A new friend?

Zin's zijn aankomst had Venmore zich alleen maar op gehouden in het bos om rustig rond te kijken. Zijn ogen boorde tussen de kale bomen en struiken door. Zijn neus pikte zo nu en dan een vreemde geur van een draak op, maar dan verdween het weer. Venmore vouwde zijn vleugels op na ze even uit gerekt te hebben. zijn aandacht getrokken door een beweging en hij richten zijn blik op de bomen die leken te bewegen? Hij gromde even als een waarschuwing, maar toen richten hij zijn blik weer naar voren en liep verder. De geur van een hert trok zijn aandacht en hij bleef stil staan en zocht naar de prooi. Het dier stond niet veel verderop Venmore bleef even rustig staan tot het dier zijn kop van hem af had gericht. Een bliksemstraal schoot uit zijn bek naar het hert die meteen omviel en bleef liggen. Met rustige passen liep hij naar het dier toe en beet het hert dood. Zijn oren pikte een geluid van achter hem op en Venmore sloeg met zijn staart naar achteren en haalde zo een boom omver. Zijn groen/gele ogen zochten naar de oorzaak van het geluid, maar vond die niet. Hij gromde woest en zetten zijn vleugels dreigend open. 'Ik hou niet van spelletjes Kom te voorschijn!' Gromde Venmore en zijn houding werdt nog dreigender, hoewel hij klein was en niet hoger kwam dan de gemiddelde mens kon Venmore erg dominant over komen!

(Eerst Yassia Dan ikzelf en dan is het vrij om te reageren.)

Yassia liep wat rond door het bos de bomen waren kaal en de struiken ook. Ze hield niet zo veel van de winter dan was het bos maar zo saai en kaal. De struiken en de meeste bomen stonden dan er wat kaal bij zonder hun bladeren of bloemen. Yassia wou weer dat het lente en zomer was. Dan was het bos in een levendige en kleur rijke staat. In de lente begonnen de bloeien weer te bloeien en kregen de bomen hun bladeren weer. Wat een perfect dekking gaf voor haar ze ging totaal op in de groene bladeren van de struiken en bomen. Nou was het toch moeilijker om te jagen en te sluipen omdat ze nou een beetje er tussen uit sprong door de witte sneeuw en door de kale bomen. Rustige liep Yassia tussen de bomen en keek wat sombere om zich heen. Hoe lang was het nou al weer winter. Ze kon niet wachten tot de lente weer zou beginnen ja dat werd het weer lekker warm deze kou hoefde van haar ook niet. Wat verschrikt keek Yassia om zich heen toen ze een gromd hoorde. Die niet van een wolf of beer afkomstige was. Nee deze klonk veel harder en moest van een andere draak komen. Yassia keek even rond maar schudde toen haar kop ze zag niemand. Ze zette weer een slenter pasje in toen ze weer iets hoorde. Ze ging met haar ogen langzaam de omgeving af om te ontdekken waar het geluid nou vandaan kwam. Ineens werd er valk voor haar een boom omver gegooide en gromde iemand met een woeste en dreigende stem. 'Ik hou niet van spelletjes Kom te voorschijn!' Yassia deinsde meteen achteruit. Waar ben ik nou weer in beland, dacht ze geschrokken. En ze struikelde door de schrik over haar eigen poten. Waardoor ze languit op de grond kwam. ‘Sorry ik wilde u niet beslopen.’ Roepte Yassia meteen geschrokken ui. Er stond een redelijke grote draak voor haar die een rode tot bruinachtige kleur had. Hij had zijn vleugels dreigend open. ‘Ik deed niks, ik wist niet eens dat u hier in de buurt was.’ Zei ze geschrokken en alsof ze al iets fouts had gedaan. Wat niet zo was. ‘Ik liep hier alleen maar wat rond. Meneer.’ Zei ze nog een geschrokken stem. Yassia liet langzaam haar blik over de draak gaan.

Een kleinere groene draak die vele malen jonger was dan hijzelf deed een paar passen achteruit en viel over haar eigen poten. Ze verontschuldigde zich en vertelde hem dat ze niet wist dat Venmore in de buurt was geweest. Venmore schudden zijn kop en liet zijn dreigende houding varen en vouwde zijn vleugels op. Hij kon horen aan haar stem dat ze het echt meenden en zijn blik ging van dreigend naar vriendelijk. 'Als dat zo is kan ik het je niet kwalijk nemen kleintje.' zei Venmore een stuk vriendelijekr en hij draaide zich weer om naar het hert dat hij gedood had. Even aarzelde hij en begreep dat Prooi in deze witte toestand schaars moest zijn! 'Honger kleintje?' Vroeg de bruine draak en hij ging naast het karkas zitten met zijn staart langs zijn sterke achterpoten. Zijn blik bleef op het draakje liggen en zijn ogen verrieden niet wat hij dacht, nog zijn gezicht deed dat. Venmore was kon een pokerface op zetten die de meet gedreven draak of mens nog niet ontcijferen zou kunnen. Hij vond dat het niet echt beleeft zou zijn eze prooi alleen op te eten, wanneer en nog een ander aanwezig zou zijn die honger zou kunnen hebben?

