Terugkomst

Een stille gestalte baande zich een weg door het dichte struikgewas aan de andere kant van de rivier. Hij leek geen moeite te doen met zich stilhouden, of - als hij die moeite al deed - mislukte die finaal. Door de stilte van de rest van het woud klonk het breken van takken onder zijn voeten als komeetinslagen. Alsof de gestalte dit zelf ook had gedacht, stond het even stil en kon een siddering niet onderdrukken. Daarna kwam het weer in beweging, op de zelfde manier met schuwe stappen door het bos stappend. Hij kwam steeds dichter bij de kolkende, diepe rivier die de grens vormde tussen de magische wereld van draken en de buitenwereld, waar hij nog zelf in stond. Het struikgewas werd minder en minder en uiteindelijk stond de gestalte op de dunne rand van gras, voordat de aarde verdween in het water. Nu de gestalte in het licht stond, kon je duidelijk zien dat het een vrouw was. Haar gezicht was vuil van zweet, stof en krassen die takken op haar gezicht hadden gemaakt. Kleine spoortjes van opgedroogd bloed liepen over haar voorhoofd, wangen, neus en kin. Ze leek het niet meer te voelen en keek met een geharde blik voor zich uit, naar de andere kant van de rivier. Met haar tong haar lippen bevochtigend, zette ze nog een laatste stap. Als ze nog een stap zou zetten, zou ze in het water vallen en zeker weten verdrinken. 'Dat is een lange tijd geleden' mompelde ze met een droge stem. Haar ogen dwaalden over het groen aan de overkant, dat precies hetzelfde leek als aan deze kant. Een bittere uitdrukking kwam over haar gezicht, toen ze eraan dacht wat het grote verschil was met daar en hier; daar zaten draken, hier niet. Ze had geen idee waarom ze, nadat ze jaren geleden dit land was ontvlucht, weer terug was gekomen naar deze plek. Misschien was het de nieuwsgierigheid, misschien was het de bittere gevoelens die ze had overgehouden aan de herinneringen aan deze plek, aan de reden waarom ze dit land was ontvlucht. Misschien wouden die bittere gevoelens wraak voor wat haar was aangedaan en dat kon ze alleen vinden in dit land. Haar gezichtsuitdrukking werd nog zuurder, terwijl ze ijsberend langs de waterkant liep. Ze wist nu zeker dat ze wraak wilde en ze was niet bang die gevoelens te uiten of te ontkennen. Hij zou en moest boeten voor wat hij had gedaan. Maar, voordat ze haar wraak kon wreken, moest ze überhaupt in de buurt komen, in het helse land dat ze was ontvlucht, en daarvoor moest ze aan de overkant, maar hoe? De rivier was diep en stroomde snel, waardoor ze, áls ze al kon zwemmen, zou worden meegesleurd door het water. De enige oplossing die zij zag, was eroverheen, maar de bomen aan beide kanten van het water stonden te ver uit elkaar om dat via moeder natuur te doen. Dat de bomen te ver uit elkaar stonden, streepte meteen naar de overkant springen van het lijstje van mogelijkheden af. Nee, de enige oplossing was vliegen en laat dat nou net zijn wat zij niet kon. Een donderwolk schoof over haar gezicht, toen ze met gekruisde benen zich op de zachte, groene grond van de kant liet vallen. In kleermakerszit bleef ze naar de overkant staren, alsof daar zomaar een oplossing voor haar probleem uit de struiken zou springen.

