft. Ze ging zitten en krulde haar staart netjes rond haar poten. Ze had het gevoel dat de jongeman boos was al was haar niet duidelijk waarom. Schaamte zou ze kunnen begrijpen al was dit onnodig naar haar iedee. Haar geduld was eindeloos en het kostte haar niet veel moeite rustig op het antwoord van de temmer te wachten. Ze had genoeg tijd en was nergens toe verplicht dus kon ze als ze wilde tijdenlang blijven zitten, uiteindelijk zou honger haar dwingen zich te verplaatsen.

'Wat is uw naam, temmer?' vroeg Sky uiterst beleefd. Seth snapte wel dat ze het niet had opgemerkt dat hij het had gezegd. Zijn naam was snel vergeten behalve bij de mensen of draken die een gunst van hem hadden gehad of nog krijgen. De draak krulde haar staart langs haar poten en keek hem aan. Seth slikte "Mijn naam is Seth Da Valencio, Ik ben nog geen temmer, ik heb nog nooit ECHT gevochten tegen een draak en zodoende geprobeerd er eentje te temmen. Ik ben tot ik de kans heb een draak te temmen slechts een man die zijn wapens en zichzelf verhuurd. Jn mijn familie was er een gezegde, je kan pas oordelen als je aan elke kant hebt gevochten, het gaat niet om het doden maar om de kennis die je krijgt van de bondgenoten." Seth keek de draak aan, ze zou het vast idioot vinden, want dat zou betekenen dat iedereen een vijand was. Alleen Seth vocht niet tegen vrienden of bekenden. Dat zou hij nooit doen, als je met je hart en eer vecht kan je winnen. Vecht je uit hebzucht dan ga je waarschijnlijk ten onder net als velen anderen die dat deden. Seth keek Sky aan en zweeg verder.

'Weinig mensen hebben een achternaam, slechts zij die van adel zijn mogen van dat geluk proviteren.' sprak ze, lichtelijk verbaasd. Seth vertelde dat hij nog geen temmer was, nooit echt gevochten had en geen draken had geprobeerd te temmen. Hij sprak een wijsheid uit die hij van zijn familie geleerd had en Sky knikte begrijpend. 'Vlucht als u de kans hebt, vecht enkel uit zelfverdediging als het niet anders kan' de weize woorden leken even tussen hen in te blijven hangen tot een windvlaag ze meenam. 'Wijsheid is de grootste schat die men in zijn bezit kan hebben. Het zal niet vergaan in vuur, niet roesten in water en het maakt niet hebzuchtig' zei ze na enige stilte. Sky had meer dan eens gevochten maar altijd het leven van de vijhand gespaard als ze de keus had. Ze had slechts in uiterste nood iemand de dood in gejaagd. Bovendien verdiende alles een leven.

(korte post)

'Weinig mensen hebben een achternaam, slechts zij die van adel zijn mogen van dat geluk proviteren.' sprak Sky, lichtelijk verbaasd. "Ik moet toegeven dat we niks tekort kwamen, alleen onze achternaam was als een verbond, wij waren er voor elkaar. Als een familie," Legde Seth uit, ja je kon ze misschien licht adelijk noemen tot alles was afgebrand en verwoest. 'Vlucht als u de kans hebt, vecht enkel uit zelfverdediging als het niet anders kan' de weize woorden leken even te blijven hangen en galmen voordat ze verdwenen. 'Wijsheid is de grootste schat die men in zijn bezit kan hebben. Het zal niet vergaan in vuur, niet roesten in water en het maakt niet hebzuchtig' zei Sky. "Ik vlucht wanneer strijden zinloos is, ik vecht voor anderen en mijzelf als dat nodig is, Wijsheid kan de grootste schat zijn maar is leven dan niet wat wijsheid voortbrengt," Antwoorde Seth op beide uitspraken van SKy. Hij wou niet onbeschoft zijn alleen zeggen wat die uitspraken in zijn ogen waren. Eigenlijk verschilde het niet zoveel van elkaar als mogelijk. Seth bleef Sky aankijken en boog. Het was waar dat zij als godin van de wind wijs is en oud genoeg om na te denken over 'het leven'. Alleen zou het eeuwige leven niet erg zijn, dat is net zoiets als een draak zijn temmer verliest doordat draken honderden jaren oud kunnen worden en mnesen niet.

Sky voelde de krachtige spieren van haar vleugels tintelen, de wind riep haar. Ze liet zuurstof in een grotere hoeveelheid haar neusgaten binnenstromen en sloot haar ogen voor een kort moment. Daarna keek ze weer neer op de temmer 'Slechts het leven zelf gaat boven wijsheid uit, maar ook het leven is niet alles. Zij die eeuwig leven zullen onmogelijk veel verliezen leiden.' zei ze. Niemand kon dit beter weten dan zijzelf, zij was tenslotte de oudste draak zover bekend. Iedere draak die zij tegenkwam hadden de leeftijd die zij had berijkt niet in het bloed. De enige hoop voor iemand die zij niet zou verliezen aan ouderdom was iemand die net als zij gezegend was met het eeuwige leven. Sky was er al lang geleden achter gekomen dat het eewige leven geen zegen was, sommigen noemden het zelfs een vloek. Sky vond dat het enkel een vloek genoemd kon worden als ze onsterfelijk zou zijn, niemand was onsterfelijk. Sky spreidde haar vleugels, haar giantische witte vleugels. Ze keek neer op de temmer 'Onze wegen scheiden, mogelijk kruisen deze elkaar nooit meer' sprak ze tot de temmer. Daarna sloeg ze met haar vleugels en koos ze hetluchtruim zonder enige geluid. Een eental meter vloog ze laag over het landschap. Daarna maakte ze hoogte. Toen ze een onberijkbare hoogte berijkt had kon met haar aanzien voor een draak met een gemiddelde grootte. Ze verdween met rustige vleugelslagen richting de bergen.

'Slechts het leven zelf gaat boven wijsheid uit, maar ook het leven is niet alles. Zij die eeuwig leven zullen onmogelijk veel verliezen leiden.' zei de godin van de lucht. Seth knikte en wist dat ze gelijk had. Zij was de oudste en waarschijnlijk wijste van alle draken en mensen over de aarde. Uit het niets spreidde Sky haar grote witte vleugels. Ze keek op Seth neer. 'Onze wegen scheiden, mogelijk kruisen deze elkaar nooit meer' sprak ze tot Seth. Seth ging op zijn knie "Het was een eer om iemand zo machtig, wijs en sterk als u ontmoet te hebben. Als ik zal sterven dan heb ik tenminste de wijsheid van een godin gehoord," Seth boog en stond op toen ze wegvloog. Drie soldaten kwamen aanrennen, "Seth! Stop de draak!" Seth draaide zich om en schudde zijn hoofd, "Dit is geen draak, dit is een godheid." Seth draaide zich om en ging weg. Sky was weggevlogen.

(Seth is topic uit)