De draak voor haar had verschillende grijzen stekels op zijn rug lopen en over zijn nek en twee grote witte horens boven op zijn hoofd. Net zoals zezelf dat had, In een kleine en bange houding lag ze op de grond. Even dacht ze het ergste. Met een duidelijke geschrokken en bange blik keek Yassia naar de draak die zijn kop schudde. En zijn dreigende houding liet gaan en netjes zijn vleugels opvouwde. Yassia trillende nog wat van de schrik en angst en knikte bij zijn eerste woorden. Die haar wat gerust stelde. ‘Sorry dat ik u liet schrikken, meneer.’ Verschudligede ze zich nog eens. Zijn houding was een stuk vriendelijker geworden en hij draaide zich om naar een gedood hert en vroeg of ze honger had. Yassia stond langzaam op en kwam langzaam naar hem toe gelopen. De bruine draak ging naast het karkas ging zitten. Yassia schudde haar hoofd en ging valk voor hem zitten, met een beetje wantrouwende blik keek ze hem aan. Yassia keek even wat verbaast op toen de draak vroeg of ze honger had. Ze had geen honger maar ze vond het wel aardige dat hij het vroeg. ‘Nee meneer maar aardig dat je het aanbied.’ Zei ze beleefd, Yassia sloeg haar staart om haar lichaam heen. ‘Ik ben Yassia en u meneer.’ Met een wat geruststelde gevoel van binnen hoewel de schrik er nog goed in zit. Keek Yassia rustige en vriendelijke naar de bruine draak

Het kleine groene draakje verontschuldigde zich nogmaals en Venmore knikte alleen maar en kreeg te horen hoe ze heten. 'Aangenaam Yassia, stop maar met dat gemeneer! Ik ben Venmore. Heb je geen vleugels?' zei Venmore met rustige stem en vroeg haar iets dat hijzelf al gezien had, maar er waren draken die wel vleugels hadden, maar die op een bepaalde manier konden verstoppen tot ze die konden gebruiken? Venmore hoorde dat ze geen honger had en begon zelf wel te eten het was al een tijdje dat hij gegeten had en zijn maag rammelde vreselijk. Hoewel Venmore geen mega grote draak was en niet veel hoger kwam dan een gemiddeld mens kwam zo'n 2 meter in de hoogte hooguit! Tussen twee happen door keek Venmore met een rustige blik op het kleine draakje en dacht er aan toen hijzelf nog jong was en pas de wereld ging verkennen. De ruimte had hem altijd aangetrokken en daar besteden Venmore zijn meeste tijd dan normaal ook. In de ruimte had Venmore geen last van honger en dorst en kon hij jaren aan een door reizen tussen de planeten door zonder te verhongeren, maar zodra hij voet zetten op een van de vele planeten die de cosmos rijk was dan was de bruine draak gedwongen te eten en te drinken om niet te sterven!

De bruine draak knikte nog een keer en zei dat ze dat gemeneer niet hoefde te doen. Yassia glimlachte vriendelijke waardoor haar tanden even bloot kwamen. En knikte daarna stelde de draak zichzelf voor als Venmore en vroeg of ze vleugels had. Yassia liet even haar blik op zijn vleugels gaan en schudde wat neerslachtige haar kop. ‘Aangenaam Venmore een mooie naam heb je. Ik heb geen vleugels maar hopelijke komen ze er op een dag. Maar ik kan heel hard rennen en ben behendige ne lening. Ik kan zonder problemen in bomen klimmen.’ Zei ze met een wat trotse stem. ‘Misschien ben ik wel de snelste draak in dit gebied. Dus echt nodig heb ik ze niet maar ik zou ze wel graag willen.’ Yassia ging rustige liggen en keek met een vriendelijke en vrolijke glimlach naar Venmore. Die gedachten maakte het altijd wat mindere erg dat ze niet kon vleugen. Venmore at rustige het hert op. ‘Hoe voelt dat vliegen door de lucht?’ Vroeg ze plots maar met een nieuwsgierige ondertoon. waardoor ze even verbaast opkeek maar als snel werd haar blik een nieuwsgierig blik die net zo nieuwsgierig was als haar stem had geklonken. Ze wou dolgraag weten hoe dat voelde zo door de lucht zweven. Het moest vast het vrij en machtige gevoel zijn.