Yassia rekte zich langzaam uit en knipperde even met haar ogen. Wat versuft keek ze om zich heen. Langzaam stond ze op en knipperde nog een paar keer met haar ogen. Even richten ze haar blik op de hemel en zag dat de zon al redelijk hoog in de hemel stond. Yassia liet zich zachtjes van de tak afglijden en lande behendige op haar vier sterke klauwen en poten. Yassia gaapte even een paar keer en liep naar het meer toe om wat te drinken. Ze nam een paar grote slokken water ze hoorde de vogels al vrolijke fluiten en met haar tong maakte ze kleine rimpeling in het water. Nadat ze genoeg had gedronken draaide ze zich rustige om en leip richting de grens en de wilde rivier. Het was een stukje lopen dat wist ze maar je kon daar heerlijke zalm vissen. Yassia versnelde haar pas wat en al snel rende ze al weer door haar vertrouwde gebied de bossen. Al snel had ze de tempel die bij het bos hoorde gepasseerd. Toen ze tussen de struiken door liep en bij de rivier uitkwam ging. Stopte ze meteen en ging even in de schaduw liggen om wat uit te rusten. Maar al snel stond ze weer op haar poten en liep ze vrolijke langs de waterkant van de wilde rivieren wat ook meteen de grens van dragon world was en haar vertrouwde bos. Waarin ze leefde en opgroeide ze voelde zich hier prima thuis. Met een vrolijke glimlach op haar gezicht bekeek ze de kloof van de rivier die meteen de grens vormde. De vissen zwommen tegen de stroming in even likte ze haar lippen af. Maar schudde haar kop niet hier ze moest het ondiepere gedeelte hebben. De rivier was te diep hier en ze wist zeker als je er hier in viel dat je zou verdrinken. Yassia liet haar blik over de overkant gleden die even begroeide en groen was als op de kant van haar. Ze wou eens de andere kant bekijken gelukkig was ze een draak die de wortels van planten en bomen kon besturen. Haar element was dan ook het bos, even richten ze haar blik weer over de river maar bedacht toen dat ze dalijk ook nog wat visjes kon vangen. Yassia concentreerde zich diep en sloot haar ogen en voelde de energie van de wortelen van de bomen en planten die soms wel meters onder de grond zaten. Meteen schoten er drie dikken en stevig wortels uit de grond die op Yassia’s wil richten de wand van de kloof schoten die diep in de wand drongen en langzaam een soort van brug vormde. Tussen de openingen van de drie hoofdwortels groeiden kleinere wortels die zo de opening dichtmaken en ook voor extra stevigheid vormden. Toen ze klaar was liep wat controleerden over haar brug. Toe ze aan de overkant was knikte ze goedkeurend en keek ze weer even rond, toen pas viel haar op dat er een mens op de grond zat. Ze leek ergens over na te denken of er zat haar wat dwars met een vrolijke en vriendelijke blik op haar gezicht. Ging Yassia naast haar zitten en zei vriendelijke. ‘Hoi, ik ben Yassia. En hoe heet u.’ Yassia liet haar blik nog eens over het mens gaan het was een vrouw van ongeveer 20 jaar. en leek ergen kwaad over ze had krassen over haar lichaam en opgedroogd bloed en ze zat onderen het stof en aarde. ‘Wat is er gebeurt?’ Vroeg ze wat bezorgd.

(ik heb het gevoel dat je de punten, komma's etc. niet op de juiste plekken zet. Hierdoor is je tekst is moeilijk leesbaar. Het is niet mijn taak als "gewoon" lid je dit te melden, maar het is maar een tip ;])

Norah keek op toen iets aan de overkant bewoog. Gespannen bleef ze ernaar kijken, haar hand ongemerkt op het gevest van haar dolk die aan haar riem hing, laten glijden. Opeens, een stuk van haar af aan de andere kant, kwam een gestalte uit de bosjes. Ze kon niet goed zien wat het was, aangezien het in de schaduwen bleef. Wist het dat ze hier zat, en probeerde het zich dan te verbergen? Norah betwijfelde het, het wezen leek tot nu toe geen acht op haar te slaan. Het duurde even voordat het weer in beweging kwam, Norah genoeg tijd gevend om de vage omtrek van horens op de kop van het wezen te laten zien. Ze wist het zeker, het was een draak. Welliswaar geen grote, maar toch, alle draken zijn vijanden van haar. Kort schoot het beeld van een gouden draak door haar hoofd. Goed, niet alle draken, maar die gouden draak was dan wel de enige uitzondering geweest. Haar hand om het gevest greep het handvat nu daadwerkelijk vast, waardoor haar knokkels wit wegtrokken door de druk die ze erop legde. Haar knokkels leken door haar huid heen te willen prikken, toen het wezen in beweging kwam. Nog altijd leek het wezen, nu in het zonlicht overduidelijk een draak, haar niet door te hebben, terwijl de blauwe ogen van het wezen het water leken af te zoeken. Uiteindelijk schudde het zijn kop. Even leek er opnieuw niets te gebeuren, toen er plotseling trillingen in de grond te voelen waren en er niet veel later dikke wortels uit de grond van haar waterkant omhoog kwamen. Geschrokken flitsten enkel Norahs ogen naar de plek waar de wortels uit het niets waren verschenen, maar voor de rest verroerde ze geen vin. Zolang ze de aandacht van de draak niet zou trekken en ze hier dus rustig bleef zitten, was verassing in haar voordeel wanneer ze het wezen zou aanvallen. Ondertussen was er een brug over de kolkende rivier ontstaan en was het wezen al aan haar kant van de rivier gekomen. Het viel Norah op dat de draak niet verdween, nu het buiten de magische wereld van DW was, terwijl ze dat in vele verhalen gehoord had. In gedachte haalde ze haar schouders op; wat zou het ook, het zou niet lang meer duren over Norah het wezen alsnog liet verdwijnen. De bittere trek op haar gezicht die er tot nu toe op had gelegen, verlichtte iets bij het idee van de aanval dat ze had. Haar ogen hielden het wezen scherp in de gaten en de donkere wolk van zojuist, trok weer over haar gezicht toen ze merkte dat het wezen haar opmerkte. Kennelijk zag het niet haar afstotende blik of dat ze slecht gehumeurd was. Erger nog, het dier leek niets in haar als bedreiging te herkennen. Toen het tot overmaat van ramp ook nog tegen haar begon te práten, daalde het humeur van Norah tot het vriespunt. Zodra het wezen dicht genoeg was en zelf als een tweede vraag had gesteld, spuugde ze haar antwoord bijna tussen haar tanden hoog, in de vorm van een hees, sissend en vooral vijandig gefluister. Het zou haarzelf hebben afgeschrikt en als iemand op deze manier tegen haar zou praten, zou ze zeker weten dat dit foute boel was. 'Jij kwam hier, dát is er gebeurt'. Toen sprong ze op, de dolk uit de schede aan haar riem trekkend, wat een sissend geluid veroorzaakte. Ze maakte met de dolk in haar hand een brede, verticale cirkel om haar heen, zodat ze, als het wezen te laat zou reageren, ze het dier met gebak de hals zou kunnen openrijten. Nog terwijl Norah in beweging was, zag ze dat het dier niet oud was en het nog geen jaar oud kon zijn. Tenminste, als ze op haar drakentemmers instinct kon vertrouwen - iets wat ze eigenlijk al heel lang niet meer deed - en dit niet een van de drakensoorten was die er bedrieglijk jong uit konden zien.

Met een vriendelijke blik keek Yassia nieuwsgierige naar het mens, dit werd de tweede met wie ze kennis zou maken. Hopelijke kon ze draaks wat ze moest nog de taal leren van die mensen. Hoewel ze nou wel wat simpele zinnetjes en woorden kon verstaan van de mensentaal. De vrouw die op de grond zat leek niet echt blij met haar komst en straalde een soort van vijandigheid uit. Wat haar een beetje onrustige maakte en ook wat onzeker van haar daad. Dat ze naar haar toe was gekomen. Yassia keek met een afwachtende en wat twijfelende blik naar de vrouw die een niet al te vriendelijke antwoord gaf. Wat er een beetje soort van hees sissend uitkwam. Het gaf haar een beetje de rillingen over haar lichaam. Wat verbaast en ook een beetje onzeker wat ze nou moest doen of zeggen keek ze vragend naar de mens die ineens op sprong. Ze greep haar dolk en maakte een verticale cirkel om haar heen. Yassia sprong meteen geschrokken opzij, en zie toen in haar eigen taal. ‘Wat doe je ik wou alleen maar praten.’ Roepte ze geschrokken, Yassia snapte er niks van ze wou alleen vriendelijk zijn. Duidelijk had deze vrouw iets tegen haar of hield ze gewoon niet van haar soort. Yassia liep wat achter uit ze wist niet goed wat ze nou moest doen. Yassia liet verschillden wortels uit de grond schieten en taken van bomen. Die dichtbij genoeg de onbekende vrouw waren. Naar haar hand grijpen om de dolk af te pakken of uit haar handen te meppen.

(wist even niks )

(ik besefte me plots dat het seizoen "winter" was, dus ik hoop dat je mijn plotselinge switch kan volgen...)

Het humeur van Norah werd er niet beter op toen de draak haar uithaal had ontweken en haar lichaamstemperatuur leek te lijden onder het humeur dat leek te dalen tot het vriespunt. Bijna was haar gemoedstoestand even koud als de buitenlucht in de barre winter die over het land lag. De rivier stroomde de hevig om te bevriezen, maar was zeker te koud om er lang in te kunnen overleven. Er begon zich een plan in haar hersenen te ontwikkelen, maar voordat ze de kans kreeg het plan volledig te bedenken, werd ze afgeleid door wortels die door de grond braken en naar haar handen lonkten. Wild sloeg ze om zich heen, zowel met de dolk als haar vuisten. Verschillende schrammen ontstonden om haar handen en onderarmen, terwijl ze verschillende raken klappen kreeg van de wortels en schrammen, maar verschillende keren wist ze zich ook te verdedigen tegen het natuurgeweld. Voor een kort moment werd Norah afgeleid door de woorden die de draak sprak. Ze begreep de woorden van het wezen - ze was niets voor niets een drakentemmen - maar nog altijd was ze niet in staat de taal zo te beheersen dat ze het ook kon spreken. Dat vergat ze vaak, waardoor ze in de eerste instantie niet begreep waarom het wezen haar niet begreep. De korte tijd van verwarring, die gepaard was gegaan met afleiding, liet haar concentratie verslappen en met een dreun werd ze op de grond geslingerd. Happend naar adem kwam ze op haar zitvlak terecht, nog maar net in staat het wapen dat ze vast hield, vast te houden. Ze probeerde zo snel als ze kon weer overeind te krabbelen, maar nadat ze weer stevig op haar voeten stond, richtte ze zich niet op. Haar rug bolde zich, haar lichaam klein houdend. Ook ging ze lichtelijk door haar knieën en wendde ze haar schouder naar voren, haar lichaam zo tot een stormram hebben gevormd. In deze houding begon te rennen, in de eerste instantie wat links van het wezen richtend, maar daarna een bocht makend zodat ze op de flank van het wezen richtte. Met de snelheid die ze opbouwde en de hoek waarin ze haar lichaam hield, kon ze het wezen bij het raken van de schubben, gemakkelijk in het dodelijk koude water duwen.