Yassia zei dat ze geen vleugels had, maar ze vroeg of wat voor een gevoel het was om te vliegen? Venmore slikte zijn laatste hap hert door en likte over zijn lippen, voor hij even naar de hemel op keek en na dacht. Zijn kop ging weer naar beneden en hij keek naar Yassia en vouwde zijn vleugels weer op. 'Dus jij wilt weten hoe het voelt?' vroeg Venmore op rustige toon en hij keek wat Mysterieus naar het groene draakje en zijn glimlach werd raadselachtig. Venmore voelde dat hij goed zou kunnen op schieten met Yassia en dat vond hij niet snel. Venmore stond op en liep om het karkas heen en drukte zijn snuit tegen die van het jonge draakje aan. Zonder het te beseffen schoot er een bliksemfonk over van hem naar Yassia. De vonk schoot zonder pijn over de schubben van Yassia en veranderde in twee vonken en creeéde een soort van vleugels tussen de schouders van het groene draakje. Venmore wist dat hij bliksem kon manipuleren, maar dit had hij nog nooit gemaakt? Venmore trok zijn kop terug en schudden zijn kop even voor hij nog eens bekeek wat hij nu weer gedaan had! De vleugels zouden niet voor altijd blijven, maar ze zou vast een paar keer kunnen vliegen of voor een tijdje op zijn minste. De bliksemvleugels knetterde vrolijk en hij glimlachte vrolijk over wat er gebeurt was. Zijn ogen gingen van de ene kant naar de andere en toen hij weer vol in het gezicht van Yasia keek. 'Wil je ze uit proberen?' vroeg Venmore en spreiden zijn vleugels op een uitnodigende manier.

Rustige keek Yassia naar Venmore hoe die zijn laatste happen nam en daarna over zijn lippen likte. En richten zijn blik naar de hemel, Yassia volge even zijn blik maar richten haar blik weer snel op Venmore. Die zijn vleugels netjes opvouwde en een raadselachtige glimlach kreeg en met een mysterieuze blik naar haar keek. Yassia wachten ongeduldige op antwoord terwijl ze Venmore hoorde zeggen. 'Dus jij wilt weten hoe het voelt?' zei hij, Yassia knikte opwonden haar kop en keek met ongeduldige ogen naar hem. Die maar een ding zeiden vertel nou. Maar hij zie niks in plaats daarvan stond hij op en liep hij naar haar toe. Waarna hij zijn snuit tegen die van haar drukte. Yassia was hier even verrast door, maar snel sloot ze haar ogen. Toen ze Venmore hoorden zeggen. 'Wil je ze uit proberen?' Opende Yassia langzaam haar ogen en keek toen verbaasd naar Venmore mar richten toen snel haar blik op haar eigen lichaam. Om te kijken wat hij bedoelde toen ze de vleugels op haar rug zag die uit bliksem leken te bestaan richten ze met een glimlach haar blik weer op Venmore die ook een glimlach op zijn smoel had. En zijn vleugels gespreide had op een uitnodigde manier, Yassia knikte en ging naast Venmore staan. Yassia wit niet waardoor het kwam maar wist precies wat ze moest dan nadat ze een paar keer geklapperde had met haar vleugels. Zonder wat te zeggen klapperde ze nog een paar keer waarna ze opsteeg wat nogal onwennige ging. Toen ze een paar meter boven Venmore was keek ze hem blij aan en roepte vrolijke. 'Kom je Venmore.' Ze cirkel nog een paar rondjes om te oefen terwijl ze wachten op Venmore.

Yassia begon te vliegen en Venmore keek er naar met vreugde naar. Zijn eigen vleugels sloegen met kracht naar beneden en hij schoot Yassia voorbij en bleef boven de boomtoppen hangen. 'We zullen het rustig aan doen zodat je er even aan kan wennen. Ik zeg je alvast dat deze vleugels niet eeuwig blijven! Je kunt ze een aantal keer gebruiken of er enkele kilometers mee vliegen.' Legde Venmore aan haar uit en hij draaide zijn vleugels zo dat hij zich met een enkele slag omdraaide. Eerst sloeg Venmore een keer met zijn staart naar achteren en legde hem zo dat hij recht lag en klapwiekte een eindje bij haar vandaan met rustige slagen. Daarna draaide hij zich weer om en keek toe hoe Yassia het zou doen, misschien was ze een snelle leerling en zou ze opeen dag haar eigen vleugels toch nog krijgen?