De mens was niet blij met wat ze had gedaan maar deed nisk of leek iets te bedenken maar werd snel afgeleid toen ze de wortels en verschillende takken moest afslaan die op haar afkwamen. Yassie voelde zich wel goed hoewel ze hier totaal niet op uit was. Ze hield niet van vechten of gewoon andere levende wezens pijn te doen zonder een goede reden. Maar toch voelde het goed dat haar afleidings zo goed werkte en iets te goed uitpakte. Maar zomaar iemand doden voor de lol of wat die vrouw ook van plan of aan het doen was. Maar dat zou zezelf nooit doen. De vrouw hield even stand tegen de kracht van de natuur. Maar als snel zakte het af en werd ze flink geraakt. Met een wat spijtige blik en spijt gevoeld keek ze toe hoe de vrouw op de grond ging. Haar lichaam zat helemaal onder de schrammen en krassen. Meteen liet ze de wortels en takken stoppen. Die ze via haar connectie met het bos en energy kon besturen. Langzaam zakkte de wortels weer in de grond. Yassia kwam wat dichterbij en hield haar blik strak op haar gericht. ‘Goed het? Dit was ook weer niet mijn bedoeling. Je liet me erg schrikken.’ Zei ze in haar eigen taal. De vrouw leek overeind te gaan staan. Yassia kwam langzaam dichterbij. Maar in plaats van helemaal te gaan staan bolde ze haar rug en stormde ze op Yassia af. Ze snapte er helemaal niks en snel ging ze opzij maar toen ze een lange en grote bocht maakte. Voelde Yassia hoe ze haar volop in haar flank ramde. Yassia kon nog net voorkomen dat ze de koude water in veil en zette haar nagels diep in de grond en hing voor een groot deel over de afgrond. YAssia keek wat geschrokken en angstige naar het stroomde water. Yassia liet een luide brul los en hees zichzelf omhoog. Toen ze na veel moeite en wat een uitputtende geklim was. Zuchtte ze even opgelucht toen ze het sneeuw onder haar klauw voelde en het gras dat eronder lag. Maar nou moest ze zichzelf nog over de rand heen hijsen. Ze wist niet of ze daar nog wel de kracht voor had en dan nog die vrouw. Die zou haar niet zomaar haar gang laten gaan, zo gevoel had ze nou even. Ze sloeg haar andere klauw over de rand en plantte die ook goed op de grond. En met haar nagels boorde ze diep in de grond zodat ze niet zomaar weg zou zakken. Met veel moeite heus Yassia zich langzaam omhoog en met haar blik de omgeving afzoeken naar de vrouw. Ze hoopte dat die weg was.

( volg het nog hoor)

Norah voelde hoe ze tegen iets hard kwam dat haar tegen hield om door te schieten, zelf het water invallend. Tevreden, maar naar adem happend na de confrontatie, richtte ze zich op. Haar blik dwaalde over de waterkant en een glimlach verscheen op haar lippen toen er geen spoor meer van het wezen te zien was. Traag borg ze haar dolk weer op in de schede aan haar riem en sloeg haar armen over elkaar. De adrenaline spoot nog door haar aderen en zorgde voor een warme lichaamstemperatuur. Toch begon ze met haar handen over haar armen te wrijven, omdat ze wist dat het niet lang zou duren of ze zou afkoelen in deze vrieslucht. Haar blik verliet de plek waarvan ze dacht dat dat de plek was waar de draak in het water was gestort, en keek naar de brug die het wezen had gemaakt. Het was stevig genoeg geweest om het wezen te dragen, maar zou het dat ook onder haar gewicht zijn? 'Maar één manier om daar achter te komen' mompelde ze. Langzaam begon ze richting de brug te lopen, niet lettend op de sneeuw die onder haar leren schoenen kraakten. Als ze dat wel had gedaan, zou ze gehoord hebben dat het sneeuw kraakte, ookal zette ze geen stap. Dat zou haar hebben moeten waarschuwen voor het wezen dat zich langzaam een weg naar boven verschafte, de veilige waterkant op. Pas toen ze net voor de brug stilstond, merkte ze het geluid op. Rillend, ze was al afgekoeld, keerde ze zich om naar de plek waar het geluid vandaan kwam, waardoor ze nog net kon zien dat een tweede, groene klauw zich in de grond van de waterkant vastzette. 'Nee!' schreeuwde ze, samen met het woord ook een witte wolk de lucht in stotend. Ze rende naar de plek toe waar de draak omhoog kwam, bijna uitglijdend over stukken sneeuw die waren veranderd in ijs. Af en toe liet ze enkele bloeddruppel in de sneeuw achter, die waren opgevloeid uit de schrammen op haar armen en handen. Ze was net te laat bij het wezen om het terug het water in te duwen, omdat die alweer op de kant was geklommen. Een kort moment keek ze met grote, woedende ogen naar het wezen, nam daarna een besluit en draaide zich weer van het wezen af. Met grote stappen rende ze weer terug naar de brug en zonder een moment te aarzelen, begon ze aan haar overtocht richting DW, het doel van haar reis. Ze wist immers dat, als ze te veel tijd zou verdoen met dit wezen, ze haar enige kans op het naar de overkant komen zou vergooien. Haar oren hielden alle geluiden om haar heen in de gaten, om eventuele bewegingen van het wezen waar te nemen, maar ook om te horen of de brug haar gewicht hield.

Toen Yassia eindelijke weer met alle voor haar poten, grond onder haar poten voelde. Zakte ze uitgeput in elkaar. Met haar oren gespite en zoekend naar de vreemde en rare mens. Ze hoorde duidelijke het gekraak van sneeuw die door een levende wezen veroorzaakt werd. Yassia had al snel de vrouw gevonden die richting de brug liep en Yassia legde haar kop ook in de koude sneeuw en keek haar wat onzeker en vragend en een beetje bang aan. Het leek er op dat ze haar burg ging gebruiken om verder te gaan. Yassia hoopte van wel maar toen ze ineens omdraaide en woest schreeuwde. Yassia kon duidelijk een witte rookwolk zien die toen uit haar mond kwam. De vrouw stormde weer op haar af meer realiseerde toen iets waarna ze nog even met woeste ogen naar haar keek. Yassia kroop wat bang in elkaar van haar en keek toe hoe ze haar rug weer naar haar toe keerde en zonder verder aarzeling of om nog om te kijken. De brug ging over ging stekenwat ze waarschijnlijke al van plan was. Yassia keek haar met een vragende en verwarde blik na en schudde haar kop. Ze snapte er helemaal niks van en bleef wat geschrokken liggen. Na een tijde merkte dat ze het koud kreeg, Yassia tilde haar lichaam weer omhoog en keek nog even naar de vrouw die nog steeg bezig was. Ze leek niet echt meer op haar te letten rustige en zachtjes haalde ze adem. Er kwamen kleine witte dampwolkjes uit haar mond telkens als ze uitademde. Ze schudde even haar lijf. Ze liep rustige naar de brug het sneeuw kraakte zachtjes onder haar poten. Toen ze bij de brug was keek ze nog even naar de rivier en de plek waar ze omhoog was geklommen en er bijna door die vrouw van af was geduwd. Ze schudde haar kop. Waarna ze haar blik weer op de vrouw richten, met een strakke blik keek ze naar haar. Yassia bleef rustige staan wachten tot ze aan de overkant was of haar opmerkte. Als ze wou dan kan ze de brug zou laten verdwenen met de vrouw er nog op den dan zou ze zou het water in vallen. Maar zou was ze niet en dat zou ze ook nooit doen bij geen een levende wezen. Hopelijke wist die vrouw dat ook, Ze snoof een paar keer onrustige terwijl ze wachten. Die mens mocht haar toch wel bedanken maar nee ze werd van een klif geduw en zonder reden aangevallen.

Halverwege de brug keerde Norah zich om. Ze had duidelijk het kraken van de sneeuw gehoord en aangezien het niet meer had gesneeuwd nadat de brug was ontstaan, wist ze zeker dat het niet de takken onder haar voeten waren. Haar ogen vernauwde zich toen ze het groene wezen te midden van de witte sneeuw zag. Het wezen leek kennelijk niet de moeite te nemen de brug onder haar voeten te laten verdwijnen. Dit nu het belangrijkste vinden, snelde Norah over de laatste paar meters van de brug. De laatste meter sprong ze, zacht in de poedersneeuw terecht komend. Nu ze aan de overkant, zag ze duidelijk de sporen van het wezen toen die aan deze kant van het water uit het bos was gekomen. Maar ze zag het niet, ze was te druk bezig met het zich omdraaien naar de overkant, waar het groene wezen nog altijd fel afstak tegen de witte sneeuw om hem heen. Het leek wel of ze een zekere bitterheid in de blik van het wezen zat. Dat idee werd bevestigd, toen het dier enkele malen snoof. Norah trok zich er niets van aan, de stem van het wezen had van te voren te aardig geklonken. Nee, ze had het gevoel dat ze niets van het wezen te vrezen had. Toch kon ze niet laten haar ogen nog eens een beetje samen te knijpen, toen ze het volgende sprak. 'Nog bedankt voor de brug' siste ze, dit keer op een iets minder vijandige manier dan de straks. Ze twijfelde of het wezen haar wel had gehoord, aangezien het water tussen hen in bleef doorrazen en de sneeuw alle geluiden leek te absorberen. Het maakte niet uit of het wezen haar zou horen, verstaan zou het toch niet doen. Na enkele seconde het wezen roerloos te hebben aangekeken, bracht ze haar hand omhoog, sarcastisch haar wijs en middenvinger tegen haar slaap aanbrengend. Als ze een hoed had opgehad, had ze de rand ervan aangetikt, als een zekere begroeting. Een sarcastische begroeting dan. Daarna draaide Norah zich met een grote zwaai om en begon met grote passen naar het bos te benen. Terwijl ze dat deed, fluisterde ze woorden die bijna niet boven het kraken van de sneeuw te horen. 'Daar ben ik weer'. De woorden waren voor geen levens wezen bedoeld, eerder voor het land, de natuur en de aarde waar ze op liep. Het leek van in niets te verschillen van het woud aan de andere kant van het water, maar toch voelde het anders aan, de sfeer, een zekere macht die in de lucht hing. Ze wist waar die vandaan kwam. 'Draken'. Het fluisterende woord tufte ze bijna tussen haar tanden door en het droop van walging voor de wezens. Daarin verschilde het land van hier en dat aan de andere kant van de rivier. Norah wierp tussen haar gedachtegangen door een blik over haar schouder, maar de rivier was niet meer tussen de bomen te zien.