Yassia knikte bij de woorden van Venmore en keek met bewondering toe hoe hij zonder problemen opsteeg. Yassia probeerde Venmore bij te houden. En volgde hem wat onhandige het was toch een stuk moeilijker dan ze had gedacht
dat vliegen. Maar de wind die langs haar lichaam ging en suusde voelde gewelidge. Het gaf je toch wel een vrij gevoel, Yassia keek met een genietende blik naar benenden. Het zag er allemaal heel anders uit nou. Ze en bekeek ze de bossen en genoot van het uitzicht. Yassia richten haar blik weer op Venmore die een stukje verder vloog. Venmore vloog in een mooie rechte lijn en had geen problemen met de wind. Yassia probeerde het ook. En een goede lucht stroom te vinden om te vliegen, maar slaagde er niet. Ze vloog wat onwennigen en alle kanten uit en verloor langzaam hoogte. Ze probeer nog wat hoogte te winnen maar zakte langzaam af naar de grond en knalde tegen een boom op. Met plof kwam ze op de grond en schudde haar kop en daarna het sneeuw van haar lichaam af. Met een wat versufde blik keek ze zoekend rond naar wat er was gebuert en waar Venmore was.

Opeens was hij Yassia kwijt en zocht even tot hij haar vond. Gelukkig leek ze niks te mankeren, maar toch daalde Venmore met een snelle duik en landen soepel door zijn vleugels op het juiste moment uit te slaan. 'Gaat het?' roeg Venmore en drukte zijn snuit even tegen haar wang en trok diens kop daarna weer terug en keek het jonge draakje rustig aan. Hij wilde niet dat ze bij haar eerste vlucht al meteen iets zou breken?

( Flut post! )

Yassia voelde een lichte trilling in de grond en iemand zeggen of ging. Yassia krabbelde overeind en ging rustige weer op haar vier poten staan. Waarna ze met een glimlachje naar Venmore keek en knikte. ‘Ja het gaat.’ Even bekeek ze de boom waar ze tegen opgeknald was. Waarna ze haar blik weer op Venmore richten. ‘Is toch nog best moeilijke? He dat vliegen.’ Yassia ging naast Venmore staan waarna ze haar lichaam nog eens goed bekeek om te kijken of ze niks had. Maar ze was nog prima in orde. ‘Ik heb niks.’ Zei ze nog een om Venmore wat gerust te stellen. Yassia gaf Venmore een zachte duwtje en steeg daarna meteen weer op. Ze vloog nog een paar kleine rondjes maar toen ze wou naast Venmore wou landen. Rolde Yassia over de grond waarna ze languit in de sneeuw bleef liggen. Alles draaide om haar heen toen ze langzaam op stond. En wat duizelig om haar heen keek. Toen ze haar blik op Venmore zetten schudde ze haar kop in de hoop dat hij stil zou bleven staan. Maar Venmore net zoals de rest draaide rondjes om haar heen. Alles kwam langzaam weer tot stilstand. Yassia liet een zuchtje van opluchting los toen ze de warme zonnestralen over haar lichaam voelde gaan. Spoedige zal de sneeuw gaan smelten en gingen de bloemen en bomen weer bloeien. En kwamen er weer prachtige bloemen, het werd spoedige weer lente. Met een vrolijke en blije gezichte keek Yassia naar Venmore. ‘Binnen korte is het weer lente.’ Zei ze met een vrolijke stem. Ondertussen waren de vleugels verdwenen die Venmore had gemaakt. waardoor Yassia even een lichte tinteling op haar rug voelde. Meteen keek Yassia even wat geschrokken achter haar. Maar merkte dat het niks bijzonders was en zo pijn deed het ook weer niet. Richtte ze haar blik weer op Venmore en zei met een nieuwsgierige stem. ‘Wat vind je van lente en de zomer.’ Voor haar was het de mooiste en beste tijd van het jaar.

Yassia Zei dat ze niks had en steeg later weer op. Venmore bekeek het geheel hoe ze zich voort bewoog en glimlachte toen ze rollend landen. Dat had hij nog nooit een draak zien doen, Mensen en andere buitenaardse wezens ja maar draken? Toen ze vroeg wat hij van de Lente en de zomer vroeg nadat ze had gezegd dat het spoedig lente zou worden snoof Venmore de lucht diep in en rook dat de sneeuw gauw zou smelten. Hij boog zijn kop naar haar toe en zag ook dat de vleugels die door een fonk bij haar waren gaan groeien verdwenen waren. 'Eerlijk gezegd heb ik geen favoriete voor de seizoenen. Wanneer ik ergens kom pas ik me aan hoe het opdat moment is en ik ben goed uitgerust voor elk seizoen.' zei Venmore en tilde zijn vleugels op en rekte ze uit. 'Ik vind het jammer, maar ik moet verder Yassia, want ik moet nog dingen bij een zoeken voor mijn tijdelijke grot!' oegde Venmore er aan toe en hij drukte zijn snuit even tegen die van het kleine groene draakje en steeg daarna op. Met een brul ter afscheid verdween Venmore tussen de kale boomtoppen op weg naar een andere plek.