Toen de vrouw door had dat ze valkbij de rug stond snelde ze naar de overkant en de laatste meters sprong ze. Yassia begon langzaam over de brug te lopen met haar ogen strak op de vrouw gericht. Yassia snapte niet war voor ze bang was of har in het gein had aangevallen. De vrouw kneep haar ogen nog wat samen waarna ze siste. 'Nog bedankt voor de brug.’ “Graag gedaan hoor.” Zei ze vriendelijke en er kwam een glimlachje op haar gezicht. Niet wetend dat dit duidelijke sarcasme was. Yassia keek midden op de brug vragend aan. Toen ze een raar gebaar maakten waarna ze zich omdraaide en uit de voeten maakten. Richting het bos, Yassia was nog toch wel heel erg nieuwsgiriege naar haar geworden en snelde de brug af en zette de achtervolging in. als snel kwam de vrouw langzaam in zicht en keek Yassia even achterom maar door de bomen kon ze de rivier al niet meer zien. Yassia was veel sneller dan een mens of een paard en had haar ook zo ingehaald. Met een slip kwam ze tot stilstand en schoof wat voor uit. In haar slip verschoof ze heel wat sneeuw met zich mee. Snel sprong Yassia tegen een boomstam af en zette zich daarna krachtige tegen de stem af. Om te verkomen dat ze er tegen aan zou knallen. Ze landen valk voor de mens en keek haar wat ondeugend aan waarna ze meteen zonder wat te zeggen op haar sprong. Yassia dacht weer even terug aan dat gebaar dat ze maakte bij de brug. Ze wist niet wat ze met die gebaar bedoelde maar het leek voor haar alsof ze wat wou spelen of wat lol wou trappen. Met een grijnsje op haar gezicht ging ze boven op de vrouw staan en zetten haar poten zou neer dat ze haar armen en benen niet kon bewegen. ‘Wat was dat voor gebaar net?’ Vroeg ze in haar eigentaal in de hoop dat ze het maar zou verstaan. Haar staart ging wat speels op en neer terwijl ze met haar blauwe ogen diep in die van haar keek.

(deze moest gewoon zo )

Een groene waas stoof voorbij, een wolk van opkomend sneeuw veroorzakend. met een reflex beschermde ze met haar ene arm haar hoofd, maakte zich wat klein en ging met haar andere hand naar de schede van haar dolk. Toen er niets gebeurde, richtte Norah zich weer op en keek was verdwaasd om zich heen. Tenminste, dat wilde ze gaan doen, maar toen ze de draak voor haar in de sneeuw zag zitten, wist ze al waar de plotselinge, snelle bewegingen vandaan waren gekomen. Het beviel haar niet hoe de draak naar haar keek. Niet in haar ogen straalden angst uit, en dat had Norah juist zo graag willen bereiken. Dan zou het wezen haar tenminste met rust laten en misschien wel rond bazuinen dat ze terug was. Niet dat veel draken zich haar zouden herinneren of überhaupt wel zouden kennen, maar toch. Haar ogen vernauwden zich dus opnieuw, terwijl ze begon te bedenken hoe ze het wezen van zich af kon schudden. Nog voordat ze de kans had gehad iets te bedenken, zag ze het wezen op zich afspringen. Ze wilde het wezen ontwijken, maar door haar trage reactie, viel ze niet veel laten op haar rug in de koude sneeuw. Een kort moment hapte Norah naar adem door de plotselinge koelheid die vanuit haar rug de lucht uit haar longen leek te stoten. Om weer lucht naar binnen te zuigen, en deels ook uit reflex, wilde ze om hoog komen, weg uit de sneeuw. Verbazingwekkend genoeg, lukte dat niet. Verbaasd keek ze naar haar armen en benen en begon nu pas te voelen dat op alle vier haar ledematen iets zwaars rustte. Toen kreeg ze pas door dat de draak óp haar zat, precies zo op haar gewrichten drukken dat ze het gewicht van de draak onmogelijk omhoog kreeg. Haar ogen dwaalden af naar de blauw kijkdozen van het wezen en de irritatie die ze voelde door het belemmeren van haar bewegingen, groeide uit tot woede toen ze zag dat de ogen haar speels aankeken. Toen die zoette stem haar ook nog durfde te vragen waar haar doen en laten op was gebaseerd, schreeuwde ze uit onmacht en woede. Zonder antwoord te geven, bracht ze haar hoofd - het enige lichaamsdeel dat als wapen gebruikt kon worden en nog beweegbaar was - omhoog, om het wezen een enorme kopstoot te verkopen. Ze wist dat sommige draken harde schedels hadden, maar misschien zou het verrassingseffect al genoeg zijn om los te komen. Daarna zou ze haar dolk kunnen trekken en het wezen voor eens en altijd van haar af te schudden. Half om half verwachtte ze eigenlijk dat ze er niet al te veel hoofdpijn van zou krijgen, omdat het wezen nog niet al te oud kon zijn. Deze bewering was niet op het gewicht van het dier gebaseerd, want dat kon van een veel oudere draak zijn... Als het inderdaad een jonge draak zou zijn, zou de schedel nog niet helemaal uitgehard zijn en dus makkelijker om het dier versuf te laten raken. Terwijl haar hoofd omhoog kwam, flitsten al deze gedachte door haar hoofd, het suizen van de wind in haar oren overstemmend.

Yassia zag toen voordat ze op de vrouw sprong dat haar ogen vernauwde en ze leek niet erg blij dat ze haar gevolgd was. De vrouw hapte nar ademde toen ze op de grond viel met haar boven op en voelde hoe ze tevergeefs op probeerde te staan. Maar zolang Yassia op haar zat zo u ze geen kant opkunnen. Yassia bracht haar kop nog wat dichterbij terwijl de vrouw verbaasd om zich heen keek. Yassias staart ging speels op en neer terwijl ze in haar ogen keek die eerst verbaast en zoekend rond hadden gekeken. Om te ontdekken waarom ze niet kon opstaan Maar na een tijde leek ze er achter te zijn gekomen. En keek ze met een kille en woedende blik naar Yassia. Ze vond dit wel leuk met een speelse twinkeling in haar ogen wachten Yassia op antwoord. Hoewel het niet echt haar bedoeling was geweest om op haar te spring en te gaan zitten. Hopelijk kan ze tegen een beetje spelen. Misschien konden ze samen nog iets leuks gedaan doen daar had ze wel zin in. Geduldige wachten ze op antwoord maar in plaats van antwoord schreeuwde de vrouw woeden en kreeg ze een harde kopstoot. Yassia schudde wat versuft met haar kop en wankelde een beetje naar achter. Dit had ze niet totaal verwacht, zeker niet van een mens. Een drakenschedel was veel harde dan die van een mens. Hier mee kon ze zichzelf ernstige mee verwonden. Yassia voelde hoe haar poten van de armen en benen van de vrouw afgleden terwijl ze naar achterliep. En wat versufd met haar hoofd schudde die vrouw had best een harde hoofd.

Met post worden steeds kleiner

Een enorme klap kwam op haar hoofd neer, veel harder dan Norah had verwacht. Haar ogen draaiden weg naar boven en kreunend sloot ze haar ogen. Ze voelde niet eens hoe haar hoofd in de sneeuw terecht kwam, alleen maar dat helse gevoel dat als een hamer op haar hersens leek neer te komen. Door die tergende pijn had ze ook niet door dat het wezen van haar af wankelde. Eigenlijk kon het haar niet meer schelen, het enige dat haar aandacht kon krijgen was die enrome hamer die maar met zijn mokerslagen op haar bleef neerkomen. Gelukkig bracht de verkoeling van de sneeuw - die ze langzaam begon te beseffen - enige verlichting. Toch durfde Norah nog niet haar ogen te openen, bang dat ze over haar nek zou gaan door de draaiende beelden. Ze wist immers zeker dat haar beeld zou draaien, omdat het voelde alsof haar hersens in haar pan zich al omdraaiden. Haar maag was leeg, omdat ze nooit de tijd had genomen om te eten op haar weg naar DW en daarmee won ze dit keer een gelukje; ze had niets om eruit te gooien, dus ze kon het wezen ook geen punt van zwakte laten zien. Plots begon tot de dikke waas van pijn door te dringen dat het wezen er nog wel moest zijn en toen ze zich hevig inspande, voelde ze geen druk meer op haar gewrichten. Ze wist wat dat betekende en met een enorme krachtinspanning wist ze zich half overeind te drukken, nog altijd met gesloten ogen. Ze wachtte totdat het draaierige gevoel wat zou afnemen, maar dat deed het niet. Toch durfde ze het aan haar ogen te open, eerst een klein spleetje, daarna wat wijder. Ze zag een groene waas wankelen, wat eerder op dansen leek. Norah twijfelde eraan of dat laatste niet kwam door haar draaierigheid. Toen ze eenmaal had gezien dat het draakje ook moest bekomen van de klap, liet Norah zich tevreden in de sneeuw weer neerkomen. Ze had niet door hoe de koelte langzaam stukken lichaam in beslag begon te nemen, waardoor het besef eraan ontbrak dat ze snel moest opstaan, als ze niet onderkoeld wilde raken. Het enige wat er nu toe deed, was dat ze wel meer dan duidelijk had gemaakt dat ze niets van het wezen moest hebben. Hoopte ze tenminste.

Dit is mijn laatste post voor de vakantie, ik ben straks op weg naar Parijs. Zondag of maandag (volgende week) kan ik pas weer posten. Fijne vakantie!

Yassia ging een paar meter verder van de vrouw in de sneeuw liggen en sloot even haar ogen. Langzaam deed ze die weer open alles was nog best wazig maar langzaam nam alles weer vorm aan en werd alles scherp. De vrouw lag in de sneeuw roerloos, Yassia keek haar wat onzeker aan nou. Het leek wel of ze niks van haar moest hebben. Hoewel ze gewoon een vriendelijke en aardige en vooral nieuwsgierige draak is. De vrouw had niks van haar te vrezen. Yassia snoof een paar keer en bleef rustige liggen in de sneeuw niet van plan zich te verroeren of om weer opnieuw contact met haar te maken. Yassia ging langzaam weer staan en klom een boom in. In die koude sneeuw liggen was ook niks, veel ste koud krijg je het dan. En het zou ook niet goed voor je kunnen zijn, hopelijke dacht die vrouw dat ook. Yassia ging languit op een grote en dikke tak liggen en keek vanuit haar plek naar de vrouw en wachten maar af.

OK :) zie wel wanneer je terug ben klein stom postje omdat ik bijna niks kon verzinnen succes er mee:)

damn, het seizoen is nu lente x) Gaan we verder in de sneeuw, of laten we die - na deze post - weg?

Een zonnestraal wist zich een weg door de wolken en de takken te banen en glinsterde op het gezicht van Norah, die nog altijd in de sneeuw lag. Door haar gesloten ogen heen, kon ze zien dat het licht haar had bereikt. In de eerste instantie bleef het daarbij, maar traag begon haar huid ook warmte van de zonnestraal te registreren. Een scheve glimlach tekende zich op haar lippen, wat er erg stom uitzag. Alsof ze dit zelf ook besefte, verslapte de glimlach weer. De werkelijke reden was de ijskoude spieren die ze had gekregen van de sneeuw waarin ze lag; ze kon maar moeilijk haar spieren aanspannen en die zo te laten. De warmte om haar gezicht verspreidde zich steeds verder, en langzaam begonnen de spieren in haar gezicht ook te ontspannen, daarna de spieren in haar nek. Uiteindelijk kon die enkele zonnestraal ook de eerste paar borstspieren ontdooien, maar daar stopte het dan ook. Het was maar een enkele zonnestraal, en later zou Norah zich verbazen over de kracht van die kleine streep warmte die door het ijskoude landschap sneed. Langzaam begon de bewustzijn van haar geest weer te ontwaken en kneep ze haar ogen samen. Ergens vond ze de kracht om haar ogen ook te openen, al was het maar op een kiertje. De zonnestraal drong met haar felle licht ruw haar donkere geest binnen, de hoofdpijn die eindelijk een beetje was weggezakt, weer aanwapperend. Kreunend sloot ze haar ogen wat, waardoor ze door haar wimpers heen kon kijken. Toen ze gewend was aan het licht, gingen haar ogen steeds een stukje verder open. Uiteidenlijk waren haar kijkers volledig open en keek ze nietsziend naar boven, naar het kleine stukje blauwe hemel dat door de wolken te zien was. De wolken weken steeds verder uiteen, de zon en de blauwe lucht de ruimte gevend. Het zag er allemaal zo vredig uit, maar plots besefte Norah dat ze een paar ogen naar haar voelde kijken. Pas toen herinnerde ze zich weer waarom ze hier in de sneeuw lag. Haar ogen vernauwden zich tot priemende spleetjes, vijandig de wereld inkijkend. Uiteindelijk vond ze het paar ogen dat haar bekeek, twee helder blauwe ogen. Het waren die van het kleine draakje, die ze zoeven een kopstoot had verkocht. Tevreden zag ze dat het wezen in een boom lag, kennelijk wat afstand van haar hebben genomen. Kreunend kwam ze overeind, haar nog koude en stramme spieren dwingen zich te bewegen. Ze rilde en toen ze eenmaal stond, moest ze tegen een boom leunen om niet om te vallen. Met haar armen probeerde ze zichzelf warm te wrijven met trage bewegingen. Ze wilde wel sneller, maar de koelte in haar spieren liet dat niet toe. Uiteindelijk maakte ze zich los van de boom en strompelde verder de magische wereld in, geen acht meer slaand op het wezen in de boom. Ze slofte door de sneeuw, de lichtstralen die zie vermenigvuldigden door het steeds groter wordende bat in de wolken, begon alles om haar heen en ook haarzelf te verwarmen. Al gauw kwamen er witte wolkjes uit haar mond, terwijl ze diep in en uitademde.